Άλλο πράγμα η εορτή ως εορτασμός και άλλο η εορτή ως εκκλησιαστική πανήγυρη.
Το πρώτο σημαίνει απλά ποικιλία στη ζωή μας, αλλαγή στη μονοτονία της. Η Ανάσταση είναι κάτι διαφορετικό ως εκκλησιαστικό γεγονός και κάτι άλλο ως εορταστική πανήγυρη. Α
κόμη και από θρησκευτικής πλευράς υπάρχει ένα έντονο σκηνικό με ποικίλες ακολουθίες, τύπους, συμβολισμούς, με τον Σταυρό, με τον Επιτάφιο, με όλες αυτές τις εναλλαγές και βεβαίως με τα έθιμα, τα κόκκινα αυγά, τις λαμπάδες, τα αρνιά, τη σχέση με την άνοιξη και τα λοιπά. Όμορφα έθιμα.
Όλο όμως αυτό παραπέμπει σε μια γιορτή χαράς, γιορτή αγάπης, γιορτή εξωτερικών σχημάτων, ανθρώπινων σχέσεων.
Η Εκκλησία δεν γιορτάζει την Ανάσταση. Γιορτάζει την Ανάσταση του Χριστού, το οποίο σημαίνει τρία πράγματα:
Το πρώτο είναι η συντριβή της δυνάμεως του διαβόλου,
Το δεύτερο η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου
Το τρίτο η δυνατότητα του ανθρώπου να αναστηθεί και ο ίδιος.
Με την Ανάσταση του Χριστού αποδεικνύεται η θεότητά Του, αφού ούτε ο θάνατος, ούτε ο τάφος μπορεί να Τον περιορίσει, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται και η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να σπάσει τον φραγμό του θανάτου. Να το πω με ένα απλό παράδειγμα. Εάν ο θάνατος είναι μια επιφάνεια, μια οθόνη αδιαπέραστη και σκοτεινή, αυτό που η Ανάσταση του Χριστού κάνει είναι ότι δίνει σε αυτή την επιφάνεια διαφάνεια και διαπερατότητα, που σημαίνει ότι μπορείς να δεις πίσω και μετά από τον θάνατο και επιπλέον να περάσεις και ο ίδιος μέσα από τον θάνατο στην όντως ζωή, στην αιωνιότητα. Θα μπορούσε να υπήρχε ζωή αιώνια χωρίς να είχε νικηθεί ο θάνατος, να μην υπήρχε ο θάνατος. Εφόσον όμως υπάρχει, η Ανάσταση σημαίνει συντριβή του θανάτου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι της Εκκλησίας προσευχόμαστε ή ζούμε εκκλησιαστικά για να πάνε τα πράγματα καλά στη ζωή μας. Στην ουσία καλύπτουμε ανασφάλειες και δημιουργούμε επίγεια εικόνα του Θεού μέσα μας. Όμως δεν είναι έτσι. Στην Εκκλησία ερχόμαστε για σωτηρία. Ο Χριστός είναι Σωτήρας, δηλαδή είναι Αυτός που δίνει αιώνια ζωή στην ψυχή, άσχετα εάν θα κακοπεράσουμε ή θα καλοπεράσουμε εδώ. Δεν πιστεύουμε στον Θεό για να βολευτεί η καθημερινότητα μας, πιστεύουμε για να φωτιστεί η αιωνιότητά μας. Με αυτή την έννοια, η Ανάσταση φωτίζει την αιωνιότητα. Δεν είναι σκοτάδι ο θάνατος, δεν είναι τέλος· είναι πέρασμα. Αυτό θα πει Πάσχα. Είναι πέρασμα από την καθημερινότητα στην αιωνιότητα, από την υλικότητα στην αφθαρσία, από τον κόσμο της πτώσεως στον κόσμο του Θεού, στη Βασιλεία του Θεού.
Γι΄ αυτό είναι αναγκαία η πίστη, μάλιστα στην εποχή μας που επιδιώκεται το ξερίζωμά της. Η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί κανείς να πάθει είναι να του γκρεμίσουνε την πίστη και γίνεται αυτό συστηματικά.
Να πω ένα παράδειγμα: προ ημερών υπήρξε ένα δημοσίευμα σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, το οποίο έδινε οδηγίες πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά να ζήσουν όμορφα το Πάσχα ως ελληνικό έθιμο. Ταυτόχρονα όμως υπεδείκνυε να προσέξουν οι γονείς να μην τραυματιστεί η ψυχούλα τους όταν θα αντικρύσουν τη σταύρωση ή τον Επιτάφιο. Συμβούλευε να μιλήσουμε για τα λουλούδια και όχι για τον νεκρό. Όλα αυτά σε μια εποχή που τα παιδιά έχουν δεχτεί τόση οπτική και εμπειρική βία μέσα από τα παιχνίδια τους, από το διαδίκτυο, τις εικόνες και παραστάσεις τους. Ο σταυρός είναι νίκη, είναι δύναμη, είναι χαρά. Γιατί προβάλλεται πάντα στο φως της Αναστάσεως. Αυτό κάνει η Εκκλησία. Την ώρα που βγάζει τον εσταυρωμένο, την Μεγάλη Πέμπτη, το πρώτο τροπάριο που ψάλλει είναι: «ὁ σταυρός Σου, Κύριε, ζωή καὶ ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου». Ο σταυρός αποτελεί προϋπόθεση της αναστάσεως. Αυτό το υπέροχο πράγμα έρχεται το σύστημα να το συμπιέσει. Να προσεγγίσει την ανάσταση χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, να την καταντήσει έθιμο. Σε αυτό αμύνεται η Εκκλησία και πρέπει να αμύνεται. Κι εγώ αμύνομαι.
Η Ανάσταση είναι μόνο επανάσταση. Δεν είναι επανάσταση το να νικηθεί ο θάνατος; Είναι ανατροπή των πάντων, της λογικής, της φύσεως, του κόσμου όλου. Δεν είναι επανάσταση ότι με την Ανάστασή του ο Χριστός, συνανέστησε «παγγενῆ τον Αδάμ» συμπαρασύρει στη ζωή όλον τον άνθρωπο; Εάν ο θάνατος πριν από την Ανάσταση ήταν ένας αδιαπέραστος αδιαφανής τοίχος, με την Ανάσταση έχει αποκτήσει διαφάνεια και διαπερατότητα. Βλέπεις από πίσω την αιωνιότητα, και μπορείς να περάσεις διά του θανάτου στη ζωή της αιωνιότητας. Ο θάνατος πλέον δεν είναι επιστροφή στην ανυπαρξία. Είναι μετάβαση στην αιώνια ζωή. Είναι καταξίωση της ύπαρξης. Γι’ αυτό και με την Ανάσταση γιορτάζουμε «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από την Ανάσταση.
πηγή:https://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2243:syn-imml-huffpost-2019&catid=21:synenteykseis&Itemid=123
