Του χέστη η μάνα χαίρεται τ' αντριωμένου σκούζει

του Γιάννη Λαζάρου 

Σιωπή.......Ούτε γαλανόλευκες στα μπαλκόνια, ούτε ταράμ ταραταντζούμ από τις μπάντες του στρατού, ούτε μεγάλους λόγους περί «Ελλήνων ηρώων», ούτε τίποτε. Μόνο σιωπή. Ας υιοθετήσουμε τη μακροχρόνια σιωπή που μάς διακατέχει εδώ και δεκαετίες μέχρι να λήξει και αυτή η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου. Να το βουλώσουμε όπως το βουλώνουμε χρόνια τώρα. Εκτός κι αν πρέπει να διαδηλώσουμε ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ για ένα καινούργιο επίδομα: Επίδομα Μνήμης. 

Όποιος συγκινείται περισσότερο ή όποιος γράφει καλύτερα θεατρινίστικα υπέρ του Έπους να λαμβάνει και μεγαλύτερο επίδομα. Όποιος έχει και έναν ήρωα πρόγονο στην οικογένεια, που να έδωσε την ζωή του υπέρ της Ελευθέριας, αυτός να έχει προνόμια ευκολίας δανείων από τις σωμένες τράπεζες, διορισμού για 5μηνα απασχόλησης με 280 ευρώ και επίδομα θέρμανσης. Τα παιδιά των ηρώων το αξίζουν. Κουβάλησαν 75 χρόνια σιωπής με χάρη και περηφάνια. 

Βλέπετε, όταν πρέπει να το βουλώσουν οι Έλληνες δεν το κάνουν, αντίθετα όταν πρέπει να ουρλιάξουν κάθονται στην ουρά δίνοντας αγώνα υπέρ των χρηματικών δικαιωμάτων τους. «Ο παππούς μου πολέμησε στο Αργυρόκαστρο και εμένα θα μού κόψουν το επίδομα;» Σωστή η ερώτηση! Με αυτή την λογική οι απόγονοι των ηρώων εξελίχθηκαν από το 1944 μέχρι σήμερα. Ούρλιαξε ο ήρωας για να σωπαίνει ο χέστης. 

Έχουν την εντύπωση τα μορμολύκεια που κατοικοεδρεύουν στην χώρα της Ελευθερίας ότι όλοι εκείνοι που δεν δίστασαν ακόμα και όταν είδαν τρείς μεραρχίες Ιταλών στο ‘Ύψωμα 731 απέναντί τους, πως ό,τι έκαναν το έκαναν για τις επόμενες γενεές. 

Έχουν την εντύπωση όλοι αυτοί που στοιβάζονται σε κομματικά γραφεία, σε ουρές στις τράπεζες και στις εφορίες ότι την στιγμή που το χιόνι έφθανε μέχρι τον λαιμό ο στρατιώτης του ’40 σκεφτόταν ότι οι επόμενοι θα αξίζουν την θυσία. Αυτό μάς βολεύει, αυτό μάς δίδαξαν τα σχολικά βιβλία, αυτό έχουμε ως ασπίδα όταν μάς αποκαλούν «χέστηδες». 

Ας το πάρουν χαμπάρι οι νεοΈλληνες ότι ούτε ένας από εκείνους δεν έδωσε την ζωή του για τους επόμενους. Έδωσε την ζωή του για την δική του ζωή. Για κανέναν χέστη δεν θα έδινε κανείς τους ούτε μια σταγόνα αίμα. Στα πολεμικά χαρακώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να ζήσουν, στα πολιτικά αναχώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να την βγάλουν ζάχαρη. Τι χιόνι τι ζάχαρη, άσπρα είναι και τα δύο! 

Δεν υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα στην υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας. Η κάθε γενιά πολεμάει για την πάρτη της. Εκείνη η γενιά πολέμησε για την ζωή , οι μετέπειτα γενιές πολέμησαν για την εύπεπτη ζωή. Δεν συναντιέται πουθενά η μία με την άλλη έννοια, αντιθέτως αυτές οι δύο έννοιες συγκρούονται. 

Γίναμε οι εχθροί των ηρώων που κουβαλάμε ως τσίγκινα παράσημα όταν έρχονται τα δύσκολα. 

Πηγαίνουμε στα διεθνή παζάρια που κρεμάνε την έννοια της Ανεξαρτησίας και η γραμμή διαπραγμάτευσης που ακολουθούμε είναι: «Δύο φράγκα παραπάνω γιατί εμείς είχαμε ήρωες σε αυτό τον τόπο». Είχαμε όμως και μανάδες που έσκουζαν για εκείνα τα παλληκάρια, ενώ σήμερα οι μανάδες όλων μας χαίρονται. 

Τόσο φθηνά πουλάμε την ζωή για μια ζωή που είναι κλεισμένη σε έναν μισθό, σε ένα επίδομα, σε ένα φάκελο λογαριασμού της ΔΕΗ και θέλουμε να αυτοθαυμαζόμαστε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους όταν μιλάμε, φωνάζουμε, αντιδρούμε λεκτικά.

Αν είχαν τόσες σφαίρες τα λιανοτούφεκα των ηρώων όσες οι λέξεις που ξεστομίζουμε καθημερινά, το Ρούπελ δεν θα έπεφτε ποτέ. Οι ήρωες δεν περπάτησαν μόνο στα σκοτεινά, έζησαν στα σκοτεινά και πέθαναν στα σκοτεινά χωρίς να πάρουν ένα επίδομα μιας αχτίδας ελπίδας. 

Ήταν η γενιά τέτοια, ήταν η εποχή τέτοια, ήταν οι ίδιοι τέτοιοι Έλληνες. Ανάλογοι της στιγμής αλλά ανάλογοι και του τόπου που τους γέννησε και μετέπειτα τους σκέπασε με χώμα, με λάσπη ή με χιόνι. 

Μην βαυκαλιζόμαστε ότι εκείνοι σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν για μας. Μην τούς παίρνουμε από το πέτο της ψυχής τους με αναίδεια τον λόγο της αυτοθυσίας τους. 

Εκείνοι πέθαναν για αυτούς, ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για μια ζωή που ορίζεται από την ελευθερία, την δημιουργία, την περηφάνια και τον αξιοπρεπή θάνατο. Ως παράδειγμα έχεις δικαίωμα να τους μιμηθείς. 

Ως τρόπο αντίδρασης έχεις δικαίωμα να τους αντιγράψεις αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να οικειοποιήσε αισχρά το δικό τους θάνατο για ζωή με την δική σου πουλημένη ζωή που μυρίζει θάνατο. 

Σιωπή. Η σκόνη της ύπαρξής τους αυτή την ημέρα ας μην ανταριάζεται στους τάφους τους. Ήταν δική τους αυτή η ημέρα. Ήταν μια όμορφη μέρα για να πεθάνουν.-

πηγή:stontoixo.com

Εκδήλωση της Ε.Α.Α.Σ. για την Εθνική Επέτειο της "28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940"

Η εκδήλωση για τον εορτασμό της Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, 

 

διοργανώθηκε από το Δ.Σ. της Ε.Α.Α.Σ. και έλαβε χώρα  στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού  Μουσείου την Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δείτε εδώ το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της εκδήλωσης.

 

 

 

 

 

Τι απαιτούν οι ήρωες του ’40-’41!

Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες - Ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος γράφει για τους ήρωες του '40 - '41 και για το σήμερα - «Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο» γράφει σε άρθρο του στη Realnews. 

Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θ’ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.

ΠΩΣ την αντιμετώπισαν τότε, όταν την 28η Οκτωβρίου 1940 ήχησε η σάλπιγγα της Ιστορίας; Πάντως, όχι διχασμένοι, όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Η επωδός «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν είναι μια τραγουδιστική υπερβολή. Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας, σε χιλιάδες φωτογραφίες και σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι χάρη σ’εμάς οι Σύμμαχοι, Δυτικοί και Ανατολικοί, κέρδισαν τη νίκη, παρόλο που τότε, όταν χρειάζονταν το αίμα μας, το είχαν υποστηρίξει. Πολύ απλά θα υποστηρίξουμε ότι, ενώ οι πάντες στην Ευρώπη είχαν γονατίσει, η Ελλάς προσέφερε στους Δυτικούς την πρώτη νίκη. Εξουθένωσε και γελοιοποίησε τη μία Αξονική δύναμη. Ο Μουσολίνι έπαυσε πια να θεωρείται φόβητρο.

ΜΠΟΡΕΙ κάποιοι αλλοδαποί ιστορικοί, που έχουν μάλιστα τιμηθεί από δικές μας πανεπιστημιακές σχολές, να αμφισβητούν το ότι η Μάχη των Οχυρών και της Κρήτης προκάλεσε τη μοιραία επιβράδυνση των 6 εβδομάδων, μια επιβράδυνση σωστική για τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, αλλά για να γίνουν πιστευτοί δεν αρκεί μια σοφιστική επιχειρηματολογία. Πρέπει να διαψεύσουν τον Γκουντέριαν, τον Μανστάιν, τον Κάιτελ και πάνω απ’ όλα το Χίτλερ.

ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ των έξι μηνών, που κράτησε ο πόλεμος κατά δύο αυτοκρατοριών, έγιναν πράξεις ηρωισμού πρωτοφανείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τα ξεχνούν αυτά, γιατί οι περισσότεροι υπέκυψαν γελοιοποιητικά ή για λόγους υστεροβουλίας. Αλλ’ εμείς; Από πού θα πάρουμε θάρρος τούτη τη στιγμή; Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι οι νεκροί μας. Οι νεκροί μπορεί να μην είναι παρόντες, δεν είναι όμως και απόντες.

Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανοβουλγάρων να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε.

Σκύψαμε, χωρίς να χαμηλώσουμε το κεφάλι.

Σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά, που θα είναι πρόσθετα δεσμά. Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο. Ετσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά, που μας τρώει σαν αρχαία σκουριά.

Ας μην ελπίζουμε από τους ξένους πολλά. Η Σοφία Βέμπο το είχε πει προφητικά:

«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε...»!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι δεν αμαρτήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια. Οντως κάναμε πολιτική συβαριτισμού. Πρωτοφανούς σπατάλης και πολυτέλειας. Αλλά, αν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μάς λοιδορούν ή μας απειλούν, είναι γιατί εμείς τότε πολεμήσαμε, ενώ αυτοί δεν πολέμησαν ή -το χειρότερο- συμπολέμησαν με τους ναζί. Η πολιτική των ναζί ζει και αυτή είναι που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία που είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική παρτιζάνικη δράση. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί τούτη την κρίσιμη στιγμή για να μην πάθουμε το ίδιο κι εμείς.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ απότιση φόρου τιμής για τους ήρωες του ’40-’41 είναι ο εξοστρακισμός της διχόνοιας και η επάνοδος στην πολιτική μας ζωή της ομόνοιας. Παρά τις όποιες διαφορές μας...

*Το άρθρο του Σαράντου Καργάκου δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη RealNews

πηγή:Read more: http://www.newsbomb.gr

Στην ελληνική πραγματικότητα της Μη Σκέψης

Το κόμμα ασκεί την εξουσία συνεχίζοντας να καταλύει κάθε έννοια ατομικής και συλλογικής ελευθερίας. Όλοι και όλα συνεχίζουν να παρακολουθούνται, η ελευθερία έκφρασης, ακόμα και σκέψης, έχει ποινικοποιηθεί. Στην προσπάθεια να ελεγχθεί η σκέψη, με απώτερο στόχο να καταργηθεί, χρησιμοποιείται η γλώσσα. Η εξουσία, μέσω των οργάνων της, προετοιμάζει και βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο της "Νέας Ομιλίας" ή "Νεογλώσσας". Η Νεογλώσσα είναι η γλώσσα που για την επιβίωσή της είναι απαραίτητος ο περιορισμός και εν τέλει ο αφανισμός της ποικιλότητας της γλώσσας που ομιλεί κάθε λαός στον κόσμο. 

Το λεξιλόγιό της λιγοστεύει χρόνο με τον χρόνο και τελικά με τη χρήση της στενεύουν και τα ίδια τα όρια της σκέψης. Στην κοινωνία της Μη Σκέψης, σκοπός της Νεογλώσσας είναι να απαλλάξει τη γλώσσα από κάθε είδους νόημα, αφήνοντας απλές έννοιες που εξυπηρετούν τους σκοπούς του κράτους και ενισχύουν τη συνολική του κυριαρχία. "Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς...", όπως προφητικά αναφέρει στο βιβλίο "1984" ο Τζωρτζ Όργουελ. Και συνεχίζει: "Δίνουμε στη γλώσσα την τελική της μορφή, τη μορφή που θα έχει όταν κανείς δε θα μιλάει άλλη γλώσσα. Όταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να τη μάθουν απ' αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφεύρουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις - εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο". 

Πόσο δίκιο είχε ο Όργουελ... Οι ενέργειες για την φτωχοποίηση της σκέψης από την πολιτική και οικονομική εξουσία και ο υποβιβασμός της γλώσσας σε έναν απλό κώδικα διαχείρισης της συνεννόησης μεταξύ πολιτικών και πολιτών, δυστυχώς εισβάλλει καθημερινά ως πρακτική και στη γενικότερη επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους. Σχέδιο οργανωμένο, πλάνο που που θέλει τον νου να είναι αδρανής και τα πνευματικά εφόδια να περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην αποθέωση του υλισμού, με την ταυτόχρονη υποτίμηση της νοημοσύνης των συμπατριωτών μας. 

Ο πολιτικός κόσμος είναι αρωγός προς αυτή την κατεύθυνση, διότι ο ρόλος του είναι εξ' αρχής τέτοιος. Ο έλεγχος των πολιτών εξ' άλλου δεν περιορίζεται πλέον μόνο στην πληροφόρηση, αλλά, όπως ανέπτυξε ο Όργουελ, στοχεύει στην καρδιά της επικοινωνίας, που είναι η γλώσσα. 

Η Νεογλώσσα, στοχεύει σε ορισμένο τρόπο σκέψης των ανθρώπων, έτσι ώστε να μην απειλείται το καθεστώς. Το παράδειγμα της νεοελληνικής πολιτικής πραγματικότητας είναι χαρακτηριστικό. Γινόμαστε καθημερινά εδώ και κάποιους μήνες μάρτυρες της σταδιακής αντικατάστασης λέξεων με άλλες πιο "αποφορτισμένες", προκειμένου να γίνει ένα μη αρεστό πολιτικό μέτρο πιο εύπεπτο στο λαό. 

Είδαμε την κυβέρνηση όταν βρισκόταν στη θέση της αντιπολίτευσης να ομιλεί τη γλώσσα που θέλει να ακούσει ο λαός, γλώσσα συναισθηματικά φορτισμένη, στα όρια του ανέξοδου λαϊκισμού, αργότερα όμως να αντικαθιστά επιμελώς λέξεις που είχε χρησιμοποιήσει με άλλες πιο "ουδέτερες", στο πλαίσιο της γενικότερης "δημιουργικής ασάφειας" που λάνσαρε στο ελληνικό κοινό, ενώ κατέληξε μετά το δημοψήφισμα να απεμπολεί το σύνολο των θέσεών του και να μετατρέπεται σε ένα κατ' εξοχήν προπαγανδιστικό όργανο, υπέρ των μνημονιακών θέσεων των "Ευρωπαίων εταίρων". 

Ξόδεψε βέβαια κάποιο χρόνο η κυβέρνηση για να κάνει την 180 μοιρών στροφή του. Στο νέο του προφίλ τον βοήθησαν φυσικά τα ΜΜΕ. Από τις διαμαρτυρίες για ξεπουλήματα έναντι "πινακίου φακής" περάσαμε στην εκχώρηση κυριαρχίας εν ονόματι του νέου μνημονίου, και η αλλαγή της εικόνας της κυβέρνησης έγινε μεθοδικά, υιοθετώντας τους γλωσσικούς κώδικες που θα επέτρεπαν να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση αυτή. 

Για να κρατηθεί στην εξουσία και να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο η κυβέρνηση, προσπάθησε να στρογγυλέψει τις γωνίες σε κάθε επίπεδο και να χρησιμοποιήσει έναν λόγο δήθεν αντιστασιακό και συγκρουσιακό, ο οποίος θα έκανε τον μέσο Έλληνα νοικοκυραίο να πιστέψει πως "προσπαθεί, αλλά δεν την αφήνουν, δεν μπορεί". Έτσι θυματοποιήθηκε ο θύτης και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος για τον σχεδιασμό Ευρωπαίων και Ελλήνων φερεφώνων τους. 

Νέες λέξεις εισέβαλαν στην καθημερινότητά μας για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Συνθήματα, σλόγκαν, νέες έννοιες, λεξιπλασίες που στόχο έχουν όχι το να κατανοήσει ο λαός την πραγματικότητα, απλά αποτελούν ένα ωραιοποιημένο περιτύλιγμα, μια "πολυσυλλεκτική" έκδοση της κυβέρνησης, με "αξία" ανακυκλώσιμη. "Δε θα παραμείνουμε στο επαχθές υφιστάμενο Πρόγραμμα αλλά στον συμπαθή υφιστάμενο Διακανονισμό.". Πρώτα Μνημόνιο, μετά Πρόγραμμα. Τρόικα, μετά Θεσμοί. Αξιολόγηση, μετά Συνεργασία. Τοκογλύφοι, μετά Εταίροι. Αύξηση φόρων, μετά Μεταρρύθμιση. Πάγωμα ιδιωτικοποιήσεων, μετά Επανεξέταση, και η λίστα σχετικά με τις λεξιπλασίες είναι μεγάλη, σχεδόν ατέλειωτη. 

Ο παράλληλος ένοχος χαρακτήρας των ΜΜΕ και των λοιπών διαμορφωτών κοινής γνώμης, του εκπαιδευτικού συστήματος, όσο και η δεδομένη απαξίωση των εργαλείων αυτοβελτίωσης και ενίσχυσης της κριτικής ικανότητας των Ελλήνων, συμπληρώνει το παζλ. 

Η Νεογλώσσα δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί, όμως παρατηρείται η συστηματική έκπτωση του πραγματικού χαρακτήρα της γλώσσας και η γενικότερη απαξίωσή της και αυτό συνιστά μια καλή βάση στο πρότυπο της Νέας Ομιλίας, δε νομίζετε; 

Το σύστημα αποσκοπεί στη μη σκέψη, στη δημιουργία άβουλων όντων, που θα συμφωνούν δίχως αντίλογο στην αντιστροφή της αλήθειας, στην καταστολή των ελευθεριών τους στο όνομα της "ασφάλειας", στην καταστροφή των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων των λαών, στον αφανισμό των γλωσσών, στον έλεγχο της σκέψης μέσω της καταστροφής των λέξεων και των νοημάτων τους. 

Βάλτε τώρα στο νου σας την εικόνα της χώρας μας σήμερα, έπειτα από λίγους μόλις μήνες εξουσίας, αλλά πολλών ολέθριων πολιτικών - και όχι μόνο - επιλογών της νέας κυβέρνησης. Άλλαξε κάτι προς το καλύτερο, ή συνεχίζεται ανεμπόδιστα η πορεία προς μια μονοδιάστατη κοινωνία της μη σκέψης; 

Κώστας Κ.

Exit Area

πηγή:stontoixo.com

Το τέλος της μικρής δημοκρατίας μας

του Γιάννη Λαζάρου

Χάνουν έδαφος οι κυβερνώντες δίνοντας Ελληνικό έδαφος, είτε αυτό ορίζεται από χώμα Ελληνικό, είτε από τα όρια αναπνοής των πολιτών της χώρας. 

Χάνουν έδαφος συνεχώς καταφέρνοντας το απίστευτο στα ιστορικά χρονικά να αποδεκατίζονται μόνοι τους χωρίς να δεχθούν ούτε μία επίθεση από τον αμυνόμενο λαό.

Κατάφεραν το απίστευτο που ούτε μία δικτατορία δεν κατάφερε: Να νομίζει η κυβέρνηση ότι ισχυροποιείται με την στήριξη των ξένων δακτύλων και να αλώνει το σύμπαν της Ελλάδας. Η κυβέρνηση της χώρας και όποια κι αν είναι η επόμενη είναι πλέον μόνη της. Έφτασε να μην έχει ούτε ξένο προστάτη, αλλά ούτε ντόπιο συμπαραστάτη. Έτσι όπως τα κατάφερε δεν θα μπορέσει να ικανοποιήσει και τους επίδοξους εραστές της καλοπέρασης και του σίγουρου. Όσες καθαρίστριες με το αγωνιστικό γάντι και να βολέψει, το κύμα αυτών που περιμένουν την ίδια αναξιοκρατική βόλεψη είναι τεράστιο. 

Δεν μπορείς να βολέψεις με προσωποπαγείς θέσεις τις εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων σου. Ούτε η τωρινή, ούτε η αυριανή κυβέρνηση δεν θα μπορεί να το κάνει αυτό πια.  Το πρόβλημα της κυβέρνησης πλέον δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε ανθρωπιστικό, ούτε προσφυγικό. Το πρόβλημα της κάθε κυβέρνησης  από εδώ και στο εξής θα είναι ότι πρέπει να ανταποδώσει στους βολεψηματίες ψηφοφόρους της το αντίτιμο της ψήφου και δεν θα μπορεί. Αν ήταν εποχές του ΄40 που για μια κουραμάνα  κατέδιδε ο ρουφιάνος όλη την γειτονιά τα πράγματα για τις κυβερνήσεις θα ήταν τέλειες. 

Αν ήταν στην 7ετία των Συνταγματαρχών πάλι εύκολα τα πράγματα, με προικοδοτήσεις για "έργα", "εργοστάσια", δημόσιους δρόμους και ούτω καθεξής. Δυστυχώς τον παρά και την βόλεψη τα κρατά στα χέρια της η Ε.Ε και διεθνή ταμεία όπως Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κοκ. Η πραγματική εξουσία δεν θα χαλαλίσει το χρήμα της  σε επίδοξους Έλληνες χαραμοφάηδες. Θα τα χρεώνει στον Ελληνικό λαό και το χρήμα θα πέφτει ζεστό στις τσέπες ξένων που δυστυχώς για τους κυβερνώντες δεν είναι ψηφοφόροι. 

Ο Έλληνας βολεψηματίας που για δεκαετίες ήταν ο ηδονοβλεψίας της ζωής τρώγοντας αδούλευτο το παντεσπάνι του και ζώντας όπως ο πρίγκηπας Κάρολος της Αγγλίας δεν πρόκειται να χορτάσει με 60 τ.μ σπίτι κι αυτό ενοικιαζόμενο από την Τράπεζα, με αυτοκίνητο 20ετίας 1.100cc (κι αυτό αν μπορεί να το συντηρεί), χωρίς μπουζουκλερί τρεις φορές την εβδομάδα και χωρίς 4μηνες διακοπές μετά αποδοχών γυρίζοντας τον κόσμο και αφήνοντας την βρώμα του νεοελληνοεξεφτελισμού σε κάθε 5αστερο ξενοδοχείο του πλανήτη. Για όσους πλήρωσαν με τον ιδρώτα τους τέτοια ζωή δεν είναι μεγάλος το πόνος διότι το ιλουστρασιόν δεν ήρθε ουρανοκατέβατο αλλά πληρωμένο με πολλές σκληρές εργατοώρες. Ήταν αποτέλεσμα εργασίας και όχι το παντεσπάνι επιδόματος. Αυτοί προσγειώθηκαν πριν ακόμα ηχήσουν οι καμπάνες του κρατικού χρέους. 

Ελάχιστοι θα έχουν την τύχη να συντηρήσουν τα προνόμιά τους εκτελώντας πάντα τις κατοχικές εντολές ενισχύοντας με τα κέρδη τους το ταμείο των Βρυξελλών. 

Όμως η πλειοψηφία δεν γνωρίζει ακόμα τι σημαίνει δύσκολο και η πραγματικότητα που είναι υπογεγραμμένη και έρχεται να γίνει σάρκα και οστά είναι για τους εθελοτυφλούντες τραγική. Η πλειοψηφία δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο να μην θεωρεί ότι το σπίτι δεν θα θερμαίνεται όλο το 24ωρο για να κυκλοφορεί με κοντομάνικο ενώ έξω η θερμοκρασία είναι κάτω του μηδενός. Ακόμα δεν έχει μετρήσει τα τελευταία κέρματα στο πορτοφόλι μπαίνοντας στο δίλημμα: Γάλα ή ψωμί. 

Ακόμα κλείνει να κάνει τα τσεκ απ σε ιδιωτικά θεραπευτήρια με ελάχιστη χρηματική συνεισφορά και δεν έχει μπει στην ουρά των εξωτερικών ιατρείων δημοσίων νοσοκομείων με χαρτί αναμονής 8 μηνών.

Οι κυβερνήσεις που θα αναλάβουν το έργο να "κάνουν καλά" αυτόν τον όχλο θα έχουν μοιραίο τέλος κι αυτό βέβαια δεν είναι κάποιος αστάθμητος παράγοντας, αντιθέτως είναι ακριβώς εκεί που θέλει η Ε.Ε να οδηγήσει τα πράγματα στην Ελλάδα. Στην πραγματική πολιτική αποσταθεροποίηση που θα φέρει νέο πολιτικό δόγμα στην χώρα το οποίο σιγά και σταθερά θα απλώνεται από κράτος σε κράτος σε όλη την Ευρώπη. 

Αυτό που δεν κατανόησαν οι ευρωπαϊστές είναι ότι οι αρχές της Ευρώπης δεν είναι αποτέλεσμα καμίας Ευρωπαϊκής Συνθήκης. Αντιθέτως ήταν οι αρχές των εθνικών κρατών της Ευρώπης που οι λαοί της τους έκαναν με αγώνες δικαιώματά τους. Ακόμα και οι ξινοί Άγγλοι ήταν αυτοί που τα έβαλαν με την Θάτσερ και την έριξαν μέσα σε ένα τρίμηνο απλά αποφασίζοντας να μην πληρώσουν τους νέους κεφαλικούς φόρους που η Μάργκαρετ είχε επιβάλλει στην τότε μεσαία και εργατική τάξη ακόμα κι όταν το ιππικό της βρετανικής αστυνομίας έσπασε τα κεφάλια 300.000 διαδηλωτών στο Λονδίνο. 

Της πάγωσαν το ταμείο διότι το ταμείο το γέμιζε ο αγγλικός λαός και ο κεφαλικός φόρος έγινε αντισυνταγματικός για το κράτος Βρετανία. Τώρα όμως μιλάμε για Κοινό Ευρωπαϊκό Ταμείο, για κοινούς Ευρωπαϊκούς νόμους οι οποίοι δεν γράφονται για το δίκαιο του κάθε λαού αλλά για το δίκαιο της Κοινής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του Κοινού Οράματος της Ε.Ε, το οποίο πουθενά δεν αναγράφει Κοινή Ευτυχισμένη Ζωή.

Οι Eθνικές κυβερνήσεις θα καταρρεύσουν κάνοντας αρχή από την εθνική κυβέρνηση της Ελλάδας όποια κι αν είναι αυτή στα επόμενα τρία χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι τα στρατόπεδα των πολιτών αυτής της χώρας έχουν χωριστεί εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες και ο αγώνας για τα δικαιώματα που θα καταπατούνται με νομοθετικές ρυθμίσεις ψηφισμένες στο έκτρωμα Ευρωκοινοβούλιο δεν θα βρουν τους πολίτες δίπλα-δίπλα. 

Αντιθέτως θα τους βρουν μέτωπο με μέτωπο διότι οι μεν θα παλεύουν για το δικαίωμα στην ζωή και οι δε θα παλεύουν για συμμετοχή στο νέο ναζιστικό καθεστώς που όμως δεν θα έχει ανάγκη από καλοταϊσμένα εθνικά κομματόσκυλα όλων των βαθμίδων και όλων των χρωμάτων. Δυστυχώς για αυτούς η τιμή συμμετοχής θα είναι πάλι μια λίρα, η οποία όμως δεν θα μπορεί να καλύψει με τίποτε τα δυτικοθρεμμένα υπερκαταναλωτικά βίτσια τους.-

πηγή:stontoixo.com

Αδιέξοδος κόσμος…

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού,
Παντείου Πανεπιστημίου

ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ. 

Πρέπει να αντιμετωπιστεί στη ρίζα της η βαρβαρότητα που γεννά η τρομοκρατική δράση των ISIS και των παρακλαδιών τους στη Συρία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Η καταστροφή είναι τόσο μεγάλη, η τραγωδία είναι ασύλληπτη, που δεν επιτρέπει κανένα δισταγμό, τόσο στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της Συρίας, όσο και στον διεθνή παράγοντα, να μην προχωρήσουν σε λύσεις επί του προβλήματος

Η απεικόνιση ενός σύγχρονου δραματικά και διαρκώς ανατρεπόμενου κόσμου, που συνθέτει την εικόνα του πολέμου, της δυστυχίας, της εξαθλίωσης, της προσφυγοποίησης, της καταστροφής του πολιτισμού ως ζωής και ως ανθρώπινης δημιουργίας, εκδηλώνεται ως καθημερινότητα, που βιώνει ο κάθε άνθρωπος τούτου του πλανήτη, ανεξάρτητα αν τον αγγίζει, άμεσα ή έμμεσα - η εικόνα της καταστροφής είναι παντού, ορατή και ανάγλυφη.

Κυρίως όμως εκείνο που εκδηλώνεται ως έκφραση της τραγωδίας ως μέλλοντος είναι η πραγματικότητα των αδιεξόδων της, ότι δηλαδή δεν διαφαίνεται καμία ορατή προοπτική αποτελεσματικής αντιμετώπισής της, όχι ως συνέπειας με την έννοια της προσφυγικής κρίσης, αλλά ως απάλειψης των αιτιών και των συνθηκών που τη γεννούν, την παράγουν και την αναπαράγουν, δηλαδή απάλειψης των αιτιών του πολέμου. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια διεθνή παρέμβαση, η οποία να συμπεριλάβει τις μεγάλες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου σε ένα ενιαίο, κοινό σχέδιο ενός πολέμου για την ειρήνη, ακριβώς όπως διεξήχθη η μάχη εναντίον του χιτλερισμού και του φασισμού. Πρέπει να αντιμετωπιστεί στη ρίζα της η βαρβαρότητα που γεννά η τρομοκρατική δράση των ISIS και των παρακλαδιών τους στη Συρία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Η πρόταση συνεργασίας ΗΠΑ - Ρωσίας

Σε πρόσφατες δημόσιες, διεθνείς παρεμβάσεις τους, πρώτος ο Σεργκέι Λαβρόφ, Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, και στη συνέχεια ο ίδιος ο Βλαντίμιρ Πούτιν, πρότειναν την εκπόνηση ενός κοινού σχεδίου παρέμβασης της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των ΗΠΑ για την καταπολέμηση της σύγχρονης βαρβαρότητας των ISIS και την εξάρθρωση του επικίνδυνου και απειλητικού για τον παγκόσμιο πολιτισμό φαινομένου, από τη Μέση Ανατολή.

Αυτό σημαίνει πως οι δύο μεγάλες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου, συνεργαζόμενες με ευρωπαϊκές δυνάμεις, ίσως δε και με την Κίνα, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως σύστημα συλλογικής ασφάλειας απέναντι στην κρίση της Μέσης Ανατολής, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εμπέδωσης της ειρήνης και μετάβασης της Συρίας σε ένα κυβερνητικό σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο να συναποφασίσει η σημερινή ηγεσία με τη συριακή αντιπολίτευση. Η καταστροφή είναι τόσο μεγάλη, η τραγωδία είναι ασύλληπτη, που δεν επιτρέπει κανένα δισταγμό, τόσο στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της Συρίας, όσες απέμειναν όρθιες, όσο και στον διεθνή παράγοντα, να μην προχωρήσουν σε λύσεις επί του προβλήματος κατά τρόπο άμεσο και αποτελεσματικό.

Διαφορετικά, η τραγωδία της Συρίας και του Ιράκ θα πλήξει την Ευρώπη ως κοινωνική, οικονομική και πολιτική προοπτική, θα διαρρήξει τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η δε καταστροφή χωρών της Μέσης Ανατολής θα απειλήσει ολόκληρη την περιφερειακή ασφάλεια στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη, ενώ φυσικά θα απειληθεί σε μεγάλο βαθμό και η ενεργειακή ασφάλεια της υφηλίου.

Η Ρωσία είναι παρούσα

Η Ρωσία είναι ήδη παρούσα στη Μέση Ανατολή ως στρατιωτική δύναμη, η οποία ενεργεί υπέρ του καθεστώτος Άσαντ. Όλα δείχνουν πως έχει πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων διεθνώς έναντι των ΗΠΑ, οι οποίες δείχνουν δισταγμό, αναποφασιστικότητα, κάνοντας ταυτόχρονα και λανθασμένες τακτικές επιλογές στρατηγικής, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανύπαρκτη και, επομένως, το μόνο που μένει ανοικτό και επιτακτικό είναι η συνεργασία όλων σε ένα κοινό πρόγραμμα για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ομαλότητας.

Εκείνο που μπορεί να υπολογίσει κανείς είναι πως, σε αντίθεση με την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ υπήρξαν και κοσμοθεωρητικές διαφορές και παρά ταύτα συμφώνησαν στη Γιάλτα τον κοινό πόλεμο εναντίον του ναζισμού και φασισμού, πολύ περισσότερο σήμερα, όπου οι διαφορές οι κοσμοθεωρητικές είναι ανύπαρκτες, η Σοβιετική Ένωση έχει ήδη ενταφιαστεί από το 1990 και οι μόνες διαφορές που υπάρχουν ως θεμιτές καταστάσεις στη διεθνή πολιτική είναι οι διαφορές συμφερόντων και προβολής κύρους. Αυτά μπορούν να πάνε προσωρινά στην άκρη, γιατί αυτό που επείγει σήμερα είναι η διαφύλαξη της παγκόσμιας ειρήνης, η οποία απειλείται από την κατάρρευση της Μέσης Ανατολής και την ενδυνάμωση των ISIS.

Σύστημα διεθνούς συλλογικής ασφάλειας

Η συμμαχία που αναγκαστικά θα δημιουργηθεί εκ των πραγμάτων, δηλαδή από τις συνθήκες που ήδη υφίστανται και πρέπει να αντιμετωπιστούν, θα μπορούσε να εδραιώσει και την παράσταση ενός εξελισσόμενου συστήματος διεθνούς συλλογικής ασφάλειας, το οποίο να είναι σε θέση, όχι μόνο να αποτρέπει εξελίξεις δραματικές, όπως αυτή της Συρίας, αλλά να εμπεδώνει παρεμβατικά και την διεθνή ασφάλεια στις διάφορες ταραγμένες, εμπόλεμες περιοχές του κόσμου.

Αυτό το σχέδιο φαίνεται να ωριμάζει ως ιδέα και να επιβάλλεται εκ των πραγμάτων, αφού τα αδιέξοδα των παρεμβατικών πολιτικών, όπως αυτά που έγιναν στο παρελθόν στη Λιβύη, στη Συρία, στο Ιράκ και αλλού, έφεραν ανείπωτη ανθρώπινη τραγωδία και καταστροφή. Πρέπει να μάθουν οι μεγάλοι του κόσμου τούτου πως όταν παρεμβαίνουν σε χώρες, περιοχές, επιχειρούν να επιβάλουν συμφέροντα δικά τους υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουν την ιστορία και τις παραδόσεις των λαών της κάθε περιοχής, καθώς επίσης να υπολογίζουν και τις συνέπειες από τις παρεμβάσεις τους. Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως τόσο η Αλ-Κάιντα, όσο και ο ISIS απετέλεσαν και αποτελούν παράγοντα αμερικανικής, και στην περίπτωση των ISIS, και τουρκικής ανεύθυνης, τυχοδιωκτικής στάσης.

πηγή:icmu.nyc.gr