Το ερώτημα «τι θα γίνει αν η Ρωσία κερδίσει τον πόλεμο;» θέτει σε άρθρο του ο Σάιμον Κούπερ των Financial Times, σχεδόν δύο μήνες πριν τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την ημέρα που ο ρώσος πρόεδρος διέταξε τα στρατεύματά του να εισβάλουν στην Ουκρανία.
«Η Δύση παίζει με την ιδέα να αφήσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν να έχει την Ουκρανία. Η πρόσφατα εγκεκριμένη Δυτική βοήθεια προς τη χώρα ήταν μειωμένη κατά σχεδόν 90% σε σχέση με πριν από έναν χρόνο, πριν ακόμη οι ΗΠΑ και η ΕΕ αποτύχουν, αυτόν τον μήνα, να εγκρίνουν περισσότερα κεφάλαια, όπως εκτιμά το Ινστιτούτο του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία. Οι ψηφοφόροι, παρακινούμενοι από τη φιλοπουτινική Ακροδεξιά, έχουν αρχίσει να βαριούνται τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η Δύση, μετά από μια παύση 18 μηνών, ξαναρχίζει τον 15ετή κατευνασμό της επιθετικότητας του Πούτιν» γράφει ο Κούπερ, παρουσιάζοντας πώς έχει η κατάσταση στη Δύση όσον αφορά την υποστήριξη της Ουκρανίας, μετά από σχεδόν 670 ημέρες πολέμου. Οπότε, το να λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν το ενδεχόμενο να επικρατήσει εν τέλει η Ρωσία στον πόλεμο καθίσταται ολοένα πιο εύλογο. Τι θα σήμαινε, όμως, στην πράξη μια νίκη του Πούτιν;
Ο Σάιμον Κούπερ αναφέρεται καταρχάς στην επιβολή της «τρομερής δικαιοσύνης του νικητή» στον ουκρανικό λαό: «Δεν πρόκειται για εικασία, αλλά ακριβώς για αυτό που οι Ρώσοι έχουν ήδη κάνει στην Ουκρανία: μαζικές εκτελέσεις, ευνουχισμοί, βιασμοί, βασανιστήρια και απαγωγές παιδιών. Θυμηθείτε τις λίστες της Ρωσίας πριν από την εισβολή με δημόσια πρόσωπα που έπρεπε να “απομακρυνθούν”» γράφει.
Οποιαδήποτε ουκρανική αντίδραση από αντιστασιακές ομάδες θα καθιστούσε τους ρώσους νικητές ακόμη πιο αδίστακτους και εκδικητικούς, ωθώντας εκατομμύρια περισσότερους Ουκρανούς να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, αυτή τη φορά οριστικά. Ο αρθρογράφος των Financial Times θυμίζει στο άρθρο του πως η άφιξη 1,3 εκατ. προσφύγων το 2015 τροφοδότησε την άνοδο της Ακροδεξιάς ανά την Ευρώπη.
Σε περίπτωση ρωσικής επικράτησης, ένα ελεύθερο ουκρανικό κράτος θα μπορούσε μεν να είναι βιώσιμο στη Δυτική επικράτεια της χώρας, θα μπορούσε ακόμη και να ενταχθεί, τελικά, στην ΕΕ, αλλά θα ήταν διαρκώς εκτεθειμένο στη ρωσική επιθετικότητα, ανεξάρτητα από τις όποιες «συνθήκες», με τη Μόσχα να τις παραβιάζει σύμφωνα με τα όποια συμφέροντά της, όπως παραβίαζε συνεχώς τις συμφωνίες του Μινσκ μετά το 2014.
Μια νίκη του Πούτιν στην Ουκρανία αυτομάτως θα προσέθετε ακόμη ένα όπλο στο οπλοστάσιό του –τον έλεγχο του 25% των παγκόσμιων εξαγωγών σιτηρών–, ενώ η επιτυχία του θα μπορούσε να ενθαρρύνει και άλλες χώρες να εισβάλουν σε μια όμορη χώρα, με τον Σάιμον Κούπερ να αναφέρεται στην Κίνα, στην Κολομβία, στο Αζερμπαϊτζάν αλλά και στην ίδια τη Ρωσία.
«Κάθε φορά που οι Ρώσοι νομίζουν ότι έχουν “νικήσει” σε μια σύγκρουση υπό τον Πούτιν –στη Γεωργία το 2008, στην Ουκρανία το 2014, στη Συρία το 2015–, αποκτούν υπερβολική αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές τους και σε λίγα χρόνια δοκιμάζουν μεγαλύτερες και πιο τολμηρές επιχειρήσεις» ανέφερε σχετικά η Ντάρα Μάζικοτ του Carnegie Endowment for International Peace. Η ενδεχόμενη δημιουργία ενός εξόριστου ουκρανικού στρατού που θα εξαπέλυε επιθέσεις από ευρωπαϊκές χώρες, θα παρότρυνε τη Ρωσία να στραφεί εναντίον και αυτών.
«Ο Πούτιν έχει ήδη χτίσει μια πολεμική οικονομία. Ο στρατός του εκσυγχρόνισε μεθόδους δεκαετιών μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Ο πληθυσμός του έχει δείξει ότι θα ανεχόταν ακόμη και έναν μεγάλο πόλεμο. Γιατί λοιπόν να μη συνεχίσει να αποσπά κομμάτια από γειτονικά κράτη; Η μαζορέτα του Πούτιν, ονόματι Βίκτορ Ορμπαν, θα έπρεπε να σκέφτεται ότι η Ουγγαρία συνορεύει με την Ουκρανία» συνοψίζει ο Σάιμον Κούπερ.
Οσον αφορά τη Βορειοατλαντική Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Ενωση, «πιθανώς τις ισχυρότερες εναπομείνασες πολυεθνικές συμμαχίες σε έναν εθνικιστικό κόσμο», ο ρώσος πρόεδρος επιδιώκει να αποδείξει ότι, εν τέλει, δεν θα αντέξουν.
Εάν η Μόσχα εξαπέλυε επίθεση στη Βαλτική, κατά πάσα πιθανότητα το ΝΑΤΟ θα αντιδρούσε αποστέλλοντας στρατεύματα. «Αλλά για πόσο καιρό;» διερωτάται ο βρετανός (πολιτογραφημένος Γάλλος) δημοσιογράφος. «Μόλις μερικές εκατοντάδες Δυτικοί στρατιώτες επέστρεφαν νεκροί, τα ακροδεξιά κόμματα θα απαιτούσαν ειρήνη, δηλαδή ανεφάρμοστες συνθήκες ειρήνης με τον Πούτιν. Οι Δυτικές χώρες θα μπορούσαν να υποχωρήσουν, υποστηρίζοντας ότι εκπλήρωσαν την υποχρέωσή τους βάσει του άρθρου 5 της συνθήκης του ΝΑΤΟ να πολεμήσουν για έναν σύμμαχο. Κανείς δεν θα ήθελε μια κλιμάκωση στα πρόθυρα του πυρηνικού πολέμου.
»Το άρθρο 5 δεν είναι ιερό. Αλλες διεθνείς συμφωνίες –από τη Σύμβαση του ΟΗΕ κατά των βασανιστηρίων έως τους κανόνες της ΕΕ για τα δημοσιονομικά ελλείμματα– παραβιάζονται συνήθως ατιμώρητα. Ο ρωσικός στρατός στην Ουκρανία, η Χαμάς και ο στρατός του Ισραήλ στη Γάζα έχουν παραβιάσει πρόσφατα το διεθνές δίκαιο μπροστά στην κάμερα» καταλήγει, θυμίζοντας πως ο Ντόναλντ Τραμπ έχει δηλώσει (σύμφωνα με τον πρώην σύμβουλό του εθνικής ασφαλείας Τζον Μπόλτον): «Δεν μου καίγεται καρφί για το ΝΑΤΟ».
Πηγή: Protagon.gr
Πηγή: Protagon.gr
