Ο Γολγοθάς δεν είναι τόσο η οικονομική πολιτική, που θα ακολουθήσει αυτή η κυβέρνηση απέναντι στη μικρομεσαία και μεσαία τάξη και της οποίας έχουμε δει τα δείγματα γραφής. Είναι η παντελής απουσία οποιασδήποτε πρόβλεψης, οποιουδήποτε προγράμματος πολιτικής, που να στοχεύει σε ανάκαμψη της οικονομίας παραγωγής και κατανάλωσης. Να στοχεύει σε διέξοδο.
Κι αυτό θα προστεθεί πάνω στην υποχώρηση της αγοραστικής δυνατότητας των Ελλήνων και της δυνατότητάς τους να ανταποκριθούν ακόμα και στις υποχρεώσεις τους απέναντι στις τράπεζες, με τα νέα φορολογικά και συνταξιοδοτικά μέτρα της κυβέρνησης. Τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια θα πολλαπλασιαστούν.
Το λέω, επειδή η καθημερινή ειδησεογραφία και παραφιλολογία εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στη θεατρική παράσταση, που παίζεται μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης, στο έργο «υπογράψτε και εφαρμόστε αυτά που έχετε συμφωνήσει από τον Σεπτέμβριο» «να υπογράψουμε, αλλά καθήστε να κάνουμε ότι αντιδρούμε μη χάσουμε και τους ψηφοφόρους μας».
Όσοι δεν έχουν εμπεδώσει ακόμα αυτό το σκηνικό δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στα συμφωνημένα μνημόνια για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τι έχει συμφωνηθεί, τι έχει δρομολογηθεί, τι νομοθετείται και τι υποχρεώσεις αναλαμβάνει η κυβέρνηση για το μέλλον.
Όπως έγραψα και εχτές σ αυτήν εδώ τη στήλη, αυτή η κυβέρνηση, εκτός μεγάλου απροόπτου, δεν πρόκειται να κουνηθεί από τη θέση της. Δεν ενδιαφέρεται ούτε για την ιδεολογία, με την οποία οι πράξεις της παίζουν γροθιές, ούτε για τη χώρα, την οποία δεν διστάζει να υποβαθμίζει και στα τέσσερα επίπεδα, προκειμένου να βρίσκεται απλώς στην εξουσία. Στο οικονομικό, το διπλωματικό, το πολιτιστικό, το τεχνολογικό.
Είναι τόσο σημαντικό να είναι στην εξουσία; Θα αναρωτηθεί κανείς. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους ναι. Έρχονται στην πλειοψηφία τους από το πουθενά, χωρίς καμιά καταξίωση και με τα διεθνή στάνταρντ αξιόλογη προϊστορία στην οικονομία, τον πολιτισμό (με ελάχιστες εξαιρέσεις), τις επιστήμες, την τεχνολογία, τη διπλωματία.
Δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορική αριστερά, που στέγαζε σχεδόν όλη την ελληνική διανόηση και τέχνη και ένα μεγάλο κομμάτι της επιστήμης. Δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορική αριστερά, που ήταν δακτυλοδεικτούμενη για την εντιμότητα των μελών της. Αυτή, είναι η πρώτη ίσως σε παγκόσμιο επίπεδο αριστερά, που δεν έχει ούτε έναν σημαντικό διανοούμενο! Ίσως μόνο έναν!
Αν θέλει κανείς να ξέρει τι γίνεται και τι είναι πιθανό να γίνει, πρέπει να ξέρει το τοπίο και τις αιτίες. Τους ανθρώπους, τις αιτίες τους και τα όρια τους. Τις ανάγκες τους. Επειδή, οι δικές τους ανάγκες έχουν άμεση επίπτωση στη δική μας ζωή.
Ο Γολγοθάς, λοιπόν δεν έχει αρχίσει ακόμη, γιατί δεν έχει γκρεμιστεί ολοκληρωτικά η αγοραστική ικανότητα των εργαζόμενων και των συνταξιούχων και δεν έχει ακόμα γκρεμιστεί ολοκληρωτικά η πιστοληπτική ικανότητα των επιχειρήσεων, που καταφέρνουν να επιζούν.
Αυτές οι δυο ικανότητες, όμως, πρόκειται να πληγούν σφόδρα από τους επόμενους μήνες και μετά εξ αιτίας και του φορολογικού νομοσχεδίου, που επιβαρύνει δυσβάσταχτα τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά και της αδυναμίας των ελληνικών τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την αγορά, επειδή οι ίδιες είναι στην πραγματικότητα τιναγμένες στον αέρα, με ελάχιστη αξία, που μπορεί κανείς να τη μετρήσει από το χρηματιστήριο, το πλήθος των χορηγούμενων δάνειων, το ύψος των καταθέσεων, την έκθεση στο δικό τους δανεισμό, την απροθυμία των πολλών ξένων να συμμετάσχουν σ’ αυτές και ένα σωρό άλλα μεγέθη.
Η ανάπτυξη βρίσκεται στα χέρια του κ. Σταθάκη, του κ. Σκουρλέτη, του κ. Δρίτσα, του κ. Τσακαλώτου και του κ. Τσίπρα, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι είναι ανάπτυξη και πώς επιτυγχάνεται, δεν έχουν ούτε εργατοώρα ανάμιξης στο θέμα και επιπλέον: δεν πιστεύουν σ αυτήν!!
Καλά τα λες, θα πουν μερικοί. Έχεις καμία πρόταση; Καμία λύση; Η απάντησή μου είναι ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις σε δύσκολα προβλήματα. Επειδή το ελληνικό πρόβλημα περιλαμβάνει μερικούς καθοριστικούς παράγοντες, που είναι περισσότερο μέρος του προβλήματος παρά της λύσης. Και οι παράγοντες αυτοί είναι: ο λαός, τα κόμματα, η δημόσια διοίκηση, η επιχειρηματικότητα χωρίς εθνική συνείδηση.
Ο λαός, αποκοιμισμένος από την εύκολη ευημερία 20 ετών, την απαξίωση της μόρφωσης εδώ και 30 χρόνια και την κυρίαρχη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας έχει διαφθαρεί σε μεγάλο κομμάτι του σ αυτές τις νοοτροπίες και έχει απονευρωθεί. Αντί να είναι λαός πολιτών έχει γίνει λαός οπαδών και λαός απαιτήσεων χωρίς υποχρεώσεις. Δεν είναι ικανός ούτε καν για εξέγερση. Το απέδειξε στις πλατείες.
Οι συνδικαλιστικοί του εκπρόσωποι έχουν γίνει εδώ και χρόνια τροχοπέδη στη λειτουργία κάθε εργασίας, είτε πρόκειται για το δημόσιο είτε για τον ιδιωτικό τομέα, φροντίζοντας αποκλειστικά για τη διαιώνιση της καρέκλας τους αντί για την πρόοδο των εργαζομένων.
Τα κόμματα, οι κυρίως υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση είναι ιδία και απαράλλακτα σε δομή, νοοτροπία, φρασεολογία, υποσχεσιολογία, διαπλοκή με ψηφοφόρους και επιχειρηματίες. Κόμματα, που στα βωμό της ψηφοθηρίας και της εξουσιολαγνείας, δρουν σε βάρος της χώρας και της κοινωνικής συνοχής και ευημερίας. Τα ίδια πρόσωπα αναπαράγονται και αναπαράγουν τα ίδια λόγια, τις ίδιες υποσχέσεις, τις ίδιες εξαγγελίες. Χαϊδεύοντας πάντα τα αυτιά του λαού.
Η δημόσια διοίκηση έχει μείνει στην εποχή της λειτουργίας προς όφελος των μελών της περισσότερο παρά προς όφελος των πολιτών. Λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων των πολιτών και σε δημοσιονομικό και σε λειτουργικό επίπεδο. Είναι ακόμα μια χοάνη του κομματικού πελατειακού συστήματος.
Ένα μέρος της μεγάλης επιχειρηματικότητας, κολλημένο πάνω στο κομματικό παιχνίδι απ’ όπου αντλεί νόμους και κεφάλαια και δουλειές και προνομία, αφού έτσι γίνεται στη χώρα το παιχνίδι, δεν αναπτύσσεται υπέρ της οικονομίας προς τα κάτω και οριζοντίως, με αποτέλεσμα να πνίγει κάθε συγγενή, ή όχι, καθαρή επιχειρηματική προσπάθεια και η χώρα να βρίσκεται σε νηπιακή κατάσταση σε σχέση με την τεχνολογική και βιοτεχνική και βιομηχανική πρόοδο της δύσης.
Αυτό είναι το τοπίο, μέσα στο οποίο κινείται η χώρα παραμονές της Ανάστασης, αλλά όχι και παραμονές της ανάστασης του λαού, όπως θέλει να τον κοροϊδεύει ο πρωθυπουργός, που ζήλεψε τη δημοφιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στο λαϊκισμό, καταφέρνοντας απλώς να είναι κακέκτυπό του και σ' αυτό.
Κι αυτό το τοπίο δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξει κάποια από τις βασικές παραμέτρους του ή, και αυτό φοβάμαι ότι θα γίνει, αν δεν καταστραφεί οικονομικά και κοινωνικά η χώρα. Επειδή:
1. και τα μέτρα είναι ατελέσφορα αφού πλήττουν τη βάση της οικονομίας, που είναι η κατανάλωση και η επιχειρηματικότητα της μεσαίας τάξης
2. και η κυβέρνηση είναι ανίκανη να εφαρμόσει ένα οποιοδήποτε οικονομικό πρόγραμμα, αφού ό,τι έχει για πρόγραμμα είναι αποκύημα φαντασίας κομματικών συγκεντρώσεων
3. και το σκληρό νόμισμα δεν επιτρέπει τις ριζικές λύσεις, που η κεϋνσιανή, αλλά και η κοινή οικονομική λογική και πρακτική έχει για διεξόδους
4. και η Ευρώπη δεν λειτουργεί σαν μία ενιαία οντότητα όπως οι ΗΠΑ, που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα στις πολιτείες τους σαν μια οντότητα, μια χώρα, αντί με καλβινιστικές ανταγωνιστικές λογικές. Αν αυτές έχουν σχέση με τη λογική!
Μ’ αυτά τα πραγματικά δεδομένα, τα χειρότερα έρχονται και ο δρόμος προς τη σταύρωση θα είναι μακρύς και βασανιστικός. Επειδή ο μόνος που μπορεί να σώσει τον εαυτό του είναι ο λαός. Αλλά, για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να τον δει στον καθρέφτη. Και να αποφασίσει: Θέλει να είναι κυρίαρχος στον τόπο του ή να είναι ένας υπήκοος, που θα του φταίνε πάντα οι άλλοι, στους οποίους θα είναι φόρου υποτελής. Θέλει να υποφέρει τρέχοντας πίσω απ’ όποιον του τάζει τις εύκολες λύσεις ή θέλει να σταθεί στα πόδια του, αφού πάρει το δρόμο της πραγματικά σκληρής προσπάθειας.
Εύκολες λύσεις στη ζωή δεν υπάρχουν. Ο δρόμος για την ανάσταση είναι ένας. Μακάρι να τον δει και να τον πάρει.
Καλή Ανάσταση
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης
Πηγή Liberal
