*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Τα όσα εν εν είδει υπαινιγμού λέγονται σήμερα για τη δικαιοσύνη, συνιστούν ευθεία αμφισβήτηση προς τον ιερό θεσμό της δικαιοσύνης και το πολυσήμαντο έργο των εκπροσώπων της ήτοι τους αδέκαστους εισαγγελικούς και δικαστικούς λειτουργούς της χώρας. Τους ταπεινούς ιεροφάντες του δικαίου. Τους θεματοφύλακες των συνταγματικών διατάξεων και των νόμων του κράτους με την ανιδιοτελή προσφορά και την θετική συμβολή στην αναζήτηση της αλήθειας και την απονομή του δικαίου. Τους ανθρώπους που τιμούν τον ιερό τους όρκο, υπερασπίζονται τον διακριτό συνταγματικό τους ρόλο, σέβονται την αποστολή τους προς την κοινωνία και την Δημοκρατία…
Που δρουν κατ’ επιταγή της Συνταγματικής τάξης, του Νόμου και της ακέραιης συνείδησής τους, υπηρετούν αδιάλειπτα το γενικό συμφέρον και τον δικαιϊκό πολιτισμό της χώρας. Τους υπερασπιστές της αλήθειας, της ισονομίας και του Κράτους Δικαίου με την άτεγκτη στάση και τη δίκαιη ορθή κρίση. Τους δικαστές που δεσμεύονται από τη ρήση του Αδαμάντιου Κοραή, ήτοι “έχουν σαν οδηγό τα έθιμα, τα κείμενα και προ παντός τον ορθό λόγο”. Που παρά τις εγγενείς αδυναμίες και τις λοιπές δυσλειτουργίες του δικαστικού συστήματος, οφθαλμοφανείς σε κάθε περίπτωση, αναγάγουν τη δικαιοσύνη στο μέγιστο ιδανικό της κοινωνίας. Οτιδήποτε άλλο λέγεται σήμερα, περιορίζει το εύρος της αναγκαίας κι επιβεβλημένης παρέμβασής της, τραυματίζει πολλαπλά το κύρος της και θέτει εν αμφιβόλω την συνταγματική αποστολή της…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
