Η καταστροφική αυτή πολιτική εφαρμόζεται πια μόνο στην Ελλάδα, ίσως επειδή θύμισε το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας – ενώ οι Βρυξέλλες έχουν καταλάβει τη Γενική Γραμματεία Εσόδων, άρα το υπουργείο οικονομικών, τις εφορίες και τα τελωνεία
«Σύμφωνα με υπολογισμούς της Goldman Sachs από το 2012, η Πορτογαλία θα έπρεπε να γίνει φθηνότερη κατά 35%, η Ελλάδα κατά 30%, η Γαλλία και η Ισπανία κατά 20%, ενώ η Ιταλία κατά 15% για να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα τους. Τα ποσοστά αυτά αναδεικνύουν ταυτόχρονα τη φυσιολογική υποτίμηση της ενδεχόμενης υιοθέτησης ενός δικού τους νομίσματος – εάν τελικά διαλυθεί η Ευρωζώνη».Το μη συμβατικό όπλο των κεντρικών τραπεζών, το οποίο έχει εδραιώσει τη δικτατορία τους(άρθρο), τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE), διευρύνεται συνεχώς – σχετικά πρόσφατα με την είσοδο της Σουηδίας. Σε απόλυτα νούμερα, η πλέον επιθετική όλων είναι η Fed, η οποία έχει τροφοδοτήσει τις Η.Π.Α. με 3,8 τρις $ από το 2008 – με αποτέλεσμα να πενταπλασιαστεί ο ισολογισμός της, από τα 900 δις $ στα 4,5 τρις $.
Εν τούτοις, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, προηγείται η Τράπεζα της Ιαπωνίας, η οποία αγοράζει ομόλογα της τάξης των 450 δις $ ετησίως – χωρίς να έχει σταματήσει καθόλου, όπως η Fed. Ως εκ τούτου, ο ισολογισμός της έχει φτάσει σε αδιανόητα υψηλά επίπεδα (γράφημα) – με αποτέλεσμα να προβλέπεται κάποια στιγμή ένας ανεξέλεγκτος υπερπληθωρισμός, αφού θα αναγκασθεί να παγώσει την αποπληρωμή ενός μεγάλου μέρους των ομολόγων της χώρας της, μετατρέποντας τα έτσι σε χρήματα.
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, οι κεντρικές τράπεζες της υπόλοιπης Δύσης είναι σχεδόν στα ίδια επίπεδα, μεταξύ 20 και 30% του ΑΕΠ – κατά πολύ μικρότερα από αυτά της Ιαπωνίας (BoJ), ο ισολογισμός της οποίας πλησιάζει στο 80%.
Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας (SNB), η οποία έχει πενταπλασιάσει τον ισολογισμό της, στα 573 δις φράγκα – στο 88% του ΑΕΠ της χώρας (650 δις φράγκα).
Η μεγάλη διαφορά της όμως σχετικά με την Ιαπωνία είναι το ότι, η αύξηση δεν οφείλεται στην αγορά ομολόγων του δημοσίου, αλλά στις παρεμβάσεις της στις αγορές συναλλάγματος, ιδίως όσον αφορά το ευρώ, έτσι ώστε να διατηρηθεί χαμηλή η ισοτιμία του φράγκου – μία διαδικασία που σταμάτησε στην αρχή του έτους, με αποτέλεσμα να ανατιμηθεί απότομα το φράγκο, βυθίζοντας την ελβετική οικονομία στην ύφεση.
Ο μύθος της επιτυχημένης πολιτικής λιτότητας
Ανεξάρτητα από την παραπάνω πορεία του πλανήτη προς το κραχ, το οποίο θεωρείται πλέον νομοτελειακό (ανάλυση), προκαλεί αληθινή οργή ο τρόπος, με τον οποίο οι υποστηρικτές της λιτότητας και επικριτές της Ελλάδας, υποδεικνύουν την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία ως ένα επιτυχημένο παράδειγμα της εφαρμογής της – ισχυριζόμενοι ότι οι μειώσεις των μισθών, καθώς επίσης των δαπανών του δημοσίου, ήταν αποτελεσματικές σε όλες τις χώρες, εκτός από την Ελλάδα.
Ως αιτία της αποτυχίας της Ελλάδας θεωρείται η ανικανότητα ή/και η ανεπάρκεια όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων της – κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει, όπως επίσης δεν τεκμηριώνεται το ότι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία ευρίσκονται σε καλό δρόμο, σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις του τμηματάρχη του κ. Σόιμπλε.
Ο ίδιος υποστηρίζει εσφαλμένα πως οι τρεις χώρες, υπόδειγμα της επιτυχημένης εφαρμογής της πολιτικής λιτότητας, έχουν εξυγιάνει τα δημοσιονομικά τους, ευρίσκονται σε πορεία ανάπτυξης, ενώ η ανεργία μειώνεται – κάτι που δήθεν συνέβαινε στην Ελλάδα το 2014, έχοντας έκτοτε αντιστραφεί η τάση.
Εν τούτοις, ο Γερμανός δεν αναφέρει ότι η Ελλάδα, μεταξύ των ετών 2009 και 2014 υποχρεώθηκε από την Τρόικα να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες της, εν μέσω ύφεσης, κατά περίπου 30% – αυξάνοντας σε ένα ανάλογο ποσοστό τους φόρους. Ως αποτέλεσμα της εγκληματικής αυτής πολιτικής, το ΑΕΠ της μειώθηκε κατά σχεδόν 27% σωρευτικά – ενώ απλά και μόνο η ύφεση επιβραδύνθηκε κάπως το καλοκαίρι του 2014, λόγω της αύξησης του τουρισμού, έχοντας όμως τελικά ξανά αρνητικό πρόσημο στο τέταρτο τρίμηνο (-0,4%).
Σε σύγκριση με τα δολοφονικά μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα (ανάλυση), τα αντίστοιχα στις υπόλοιπες χώρες ήταν πολύ ήπια – αφού στο ίδιο χρονικό διάστημα η Ιρλανδία μείωσε τις δημόσιες δαπάνες της κατά 9% αφήνοντας ως είχε το συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων (12,5%), ενώ τόσο η Ισπανία, όσο και η Πορτογαλία τις μείωσαν μόλις κατά 7%.
Εν τούτοις, ακόμη και οι πολύ μικρότερες αυτές μειώσεις ενέτειναν την ύφεση – πολύ περισσότερο αφού η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας πίεσε σημαντικά τους μισθούς προς τα κάτω. Η επιστροφή δε όλων αυτών των χωρών στην ανάπτυξη οφείλεται στο ότι σταμάτησαν την πολιτική λιτότητας – όπως συμπεραίνεται από τον προϋπολογισμό της Ισπανίας, η οποία «αποχαιρέτησε» τις μειώσεις των δαπανών το 2013, χωρίς όμως να φανεί προς τα έξω.
Ειδικότερα, ενώ η Ισπανία είχε υποσχεθεί να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα στο 2,8% του ΑΕΠ, τελικά διαμορφώθηκε στο -5,8%, κατά πολύ υψηλότερα από αυτό της Ελλάδας – με την ανεργία να περιορίζεται στο 22%, με τη βοήθεια της αύξησης των δημοσίων επενδύσεων (αν και η καλυτέρευση οφείλεται κατά 50% στη μετανάστευση των Πολιτών της, όπως επίσης στις υπόλοιπες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας).
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Πορτογαλία (άρθρο), το συνταγματικό δικαστήριο της οποίας απαγόρευσε το 2012 τις μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, επειδή θεωρήθηκαν ως μία άδικη εισοδηματική πολιτική – με αποτέλεσμα έκτοτε να πάψει να συρρικνώνεται η οικονομία της χώρας (γράφημα), να περιορίζεται η ανεργία και να μειώνεται η μετανάστευση (αν και έχει λεηλατηθεί ο δημόσιος πλούτος της – ανάλυση).
Περαιτέρω, το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στην Ιρλανδία, η οικονομία της οποίας στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις εξαγωγές των αμερικανικών εταιρειών που είναι εγκατεστημένες εκεί, κυρίως για φορολογικούς λόγους – οπότε συμμετέχει έμμεσα στα προγράμματα δημοσιονομικής επέκτασης εκ μέρους της Fed στις Η.Π.Α. Οι εξαγωγές αυτές έχουν εξισορροπήσει τη μειωμένη εσωτερική ζήτηση – ενώ πριμοδοτήθηκε τελικά από την ΕΚΤ με 31 δις € (20% του ΑΕΠ της), για τη διάσωση των πέντε χρεοκοπημένων τραπεζών της.
Βέβαια, η Ιρλανδία θα έπρεπε να είχε ήδη επιστρέψει τα 31 δις € στην ΕΚΤ, αφού απαγορεύεται η χρηματοδότηση των κρατών της Ευρωζώνης με την εκτύπωση χρημάτων. Η χώρα όμως μετέτρεψε αυθαίρετα το ποσόν αυτό σε ομόλογα, με την ανοχή της ΕΚΤ, τα οποία θα αρχίσουν να εξοφλούνται μετά το 2038 – κάτι που φυσικά δεν αναφέρεται από τα ΜΜΕ, πόσο μάλλον από τα γερμανικά, τα οποία δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να κατηγορούν καθημερινά την Ελλάδα.
Συμπερασματικά λοιπόν, σε καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν επιβλήθηκε μία τόσο στραγγαλιστική πολιτική λιτότητας, όσο στην Ελλάδα – ενώ η επιστροφή τους στην ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο σταμάτημα της συγκεκριμένης πολιτικής, όπου ξανά εξαιρείται η Ελλάδα.
Επίλογος
Η μεγάλη διαφορά όλων των παραπάνω χωρών με την Ελλάδα, στην οποία αφενός μεν δεν γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις του συνταγματικού της δικαστηρίου, έχει καταλυθεί η δημοκρατία και έχει μετατραπεί σε επίσημο Προτεκτοράτο Χρέους (ελάχιστοι πρόσεξαν τη μοναδική σοβαρή δήλωση του πρώην υπουργού οικονομικών, σύμφωνα με την οποία οι Βρυξέλες έχουν καταλάβει τη Γενική Γραμματεία Εσόδων, άρα το υπουργείο οικονομικών, τις εφορίες και τα τελωνεία), είναι το ότι δεν έχει επιτρέψει ακόμη τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της.
Επίσης το ότι έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο της Γερμανίας, ενδεχομένως επειδή θύμισε στον πλανήτη το ναζιστικό παρελθόν της, ενώ λειτούργησε ως ο Δούρειος Ίππος τηςεισβολής του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη – δίνοντας την ευκαιρία στις Η.Π.Α. να προσπαθήσουν να σταματήσουν τη γερμανική οικονομική επέκταση/κατάληψη της ΕΕ, κατανοώντας πως δεν είναι προς το συμφέρον τους.
Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό πως με το Μνημόνιο Νούμερο ΙΙΙ θα επιδιωχθεί κυρίως, εάν όχι αποκλειστικά, η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζικών καταθέσεων – ενώ όλα τα υπόλοιπα έχουν σκοπό την περαιτέρω μείωση των τιμών των περιουσιακών μας στοιχείων (επιχειρήσεις, ακίνητα κλπ.), τη διευκόλυνση των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, καθώς επίσης την αδρανοποίηση των Ελλήνων, έτσι ώστε να μην αντιδράσουν καθόλου.
Ο ρόλος του πρωθυπουργού, ο οποίος κυβερνάει πλέον με την αντιπολίτευση, ενώ η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε έναν αδιέξοδο μονόδρομο, σε μία μεγάλη παγίδα (άρθρο), δεν μας είναι κατανοητός – υπενθυμίζοντας πως ο πρωθυπουργός του 2010 ήταν με την πλευρά των Η.Π.Α., έχοντας καλέσει το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη και ο επόμενος με αυτήν τηςΓερμανίας, έχοντας προσπαθήσει να διώξει το ΔΝΤ από την Ελλάδα.
Υστερόγραφο: Σύμφωνα με υπολογισμούς της Goldman Sachs από το 2012, η Πορτογαλία θα έπρεπε να γίνει φθηνότερη κατά 35%, η Ελλάδα κατά 30%, η Γαλλία και η Ισπανία κατά 20%, ενώ η Ιταλία κατά 15% για να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητά τους. Τα ποσοστά αυτά αναδεικνύουν ταυτόχρονα τη φυσιολογική υποτίμηση της ενδεχόμενης υιοθέτησης ενός δικού τους νομίσματος – εάν τελικά διαλυθεί η Ευρωζώνη.
Με βάση τη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος που απαιτείται επί πλέον, το πόσο φθηνότερες δηλαδή πρέπει να γίνουν ακόμη οι παραπάνω χώρες, είναι αδύνατον να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα τους – οπότε σε μία επόμενη παγκόσμια ύφεση, η οποία δεν θα αργήσει, θα δημιουργηθούν ξανά μεγάλα προβλήματα σε όλες. Ακόμη βέβαια στηρίζονται από τη χαμηλή τιμή του πετρελαίου, καθώς επίσης από την πτώση της ισοτιμίας του ευρώ – κάτι που όμως δεν θα συμβαίνει επ’ άπειρον, οπότε η κατάρρευση της Ευρωζώνης είναι μάλλον νομοτελειακή.
Ολοκληρώνοντας, οι Βρυξέλες διέψευσαν τον πρώην υπουργό οικονομικών, όσον αφορά το έλεγχο της Γενικής Γραμματείας Εσόδων, πριν από μερικές ώρες (πηγή) – αν και προφανώς δεν θα το παραδέχονταν, εάν πράγματι συμβαίνει (κάτι που δεν φαίνεται απίθανο).
Πηγή Analyst
