Δεν θα πάψουμε να υπενθυμίζουμε πως το μεγαλύτερο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας ήταν το PSI – οπότε τα δύο κόμματα που το υπέγραψαν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ή, καλύτερα, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς. Το αμέσως επόμενο έγκλημα ήταν το δεύτερο μνημόνιο που δρομολογήθηκε από τους ίδιους – αφού το πρώτο επιβλήθηκε ουσιαστικά από τον κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο όλων των βουλευτών που το ψήφισαν, χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα καμία άλλη επιλογή.
Όσον αφορά δε αυτούς που από το δεύτερο μνημόνιο και μετά τέθηκαν υπέρ, βουλευτές ή κόμματα, είτε είναι εντελώς ανόητοι, είτε υποχείρια της Τρόικα – αφού τα μνημόνια καταστρέφουν σταδιακά την Ελλάδα, επιτρέποντας στους Γερμανούς να υφαρπάξουν τα δημόσια και ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία τους (ήδη έχει δρομολογηθεί η απώλεια της εδαφικής της ακεραιότητας μέσω της Μακεδονίας, η αλλοίωση του πληθυσμού της με τη βοήθεια των μεταναστών κοκ.).
Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι ασφαλώς μία χώρα που, λόγω της σημαντικής και ευαίσθητης γεωπολιτικής της θέσης, καθώς επίσης του φυσικού, πολιτιστικού και υπόγειου πλούτου της, δεν πρέπει ποτέ να υπερχρεώνεται – αφού τότε κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, επειδή είναι αδύναμη να αντισταθεί απέναντι σε αυτούς που νομοτελειακά την επιβουλεύονται.
Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η λιτή διαβίωση τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του – κατά το παράδειγμα της αρχαίας Σπάρτης, η οποία δεν είχε υιοθετήσει μόνο έναν λιτό τρόπο διαβίωσης αλλά, επίσης, ήταν πάντοτε ετοιμοπόλεμη. Στη σημερινή εποχή βέβαια η έννοια «ετοιμοπόλεμη» για μία χώρα δεν απαιτεί μόνο τη στρατιωτική της ετοιμότητα σε αμυντικό επίπεδο αλλά, κυρίως, την οικονομική της ανεξαρτησία – η οποία δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να τίθεται σε κίνδυνο.
Δυστυχώς όμως η Ελλάδα έκανε μεγάλα λάθη στο παρελθόν, κυρίως μετά το 1980, όπου άρχισαν να αυξάνονται τα χρέη της – οπότε, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει με τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της (γράφημα), αναγκάσθηκε να υιοθετήσει το ευρώ, χωρίς όμως να είναι ανάλογα προετοιμασμένη η οικονομία της. Εν τούτοις, δεν ζούσε πάνω από τις δυνατότητες της (ανάλυση) – ενώ όσον αφορά τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, επρόκειτο για ένα μεγάλο μύθο (ανάλυση), χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν είχε άλλα προβλήματα η χώρα.
Έτσι έφτασε η Ελλάδα στην εποχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης όπου, αντί να φροντίσει η τότε κυβέρνηση της να διατηρήσει τουλάχιστον την πολιτική σταθερότητα, η οποία ήταν απαραίτητη προϋπόθεση του βιώσιμου δανεισμού της από τις αγορές, διορθώνοντας σταδιακά τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος (διόγκωση των δημοσίων δαπανών, εικονική αύξηση του ΑΕΠ με την πρόσθεση της παραοικονομίας, υπερβολικές εγγυήσεις του δημοσίου στις τράπεζες, μη έγκαιρη ανανέωση των ομολόγων που έληγαν μαζικά το 2010 κλπ.), προτίμησε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές – ότι χειρότερο δηλαδή για εκείνη την εποχή και για την Ελλάδα.
Στη συνέχεια ο υπουργός οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, αντί να προσπαθήσει να διατηρήσει χαμηλούς τόνους, ενδιαφέρθηκε μόνο να καλύψει τα νώτα του – αυξάνοντας τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, για να μπορέσει αργότερα να παρουσιάσει καλύτερα αποτελέσματα της θητείας του ή για κάποιο δόλιο σκοπό, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της ΕΛΣΤΑΤ.
Ταυτόχρονα τόσο ο ίδιος, όσο και ο κ. Παπανδρέου, διέσυραν διεθνώς τους Έλληνες, κατηγορώντας τους ως φοροφυγάδες – οπότε ο συνδυασμός των δύο «εγκλημάτων», συν το ότι δεν δανείσθηκαν τα 20 δις € τον Ιανουάριο του 2010 για την ανακύκλωση των ληξιπρόθεσμων ομολόγων, θορύβησε τις αγορές σε μεγάλο βαθμό. Το εύλογο αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν γεωμετρικά τα επιτόκια δανεισμού της χώρας – ακριβώς εκείνη την εποχή, όπου επρόκειτο να λήξουν πολλά μαζί ομόλογα του δημοσίου και έπρεπε να ανανεωθούν.
Εκτός αυτού είχαν προηγηθεί συζητήσεις με το ΔΝΤ από τις αρχές του 2009 ενώ, αντί να παγώσει τουλάχιστον τους μισθούς, οι οποίοι ήταν τότε οι υψηλότεροι στην Ευρωζώνη με κριτήριο το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, θεώρησε πώς ήταν βασικότερο πρόβλημα η φοροδιαφυγή – την οποία όμως δεν αντιμετώπισε ως όφειλε με την αναδιάρθρωση του φορολογικού μηχανισμού, αλλά προτίμησε την αύξηση των φόρων ακριβώς την εποχή που η χώρα είχε βυθιστεί στην ύφεση, επιδεινώνοντας την.
Παράλληλα, δεν βοηθήθηκε καθόλου από την Ευρωζώνη (Γερμανία), παρά το ότι εάν χρηματοδοτούταν η χώρα μόλις με 20 δις €, δεν θα βίωνε την τραγωδία που ακολούθησε – ενώ δεν θα είχε ξεσπάσει η ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Βέβαια, η Γερμανία ωφελήθηκε τα μέγιστα από την κρίση, αφού έκτοτε αυξάνουν συνεχώς τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, ενώ μειώνονται οι τόκοι δανεισμού και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της – οπότε από τη δική της πλευρά ενήργησε σωστά.
Τέλος, το ΔΝΤ με το μανδύα της Τρόικα εκτέλεσε εν ψυχρώ την Ελλάδα – με την επιβολή των εγκληματικών μνημονίων (ανάλυση), με τους εσφαλμένους συντελεστές (άρθρο) κοκ. Δυστυχώς δε τα ΜΜΕ της χώρας συνηγόρησαν στο έγκλημα, πείθοντας έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων πως επρόκειτο για ένα πικρό μεν αλλά απαραίτητο φάρμακο που θα βοηθούσε στην εξυγίανση της οικονομίας – κάτι που φυσικά διαψεύσθηκε παταγωδώς.
Εν τούτοις, όσες ευθύνες και αν προσάψει κανείς στον τότε πρωθυπουργό, οφείλει να αναγνωρίσει πως κάποια στιγμή κατάλαβε τα τεράστια λάθη του – κρίνοντας από την προσπάθεια του να τα διορθώσει, όταν ανακοίνωσε την πρόθεση του να διεξαχθεί ένα δημοψήφισμα, πριν την υπογραφή της θανατικής καταδίκης της Ελλάδας (PSI).
Δυστυχώς τότε είμαστε σχεδόν οι μόνοι που το υποστηρίξαμε (ανάλυση), γνωρίζοντας πως τα ανταλλάγματα που θα απαιτούνταν έναντι της διαγραφής (άρα της χρεοκοπίας για τις αγορές), καθώς επίσης το κόστος της για την Ελλάδα (τράπεζες, δημόσιοι οργανισμοί, ομολογιούχοι κοκ.), θα ήταν τρομακτικό – όπως άλλωστε φάνηκε αργότερα.
Ακόμη χειρότερα, ο πρωθυπουργός ανατράπηκε μετά από τις πιέσεις που ασκήθηκαν εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, καθώς επίσης του Γάλλου προέδρου – ενώ ο «Βρούτος» ήταν ο τότε υπουργός οικονομικών του, ο οποίος έβαλλε ουσιαστικά την ταφόπλακα στην Ελλάδα, σε συνεργασία βέβαια με τη ΝΔ.
Εν προκειμένω ο άνθρωπος αυτός υπεξαίρεσε την εξουσία και συμμάχησε με τη ΝΔ και με τους δανειστές – υπογράφοντας την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα.
Ειδικότερα, τότε είχε τη δυνατότητα η χώρα να προβεί (α) είτε σε αναβολή πληρωμών διαπραγματευόμενη τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες (β) είτε να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν πληθωριστικά. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, η Ελλάδα ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει τα χρέη της και να μην καταλήξει στο σημερινό αδιέξοδο – ενώ είχε πολλές άλλες δυνατότητες, όπως τα εθνικά ομόλογαή ο μηδενισμός του χρέους (ανάλυση).
Επομένως, αυτός που δολοφόνησε τελικά την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε η σημερινή – αλλά οι αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Έκτοτε η Ελλάδα ήταν και θα είναι έρμαιο των δανειστών, χάθηκε εντελώς η εθνική της κυριαρχία, η οικονομία της πηγαίνει και θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ μόνο τυχόν μαζική εξέγερση των Πολιτών της θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τα δεδομένα – κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα συμβεί, αφού πλέον οι Έλληνες ελέγχονται πλήρως από τις δυνάμεις κατοχής, έχοντας πια συμβιβαστεί και σκύψει το κεφάλι.
