Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στις δεκαετίες που οι σύντροφοι (με λίγες εξαιρέσεις) χειροκροτούσαν τις σοβιετικές δικτατορίες που άνθιζαν στην ανατολική Ευρώπη
Καταλαβαίνω ότι ο τίτλος λέει κάτι που είναι ήδη γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες αλλά νομίζω καλό είναι να κάνουμε συχνά επαναλήψεις στα γνωστά και τα προφανή γιατί διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος κάποιοι συμπολίτες να πιστέψουν ότι η ελληνική αριστερά επιθυμεί όντως την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση των λαών και ότι είναι στα αλήθεια αντιμπεριαλιστική.
Για να το κάνουμε αυτό δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στις δεκαετίες που οι σύντροφοι (με λίγες εξαιρέσεις) χειροκροτούσαν τις σοβιετικές δικτατορίες που άνθιζαν στην ανατολική Ευρώπη. Αρκεί να δούμε τη στάση τους στα σύγχρονα διεθνή ζητήματα για να καταλάβουμε τι ακριβώς πιστεύουν για την κυριαρχία και την ανεξαρτησία των κρατών. Αρκεί, ας πούμε, να δούμε μερικές εικόνες από μια πορεία «αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων» η οποία, πιθανότατα με σατιρική διάθεση, αντί για φιλορωσική που είναι βαφτίστηκε «αντιπολεμική και αντιμπεριαλιστική».
Δηλαδή, μια χώρα, εν προκειμένω η Ουκρανία, δέχεται εισβολή από τη γειτονική και αιωνίως ιμπεριαλιστική Ρωσία επειδή αρνείται να γίνει κράτος-δορυφόρος της Μόσχας και ο φταίχτης δεν είναι η Ρωσία, αλλά το ΝΑΤΟ, οι Ηνωμένες οι Πολιτείες της Αμερικής και φυσικά ο καπιταλισμός ο οποίος φταίει έτσι κι αλλιώς για όλα (και σίγουρα για τις διαδηλώσεις των συντρόφων, καθως είναι και το μόνο σύστημα που επιτρέπει αντισυστημικές διαδηλώσεις).
Είναι σαν η Τουρκία να συγκεντρώσει στρατεύματα στον Έβρο και να απειλεί με εισβολή στην Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση να υπερασπιστεί τη χώρα μας και κάποιοι να οργανώσουν αντιπολεμική διαμαρτυρία όχι εναντίον της Τουρκίας, αλλά εναντίον της ΕΕ.
Καταλαβαίνω ότι το αίμα νερό δεν γίνεται και ότι αν για δεκαετίες παίζεις τον ρόλο του αντιπροσώπου της Μόσχας δεν είναι εύκολο να αλλάξεις. Πολύ περισσότερο αν η ιδεολογία σου είναι ένα υποκατάστατο θρησκευτικής πίστης. Αλλά, ίσως, άλλοι τρόποι να δηλωθεί η αγάπη στη μητέρα Ρωσία και η υποταγή στις επιθυμίες του πατερούλη Πούτιν να ήταν εκτός από λιγότερο αστείοι και περισσότερο αποτελεσματικοί (ή έστω πιο ειλικρινείς).
Θα μπορούσαν, ας πούμε, οι σύντροφοι να διαδηλώνουν με πανό που θα γράφουν «ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ» ή «Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΡΩΣΙΚΗ ΟΧΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ» ή «ΝΑΤΟΙΚΑ ΤΑΝΚΣ ΝΙΕΤ ΡΩΣΙΚΑ ΤΑΝΚΣ ΝΤΑ» ή «ΠΟΥΤΙΝ ΘΕΕ ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΠΑΕ» έτσι ώστε, τουλάχιστον, να μην τους κοροϊδεύουμε που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.
Από την άλλη, για την αριστερά το κρύψιμο πίσω από το δάχτυλο είναι τόσο συνδεδεμένο με την ύπαρξή της, όσο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων με τη Σοβιετική Ένωση. Μιλάμε για μια παράταξη που λατρεύει αποκλειστικά δικτάτορες και παριστάνει τη δημοκρατική, υποστηρίζει μια χώρα που είχε και έχει καμιά ντουζίνα άλλες υπο την κατοχή ή τις διαταγές της και συστήνεται ως αντιμπεριαλιστική, αντιλαμβάνεται την οικονομία με όρους του προηγούμενου (και του προπροηγούμενου) αιώνα και αυτοβαφτίζεται προοδευτική. Ίσως να είναι κάπως δύσκολο να αλλάξει τώρα που η σχέση της με τον κόσμο και την πραγματικότητα είναι χειρότερη από ποτέ. Και ίσως πια η δουλειά της να περιορίζεται στο να μας θυμίζει τον ρόλο που διαχρονικά έπαιξε. Και μπράβο της.
ΥΓ: Παρακολουθώντας το διάγγελμα του δικτάτ.. προέδρου Πούτιν και τα παραμύθια του που τόσο πολύ μοιάζουν με αυτά που η Τουρκία αραδιάζει εναντίον της Ελλάδας φαντάστηκα ότι ο διάλογος ανάμεσα σε «φιλειρηνιστές» συντρόφους θα πηγαίνει κάπως έτσι:
- Σύντροφε, η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία.
- Γρήγορα σύντροφε, να οργανώσουμε πορεία διαμαρτυρίας στην αμερικανική πρεσβεία.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/746864-aristera-enantion-tis-anexartisias-kai-aytodiathesis-ton-laon»
