Παρακολουθούμε συγκλονισμένοι ακόμη μια τραγωδία στη χώρα. Μια τραγωδία που πίσω της κρύβει και πάλι μια κρατική αποτυχία. Από τα Τέμπη όπου οι παρασιτικά ασκούντες τη βάρδια οδήγησαν πολίτες στον θάνατο και τις πυρκαγιές όπου χάθηκαν τεράστιες περιουσίες και ζωές χειριστών πυροσβεστικών αεροσκαφών, βλέπουμε τώρα να χάνεται μια ζωή ενός νέου ανθρώπου επειδή κάποιοι στο κράτος δεν έκαναν τη δουλειά τους. Ένα κράτος που οι πολίτες, όσοι πληρώνουμε βέβαια φόρους, το πληρώνουμε πανάκριβα αλλά δυστυχώς δεν μας προσφέρει αυτά για τα οποία το πληρώνουμε. Ο κόμπος, όμως, πλέον φαίνεται ότι έχει φτάσει στο χτένι. Η εγκληματικότητα δείχνει να έχει ξεφύγει. Ειδικά η λεγόμενη μικρή εγκληματικότητα. Κλοπές, διαρρήξεις, ληστείες, βία ανηλίκων, σοβαρά περιστατικά οπαδικής βίας.
Η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως γράψαμε και πρόσφατα, δεν ξεκίνησε καλά. Και αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός τότε οι προσδοκίες μας δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα υψηλές. Μπορεί, όμως, αυτό να αλλάξει; Η γνώμη μου είναι ότι μπορεί. Αρκεί να το πάρει απόφαση ο πρωθυπουργός. Να τερματιστεί η λογική διαχείρισης και ισορροπιών (ειδικά στις επιλογές κυβερνητικών αξιωματούχων όπου είναι εμφανής η προσπάθεια ικανοποίησης όλων των τάσεων και προσωπικών φιλοδοξιών) και να γίνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Πραγματικές μεταρρυθμίσεις με διαχειριστική λογική ότι "όλα θα λυθούν στο κράτος από την ψηφιοποίηση" δεν υπάρχουν. Πρέπει να σπάσουν αυγά.
Στη δημοσιογραφία υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι "όταν γράφεις κάτι και δεν ενοχλεί κανέναν τότε δεν κάνεις δημοσιογραφία, κάνεις δημόσιες σχέσεις". Αντίστοιχα και στην κυβερνητική πολιτική όταν κάνεις μεταρρυθμίσεις που δεν ενοχλούν ή ξοβολεύουν κανέναν, δεν κάνεις μεταρρυθμίσεις. Κάνεις διαχείριση, δηλαδή τίποτα.
Η ανύπαρκτη και εγκληματικά καθυστερημένη αντίδραση της Ελληνικής Αστυνομίας στην κάθοδο των Κροατών χούλιγκανς, παρά το γεγονός ότι είχε αρμοδίως και εγγράφως προειδοποιηθεί, αναδεικνύει ανάγλυφα και γοερά ό,τι ανατριχιαστικό είδαμε στο έγκλημα των Τεμπών.
Ωχαδερφισμός, απουσία εγρήγορσης λόγω της εδραιωμένης πεποίθησης ότι "δεν θα πάθουμε τίποτα ακόμη και αν δεν κάνουμε τη δουλειά μας", λούφα και αναξιοκρατία. Με δεδομένο τον μεγάλο βαθμό αναξιοκρατίας και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας όπου, δυστυχώς, λειτουργούμε ως λαός με "χάρες" και "υποχρεώσεις", αναλογιστείτε τι γίνεται στο Δημόσιο.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη απομάκρυνε επτά αξιωματικούς από τις θέσεις τους. Ε και; Τι θα χάσουν πραγματικά αυτοί οι υπηρέτες του λαού επειδή δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους; Άντε να χάσουν κανένα επίδομα θέσης. Γι’ αυτό λοιπόν μάλλον ήρθε η ώρα για αποφάσεις. Για πραγματική μεταρρυθμιστική επανάσταση στο κράτος.
Το έχουμε ξαναγράψει: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει εσωκομματική αντιπολίτευση. Δεν έχει ουσιαστικά καμία αντιπολίτευση, αφού τα υπόλοιπα κόμματα έχουν πλέον ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία. Δεν συμφωνώ καθόλου με την απόδοση οικογενειακών ευθυνών. Δεν συμφωνώ αντίστοιχα με την απόδοση οικογενειακών ευσήμων.
Ωστόσο, ας μου επιτραπεί μια εξαίρεση σε αυτό με μια οικογενειακή αναφορά. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού και μεγάλο πολιτικό περιουσιακό στοιχείο του και κληρονομιά, έχει ήδη αρχίσει να γράφεται στην ιστορία με θετικό αποτύπωμα. Ήταν ίσως ο μοναδικός πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που κοίταξε τους Έλληνες στα μάτια και τους είπε ότι έτσι όπως βαδίζουν πηγαίνουν νομοτελειακά στον γκρεμό της χρεοκοπίας. Επιχείρησε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Έστω και αν στο τέλος έπεσε σε τοίχο, άφησε την κληρονομιά του πραγματισμού και του μεταρρυθμιστικού παραδείγματος. Δικαιώθηκε από τις ιστορικές εξελίξεις. Καλός ο μεσαίος χώρος, αλλά έχει μια εγγενή ροπή προς την αδράνεια για να μην ενοχληθεί κανείς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τον πατέρα του. Δεν έχει, όπως είπαμε, αντιπολίτευση. Δεν έχει πανίσχυρη διαπλοκή απέναντί του. Αρκεί να τολμήσει.
Πρακτικά, στο ζήτημα της οπαδικής βίας μπορούν να γίνουν πολλά και ουσιαστικά. Ας φύγουμε από τη διαχειριστική λογική και ας γίνουν τομές που θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Μερικές προτάσεις για προβληματισμό: διάλυση και εκτός νόμου πλέον οι οπαδικοί σύνδεσμοι. Ιδιώνυμο αδίκημα η οπαδική βία με υποχρεωτική φυλάκιση χωρίς αναστολές. Μεταφορά της φύλαξης των γηπέδων και της ευθύνης στις ίδιες της επαγγελματικές αθλητικές Ανώνυμες Εταιρείες. Κάμερες παντού στα γήπεδα. Κάτι πρέπει να γίνει. Έτσι δεν πάμε πουθενά. Αν δεν γίνουν τώρα, πότε θα γίνουν;
