Οι ελληνικές κυβερνήσεις και ειδικά αυτή που μας οδήγησε στο ΔΝΤ, το ΠΑΣΟΚ που έχει το θράσος ο κ. Γ. Παπανδρέου να θέτει ξανά υποψηφιότητα θεωρώντας προφανώς εντελώς ηλιθίους τους Έλληνες, ούτε είχαν ποτέ, ούτε έχουν δικό τους σχέδιο για τίποτα – ενώ έχουν εφαρμόσει το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, όπως έχουμε τεκμηριώσει με αριθμούς, δολοφονώντας στην κυριολεξία την Ελλάδα.
Τους Έλληνες καλύτερα, αφού η χώρα μετά την υφαρπαγή των ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών της στοιχείων που ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη θα αναπτυχθεί, ωφελώντας όμως μόνο τους νέους ιδιοκτήτες της – οι οποίο θα την έχουν εξαγοράσει κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, μαζί με τους εξαθλιωμένους Έλληνες που θα έχουν μετατραπεί σε δικούς τους φθηνούς σκλάβους χρέους.
Στην πραγματικότητα κάθε χώρα έχει τη δυνατότητα να βρει τα Κεφάλαια που χρειάζεται για να αναπτυχθεί, ανεξάρτητα από το εάν είναι πλούσια ή φτωχή – ενώ δεν υπάρχει κανένα προκαθορισμένο ποσόν Κεφαλαίου. Εκτός αυτού η αποταμίευση, με την έννοια της διατήρησης ως ρεζέρβα ενός μέρους του εισοδήματος που δεν ξοδεύεται, δεν είναι η πηγή του Κεφαλαίου που χρειάζεται μία χώρα, όπως συνήθως πιστεύεται – αφού οι αποταμιεύσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις επενδύσεις (ανάλυση).
Αντίθετα οι αποταμιεύσεις είναι η αποφασιστική, η κύρια δηλαδή τροχοπέδη στη διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης – επειδή μειώνουν τη συνολική ζήτηση και την πιέζουν κάτω από το επίπεδο που χρειάζεται μία οικονομία για να αξιοποιήσει τις παραγωγικές της δυνατότητες. Αυτή η τροχοπέδη μπορεί τότε μόνο να ξεπεραστεί, όταν υπάρχουν «συντελεστές», άνθρωποι και επιχειρήσεις, που είναι πρόθυμοι να χρεωθούν για να επενδύσουν – παρά τα εμπόδια της αποταμίευσης.
Το Κεφάλαιο δημιουργείται κατ’ επακόλουθο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της οικονομικής ανάπτυξης – οπότε ευρίσκεται τότε μόνο σε επάρκεια, όταν η συγκεκριμένη διαδικασία λειτουργεί. Με απλά λόγια, όταν υπάρχει προθυμία χρέωσης μεγαλύτερη από την αποταμίευση – επειδή τότε δημιουργείται εισόδημα στις επιχειρήσεις και στα ιδιωτικά νοικοκυριά, το οποίο τους επιτρέπει να επενδύσουν και μέσω αυτών των επενδύσεων να δημιουργήσουν νέα εισοδήματα. Όταν όμως η διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης έχει δολοφονηθεί, όπως στην Ελλάδα από τα μνημόνια, δεν δημιουργείται Κεφάλαιο αλλά, αντίθετα, μειώνεται συνεχώς – οπότε η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να έχει τη ρευστότητα που χρειάζεται.
Περαιτέρω η διαδικασία αυτή μπορεί και πρέπει να ξεκινάει από τα κράτη, όταν ακόμη και με εξτρεμιστικά χαμηλά επιτόκια δανεισμού, δεν υπάρχει αυτοσυντηρούμενη επενδυτική δραστηριότητα – όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη. Πολύ περισσότερο στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου μετά από δέκα χρόνια βαθιάς κρίσης και ύφεσης έχει πεθάνει εντελώς η επενδυτική δραστηριότητα – ενώ τα επιτόκια είναι υπερβολικά υψηλά, οι τράπεζες δεν δανείζουν λόγω της κατακρεουργημένης πιστοληπτικής ικανότητας των Ελλήνων από τα μνημόνια και η χώρα ουσιαστικά είναι χρηματοπιστωτικά εκτός της Ευρωζώνης, χωρίς καμία κεντρική τράπεζα.
Εάν τώρα ξεκινήσει η επενδυτική δραστηριότητα από το κράτος, τότε το δημόσιο θα πρέπει να φροντίσει έτσι ώστε, τα εισοδήματα του πληθυσμού να είναι ανάλογα της εξέλιξης της παραγωγικότητας των εργαζομένων και του πληθωρισμού – φυσικά όχι ανάλογα του ΑΕΠ, όπως ισχυρίζεται ανόητα η αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα. Δυστυχώς ούτε αυτό δεν λειτουργεί μέσω του συστήματος της ελεύθερης αγοράς – αλλά μόνο με την επέμβαση και με τη συνεργασία του κράτους.
Ως εκ τούτου, εκείνες οι χώρες που «δωρίζουν» το παρόν τους, είτε επειδή πιστεύουν στο ακραίο νεοφιλελεύθερο δόγμα (=τα πάντα στους ιδιώτες και στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς), είτε λόγω του ότι τους επιβάλλεται η πολιτική λιτότητας, πόσο μάλλον τα μνημόνια, καταστρέφουν το μέλλον τους.
Με απλά λόγια, όποια κυβέρνηση από ιδεολογικούς λόγους η κατόπιν πιέσεων των δανειστών της εμποδίζει τις μαζικές επενδύσεις του κράτους στις δημόσιες υποδομές, στις παραγωγικές διαδικασίες, στην εκπαίδευση των νέων της κοκ., χωρίς να δίνει σημασία στο αντίθετο που συμβαίνει σήμερα στην Ασία και ειδικά στην Κίνα, εγκληματεί απέναντι στις μελλοντικές γενιές – ενώ χάνει εντελώς την ευκαιρία να ξεκινήσει η ανάκαμψη της και να προσελκύσει ιδιώτες επενδυτές, οπότε να επιτύχει χωρίς πλέον να χρειάζεται τη στήριξη του κράτους.
Στα πλαίσια αυτά, όταν ακούει κανείς ελληνικά κόμματα να βασίζουν τα προγράμματα τους, όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη που χρειάζεται απαραίτητα η Ελλάδα για να μη χρεοκοπήσει ξανά, στις ξένες επενδύσεις, χωρίς να προηγηθεί το δημόσιο και ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας, καταλαβαίνει απλά πως δεν έχουν ούτε καν τις βασικές οικονομικές γνώσεις – ενώ παραπλανούν ακούσια ή εκούσια τους Έλληνες, υποσχόμενα ανάπτυξη που είναι αδύνατον να επιτευχθεί, υπό τις προϋποθέσεις που αναφέρουν.
Ολοκληρώνοντας, ακόμη και η Ρουμανία που χρεοκόπησε ουσιαστικά το 2008, λόγω κυρίως των ελλειμμάτων των ισοζυγίων της, τη μη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της και του εξωτερικού της χρέους, με αποτέλεσμα να υπαχθεί στο ΔΝΤ (το δημόσιο χρέος της ήταν ελάχιστο, γράφημα), εντυπωσίασε το Ταμείο – αφού, σε πλήρη αντίθεση με την Ελλάδα, όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της είχε έτοιμο ένα δικό της μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προϋπολογισμού τριών ετών, χωριστά για κάθε υπουργείο, με στρατηγικές παραδοχές και με έλεγχο δαπανών, το οποίο παρέδωσε στο ΔΝΤ αιφνιδιάζοντας το.
Αμέσως μετά το εφάρμοσε επακριβώς, αφού προηγουμένως όμως εξασφάλισε τη διατήρηση των χαμηλών φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις και για τους Πολίτες της – όπως άλλωστε η Ιρλανδία και η Κύπρος (σε κάποια επόμενη ανάλυση θα αναφερθούμε διεξοδικά στη Ρουμανία, η οποία ενώ το 2009 είχε ΑΕΠ περί τα 170 δις $ και εμείς 330 δις $, σήμερα μας έχει ξεπεράσει – αφού το δικό μας ΑΕΠ κατέρρευσε στα 200 δις $ και το δικό της αυξήθηκε στα 215 δις $, γράφημα).
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις όμως και ειδικά αυτή που μας οδήγησε στο ΔΝΤ, το ΠΑΣΟΚ που έχει το θράσος ο κ. Παπανδρέου να θέτει ξανά υποψηφιότητα θεωρώντας προφανώς εντελώς ηλιθίους τους Έλληνες, ούτε είχαν ποτέ, ούτε έχουν δικό τους σχέδιο για τίποτα – ενώ εφάρμοσαν πιστά το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, αυξάνοντας υπερβολικά τους φόρους και μειώνοντας κατακόρυφα τις δημόσιες επενδύσεις, όπως έχουμε τεκμηριώσει με αριθμούς (ανάλυση), δολοφονώντας στην κυριολεξία την Ελλάδα.
Τους Έλληνες καλύτερα, αφού η χώρα μετά την υφαρπαγή των ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών της στοιχείων που ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, θα αναπτυχθεί ωφελώντας όμως μόνο τους νέους ιδιοκτήτες της – οι οποίοι θα την έχουν εξαγοράσει κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, μαζί με τους εξαθλιωμένους Έλληνες που θα έχουν μετατραπεί σε δικούς τους φθηνούς σκλάβους χρέους.
