Τα όσα δραματικά γίνονται στην Ουκρανία, πέραν της παγκόσμιας διάστασής τους, μας ενδιαφέρουν άμεσα, καθώς υπάρχουν στοιχεία που αγγίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή να το πω πιο απλά, δίνουν πάτημα στις απαιτήσεις της Τουρκίας.
Τι εννοώ:
Ο Πούτιν, με το διάγγελμά του, με σαφήνεια όρισε τους κανόνες που θέτει για την ασφάλεια της Ρωσίας. Πρώτον: «Κανένα κράτος δεν μπορεί να ενισχύει την ασφάλειά του σε βάρος γειτονικού κράτους» και δεύτερον: «Κανένα κράτος δεν μπορεί να εγκαθιστά οπλικά συστήματα πλησίον γειτονικού κράτους».
Τα ίδια ακριβώς υποστηρίζει και η Τουρκία. Αν διαβάσετε με προσοχή τους όρους που θέτει ο Πούτιν θα νομίσετε ότι τους έχει υπαγορεύσει ο Ερντογάν.
Είναι ξεκάθαρο νομίζω πως πίσω από αυτή την αντίληψη κρύβεται η στρατηγική της φινλανδοποίησης γειτονικών χωρών, δηλαδή της μετατροπής ενός ανεξάρτητου κράτους, σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, γιατί αυτό απαιτεί ο ισχυρός γείτονάς του.
Αυτή ακριβώς είναι και η στρατηγική στόχευση για την Ελλάδα όχι μόνον του Ερντογάν, αλλά σχεδόν ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας και των διπλωματικών και στρατιωτικών ελίτ.
Ο τρόπος που ενήργησε ο Πούτιν στην Ουκρανία, δηλαδή η μεθοδευμένη κλιμάκωση των πιέσεων με κορύφωση την απειλή χρήσης βίας, αποτελεί το υπόδειγμα για τις κινήσεις του Ερντογάν. Ήδη παρατηρείται μια σημαντική αναβάθμιση των απειλών, καθώς τα πάγιο αίτημα για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου συνοδεύεται από το καλοκαίρι του 2021—με την πρώτη επιστολή Σινιρλίογλου στον ΟΗΕ—και με την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας πάνω σε αυτά τα νησιά.
Το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης, όπως εύστοχα επισήμανε προχθές ο Β. Βενιζέλος, παρουσίαζε την εικόνα μιας καμπύλης. Ανέβαινε και κατέβαινε. Τους τελευταίους μήνες ακολουθεί μια ξέφρενη ανοδική πορεία με άγνωστη κατάληξη. Η λογική λέει πως θα υπάρξει μια στιγμή κορύφωσης που ουδείς γνωρίζει τι μορφή θα πάρει, πότε θα συμβεί και πώς θα καθορίσει τη συνέχεια.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει για την πατρίδα μας η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας και κυρίως των ΗΠΑ και της ΕΕ στην απόσχιση της Ανατολικής Ουκρανίας. Μια επιβολή σοβαρών κυρώσεων και άλλων μέτρων, πιθανόν να κάνουν τον Ερντογάν να ξανασκεφτεί μια τυχοδιωκτική επιχείρηση κατά της Ελλάδας.
Απεναντίας, αν πρυτανεύσει η γερμανική λογική, τότε ο κάθε αυταρχικός ηγέτης θα αντιληφθεί πως έχει απέναντί του παρηκμασμένες και τρυφηλές κοινωνίες που βάζουν την ευμάρεια των πολιτών τους πάνω από το διεθνές δίκαιο. Σε αυτήν την περίπτωση, μπλέξαμε!
Και η κρίση στην Ουκρανία και τα όσα διαδραματίζονται εκεί, καθιστούν σοφή την επιλογή της αγοράς των Ραφάλ και των φρεγατών. Στον βαθμό που η διεθνής κοινότητα βρίσκεται σε μια υδαρή κατάσταση, ανίκανη να αντιδράσει στους διεθνείς ταραξίες και στον βαθμό που ο επεκτατισμός και ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας αποτελούν δομικά της στοιχεία, τότε μεταξύ ημών και των εξ ανατολών γειτόνων υπάρχουν μόνον τα Ραφάλ, τα υποβρύχια και οι φρεγάτες για την υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Και όποιος διαφωνεί, ας μας πει με λόγο δημόσιο τι προτείνει συγκεκριμένα, μακριά από γενικόλογα ευχολόγια και τετριμμένες προτάσεις που μας ταλαιπωρούν επί μισό αιώνα, τουλάχιστον.
Οι διαφορές μας με την Τουρκία είναι μη επιλύσιμες και τείνουν να γίνουν και μη διαχειρίσιμες.
πηγή:https://www.liberal.gr/apopsi/i-dikaiosi-ton-rafal/433864
