Τρέχεις εντελώς μόνος σου και, όπως είναι φυσικό, στο τέλος κόβεις πρώτος το νήμα. Αλλά στο τέλος δεν λες μόνο πως νίκησες. Λες πως νίκησες κάποιον που δεν έτρεχε μαζί σου. Σε αυτό το σχήμα – σχήμα που επιστράτευσε ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ του μοναχικού του θριάμβου – βλέπει εύκολα κανείς τον κίνδυνο. Ο Τσίπρας κινδυνεύει να μετατρέψει μια επιτυχία, όπως είναι η μετεωρική άνοδος των μελών του κόμματος, σε πολιτική φαντασίωση. Και οι φαντασιώσεις στην πολιτική ανοίγουν τον δρόμο στην καζούρα. Ετσι δεν κερδίζεις μόνο τον Μητσοτάκη, κερδίζεις και τον Γιουσέιν Μπολτ. Δεν «στέλνεις τον λογαριασμό» μόνο στο Μαξίμου. Τον στέλνεις και στο Μέγαρο των Ηλυσίων και στον Λευκό Οίκο και στη μαύρη τρύπα του Γαλαξία.
Αλήθεια, «πήρε το μήνυμα» η μαύρη τρύπα; Θα μπορούσε να το πάρει ακόμη και το υπερπέραν εάν η διαχείριση της εσωκομματικής νίκης δεν μαρτυρούσε μια κάποια χαλαρή σχέση με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει πως, ναι, με τις εσωκομματικές κάλπες αντιστοιχήθηκε σε κάποιο βαθμό ο κομματικός με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Δεν λέει όμως πως όσοι πήγαν στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν για μαυρίσουν τον Μητσοτάκη
Η πραγματικότητα λέει ακόμη πως οι εσωκομματικές κάλπες μπορεί να δώσουν μια κάποια φόρα. Να δημιουργήσουν ένα μπούγιο που ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ως βαλτωμένος δημοσκοπικά, το έχει ανάγκη. Έχει επομένως λόγους να χαίρεται επειδή τα μέλη του κόμματος υπερδιπλασιάστηκαν σε σχέση με τον περασμένο Μάρτιο και εξαπλασιάστηκαν από το 2019. Αλλά καμία πραγματικότητα δεν λέει πως οι εσωκομματικές εκλογές συνιστούν αντικυβερνητική διαδήλωση.
Δεν είναι μόνο ένα λάθος επικοινωνίας, αλλά και υπολογισμού. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ μέτρησε σωστά τις νέες εγγραφές μελών, τις έθεσε σε εντελώς λανθασμένο πλαίσιο. Εμφανίστηκε ως ελάσσων πόλος που ετεροκαθορίζεται από τον μεγαλύτερο. Είναι σαν να λέει πως εάν αυτή δεν ήταν «η χειρότερη κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας», στα εκλογικά τμήματα του κόμματος μπορεί να μην πατούσε και ψυχή.
Στις πρώτες του εσωκομματικές εκλογές, κι ενώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν ήδη μπαρουτοκαπνιστεί στις ανοικτές διαδικασίες, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το λάθος να μην συστηθεί ως πολιτική δύναμη αλλά ως γκισέ λογαριασμών του ρεύματος. Είναι όμως το ίδιο λάθος που έκανε το 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου: Έτρεξε μόνος του στις πρώτες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, έφερε 1 εκατομμύριο κόσμο στις κάλπες, αλλά το μήνυμα που υποτίθεται πως έστειλε στην κυβέρνηση Καραμανλή η μεγαλειώδης συμμετοχή δεν έφτασε ποτέ στο εθνικό ακροατήριο. Στις βουλευτικές εκλογές του 2007, ο ΓΑΠ έχασε.
Μπορεί να ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας όχι τη μοίρα του Ανδρέα, που τόσο πολύ θα ήθελε, αλλά του Γιώργου; Αν εξαιρέσει κανείς ένα είδος ισοβιότητας που έχει εξασφαλίσει ο Τσίπρας στη θέση του προέδρου, θα μπορούσε. Σε αυτό το revival της κούρσας για έναν, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη με 99% και πλέον. Το ποσοστό είναι τόσο θηριώδες και τόσο έξω από τα δημοκρατικά ήθη ώστε είναι το πρώτο πράγμα που έσπευσε να ξεχάσει ακόμη και ο ίδιος. Τι μένει; Εκείνοι οι 170.000 πολίτες που από χθες είναι μέλη του κόμματος. Και ένας αρχηγός που, αν και είναι ο πιο παλιός στο πολιτικό σύστημα, δείχνει να μην ξέρει πώς να τους κεφαλαιοποιήσει.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/757733-ekloges-syriza-enas-monahikos-thriamvos-poy-poylithike-san-logariasmos-reymatos»
