Την έχουν πει: H πιο Aιμοσταγής Γυναίκα της Ιστορίας» και Τέρας της Κριμαίας. Τι σημασία έχει το όνομά της μπροστά σε τέτοια προσωνύμια; Έχει σημασία όμως να τονίσουμε ότι εκείνη η γυναίκα τρόμαξε με τη σκληρότητά της τον Λένιν, προκάλεσε τον θαυμασμό του Στάλιν (περίεργο…) και ακόμα και σήμερα οι Ρώσοι προσπαθούν να την διαγράψουν… Για να ξεφυλλίσουμε το λερωμένο βιβλίο της ιστορίας της:
Την 1η Απριλίου του 1876 γεννιόταν στο Κίεβο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι κι έφερνε την ευτυχία στην οικογένεια του πάμπλουτου εβραίου εμπόρου Σαμουίλ Μάρκοβιτς Ζαλκίντ· την μικρή την βάπτισαν Ροζαλία. Εκείνο το όνομα θα την ακολουθούσε μέχρι το θάνατό της και θα ήταν το μόνο σταθερό θεμέλιο ζωής, που κράτησε μέχρι να κλείσει τα μάτια της: το όνομα Ροζαλία και το πατρώνυμο: Σαμουίλοβνα, όλα τα υπόλοιπα γκρεμίστηκαν με τον καιρό.
Τα ονοματεπώνυμα και τα προσωνύμια άλλαζαν συχνά: Οσίποφ, θεία Άνια, Βαλέρια, Δαίμονας… και μόνο ένα προσωνύμιο τη συνόδευσε μέχρι το ξόδι της: η Χωριάτισσα, όμως… Όμως η Ιστορία την κατέγραψε ως την «πιο θανατηφόρα γυναίκα της Ιστορίας», χειρότερη κι από πανδημία! Και σίγουρα, εκείνο το γλυκό, χαριτωμένο και συμπαθητικό κοριτσάκι είχε «πεθάνει» με την ενηλικίωση του.
Η Ροζαλία Ζεμλιάτσκα, λοιπόν, όπως καταγράφηκε στο κεφάλαιο των Τεράτων που πάτησαν στη Γη (το όνομα Ζεμλιάτσκα το απέκτησε από τον πρώτο της σύζυγο) σπούδασε στη Γαλλία, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Λυών και στα 17 της χρόνια ξύπνησε μέσα της το πάθος της επανάστασης
Η Ροζαλία υπήρξε μια από τις βασικές πρωταγωνίστριες κατά την αποτυχημένη Ρωσική Επανάσταση του 1905. Μετά 12 χρόνια διάρκειας του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, η Ζεμλιάσκα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως βασική ενορχηστρωτής της αιματοβαμμένης Κόκκινης Τρομοκρατίας, μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους. Μάλιστα από το 1920 έως το 1921, όταν η Ζεμλιάσκα προΐστατο στην καταστολή και τιμωρία των αντιφρονούντων στην Κριμαία, οργάνωσε και επέβλεψε προσωπικά μαζικές δολοφονίες που στοίχισαν τη ζωή δεκάδων χιλιάδων – και πιθανώς εκατοντάδων χιλιάδων – ανθρώπων!
Από μικρή χαμογελούσε με τον φόνο...
Από μικρή η Ροζαλία μεγάλωσε σε ένα καταπιεσμένο, από την εξουσία, περιβάλλον Δεδομένου του αντισημιτισμού του τσαρικού καθεστώτος, γίνεται αντιληπτό ότι οι (Εβραίοι) γονείς της κυνηγήθηκαν και απέκτησαν επαναστατικές τάσεις.
Μία από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις της Ροζαλίας ήταν οι πανηγυρισμοί και οι επιδοκιμασίες των γονιών της όταν ακούστηκε η είδηση της δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου Β' από επαναστάτες το 1881.
Η Ροζαλία μυήθηκε στις ιδέες της Επανάστασης από τον μεγαλύτερο αδερφό της. Η Ροζαλία συνελήφθη από την αστυνομία της Ρωσίας, και σφυρηλατούμενη μέσα στις σκληρές τσαρικές φυλακές, στράφηκε στον μαρξισμό· το 1902, εντάχθηκε στην ομάδα του Λένιν στο Κομμουνιστικό Κόμμα και έγινε σημαίνον στέλεχος των Μπολσεβίκων. Η Ροζαλία, η οποία τότε υιοθέτησε το επαναστατικό όνομα Ροζαλία Ζεμλιάτσκα, ήταν μια ακούραστη διοργανώτρια συγκεντρώσεων· περνούσε τον περισσότερο χρόνο της ανάμεσα στην Αγία Πετρούπολη, την Οδησσό και άλλες πόλεις της Ευρώπης για να συναντηθεί με εκτοπισμένους από το τσαρικό καθεστώς. Η Ροζαλία ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα ανάμεσα στους επαναστατικούς κύκλους της Μόσχας κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 και ήταν η πιο συνεπής μπροστάρησα στα οδοφράγματα της πόλης.
Η Ροζαλία πέρασε δύσκολη περίοδο μετά την καταστολή της Επανάσταση του 1905· συνελήφθη και φυλακίστηκε πολλές φορές, νόσησε από φυματίωση και εμφάνισε σοβαρή καρδιακή νόσο, μέχρι που διέφυγε από τη Ρωσία το 1909, με σοβαρές βλάβες στην υγεία της, για να συμπορευτεί με τον Λένιν και άλλους Μπολσεβίκους στην εξορία· επέστρεψε στη Μόσχα το 1914 (είχε αναλάβει την παράνομη μεταφορά αντικαθεστωτικών στα σύνορα της Φινλανδίας), φαινομενικά εξαντλημένη και αδύναμη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, για να «αναστηθεί» με τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Ως πρώιμο μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ της Μόσχας, η Ροζαλία ήταν μάχιμη και αποτελεσματική όταν οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία.
Σκαλί σκαλί προς την κορυφή
Στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο που ακολούθησε, υπηρέτησε ως στρατιωτικός επίτροπος στο νότιο μέτωπο και υποστήριξε τη «στρατιωτική αντιπολίτευση», η οποία αντιτάχθηκε στην στήριξη πρώην αξιωματικών του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού.
Ο Λένιν διόρισε την Ζεμλιάτσκα επικεφαλής πολιτικό επίτροπο για την 8η Στρατιά στην Ουκρανία και έπειτα στη 13η Στρατιά.
Και τότε η Ροζαλία άρχισε να ξεδιπλώνει τον σκληρό και αιμοσταγή χαρακτήρα της κατά τη διάρκεια της Κόκκινης Τρομοκρατίας: αιματηρή περίοδο καταστολής από τους Μπολσεβίκους που πυροδοτήθηκε το 1918 μετά μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Λένιν.
Η Ροζαλία προκάλεσε τον τρόμο από την αρχή: υποστήριξε την εξόντωση των ταξικών εχθρών και συμμετείχε ενεργά στις πρώτες εκτελέσεις στη Μόσχα. Ο ζήλος και οι μέθοδοί της ανησύχησαν ακόμη και τον διαβόητο Φέλιξ Τζερτζίνσκι, επικεφαλής της Cheka (πρόδρομος της NKVD και της KGB). Ο Τζερτζίνσκι είχε το προσωνύμιο «Σιδερένιος Φέλιξ», κάτι που σημαίνει πως αυτά που είδε να κάνει η Ροζαλία, ακόμα κι αυτόν τον «Σιδερένιο» τον λύγισαν. Έτσι, το 1920, κάλεσαν τη Ροζαλία στα Κεντρικά Γραφεία στη Μόσχα και την ενημέρωσαν ότι την μεταθέτουν στην Κριμαία.
Η Ροζαλία στάλθηκε στην Κριμαία ως Γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η Κριμαία ήταν ένας από τους τελευταίους θύλακες του Λευκού Στρατού, που ακόμα πολεμούσαν τους Κόκκινους Μπολσεβίκους.
Η Ροζαλία έφτασε στην ουκρανική χερσόνησο αποφασισμένη να εξοντώσει εκείνους που επέμεναν ακόμα να μην βλέπουν το μέλλον της Επανάστασης.
Ένα ανατριχιαστικό δάσος από πτώματα
Οργάνωσε εκτελέσεις τις οποίες επέβλεπε προσωπικά – πολλοί λένε ότι και η ίδια σκότωνε ανθρώπους και κάποια στιγμή, όταν κατάλαβε ότι η υπόθεση θα τραβήξει πολύ, και έχοντας ευσυνειδησία για τα οικονομικά της Επανάστασης που δεν πήγαιναν και τόσο καλά, αποφάσισε να κάνει οικονομία από τις μαζικές εκτελέσεις - δολοφονίες ή ό,τι επρόκειτο να γίνει, να το κάνει όσο το δυνατόν φθηνότερα. Σε μια εποχή που οι Μπολσεβίκοι μετρούσαν τις σφαίρες μία προς μία και τις έβλεπαν να λιγοστεύουν, η Ροζαλία αποφάσισε ότι ήταν παράλογο να σπαταλούνται πυρομαχικά για εκτελέσεις αιχμαλώτων· για να μειώσει, λοιπόν, τα έξοδα, παρήγγειλε πέτρες τις οποίες οι δήμιοι έδεναν στα πόδια των μελλοθανάτων, οι οποίοι στη συνέχεια πετάγονταν στη θάλασσα. Δεκάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους μ’ αυτόν τον ανελέητο τρόπο· λέγεται μάλιστα ότι, όταν τα νερά του κριμαϊκού κόλπου ήταν ήρεμα και η ορατότητα καλή, διακρίνονταν καθαρά ολόκληρες σειρές από όρθια κορμιά που σχημάτιζαν ένα φρικτό υποθαλάσσιο δάσος, που σειόταν από τα ρεύματα στον βυθό της θάλασσας.
Η Μαύρη Θάλασσα έγινε κόκκινη
Η Ροζαλία ήταν, όπως το έθεσε ο νομπελίστας συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν: «Η μανία του κόκκινου τρόμου ήταν ανελέητη. Μετά την εμφάνισή της, η Μαύρη Θάλασσα έγινε κόκκινη από το αίμα των εκτελεσθέντων! Τα πολυβόλα δούλευαν ασταμάτητα! Τα παιδιά γονατισμένα παρακαλούσαν να γλιτώσουν οι γονείς τους, αλλά η μανία ήταν ανένδοτη... »
Η Ροζαλία κάποτε γύρισε στη Μόσχα όπου της απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ερυθρού Τάγματος - τότε το υψηλότερο σοβιετικό μετάλλιο. Η Ρόζα Ζεμλιάτσκα ήταν από τους λίγους παλιούς Μπολσεβίκους που επέζησαν της Μεγάλης Εκκαθάρισης του Στάλιν (τον οποίο, όπως λένε, εντυπωσίασε με τη σκληρότητά της) και μάλιστα έλαβε σημαντική προαγωγή τον Μάιο του 1939, όταν διορίστηκε Πρόεδρος της Σοβιετικής Επιτροπής Ελέγχου και Αναπληρώτρια Πρόεδρος του Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ· είναι η μοναδική γυναίκα που υπηρέτησε σε τόσο υψηλό επίπεδο κατά τη σταλινική περίοδο.
Για τη Ροζαλία γράφτηκαν βιβλία, ποιήματα και δρόμοι πήραν το όνομά της (άλλαξαν όνομα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ). Η Ροζαλία πέθανε ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη του 1947, στον ύπνο της από καρδιακή ανακοπή, σε ηλικία 71 χρονών. Έξω χιόνιζε τύψεις, αλλά η Ροζαλία είχε σκεπαστεί καλά στο ζεστό της κρεβάτι για να μην της χαλάσουν την ηρεμία.
πηγή:https://www.ethnos.gr//history/article/284707/hpioaimostaghsgynaikathsistoriastromaxetonleninostalinththaymasekaioirosointraphkanposexontonetoysexthroysthsepanastashskaipospethanetoterasthskrimaias?cmid=ce26c89b-9d1b-4621-aed6-85db30a625a2
