Πρωθυπουργός: - Οφείλουμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας- Μετά τις εκλογές θα κάνουμε λιγότερα λάθη και περισσότερη δουλειά

 

Καλή σας μέρα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Η ατζέντα της μηνιαίας μας συνεδρίασης περιλαμβάνει και πάλι πολλά θέματα, τα οποία από διαφορετικές αφετηρίες επικεντρώνονται στον κεντρικό στόχο της πολιτικής μας, που δεν είναι άλλος από το να βελτιώνεται η καθημερινή ζωή των πολιτών, υπερβαίνοντας παθογένειες οι οποίες έρχονται από το παρελθόν, ώστε με τολμηρές μεταρρυθμίσεις η χώρα μας να προσεγγίζει σταδιακά τα δεδομένα των προηγμένων κρατών της Ευρώπης.

Αύριο, όπως ξέρετε, η Ολομέλεια της Βουλής συζητά ένα πολύ σημαντικό νομοσχέδιο, τον νέο Δικαστικό Χάρτη, μία αλλαγή που καθυστέρησε παραπάνω από 110 χρόνια, από τότε που ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιχείρησε να ενοποιήσει τα Ειρηνοδικεία και τα Πρωτοδικεία. Aυτή τη μεγάλη τομή προωθεί τώρα η κυβέρνηση, με στόχο να επιταχυνθεί ο χρόνος απονομής της δικαιοσύνης έως και 30% έως το 2027.

Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και το νέο σχέδιο νόμου που εισηγείται ο αρμόδιος Υπουργός, με ρυθμίσεις που αφορούν πλέον το Συμβούλιο της Επικρατείας, εκεί που η ταχύτερη έκδοση των αποφάσεων έχει και άμεσο οικονομικό αντίκτυπο στην πρόοδο των μεγάλων έργων, στην προσέλκυση επενδύσεων, προϋποθέσεις απαραίτητες για να μείνει η οικονομία σε τροχιά σημαντικής ανάπτυξης, αλλά και να θωρακιστεί το κράτος δικαίου. Το νέο πλαίσιο θέτει αυστηρές προϋποθέσεις, περιορίζει τις αναβολές και αναθέτει και συγκεκριμένες υποθέσεις σε συγκεκριμένους δικαστές, ώστε να διευκολύνεται η ευθύνη, ο έλεγχος και η λογοδοσία.

Γίνεται ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση ενός πιο αποτελεσματικού, πιο λειτουργικού κράτους, κάτι στο οποίο συγκλίνουν από την πλευρά τους και τα νέα κίνητρα στο Δημόσιο, τα οποία θα εισηγηθεί η Υπουργός Εσωτερικών. Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στο ειδικό μπόνους παραγωγικότητας, το οποίο θα μπορούν να λαμβάνουν υπάλληλοι αλλά και τμήματα τα οποία επιτυγχάνουν συγκεκριμένους στόχους.

Η αξιολόγηση, λοιπόν, αποδεικνύουμε ότι έχει πρωτίστως και έναν χαρακτήρα ενθαρρυντικό και δημιουργικό. Σκοπός μας είναι πάντα να μπορούμε να επιβραβεύουμε εκείνους τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι όχι απλά πετυχαίνουν αλλά συχνά ξεπερνούν τους στόχους τους οποίους έχουμε θέσει.

Και βέβαια, θα ήθελα να τονίσω με αυτή την ευκαιρία ότι προχωρά κανονικά η διαδικασία ανάδειξης νέων διοικήσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τις όποιες αντιδράσεις ή τις κάποιες γκρίνιες, πραγματοποιούνται για πρώτη φορά, με ευθύνη του ΑΣΕΠ, πέρα από την εξέταση τυπικών προσόντων και τεστ δεξιοτήτων.

Έχουν ήδη ολοκληρωθεί για τους επικεφαλής των νοσοκομείων, έχουν εξεταστεί συνολικά παραπάνω από 1.000 υποψήφιοι. Νομίζω ότι είναι και αυτή μια σημαντική κατάκτηση σε αυτή τη διαρκή διαδικασία για όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική αξιολόγηση όλων εκείνων των υποψηφίων που προσδοκούν να λάβουν σημαντικές θέσεις ευθύνης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Από την ατζέντα του Υπουργικού Συμβουλίου θα ήθελα να ξεχωρίσω και το σχέδιο «Μία Ελλάδα για όλους», που περιλαμβάνει 170 δράσεις της Πολιτείας για τους συμπολίτες μας με αναπηρία, θα έχει την ευκαιρία να το παρουσιάσει ο Υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος. Ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένους δείκτες, συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα εφαρμογής, τα οποία και θα εποπτεύονται κεντρικά από τη Γραμματεία της Κυβέρνησης, έχοντας ως κεντρικό σκοπό στη διάρκεια της δεύτερης θητείας μας τη διπλή σύγκλιση.

Αναφέρομαι στην προσπάθεια ώστε η Εθνική Στρατηγική για άτομα με αναπηρία να καλύψει το χαμένο έδαφος σε δύο πεδία: από τη μία πλευρά, τα εθνικά δεδομένα να προσεγγίσουν τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους και από την άλλη, η ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα να ευθυγραμμιστεί με εκείνη του γενικού πληθυσμού, κυρίως στους τομείς της εκπαίδευσης και της εργασίας, όπου δυστυχώς υπολειπόμαστε ακόμα αρκετά.

Συνεχίζουμε, λοιπόν, την πορεία των μεγάλων αλλαγών και θα έλεγα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και ταχύτητα ενόψει και των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Εκεί που προφανώς θα κριθεί πόσο δυνατές και αποτελεσματικές θα είναι οι φωνές των ελληνικών διεκδικήσεων στην Ευρωβουλή, αλλά σε έναν βαθμό θα κριθεί και το πόσο σταθερό είναι το πολιτικό σκηνικό, ώστε η πατρίδα μας να μείνει σε τροχιά προόδου, πλησιάζοντας με σιγουριά όλο πιο κοντά στην Ευρώπη. Και οφείλουμε, συνεπώς, να αξιοποιήσουμε και τις ημέρες που έρχονται.

Να θυμίσουμε στους πολίτες την επιτυχία μέχρι στιγμής, καθώς φαίνεται, της επιστολικής ψήφου. Έχουμε ήδη ξεπεράσει τις 180.000 αιτήσεις. Αν δεν κάνω λάθος, 45.000 περίπου από το εξωτερικό, οι υπόλοιπες από συμπολίτες μας εντός της ελληνικής επικράτειας.

Η προθεσμία λήγει σήμερα τα μεσάνυχτα. Έχουν ακόμα λίγες ώρες οι συμπολίτες μας που επιθυμούν να αξιοποιήσουν αυτή την πολύ σημαντική θεσμική τομή, να το κάνουν. Και, βέβαια, μετά η ευθύνη περνά στο Υπουργείο, ώστε να διεκπεραιώσουν με αρτιότητα αυτή τη σημαντική νέα δυνατότητα την οποία δίνουμε πια στους συμπολίτες μας εντός και εκτός Ελλάδος.

Έχουμε, λοιπόν, μια ευκαιρία και στο επόμενο διάστημα -αν και θα υπάρξει ένα ακόμα Υπουργικό Συμβούλιο πριν από τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου- να αξιοποιήσουμε τον χρόνο αυτόν, να εξηγήσουμε με απλά λόγια στους συμπολίτες μας τις περιπέτειες που μπορούν να φέρουν η αποχή από τη μία, μια άστοχη, επιπόλαιη επιλογή από την άλλη, χωρίς να αφήνουμε τα ψέματα της αντιπολίτευσης να δηλητηριάζουν τους πολίτες, ούτε τα επιμέρους παράπονα -που πάντα υπάρχουν- να θολώνουν τη συνολική πορεία του τόπου.

Και στα «λεφτόδεντρα», τα οποία βλέπω ότι φυτρώνουν με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα στον κήπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ειδικά, και στις ακοστολόγητες υποσχέσεις των αντιπάλων μας, εμείς οφείλουμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας. Να αντιτάξουμε τα πολλά αναχώματα τα οποία υψώνουμε στις ανατιμήσεις, με έκτακτες παρεμβάσεις, κυρίως όμως με τις μόνιμες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, στις βασικές αποδοχές και στα επιδόματα. Ο στόχος μας παραμένει ο ίδιος: κατώτατος μισθός στα 950 ευρώ και μέσος μισθός στα 1.500 ευρώ το 2027, στο τέλος της τετραετίας.

Με την ευκαιρία αυτή, να πω ότι παράλληλα με άλλες πρωτοβουλίες μας, από σήμερα λειτουργεί και η νέα έκδοση του «e-Καταναλωτής». Συγκρίνοντας εκεί τιμές μεταξύ των σούπερ μάρκετ, ο καταναλωτής πια θα έχει τη δυνατότητα να επιλέγει το φθηνότερο καλάθι μεταξύ 3.000 διαφορετικών κωδικών.

Είναι σημαντική αναβάθμιση που κάνουμε στο εργαλείο του «e-Καταναλωτής» και θα ζητήσουμε από τους συμπολίτες μας να το αξιοποιούν περισσότερο απ’ ό,τι το έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Μόνο ωφελημένοι θα μπορούν να βγουν, διότι τελικά η μεγαλύτερη διαφάνεια οδηγεί και σε περισσότερο ανταγωνισμό και τελικά σε μειωμένες τιμές μεταξύ των διαφορετικών αλυσίδων.

Μένουμε, λοιπόν, με κάθε τρόπο δίπλα στον πολίτη, αναγνωρίζοντας ότι η ακρίβεια εξακολουθεί να είναι το μεγάλο πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία και ότι, ναι, μπορεί να μην έχουμε φτάσει εκεί ακόμα που θέλουμε, στην υγεία, στην παιδεία ή στο κράτος, αλλά πρέπει να θυμίζουμε τα σημαντικά βήματα που γίνονται παντού: από την άμυνα, το μεταναστευτικό, τα μέτρα κατά της βίας, τις σημαντικές επιτυχίες της Ελληνικής Αστυνομίας, μέχρι την οικονομία, τα μεγάλα έργα, την ψηφιοποίηση του Δημοσίου.

Οδηγοί μας πάντα είναι τα ρήματα «ακούμε» και «προσπαθούμε». Γι’ αυτό και αντιμετωπίζουμε και την ψήφο της επόμενης αναμέτρησης ως μία εντολή για λιγότερα λάθη και περισσότερη δουλειά. Τη δουλειά που προφανώς θα τη συνεχίσουμε και στο διάστημα που έρχεται.

Αναστασιμο Μήνυμα Μητρπολίτου Άρτης κ. Καλλίνικου

 

+ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΤΗΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Πρός
τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἄρτης

  Ἀδελφοί μου, «Χριστός Ἀνέστη». Ὅμως, ὕστερα ἀπό τόσους αἰῶνες, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀμφιβάλλουν γιά τό μέγιστο τῶν θαυμάτων, διότι ἀμφισβητοῦν τήν αἰωνιότητα καί τήν μέλλουσα ζωή.
  Κάποιοι πιστεύουν στόν θάνατο. Πιστεύουν πώς ὅλη ἡ ὑπόθεση τοῦ ἀνθρώπου τελειώνει μέ τήν τελευταία του πνοή. Γιά πολλούς κλονισμένους στήν Πίστη συγχρόνους μας, ἡ Πέτρα δέν κυλίσθηκε ἀπό τόν Τάφο. Γι’ αὐτό, γι’ αὐτούς δέν ὑπάρχει αἰωνιότητα.
Ἀλλ’ ὄχι! Ἡ πέτρα κυλίσθηκε. «Ἀνέστη Χριστός»! Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βροντοφωνεῖ μέσα στούς αἰῶνες: «Εἰ Χριστός κηρύσσεται ὅτι ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, πῶς λέγουσί τινες ἐν ὑμῖν ὅτι ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστι;»
  Ἡ πίστη στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἡ πίστη στήν αἰωνιότητα στηρίζεται στόν Κενό Τάφο. Καί ἡ πίστη πάλι στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἔχει ὡς ἐπακόλουθο τήν πίστη στήν αἰώνια ζωή.
  «Εἰ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδέ Χριστός ἐγήγερται· εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν»
  Ἀπό τήν φουρτουνιασμένη θάλασσα τῆς ἀπελπισίας τῶν καιρῶν μας, ἀνεβαίνει πάλι τό φῶς τοῦ Αἰωνίου, ἡ Ἀνάσταση. «Πάσχα τερπνόν» ξαναποτίζει τά στήθη μας μέ τήν δροσιά τῆς ἀθανασίας. Περνῶντας μέσα ἀπό τήν «ἱερά καί πανέορτον, τήν σωτήριον νύκτα», βγαίνουμε στό ἅπλωμα τῆς αἰωνιότητας. Ἀπό τόν θάνατο στήν ἀτέλειωτη ζωή.
  «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, Ἄδη, τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός»!
  Τό Πάσχα «ἀφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν» τόν ἄνθρωπο. Ἔρχεται καί μᾶς ξαναπροτείνει νά πιστέψουμε στήν ἀθανασία μας. Δέν ὑπάρχει πιό βαρυσήμαντη πρόταση, πού νά μπορεῖ νά γίνει στον ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας.
  Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά ζοῦμε ἀδιάφορα. «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται». Ἡ ζωή μας πρέπει νά γίνει ἐνεργητική, σύμφωνη μέ τοῦ Θεοῦ τίς θεῖες ἐντολές, ἐμπνευσμένη ἀπό τήν μεγάλη χαρά τῆς ἀφθαρσίας.
  Ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως δέν εἶναι ὅσοι πιστεύουν μόνο στήν ἀθανασία, πού μᾶς χάρισε ὁ Κενός Τάφος, ἀλλά ὅσοι ζοῦν ὡς ἄνθρωποι τῆς ἀφθαρσίας. Ὄσοι πορεύονται σέ τούτη τήν ζωή, σάν νά εἶναι καί εἶναι προθάλαμος τῆς αἰωνιότητας. Ζοῦν καί πολιτεύονται γιά τήν αἰωνιότητα. «Ὑπό τό πρῖσμα τῆς αἰωνιότητας» περνοῦν κάθε τους πράξη, κάθε τους ἐνέργεια, μά καί κάθε τους σκέψη.
  Ὅλοι μας εἴμεθα πολῖτες τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ μέλλοντες δημότες. Ὅλοι μας, ἀπό τήν πρόσκαιρη ζωή περνᾶμε γιά νά κερδίσουμε τήν αἰωνιότητα. Εὔχομαι σέ ὅλους, ἰδιαιτέρως στούς νέους, στίς οἰκογένειες, στούς ἀποδήμους Ἀρτινούς, αὐτήν τήν αἰώνια ζωή, πού μᾶς χάρισε ὁ Κενός Τάφος, νά ἀπολαύσουμε.

Μὲ ἀναστάσιμες εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης

† ὁ Ἄρτης Καλλίνικος

Ελλαδιστάν - Απίθανα φέσια και φόροι του κράτους-μπαταχτσή

 

Στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου το κράτος-μπαταχτσής του Ελλαδιστάν για 3 δισ. φέσια, ενώ ο ΟΟΣΑ μας "ξεφωνίζει” για τους φόρους στους μισθούς.

Ούτε χαιρόμαστε με αυτά που συμβαίνουν, ούτε  έχουμε πρόθεση να χλευάσουμε το κράτος μας. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, αυτή είναι η εικόνα μας 20 χρόνια(!!). Και δεν ωφελεί σε τίποτε να "σκουπίζουμε” κάτω από το χαλί τα χάλια μας... 
 
Θα μας τα θυμίσουν και οι Βρυξέλλες (ίσως και την άλλη εβδομάδα) και θα έχουν  δίκιο. Όπως δικαιολογημένα μας παραπέμπουν στα δικαστήρια της Κοινότητας για να προστατέψουν τις επιχειρήσεις μας από το κράτος μας (!) και τα χρέη του που τα δίνει όποτε του καπνίσει… Χωρίς να προσθέτει κάτι για τα χρωστούμενα, μιας και, αν εσύ χρωστάς και 500 ευρώ, θα φθάσει να σου πάρει και το σπίτι και το οικόπεδο (!!). 

Τι θα μας πουν στην ΕΕ; 

Χρωστάτε κάπου 3 δισ. σε ιδιώτες από τα οποία τα μισά (περισσότερα από 1,6 δισ.) είναι χρέη κρατικών νοσοκομείων και τα άλλα μισά σε άλλους προμηθευτές. Με αυτά που κάνετε, δεν βοηθάτε την οικονομία (ασύμφορο και για την οικονομία της Ευρώπης), με συνέπειες στη γενικότερη ρευστότητα και στη λειτουργία της αγοράς σας, με επεκτάσεις και στις ευρωπαϊκές, από τις οποίες γίνονται προμήθειες.

Μην ξεχνάτε, θα προσθέσουν, ότι η υπόθεση κρατάει 20 χρόνια και έχει αναστατώσει επιχειρήσεις και  προμηθευτές που συνδέονται με άλλους στην ΕΕ, αλλά και πολίτες αφού καθυστερείτε επιστροφές φόρων που δικαιούνται.

Αυτά θα μας ψάλλουν πάλι από τις Βρυξέλλες και δεν θα είναι πουθενά υπερβολικοί. 
Η υπερβολή είναι σε εμάς και στο κράτος μας.

Το ρεζιλίκι μας αυτό ξεκινάει μετά το 2005, όταν αγανακτισμένοι οι προμηθευτές του Δημοσίου, οι εξαγωγείς (δικαιούνται επιστροφές φόρων από εξαγωγές) και οι φορολογούμενοι (που έχουν να λαμβάνουν επιστροφές) ήταν στο "περίμενε” για  4-5 χρόνια και για περισσότερα από 10-15 δισ. ευρώ!! 

Μετά από πολλά και απίθανα πάρε-δώσε με το κράτος και πιέσεις των προμηθευτών που έφθασαν (από αγανάκτηση) και στις Βρυξέλλες, το κράτος εδέησε να πληρώσει τα μισά από τα χρέη του. Για τόκους ή αποζημιώσεις ούτε λόγος. 

Έμειναν έτσι κάπου 4-5 δισ. κρατικά χρέη, με τη μερίδα του λέοντος από τα κρατικά νοσοκομεία και τα άλλα σε προμηθευτές του προγράμματος κρατικών προμηθειών. 

Με τούτα και με εκείνα, τα κρατικά χρέη έπεσαν στα 2,8 δισ. ευρώ και η Κομισιόν  ετοιμάζει τώρα νέο "μπουγιουρντί” για τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, μήπως και λυθεί το θέμα και το κράτος-μπαταχτσής της χώρας μας συμμορφωθεί.       
 
Κανείς βέβαια δεν περιμένει να λήξει το θέμα όταν η ιστορία αυτή κλείνει 20 χρόνια και έχεις μπροστά σου την εξής πραγματικότητα: από την μια το Ελλαδιστάν να σου λέει ότι πρέπει να είσαι ευχαριστημένος, αφού τα χρέη αυτά ήταν πάνω από 10 δισ. και τα πήγαμε στα 3 δισ. (σ.σ, σε 20 χρόνια!!) 

Και από την άλλη τον ΟΟΣΑ να σου θυμίζει (με έκθεση των ημερών αυτών) ότι  "...στο 38,5% υπολογίζεται η συνολική επιβάρυνση από φόρους και εισφορές στον μέσο εργαζόμενο χωρίς παιδιά στη χώρα μας το 2023, όταν ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ ήταν στο 34,8%. Το εν λόγω βάρος προέρχεται κυρίως από ασφαλιστικές εισφορές εργαζόμενου και εργοδότη που φτάνουν στο 11,3% και 18,2% αντίστοιχα, προκαλώντας πίεση στα εισοδήματα των μισθωτών και στην οικονομία γενικότερα”.

πηγή: https://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3804240/apithana-fesia-kai-foroi-tou-kratous-mpataxtsi/

ΟΟΣΑ: Η Ελλάδα έχει "ξεπατώσει" στους φόρους τους πολίτες της - Είναι Δεύτεροι στην Ευρωζώνη και Πέμπτοι παγκοσμίως!! -

 

Δεύτεροι στην Ευρωζώνη και πέμπτοι παγκοσμίως ανάμεσα στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ έρχονται οι Έλληνες μισθωτοί ως προς τις ασφαλιστικές τους εισφορές με ποσοστό 13,9% για το 2023 όταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 11,8% και στα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ 9,5%.

Από το 13,9% των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλουν οι Έλληνες εργαζόμενοι για σύνταξη πηγαίνει το 9,67% με 6,67% στην κύρια και 3% στην επικουρική, ενώ το υπόλοιπο 4,23% είναι για περίθαλψη (2,55%), ανεργία (1,2%) Εργατική Εστία (0,35%) και κοινωνικές πολιτικές (0,10%).

Αν προστεθεί και η εισφορά εργαζομένου για τα βαρέα με 2,2% (όσων υπάγονται στο καθεστώς) τότε το συνολικό ποσοστό εισφορών ανεβαίνει στο 16,10%. Και αν προστεθεί και το 4% υπέρ των ταμείων πρόνοιας που έχουν πάνω από 20 κλάδοι επαγγελμάτων στον ιδιωτικό τομέα (εμποροϋπαλλήλων, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στα τσιμέντα, κ.α) τότε το συνολικό ποσοστό εισφορών για κάποιους μπορεί να φτάνει και στο 20%

Στο δε, δημόσιο οι εισφορές των υπαλλήλων μπορεί να μην έχουν τα βαρέα (εκτός των βαρέων ΟΤΑ) αλλά έχουν επιπλέον το 2% υπέρ ανεργίας, το 4% για εφάπαξ και άλλο ένα 4% για το Μέρισμα από το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων, δηλαδή οι συνολικές τους ασφαλιστικές κρατήσεις φτάνουν στο 22,22% (9,67% κύρια σύνταξη + 3% επικουρική+2,55% περίθαλψη+2% ανεργία+4% εφάπαξ+4% μέρισμα, σύνολο 22,22%).

Το σύνολο των εισφορών για τους μισθωτούς (εργοδότη και εργαζόμενου) ανέρχεται σήμερα στο 36,16% και επίσης θεωρείται από τα τέσσερα μεγαλύτερα ποσοστά ασφαλιστικών εισφορών στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Σύμφωνα με τον σχετικό πίνακα που δημοσιεύει το Capital.gr από την τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ για τα βάρη στους μισθωτούς από φόρους και εισφορές το 2023 (η λεγόμενη "φορολογική σφήνα" στους μισθούς) πρωτιά στις εισφορές εργαζομένου έχουν οι Γερμανοί με 19,9%.

Ακολουθούν Ουγγαρία, και Πολωνία όπου οι εργαζόμενοι πληρώνουν 18,5% και 17,5% αντίστοιχα για την κοινωνική ασφάλιση, ενώ στην τέταρτη θέση βρίσκεται η Τουρκία με εισφορές εργαζόμενου στο 15%.

Στην πέμπτη θέση του ΟΟΣΑ βρίσκεται η Ελλάδα με τις εισφορές εργαζομένων στο 13,9% το 2023 και ακολουθούν, το Βέλγιο όπου οι εργαζόμενοι καταβάλουν 13,7% για την κοινωνική ασφάλιση, η Γαλλία με 11,3%, η Ολλανδία και Πορτογαλία, αμφότερες με 11%.

Σε άλλες μεσογειακές χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία οι εισφορές εργαζόμενου είναι από τις πιο χαμηλές στη λίστα του ΟΟΣΑ με 5,6% και 6,5% αντίστοιχα, ενώ υπάρχουν και χώρες με μηδενικές εισφορές εργαζομένων όπως η Δανία και η Αυστραλία.

Εισφορές και συντάξεις

Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι αν οι εισφορές των Ελλήνων εργαζομένων έχουν την ανάλογη ανταποδοτικότητα όχι μόνον για τις συντάξεις αλλά και στις υπόλοιπες παροχές, δηλαδή στην υγεία και στην ανεργία. Η απάντηση τουλάχιστον ως προς το θέμα των συντάξεων έρχεται από τα στοιχεία που περιλαμβάνει η τελευταία έκθεση της Κομισιόν (Ageiing Report - April 2024), όπου από τη σύγκριση των ποσοστών αναπλήρωσης φαίνεται ότι το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα έχει τα υψηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης στην Ε.Ε. Σύμφωνα με την έκθεση και με βάση στοιχεία του 2022,μ πρώτη σε ποσοστό αναπλήρωσης είναι η Ισπανία (77,2%), δεύτερη η Ελλάδα (75,9%), τρίτη είναι η Πορτογαλία με 69,4% και πιο κάτω είναι η Ιταλία με 59,3%, η Φινλανδία με 45,3%, το Λουξεμβούργο με 51%, η Γαλλία με 41,6%. Η δε, Γερμανία που έχει την πρωτιά στις εισφορές εργαζομένων με 19,9%, βρίσκεται τελευταία στα ποσοστά αναπλήρωσης συντάξεων με 36,8%.

Η πορεία των ποσοστών αναπλήρωσης για τις συντάξεις είναι πτωτική και στην Ελλάδα θα υποχωρήσουν στο 67% ως το 2050 και στο 65% ως το 2070, έχοντας την πρώτη θέση με δεύτερη την Ισπανία (64%).

ΠΗΓΉ: https://www.capital.gr/oikonomia/3804527/stin-pempti-thesi-me-tis-upsiloteres-eisfores-stis-xores-tou-oosa-oi-ellines-misthotoi-oi-kratiseis-ana-xora/?utmsource=email

Ήρθε πάλι η Πασχαλιά

 Άλλα είχα σχεδιάσει να γράψω σήμερα, αλλά, λίγο πριν «κλείσω», σφηνώθηκε στο μυαλό μου ένα χαρούμενο παιδικό τραγουδάκι, που έλεγε:

• Tου Υπτγου ε.α. Χρήστου Μπολώση

Ήρθε πάλι η Πασχαλιά
με αγάπη με φιλιά
με αυγό και με αρνί
χαίρονται οι Χριστιανοί

Αυτό ήταν! Πώς το λένε οι κουλτουρέ, που έλεγε και ο Ζαμπέτας; Ένα ροζ συννεφάκι με τύλιξε και με πήγε κάμποσα χρόνια πίσω (τι κάμποσα, που μιλάμε για πάνω από μισόν αιώνα). Βλέπετε αυτές οι χρονιάρες μέρες, πέρα από το παρόν, περιλαμβάνουν στο μενού τους και άφθονο παρελθόν, γι’ αυτούς που έχουν αρχίσει να… μαζεύουν υπογραφές. Και με την ευκαιρία αυτή η έκφραση που χρησιμοποιείται  για όσους ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο, πρέπει να βγήκε από την παλιά στρατιωτική διαδικασία, σύμφωνα με την οποία όταν κάποιος μετετίθετο από μία μονάδα, έπρεπε να προσκομίσει στο 1ο Γραφείο κατάσταση με υπογραφές από όλα τα γραφεία και τμήματα, ότι δεν χρωστάει κάτι και μόνο τότε, έπαιρνε το Φύλλο Πορείας. Ίσως…

Αλλά πολύ μακάβριο το κάναμε. Είπαμε, αλλά όχι κι’ έτσι.

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο ροζ συννεφάκι, το οποίο μπορεί να έχει και άλλο χρώμα προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Το σύννεφο λοιπών που μπορεί να μην έφερε βροχή και θα μας πάρει και θα μας σηκώσει εφέτος με την ανομβρία, μας μεταφέρει μακριά. Στα χρόνια της νιότης ή μάλλον στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που οι λαμπάδες ήταν απλώς μεγάλα κεριά με κάνα δυό κορδέλες και όχι όπως οι σημερινές που μπορείς επάνω τους να δεις ολόκληρο σίριαλ, είτε αυτό είναι με την Μπάρμπι, είτε με την Φρόζεν, είτε με οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε…

Εμείς τα μικρά (ναι, είμαστε κάποτε κι΄ εμείς μικρά) ζούσαμε το όνειρό μας.

Την σημασία της Μεγάλη Εβδομάδας, είχε αναλάβει να σκιαγραφήσει η καλή  μας η γιαγιά  (ναι, είχαμε κι’ εμείς κάποτε γιαγιά) με το:  Μεγάλη Δευτέρα:  Μεγάλη μαχαίρα. Μεγάλη Τρίτη:  Ο Χριστός εκρύφτη.  Μεγάλη Τετάρτη:  Ο Χριστός επιάστη. Μεγάλη Πέμπτη: Ο Χριστός παιδεύτη. Μεγάλη Παρασκευή: Ο Χριστός στο καρφί. Μεγάλο Σάββατο: Ο Χριστός στον τάφο. Μεγάλη Κυριακή: Ο Χριστός θ’ αναστηθεί. Απλοϊκό μεν που περιγράφει όμως πλήρως το Θείο Δράμα.

Λίγο αφελές, αλλά τόσο κοντά στα ήθη και τα έθιμά μας

Μέχρι όμως να διαδράμουμε την απόσταση από την «Μεγάλη μαχαίρα» μέχρι το «Ο Χριστός θ’ αναστηθεί», συνέβαιναν διάφορα «δρώμενα», που χρωμάτιζαν τις Άγιες Μέρες.

Είχαμε την Μεγάλη Τρίτη, το Τροπάριο της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης γυνής» ή αλλέως το «Τροπάριο της Κασσιανής». Βέβαια τότε, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ποιές ακριβώς  ήταν οι αμαρτίες, στις οποίες είχε περιπέσει η περί ης ο λόγος  γυνή. Ούτε και μας πολυενδιέφερε άλλωστε.

Την Μεγάλη Τετάρτη, κάπου εκεί προς στο μεσημέρι, φορούσαμε τα «καλά» μας και πηγαίναμε στο Ευχέλαιο, ενώ το  βράδυ είχαμε κατά κάποιον τρόπο συνέχεια εκ του προηγουμένου, αφού η χθεσινή αμαρτωλή είχε ανανήψει  και άλειψε τα πόδια του Ιησού.

Κάπου εκεί και οι νοικοκυρές άρχισαν να έχουν τα πάρε δώσε με τον φούρνο της γειτονιάς. Η μητέρα μου, πιστή στις παραδόσεις,  κάποια Μ. Τετάρτη, άρχισε τις προπαρασκευαστικές ενέργειες για την παρασκευή πασχαλινών κουλουριών. Μία ενέργεια ήταν να βρούμε την λαμαρίνα, η οποία βρισκόταν στον φούρνο του Κωνσταντάρα, μία οικογένεια αρτοποιών, την οποία σήμερα την συναντάς ολόκληρη στον… οικογενειακό τους τάφο.

Την αποστολή προσκομίσεως της λαμαρίνας από τον φούρνο, είχα αναλάβει εγώ, την οποία και εξετέλεσα στο ακέραιο. Επίσης ανέλαβα και την μεταφορά των κουλουρακίων για ψήσιμο. Την δεδομένη στιγμή η μητέρα μου, μού έδωσε μία… μαξιλαροθήκη για να βάλω μέσα τα ψημένα πλέον κουλουράκια, όπερ και εγένετο. Σε λίγο η μαξιλαροθήκη μετέφερε το πολύτιμο, όπως νόμιζα, περιεχόμενό της από τον φούρνο στο σπίτι, το οποίο και παρέδωσα πανευτυχής στην μητέρα μου και έσπευσα στην απέναντι από το σπίτι μου αλάνα, όπου από στιγμή σε στιγμή θα άρχιζε ακόμα ένα  τοπικό ντέρμπι ποδοσφαίρου, από την τσακαλαρία της γειτονιάς.

Και τότε…

Τότε βλέπω την μητέρα μου έξαλλη να κραδαίνει την μαξιλαροθήκη και να την εκτοξεύει στο διπλανό από την αλάνα χωράφι, μαζί με τα κουλουράκια. Τον λόγο τον έμαθα αργότερα. Τα περίφημα πιά κουλουράκια, δεν είχαν φουσκώσει καθόλου. Πλακέ πήγαν στον φούρνο,  κόντρα πλακέ γύρισαν. Ποτέ δεν έμαθα τον λόγο της πανωλεθρίας. Συμβαίνουν αυτά.

Κάπως έτσι κυλούσε η Μεγάλη Εβδομάδα. Με την Μεγάλη Πέμπτη και το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», το οποίο μας συγκλόνιζε, καίτοι είμαστε πιτσιρικάδες, σε αντίθεση με εκείνο της Κασσιανής…

Την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί, στασίδι στην εκκλησία για να… επιθεωρήσουμε αν στολίζουν καλά τον Επιτάφιο τα κορίτσια, ενώ η βραδινή περιφορά, που την συνόδευαν τα μελωδικότατα «Εγκώμια» αλλά και οι ευωδιές της Άνοιξης σε μάγευαν.

Μια χρονιά, που υπηρετούσα στον Έβρο έτυχε να πάρω άδεια το Πάσχα και το βραδάκι της Μεγάλης Παρασκευής, με βρήκε ταξιδεύοντας. Το θέαμα που αντίκριζα ήταν εκπληκτικό. Από κάθε χωριό που περνούσα οι Επιτάφιοι με διασταύρωναν ενώ στο βάθος μακριά σε όλα τα χωριουδάκια φαινόταν οι φωτεινές κατανυκτικές πομπές των πιστών. Αξέχαστες εικόνες.

Ε, τα υπόλοιπα τα ξέρετε. 

Το βράδυ του Μ. Σαββάτου ατέλειωτη προσμονή μέχρι να χτυπήσει η καμπάνα (τότε δεν είχε τηλεόραση να σπρώξεις την ώρα που δεν περνούσε με τίποιτα). Κάποιες απόπειρες για ζούλα κάποιο κουλουράκι ή κόκκινο αυγό αποκρούονταν από τον αντιπυραυλικό θόλο, που άκουγε στο όνομα «μητέρα».

Κάπως έτσι γίνονταν τότε τα πράγματα. Όχι και πολύ διαφορετικά αλλά και τόσο διαφορετικά από σήμερα, διότι άλλο να είσαι 10 χρονών και άλλο να θέλεις 10 χάπια στην καθισιά σου.

Τέλος πάντων.

Καλό Πάσχα φίλοι μου. Εμείς θα τα ξαναπούμε την Δευτέρα 20 Μαΐου.

Και έτσι για να σας την σπάσω με την Μεγαλοβδομαδιάτικη νηστεία…

https://www.dimokratia.gr/apopseis/577218/irthe-pali-i-paschalia/

Η Ανάσταση είναι Επανάσταση

 

Άλλο πράγμα η εορτή ως εορτασμός και άλλο η εορτή ως εκκλησιαστική πανήγυρη. 

Το πρώτο σημαίνει απλά ποικιλία στη ζωή μας, αλλαγή στη μονοτονία της. Η Ανάσταση είναι κάτι διαφορετικό ως εκκλησιαστικό γεγονός και κάτι άλλο ως εορταστική πανήγυρη. Α

κόμη και από θρησκευτικής πλευράς υπάρχει ένα έντονο σκηνικό με ποικίλες ακολουθίες, τύπους, συμβολισμούς, με τον Σταυρό, με τον Επιτάφιο, με όλες αυτές τις εναλλαγές και βεβαίως με τα έθιμα, τα κόκκινα αυγά, τις λαμπάδες, τα αρνιά, τη σχέση με την άνοιξη και τα λοιπά. Όμορφα έθιμα. 

Όλο όμως αυτό παραπέμπει σε μια γιορτή χαράς, γιορτή αγάπης, γιορτή εξωτερικών σχημάτων, ανθρώπινων σχέσεων. 

Η Εκκλησία δεν γιορτάζει την Ανάσταση. Γιορτάζει την Ανάσταση του Χριστού, το οποίο σημαίνει τρία πράγματα:

Το πρώτο είναι η συντριβή της δυνάμεως του διαβόλου, 

Το δεύτερο η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου  

Το τρίτο η δυνατότητα του ανθρώπου να αναστηθεί και ο ίδιος. 

Με την Ανάσταση του Χριστού αποδεικνύεται η θεότητά Του, αφού ούτε ο θάνατος, ούτε ο τάφος μπορεί να Τον περιορίσει, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται και η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να σπάσει τον φραγμό του θανάτου. Να το πω με ένα απλό παράδειγμα. Εάν ο θάνατος είναι μια επιφάνεια, μια οθόνη αδιαπέραστη και σκοτεινή, αυτό που η Ανάσταση του Χριστού κάνει είναι ότι δίνει σε αυτή την επιφάνεια διαφάνεια και διαπερατότητα, που σημαίνει ότι μπορείς να δεις πίσω και μετά από τον θάνατο και επιπλέον να περάσεις και ο ίδιος μέσα από τον θάνατο στην όντως ζωή, στην αιωνιότητα. Θα μπορούσε να υπήρχε ζωή αιώνια χωρίς να είχε νικηθεί ο θάνατος, να μην υπήρχε ο θάνατος. Εφόσον όμως υπάρχει, η Ανάσταση σημαίνει συντριβή του θανάτου.

 

 Οι περισσότεροι άνθρωποι της Εκκλησίας προσευχόμαστε ή ζούμε εκκλησιαστικά για να πάνε τα πράγματα καλά στη ζωή μας. Στην ουσία καλύπτουμε ανασφάλειες και δημιουργούμε επίγεια εικόνα του Θεού μέσα μας. Όμως δεν είναι έτσι. Στην Εκκλησία ερχόμαστε για σωτηρία. Ο Χριστός είναι Σωτήρας, δηλαδή είναι Αυτός που δίνει αιώνια ζωή στην ψυχή, άσχετα εάν θα κακοπεράσουμε ή θα καλοπεράσουμε εδώ. Δεν πιστεύουμε στον Θεό για να βολευτεί η καθημερινότητα μας, πιστεύουμε για να φωτιστεί η αιωνιότητά μας. Με αυτή την έννοια, η Ανάσταση φωτίζει την αιωνιότητα. Δεν είναι σκοτάδι ο θάνατος, δεν είναι τέλος· είναι πέρασμα. Αυτό θα πει Πάσχα. Είναι πέρασμα από την καθημερινότητα στην αιωνιότητα, από την υλικότητα στην αφθαρσία, από τον κόσμο της πτώσεως στον κόσμο του Θεού, στη Βασιλεία του Θεού.

Γι΄ αυτό είναι αναγκαία η πίστη, μάλιστα στην εποχή μας που επιδιώκεται το ξερίζωμά της. Η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί κανείς να πάθει είναι να του γκρεμίσουνε την πίστη και γίνεται αυτό συστηματικά.

 Να πω ένα παράδειγμα: προ ημερών υπήρξε ένα δημοσίευμα σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, το οποίο έδινε οδηγίες πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά να ζήσουν όμορφα το Πάσχα ως ελληνικό έθιμο. Ταυτόχρονα όμως υπεδείκνυε να προσέξουν οι γονείς να μην τραυματιστεί η ψυχούλα τους όταν θα αντικρύσουν τη σταύρωση ή τον Επιτάφιο. Συμβούλευε να μιλήσουμε για τα λουλούδια και όχι για τον νεκρό. Όλα αυτά σε μια εποχή που τα παιδιά έχουν δεχτεί τόση οπτική και εμπειρική βία μέσα από τα παιχνίδια τους, από το διαδίκτυο, τις εικόνες και παραστάσεις τους. Ο σταυρός είναι νίκη, είναι δύναμη, είναι χαρά. Γιατί προβάλλεται πάντα στο φως της Αναστάσεως. Αυτό κάνει η Εκκλησία. Την ώρα που βγάζει τον εσταυρωμένο, την Μεγάλη Πέμπτη, το πρώτο τροπάριο που ψάλλει είναι: «ὁ σταυρός Σου, Κύριε, ζωή καὶ ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου». Ο σταυρός αποτελεί προϋπόθεση της αναστάσεως. Αυτό το υπέροχο πράγμα έρχεται το σύστημα να το συμπιέσει. Να προσεγγίσει την ανάσταση χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, να την καταντήσει έθιμο. Σε αυτό αμύνεται η Εκκλησία και πρέπει να αμύνεται. Κι εγώ αμύνομαι.

Η Ανάσταση είναι μόνο επανάσταση. Δεν είναι επανάσταση το να νικηθεί ο θάνατος; Είναι ανατροπή των πάντων, της λογικής, της φύσεως, του κόσμου όλου. Δεν είναι επανάσταση ότι με την Ανάστασή του ο Χριστός, συνανέστησε «παγγενῆ τον Αδάμ» συμπαρασύρει στη ζωή όλον τον άνθρωπο; Εάν ο θάνατος πριν από την Ανάσταση ήταν ένας αδιαπέραστος αδιαφανής τοίχος, με την Ανάσταση έχει αποκτήσει διαφάνεια και διαπερατότητα. Βλέπεις από πίσω την αιωνιότητα, και μπορείς να περάσεις διά του θανάτου στη ζωή της αιωνιότητας. Ο θάνατος πλέον δεν είναι επιστροφή στην ανυπαρξία. Είναι μετάβαση στην αιώνια ζωή. Είναι καταξίωση της ύπαρξης. Γι’ αυτό και με την Ανάσταση γιορτάζουμε «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από την Ανάσταση.

πηγή:https://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2243:syn-imml-huffpost-2019&catid=21:synenteykseis&Itemid=123

H συγκλονιστική ιστορία της Σταύρωσης

 

Η ανάμνηση της Σταύρωσης είναι η βασική πτυχή του Χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για μια κοινή μορφή θανατικής ποινής, ίσως την πιο άγρια από όλες, που χρησιμοποιούνταν για πάνω από χίλια χρόνια - πολύ πριν και μετά τη θανάτωση του Ιησού

Κική Τριανταφύλλη

Όταν οι σύγχρονοι άνθρωποι ακούνε τη λέξη σταύρωση, σκέφτονται αμέσως τον Ιησού Χριστό. Ήταν μακράν το πιο διάσημο άτομο που σταυρώθηκε ποτέ και ο θάνατός του μετέτρεψε ένα όργανο βίαιης θανατικής ποινής σε θρησκευτικό σύμβολο. 

Για τους ανθρώπους του Μεσαίωνα, ωστόσο, θα ήταν το ίδιο αν στις εκκλησίες υπήρχε σαν διακόσμηση μια αγχόνη ή μια γκιλοτίνα. Σίγουρα η σκέψη είναι νοσηρή, αλλά ο σταυρός, το όργανο της σταύρωσης, ήταν έτσι κι αλλιώς μια νοσηρή αγχόνη, γράφει ο Γκραντ Πάιπερ στην ιστοσελίδα History of Yesterday. 

Παρά τις σύγχρονες αντιλήψεις μας που κυριαρχούνται από τον Χριστιανισμό, η σταύρωση ήταν μια κοινή μορφή τιμωρίας που εφαρμοζόταν πολύ καιρό στον αρχαίο κόσμο. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σταυρώθηκαν από διάφορα καθεστώτα και κυβερνήτες σε μια περίοδο περίπου χιλίων χρόνων. 

Η σταύρωση ήταν μια φτηνή, αποτελεσματική και σκληρή τιμωρία που χρησίμευσε ως ισχυρός αποτρεπτικός παράγοντας και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τους Πέρσες, τους Ρωμαίους, τους Καρθαγένιους και τους Μακεδόνες. 

Ήταν μια πρακτική θανατικής ποινής, που εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα π.Χ. και συνεχίστηκε μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή δεν ξεκίνησε ούτε τελείωσε με τη Σταύρωση του Ιησού. Εκείνος ήταν απλώς μια εμβληματική φιγούρα σε μια θάλασσα ανώνυμων ανθρώπων που υψώθηκαν σε σταυρούς σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. 

Από σεβασμό προς τον Ιησού Χριστό, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας της Ρώμης, απαγόρευσε την πρακτική της σταύρωσης εντός της αυτοκρατορίας. Ωστόσο, ακόμη και μετά την παρακμή της, συνεχίστηκε ως θανατική ποινή σε οδυνηρές στιγμές της Ιστορίας. Οι χριστιανοί, από τους μαθητές του ίδιου του Χριστού μέχρι τον 20ό αιώνα, σταυρώνονταν εξαιτίας της πίστης τους. Δεδομένου ότι λάτρευαν τόσο πολύ τον σταυρό, οι αρχές χρησιμοποιούσαν αυτή την αρχαία μορφή τιμωρίας για να τους εκτελέσουν. 

Πρώιμες περιπτώσεις σταύρωσης 

Μία από τις πρώτες περιπτώσεις μαζικής σταύρωσης συνέβη την εποχή του Δαρείου Α’ της Περσίας, της δυναστείας των Αχαιμενιδών. Τις πρώτες ημέρες της κυριαρχίας του, ένας άλλος βασιλιάς, ο Αράκα, αυτοανακηρύχθηκε Ναβουχοδονόσωρ Δ’ και κατέλαβε τη Βαβυλώνα. 

Ο Δαρείος έστειλε έναν από τους πιστούς στρατηγούς του, τον Ινταφρένη, για να ανακαταλάβει την πόλη. Ο Ινταφρένης το πέτυχε γρήγορα και χωρίς μεγάλη αντίσταση, και διέταξε τη σταύρωση του Αράκα και των οπαδών του. Σύμφωνα με σύγχρονες εκτιμήσεις, εκείνη την ημέρα στη Βαβυλώνα σταυρώθηκαν 3.000  άνθρωποι. 

Οι Καρθαγένιοι ήταν επίσης διαβόητοι για την πρακτική της σταύρωσης την οποία χρησιμοποιούσαν σε ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Σταύρωναν ακόμη και τους στρατηγούς και τους ηγέτες τους όταν αποτύγχαναν στο πεδίο των μαχών, ως προειδοποίηση για άλλους. Κατά πάσα πιθανότητα αυτή η παράδοση πέρασε στους Ρωμαίους από την Καρχηδόνα κατά την περίοδο εκτεταμένων πολιτιστικών και στρατιωτικών ανταλλαγών. 

Τι δικαιολογούσε τη σταύρωση; 

Απλά ή κοινά εγκλήματα όπως ο βιασμός, η κλοπή, ή ακόμη και ο φόνος, δεν αντιμετωπίζονταν συνήθως με σταύρωση. Η σταύρωση ήταν μια αποτρόπαια τιμωρία για συγκεκριμένα είδη εγκληματιών και αντιφρονούντων, οι οποίοι θεωρούνταν απειλή για την ειρήνη, όπως οι σκλάβοι, οι πειρατές, οι πολιτικοί ταραξίες, οι επαναστάτες και οι αιρετικοί, που μπορούσαν να προκαλέσουν ταραχές. Ήταν εγκληματίες για τους οποίους το κράτος έκρινε ότι έπρεπε να σταυρωθούν προς παραδειγματισμό. 

Μία από τις φυλετικές ομάδες με τους περισσότερους εσταυρωμένους ήταν οι Εβραίοι. Οι Ρωμαίοι διέταξαν τη σταύρωση όλων των Εβραίων, από τον Ιησού Χριστό μέχρι και χιλιάδες επαναστάτες, μετά την Εβραϊκή Επανάσταση, το 70 μ.Χ. Αλλά η σταύρωση Ρωμαίου πολίτη θεωρούνταν διαστροφή της Δικαιοσύνης. Η τιμωρία επιβαλλόταν σε εκείνους που είχαν παραιτηθεί από τα δικαιώματά τους και δεν θεωρούνταν πλέον μέλη της κοινωνίας. 

Ο Κικέρων μιλούσε έντονα κατά της σταύρωσης, την οποία αποκαλούσε «την πιο σκληρή και αηδιαστική τιμωρία». Είχε πει ακόμη: «Η ίδια η αναφορά του σταυρού πρέπει να απομακρυνθεί όχι μόνο από το σώμα ενός Ρωμαίου πολίτη, αλλά και από το μυαλό του, τα μάτια του, τα αυτιά του. Είναι έγκλημα να δένεται ένας Ρωμαίος πολίτης. Το μαστίγωμα είναι ανήθικο. Η θανάτωση είναι σχεδόν πατροκτονία. Τι να πω για την σταύρωση; Για μια τόσο ένοχη πράξη δεν μπορεί να βρεθεί κανένα επαρκώς κακό όνομα για να την χαρακτηρίσει» 

Από αυτό, μπορούμε να συμπεράνουμε, γράφει ο Γκραντ Πάιπερ, ότι ήταν μια τιμωρία διαδεδομένη, η οποία γινόταν αντιληπτή γι’ αυτό που ήταν: σκληρή, βίαιη, επώδυνη και τελικά, εξαιρετικά αποτελεσματική. 

Δεν ήταν ατομική τιμωρία 

Πολλές εικόνες δείχνουν τον Ιησού καρφωμένο μόνο του σε έναν σταυρό ή ανάμεσα σε δύο εγκληματίες που λέγεται ότι είχαν σταυρωθεί μαζί του. Ωστόσο, η σταύρωση δεν ήταν ατομική τιμωρία. Συνήθως ήταν μια μέθοδος μαζικής εκτέλεσης. 

Ένα από τα πιο διαβόητα περιστατικά μαζικής σταύρωσης έλαβε χώρα το 71 π.Χ. στο τέλος του Τρίτου Πολέμου των Μονομάχων (ονομάστηκε και Πόλεμος του Σπάρτακου από τον Πλούταρχο). Ήταν μια μαζική εξέγερση σκλάβων που οργανώθηκε από εκπαιδευμένους μονομάχους. Στο αποκορύφωμά της, πάνω από 100.000 σκλάβοι και εξαθλιωμένοι Ρωμαίοι βάδισαν κατά μήκος της Ιταλίας απειλώντας τη Ρώμη. Αλλά τελικά η εξέγερση κατεστάλη. 

Προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν περαιτέρω εξεγέρσεις σκλάβων, 6.000 επαναστάτες σταυρώθηκαν κατά μήκος πολλών χιλιομέτρων της Αππίας Οδού και αφέθηκαν να κρέμονται στους σταυρούς. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: εάν επαναστατήσετε, θα θανατωθείτε και θα τιμωρηθείτε βίαια. 

Πολλές φορές, άφηναν τους σταυρωμένους να σαπίζουν στους σταυρούς τους έως ότου η σάρκα τους έλιωνε και τα εντόσθιά τους κατέληγαν στην άγρια ​​φύση. Η σκηνή θα πρέπει να ήταν τρομακτική: Μύγες να πετούν γύρω από ένα μισοσαπισμένο πτώμα που κρέμεται σε έναν ξύλινο σταυρό πάνω στο δρόμο. Τώρα φανταστείτε να το βλέπετε αυτό το θέαμα εκατό, χίλιες, έξι χιλιάδες φορές. 

Ήταν ένα ισχυρό μήνυμα για τους ανθρώπους, που περπατούσαν κατά μήκος της Αππίας Οδού από ή προς τη Ρώμη. 

Η παρακαταθήκη της σταύρωσης 

Σήμερα, η σταύρωση έχει καταργηθεί. Ωστόσο, σε ορισμένα μέρη του μουσουλμανικού κόσμου, σώματα θανατωμένων ανθρώπων σταυρώνονται μετά την εκτέλεσή τους ως προειδοποίηση για άλλους. Μερικές φανατικές και φονταμενταλιστικές θρησκευτικές ομάδες χρησιμοποιούν τη σταύρωση ως τακτική σοκ, αλλά πουθενά δεν χρησιμοποιείται, όπως στο παρελθόν. 

Ο σταυρός, το μέσο με το οποίο ασκήθηκε η σταύρωση, είναι τώρα ένα πανταχού παρόν θρησκευτικό σύμβολο. 

Η σταύρωση εξαφανίστηκε όταν εμφανίστηκαν νέες μέθοδοι θανατικής ποινής. Η αγχόνη ήταν μια πολύ πιο κοινή μορφή θανατικής ποινής κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, καθώς θεωρήθηκε πιο «ανθρώπινη» από τη σταύρωση. Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από την γκιλοτίνα και κατόπιν από την εκτέλεση με πυροβολισμό. 

Στη διάρκεια της ακμής, της αλλά και μέχρι σήμερα, η σταύρωση θεωρείται ιδιαίτερα σκληρή και οδυνηρή τιμωρία. Και ενώ ένας άνθρωπος έκανε την ανάμνηση της σταύρωσης βασική πτυχή του Χριστιανισμού, στην πραγματικότητα ήταν μια κοινή μορφή θανατικής ποινής, πολύ πριν και πολύ μετά τον θάνατο του Ιησού. Φρικτές εικόνες σταύρωσης στοίχειωναν το τοπίο για πάνω από χίλια χρόνια. 

Πηγή: Protagon.gr

Πόλεμος στην Ουκρανία:- Οπλικά συστήματα μας περισσεύουν, τα Ψηφαλάκια ΟΧΙ - Η απάντηση/δίδαγμα του αείμνηστου Έλληνα πρωθυπουργού, Αλ. Παπάγου στον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών John Foster Dulles

 

Πόλεμος στην Ουκρανία: Οι ελληνικές δυνατότητες και οι κυβερνητικές προτεραιότητες

Υποδεχόμενος τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών John Foster Dulles στην Αθήνα, το 1953, ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος δήλωσε: «Τα σύνορα της Ελλάδος βρίσκονται εκεί όπου η μάχη συνεχίζεται». Η μάχη διεξαγόταν στην Κορέα και ο Παπάγος μόλις είχε προσφέρει και δεύτερο ελληνικό τάγμα για να ενισχύσει τις υπό αμερικανική ηγεσία δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών στον τετραετή αυτόν πόλεμο (1950-54). Είχε προηγηθεί η αποστολή επτά μεταγωγικών αεροσκαφών (1950) και ενός ενισχυμένου τάγματος (1951), με έξοδα που καλύφθηκαν από την αμερικανική βοήθεια. Το όφελος για την Ελλάδα ήταν η ένταξή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (1952), ταυτόχρονα με την Τουρκία, η οποία, σημειωτέον, είχε συμμετάσχει στην Κορέα με δύναμη ταξιαρχίας. Σε σύγκριση με τις θυσίες της Ελλάδας, οι Τούρκοι είχαν να επιδείξουν πενταπλάσιους νεκρούς και αγνοούμενους.

Αφορμή για την υπενθύμιση αυτής της μάλλον παραγνωρισμένης συμμετοχής της Ελλάδας σε ένα θερμό μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου αποτέλεσε ο τρέχων θόρυβος σχετικά με το ενδεχόμενο η χώρα όχι, βεβαίως, να συμπολεμήσει αλλά να πουλήσει πυραυλικά συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, και συγκεκριμένα ρωσικά S-300 ή/και αμερικανικά Patriot.

Σήμερα, η ελληνική πολεμική αεροπορία διαθέτει:

• Μία μοίρα S-300 PMU1, με 32 κινητούς εκτοξευτές που μπορούν να στοχεύσουν βαλλιστικούς πυραύλους στα 40 χλμ. και αεροσκάφη μέχρι τα 150 χλμ.
• Έξι μοίρες MIM-104F Patriot PAC-3, με 72 κινητούς εκτοξευτές που μπορούν να στοχεύσουν βαλλιστικούς πυραύλους στα 40 χλμ. και αεροσκάφη μέχρι τα 80 χλμ. (150 χλμ., σύμφωνα με τον ιστότοπο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας).

Οι S-300 χρονολογούνται στη σοβιετική περίοδο, είχαν αρχικά παραγγελθεί από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1996, λόγω των τουρκικών απειλών και των ευρωαμερικανικών πιέσεων δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ στο κυπριακό έδαφος, και τελικά ανταλλάχτηκαν με άλλα συστήματα, μικρότερης εμβέλειας, από το ελληνικό οπλοστάσιο. Από το 2000 βρίσκονται εγκατεστημένοι στην Κρήτη και καλύπτουν μια περιοχή του νοτίου Αιγαίου που περιλαμβάνει μέρος της Πελοποννήσου, των Κυκλάδων και τα Δωδεκάνησα. Σήμερα, με δεδομένες τις δυτικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, είναι αμφίβολο κατά πόσον μπορούν να εξασφαλιστούν η συντήρηση και το αξιόμαχό τους.

Οι Patriot PAC-3 χρονολογούνται στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και άρχισαν να εγκαθίστανται στην Ελλάδα από το 2002. Καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής και νησιωτικής χώρας. Από τον Σεπτέμβριο του 2021, μία μοίρα Patriot έχει αποσταλεί στη Σαουδική Αραβία, προκειμένου να συμβάλει στην προστασία πετρελαϊκών εγκαταστάσεων από εναέριες επιθέσεις από το έδαφος της Υεμένης. Η αποστολή αυτή εντάσσεται σε μια διευρυμένη αντίληψη για την αντιαεροπορική και αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ, προκειμένου να καλυφθεί μια περιοχή κρίσιμη για την ενεργειακή ασφάλεια της Δύσης.

Η μεταφορά μιας μοίρας Patriot στη Σαουδική Αραβία συνιστά αναγνώριση ότι το αμυντικό δόγμα της Ελλάδας δεν μπορεί να εξαντλείται στην αντιμετώπιση του «εξ Ανατολών κινδύνου», δηλαδή της Τουρκίας. Και αν ένα πλήγμα σε βάρος της Σαουδικής Αραβίας ή των Αραβικών Εμιράτων απειλεί την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, ως μέρους του δυτικού κόσμου, η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά και το ιστορικό της ρωσικής συμπεριφοράς απέναντι σε άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες απειλεί την ελληνική ασφάλεια από πολλές απόψεις:

• Δημιουργεί ένα πολύ κακό προηγούμενο απρόκλητης επίθεσης από μια ισχυρότερη χώρα εναντίον μιας ασθενέστερης με στόχο τον εδαφικό ακρωτηριασμό και την αλλαγή του καθεστώτος της δεύτερης.
• Διαταράσσει την ομαλή κυκλοφορία βασικών αγαθών, προκαλεί ελλείψεις και αύξηση τιμών, και ωθεί την παγκόσμια και την ελληνική οικονομία σε κρίση.
• Ενδεχόμενη επικράτηση της Ρωσίας θα σημάνει ήττα για τη δημοκρατία και τις πανανθρώπινες αξίες, όπως τις αντιλαμβάνονται όσοι επιλέγουν να ζήσουν σε ανοιχτές, δυτικού τύπου κοινωνίες (δηλαδή, όχι μόνο οι μακάριοι «γηγενείς», αλλά και εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών).

Αυτά είναι, εν ολίγοις, τα διακυβεύματα της διεθνούς συγκυρίας, απέναντι στα οποία καλείται να τοποθετηθεί η ελληνική κοινωνία και η κυβέρνηση.

Μέχρι σήμερα, η Ελλάδα έχει έμπρακτα εκδηλώσει τη στήριξή της προς την αγωνιζόμενη Ουκρανία παρέχοντας πολεμικό υλικό, κυρίως βλήματα πυροβολικού, αντιαρματικά, σφαίρες και πεπαλαιωμένα οχήματα σοβιετικής προελεύσεως. Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού, που χαρακτηρίζεται «πλεονάζον», διοχετεύτηκε μέσω τριγωνικών συναλλαγών, δηλαδή με πώλησή του σε μια ενδιάμεση χώρα, η οποία, με τη σειρά της, το παραχωρεί στην Ουκρανία. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με το αζημίωτο, η Ελλάδα θα μπορούσε να πουλήσει τους S-300, αντικαθιστώντας τους με ένα πιο σύγχρονο σύστημα, χωρίς να υπονομεύσει την εναέρια άμυνα της χώρας. Κι αυτό, διότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διέρχονται φάση νηνεμίας, που δίνει μια σχετική άνεση χρόνου για την αντικατάσταση πεπαλαιωμένων οπλικών συστημάτων, όπως οι S-300. Δεν ισχύει το ίδιο για τους Patriot, που κάνουν τη δουλειά τους, έστω και αν στο μεταξύ έχουν κυκλοφορήσει πιο προηγμένα συστήματα.

Ωστόσο, μόλις χθες, ο πρωθυπουργός, ο οποίος πρόσφατα πήρε μία γεύση του ρωσικού πολέμου επισκεπτόμενος την Οδησσό, απέκλεισε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να στείλει πυραύλους S-300 ή Patriot στην Ουκρανία, επειδή τα συστήματα αυτά «είναι κρίσιμα για την αποτρεπτική μας δυνατότητα». Υποτιμά, άραγε, ο Έλληνας πρωθυπουργός τη σημασία της μάχης που αυτή τη στιγμή συνεχίζεται στην Ουκρανία; Εκτιμά ως σοβαρότερη την εξ Ανατολών απειλή; Υπερτιμά την αξία των S-300; Το βέβαιο είναι ότι, ο ίδιος και το επιτελείο του, ανησυχούν για το ενδεχόμενο να ενισχυθούν κόμματα δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές, ποντάροντας στον αντιδυτικισμό, τη ρωσοφιλία και τη φοβική προσκόλληση σε θεωρίες συνωμοσίας μιας μερίδας του εκλογικού σώματος. Για ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, όπως το κυβερνών, καμία ψήφος δεν περισσεύει. Η Ουκρανία μπορεί να περιμένει, ματώνοντας «στην καρδιά της Ευρώπης».

πηγή:https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/847676/oplika-sustimata-mas-perisseuoun-ta-psifalakia-ohi/