Η αποχώρηση του κ. Κώστα Καραμανλή από την ενεργό πολιτική, προσφέρει μια ευκαιρία για την αναψηλάφηση των αιτιών της χρεοκοπίας του 2010, και μαζί ολόκληρης της μεταπολίτευσης.
Γιατί ένα πολιτικό και οικονομικό μοντέλο που καταλήγει σε μια χρεοκοπία είναι ένα χρεοκοπημένο μοντέλο και αν δεν επισημανθούν και διορθωθούν οι αδυναμίες του, αργά ή γρήγορα θα επιφέρει τις ίδιες συνέπειες.
Ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας το 1997 από το 4ο συνέδριο. Την προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε είχαν διεκδικήσει, ο ήδη πρόεδρος Μιλτιάδης Εβερτ (58 ετών), ο Γιώργος Σουφλιάς (56 ετών), ο Βύρων Πολύδωρας (50 ετών) και ο νεότερος Κώστας Καραμανλής (41 ετών) που ήταν ανεψιός του ιδρυτή του κόμματος και θεμελιωτή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας...
Της αναμέτρησης επικράτησε στον δεύτερο γύρο ο Κ. Καραμανλής με 69,16%, έναντι 30,84% του Γιώργου Σουφλιά.
Ο Κ. Καραμανλής επικράτησε υποσχόμενος να "απαλλάξει την παράταξη από τις κακοδαιμονίες, τη μιζέρια, τους φατριασμούς, την εσωστρέφεια, τις βεντέτες και τους προσωπικούς ανταγωνισμούς που την τυράννησαν επί πολλά χρόνια".
Αν και υποστηρίχτηκε από τη συντηρητική δεξιά πτέρυγα της παράταξης ακολούθησε μετριοπαθή "κεντρομόλα" πορεία. Το περίφημο δόγμα "όποιος ελέγχει τον μεσαίο χώρο κερδίζει τις εκλογές" στην περίοδο Καραμανλή βρέθηκε στο απόγειό του όπως και ο εκφραστής του Γιάννης Λούλης.
Το 1997 που ανέλαβε ο Κ.Κ. την προεδρία της Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε την Ελλάδα τα 13 από τα 15 τελευταία χρόνια. Ο "κεντρομόλος" Κώστας Σημίτης παράτεινε αυτή την κυριαρχία μέχρι το 2004.
Η διαφθορά της περιόδου των μεγάλων έργων και η κόπωση της κοινής γνώμης να βλέπει τα ίδια πρόσωπα να ανακυκλώνονται στις θέσεις ισχύος, οδήγησε το 2004 τον Κ. Καραμανλή στην εξουσία.
Το βασικό σύνθημα ήταν η "ήπια (μεταρρυθμιστική) προσαρμογή" καθώς θεωρούσε πως η προσαρμογή και οι οικονομικές επιδόσεις της περιόδου Σημίτη που έβαλαν τη χώρα στο Ευρώ, ήταν επιφανειακές και χαρακτηρίστηκαν σαν "τραβεστί".
Ο Κ.Κ. ανήλθε στην εξουσία πορευόμενος με το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου και της ήπιας προσαρμογής αλλά σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, το 2009, παρέδιδε τη χώρα στον Γιώργο Παπανδρέου στο πάρα πέντε της χρεοκοπίας. Σε καμιά άλλη περίοδο της μεταπολίτευσης τα ελλείμματα δεν εκτινάχθηκαν σε τέτοια μεγέθη και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε τόσο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Αν στις αρχές του 2009 ή τα μέσα του 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή είχε λάβει τα απαιτούμενα μέτρα λιτότητας η χώρα θα είχε αποφύγει τη χρεοκοπία του 2010. Ο ίδιος θα έχανε βέβαια τις εκλογές, τις οποίες έχασε ούτως ή άλλως, αλλά θα είχε διαφυλάξει την υστεροφημία του.
Βέβαια, η χρεοκοπία του 2010 δεν οφείλεται αποκλειστικά στην 6ετία Καραμανλή όπου πράγματι χάθηκε ο έλεγχος. Το χρέος άρχισε να αυξάνεται ραγδαία από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 με τα "σοσιαλιστικά" πειράματα του πατριάρχη του λαϊκισμού Ανδρέα Παπανδρέου.
Η κυβέρνηση Καραμανλή 2004-09 σίγουρα θα μπορούσε να αποφύγει τη χρεοκοπία, αν αντιστεκόταν στον κομματικό στρατό που ζητούσε να προσποριστεί σε 5-6 χρόνια, όσα προσπορίστηκε ο κομματικός στρατός του ΠΑΣΟΚ σε μια 20ετία νομής της εξουσίας.
Η χρεοκοπία θα μπορούσε να αποφευχθεί ακόμη και στα τέλη του 2009 και τις αρχές του 2010, αν ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε καταλάβει εγκαίρως πως η χώρα χρεοκοπεί και δεν απειλούσε του δανειστές με τις Βαρουφάκιες "μπαρούφες" του γεμάτου όπλου πάνω στο τραπέζι.
Ενδεχομένως η μεγαλύτερη αδυναμία του Κώστα Καραμανλή, όπως και των περισσότερων πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης, της παρούσης κυβέρνησης με εξαιρουμένης, είναι η αδυναμία να πείσουν την κοινωνία πως ενίοτε χρειάζονται δυσάρεστα μέτρα για να αποφευχθούν τα χειρότερα...
Στη στήλη αυτή έχουν ξαναγράψει πως για τη χρεοκοπία του 2010, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης φέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου και η νοοτροπία με την οποία διαπότισε ολόκληρη τη μεταπολίτευση.
Μετά ευθύνεται ο Κώστας Καραμανλής που δεν τόλμησε να ελέγξει την πελατειακή βουλιμία του κομματικού μηχανισμού και τέλος ο ΓΑΠ που δεν κατάλαβε πως η χώρα οδηγείται στα "βράχια" ούτε όταν αυτά απείχαν λίγα μέτρα από την πλώρη...
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα μας παραμένει πως παρά τη χρεοκοπία του 2010, οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν δεν έχουν ολοκληρωθεί γιατί κανένας δεν μπορεί να αναμετρηθεί με πανίσχυρες ομάδες συμφερόντων που δεσπόζουν της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Δεν μιλάμε φυσικά για τους λίγους ολιγάρχες, αλλά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας που απολαμβάνουν ισχυρά προνόμια σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Τα στεγανά, η αναξιοκρατία και η σπάνη των ευκαιριών αποτελούν τις βασικές αιτίες της φυγής του πλέον εξειδικευμένου τμήματος του εργατικού και επιστημονικού δυναμικού της χώρας στο εξωτερικό.
Το 2010 οι σύμμαχοι και εταίροι δεν άφησαν τη χώρα να καταρρεύσει.
Η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας οδηγεί τους συμμάχους της Δύσης να φροντίζουν αυτή να παραμένει όρθια και αρραγής παρά τα προβλήματα και τις δυσλειτουργίες.
Η περίοδος του Κώστα Καραμανλή, όπως άλλωστε και του Γιώργου Παπανδρέου, δεν είναι από αυτές που ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να αποφύγει να τις χαρακτηρίσει καταστροφικές. Το ερώτημα είναι αν το "τέρας" του κρατισμού και των πελατειακών συντεχνιών που ο Παπανδρεϊκός μεταπολιτευτικός σοσιαλισμός κατέστησε πανίσχυρο, μπορεί να το αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε ακόμη και σήμερα...
Οι νέοι φεύγουν, οι συνταξιούχοι αυξάνονται, τα ευρέα συμφέροντα απομυζούν και η χώρα συνεχίζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κρατώντας το χειρότερο σε απόσταση, μέχρι την επόμενη Minsky moment*
πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3700370/oi-prothupourgoi-tis-xreokopias
