Ήρθε πάλι η Πασχαλιά

 Άλλα είχα σχεδιάσει να γράψω σήμερα, αλλά, λίγο πριν «κλείσω», σφηνώθηκε στο μυαλό μου ένα χαρούμενο παιδικό τραγουδάκι, που έλεγε:

• Tου Υπτγου ε.α. Χρήστου Μπολώση

Ήρθε πάλι η Πασχαλιά
με αγάπη με φιλιά
με αυγό και με αρνί
χαίρονται οι Χριστιανοί

Αυτό ήταν! Πώς το λένε οι κουλτουρέ, που έλεγε και ο Ζαμπέτας; Ένα ροζ συννεφάκι με τύλιξε και με πήγε κάμποσα χρόνια πίσω (τι κάμποσα, που μιλάμε για πάνω από μισόν αιώνα). Βλέπετε αυτές οι χρονιάρες μέρες, πέρα από το παρόν, περιλαμβάνουν στο μενού τους και άφθονο παρελθόν, γι’ αυτούς που έχουν αρχίσει να… μαζεύουν υπογραφές. Και με την ευκαιρία αυτή η έκφραση που χρησιμοποιείται  για όσους ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο, πρέπει να βγήκε από την παλιά στρατιωτική διαδικασία, σύμφωνα με την οποία όταν κάποιος μετετίθετο από μία μονάδα, έπρεπε να προσκομίσει στο 1ο Γραφείο κατάσταση με υπογραφές από όλα τα γραφεία και τμήματα, ότι δεν χρωστάει κάτι και μόνο τότε, έπαιρνε το Φύλλο Πορείας. Ίσως…

Αλλά πολύ μακάβριο το κάναμε. Είπαμε, αλλά όχι κι’ έτσι.

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο ροζ συννεφάκι, το οποίο μπορεί να έχει και άλλο χρώμα προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Το σύννεφο λοιπών που μπορεί να μην έφερε βροχή και θα μας πάρει και θα μας σηκώσει εφέτος με την ανομβρία, μας μεταφέρει μακριά. Στα χρόνια της νιότης ή μάλλον στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που οι λαμπάδες ήταν απλώς μεγάλα κεριά με κάνα δυό κορδέλες και όχι όπως οι σημερινές που μπορείς επάνω τους να δεις ολόκληρο σίριαλ, είτε αυτό είναι με την Μπάρμπι, είτε με την Φρόζεν, είτε με οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε…

Εμείς τα μικρά (ναι, είμαστε κάποτε κι΄ εμείς μικρά) ζούσαμε το όνειρό μας.

Την σημασία της Μεγάλη Εβδομάδας, είχε αναλάβει να σκιαγραφήσει η καλή  μας η γιαγιά  (ναι, είχαμε κι’ εμείς κάποτε γιαγιά) με το:  Μεγάλη Δευτέρα:  Μεγάλη μαχαίρα. Μεγάλη Τρίτη:  Ο Χριστός εκρύφτη.  Μεγάλη Τετάρτη:  Ο Χριστός επιάστη. Μεγάλη Πέμπτη: Ο Χριστός παιδεύτη. Μεγάλη Παρασκευή: Ο Χριστός στο καρφί. Μεγάλο Σάββατο: Ο Χριστός στον τάφο. Μεγάλη Κυριακή: Ο Χριστός θ’ αναστηθεί. Απλοϊκό μεν που περιγράφει όμως πλήρως το Θείο Δράμα.

Λίγο αφελές, αλλά τόσο κοντά στα ήθη και τα έθιμά μας

Μέχρι όμως να διαδράμουμε την απόσταση από την «Μεγάλη μαχαίρα» μέχρι το «Ο Χριστός θ’ αναστηθεί», συνέβαιναν διάφορα «δρώμενα», που χρωμάτιζαν τις Άγιες Μέρες.

Είχαμε την Μεγάλη Τρίτη, το Τροπάριο της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης γυνής» ή αλλέως το «Τροπάριο της Κασσιανής». Βέβαια τότε, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ποιές ακριβώς  ήταν οι αμαρτίες, στις οποίες είχε περιπέσει η περί ης ο λόγος  γυνή. Ούτε και μας πολυενδιέφερε άλλωστε.

Την Μεγάλη Τετάρτη, κάπου εκεί προς στο μεσημέρι, φορούσαμε τα «καλά» μας και πηγαίναμε στο Ευχέλαιο, ενώ το  βράδυ είχαμε κατά κάποιον τρόπο συνέχεια εκ του προηγουμένου, αφού η χθεσινή αμαρτωλή είχε ανανήψει  και άλειψε τα πόδια του Ιησού.

Κάπου εκεί και οι νοικοκυρές άρχισαν να έχουν τα πάρε δώσε με τον φούρνο της γειτονιάς. Η μητέρα μου, πιστή στις παραδόσεις,  κάποια Μ. Τετάρτη, άρχισε τις προπαρασκευαστικές ενέργειες για την παρασκευή πασχαλινών κουλουριών. Μία ενέργεια ήταν να βρούμε την λαμαρίνα, η οποία βρισκόταν στον φούρνο του Κωνσταντάρα, μία οικογένεια αρτοποιών, την οποία σήμερα την συναντάς ολόκληρη στον… οικογενειακό τους τάφο.

Την αποστολή προσκομίσεως της λαμαρίνας από τον φούρνο, είχα αναλάβει εγώ, την οποία και εξετέλεσα στο ακέραιο. Επίσης ανέλαβα και την μεταφορά των κουλουρακίων για ψήσιμο. Την δεδομένη στιγμή η μητέρα μου, μού έδωσε μία… μαξιλαροθήκη για να βάλω μέσα τα ψημένα πλέον κουλουράκια, όπερ και εγένετο. Σε λίγο η μαξιλαροθήκη μετέφερε το πολύτιμο, όπως νόμιζα, περιεχόμενό της από τον φούρνο στο σπίτι, το οποίο και παρέδωσα πανευτυχής στην μητέρα μου και έσπευσα στην απέναντι από το σπίτι μου αλάνα, όπου από στιγμή σε στιγμή θα άρχιζε ακόμα ένα  τοπικό ντέρμπι ποδοσφαίρου, από την τσακαλαρία της γειτονιάς.

Και τότε…

Τότε βλέπω την μητέρα μου έξαλλη να κραδαίνει την μαξιλαροθήκη και να την εκτοξεύει στο διπλανό από την αλάνα χωράφι, μαζί με τα κουλουράκια. Τον λόγο τον έμαθα αργότερα. Τα περίφημα πιά κουλουράκια, δεν είχαν φουσκώσει καθόλου. Πλακέ πήγαν στον φούρνο,  κόντρα πλακέ γύρισαν. Ποτέ δεν έμαθα τον λόγο της πανωλεθρίας. Συμβαίνουν αυτά.

Κάπως έτσι κυλούσε η Μεγάλη Εβδομάδα. Με την Μεγάλη Πέμπτη και το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», το οποίο μας συγκλόνιζε, καίτοι είμαστε πιτσιρικάδες, σε αντίθεση με εκείνο της Κασσιανής…

Την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί, στασίδι στην εκκλησία για να… επιθεωρήσουμε αν στολίζουν καλά τον Επιτάφιο τα κορίτσια, ενώ η βραδινή περιφορά, που την συνόδευαν τα μελωδικότατα «Εγκώμια» αλλά και οι ευωδιές της Άνοιξης σε μάγευαν.

Μια χρονιά, που υπηρετούσα στον Έβρο έτυχε να πάρω άδεια το Πάσχα και το βραδάκι της Μεγάλης Παρασκευής, με βρήκε ταξιδεύοντας. Το θέαμα που αντίκριζα ήταν εκπληκτικό. Από κάθε χωριό που περνούσα οι Επιτάφιοι με διασταύρωναν ενώ στο βάθος μακριά σε όλα τα χωριουδάκια φαινόταν οι φωτεινές κατανυκτικές πομπές των πιστών. Αξέχαστες εικόνες.

Ε, τα υπόλοιπα τα ξέρετε. 

Το βράδυ του Μ. Σαββάτου ατέλειωτη προσμονή μέχρι να χτυπήσει η καμπάνα (τότε δεν είχε τηλεόραση να σπρώξεις την ώρα που δεν περνούσε με τίποιτα). Κάποιες απόπειρες για ζούλα κάποιο κουλουράκι ή κόκκινο αυγό αποκρούονταν από τον αντιπυραυλικό θόλο, που άκουγε στο όνομα «μητέρα».

Κάπως έτσι γίνονταν τότε τα πράγματα. Όχι και πολύ διαφορετικά αλλά και τόσο διαφορετικά από σήμερα, διότι άλλο να είσαι 10 χρονών και άλλο να θέλεις 10 χάπια στην καθισιά σου.

Τέλος πάντων.

Καλό Πάσχα φίλοι μου. Εμείς θα τα ξαναπούμε την Δευτέρα 20 Μαΐου.

Και έτσι για να σας την σπάσω με την Μεγαλοβδομαδιάτικη νηστεία…

https://www.dimokratia.gr/apopseis/577218/irthe-pali-i-paschalia/

Η Ανάσταση είναι Επανάσταση

 

Άλλο πράγμα η εορτή ως εορτασμός και άλλο η εορτή ως εκκλησιαστική πανήγυρη. 

Το πρώτο σημαίνει απλά ποικιλία στη ζωή μας, αλλαγή στη μονοτονία της. Η Ανάσταση είναι κάτι διαφορετικό ως εκκλησιαστικό γεγονός και κάτι άλλο ως εορταστική πανήγυρη. Α

κόμη και από θρησκευτικής πλευράς υπάρχει ένα έντονο σκηνικό με ποικίλες ακολουθίες, τύπους, συμβολισμούς, με τον Σταυρό, με τον Επιτάφιο, με όλες αυτές τις εναλλαγές και βεβαίως με τα έθιμα, τα κόκκινα αυγά, τις λαμπάδες, τα αρνιά, τη σχέση με την άνοιξη και τα λοιπά. Όμορφα έθιμα. 

Όλο όμως αυτό παραπέμπει σε μια γιορτή χαράς, γιορτή αγάπης, γιορτή εξωτερικών σχημάτων, ανθρώπινων σχέσεων. 

Η Εκκλησία δεν γιορτάζει την Ανάσταση. Γιορτάζει την Ανάσταση του Χριστού, το οποίο σημαίνει τρία πράγματα:

Το πρώτο είναι η συντριβή της δυνάμεως του διαβόλου, 

Το δεύτερο η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου  

Το τρίτο η δυνατότητα του ανθρώπου να αναστηθεί και ο ίδιος. 

Με την Ανάσταση του Χριστού αποδεικνύεται η θεότητά Του, αφού ούτε ο θάνατος, ούτε ο τάφος μπορεί να Τον περιορίσει, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται και η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να σπάσει τον φραγμό του θανάτου. Να το πω με ένα απλό παράδειγμα. Εάν ο θάνατος είναι μια επιφάνεια, μια οθόνη αδιαπέραστη και σκοτεινή, αυτό που η Ανάσταση του Χριστού κάνει είναι ότι δίνει σε αυτή την επιφάνεια διαφάνεια και διαπερατότητα, που σημαίνει ότι μπορείς να δεις πίσω και μετά από τον θάνατο και επιπλέον να περάσεις και ο ίδιος μέσα από τον θάνατο στην όντως ζωή, στην αιωνιότητα. Θα μπορούσε να υπήρχε ζωή αιώνια χωρίς να είχε νικηθεί ο θάνατος, να μην υπήρχε ο θάνατος. Εφόσον όμως υπάρχει, η Ανάσταση σημαίνει συντριβή του θανάτου.

 

 Οι περισσότεροι άνθρωποι της Εκκλησίας προσευχόμαστε ή ζούμε εκκλησιαστικά για να πάνε τα πράγματα καλά στη ζωή μας. Στην ουσία καλύπτουμε ανασφάλειες και δημιουργούμε επίγεια εικόνα του Θεού μέσα μας. Όμως δεν είναι έτσι. Στην Εκκλησία ερχόμαστε για σωτηρία. Ο Χριστός είναι Σωτήρας, δηλαδή είναι Αυτός που δίνει αιώνια ζωή στην ψυχή, άσχετα εάν θα κακοπεράσουμε ή θα καλοπεράσουμε εδώ. Δεν πιστεύουμε στον Θεό για να βολευτεί η καθημερινότητα μας, πιστεύουμε για να φωτιστεί η αιωνιότητά μας. Με αυτή την έννοια, η Ανάσταση φωτίζει την αιωνιότητα. Δεν είναι σκοτάδι ο θάνατος, δεν είναι τέλος· είναι πέρασμα. Αυτό θα πει Πάσχα. Είναι πέρασμα από την καθημερινότητα στην αιωνιότητα, από την υλικότητα στην αφθαρσία, από τον κόσμο της πτώσεως στον κόσμο του Θεού, στη Βασιλεία του Θεού.

Γι΄ αυτό είναι αναγκαία η πίστη, μάλιστα στην εποχή μας που επιδιώκεται το ξερίζωμά της. Η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί κανείς να πάθει είναι να του γκρεμίσουνε την πίστη και γίνεται αυτό συστηματικά.

 Να πω ένα παράδειγμα: προ ημερών υπήρξε ένα δημοσίευμα σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, το οποίο έδινε οδηγίες πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά να ζήσουν όμορφα το Πάσχα ως ελληνικό έθιμο. Ταυτόχρονα όμως υπεδείκνυε να προσέξουν οι γονείς να μην τραυματιστεί η ψυχούλα τους όταν θα αντικρύσουν τη σταύρωση ή τον Επιτάφιο. Συμβούλευε να μιλήσουμε για τα λουλούδια και όχι για τον νεκρό. Όλα αυτά σε μια εποχή που τα παιδιά έχουν δεχτεί τόση οπτική και εμπειρική βία μέσα από τα παιχνίδια τους, από το διαδίκτυο, τις εικόνες και παραστάσεις τους. Ο σταυρός είναι νίκη, είναι δύναμη, είναι χαρά. Γιατί προβάλλεται πάντα στο φως της Αναστάσεως. Αυτό κάνει η Εκκλησία. Την ώρα που βγάζει τον εσταυρωμένο, την Μεγάλη Πέμπτη, το πρώτο τροπάριο που ψάλλει είναι: «ὁ σταυρός Σου, Κύριε, ζωή καὶ ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου». Ο σταυρός αποτελεί προϋπόθεση της αναστάσεως. Αυτό το υπέροχο πράγμα έρχεται το σύστημα να το συμπιέσει. Να προσεγγίσει την ανάσταση χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, να την καταντήσει έθιμο. Σε αυτό αμύνεται η Εκκλησία και πρέπει να αμύνεται. Κι εγώ αμύνομαι.

Η Ανάσταση είναι μόνο επανάσταση. Δεν είναι επανάσταση το να νικηθεί ο θάνατος; Είναι ανατροπή των πάντων, της λογικής, της φύσεως, του κόσμου όλου. Δεν είναι επανάσταση ότι με την Ανάστασή του ο Χριστός, συνανέστησε «παγγενῆ τον Αδάμ» συμπαρασύρει στη ζωή όλον τον άνθρωπο; Εάν ο θάνατος πριν από την Ανάσταση ήταν ένας αδιαπέραστος αδιαφανής τοίχος, με την Ανάσταση έχει αποκτήσει διαφάνεια και διαπερατότητα. Βλέπεις από πίσω την αιωνιότητα, και μπορείς να περάσεις διά του θανάτου στη ζωή της αιωνιότητας. Ο θάνατος πλέον δεν είναι επιστροφή στην ανυπαρξία. Είναι μετάβαση στην αιώνια ζωή. Είναι καταξίωση της ύπαρξης. Γι’ αυτό και με την Ανάσταση γιορτάζουμε «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από την Ανάσταση.

πηγή:https://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2243:syn-imml-huffpost-2019&catid=21:synenteykseis&Itemid=123

H συγκλονιστική ιστορία της Σταύρωσης

 

Η ανάμνηση της Σταύρωσης είναι η βασική πτυχή του Χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για μια κοινή μορφή θανατικής ποινής, ίσως την πιο άγρια από όλες, που χρησιμοποιούνταν για πάνω από χίλια χρόνια - πολύ πριν και μετά τη θανάτωση του Ιησού

Κική Τριανταφύλλη

Όταν οι σύγχρονοι άνθρωποι ακούνε τη λέξη σταύρωση, σκέφτονται αμέσως τον Ιησού Χριστό. Ήταν μακράν το πιο διάσημο άτομο που σταυρώθηκε ποτέ και ο θάνατός του μετέτρεψε ένα όργανο βίαιης θανατικής ποινής σε θρησκευτικό σύμβολο. 

Για τους ανθρώπους του Μεσαίωνα, ωστόσο, θα ήταν το ίδιο αν στις εκκλησίες υπήρχε σαν διακόσμηση μια αγχόνη ή μια γκιλοτίνα. Σίγουρα η σκέψη είναι νοσηρή, αλλά ο σταυρός, το όργανο της σταύρωσης, ήταν έτσι κι αλλιώς μια νοσηρή αγχόνη, γράφει ο Γκραντ Πάιπερ στην ιστοσελίδα History of Yesterday. 

Παρά τις σύγχρονες αντιλήψεις μας που κυριαρχούνται από τον Χριστιανισμό, η σταύρωση ήταν μια κοινή μορφή τιμωρίας που εφαρμοζόταν πολύ καιρό στον αρχαίο κόσμο. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σταυρώθηκαν από διάφορα καθεστώτα και κυβερνήτες σε μια περίοδο περίπου χιλίων χρόνων. 

Η σταύρωση ήταν μια φτηνή, αποτελεσματική και σκληρή τιμωρία που χρησίμευσε ως ισχυρός αποτρεπτικός παράγοντας και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τους Πέρσες, τους Ρωμαίους, τους Καρθαγένιους και τους Μακεδόνες. 

Ήταν μια πρακτική θανατικής ποινής, που εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα π.Χ. και συνεχίστηκε μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή δεν ξεκίνησε ούτε τελείωσε με τη Σταύρωση του Ιησού. Εκείνος ήταν απλώς μια εμβληματική φιγούρα σε μια θάλασσα ανώνυμων ανθρώπων που υψώθηκαν σε σταυρούς σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. 

Από σεβασμό προς τον Ιησού Χριστό, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας της Ρώμης, απαγόρευσε την πρακτική της σταύρωσης εντός της αυτοκρατορίας. Ωστόσο, ακόμη και μετά την παρακμή της, συνεχίστηκε ως θανατική ποινή σε οδυνηρές στιγμές της Ιστορίας. Οι χριστιανοί, από τους μαθητές του ίδιου του Χριστού μέχρι τον 20ό αιώνα, σταυρώνονταν εξαιτίας της πίστης τους. Δεδομένου ότι λάτρευαν τόσο πολύ τον σταυρό, οι αρχές χρησιμοποιούσαν αυτή την αρχαία μορφή τιμωρίας για να τους εκτελέσουν. 

Πρώιμες περιπτώσεις σταύρωσης 

Μία από τις πρώτες περιπτώσεις μαζικής σταύρωσης συνέβη την εποχή του Δαρείου Α’ της Περσίας, της δυναστείας των Αχαιμενιδών. Τις πρώτες ημέρες της κυριαρχίας του, ένας άλλος βασιλιάς, ο Αράκα, αυτοανακηρύχθηκε Ναβουχοδονόσωρ Δ’ και κατέλαβε τη Βαβυλώνα. 

Ο Δαρείος έστειλε έναν από τους πιστούς στρατηγούς του, τον Ινταφρένη, για να ανακαταλάβει την πόλη. Ο Ινταφρένης το πέτυχε γρήγορα και χωρίς μεγάλη αντίσταση, και διέταξε τη σταύρωση του Αράκα και των οπαδών του. Σύμφωνα με σύγχρονες εκτιμήσεις, εκείνη την ημέρα στη Βαβυλώνα σταυρώθηκαν 3.000  άνθρωποι. 

Οι Καρθαγένιοι ήταν επίσης διαβόητοι για την πρακτική της σταύρωσης την οποία χρησιμοποιούσαν σε ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Σταύρωναν ακόμη και τους στρατηγούς και τους ηγέτες τους όταν αποτύγχαναν στο πεδίο των μαχών, ως προειδοποίηση για άλλους. Κατά πάσα πιθανότητα αυτή η παράδοση πέρασε στους Ρωμαίους από την Καρχηδόνα κατά την περίοδο εκτεταμένων πολιτιστικών και στρατιωτικών ανταλλαγών. 

Τι δικαιολογούσε τη σταύρωση; 

Απλά ή κοινά εγκλήματα όπως ο βιασμός, η κλοπή, ή ακόμη και ο φόνος, δεν αντιμετωπίζονταν συνήθως με σταύρωση. Η σταύρωση ήταν μια αποτρόπαια τιμωρία για συγκεκριμένα είδη εγκληματιών και αντιφρονούντων, οι οποίοι θεωρούνταν απειλή για την ειρήνη, όπως οι σκλάβοι, οι πειρατές, οι πολιτικοί ταραξίες, οι επαναστάτες και οι αιρετικοί, που μπορούσαν να προκαλέσουν ταραχές. Ήταν εγκληματίες για τους οποίους το κράτος έκρινε ότι έπρεπε να σταυρωθούν προς παραδειγματισμό. 

Μία από τις φυλετικές ομάδες με τους περισσότερους εσταυρωμένους ήταν οι Εβραίοι. Οι Ρωμαίοι διέταξαν τη σταύρωση όλων των Εβραίων, από τον Ιησού Χριστό μέχρι και χιλιάδες επαναστάτες, μετά την Εβραϊκή Επανάσταση, το 70 μ.Χ. Αλλά η σταύρωση Ρωμαίου πολίτη θεωρούνταν διαστροφή της Δικαιοσύνης. Η τιμωρία επιβαλλόταν σε εκείνους που είχαν παραιτηθεί από τα δικαιώματά τους και δεν θεωρούνταν πλέον μέλη της κοινωνίας. 

Ο Κικέρων μιλούσε έντονα κατά της σταύρωσης, την οποία αποκαλούσε «την πιο σκληρή και αηδιαστική τιμωρία». Είχε πει ακόμη: «Η ίδια η αναφορά του σταυρού πρέπει να απομακρυνθεί όχι μόνο από το σώμα ενός Ρωμαίου πολίτη, αλλά και από το μυαλό του, τα μάτια του, τα αυτιά του. Είναι έγκλημα να δένεται ένας Ρωμαίος πολίτης. Το μαστίγωμα είναι ανήθικο. Η θανάτωση είναι σχεδόν πατροκτονία. Τι να πω για την σταύρωση; Για μια τόσο ένοχη πράξη δεν μπορεί να βρεθεί κανένα επαρκώς κακό όνομα για να την χαρακτηρίσει» 

Από αυτό, μπορούμε να συμπεράνουμε, γράφει ο Γκραντ Πάιπερ, ότι ήταν μια τιμωρία διαδεδομένη, η οποία γινόταν αντιληπτή γι’ αυτό που ήταν: σκληρή, βίαιη, επώδυνη και τελικά, εξαιρετικά αποτελεσματική. 

Δεν ήταν ατομική τιμωρία 

Πολλές εικόνες δείχνουν τον Ιησού καρφωμένο μόνο του σε έναν σταυρό ή ανάμεσα σε δύο εγκληματίες που λέγεται ότι είχαν σταυρωθεί μαζί του. Ωστόσο, η σταύρωση δεν ήταν ατομική τιμωρία. Συνήθως ήταν μια μέθοδος μαζικής εκτέλεσης. 

Ένα από τα πιο διαβόητα περιστατικά μαζικής σταύρωσης έλαβε χώρα το 71 π.Χ. στο τέλος του Τρίτου Πολέμου των Μονομάχων (ονομάστηκε και Πόλεμος του Σπάρτακου από τον Πλούταρχο). Ήταν μια μαζική εξέγερση σκλάβων που οργανώθηκε από εκπαιδευμένους μονομάχους. Στο αποκορύφωμά της, πάνω από 100.000 σκλάβοι και εξαθλιωμένοι Ρωμαίοι βάδισαν κατά μήκος της Ιταλίας απειλώντας τη Ρώμη. Αλλά τελικά η εξέγερση κατεστάλη. 

Προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν περαιτέρω εξεγέρσεις σκλάβων, 6.000 επαναστάτες σταυρώθηκαν κατά μήκος πολλών χιλιομέτρων της Αππίας Οδού και αφέθηκαν να κρέμονται στους σταυρούς. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: εάν επαναστατήσετε, θα θανατωθείτε και θα τιμωρηθείτε βίαια. 

Πολλές φορές, άφηναν τους σταυρωμένους να σαπίζουν στους σταυρούς τους έως ότου η σάρκα τους έλιωνε και τα εντόσθιά τους κατέληγαν στην άγρια ​​φύση. Η σκηνή θα πρέπει να ήταν τρομακτική: Μύγες να πετούν γύρω από ένα μισοσαπισμένο πτώμα που κρέμεται σε έναν ξύλινο σταυρό πάνω στο δρόμο. Τώρα φανταστείτε να το βλέπετε αυτό το θέαμα εκατό, χίλιες, έξι χιλιάδες φορές. 

Ήταν ένα ισχυρό μήνυμα για τους ανθρώπους, που περπατούσαν κατά μήκος της Αππίας Οδού από ή προς τη Ρώμη. 

Η παρακαταθήκη της σταύρωσης 

Σήμερα, η σταύρωση έχει καταργηθεί. Ωστόσο, σε ορισμένα μέρη του μουσουλμανικού κόσμου, σώματα θανατωμένων ανθρώπων σταυρώνονται μετά την εκτέλεσή τους ως προειδοποίηση για άλλους. Μερικές φανατικές και φονταμενταλιστικές θρησκευτικές ομάδες χρησιμοποιούν τη σταύρωση ως τακτική σοκ, αλλά πουθενά δεν χρησιμοποιείται, όπως στο παρελθόν. 

Ο σταυρός, το μέσο με το οποίο ασκήθηκε η σταύρωση, είναι τώρα ένα πανταχού παρόν θρησκευτικό σύμβολο. 

Η σταύρωση εξαφανίστηκε όταν εμφανίστηκαν νέες μέθοδοι θανατικής ποινής. Η αγχόνη ήταν μια πολύ πιο κοινή μορφή θανατικής ποινής κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, καθώς θεωρήθηκε πιο «ανθρώπινη» από τη σταύρωση. Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από την γκιλοτίνα και κατόπιν από την εκτέλεση με πυροβολισμό. 

Στη διάρκεια της ακμής, της αλλά και μέχρι σήμερα, η σταύρωση θεωρείται ιδιαίτερα σκληρή και οδυνηρή τιμωρία. Και ενώ ένας άνθρωπος έκανε την ανάμνηση της σταύρωσης βασική πτυχή του Χριστιανισμού, στην πραγματικότητα ήταν μια κοινή μορφή θανατικής ποινής, πολύ πριν και πολύ μετά τον θάνατο του Ιησού. Φρικτές εικόνες σταύρωσης στοίχειωναν το τοπίο για πάνω από χίλια χρόνια. 

Πηγή: Protagon.gr

Πόλεμος στην Ουκρανία:- Οπλικά συστήματα μας περισσεύουν, τα Ψηφαλάκια ΟΧΙ - Η απάντηση/δίδαγμα του αείμνηστου Έλληνα πρωθυπουργού, Αλ. Παπάγου στον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών John Foster Dulles

 

Πόλεμος στην Ουκρανία: Οι ελληνικές δυνατότητες και οι κυβερνητικές προτεραιότητες

Υποδεχόμενος τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών John Foster Dulles στην Αθήνα, το 1953, ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος δήλωσε: «Τα σύνορα της Ελλάδος βρίσκονται εκεί όπου η μάχη συνεχίζεται». Η μάχη διεξαγόταν στην Κορέα και ο Παπάγος μόλις είχε προσφέρει και δεύτερο ελληνικό τάγμα για να ενισχύσει τις υπό αμερικανική ηγεσία δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών στον τετραετή αυτόν πόλεμο (1950-54). Είχε προηγηθεί η αποστολή επτά μεταγωγικών αεροσκαφών (1950) και ενός ενισχυμένου τάγματος (1951), με έξοδα που καλύφθηκαν από την αμερικανική βοήθεια. Το όφελος για την Ελλάδα ήταν η ένταξή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (1952), ταυτόχρονα με την Τουρκία, η οποία, σημειωτέον, είχε συμμετάσχει στην Κορέα με δύναμη ταξιαρχίας. Σε σύγκριση με τις θυσίες της Ελλάδας, οι Τούρκοι είχαν να επιδείξουν πενταπλάσιους νεκρούς και αγνοούμενους.

Αφορμή για την υπενθύμιση αυτής της μάλλον παραγνωρισμένης συμμετοχής της Ελλάδας σε ένα θερμό μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου αποτέλεσε ο τρέχων θόρυβος σχετικά με το ενδεχόμενο η χώρα όχι, βεβαίως, να συμπολεμήσει αλλά να πουλήσει πυραυλικά συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, και συγκεκριμένα ρωσικά S-300 ή/και αμερικανικά Patriot.

Σήμερα, η ελληνική πολεμική αεροπορία διαθέτει:

• Μία μοίρα S-300 PMU1, με 32 κινητούς εκτοξευτές που μπορούν να στοχεύσουν βαλλιστικούς πυραύλους στα 40 χλμ. και αεροσκάφη μέχρι τα 150 χλμ.
• Έξι μοίρες MIM-104F Patriot PAC-3, με 72 κινητούς εκτοξευτές που μπορούν να στοχεύσουν βαλλιστικούς πυραύλους στα 40 χλμ. και αεροσκάφη μέχρι τα 80 χλμ. (150 χλμ., σύμφωνα με τον ιστότοπο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας).

Οι S-300 χρονολογούνται στη σοβιετική περίοδο, είχαν αρχικά παραγγελθεί από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1996, λόγω των τουρκικών απειλών και των ευρωαμερικανικών πιέσεων δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ στο κυπριακό έδαφος, και τελικά ανταλλάχτηκαν με άλλα συστήματα, μικρότερης εμβέλειας, από το ελληνικό οπλοστάσιο. Από το 2000 βρίσκονται εγκατεστημένοι στην Κρήτη και καλύπτουν μια περιοχή του νοτίου Αιγαίου που περιλαμβάνει μέρος της Πελοποννήσου, των Κυκλάδων και τα Δωδεκάνησα. Σήμερα, με δεδομένες τις δυτικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, είναι αμφίβολο κατά πόσον μπορούν να εξασφαλιστούν η συντήρηση και το αξιόμαχό τους.

Οι Patriot PAC-3 χρονολογούνται στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και άρχισαν να εγκαθίστανται στην Ελλάδα από το 2002. Καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής και νησιωτικής χώρας. Από τον Σεπτέμβριο του 2021, μία μοίρα Patriot έχει αποσταλεί στη Σαουδική Αραβία, προκειμένου να συμβάλει στην προστασία πετρελαϊκών εγκαταστάσεων από εναέριες επιθέσεις από το έδαφος της Υεμένης. Η αποστολή αυτή εντάσσεται σε μια διευρυμένη αντίληψη για την αντιαεροπορική και αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ, προκειμένου να καλυφθεί μια περιοχή κρίσιμη για την ενεργειακή ασφάλεια της Δύσης.

Η μεταφορά μιας μοίρας Patriot στη Σαουδική Αραβία συνιστά αναγνώριση ότι το αμυντικό δόγμα της Ελλάδας δεν μπορεί να εξαντλείται στην αντιμετώπιση του «εξ Ανατολών κινδύνου», δηλαδή της Τουρκίας. Και αν ένα πλήγμα σε βάρος της Σαουδικής Αραβίας ή των Αραβικών Εμιράτων απειλεί την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, ως μέρους του δυτικού κόσμου, η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά και το ιστορικό της ρωσικής συμπεριφοράς απέναντι σε άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες απειλεί την ελληνική ασφάλεια από πολλές απόψεις:

• Δημιουργεί ένα πολύ κακό προηγούμενο απρόκλητης επίθεσης από μια ισχυρότερη χώρα εναντίον μιας ασθενέστερης με στόχο τον εδαφικό ακρωτηριασμό και την αλλαγή του καθεστώτος της δεύτερης.
• Διαταράσσει την ομαλή κυκλοφορία βασικών αγαθών, προκαλεί ελλείψεις και αύξηση τιμών, και ωθεί την παγκόσμια και την ελληνική οικονομία σε κρίση.
• Ενδεχόμενη επικράτηση της Ρωσίας θα σημάνει ήττα για τη δημοκρατία και τις πανανθρώπινες αξίες, όπως τις αντιλαμβάνονται όσοι επιλέγουν να ζήσουν σε ανοιχτές, δυτικού τύπου κοινωνίες (δηλαδή, όχι μόνο οι μακάριοι «γηγενείς», αλλά και εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών).

Αυτά είναι, εν ολίγοις, τα διακυβεύματα της διεθνούς συγκυρίας, απέναντι στα οποία καλείται να τοποθετηθεί η ελληνική κοινωνία και η κυβέρνηση.

Μέχρι σήμερα, η Ελλάδα έχει έμπρακτα εκδηλώσει τη στήριξή της προς την αγωνιζόμενη Ουκρανία παρέχοντας πολεμικό υλικό, κυρίως βλήματα πυροβολικού, αντιαρματικά, σφαίρες και πεπαλαιωμένα οχήματα σοβιετικής προελεύσεως. Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού, που χαρακτηρίζεται «πλεονάζον», διοχετεύτηκε μέσω τριγωνικών συναλλαγών, δηλαδή με πώλησή του σε μια ενδιάμεση χώρα, η οποία, με τη σειρά της, το παραχωρεί στην Ουκρανία. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με το αζημίωτο, η Ελλάδα θα μπορούσε να πουλήσει τους S-300, αντικαθιστώντας τους με ένα πιο σύγχρονο σύστημα, χωρίς να υπονομεύσει την εναέρια άμυνα της χώρας. Κι αυτό, διότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διέρχονται φάση νηνεμίας, που δίνει μια σχετική άνεση χρόνου για την αντικατάσταση πεπαλαιωμένων οπλικών συστημάτων, όπως οι S-300. Δεν ισχύει το ίδιο για τους Patriot, που κάνουν τη δουλειά τους, έστω και αν στο μεταξύ έχουν κυκλοφορήσει πιο προηγμένα συστήματα.

Ωστόσο, μόλις χθες, ο πρωθυπουργός, ο οποίος πρόσφατα πήρε μία γεύση του ρωσικού πολέμου επισκεπτόμενος την Οδησσό, απέκλεισε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να στείλει πυραύλους S-300 ή Patriot στην Ουκρανία, επειδή τα συστήματα αυτά «είναι κρίσιμα για την αποτρεπτική μας δυνατότητα». Υποτιμά, άραγε, ο Έλληνας πρωθυπουργός τη σημασία της μάχης που αυτή τη στιγμή συνεχίζεται στην Ουκρανία; Εκτιμά ως σοβαρότερη την εξ Ανατολών απειλή; Υπερτιμά την αξία των S-300; Το βέβαιο είναι ότι, ο ίδιος και το επιτελείο του, ανησυχούν για το ενδεχόμενο να ενισχυθούν κόμματα δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές, ποντάροντας στον αντιδυτικισμό, τη ρωσοφιλία και τη φοβική προσκόλληση σε θεωρίες συνωμοσίας μιας μερίδας του εκλογικού σώματος. Για ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, όπως το κυβερνών, καμία ψήφος δεν περισσεύει. Η Ουκρανία μπορεί να περιμένει, ματώνοντας «στην καρδιά της Ευρώπης».

πηγή:https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/847676/oplika-sustimata-mas-perisseuoun-ta-psifalakia-ohi/

Γίναμε διεθνώς ρεζίλι - Ποιοι μας κατάντησαν να είμαστε η φτωχότερη Χώρα της Ευρωζώνης

 Το άρθρο των Financial Times για την Ελληνική οικονομία - Γιατί η χώρα είναι η φτωχότερη της Ευρωζώνης

Πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα Financial Times επισημαίνει ένα ελληνικό παράδοξο. Η ελληνική οικονομία παρουσιάζει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, μειώνεται με γρήγορους ρυθμούς. Την ίδια στιγμή η χώρα, ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα, είναι η φτωχότερη της ευρωζώνης και η δεύτερη φτωχότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά την Βουλγαρία.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς μετά από τόσες θυσίες και τόση προσπάθεια δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τη φτώχεια. Η απάντηση αναπόφευκτα παραπέμπει στη μεγάλη οικονομική κρίση που πέρασε η χώρα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο προφανή.

Το πρόβλημα ξεκινάει από την περίοδο πριν την κρίση. Τότε η ευημερία στηριζόταν στα χρήματα που δανειζόταν το κράτος και με διάφορους τρόπους τα μοίραζε στους πολίτες, ενισχύοντας κυρίως την ιδιωτική κατανάλωση και τις εισαγωγές. Έτσι είχαμε τεράστια ελλείμματα και στα κρατικά ταμεία, αλλά και στο ισοζύγιο εισαγωγών εξαγωγών.

Όταν η κατάσταση αυτή οδήγησε στην κατάρρευση, εμείς δεν θέλαμε να δούμε την πραγματικότητα. Πολίτες και πολιτικό σύστημα -με διαβαθμίσεις και εξαιρέσεις- αντιμετώπισαν την κρίση εντελώς ανώριμα. Πολλοί ισχυρίζονταν ότι θα ξεπεράσουμε την κρίση με αύξηση της κατανάλωσης και των δαπανών του δημοσίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να προσληφθούν επιπλέον 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι από το κράτος που δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους υπάρχοντες.

ADVERTISEMENT

Με τα χίλια ζόρια, με πολύ βία και επιθετικότητα από ορισμένους και με τεράστιο κοινωνικό κόστος η χώρα γύρισε το 2014 σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οι διεθνείς οργανισμοί προέβλεπαν ισχυρότερη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ευρωζώνης που βρίσκονταν σε μνημόνια. Για αυτές τις χώρες οι εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν, αλλά η Ελλάδα οδηγήθηκε στο δημοψήφισμα και σε όσα ακολούθησαν.

Για τη φτώχεια μας φταίνε οι τρεις διαδοχικές κρίσεις. Η πρώτη ξεκίνησε το 2003 όταν η χώρα σταμάτησε να έχει πρωτογενή πλεονάσματα (δηλαδή άρχισε ο δανεισμός να δημιουργεί καινούρια χρέη και όχι μόνο να εξυπηρετεί τα παλιά) και κορυφώθηκε το 2010. Τότε ξεκίνησε η δεύτερη, η επώδυνη προσαρμογή που κράτησε έως το 2015, και τότε άρχισε η τρίτη κρίση, με την «περήφανη διαπραγμάτευση» και τη στασιμότητα που έφερε.

Όσο εμείς καταναλώναμε αμέριμνοι, πριν το 2009, και όσο δεν θέλαμε να παραδεχτούμε ότι αυτή η ευημερία δεν ήταν διατηρήσιμη, αναζητώντας μαγικές λύσεις, οι πρώην κομμουνιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης δούλευαν σκληρά για να παράγουν περισσότερα και να γίνουν πλουσιότερες. Έτσι μία μία προσπερνούσαν την Ελλάδα.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο να «φτωχοποιηθούν» οι λαοί και να γίνει η χώρα «αποικία χρέους». Οι λαϊκιστές έκαναν τη δουλειά τους και οι πολίτες πλήρωσαν τον λογαριασμό. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των ανοιχτών ανταγωνιστικών αγορών, η αμεριμνησία και οι λάθος επιλογές κοστίζουν ακριβά.

Είμαστε μικρή χώρα και ξέρουμε λίγο πολύ τι έκανε ο καθένας στις αλλεπάλληλες κρίσεις. Και ενώ για τους πολιτικούς -σε ένα βαθμό- υπήρξαν συνέπειες, για τους διαμορφωτές της γνώμης των πολιτών, τους δημοσιογράφους, τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Η Νέα Δημοκρατία, που ισχυρίζεται ότι μάχεται τον λαϊκισμό, συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιό της για την ευρωβουλή μια από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του αντιμνημονιακού λαϊκισμού.

Από τις αρχές της επόμενης δεκαετίας η Ελλάδα θα πρέπει να ξεκινήσει να αποπληρώνει τα δάνεια που μας έδωσαν οι χώρες της ευρωζώνης (όταν κανείς άλλος δεν μας δάνειζε). Αυτό, μαζί με το δημογραφικό πρόβλημα, θα φέρει πρόσθετες δυσκολίες στην ελληνική οικονομία. Τα διδάγματα των κρίσεων είναι απαραίτητο να αξιοποιηθούν από κόμματα και πολίτες σε ουσιαστικό επίπεδο, αλλά και σε συμβολικό.

πηγή:https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/847809/pos-giname-oi-proteleutaioi-stin-europaiki-enosi/

Ε.Α.Α.Σ: - Συνάντηση με την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Δόμνα Μιχαηλίδου - Τα ΠΕΝΤΕ καίρια θέματα που συζητήθηκαν και απασχολούν τα μέλη μας

 

Πραγματοποιήθηκε στις 24 Απριλίου 2024 , επίσκεψη της Ε.Α.Α.Σ. στην  Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης  κ. Δόμνα Μιχαηλίδου, κατόπιν αποδοχής σχετικού αιτήματός μας.

        Την Ε.Α.Α.Σ. εκπροσώπησε  ο Πρόεδρος Υπτγος ε.α. Δεβούρος Ιωάννης, συνοδευόμενος, από τον Αντιπρόεδρο Αντγο ε.α. Γουμαλάτσο Μιχαήλ και τον Διευθύνοντα Σύμβουλο Ανχη ε.α. Χρηστίδη Χρήστο. 

         Τέθηκαν και συζητήθηκαν θέματα που απασχολούν τα μέλη μας, όπως παρακάτω:

          >-   Αναγνώριση των γνωματεύσεων/αποφάσεων αναπηρίας των Ανωτάτων Υγειονομικών Επιτροπών ΕΔ και ΣΑ, ως ισοδυνάμων με τις γνωματεύσεις/αποφάσεις των Κ.Ε.Π.Α. και διασύνδεσή τους σε ενιαία ηλεκτρονική πλατφόρμα.

         >-   Καταβολή εξόδων κηδείας και στα έμμεσα μέλη των οικογενειών των αποστράτων.

          >-     Αναγνώριση των ετών ασφάλισης των στρατιωτικών συνταξιούχων, που εργάστηκαν  προ της εφαρμογής των διατάξεων του Ν. 4387/2016 (ΦΕΚ 85 Α΄).

          

        >-   Επανυπολογισμός της σύνταξης με ποσοστό αναπλήρωσης το οποίο αντιστοιχεί σε σαράντα έτη (40) πραγματικής υπηρεσίας, για όσους συναδέλφους αποστρατεύτηκαν με ευθύνη της υπηρεσίας.

      >-   Άρση περικοπής της σύνταξης ανεξαρτήτως ηλιακού ορίου, στους συνταξιούχους στρατιωτικούς που εκλέγονται σε αυτοδιοικητικές εκλογές και εργάζονται στους ΟΤΑ και  υπαγωγή  τους στο ισχύον καθεστώς για τους άνω των 62 ετών. 

Η Ε.Α.Α.Σ.  εκφράζει την ευαρέσκειά της για την εκ μέρους της Κας Υπουργού αποδοχή συναντήσεώς μας, κατά την οποία διαπιστώθηκε ότι γνωρίζει σε βάθος τα θέματα που μας απασχολούν και δεσμεύτηκε να τα εξετάσει. 

Το Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων

Ε.Α.Α.Σ/Παρ. Άρτας: - Χρόνια Πολλά, Καλή Γεμάτη Ελπίδα και Φως Ανάσταση

 

Η "ανάπτυξη" που φέρνει φτωχοποίηση! - Η μνημονιακή "ρήτρα βουλγαροποίησης" των Ελλήνων

 

Οι «F.T.» ξεμπροστιάζουν το αφήγημα περί βελτίωσης της οικονομίας, ενώ εφαρμόζεται η μνημονιακή "ρήτρα βουλγαροποίησης" των Ελλήνων

Για ολόκληρες γενιές Ελλήνων που θα πάνε χαμένες και για την επίσημη κατάντια της Ελλάδας ως της φτωχότερης χώρας της Ε.Ε. γράφουν οι «Financial Times», σε ένα άρθρο που περιγράφει με στοιχεία την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και, ταυτόχρονα, καταρρίπτει το αφήγημα δήθεν επιτυχίας της κυβέρνησης Μητσοτάκης.

• Από τον Βασίλη Γαλούπη

Οποια άνοδος των δεικτών είναι αναπόφευκτη για κάθε χώρα που έχει χρεοκοπήσει και η οικονομία της έχει πιάσει πάτο. Η ελληνική οικονομία είναι σήμερα 19% μικρότερη απ’ ό,τι το 2007, ενώ η οικονομία της Ε.Ε. στο σύνολό της έχει αυξηθεί κατά 17%. Δηλαδή, η οικονομική «ανάπτυξη» της Ελλάδας είναι 36% πίσω από τον μέσο όρο όλων των άλλων. Οι «F.T.» καταγράφουν αυτό που βιώνει καθημερινά ο Ελληνας πολίτης και γκρεμίζουν τα περί success story της κυβέρνησης. Μια χώρα με φτωχή κοινωνία, με τους χειρότερους μισθούς σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο και με ευκαιρίες μόνο για ξένους αετονύχηδες επενδυτές. Σύντομα θα γίνουμε κι επίσημα φτωχότεροι από τη Βουλγαρία.

Αν και η Ελλάδα βγήκε -θεωρητικά- από τα Μνημόνια το 2018, η εικόνα κατάρρευσης συνεχίζεται στην πραγματική οικονομία. Από το 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης εφαρμόζει κατά γράμμα τη «ρήτρα βουλγαροποίησης» που είχε υπογραφεί με το δεύτερο Μνημόνιο, τον Φεβρουάριο 2012, επί Λουκά Παπαδήμου. Στο δεύτερο Μνημόνιο υπήρχε ειδική πρόβλεψη, στη σελίδα 713 του νόμου 4046/2012, για την «κατεδάφιση» των μισθών στα επίπεδα των πιο αδύναμων χωρών της ευρωζώνης, όπως ήταν τότε κι άλλες μνημονιακές χώρες (π.χ. Πορτογαλία), αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης (νοτιανατολική Ευρώπη, με χώρες όπως η Βουλγαρία).

Στη μνημονιακή διάταξη για τη μείωση μισθών αναφερόταν ρητώς: «Τα μέτρα αυτά θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη)». «Αυτό θα ευθυγραμμίσει το πλαίσιο του κατώτατου μισθού της Ελλάδας με αυτό συγκρίσιμων κρατών και θα του επιτρέψει να εκπληρώσει τη βασική του λειτουργία, δηλαδή τη διασφάλιση ενός ενιαίου δικτύου ασφαλείας για όλους τους υπαλλήλους».

«Προσαρμογή του μη μισθολογικού κόστους εργασίας. Για να βοηθήσουμε στη μείωση του μη μισθολογικού κόστους και να ενθαρρύνουμε την απασχόληση, θα ευθυγραμμίσουμε το φορολογικό βάρος στην εργασία στην Ελλάδα με αυτό των συγκρίσιμων ευρωπαϊκών χωρών (…). Οι εισφορές θα μειωθούν μόνο όταν έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα για να καλυφθούν οι μειώσεις στα έσοδα». Ο Αλέξης Μητρόπουλος, νομικός – εργατολόγος, πανεπιστημιακός και πρώην βουλευτής, έχει αναφέρει τόσο σε κείμενά του όσο και σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του ότι η «ρήτρα Βουλγαρίας» των Μνημονίων είναι που φτωχοποίησε τους μισθωτούς τού ιδιωτικού τομέα!

Σε υλοποίηση εκείνης της συγκεκριμένης δευτερομνημονιακής διάταξης, μειώθηκε ο κατώτατος μισθός τού ιδιωτικού τομέα σε 586,8 ευρώ για τους εργατοϋπαλλήλους άνω των 25 ετών και σε 510,95 ευρώ για τους κάτω των 25 ετών. Με την ίδια διάταξη καταργήθηκαν όλα τα επιδόματα και οι προσαυξήσεις. Σήμερα, η πλαστή εικόνα του «οικονομικού θαύματος Μητσοτάκη» αποδομείται βήμα προς βήμα από μια εκ των εφημερίδων με την ισχυρότερη επιρροή στον κόσμο, ειδικά σε θέματα οικονομίας, τους «Financial Times». Το «δόγμα φτωχοποίησης και βουλγαροποίησης» εφαρμόζεται κατά γράμμα από την ελληνική κυβέρνηση.

---

Για να βγει η χώρα από την «τρύπα» θα χρειαστεί μία ολόκληρη γενιά!

Τα σημαντικότερα σημεία του χθεσινού δημοσιεύματος των «Financial Times» για την Ελλάδα: «Είναι καιρός να δούμε την ισχυρή οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας μετά την πανδημία σε ένα ιστορικό πλαίσιο: Η χώρα έχει πράγματι μεταξύ των καλύτερων πρόσφατων επιδόσεων στην ευρωζώνη, αλλά έχει ταυτόχρονα γίνει και η φτωχότερη!» «Ωστόσο η πρόσφατη ανάκαμψη της Ελλάδας έχει ανεβάσει ελάχιστα το ελληνικό βιοτικό επίπεδο στη χώρα σε σχέση με τον μέσο όρο της Ε.Ε. τα τελευταία δύο χρόνια. Οχι αρκετά για να απομακρύνει τους Ελληνες από την τελευταία θέση ως οι φτωχότεροι κάτοικοι στην ευρωζώνη».

«Αυτή είναι μια καινούργια κατάσταση για την Ελλάδα, που μέχρι το 2009 είχε κατά κεφαλήν ΑΕΠ κοντά στον μέσο όρο της Ε.Ε. Από τότε, 10 χώρες έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να ανεβαίνει πάνω από των Ελλήνων, αφήνοντας την Ελλάδα να είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα στην Ε.Ε. μετά τη Βουλγαρία και η φτωχότερη χώρα στην ευρωζώνη (σ.σ.: η Βουλγαρία δεν είναι ακόμη στην ζώνη του ευρώ)».

«Με το χάσμα με τη Βουλγαρία να μειώνεται έντονα κι απότομα, δεν είναι παράλογο να αναμένουμε ότι η Ελλάδα θα γίνει σύντομα η φτωχότερη χώρα της Ε.Ε.». «Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε σχεδόν κατά 30%. Το 2016 οι καταναλωτικές δαπάνες ήταν μειωμένες κατά 24% από το 2007, οι κρατικές δαπάνες μειωμένες κατά 20% και οι επενδύσεις μειώθηκαν κατακόρυφα κατά 65%».

«Η ελληνική οικονομία είναι σήμερα περίπου 19% μικρότερη απ’ ό,τι το 2007, παρά την ισχυρή ανάκαμψη της χώρας μετά την πανδημία, ενώ η οικονομία της Ε.Ε. στο σύνολό της έχει αυξηθεί κατά 17%. Το οικονομικό χτύπημα είναι άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη εποχή, συγκρίσιμο μόνο με τη Μεγάλη Υφεση των ΗΠΑ στη δεκαετία του 1930». «Οι πραγματικοί μισθοί είναι μειωμένοι κατά 30% από τα προ της οικονομικής κρίσης επίπεδα, αφήνοντας τη χώρα με έναν από τους χαμηλότερους μέσους μισθούς στις αναπτυγμένες οικονομίες παγκοσμίως». «Συνολικά, η οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας θα πρέπει να “τιμηθεί”, αλλά πρέπει να τη δούμε στο πλαίσιο μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που άφησε τη χώρα μέσα σε μια τρύπα. Για να βγει μπορεί μάλλον να χρειαστεί μια ολόκληρη γενιά».

πηγή:https://www.dimokratia.gr/oikonomia/577148/i-anaptyxi-toy-mitsotaki-fernei-ftochopoiisi/

Συμφωνία των Πρεσπών: - Το κόστος της 5ετους ακινησίας της κυβέρνησης - Αποθρασύνθηκαν οι Σκοπιανοί και δεν άλλαξαν απολύτως ΤΙΠΟΤΑ

 Οι παραβιάσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών, η "πονηρή" ένταξη στο ΝΑΤΟ, το Μαξίμου που κλείνει τα μάτια και η υπόσχεση που αθέτησε ο Μητσοτάκης

Του Μανώλη Κοττάκη

Οι στροφές της Ιστορίας κρύβουν πάντοτε εκπλήξεις. Μέχρι αυτή τη στιγμή που «μιλάμε» πολιτικό κόστος για την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών πληρώνει μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ. Βαριά γεγονότα που να πλήττουν τη Ν.Δ., η οποία υπέβαλε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης της Αριστεράς τον Ιούλιο του 2018 και αρνήθηκε να την κυρώσει με τις ψήφους των βουλευτών της τον Ιανουάριο του 2019, δεν έχουν καταγραφεί. Μία μόνο φορά «φλέρταρε» η παράταξη με την ιστορική ύβρη, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης διερεύνησε την πιθανότητα να κυρώσουν οι βουλευτές της Ν.Δ. τα πρωτόκολλα αμυντικής συνεργασίας με την κυβέρνηση της «Βόρειας Μακεδονίας».

Θα ήταν ο τέλειος εξευτελισμός για την ιστορική παράταξη της Κεντροδεξιάς, ο οποίος ευτυχώς απεφεύχθη χάρη στο διπλό βέτο των δύο πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. «Ρίξε την ευθύνη σε εμάς!» είπε ο Καραμανλής στον Μητσοτάκη, σε ένα δείπνο που έγινε στην οικία του πρώτου στον Λυκαβηττό, παρουσία των συζύγων τους Μαρέβας και Νατάσας, με μοναδικό θέμα συζήτησης αυτό, και πρόσθεσε: «Με παππού Μακεδονομάχο και με το “όχι” του Βουκουρεστίου στον απολογισμό της θητείας μου δεν θα μπορούσα ποτέ να πω “ναι” στην κύρωση μιας τέτοιας συμφωνίας».

Ωστόσο μέσα στη διάρκεια αυτής της πενταετίας (2019-2024) παρατηρήθηκε μια γενικότερη απροθυμία των Σκοπιανών να εφαρμόσουν τη συμφωνία. Μετά την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ αλλά και τη γενικότερη απροθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να συναινέσει στον προσδιορισμό ημερομηνίας για την έναρξη των ενταξιακών τους διαπραγματεύσεων τα «παράτησαν». Αν τα άρχισαν ποτέ.

– Δεν άλλαξαν ποτέ το αλυτρωτικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων τους.

– Είναι λίαν αμφίβολο αν άλλαξαν το Σύνταγμά τους μετά την γκάφα που έκανε ο Γιώργος Κατρούγκαλος στους τελευταίους μήνες της θητείας του στο ΥΠΕΞ, ύστερα από την αποχώρηση Κοτζιά (πρέπει να έχουν κυρωθεί δύο διαφορετικά κείμενα συνταγματικής ονομασίας, ένα με την παλαιά και ένα με την νέα).

– Δεν έπαψαν να εγείρουν, παρά τη συμφωνία, ζήτημα αναγνώρισης «μακεδονικής μειονότητας». Το έκανε ο υπουργός Εξωτερικών τους με δήλωσή του από την κορυφή του Ολύμπου.

– Δεν άλλαξαν το «Μακεδονία» σκέτο και τον «Ήλιο της Βεργίνας». Ούτε στις φανέλες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου τους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ούτε στα αγάλματά τους που παραμένουν αγέρωχα στις κεντρικές πλατείες, εκτός από ένα δύο που απομάκρυναν για το θεαθήναι, ούτε στις πινακίδες των αυτοκινήτων τους, ούτε στις μάρκες των κρασιών τους, ούτε καν στην επωνυμία της Εκκλησίας τους. Όλα «μακεδονικά». Και όχι μόνο αυτό.

– Διεκδίκησαν και επέτυχαν με απόφαση του Πρωτοδικείου Φλώρινας, την οποία δεν διεκδίκησε να ανατρέψει με αναίρεση στον Άρειο Πάγο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, την αναγνώριση και τη διδασκαλία της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα.

Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Στο διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε καταλογογραφημένες 365 παραβιάσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όλο αυτό το διάστημα, πλην μιας εξαιρέσεως ίσως, η ελληνική κυβέρνηση υπέμεινε απαθώς την παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν έκανε διαβήματα, δεν έκανε διακοινώσεις, ειρήνη υμίν. Κατά κάποιους ένιωθε εκτεθειμένη και η ίδια, γιατί δεν είχε κυρώσει τα μνημόνια στρατιωτικής συνεργασίας και γιατί δεν είχε αλλάξει τις επωνυμίες του γειτονικού κράτους στις ταμπέλες των εθνικών οδών. Η ολιγωρία αυτή δεν είχε πολιτικό κόστος έως τώρα. Αν και πρόσφατη δημοσκόπηση του ΕΛΙΑΜΕΠ πέντε χρόνια μετά την υπογραφή της συμφωνίας έδειξε πως σχεδόν το 60% του ελληνικού λαού θεωρεί ότι οι Πρέσπες έβλαψαν τα εθνικά συμφέροντα και έκαναν ζημιά, το Μαξίμου κινείτο σε άλλη γραμμή.

Ο ηγέτης του κόμματος, που είχε υποσχεθεί στους Έλληνες από του βήματος της Βουλής ότι δεν θα αποκαλέσει ποτέ «Βορειομακεδόνα» τον Σκοπιανό ομόλογό του, το έπραξε μέσα στο γραφείο του και είπε και ένα τραγούδι. Παρά ταύτα, μέχρι σήμερα η Ν.Δ. δεν έχει καταβάλει πολιτικό κόστος για την απάθειά της να θέσει προ των ευθυνών τους τους γείτονες για τη μη εφαρμογή των συμπεφωνημένων. Εάν ζούσε ο αείμνηστος εκπαιδευτικός Σπύρος Σφέτας, ο οποίος ως άριστος γνώστης των σερβικών αλλά και της διαλέκτου των Σκοπιανών είχε εντοπίσει σημείο προς σημείο κάθε διαστρέβλωση της Ιστορίας μας στα βιβλία τους, πολλά ίσως θα μπορούσαν να είχαν διορθωθεί. Αλλά δεν πρόλαβε.

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών των Σκοπίων, στις οποίες η υποψήφια των εθνικιστών του VMRO κέρδισε υπερδιπλάσιες ψήφους του απερχόμενου προέδρου και οι μετρήσεις εν όψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών δείχνουν ότι ο γειτονικός λαός, ύστερα από έξι χρόνια πειθαρχίας στον ξένο παράγοντα, είναι πλέον έτοιμος να κάνει το άλμα και να αμφισβητήσει τη Συμφωνία. Θέλει να καταργήσει το «Βόρεια Μακεδονία» στην πράξη. Επιθυμεί το «Μακεδονία» σκέτο. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική για τη Ν.Δ., διότι θα χρεωθεί τη δεύτερη εθνική ήττα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε «μακεδονική γλώσσα» και «μακεδονικό έθνος» και η ίδια δεν μπόρεσε να αποτρέψει την τελική αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία» σκέτο επί των ημερών της.

Υποτίθεται ότι η Συμφωνία των Πρεσπών και ο συμβιβασμός στο όνομα «Βόρεια Μακεδονία» γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έγινε. Γιατί, αν δεν το κάναμε, τα Σκόπια θα εντάσσονταν στο ΝΑΤΟ με το όνομα «Μακεδονία» σκέτο. Έτσι δεν μας έλεγαν; Και να που, παρά την υπογραφή στους Ψαράδες, το μοιραίο φαίνεται ότι δεν θα αποφευχθεί. Υπάρχει άραγε κανείς λογικός και μάλιστα σε μια εποχή που ΗΠΑ και Ευρώπη κάνουν τα πάντα για να μην πέσουν τα Βαλκάνια στην επιρροή των Ρώσων, που να πιστεύει ότι μια τέτοια πράξη θα τιμωρηθεί με αποβολή των Σκοπίων από το ΝΑΤΟ; Αστείον. Το πολύ πολύ να παγώσουν επ’ αόριστον οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε., τις οποίες όμως στη γειτονική χώρα έχουν ξεγραμμένες. Και ας προέβλεπε, υποτίθεται, η συμφωνία μηχανισμό αυτόματης έναρξης των διαπραγματεύσεων, στην υπογραφή της Συμφωνίας στους Ψαράδες ήταν παρούσα και η Μονγκερίνι.

Το σκέτο «Μακεδονία», αν περάσει, δεν θα είναι απλό. Το γνωρίζει κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, ο οποίος στα νιάτα του έπαιζε σε λαϊκές ορχήστρες της περιοχής και σηκωνόταν κι έφευγε κάθε φορά που του ζητούσαν να παίξει με το μπουζούκι του «μακεδονικά» τραγούδια οι ντόπιοι. Το γνωρίζει άριστα βουλευτής της ελληνικής αντιπολίτευσης με σλαβομακεδονική καταγωγή και γνήσια εθνική συνείδηση. Το εκκλησιαστικό και η γλώσσα είναι ο δούρειος ίππος για να ανακινηθεί μειονοτικό ζήτημα στη Μακεδονία, καθώς με το κείμενο της συμφωνίας που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε και η Ν.Δ. δεν αμφισβήτησε κυνηγήσαμε, υποτίθεται, τον αλυτρωτισμό μέσα στο έδαφος των Σκοπίων, αλλά τελικώς τον εγκαταστήσαμε μέσα στο έδαφός μας. Του επιτρέψαμε να περάσει τα σύνορα. Αναγνωρίστηκαν ήδη σωματεία διδασκαλίας «μακεδονικής» γλώσσας, σωματεία «Μακεδόνων» και αύριο μεθαύριο θα ζητήσει να ανοίξει παραρτήματα στην Ελλάδα και ο Αρχιεπίσκοπος της «Μακεδονικής Εκκλησίας» Στέφανος, ο οποίος πιέζει με τη βοήθεια παραγόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου να διεξαγάγει συλλείτουργο με τον μητροπολίτη Φλώρινας επί ελληνικού εδάφους (ο παλαιός μητροπολίτης το απέρριπτε, είμαι βέβαιος ότι το ίδιο πράττει και ο νέος, παρά το γεγονός ότι το Πατριαρχείο διά του Ίμβρου πιέζει διακριτικά, με το επιχείρημα ότι άλλως θα υποκύψει ο Στέφανος στη γοητεία των Ρώσων!).

Οι μηχανισμοί άμυνας που έχει η ελληνική κυβέρνηση για να αποτρέψει τη διπλή ονομασία και τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από τους Σκοπιανούς είναι δυστυχώς ατελέσφοροι. Μπορεί να συμπράξει στο παρασκήνιο με την αντιπολίτευση που θα προκύψει μετά τις εκλογές για να υποστηρίξει μια προσφυγή, με το επιχείρημα ότι καταστρατηγείται το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, αλλά κατ’ ουσίαν μια τέτοια κίνηση θα εξέθετε ανεπανόρθωτα το παλαιό κόμμα του Ζάεφ ότι συνεργάζεται με την Ελλάδα για να «προδώσει» τη «μακεδονική ταυτότητα».

Λυπάμαι καμιά φορά που η Ιστορία επιφυλάσσει πικρά εκδίκηση, αλλά θα χρησιμοποιήσω μια αγαπημένη λέξη της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ.: Πλησιάζει η ώρα που η Ν.Δ. θα κληθεί να πληρώσει το κόστος της πενταετούς «ακινησίας» της στο Σκοπιανό. Ακινησίας, ναι. Αν δεν λες τα «όχι» που σου «πρέπουν» στον χρόνο που πρέπει και αφήνεις τα τρένα να περνούν, τα έχει αυτά η ζωή. Πληρώνεις αναδρομικά την ολιγωρία σου και με τόκο.

phg;hQhttps://www.antinews.gr/53506/politiki/makedoniko-to-kostos-tis-akinisias-tis-kyvernisis/

Συντάξεις: - Ειδοποιητήρια-σοκ σε συνταξιούχους εργαζομένους για επιστροφή στο Δημόσιο δεκάδων χιλιάδων ευρώ

 Ο βουλευτής Βοιωτίας ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής και Υπεύθυνος Κ.Τ.Ε. Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Γιώργος Μουλκιώτης και η βουλευτής Βορείου Τομέα Αθηνών και Υπεύθυνη Κ.Τ.Ε. Δικαιοσύνης, Μιλένα Αποστολάκη με Κοινοβουλευτική Παρέμβαση- Ερώτηση απευθυνόμενη στην Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Δόμνα Μιχαηλίδου, ζητούν να επιλυθεί το σοβαρότατο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν συνταξιούχοι που συνεχίζουν να εργάζονται στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, οι οποίοι καλούνται να επιστρέψουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ στο δημόσιο.

Στην ερώτηση επισημαίνεται ότι οι ανωτέρω εργαζόμενοι – συνταξιούχοι  εισέπρατταν  ως μισθό τα ποσά που τους αναλογούσαν στη βάση του μισθολογικού κλιμακίου που είχαν λάβει, όταν βρίσκονταν λίγο πριν από τη συνταξιοδότησή τους. Η ερμηνεία, ωστόσο, που δίνεται το έτος 2023 – δηλαδή 8 χρόνια μετά την ψήφιση του ν. 4354/2015!- σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, είναι διαφορετική. Ερμηνεύεται, με άλλα λόγια, ότι θα έπρεπε τα ανωτέρω πρόσωπα  να αμείβονται με το εισαγωγικό κλιμάκιο, δηλαδή με πολύ χαμηλότερη αμοιβή. Αρκετά χρόνια μετά τη θέση σε ισχύ του ν. 4354/2015 και ενώ οι αρμόδιες υπηρεσίες συνέχισαν να καταβάλλουν στους ενδιαφερόμενους μισθούς βάσει του μισθολογικού κλιμακίου κατά τη συνταξιοδότησή τους, οι εργαζόμενοι αυτοί καλούνται πλέον να επιστρέψουν ποσά που ξεπερνούν σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και τα 30.000 ευρώ.

Τονίζεται ακόμη, ότι το πρόβλημα είναι γνωστό στο Υπουργείο εδώ και μήνες και , σύμφωνα με δηλώσεις του πρώην Υπουργού κ. Άδωνι Γεωργιάδη, ήταν υπό μελέτη προς αναζήτηση επίλυσης. Όλα έμειναν στις υποσχέσεις.

Κατόπιν αυτών, ζητείται από την αρμόδια υπουργό να δώσει σαφή απάντηση για το αν προτίθεται να αντιμετωπίσει το ανωτέρω πρόβλημα, και αν ναι, με ποιο τρόπο και εντός ποιου χρονοδιαγράμματος.