Χρήστος Μπολώσης
Την Κυριακή, συμπληρώνονται 66 χρόνια από της συντριβής των κομμουνιστοσυμμοριτών (όρος που καθιέρωσε τότε ο ΟΗΕ και καμία πολιτική σκοπιμότητα δεν μπορεί να τον διαγράψει) στον Γράμμο και στο Βίτσι.
Κάποτε την επέτειο αυτή την γιόρταζε το επίσημο κράτος. Όμως έρχεται η μεταπολίτευση, η οποία σαν σφουγγάρι λήθης και κολυμβήθρα του Σιλωάμ άρχισε να ξεπλένει τα πάντα όλα (ποιος της έδωσε άραγε αυτό το δικαίωμα;) και να μοιράζει συγχωροχάρτια όχι δεξιά και αριστερά, αλλά μόνον αριστερά.
Έτσι, το γνωστό ρητό του Γερμανοεβραίου μαρξιστή Βάλτερ Μπεγιαμίν «οι νικητές γράφουν την ιστορία», «βελτιώνεται» σε «οι νικητές γράφουν την ιστορία καθ’ υπαγόρευση των ηττημένων». Όταν το ανέφερα αυτό σε κάποια ομιλία μου σε μια πόλη της περιφέρειας, με πλησίασε ένας βουλευτής της συντηρητικής λεγομένης παρατάξεως και μου είπε ότι πράγματι αυτό πρέπει να το δούμε σοβαρά και να το διορθώσουμε. Δεν τον διαολόστειλα ως όφειλα, αλλά κρατήθηκα, ενώ θα έπρεπε να τον είχα ξεμπροστιάσει, διότι πριν μόλις λίγους μήνες, ο κύριος αυτός ήταν μεγαλόσχημος υπουργός, χωρίς όμως να…προλάβει να «διορθώσει» το χάλι μας.
Είναι πιθανόν οι θαυμαστές της μούμιας του Λένιν, αλλά και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις να ξεσηκωθούν και να φωνασκούν ότι διοργανώνονται «γιορτές μίσους» από τους φασίστες στον Γράμμο και στο Βίτσι.
Είναι όμως έτσι;
Δυστυχώς η ιστορία μας είναι γεμάτη τέτοιες παραδοξότητες. Ας θυμηθούμε, έτσι πρόχειρα, την Μικρά Ασία. Τιμωρήθηκαν οι τελευταίοι (οι Έξι), επειδή δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν το ανέφικτο που είχαν ξεκινήσει άλλοι, οι οποίοι βεβαίως, απλώς χαρακτηρίσθηκαν «εθνάρχες». Στην περίπτωση του Γράμμου και του Βίτσι, ισχύει και αυτό το περί γάτου ο οποίος εμ γελάει (αλλιώς το λέει το ρητό, αλλά δεν είμαστε όλοι Κουράκηδες…), εμ σκούζει.
Οι ηττημένοι του 1949 δεν λογοδοτούν για το «Όπλο παρά πόδα» του χαφιέ (κατά δικό τους χαρακτηρισμό) Ζαχαριάδη, ή για το «δεν έχουμε να ζητήσουμε συγγνώμη για τίποτα» της κ. Παπαρήγα και θα πρέπει να ντρέπονται αυτοί που πρόλαβαν τότε την καταστροφή της Ελλάδος, διότι για την σημερινή καταστροφή, ουδείς ντρέπεται.
Βέβαια όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί περί «γιορτών μίσους», δεν εμποδίζουν το κρατικό ραδιόφωνο, να μεταδίδει το «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους», χωρίς να ενοχλείται ουδείς, ούτε καν και εκείνος ο βουλευτής της επαρχιακής πόλεως…Να σημειώσουμε ότι αυτό το τραγούδι δεν περιέχει καθόλου μίσος και ας ισχυρίζεται ότι «…μας στέλνουν μηνύματα, στέλνουν κραυγές εμπρός επαναστάτες, εμπρός κομμουνιστές».
Και για να τελειώνουμε.
Θα πάμε στο Βίτσι, διότι το θεωρούμε εθνικό καθήκον και κανένας απολιθωμένος της καινοζωικής κομμουνιστικής εποχής δεν θα μας μάθει τι είναι καθήκον και τι μίσος.
Θα πάμε στο Βίτσι για να τιμήσουμε τους ήρωες που έπεσαν για την Πατρίδα.
Θα πάμε στο Βίτσι, διότι δεν θέλουμε να επαληθευθεί ο Σαντιγιάνα, όταν έλεγε ότι «όποιος ξεχνά την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει».
O Χρ. Μπολώσης είναι Υποστράτηγος ε.α.
