Στον «πατερούλη» Ιωσήφ Στάλιν αποδίδεται η κυνική παρατήρηση ότι «ένας θάνατος είναι τραγωδία. Ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική». Κατ’ αντιστοιχία μπορούμε να πούμε ότι η δολοφονία μιας γυναίκας είναι γυναικοκτονία. Η δολοφονία χιλιάδων γυναικών στο Αφγανιστάν είναι δική τους υπόθεση.
Χρόνια τώρα οι θεράποντες της «Προόδου» και κήνσορες της Δύσης την κατηγορούν για διάφορα πράγματα. Οταν γίνονται σφαγές σε κάποια χώρα εκτοξεύεται η μομφή: η «πολιτισμένη Δύση» (όπως λένε ειρωνικά) «παραμένει απαθής». Αν παρέμβει έχουμε έναν ακόμη ιμπεριαλιστικό πόλεμο. «Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά του λαού του Αφγανιστάν και όλων των λαών κλιμακώθηκε με την επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ενάντια σε στόχους του Αφγανιστάν με συνεχείς βομβαρδισμούς και πρώτα θύματα αμάχους» (Ριζοσπάστης, 8.10.2001). «Οι σκηνές με χιλιάδες κόσμου να συνωστίζονται μπροστά από τις ρόδες των αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, με μανάδες να αποχωρίζονται τα παιδιά τους για να τα σώσουν και Αφγανούς να κρέμονται σαν τα τσαμπιά από τα φτερά των μεταγωγικών, αναζητώντας δρόμο διαφυγής, είναι η άλλη όψη της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που έζησε ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας από το 2001» (Ριζοσπάστης, 25.8.2021). Το γεγονός ότι ουδείς συνωστιζόταν να φύγει μαζί με τους Σοβιετικούς, όταν αποχωρούσαν το 1989, δεν τους προβληματίζει.
Υπάρχουν βεβαίως και οι δικολάβοι της «Προόδου» που θέλουν «εξαγωγή της Δημοκρατίας», αλλά στα λόγια. Όπως λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ για τους αντιεμβολιαστές, καλύτερο είναι να επιχειρηματολογήσουμε μέχρι θανάτου· πρωτίστως του δικού μας. Σωστό. Πρέπει να εξηγούμε διαρκώς γιατί δεν πρέπει να ακρωτηριάζονται οι γυναίκες, αλλά στο ενδιάμεσο τι κάνουμε; Αν μια γυναίκα στο διπλανό διαμέρισμα φωνάζει «βοήθεια» πρέπει να σπεύσουμε με κάθε τρόπο να τη βοηθήσουμε. Αν εκατομμύρια στο Αφγανιστάν φωνάζουν «βοήθεια» τι να κάνουμε; Θα αναθέσουμε στη Eurostat τη στατιστική μελέτη της τραγωδίας.
Δεν θα ισχυριστούμε ότι όσοι λαμβάνουν αποφάσεις στη Δύση κινούνται από αγνά κριτήρια. Κάθε άλλο. Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν άλλα συμφέροντα, οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις βασίζονται στην ποταπή επιθυμία επανεκλογής των προέδρων, πρωθυπουργών κ.λπ. Αλλά η δυτική δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα σήμερα στον κόσμο που ακούει τη φωνή λαού, έστω για λόγους επανεκλογής. Να συμφωνήσουμε ότι αυτή η φωνή ακούγεται στα δώματα της εξουσίας αχνή και στρεβλή; Ναι, αλλά πάντως ακούγεται. Δεν θυμόμαστε π.χ. κανένα λαϊκό κίνημα στην ΕΣΣΔ, ούτε για την εξαγωγή σοσιαλισμού στο Αφγανιστάν το 1979, ούτε για την αποχώρηση από αυτό το 1989. Να συμφωνήσουμε επίσης ότι η Δημοκρατία που έχουμε χρήζει βελτίωσης. Αλλά ο αγώνας συνεχίζεται και εξ όσων γνωρίζουμε μόνο στη Δύση ο αγώνας επιτρέπεται.
Καθείς μπορεί να αισθάνεται όπως θέλει, είτε για την επέμβαση είτε για την αποχώρηση. Δεν μπορεί όμως να αισθάνεται οργή και για τα δύο. Πάει πολύ να ελεεινολογούν κάποιοι τη Δύση διότι «αφήνει τις γυναίκες του Αφγανιστάν στην τύχη τους», όταν το 2001 την ελεεινολογούσε γιατί δεν τις άφησε στην ίδια τύχη. Οι υπόλοιποι πρέπει να ευχόμαστε να μακροημερεύσει η ισχύς της, διότι από αυτά που υπάρχουν στον κόσμο δεν κυκλοφορεί κάτι καλύτερο.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561478444/oi-gynaikes-toy-afganistan/
