Γράφει ο Νίκος Καρατουλιώτης, Υποστράτηγος ε.α.., συγγραφέας – αρθρογράφος
Με την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το μοίρασμα των ζωνών επιρροής με την συμφωνία της Γιάλτας, καθιερώθηκε το διπολικό μοντέλο συγκυβέρνησης της ανθρωπότητας με πρωταγωνιστές την Σοβιετική Ένωση και την Αμερική.
Το συγκεκριμένο μοντέλο «δούλεψε» μέχρι το 1990 και εξασφάλισε μια στοιχειώδη ειρήνη παρά τις όποιες εντάσεις οι οποίες ήταν σε μικρή κλίμακα και περιοριζόταν σε μικρές τοπικές περιφερικές εντάσεις. Το συγκεκριμένο σύστημα συνδιαχείρισης ονομάσθηκε Περίοδος Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή μη πόλεμος. Μπορεί δηλαδή να μην είχαμε πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης, αλλά δαπανήθηκαν τεράστια ποσά σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό στρατιωτικών εξοπλισμών προκειμένου να υπάρχει εξισορρόπηση στρατιωτικής ισχύος μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Ουσιαστικά είχαν συσσωρευτεί τεράστια ποσότητες στρατιωτικής ισχύος « και ειδικότερα σε πυρηνικά όπλα», που σε περίπτωση πολέμου όλοι θα ήσαν χαμένοι μιας και θα αφανιζόταν κάθε είδους ύπαρξη ζωή από τον πλανήτη. Έτσι μέσα στην λογική «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη» είχαμε μια παρατεταμένη περίοδο μη πολέμου ή ψυχρού πολέμου.
Το 1990 και με την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι ΗΠΑ αυτοαναγορεύτηκαν ως ο παγκόσμιος ηγεμόνας, με αποτέλεσμα να έχουμε το μονοπολικό σύστημα. Οι ΗΠΑ μεθυσμένες από την απόλυτη κυριαρχία τους , προέβησαν σε μια σειρά πολεμικών συρράξεων προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πετρελαϊκών ομίλων τους, τα οποία εκπροσωπούντο από την οικογένεια Μπους (ο πρεσβύτερος και ο νεότερος).
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την διασπάθιση πόρων, τόσο οικονομικών αλλά και στρατιωτικών και την αποδυνάμωση των ΗΠΑ. Αντιθέτως η γεωπολιτική αστάθεια εκτόξευσε στα ύψη τις τιμές των υδρογονανθράκων με αποτέλεσμα να γεμίσουν τα ταμεία της Ρωσίας και να επανέλθει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ως ιμπεριαλιστική δύναμη η οποία αμφισβητεί την παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής.
Έτσι το μονοπολικό μοντέλο τείνει να επανέλθει στο διπολικό «ΗΠΑ και Ρωσίας», η οποία Ρωσία εμφανίζεται ως συνεχιστής της Σοβιετικής Ένωσης η οποία ενεδύθει τον μανδύα της Τσαρικής Ρωσίας. Η Ρωσία με εργαλείο την ενέργεια και την Γεωπολιτική κατόρθωσε να δημιουργήσει μια σειρά συμμαχιών με υπολογίσιμους «παίκτες» πχ Κίνα Περσία Λατινική Αμερική κλπ. Πολλοί εξ αυτών και με την στήριξη των νέων υπό διαμόρφωση συμμαχιών, ήρθαν να αμφισβητήσουν την παγκόσμιο ηγεμονισμό των ΗΠΑ και να διεκδικήσουν και αυτοί την επέκταση του ζωτικού τους χώρου. Έκτοτε το διπολικό σύστημα τείνει να γίνει πολυπολικό. Ουσιαστικά οι ΗΠΑ μέσω τις επιθετικότητας τους κατόρθωσαν και έβαλαν το απόλυτο αυτογκόλ. Δηλαδή σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσαν να χάσουν την παγκόσμια κυριαρχία ένεκα έλλειψης στρατηγικής σκέψης, αλλά και απληστίας υφαρπαγής των παγκόσμιων οικονομικών πόρων, με στρατιωτικές επεμβάσεις.
Όλα τα παραπάνω δημιούργησαν μια παγκόσμια γεωπολιτική τεκτονική αναταραχή με αποτέλεσμα να δεκαπλασιαστούν οι περιφερειακοί πόλεμοι και να επικρατεί το απόλυτο χάος σε παγκόσμια κλίμακα. Ιδιαίτερα αισθητό γίνεται στην γραμμή αστάθειας η οποία ξεκινά από την ζώνη του Μαγρέμπ (τα Αφρικανικά παράλια της Μεσογείου) και επεκτείνεται έως τις Φιλιππίνες (αφού διέλθει από τις διακεκαυμένες περιοχές του Αφγανιστάν, Πακιστάν αλλά και τις Κίνας)
Παρούσα κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή πέριξ της Ελλάδας (Βαλκάνια – Μεσόγειο - Μέση Ανατολή).
Το συγκεκριμένο μοντέλο «δούλεψε» μέχρι το 1990 και εξασφάλισε μια στοιχειώδη ειρήνη παρά τις όποιες εντάσεις οι οποίες ήταν σε μικρή κλίμακα και περιοριζόταν σε μικρές τοπικές περιφερικές εντάσεις. Το συγκεκριμένο σύστημα συνδιαχείρισης ονομάσθηκε Περίοδος Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή μη πόλεμος. Μπορεί δηλαδή να μην είχαμε πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης, αλλά δαπανήθηκαν τεράστια ποσά σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό στρατιωτικών εξοπλισμών προκειμένου να υπάρχει εξισορρόπηση στρατιωτικής ισχύος μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Ουσιαστικά είχαν συσσωρευτεί τεράστια ποσότητες στρατιωτικής ισχύος « και ειδικότερα σε πυρηνικά όπλα», που σε περίπτωση πολέμου όλοι θα ήσαν χαμένοι μιας και θα αφανιζόταν κάθε είδους ύπαρξη ζωή από τον πλανήτη. Έτσι μέσα στην λογική «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη» είχαμε μια παρατεταμένη περίοδο μη πολέμου ή ψυχρού πολέμου.
Το 1990 και με την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι ΗΠΑ αυτοαναγορεύτηκαν ως ο παγκόσμιος ηγεμόνας, με αποτέλεσμα να έχουμε το μονοπολικό σύστημα. Οι ΗΠΑ μεθυσμένες από την απόλυτη κυριαρχία τους , προέβησαν σε μια σειρά πολεμικών συρράξεων προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πετρελαϊκών ομίλων τους, τα οποία εκπροσωπούντο από την οικογένεια Μπους (ο πρεσβύτερος και ο νεότερος).
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την διασπάθιση πόρων, τόσο οικονομικών αλλά και στρατιωτικών και την αποδυνάμωση των ΗΠΑ. Αντιθέτως η γεωπολιτική αστάθεια εκτόξευσε στα ύψη τις τιμές των υδρογονανθράκων με αποτέλεσμα να γεμίσουν τα ταμεία της Ρωσίας και να επανέλθει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ως ιμπεριαλιστική δύναμη η οποία αμφισβητεί την παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής.
Έτσι το μονοπολικό μοντέλο τείνει να επανέλθει στο διπολικό «ΗΠΑ και Ρωσίας», η οποία Ρωσία εμφανίζεται ως συνεχιστής της Σοβιετικής Ένωσης η οποία ενεδύθει τον μανδύα της Τσαρικής Ρωσίας. Η Ρωσία με εργαλείο την ενέργεια και την Γεωπολιτική κατόρθωσε να δημιουργήσει μια σειρά συμμαχιών με υπολογίσιμους «παίκτες» πχ Κίνα Περσία Λατινική Αμερική κλπ. Πολλοί εξ αυτών και με την στήριξη των νέων υπό διαμόρφωση συμμαχιών, ήρθαν να αμφισβητήσουν την παγκόσμιο ηγεμονισμό των ΗΠΑ και να διεκδικήσουν και αυτοί την επέκταση του ζωτικού τους χώρου. Έκτοτε το διπολικό σύστημα τείνει να γίνει πολυπολικό. Ουσιαστικά οι ΗΠΑ μέσω τις επιθετικότητας τους κατόρθωσαν και έβαλαν το απόλυτο αυτογκόλ. Δηλαδή σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσαν να χάσουν την παγκόσμια κυριαρχία ένεκα έλλειψης στρατηγικής σκέψης, αλλά και απληστίας υφαρπαγής των παγκόσμιων οικονομικών πόρων, με στρατιωτικές επεμβάσεις.
Όλα τα παραπάνω δημιούργησαν μια παγκόσμια γεωπολιτική τεκτονική αναταραχή με αποτέλεσμα να δεκαπλασιαστούν οι περιφερειακοί πόλεμοι και να επικρατεί το απόλυτο χάος σε παγκόσμια κλίμακα. Ιδιαίτερα αισθητό γίνεται στην γραμμή αστάθειας η οποία ξεκινά από την ζώνη του Μαγρέμπ (τα Αφρικανικά παράλια της Μεσογείου) και επεκτείνεται έως τις Φιλιππίνες (αφού διέλθει από τις διακεκαυμένες περιοχές του Αφγανιστάν, Πακιστάν αλλά και τις Κίνας)
Παρούσα κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή πέριξ της Ελλάδας (Βαλκάνια – Μεσόγειο - Μέση Ανατολή).
Ο ανταγωνισμός τον Μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο της ευρύτερης έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα.
Από τη μια μεριά, Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, και Σλοβενία παραπαίουν οικονομικά και πολιτικά με κύριο χαρακτηριστικό την λαϊκή οργή εναντίον των διεφθαρμένων καθεστώτων. Η επιβληθείσα γερμανική λιτότητα στα παραπάνω κράτη, επιτείνουν την πολιτική αστάθεια με αποτέλεσμα την αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής προοπτικής, στην οποία είχαν επενδύσει οι παραπάνω χώρες. Ο μεγαλοϊδεατισμός της Αλβανίας, η ημερομηνία λήξης του κρατικού μορφώματος της ΠΓΔΜ το οποίο λειτουργεί ως ταραξίας της περιοχής, οι εσωτερικές έριδες του Κοσσόβου αλλά και αντιπαλότητα ΗΠΑ-Ρωσίας για το συγκεκριμένο προτεκτοράτο, δημιουργούν μια γεωπολιτική κατάσταση στην βαλκανική, που θυμίζει περισσότερο μια βαλκανική παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Από την άλλη μεριά η μεταβολή της «Αραβικής Άνοιξης» σε πολικό χειμώνα, επιτείνουν το αδιέξοδο και δημιουργούν μια χαοτική κατάσταση. Ο συνεχιζόμενος εμφύλιος πόλεμος στην Συρία και οι θηριωδίες που διαπράττουν οι Ισλαμοφασίστες εναντίον των κούρδων, εμπλέκουν και τα όμορα κράτη με κίνδυνο την επέκταση του εμφυλίου πολέμου και στον Λίβανο όπου σιίτες και σουνίτες παραστρατιωτικοί υποστηρίζουν τις αντιμαχόμενες πλευρές. Η εμπλοκή της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν (KPG) με τον Μασούντ Μπαρζανί φέρνει ποιο κοντά το Κουρδικό Ιράκ με τους κούρδους της Συρίας και για πρώτη φορά τείνει να δημιουργηθεί ένα νέο Κουρδιστάν το οποίο θα εμπεριέχει και ένα τμήμα της Συρίας. Αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο εφιάλτη της παραπαίουσας Τουρκίας, καθόσον το επόμενο βήμα ολοκλήρωσης του Κουρδιστάν θα είναι η απόσχιση 19 νομών περίπου από την Τουρκία και την προσάρτηση τους στο νέο Κουρδικό κράτος.
Η σθεναρή αντίσταση του Άσαντ (ο οποίος στηρίζεται από την Ρωσία-Κίνα-Ιράν) και η πιθανή επικράτηση του, δημιουργούν νέα δεδομένα τόσο για την Δύση αλλά κυρίως για την Τουρκία, η οποία στο όραμα του νεοθωμανισμού και του μεγαλοϊδεατισμού του Νταβούτογλου, από δρών παίκτης και κυνηγός μεταβλήθηκε σε θήραμα.
Το συγκεκριμένο υπό διαμόρφωση κράτος τελεί υπό τις ευλογίες τόσο των ΗΠΑ όσο και του Ισραήλ πρωτίστως. Το Ισραήλ στερούμενο στρατηγικού βάθους αλλά και συμμαχιών είναι απομονωμένο σε μια περιοχή αραβοκρατούμενη και γνωρίζει ότι έχει ανάγκη στηρίγματος και ευρύτερων συμμαχιών. Μέσα σε αυτή την λογική πρωτοστατεί για την δημιουργία του Κουρδικού κράτους. Ένα Κουρδικό κράτος το οποίο θα οφείλει την δημιουργία του στο Ισραήλ, θα είναι ένας πιστός σύμμαχος και θα δίνει στρατηγικό βάθος τόσο στο Ισραήλ, αλλά ταυτόχρονα θα εξυπηρετεί και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ καθόσον με υπομόχλιο το Κουρδιστάν οι ΗΠΑ θα μπορούν ενασκούν πίεση προς κάθε κατεύθυνση ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Δηλαδή, προς Βορρά Τουρκία και Ρωσία, προς Ανατολάς Καύκασο και Ιράν, Νότο Συρία και Ιράκ.
Η σύγκρουση Τουρκίας Ισραήλ δεν είναι το Παλαιστινιακό, αλλά η δημιουργία του Κουρδικού κράτους.
Η σύγκρουση της Τουρκίας με το καθεστώς του ΄Ασαντ (ο οποίος στηρίζεται από την Ρωσία-Κίνα-Ιράν) και η πιθανή επικράτηση του, δημιουργούν νέα δεδομένα τόσο για την Δύση αλλά πρωτίστως για την Τουρκία, η οποία στο όραμα του νεοθωμανισμού και του μεγαλοϊδεατισμού του Νταβούτογλου, από δρών παίκτης και κυνηγός μεταβλήθηκε σε θήραμα.
Η παταγώδης αποτυχία της Τούρκο-Αιγυπτιακής προσέγγισης μετά την πτώση της κυβέρνησης του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο και την άνοδο του στρατηγού Μόρσι, αποτελεί μια ακόμη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας. Ουσιαστικά η Τουρκία κατόρθωσε το ακατόρθωτο, μέσα σε ελάχιστο χρόνο απώλεσε όλες τις συμμαχίες και άνοιξε μέτωπο με τους πάντες.
Οι υδρογονάνθρακες δημιουργούν συμμαχίες
Τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, είναι τεράστια 2 και δημιουργούν νέα δεδομένα. Μια ματιά στον παρακάτω πίνακα είναι αρκετή.
Τα εν λόγω κοιτάσματα προορίζονται να καλύψουν την ενεργειακή δίψα της Ευρώπης, προκειμένου να ελαττωθεί η ενεργειακή της εξάρτηση από την Ρωσία. Πρωταγωνιστής στην όλη υπόθεση είναι το Ισραήλ το οποίο και επιθυμεί την κατασκευή αγωγού ο οποίος να διέρχεται μέσω Ελλάδας.
«Την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ ζήτησε από τους υπουργούς Ενέργειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επενδύσουν στην κατασκευή αγωγού από το Ισραήλ στην Κύπρο, την Ελλάδα και στη συνέχεια στην Ιταλία, με σκοπό να μειώσουν την εξάρτησή τους από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.
Ο αγωγός θα τροφοδοτείται από τα ισραηλινά κοιτάσματα και προφανώς εκεί θα κατευθυνθούν και ποσότητες που θα ανακαλυφθούν στα κοιτάσματα στην ΑΟΖ της Κύπρου και αργότερα στα ελλαδικά «οικόπεδα».
Με την πρόταση αυτή που θα κατατεθεί από το Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επίσημα σε τρεις εβδομάδες, οι ισραηλινοί επιθυμούν να τελειώσουν κάθε συζήτηση για το ενδεχόμενο να περάσουν τους υδρογονάνθρακές τους μέσω της Τουρκίας, με αποτέλεσμα είτε τώρα είτε στο μέλλον να εξαρτώνται από τις μεταπτώσεις στη διάθεση της όποιας τουρκικής ηγεσίας.
Κατά συνέπεια, το ζητούμενο είναι να λάβουν τις αποφάσεις τους και οι Έλληνες – της Ελλάδας κυρίως, αφού της Κύπρου εμφανίζονται πολύ πιο κατασταλαγμένοι… – και να αντιληφθούν τα περιορισμένα περιθώρια συνεννόησης και συνεργασίας που υφίστανται με την ηγεσία μιας χώρας που θεωρεί πως όλα της ανήκουν.»
Οι αγωγοί αερίου και πετρελαίου δεν είναι απλοί σωλήνες που μεταφέρουν υδρογονάνθρακες, μαζί τους κουβαλάν συμμαχίες και αντιπαλότητες, φιλίες και έχθρες και το κυριότερο συνδέονται με θέματα γεωπολιτικά και διεθνούς ασφάλειας. Έτσι μέσα σε αυτή την λογική δημιουργίας συμμαχιών, προσχώρησε και η Αίγυπτος η οποία τάσσεται αναφανδόν υπέρ της διέλευσης των υδρογονανθράκων μέσω της Ελλάδας.
Τουρκικές επιδιώξεις
Από τη μια μεριά, Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, και Σλοβενία παραπαίουν οικονομικά και πολιτικά με κύριο χαρακτηριστικό την λαϊκή οργή εναντίον των διεφθαρμένων καθεστώτων. Η επιβληθείσα γερμανική λιτότητα στα παραπάνω κράτη, επιτείνουν την πολιτική αστάθεια με αποτέλεσμα την αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής προοπτικής, στην οποία είχαν επενδύσει οι παραπάνω χώρες. Ο μεγαλοϊδεατισμός της Αλβανίας, η ημερομηνία λήξης του κρατικού μορφώματος της ΠΓΔΜ το οποίο λειτουργεί ως ταραξίας της περιοχής, οι εσωτερικές έριδες του Κοσσόβου αλλά και αντιπαλότητα ΗΠΑ-Ρωσίας για το συγκεκριμένο προτεκτοράτο, δημιουργούν μια γεωπολιτική κατάσταση στην βαλκανική, που θυμίζει περισσότερο μια βαλκανική παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Από την άλλη μεριά η μεταβολή της «Αραβικής Άνοιξης» σε πολικό χειμώνα, επιτείνουν το αδιέξοδο και δημιουργούν μια χαοτική κατάσταση. Ο συνεχιζόμενος εμφύλιος πόλεμος στην Συρία και οι θηριωδίες που διαπράττουν οι Ισλαμοφασίστες εναντίον των κούρδων, εμπλέκουν και τα όμορα κράτη με κίνδυνο την επέκταση του εμφυλίου πολέμου και στον Λίβανο όπου σιίτες και σουνίτες παραστρατιωτικοί υποστηρίζουν τις αντιμαχόμενες πλευρές. Η εμπλοκή της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν (KPG) με τον Μασούντ Μπαρζανί φέρνει ποιο κοντά το Κουρδικό Ιράκ με τους κούρδους της Συρίας και για πρώτη φορά τείνει να δημιουργηθεί ένα νέο Κουρδιστάν το οποίο θα εμπεριέχει και ένα τμήμα της Συρίας. Αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο εφιάλτη της παραπαίουσας Τουρκίας, καθόσον το επόμενο βήμα ολοκλήρωσης του Κουρδιστάν θα είναι η απόσχιση 19 νομών περίπου από την Τουρκία και την προσάρτηση τους στο νέο Κουρδικό κράτος.
Χάρτης του υπό διαμόρφωση κράτους του Κουρδιστάν.
Η σθεναρή αντίσταση του Άσαντ (ο οποίος στηρίζεται από την Ρωσία-Κίνα-Ιράν) και η πιθανή επικράτηση του, δημιουργούν νέα δεδομένα τόσο για την Δύση αλλά κυρίως για την Τουρκία, η οποία στο όραμα του νεοθωμανισμού και του μεγαλοϊδεατισμού του Νταβούτογλου, από δρών παίκτης και κυνηγός μεταβλήθηκε σε θήραμα.
Το συγκεκριμένο υπό διαμόρφωση κράτος τελεί υπό τις ευλογίες τόσο των ΗΠΑ όσο και του Ισραήλ πρωτίστως. Το Ισραήλ στερούμενο στρατηγικού βάθους αλλά και συμμαχιών είναι απομονωμένο σε μια περιοχή αραβοκρατούμενη και γνωρίζει ότι έχει ανάγκη στηρίγματος και ευρύτερων συμμαχιών. Μέσα σε αυτή την λογική πρωτοστατεί για την δημιουργία του Κουρδικού κράτους. Ένα Κουρδικό κράτος το οποίο θα οφείλει την δημιουργία του στο Ισραήλ, θα είναι ένας πιστός σύμμαχος και θα δίνει στρατηγικό βάθος τόσο στο Ισραήλ, αλλά ταυτόχρονα θα εξυπηρετεί και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ καθόσον με υπομόχλιο το Κουρδιστάν οι ΗΠΑ θα μπορούν ενασκούν πίεση προς κάθε κατεύθυνση ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Δηλαδή, προς Βορρά Τουρκία και Ρωσία, προς Ανατολάς Καύκασο και Ιράν, Νότο Συρία και Ιράκ.
Η σύγκρουση Τουρκίας Ισραήλ δεν είναι το Παλαιστινιακό, αλλά η δημιουργία του Κουρδικού κράτους.
Η σύγκρουση της Τουρκίας με το καθεστώς του ΄Ασαντ (ο οποίος στηρίζεται από την Ρωσία-Κίνα-Ιράν) και η πιθανή επικράτηση του, δημιουργούν νέα δεδομένα τόσο για την Δύση αλλά πρωτίστως για την Τουρκία, η οποία στο όραμα του νεοθωμανισμού και του μεγαλοϊδεατισμού του Νταβούτογλου, από δρών παίκτης και κυνηγός μεταβλήθηκε σε θήραμα.
Η παταγώδης αποτυχία της Τούρκο-Αιγυπτιακής προσέγγισης μετά την πτώση της κυβέρνησης του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο και την άνοδο του στρατηγού Μόρσι, αποτελεί μια ακόμη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας. Ουσιαστικά η Τουρκία κατόρθωσε το ακατόρθωτο, μέσα σε ελάχιστο χρόνο απώλεσε όλες τις συμμαχίες και άνοιξε μέτωπο με τους πάντες.
Οι υδρογονάνθρακες δημιουργούν συμμαχίες
Τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, είναι τεράστια 2 και δημιουργούν νέα δεδομένα. Μια ματιά στον παρακάτω πίνακα είναι αρκετή.
Τα εν λόγω κοιτάσματα προορίζονται να καλύψουν την ενεργειακή δίψα της Ευρώπης, προκειμένου να ελαττωθεί η ενεργειακή της εξάρτηση από την Ρωσία. Πρωταγωνιστής στην όλη υπόθεση είναι το Ισραήλ το οποίο και επιθυμεί την κατασκευή αγωγού ο οποίος να διέρχεται μέσω Ελλάδας.
Χάρτης αγωγού ελληνικών συμφερόντων
«Την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ ζήτησε από τους υπουργούς Ενέργειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επενδύσουν στην κατασκευή αγωγού από το Ισραήλ στην Κύπρο, την Ελλάδα και στη συνέχεια στην Ιταλία, με σκοπό να μειώσουν την εξάρτησή τους από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.
Ο αγωγός θα τροφοδοτείται από τα ισραηλινά κοιτάσματα και προφανώς εκεί θα κατευθυνθούν και ποσότητες που θα ανακαλυφθούν στα κοιτάσματα στην ΑΟΖ της Κύπρου και αργότερα στα ελλαδικά «οικόπεδα».
Με την πρόταση αυτή που θα κατατεθεί από το Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επίσημα σε τρεις εβδομάδες, οι ισραηλινοί επιθυμούν να τελειώσουν κάθε συζήτηση για το ενδεχόμενο να περάσουν τους υδρογονάνθρακές τους μέσω της Τουρκίας, με αποτέλεσμα είτε τώρα είτε στο μέλλον να εξαρτώνται από τις μεταπτώσεις στη διάθεση της όποιας τουρκικής ηγεσίας.
Κατά συνέπεια, το ζητούμενο είναι να λάβουν τις αποφάσεις τους και οι Έλληνες – της Ελλάδας κυρίως, αφού της Κύπρου εμφανίζονται πολύ πιο κατασταλαγμένοι… – και να αντιληφθούν τα περιορισμένα περιθώρια συνεννόησης και συνεργασίας που υφίστανται με την ηγεσία μιας χώρας που θεωρεί πως όλα της ανήκουν.»
Οι αγωγοί αερίου και πετρελαίου δεν είναι απλοί σωλήνες που μεταφέρουν υδρογονάνθρακες, μαζί τους κουβαλάν συμμαχίες και αντιπαλότητες, φιλίες και έχθρες και το κυριότερο συνδέονται με θέματα γεωπολιτικά και διεθνούς ασφάλειας. Έτσι μέσα σε αυτή την λογική δημιουργίας συμμαχιών, προσχώρησε και η Αίγυπτος η οποία τάσσεται αναφανδόν υπέρ της διέλευσης των υδρογονανθράκων μέσω της Ελλάδας.
Τουρκικές επιδιώξεις
Η Τουρκία συναισθανόμενη ότι βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση και κινδυνεύει να τεθεί όχι μόνο εκτός γεωπολιτικού παιγνίου, αλλά και να διαμελιστεί, επιδιώκει την κατασκευή αγωγού που θα διέρχεται μέσω της χώρας της.
Σε περίπτωση υλοποίησης του παραπάνω αγωγού, η Τουρκία αναβαθμίζεται γεωπολιτικά καθόσον θα ελέγχει την ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης και επιπλέον αποκλείεται η δημιουργία του Κουρδιστάν και καθ’ επέκταση ο διαμελισμός της.
Μέσα σε αυτή την λογική αποστέλλει το Μπάρμπαρος στην Κυπριακή ΑΟΖ και δημιουργεί παραβιάσεις στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητεί σωρεία συμβάσεων Διεθνούς Δικαίου, προκειμένου να δημιουργήσει προβλήματα στον αδύναμο κρίκο της συμμαχίας που λέγεται Ελλάδα, βασιζόμενη στα τουρκικά φοβικά σύνδρομα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας.
Η Ελλάδα μη διδαχθείσα από τα πρόσφατα γεγονότα (μετά το φτύσιμο που έφαγε εντός της βουλής από τον τούρκο βουλευτή),για μια ακόμη φορά ενδίδει στις τουρκικές προκλητικότητες και συγκαλεί υπουργικό συμβούλιο με την γείτονα χώρα τις προσεχείς ημέρες (αρχές Δεκέμβρη).
Συμπεράσματα
Η Τουρκία ένεκα διεθνών συσχετισμών αδυνατεί στην παρούσα φάση να έρθει σε πολεμική αναμέτρηση με την πατρίδα μας. Στη καλύτερη περίπτωση για αυτή να δημιουργήσει ένα θερμό επεισόδιο, προκειμένου να ροκανίσει χρόνο.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται το θερμό επεισόδιο και να έχει εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες θα πράξουν κατά τον καλύτερο τρόπο το καθήκον τους. Εξάλλου τα θερμά επεισόδια λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης και αποφυγής πολέμου. Αυτό που πρέπει να απασχολεί την ελληνική κυβέρνηση , είναι η πολιτική διαχείριση του θερμού επεισοδίου στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, η οποία θα ακολουθήσει όπως συμβαίνει κάθε φορά, μετά από κάθε θερμό επεισόδιο.
Και κλείνοντας επιγραμματικά θέλω να πω ότι ο μεγάλος φόβος της Τουρκίας είναι η δημιουργία του Κουρδιστάν και η κατασκευή του αγωγού που θα διέρχεται μέσω Ελλάδος. Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας πρέπει να πάψει να λειτουργεί με φοβικά τουρκικά σύνδρομα και να διεκδικήσει το αυτονόητο… Κατοχύρωση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων βάσει του Διεθνούς Δικαίου.
Η Τουρκία μπλοφάρει και οι διεθνείς συγκυρίες είναι υπέρ της Ελλάδας. Η Πατρίδα μας οφείλει να δημιουργήσει συμμαχίες αλλά και να μην κρύβεται πίσω από αυτές. Απαραίτητη προϋπόθεση οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις της και καμία υποχώρηση σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, με οποιοδήποτε κόστος.
Πηγή εφημ. "Το Χωνί"
Χάρτης αγωγού τουρκικών συμφερόντων
Σε περίπτωση υλοποίησης του παραπάνω αγωγού, η Τουρκία αναβαθμίζεται γεωπολιτικά καθόσον θα ελέγχει την ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης και επιπλέον αποκλείεται η δημιουργία του Κουρδιστάν και καθ’ επέκταση ο διαμελισμός της.
Μέσα σε αυτή την λογική αποστέλλει το Μπάρμπαρος στην Κυπριακή ΑΟΖ και δημιουργεί παραβιάσεις στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητεί σωρεία συμβάσεων Διεθνούς Δικαίου, προκειμένου να δημιουργήσει προβλήματα στον αδύναμο κρίκο της συμμαχίας που λέγεται Ελλάδα, βασιζόμενη στα τουρκικά φοβικά σύνδρομα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας.
Η Ελλάδα μη διδαχθείσα από τα πρόσφατα γεγονότα (μετά το φτύσιμο που έφαγε εντός της βουλής από τον τούρκο βουλευτή),για μια ακόμη φορά ενδίδει στις τουρκικές προκλητικότητες και συγκαλεί υπουργικό συμβούλιο με την γείτονα χώρα τις προσεχείς ημέρες (αρχές Δεκέμβρη).
Συμπεράσματα
Η Τουρκία ένεκα διεθνών συσχετισμών αδυνατεί στην παρούσα φάση να έρθει σε πολεμική αναμέτρηση με την πατρίδα μας. Στη καλύτερη περίπτωση για αυτή να δημιουργήσει ένα θερμό επεισόδιο, προκειμένου να ροκανίσει χρόνο.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται το θερμό επεισόδιο και να έχει εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες θα πράξουν κατά τον καλύτερο τρόπο το καθήκον τους. Εξάλλου τα θερμά επεισόδια λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης και αποφυγής πολέμου. Αυτό που πρέπει να απασχολεί την ελληνική κυβέρνηση , είναι η πολιτική διαχείριση του θερμού επεισοδίου στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, η οποία θα ακολουθήσει όπως συμβαίνει κάθε φορά, μετά από κάθε θερμό επεισόδιο.
Και κλείνοντας επιγραμματικά θέλω να πω ότι ο μεγάλος φόβος της Τουρκίας είναι η δημιουργία του Κουρδιστάν και η κατασκευή του αγωγού που θα διέρχεται μέσω Ελλάδος. Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας πρέπει να πάψει να λειτουργεί με φοβικά τουρκικά σύνδρομα και να διεκδικήσει το αυτονόητο… Κατοχύρωση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων βάσει του Διεθνούς Δικαίου.
Η Τουρκία μπλοφάρει και οι διεθνείς συγκυρίες είναι υπέρ της Ελλάδας. Η Πατρίδα μας οφείλει να δημιουργήσει συμμαχίες αλλά και να μην κρύβεται πίσω από αυτές. Απαραίτητη προϋπόθεση οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις της και καμία υποχώρηση σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, με οποιοδήποτε κόστος.
Πηγή εφημ. "Το Χωνί"
