Αν κατά την αρχαιότητα την Αίγυπτο τη «χτύπησαν» οι «Επτά πληγές του Φαραώ», στη σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν να δημιουργήσουν τις «Τέσσερις πληγές του διαμελισμού»,
καθώς από την εποχή που σχηματίστηκε σε κράτος δεν χάνουν ευκαιρία να τις… πετσοκόψουν την εδαφική της ακεραιότητα είτε με «σχέδια επί χάρτου» είτε με μεθοδεύσεις που αποσκοπούν στο διαμελισμό της.
Και μπορεί στην καθημερινότητα των Ελλήνων να μην έχουν σχηματιστεί τέτοιου είδους «απειλές», εντούτοις, αν σκύψουμε με προσοχή στα επιμέρους εθνικά μας προβλήματα, θα δούμε να κρέμονται απειλητικά πάνω από το κεφάλι μας τα… κεφάλια της ΛερναίαςΎδρας, που το καθένα θέλει να κατασπαράξει τη Θράκη, τη Μακεδονία, την ‘Ηπειρο, την Κρήτη, όπως και μερικά νησιά ακόμη. Και μπορεί, επίσης, όλα αυτά να προέρχονται από τη «βουλιμία» ξένων παραγόντων, αλλά είμαστε πια σε θέση να μετρήσουμε κι εμείς σύγχρονους Εφιάλτες που συνηγορούν, για τη δική τους σκοπιμότητα, στο διαμελισμό των εδαφών της πατρίδας μας. ..
Και μπορεί κατά το παρελθόν να έχουν υποστηριχτεί αποσπάσεις ελληνικών εδαφών πριν καν αυτές περιέλθουν στην κυριαρχία της Ελλάδας, όπως η δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας, ως επακόλουθο της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου το 1878, η οποία και δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς διήρκεσε μόνο 120 ημέρες, προκάλεσε όμως επίσημα τη «βουλιμία» των Βουλγάρων, με αποτέλεσμα τις βιαιότητες σε βάρος του ελληνικού στοιχείου της Μακεδονίας και της Θράκης.
Και αν η λήξη του Μακεδονικού Αγώνα, το 1908, αποτέλεσε και το τέλος αυτής της επί 30 χρόνια γενοκτονίας του ελληνικού στοιχείου, η εμμονή των Βουλγάρων για κατάκτηση των ελληνικών εδαφών συνεχίστηκε και με την κατοχή τμημάτωντης Μακεδονίας και της Θράκης, ως επακόλουθο της «συμμαχίας» τους με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αλλά ως «απώτερη επιδίωξη» τερματίστηκε οριστικά πριν από λίγα χρόνια με την επίσημη ανακοίνωση από τη βουλγαρική πλευρά πως δεν συντρέχει πλέον λόγος επιβουλής ελληνικών εδαφών.
Την περίοδο της Κατοχής
Οι Γερμανοί, αμέσως μετά την κατάληψη και της Κρήτης (Μάιος 1941). τότε που ολόκληρη ή ελληνική επικράτεια βρέθηκε κάτω από την κατοχή των δυνάμεωντου Άξονα, διαίρεσαν την Ελλάδα σε τρία βασικά μέρη. Έτσι. η Ιταλία κατέλαβε τα Επτάνησα, ενώ στη Βουλγαρία παραχωρήθηκε αρχικά η ζώνη ανάμεσα στο Στρυμόνα και στο Νέστο, καθώς και τα νησιά Θάσος και Σαμοθράκη. Το τμήμα αυτό επεκτάθηκε αργότερα σχεδόν μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Τόσο οι Ιταλοί στα Επτάνησα όσο και οι Βούλγαροι στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη επιχείρησαν να εφαρμόσουν πολιτική αφελληνισμού. Η υπόλοιπη χώρα διαιρέθηκε σε δύο ζώνες κατοχής, μία γερμανική και μία ιταλική. Η γερμανική ζώνη περιλάμβανε τα 2/3 του νομούΈβρου, την κεντρική και δυτική Μακεδονία, όλα τα νησιά του βόρειου Αιγαίου, εκτός από τη Θάσο και τη Σαμοθράκη, την Αττική, την Κρήτη (εκτός από το νομό Λασιθίου, που ήταν υπό ιταλική διοίκηση) και από τις Κυκλάδες… τη Μήλο. Η ιταλική ζώνη περιλάμβανε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το «Σχέδιο Κίσινγκερ»
Για 20 σχεδόν χρόνια (δεκαετίες 70 και ’80) εκείνος που μεσουράνησε στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν ήταν άλλος από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, ΧάιντςΆλφρεντ Κίσινγκερ (Heinz Alfred Kissinger). Γεννημένος στη Γερμανία το 1923 από γονείς εβραϊκής καταγωγής, οι οποίοι το 1938 διέφυγαν στην Αμερική υπό την απειλή του ναζιστικού καθεστώτος, ακολούθησε αρχικά ακαδημαϊκή καριέρα στο Χάρβαρντ, αλλά παράλληλα συμμετείχε σε διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες και επιτροπές που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έτσι, το 1969 διορίστηκε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας για τον Πρόεδρο Νίξον και ύστερα, κατά τη διάρκεια της Προεδρίας Φορντ, διετέλεσε και υπουργός Εξωτερικών, ενώ, μετά την εκλογή του Κάρτερ στην Προεδρία, ίδρυσε εταιρεία παροχής συμβουλών και συνέχισε τη σταδιοδρομία του ως ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 1993.Μόνο που για την Ελλάδα αποτέλεσε έναν από τους πιο βασικούς διαμορφωτές της «όρεξης» των γειτόνων μας για επιβουλή ελληνικών εδαφών, καθώς το «σχέδιο» του προέβλεπε το διαμελισμό της Ελλάδας.
Το ένα κρατίδιο ξεκινά από την Άρτα και πάνω, με την ονομασία Μεγάλη Αλβανία.
Το δεύτερο κρατίδιο έχει να κάνει με τα Σκόπια, όπου δημιουργείται το κράτος της Μακεδονίας, που φτάνει έως τη Λάρισα. Το τρίτο κρατίδιο είναι η Θράκη.
Και όλα αυτά θα γίνουν σταδιακά με την «άλωση» των πολιτιστικών στοιχείων των Ελλήνων, καθώς ο Κίσινγκερ είχε δηλώσει ότι: «Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθεί. Γι αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί.
Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε τη δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας».
Από τότε, είτε η δήλωση είναι αληθινή είτε όχι, τα όσα περιέγραψε τότε τα βλέπουμε έκτοτε να γίνονται σταδιακά πραγματικότητα από Σκοπιανούς, Αλβανούς και Τούρκους, ενώ τροφοδότησε και το «σχέδιο» του για αναπροσαρμογή των εδαφών των βαλκανικών χωρών. Περιληπτικά, το επονομαζόμενο «Σχέδιο Κίσινγκερ» προβλέπει τη λύση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, με τη δημιουργία μιας συνομοσπονδίας κρατών, των ε πονομαζομένων « Ηνωμένων Πολιτειών της Ανατολικής Μεσογείου» (ΗΠΑΜ). Συγχρόνως, ένα κομμάτι της Ε.Ε. που είναι ήδη ενταγμένο σε αυτή ή θεωρείται πεδίο μελλοντικής διεύρυνσης (Βαλκάνια), θα αποκοπεί ή θα αποτελέσει τμήμα μιας «χαλαρά συνδεόμενης» με αυτή πτέρυγας που θα εκτείνεται προς Ανατολάς.
Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, το «σχέδιο» άρχισε να εφαρμόζεται το 1989. Τότε προέβλεπε αρχικά το διακανονισμό του προβλήματος Ισραήλ-Παλαισπνίων, με τη «διάσπαση» του Ισραήλ, στόχος που παραλίγο να πραγματοποιηθεί πρόσφατα. Η δεύτερη φάση προέβλεπε διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, στόχος που έχει ήδη επιτευχθεί. Η τρίτη φάση θεωρείται ότι προωθεί την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου (αφού πρώτα έχει διασπαστεί σε δύο «κρατίδια»), φάση που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή.Εδώ όμως αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται περισσότερο ενδιαφέροντα.
Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, το «Σχέδιο» στην αρχική του μορφή προέβλεπε ακόμη:
■ Αυτονόμηση Κρήτης. Δωδεκανήσων, νήσων του ανατολικού Αιγαίου και δυτικής Μικράς Ασίας.
■ Αυτονόμηση της ανατολικής, της δυτικής Θράκης και τηςνοτίου Βουλγαρίας.
■ Αύξηση των εδαφών του κράτους των Σκοπίων με προσάρτηση της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.
■ Αύξηση των αλβανικών εδαφών προς Νότο μέχρι καιτην Πρέβεζα.
Ήδη, από το 1989, είχε αποκαλυφθεί ότι η άμβλυνση των ελληνοτουρκικών διαφορών θα έχει ως μακροπρόθεσμους στόχους:
• Την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Αιγαίου.
• Την αποστρατιωτικοποίηση των τουρκικών ακτών της Μικράς Ασίας, μέχρι εκεί που, όπως λένε. δεν φτάνει πιο πέρα.
• Την ίδρυση ελληνοτουρκικών επιχειρήσεων (τουριστικών, πετρελαϊκών, εμπορικών, βιομηχανικών) και την ίδρυση ζώνης ελεύθερου εμπορίου στο Αιγαίο και στις μικρασιατικές ακτές μεταξύ των δύο κρατών, στο πλαίσιο μιας «μεικτής ζώνης κυριαρχίας», που θα εξελιχθεί σε αυτόνομο «κρατίδιο-μαξιλάρι» των τοπικών διενέξεων, διεθνούς επιρροής και ελεγχόμενο από τον ΟΗΕ.
ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΕΣ Μ.Κ.Ο. καί ΣΟΡΟΣ
Έτσι, από τότε βλέπουμε τη δημιουργία εκείνων των φορέων που επιχειρούν την εφαρμογή του «Σχεδίου Κίσινγκερ». Κι αυτές δεν είναι παρά μια «συνομοταξία» Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), οι οποίες δρουν με την οικονομική στήριξη του Τζορτζ Σόρος.
Στην ουσία, πρόκειται για εκείνες τις ΜΚΟ που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να συντάσσουν εκθέσεις περί ύπαρξης «τουρκικής», «μακεδονικής», «τσάμικης» και «βλάχικης» μειονότητας σε διάφορες περιοχές κυρίως της βόρειας Ελλάδας. Σε αρκετές περιπτώσεις, δεν διστάζουν επίσης να κατηγορήσουν το ελληνικό κράτος για παραβίαση «των δικαιωμάτων των μειονοτήτων», κάνοντας λόγο στα κείμενα τους για ελληνικό σοβινισμό, εθνικιστική υστερία και απάνθρωπη μεταχείριση των λαθρομεταναστών.Τα ερωτήματα, για ορισμένες από αυτές τις ΜΚΟ, πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια δημιουργώντας εύλογες υπόνοιες και απορίες, τόσο για τις πηγές χρηματοδότησης τους όσο και για τους σκοπούς που εξυπηρετούν. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση τους, αρκετές από αυτές εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα τους χάρη στη «γαλαντομία» του γνωστού μεγαλοχρηματιστή, κερδοσκόπου και «παγκόσμιου πολίτη», όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, Τζορτζ Σόρος.
Και ποιος είναι ο Τζορτζ Σόρος, ο φίλος και συνδαιτυμόναςτου Κώστα Σημίτη και συνομιλητής του Γιώργου Παπανδρέου; Είναι ένας 80χρονος σήμερα Ουγγροαμερικανός επενδυτής, εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος ονομαζόταν αρχικά Γκιόργκι Σβαρτς, που δραστηριοποιείται σε περίπου 40 χώρες, με πολλές από αυτές να τον έχουν κατηγορήσει ότι προκαλεί και εκμεταλλεύεται την αποσταθεροποίηση κρατών για να αυξάνει την ήδη αμύθητη περιουσία του. Παρά το γεγονός ότι «αυτοσυστήνεται» ως «πολιτικός ακτιβιστής» και υπέρμαχος της «ανοικτής κοινωνίας» και του φιλελευθερισμού, κατά τα πρότυπα του «πνευματικού του πατέρα», φιλοσόφου Καρλ Πόπερ στο London School of Economics, πολλά είναι τα κράτη που ένιωσαν «στο πετσί τους» τις προθέσεις του μεγάλου κερδοσκόπου.
Ενδεικτικά, ο πρώην Πρόεδρος της Γεωργίας, Έντβαρντ Σεβαρνάτζε, τον κατηγόρησε ότι βρίσκεται πίσω από την αποσταθεροποίηση της Γεωργίας, δραστηριοποιήθηκε στη Σερβία πριν και μετά την εισβολή των Αμερικανών και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή της νέας κυβέρνησης, ενώ το ίδιο έκανε και στην Ουκρανία. Για τις τέσσερις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, τη Μαλαισία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη και τις Φιλιππίνες, ο Σόρος αποτελείτο «δαίμονα» και την ενσάρκωση του κακού: «Αυτός είναι που προκάλεσε την κρίση μας», φώναζαν ενδεικτικά οι εφημερίδες της Κουάλα Λουμπούρ.
Σε κάποιες περιπτώσεις πάντως, δεν πέτυχε τους σκοπούς του, όπως στη Ρωσία, στη Λευκορωσία και στο Αζερμπαϊτζάν και εκδιώχθηκε ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας.
Να σημειώσουμε ότι ο ΤζορτζΣόρος, γνωστός για τις εξαιρετικά ανθελληνικές του θέσεις, μέσω του ιδρύματός του «Soros Fund Management, έχει καταφέρει να στήσει ένα διεθνές οικοδόμημα με την εμπλοκή ακαδημαϊκών, επιχειρηματιών και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Λειτουργώντας μάλιστα στα πρότυπα μιας πολυεθνικής εταιρείας, το ίδρυμα του έχει προχωρήσει στη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου ΜΚΟ οι οποίες λειτουργούν ως «θυγατρικές».
Οι οργανώσεις αυτές δραστηριοποιούνται σε πάνω από 40 χώρες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις χρηματοδοτούνται και από τα κράτη που τις φιλοξενούν.
Το ίδρυμα Σόρος είναι επίσης βασικός χρηματοδότης του «Παρατηρητήριου του Ελσίνκι», το οποίο έχει καταδικάσει αρκετές φορέςτη χώρα μας για παραβίαση των δικαιωμάτων των «μειονοτήτων» της. Επίσης χρηματοδοτεί και το «Κέντρο για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία στη Νοτιανατολική Ευρώπη», που προωθεί την αλλαγή των σχολικών εγχειριδίων της Ιστορίας.
Ανάλογα αντεθνική είναι και η δράση άλλων ΜΚΟ, όπως είναι η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (ΕΟΔΜ), καθώς και το Κέντρο Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων (ΚΕΜΟ).
Μια ματιά στις ιστοσελίδες των οργανώσεων αυτών είναι εξόχως αποκαλυπτική: υπερασπίζονται με αξιοθαύμαστο σθένος «Μακεδόνες», «Τσάμηδες» και «Τούρκους» της Ελλάδας, που υποτίθεται ότι καταπιέζονται βάναυσα.Ορισμένες από τις παραπάνω οργανώσεις συγκαταλέγονται, μάλιστα, μεταξύ των μεγαλύτερων κατηγόρων της χώρας μας σε διάφορα φόρουμ του εξωτερικού, πετυχαίνοντας αρκετές καταδίκες σε βάρος της για θέματα «προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «καταπάτησης των δικαιωμάτων των μειονοτήτων».
Ο αριθμός των ΜΚΟ που έχουν ξεκάθαρες πολιτικές κατευθύνσεις και δραστηριοποιούνται στη χώρα μας είναι εντυπωσιακός. Ανάλογα εντυπωσιακό είναι όμως και το λεξιλόγιο που επιλέγουν κάθε φορά να χρησιμοποιούν καιτο οποίο απέχει αρκετά από τις θέσεις της χώρας μας. Ενδεικτικά να σημειώσουμε ότι, σε αναφορές που γίνονται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν είναι λίγες οι φορές που το Αιγαίο αναφέρεται ως «κοινή θάλασσα».
Στην περίπτωση της χώρας μας, το ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος έχει αποτελέσει χρηματοδότης της ΜΚΟ «Ανοιχτή Κοινωνία», μέλος της οποίας το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι του Παναγιώτη Δημητρά, ενός ένθερμου υποστηρικτή της φιλοσκοπιανής οργάνωσης «Ουράνιο Τόξο» και της ύπαρξης «μακεδόνικης μειονότητας» στην Ελλάδα.
Εξάλλου, επισκεπτόμενος κανείς την ιστοσελίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι και αυτήντου «Balkan Human Rights» (Βαλκανικά Ανθρώπινα Δικαιώματα) μπορεί να πάρει μια ιδέα σχετικά με τις σχέσεις του συγκεκριμένου φορέα τόσο με εγχώριους όσο και με διεθνείς φορείς και ΜΚΟ.
Μπορεί, επίσης, να διαπιστώσει ότι το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι του Παναγιώτη Δημητρά, καθώς και η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων, της συζύγου του, Ναυσικάς Παπανικολάτου, έχουν ανακοινώσει επισήμως ως χορηγούς τους το κεντρικό όργανο του Τζορτζ Σόρος στην Ευρώπη, δηλαδή το «Ινστιτούτο Ανοικτής Κοινωνίας» που εδρεύει στη Βουδαπέστη. Επίσης, χορηγίες έχουν λάβει από την Ε.Ε., από την αυστριακή κυβέρνηση, από τοΊδρυμα «Άρτος Ζωής», το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαιωμάτων των Ρομά, το Ίδρυμα Μπέρκχοφ για τη Διερεύνηση Συγκρούσεων, το Δίκτυο Εναλλακτικής Πληροφόρησης, το ΙνστιτούτοΆσπεν του Βερολίνου, τη Διεθνή Ομοσπονδία του Ελσίνκι, την Κοινωνία για την Επικοινωνία και την Πολιτική Έρευνα και… τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς!
Εν συνεχεία, μπορεί κανείς να δει ένα σημαντικό αριθμό προσώπων που έχουν κατά καιρούς βοηθήσει τον κ. Δημητρά στο «έργο» του για τα ανθρώπινα δικαιώματα και δη αυτά των αθίγγανων, των «Μακεδόνων» και των Αλβανών.
Το κυριότερο, ωστόσο, συμπέρασμα, στο οποίο μπορεί κανείς να οδηγηθεί, ακολουθώντας το μονοπάτι των συνεργαζομένων φορέων και χορηγών του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι είναι ότι πρόκειται για έναν «κύκλο» καλοστημένων ειδήσεων, φημών και γνώμης που έχει σαν επίκεντρο του τις οργανώσεις, των οποίων ηγείται ο «φιλάνθρωπος» δισεκατομμυριούχος Τζορτζ Σόρος, μέσω του δικού του «Ινστιτούτου Ανοικτής Κοινωνίας» της Βουδαπέστης και του επίσης δικού του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου (CEU).
Ο ύπουλος ρόλος του υπέρ των Σκοπιανών
Ενδιαφέρον, πάντως, παρουσιάζει και ο ρόλος του Σόρος στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, με τη διείσδυση του στο εκπαιδευτικό σύστημα των βαλκανικών χωρών, μέσω των ΜΚΟ του. Γενικά, σε κάθε χώρα, προωθούνται οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το Σόρος, από πολυεθνικές και από το εκάστοτε υπουργείο Εξωτερικών.
Στην Ελλάδα, στο ίδιο μήκος κύματος, γίνεται μια προσπάθεια αλλαγής των σχολικών βιβλίων και της Ιστορίας, ενώ στα Σκόπια οι ανθελληνικές θέσεις ακούγονται δυνατά και ας μην απορούν κάποιοι γιατί το ίδρυμα Σόρος χρηματοδότησε το βιβλίο της Μαρίας Ρεπούση και άλλα σχετικού περιεχομένου βιβλία. Πρόσφατο παράδειγμα, η έκδοση του σύγχρονου «Μακεδονικού-Ελληνικού Λεξικού», υπό την αιγίδα του Center Mauritius Coppieters στις Βρυξέλλες, που λειτουργεί με την οικονομική υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά και της «Στέγης Μακεδόνικου Πολιτισμού» στη Φλώρινα, ως του πολιτιστικού κέντρου της οργάνωσης «Ουράνιο Τόξο», που αφειδώς χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Σόρος.
Σημειώνεται ότι στην Αλβανία τα σχολικά βιβλία γράφουν ότι χρηματοδοτούνται από τον αμφιλεγόμενο Ουγγροαμερικανό επενδυτή και δεν μας προξενεί πλέον καμιά απορία που ξαφνικά οι Αλβανοί «θυμήθηκαν» κι αυτοί ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν… Αλβανός, αφού η μητέρα του, Ολυμπιάδα, καταγόταν από την ‘Ηπειρο, όπως και ο Πύρρος!
Παράλληλα, άνθρωποι όπως ο Σόρος έχουν χαρίσει πολλά εκατομμύρια δολάρια στα Σκόπια φτιάχνοντας ΜΚΟ και πανεπιστήμια στα οποία οι Σκοπιανοί μαθαίνουν ότι προγονοί τους ήταν ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το σήμα της Βεργίνας πάνω στο πτυχίο του Πανεπιστημίου του Στιπ.
Μάλιστα, ξένοι παρατηρητές έχουν επισημάνει ότι χωρίς τη συνεχή και τεράστια οικονομική ενίσχυση από ιδρύματα και οργανώσεις, όπως του Τζορτζ Σόρος, τα Σκόπια ίσως να μην υπήρχαν σαν κράτος σήμερα… Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
Και είναι απορίας άξιο το πώς η ελληνική πλευρά έχει αφήσει, σχεδόν εδώ και μισό αιώνα, το εθνικό αυτό θέμα να «παίζεται» από την «επιθετική γραμμή» των Σκοπιανών, που ήδη έχουν καταφέρει να «περάσουν» την αναγνώριση της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στα περισσότερα κράτη της οικουμένης, την ίδια ώρα που εμείς ακόμη βαυκαλιζόμαστε στο αν θα παραχωρήσουμε «γεωγραφικό προσδιορισμό» ή όχι στην ονομασία του κράτους των Σκοπίων.
Η απορία αυτή φτάνει ακόμη και σε υποθέσεις «προδοσίας», αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν υπήρχε καμιά αντίδραση από ελληνικής πλευράς ούτε κατά την εποχή που η επαρχία «Vardaska» μετονομάστηκε de facto από τον Τίτο, το 1944, σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Εξάλλου, το 1991 και το 1992 (κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) δεν «χάσαμε» μέσα από τα χέρια μας τις ευκαιρίες τις ευκαιρίες να είχε λυθεί οριστικά το θέμα, αλλά δώσαμε και τη δυνατότητα στους Σκοπιανούς να αναπτύξουν ανενόχλητοι αλλοτριωτικές διεκδικήσεις σε βάρος της Μακεδονίας.
Και σύμφωνα με την άποψη του Στέλιου Παπαθεμελή «το πολιτικό μας προσωπικό και η διανόηση του Κολωνακίου έχουν από καιρό παραδώσει το ζήτημα των Σκοπίων στον… αυτόματο πιλότο»!
Κι αυτό, γιατί αφήσαμε παντελώς ανεκμετάλλευτη τη ευκαιρία που μας δόθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1992, όταν ο Μπιλ Κλίντον δήλωνε: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ε.Ε., σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη “Μακεδονία”».
Από κει και πέρα η Μακεδονία αφέθηκε στην τύχη της και η Αμερική ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισαν το κράτος των Σκοπίων σαν Μακεδονία, σε σημείο που η σημερινή υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, σύζυγος του άλλοτε πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον, μόλις προχθές δήλωσε την «αγανάκτηση» της για τα εμπόδια που βάζει η Ελλάδα στην ένταξη των Σκοπίων στο NATO.
Μόνο που το θέμα της ονομασίας μπορεί να φαίνεται στους πολλούς σαν κάτι το επουσιώδες, εντούτοις έχει δημιουργήσει μια σειρά ανθελληνικών ενεργειών, εντός και εκτός των συνόρων μας, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός μεγάλου «Μακεδόνικου Κράτους» που θα ικανοποιεί μεν τις επεκτατικές τάσεις των Σκοπιανών, αλλά να ευνοεί και τα συμφέροντα των Αμερικανών στα Βαλκάνια. Και η λειτουργία ΜΚΟ, με έδρα τη Φλώρινα (εξάλλου από χωριά της περιοχής κατάγεται και ο Μιλόσοσκι και ο Γκρούεφσκι!), όπως το «Ουράνιο Τόξο» που επιδιώκει τη «Μακεδονία του Αιγαίου» στηριγμένη στο «Σχέδιο Κίσινγκερ», αλλά και η ανθελληνική προπαγάνδα των Σκοπιανών που έχει απλωθεί στα πέρατα της Οικουμένης, αποσκοπούν στη δημιουργία ενός μεγάλου μακεδόνικου αυτόνομου κράτους με κέντρο τα Σκόπια. Και η τελευταία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης είναι ένα «πρώτο βήμα» στις διεκδικήσεις των βορείων γειτόνων μας.
Το «όνειρο» των Αλβανών με το θέμα της Τσαμουριάς
Και αν οι Σκοπιανοί «ονειρεύονται» τη Μεγάλη Μακεδονία, οι Αλβανοί έχουν εμμονή με τη Μεγάλη Αλβανία των χιτλερικών και του «Σχεδίου Κίσινγκερ», οπότε το θέμα της διεκδίκησης της Τσαμουριάς τους έρχεται… γάντι, αν και μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους, το 1913, αλλά κυρίως στη δεκαετία του 1920, οι Τσάμηδες κατέστησαν «σημείο αναφοράς» για την αλβανική πλευρά, η οποία άρχισε να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να δημιουργήσει ζήτημα!Και Τσαμουριά ονομάζεται η περιοχή εκείνη της Ηπείρου που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής ανάμεσα στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα και μέχρι το Βουθρωτό και ανατολικά μέχρι τους πρόποδες του όρους Τόμαρος, μια περιοχή που ταυτίζεται με τη Θεσπρωτία και ένα μικρό της τμήμα ανήκει σήμερα στην Αλβανία με κέντρο την κωμόπολη Κονίσπολη.
Στις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) δεν γίνεται λόγος για Έλληνες και Τούρκους, αλλά για μουσουλμάνους και χριστιανούς, θα έπρεπε τότε όλοι οι μουσουλμάνοι, μεταξύ των οποίων και οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες, να ανταλλαγούν με τους Έλληνες. Όμως, οι Τσάμηδες. οι οποίοι ήταν περίπου 20.000, εξαιρέθηκαν. Μια άλλη πτυχή αυτού του ζητήματος συνιστούν οι περιουσίες των Τσάμηδων. Ένα τμήμα των περιουσιών κατασχέθηκε με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης και ύστερα από συμφωνία με τους ιδιοκτήτες για να καλυφθούν οι ανάγκες των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν την Ήπειρο, ωστόσο το ζήτημα επανήλθε πολλές φορές στην επικαιρότητα με τις ενέργειες των Αλβανών και τις αντίστοιχες του Βενιζέλου, όπως και πριν από την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, το 1940.
Είναι γεγονός ότι οι Τσάμηδες, αισθανόμενοι αδικημένοι με την εξέλιξη του θέματος των περιουσιών τους, οδηγήθηκαν στο να συνεργαστούν με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς και τον Ιούλιο του 1942 συγκροτούν το «Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως», με 14 Τάγματα, έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943 οι Τσάμηδες πέρασαν στο στρατόπεδο των Γερμανών.
Όμως, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, οιΤσάμηδες, συναισθανόμενοι τις συνέπειες από τη συμπεριφορά τους στη διάρκεια της Κατοχής, αναζήτησαν προστασία στην Αλβανία και 18.000 άτομα εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Μετά από όλο αυτό το διάστημα της σιωπής γύρω από τους Τσάμηδες, με την πτώση του κομμουνισμού στην Αλβανία, το 1991, το ζήτημα τους επανήλθε στην επικαιρότητα και παραμένει ένα ζήτημα που ανακύπτει μετά σε κάθε φάση έντασης στις σχέσεις Ελλάδας – Αλβανίας και δεν είναι τα περιστατικά που σημειώνονται κάθε τόσο στα συνοριακά φυλάκια από την προκλητικότητα των λεγόμενων Τσάμηδων. Όπως το τελευταίο επεισόδιο με Αλβανό βουλευτή, τον περασμένο Αύγουστο, που ήθελε να περάσει τη χώρα μας με ένδειξη εθνικότητα «Τσάμης»!
Αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχαν προκληθεί επεισόδια, όπως η οργανωμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν στις 25 Ιουνίου 2006 δεκάδες Αλβανοί Τσάμηδες κοντά στο Τελωνείο Μαυροματίου της ελληνοαλβανικής μεθορίου, επί του αλβανικού εδάφους, όπου οι μετέχοντες στη συγκέντρωση, περιστοιχιζόμενοι από γνωστούς εξτρεμιστές από το Κόσοβο και από άλλες περιοχές, φώναζαν συνθήματα υπέρ της επιστροφής των περιουσίων που υποστηρίζουν ότι είχαν στην Τσαμουριά, σημειώνοντας μάλιστα ότι η ημέρα της συγκέντρωσης αυτή ήταν η επέτειος, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, του «ξεκληρίσματος» των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας.
Έφεραν μάλιστα αμερικανικές σημαίες υποδηλώνοντας ότι έχουν την υποστήριξη των ΗΠΑ. Ανάλογη εκδήλωση-διαδήλωση είχε πραγματοποιηθεί προ ολίγων μηνών και την 1η Νοεμβρίου 2005 και στους Αγίους Σαράντα, η οποία μάλιστα είχε ως επακόλουθο να ματαιωθεί η τότε προγραμματισμένη επίσημη επίσκεψη του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στην περιοχή αυτή.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε απαρατήρητο το γεγονός ότι το «Αλβανικό Λόμπι» στις ΗΠΑ μετέρχεται «παν μέσον» θεμικό και αθέμιτο για να διευκολύνει την υλοποίηση της ιδέας της Μεγάλης Αλβανίας, η οποία σημειωτέον στηρίζεται στον εθνικιστικό εξτρεμισμό και στο οργανωμένο έγκλημα.Ήδη η αλβανική Βουλή στις 30 Ιουνίου 1994 έχει καθιερώσει και μάλιστα ομόφωνα την 27 Ιουνίου ως ημέρα γενοκτονίας των Τσάμηδων, ο δε προ ετών ιδρυθείς σύνδεσμος «Τσαμουριά» στην Αλβανία έχει αναλάβει το προπαγανδιστικό μέρος της προσπάθειας των Τσάμηδων, θέτοντας ως κεντρικό πολιτικό στόχο την αναγνώριση κάποιας «δήθεν» γενοκτονίας των Τσάμηδων.
Η οργάνωση αυτή (Τσαμουριά – Cameria), μέλη της οποίας πρωτοστάτησαν στις εκδηλώσεις του 2006, αποτελείτο αμιγώς πολιτικό τμήμα του αυτού συστήματος που προβάλ-λειτην ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας αναφορικά με την επέκταση της στην Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα, συμπεριλαμβανομένων και των νομών Καστοριάς και Φλώρινας.Παράλληλα, το ένα από τα τρία βασικά συμμαχικά κόμματα του Σάλι Μπερίσα, το PDIU των Τσάμηδων, το πλέον ανθελληνικό κόμμα της Αλβανίας, «άνοιξε την αυλαία» της προεκλογικής του εκστρατείας με βασικό σύνθημα «Θα επιστρέψουμε στηνΤσαμουριά» και ο πρόεδρος του κόμματος Σπετίμ Ιντρίζι, σε ένα παραλήρημα εθνικισμού, δήλωνε ότι «Ο αετός έχει ανάγκη και τα δυο φτερά για να πετάξει. Έχει ανάγκη για το Κόσοβο και την Τσαμουριά»!
Στο έλεος των… Τούρκων η ελληνική Θράκη
Ωστόσο, αν για το θέμα της Μακεδονίας και της Ηπείρου θα πρέπει να αναζητήσουμε σε άλλους την κινητήρια «δύναμη» που σπρώχνει τις κυβερνήσεις των Σκοπίων και της Αλβανίας, αντίστοιχα, στο να δημιουργούν ανθελληνικές κινήσεις, διεκδικώντας ελληνικά εδάφη, για το θέμα της Θράκης πίσω κρύβεται η τουρκική κυβέρνηση, με την έντονη δραστηριότητα του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και τη Μουφτία, που δρα καθαρά ανθελληνικά, υπό την ανοχή του ελληνικού κράτους, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε σήμερα και κάποιο «ιδιαίτερο ενδιαφέρον» και της γερμανικής πλευράς.
Και δεν θα ήταν άστοχο το να επισημάνουμε εδώ την άποψη που διατύπωσε προ ημερών (12 Σεπτεμβρίου 2012) σε άρθρο του στο CNN ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιάννης Βαρουφάκης, για τη σημασία των επικείμενων αμερικανικών εκλογών, μεταφέροντας την εντύπωση ότι «το Βερολίνο καθυστερεί ενδεχόμενο “ακρωτηριασμού” της Ελλάδας αναμένοντας το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ».
Αν και το όλο θέμα, χρονολογικά, είναι παλαιότερο από τα άλλα, καθώς μπορεί να αναχθεί από το 1922, εντούτοις, το θέμα της αυτονομίας έχει να κάνει κυρίως μετά τα χιτλερικά «σχέδια», αλλά κυρίως μετά το «Σχέδιο Κίσινγκερ», ενώ και η πλήρης αδράνεια του ελληνικού κράτους άφησε ανενόχλητουςτουςΤούρκουςνα αλωνίζουν στην περιοχή. Και από το σημείο που κάποτε στρατεύαμε μουσουλμάνους με γνήσιο ελληνικό φρόνημα από τη Θράκη μας,τώρα όλοι τους να νιώθουν καθαρά Τούρκοι, σε σημείο που να το διατυμπανίζουν ακόμη και οι υποψήφιοι βουλευτές των διαφόρων ελληνικών πολιτικών σχηματισμών. Και δεν είναι άστοχο να αναφέρουμε ότι υποψήφιος μουσουλμάνος βουλευτής της Θράκης, σε συνέντευξη του, δήλωνε ότΐ: «Όλοι μας εδώ κάνουμε πολιτική και στην πολιτική πρέπει να υπάρχουν ανοίγματα. Διότι, αν κοιτάξουμε τη μητέρα πατρίδα μας, την Τουρκία, βλέπουμε πως πραγματοποίησε αλλαγές σε πολλά θέματα και, με πρώτα τα θέματα των μειονοτήτων, πήρε σημαντικές αποφάσεις. Και εγώ πιστεύω πως και στην πατρίδα μας, την Ελλάδα, έχει έρθει το τέλος, όποιο κόμμα και να έρθει στην εξουσία είναι υποχρεωμένο να κάνει αυτά τα βήματα.
Δεν θα πρέπει να αρνούνται την τουρκική μας ταυτότητα».
Εξάλλου, δεν θα πρέπει να σχολιαστεί σαν άστοχο και το γεγονός ότι στις 3 Μαΐου, τρεις μέρες πριν από τις εθνικές εκλογές, η Συμβουλευτική Επιτροπή τηςΤουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης (δηλαδή το τυπικά ανώτατο -αν και νομικά ανυπόστατο- και πάντα άκρως προκλητικό όργανο των τουρκοφρόνωντης Θράκης) εξέδωσε ανακοίνωση, μετην οποία καλεί όλα τα μέλη της… τουρκικής μειονότητας να ψηφίσουν, χωρίς να παίρνει περαιτέρω θέση υπέρ κάποιου κόμματος (αν και οι προξενικοί κύκλοι δίνουν υπογείως γραμμή), τονίζει μεταξύ άλλων την ανάγκη ο μειονοτικός κόσμος να ενωθεί και πάλι εκλογικά γύρω από τους Τούρκους υποψηφίους εντός των πολιτικών κομμάτων και έτσι «να εκλεγεί ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός Τούρκων υποψηφίων στην ελληνική Βουλή».
Πέραν τούτων, όμως, την όλη προσπάθεια για αυτονόμηση της δυτικής Θράκης, με την υποστήριξη της Τουρκίας, τη μεθοδεύουν εδώ και χρόνια οργανώσεις, όπως η Τουρκική Ένωση Ξάνθης, η Τουρκική Νεολαία Κομοτηνής, η Ένωση Τούρκων Δασκάλων, που ιδρύθηκαν με την οικονομική υποστήριξη του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής και τις «ευλογίες» των δύο μουφτήδων, Κομοτηνής και Ξάνθης, τη δράση των οποίων «συντονίζει» το «Τουρκικό Πολυεθνικό Ίδρυμα», στο οποίο προεδρεύει ο από την Κομοτηνή καταγόμενος Χαλίτ Ερέν, δημιουργώντας ένα «πλέγμα» τουρκικού φρονήματος.
Μάλιστα, η Ελλάδα είχε καταδικαστεί το 2008 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς, απαγορεύοντας τη λειτουργία συλλόγων που ανήκουν στην τουρκική μειονότητα, παραβιάζειτο άρθρο 110 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σχετικά με το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι». Το Μάρτιο, όμως, του 2012 ο Αρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα για τα ελληνικά δικαστήρια, γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ που με ανακοίνωση του είχε χαρακτηρίσει την απόφαση «λυπηρή».
Μόνο που, πρόσφατα, η ελληνική Θράκη γέμισε αφίσες με το «χάρτη» της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Θράκης», την ώρα, φυσικά, που η σημαία του κρατιδίου έχει από καιρό «κυκλοφορήσει» ευρέως! Αξίζει δε να επισημανθεί ότι δημοσιογράφος Τζεγκίζ Ομέρ της τουρκόφωνης εφημερίδας «Μιλιέτ», που κυκλοφορεί στην Ξάνθη, «ανέβασε» στο Facebook αυτή την αφίσα, προκαλώντας οργή ακόμη και μέσα στους μουσουλμανικούς -και όχι τόσο… τουρκικούς- κύκλουςτης Θράκης.
Πάντως, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Εθνικών Μειονοτήτων, το «Europeada 2012», που διεξήχθη από τις 16 έως τις 24 Ιουνίου στη Γερμανία, συμμετείχε, με κάθε επισημότητα και λαμπρότητα, η ομάδα της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης» (ABTTF).
Οι ποδοσφαιριστές της εμφανίστηκαν με τα «εθνικά» τους χρώματα, όπως τα αποκαλούν οι ίδιοι, τωνΤούρκων της δυτικής Θράκης, το πράσινο και το μαύρο, τα χρώματα δηλαδή της σημαίας τους! Μάλιστα, στην τελετή έναρξης της διοργάνωσης οι εκπρόσωποι της ομάδας δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι «Τούρκοι της Δυτικής Θράκης», ενώ, κατά την είσοδο της ομάδας στο γήπεδο, ακούστηκε και ο εθνικός ύμνος της «δυτικής Θράκης», με τίτλο «My Western Thrace» (Η Δυτική μου Θράκη).
Η αυτονόμηση της Κρήτης
Ωστόσο, η υπόθεση της αυτονόμησης της Κρήτης έχει αρχίσει να καλλιεργείται εδώ και χρόνια και κάποιοι, με πολύ μεθοδικό τρόπο, προσπαθούν να φορτώσουν τους Κρητικούς με αγανάκτηση και αίσθημα εγκατάλειψης από την Αθήνα, πράγμα πολύ εύκολο δηλαδή, αν λάβει κανείς υπόψη ότι όλοι έχουν παράπονα από το «κέντρο». Επιπλέον, η διαφαινόμενη ύπαρξη υδρογοναθράκων σε πεδία νότια της Κρήτης έφερε στην επιφάνεια και σειρά από ισχυρά ξένα συμφέροντα που επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία στον ευρύτερο χώρο, συχνά αμφισβητώντας την ελληνικότητα της Κρήτης.
Μια παρόμοια άποψη εμφανίστηκε πρόσφατα σε συζήτηση του δικτύου Linkendin, όταν κάποιος ξένος ξεναγός, που διαμένει στα Χανιά, προέβαλλε απόψεις περί της «μη ελληνικότητας της Κρήτης», του «δανεισμού» της στην Ελλάδα για μια εκατονταετία (που λήγει το 2013) κ.ά. Αυτή η «λογική» μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως αστεία, αλλά δημιουργεί σοβαρά ζητήματα σε βάθος χρόνου, ενώ (αν τη χρησιμοποιεί και σε επίπεδο τουριστικών ομάδων που ξεναγεί) συγκροτεί μια ομάδα κοινής γνώμης που θα μεταφέρει τις απόψεις στο εξωτερικό, δημιουργώντας σύγχυση και απορίες.
Στο παρελθόν και ειδικότερα τη δεκαετία του ’90 είχε πάλι οργανωθεί μια προσπάθεια απόσπασης της Κρήτης από την Ελλάδα, φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει την επέμβαση των ελληνικών αρχών. Από τότε συχνά εμφανίζονται η «σημαία της Κρήτης», σύλλογοι-φαντάσματα και άλλου είδους «φρούτα» που πολλαπλασιάζονται ίσως σήμερα, την περίοδο της κρίσης, καθώς καλλιεργούν ευκολότερα μύθους, στη βάση «η Κρήτη δεν έχει ανάγκη κανέναν» ή «η Κρήτη είναι αυτάρκης», μαζί με τη νέα άποψη «έχουμε πετρέλαια και μπορούμε μόνοι μας».
Στην προσπάθεια αυτή μπορούμε να εντάξουμε και τη δημιουργία, πριν από λίγες μέρες, ειδικής σελίδας στο Facebook, που τιτλοφορείται «Ανεξάρτητη Κρήτη εδώ και τώρα», με κεντρικό της σύνθημα το «Έξω οιΈλληνες από την Κρήτη».
Το πρώτο πράγμα που διαβάζει κανείς, μπαίνοντας στο προφίλ της σελίδας, είναι μια γνωστή μαντινάδα: «Θέλω να ζω ανεξάρτητος, μόνο με νόμους Κρήτης / να μη λογούμεΈλληνας, μα Κρητικός πολίτης».
Χρησιμοποιώντας, μάλιστα, αποσπάσματα από Κρητικούς που έκαναν περήφανη την Κρήτη, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νίκος Καζαντζάκης, προσπαθούν να στηρίξουν επιχειρήματα περί ανεξαρτησίας του νησιού και περί «ιδιαιτερότητας της κρητικής φυλής».
Μάλιστα, κάτω απ’ αυτό το σκεπτικό, κάποιοι «επιτήδειοι» εκμεταλλεύθηκαν τη δίκαιη αγανάκτηση των αγροτών της Κρήτης και μοίρασαν αυτοκόλλητα σημαιάκια με τη σημαία της ανεξαρτησίας της Κρήτης, που υποτίθεται θα έχει το δικαίωμα το 2012 να κάνει δημοψήφισμα για να αποσχιστεί από την Ελλάδα καινά γίνει ανεξάρτητο κράτος.
Στην υπόθεση αυτή οι «υποκινητές» μιας τέτοιας προσπάθειας θέλουν να ελπίζουν πως έχει υπάρξει ευαισθητοποίηση των αρχών και πως δεν τη θεωρούν σαν ένα ακόμη σύμπτωμα της κρίσης, που δεν απαιτείται να αντιμετωπιστεί άμεσα και σοβαρά.
Απλώς, ας θυμηθούν ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια επίσημοι χάρτες της Συρίας, του Ισραήλ ή άλλων χωρών νοτιότερα έδειχναν την Κρήτη σαν τμήμα της επικράτειας τους.
του Γιώργου Ανδρουτσόπουλου
Από το περιοδικό CRASH
Πηγή
Και μπορεί στην καθημερινότητα των Ελλήνων να μην έχουν σχηματιστεί τέτοιου είδους «απειλές», εντούτοις, αν σκύψουμε με προσοχή στα επιμέρους εθνικά μας προβλήματα, θα δούμε να κρέμονται απειλητικά πάνω από το κεφάλι μας τα… κεφάλια της ΛερναίαςΎδρας, που το καθένα θέλει να κατασπαράξει τη Θράκη, τη Μακεδονία, την ‘Ηπειρο, την Κρήτη, όπως και μερικά νησιά ακόμη. Και μπορεί, επίσης, όλα αυτά να προέρχονται από τη «βουλιμία» ξένων παραγόντων, αλλά είμαστε πια σε θέση να μετρήσουμε κι εμείς σύγχρονους Εφιάλτες που συνηγορούν, για τη δική τους σκοπιμότητα, στο διαμελισμό των εδαφών της πατρίδας μας. ..
Και μπορεί κατά το παρελθόν να έχουν υποστηριχτεί αποσπάσεις ελληνικών εδαφών πριν καν αυτές περιέλθουν στην κυριαρχία της Ελλάδας, όπως η δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας, ως επακόλουθο της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου το 1878, η οποία και δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς διήρκεσε μόνο 120 ημέρες, προκάλεσε όμως επίσημα τη «βουλιμία» των Βουλγάρων, με αποτέλεσμα τις βιαιότητες σε βάρος του ελληνικού στοιχείου της Μακεδονίας και της Θράκης.
Και αν η λήξη του Μακεδονικού Αγώνα, το 1908, αποτέλεσε και το τέλος αυτής της επί 30 χρόνια γενοκτονίας του ελληνικού στοιχείου, η εμμονή των Βουλγάρων για κατάκτηση των ελληνικών εδαφών συνεχίστηκε και με την κατοχή τμημάτωντης Μακεδονίας και της Θράκης, ως επακόλουθο της «συμμαχίας» τους με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αλλά ως «απώτερη επιδίωξη» τερματίστηκε οριστικά πριν από λίγα χρόνια με την επίσημη ανακοίνωση από τη βουλγαρική πλευρά πως δεν συντρέχει πλέον λόγος επιβουλής ελληνικών εδαφών.
Την περίοδο της Κατοχής
Οι Γερμανοί, αμέσως μετά την κατάληψη και της Κρήτης (Μάιος 1941). τότε που ολόκληρη ή ελληνική επικράτεια βρέθηκε κάτω από την κατοχή των δυνάμεωντου Άξονα, διαίρεσαν την Ελλάδα σε τρία βασικά μέρη. Έτσι. η Ιταλία κατέλαβε τα Επτάνησα, ενώ στη Βουλγαρία παραχωρήθηκε αρχικά η ζώνη ανάμεσα στο Στρυμόνα και στο Νέστο, καθώς και τα νησιά Θάσος και Σαμοθράκη. Το τμήμα αυτό επεκτάθηκε αργότερα σχεδόν μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Τόσο οι Ιταλοί στα Επτάνησα όσο και οι Βούλγαροι στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη επιχείρησαν να εφαρμόσουν πολιτική αφελληνισμού. Η υπόλοιπη χώρα διαιρέθηκε σε δύο ζώνες κατοχής, μία γερμανική και μία ιταλική. Η γερμανική ζώνη περιλάμβανε τα 2/3 του νομούΈβρου, την κεντρική και δυτική Μακεδονία, όλα τα νησιά του βόρειου Αιγαίου, εκτός από τη Θάσο και τη Σαμοθράκη, την Αττική, την Κρήτη (εκτός από το νομό Λασιθίου, που ήταν υπό ιταλική διοίκηση) και από τις Κυκλάδες… τη Μήλο. Η ιταλική ζώνη περιλάμβανε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το «Σχέδιο Κίσινγκερ»
Για 20 σχεδόν χρόνια (δεκαετίες 70 και ’80) εκείνος που μεσουράνησε στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν ήταν άλλος από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, ΧάιντςΆλφρεντ Κίσινγκερ (Heinz Alfred Kissinger). Γεννημένος στη Γερμανία το 1923 από γονείς εβραϊκής καταγωγής, οι οποίοι το 1938 διέφυγαν στην Αμερική υπό την απειλή του ναζιστικού καθεστώτος, ακολούθησε αρχικά ακαδημαϊκή καριέρα στο Χάρβαρντ, αλλά παράλληλα συμμετείχε σε διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες και επιτροπές που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έτσι, το 1969 διορίστηκε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας για τον Πρόεδρο Νίξον και ύστερα, κατά τη διάρκεια της Προεδρίας Φορντ, διετέλεσε και υπουργός Εξωτερικών, ενώ, μετά την εκλογή του Κάρτερ στην Προεδρία, ίδρυσε εταιρεία παροχής συμβουλών και συνέχισε τη σταδιοδρομία του ως ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 1993.Μόνο που για την Ελλάδα αποτέλεσε έναν από τους πιο βασικούς διαμορφωτές της «όρεξης» των γειτόνων μας για επιβουλή ελληνικών εδαφών, καθώς το «σχέδιο» του προέβλεπε το διαμελισμό της Ελλάδας.
Το ένα κρατίδιο ξεκινά από την Άρτα και πάνω, με την ονομασία Μεγάλη Αλβανία.
Το δεύτερο κρατίδιο έχει να κάνει με τα Σκόπια, όπου δημιουργείται το κράτος της Μακεδονίας, που φτάνει έως τη Λάρισα. Το τρίτο κρατίδιο είναι η Θράκη.
Και όλα αυτά θα γίνουν σταδιακά με την «άλωση» των πολιτιστικών στοιχείων των Ελλήνων, καθώς ο Κίσινγκερ είχε δηλώσει ότι: «Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθεί. Γι αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί.
Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε τη δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας».
Από τότε, είτε η δήλωση είναι αληθινή είτε όχι, τα όσα περιέγραψε τότε τα βλέπουμε έκτοτε να γίνονται σταδιακά πραγματικότητα από Σκοπιανούς, Αλβανούς και Τούρκους, ενώ τροφοδότησε και το «σχέδιο» του για αναπροσαρμογή των εδαφών των βαλκανικών χωρών. Περιληπτικά, το επονομαζόμενο «Σχέδιο Κίσινγκερ» προβλέπει τη λύση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, με τη δημιουργία μιας συνομοσπονδίας κρατών, των ε πονομαζομένων « Ηνωμένων Πολιτειών της Ανατολικής Μεσογείου» (ΗΠΑΜ). Συγχρόνως, ένα κομμάτι της Ε.Ε. που είναι ήδη ενταγμένο σε αυτή ή θεωρείται πεδίο μελλοντικής διεύρυνσης (Βαλκάνια), θα αποκοπεί ή θα αποτελέσει τμήμα μιας «χαλαρά συνδεόμενης» με αυτή πτέρυγας που θα εκτείνεται προς Ανατολάς.
Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, το «σχέδιο» άρχισε να εφαρμόζεται το 1989. Τότε προέβλεπε αρχικά το διακανονισμό του προβλήματος Ισραήλ-Παλαισπνίων, με τη «διάσπαση» του Ισραήλ, στόχος που παραλίγο να πραγματοποιηθεί πρόσφατα. Η δεύτερη φάση προέβλεπε διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, στόχος που έχει ήδη επιτευχθεί. Η τρίτη φάση θεωρείται ότι προωθεί την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου (αφού πρώτα έχει διασπαστεί σε δύο «κρατίδια»), φάση που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή.Εδώ όμως αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται περισσότερο ενδιαφέροντα.
Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, το «Σχέδιο» στην αρχική του μορφή προέβλεπε ακόμη:
■ Αυτονόμηση Κρήτης. Δωδεκανήσων, νήσων του ανατολικού Αιγαίου και δυτικής Μικράς Ασίας.
■ Αυτονόμηση της ανατολικής, της δυτικής Θράκης και τηςνοτίου Βουλγαρίας.
■ Αύξηση των εδαφών του κράτους των Σκοπίων με προσάρτηση της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.
■ Αύξηση των αλβανικών εδαφών προς Νότο μέχρι καιτην Πρέβεζα.
Ήδη, από το 1989, είχε αποκαλυφθεί ότι η άμβλυνση των ελληνοτουρκικών διαφορών θα έχει ως μακροπρόθεσμους στόχους:
• Την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Αιγαίου.
• Την αποστρατιωτικοποίηση των τουρκικών ακτών της Μικράς Ασίας, μέχρι εκεί που, όπως λένε. δεν φτάνει πιο πέρα.
• Την ίδρυση ελληνοτουρκικών επιχειρήσεων (τουριστικών, πετρελαϊκών, εμπορικών, βιομηχανικών) και την ίδρυση ζώνης ελεύθερου εμπορίου στο Αιγαίο και στις μικρασιατικές ακτές μεταξύ των δύο κρατών, στο πλαίσιο μιας «μεικτής ζώνης κυριαρχίας», που θα εξελιχθεί σε αυτόνομο «κρατίδιο-μαξιλάρι» των τοπικών διενέξεων, διεθνούς επιρροής και ελεγχόμενο από τον ΟΗΕ.
Έτσι, από τότε βλέπουμε τη δημιουργία εκείνων των φορέων που επιχειρούν την εφαρμογή του «Σχεδίου Κίσινγκερ». Κι αυτές δεν είναι παρά μια «συνομοταξία» Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), οι οποίες δρουν με την οικονομική στήριξη του Τζορτζ Σόρος.
Στην ουσία, πρόκειται για εκείνες τις ΜΚΟ που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να συντάσσουν εκθέσεις περί ύπαρξης «τουρκικής», «μακεδονικής», «τσάμικης» και «βλάχικης» μειονότητας σε διάφορες περιοχές κυρίως της βόρειας Ελλάδας. Σε αρκετές περιπτώσεις, δεν διστάζουν επίσης να κατηγορήσουν το ελληνικό κράτος για παραβίαση «των δικαιωμάτων των μειονοτήτων», κάνοντας λόγο στα κείμενα τους για ελληνικό σοβινισμό, εθνικιστική υστερία και απάνθρωπη μεταχείριση των λαθρομεταναστών.Τα ερωτήματα, για ορισμένες από αυτές τις ΜΚΟ, πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια δημιουργώντας εύλογες υπόνοιες και απορίες, τόσο για τις πηγές χρηματοδότησης τους όσο και για τους σκοπούς που εξυπηρετούν. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση τους, αρκετές από αυτές εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα τους χάρη στη «γαλαντομία» του γνωστού μεγαλοχρηματιστή, κερδοσκόπου και «παγκόσμιου πολίτη», όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, Τζορτζ Σόρος.
Και ποιος είναι ο Τζορτζ Σόρος, ο φίλος και συνδαιτυμόναςτου Κώστα Σημίτη και συνομιλητής του Γιώργου Παπανδρέου; Είναι ένας 80χρονος σήμερα Ουγγροαμερικανός επενδυτής, εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος ονομαζόταν αρχικά Γκιόργκι Σβαρτς, που δραστηριοποιείται σε περίπου 40 χώρες, με πολλές από αυτές να τον έχουν κατηγορήσει ότι προκαλεί και εκμεταλλεύεται την αποσταθεροποίηση κρατών για να αυξάνει την ήδη αμύθητη περιουσία του. Παρά το γεγονός ότι «αυτοσυστήνεται» ως «πολιτικός ακτιβιστής» και υπέρμαχος της «ανοικτής κοινωνίας» και του φιλελευθερισμού, κατά τα πρότυπα του «πνευματικού του πατέρα», φιλοσόφου Καρλ Πόπερ στο London School of Economics, πολλά είναι τα κράτη που ένιωσαν «στο πετσί τους» τις προθέσεις του μεγάλου κερδοσκόπου.
Ενδεικτικά, ο πρώην Πρόεδρος της Γεωργίας, Έντβαρντ Σεβαρνάτζε, τον κατηγόρησε ότι βρίσκεται πίσω από την αποσταθεροποίηση της Γεωργίας, δραστηριοποιήθηκε στη Σερβία πριν και μετά την εισβολή των Αμερικανών και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή της νέας κυβέρνησης, ενώ το ίδιο έκανε και στην Ουκρανία. Για τις τέσσερις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, τη Μαλαισία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη και τις Φιλιππίνες, ο Σόρος αποτελείτο «δαίμονα» και την ενσάρκωση του κακού: «Αυτός είναι που προκάλεσε την κρίση μας», φώναζαν ενδεικτικά οι εφημερίδες της Κουάλα Λουμπούρ.
Σε κάποιες περιπτώσεις πάντως, δεν πέτυχε τους σκοπούς του, όπως στη Ρωσία, στη Λευκορωσία και στο Αζερμπαϊτζάν και εκδιώχθηκε ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας.
Να σημειώσουμε ότι ο ΤζορτζΣόρος, γνωστός για τις εξαιρετικά ανθελληνικές του θέσεις, μέσω του ιδρύματός του «Soros Fund Management, έχει καταφέρει να στήσει ένα διεθνές οικοδόμημα με την εμπλοκή ακαδημαϊκών, επιχειρηματιών και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Λειτουργώντας μάλιστα στα πρότυπα μιας πολυεθνικής εταιρείας, το ίδρυμα του έχει προχωρήσει στη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου ΜΚΟ οι οποίες λειτουργούν ως «θυγατρικές».
Οι οργανώσεις αυτές δραστηριοποιούνται σε πάνω από 40 χώρες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις χρηματοδοτούνται και από τα κράτη που τις φιλοξενούν.
Το ίδρυμα Σόρος είναι επίσης βασικός χρηματοδότης του «Παρατηρητήριου του Ελσίνκι», το οποίο έχει καταδικάσει αρκετές φορέςτη χώρα μας για παραβίαση των δικαιωμάτων των «μειονοτήτων» της. Επίσης χρηματοδοτεί και το «Κέντρο για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία στη Νοτιανατολική Ευρώπη», που προωθεί την αλλαγή των σχολικών εγχειριδίων της Ιστορίας.
Ο αριθμός των ΜΚΟ που έχουν ξεκάθαρες πολιτικές κατευθύνσεις και δραστηριοποιούνται στη χώρα μας είναι εντυπωσιακός. Ανάλογα εντυπωσιακό είναι όμως και το λεξιλόγιο που επιλέγουν κάθε φορά να χρησιμοποιούν καιτο οποίο απέχει αρκετά από τις θέσεις της χώρας μας. Ενδεικτικά να σημειώσουμε ότι, σε αναφορές που γίνονται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν είναι λίγες οι φορές που το Αιγαίο αναφέρεται ως «κοινή θάλασσα».
Στην περίπτωση της χώρας μας, το ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος έχει αποτελέσει χρηματοδότης της ΜΚΟ «Ανοιχτή Κοινωνία», μέλος της οποίας το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι του Παναγιώτη Δημητρά, ενός ένθερμου υποστηρικτή της φιλοσκοπιανής οργάνωσης «Ουράνιο Τόξο» και της ύπαρξης «μακεδόνικης μειονότητας» στην Ελλάδα.
Εξάλλου, επισκεπτόμενος κανείς την ιστοσελίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι και αυτήντου «Balkan Human Rights» (Βαλκανικά Ανθρώπινα Δικαιώματα) μπορεί να πάρει μια ιδέα σχετικά με τις σχέσεις του συγκεκριμένου φορέα τόσο με εγχώριους όσο και με διεθνείς φορείς και ΜΚΟ.
Μπορεί, επίσης, να διαπιστώσει ότι το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι του Παναγιώτη Δημητρά, καθώς και η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων, της συζύγου του, Ναυσικάς Παπανικολάτου, έχουν ανακοινώσει επισήμως ως χορηγούς τους το κεντρικό όργανο του Τζορτζ Σόρος στην Ευρώπη, δηλαδή το «Ινστιτούτο Ανοικτής Κοινωνίας» που εδρεύει στη Βουδαπέστη. Επίσης, χορηγίες έχουν λάβει από την Ε.Ε., από την αυστριακή κυβέρνηση, από τοΊδρυμα «Άρτος Ζωής», το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαιωμάτων των Ρομά, το Ίδρυμα Μπέρκχοφ για τη Διερεύνηση Συγκρούσεων, το Δίκτυο Εναλλακτικής Πληροφόρησης, το ΙνστιτούτοΆσπεν του Βερολίνου, τη Διεθνή Ομοσπονδία του Ελσίνκι, την Κοινωνία για την Επικοινωνία και την Πολιτική Έρευνα και… τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς!
Εν συνεχεία, μπορεί κανείς να δει ένα σημαντικό αριθμό προσώπων που έχουν κατά καιρούς βοηθήσει τον κ. Δημητρά στο «έργο» του για τα ανθρώπινα δικαιώματα και δη αυτά των αθίγγανων, των «Μακεδόνων» και των Αλβανών.
Το κυριότερο, ωστόσο, συμπέρασμα, στο οποίο μπορεί κανείς να οδηγηθεί, ακολουθώντας το μονοπάτι των συνεργαζομένων φορέων και χορηγών του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι είναι ότι πρόκειται για έναν «κύκλο» καλοστημένων ειδήσεων, φημών και γνώμης που έχει σαν επίκεντρο του τις οργανώσεις, των οποίων ηγείται ο «φιλάνθρωπος» δισεκατομμυριούχος Τζορτζ Σόρος, μέσω του δικού του «Ινστιτούτου Ανοικτής Κοινωνίας» της Βουδαπέστης και του επίσης δικού του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου (CEU).
Ο ύπουλος ρόλος του υπέρ των Σκοπιανών
Ενδιαφέρον, πάντως, παρουσιάζει και ο ρόλος του Σόρος στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, με τη διείσδυση του στο εκπαιδευτικό σύστημα των βαλκανικών χωρών, μέσω των ΜΚΟ του. Γενικά, σε κάθε χώρα, προωθούνται οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το Σόρος, από πολυεθνικές και από το εκάστοτε υπουργείο Εξωτερικών.
Στην Ελλάδα, στο ίδιο μήκος κύματος, γίνεται μια προσπάθεια αλλαγής των σχολικών βιβλίων και της Ιστορίας, ενώ στα Σκόπια οι ανθελληνικές θέσεις ακούγονται δυνατά και ας μην απορούν κάποιοι γιατί το ίδρυμα Σόρος χρηματοδότησε το βιβλίο της Μαρίας Ρεπούση και άλλα σχετικού περιεχομένου βιβλία. Πρόσφατο παράδειγμα, η έκδοση του σύγχρονου «Μακεδονικού-Ελληνικού Λεξικού», υπό την αιγίδα του Center Mauritius Coppieters στις Βρυξέλλες, που λειτουργεί με την οικονομική υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά και της «Στέγης Μακεδόνικου Πολιτισμού» στη Φλώρινα, ως του πολιτιστικού κέντρου της οργάνωσης «Ουράνιο Τόξο», που αφειδώς χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Σόρος.
Παράλληλα, άνθρωποι όπως ο Σόρος έχουν χαρίσει πολλά εκατομμύρια δολάρια στα Σκόπια φτιάχνοντας ΜΚΟ και πανεπιστήμια στα οποία οι Σκοπιανοί μαθαίνουν ότι προγονοί τους ήταν ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το σήμα της Βεργίνας πάνω στο πτυχίο του Πανεπιστημίου του Στιπ.
Μάλιστα, ξένοι παρατηρητές έχουν επισημάνει ότι χωρίς τη συνεχή και τεράστια οικονομική ενίσχυση από ιδρύματα και οργανώσεις, όπως του Τζορτζ Σόρος, τα Σκόπια ίσως να μην υπήρχαν σαν κράτος σήμερα… Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
Και είναι απορίας άξιο το πώς η ελληνική πλευρά έχει αφήσει, σχεδόν εδώ και μισό αιώνα, το εθνικό αυτό θέμα να «παίζεται» από την «επιθετική γραμμή» των Σκοπιανών, που ήδη έχουν καταφέρει να «περάσουν» την αναγνώριση της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στα περισσότερα κράτη της οικουμένης, την ίδια ώρα που εμείς ακόμη βαυκαλιζόμαστε στο αν θα παραχωρήσουμε «γεωγραφικό προσδιορισμό» ή όχι στην ονομασία του κράτους των Σκοπίων.
Η απορία αυτή φτάνει ακόμη και σε υποθέσεις «προδοσίας», αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν υπήρχε καμιά αντίδραση από ελληνικής πλευράς ούτε κατά την εποχή που η επαρχία «Vardaska» μετονομάστηκε de facto από τον Τίτο, το 1944, σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Εξάλλου, το 1991 και το 1992 (κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) δεν «χάσαμε» μέσα από τα χέρια μας τις ευκαιρίες τις ευκαιρίες να είχε λυθεί οριστικά το θέμα, αλλά δώσαμε και τη δυνατότητα στους Σκοπιανούς να αναπτύξουν ανενόχλητοι αλλοτριωτικές διεκδικήσεις σε βάρος της Μακεδονίας.
Από κει και πέρα η Μακεδονία αφέθηκε στην τύχη της και η Αμερική ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισαν το κράτος των Σκοπίων σαν Μακεδονία, σε σημείο που η σημερινή υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, σύζυγος του άλλοτε πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον, μόλις προχθές δήλωσε την «αγανάκτηση» της για τα εμπόδια που βάζει η Ελλάδα στην ένταξη των Σκοπίων στο NATO.
Μόνο που το θέμα της ονομασίας μπορεί να φαίνεται στους πολλούς σαν κάτι το επουσιώδες, εντούτοις έχει δημιουργήσει μια σειρά ανθελληνικών ενεργειών, εντός και εκτός των συνόρων μας, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός μεγάλου «Μακεδόνικου Κράτους» που θα ικανοποιεί μεν τις επεκτατικές τάσεις των Σκοπιανών, αλλά να ευνοεί και τα συμφέροντα των Αμερικανών στα Βαλκάνια. Και η λειτουργία ΜΚΟ, με έδρα τη Φλώρινα (εξάλλου από χωριά της περιοχής κατάγεται και ο Μιλόσοσκι και ο Γκρούεφσκι!), όπως το «Ουράνιο Τόξο» που επιδιώκει τη «Μακεδονία του Αιγαίου» στηριγμένη στο «Σχέδιο Κίσινγκερ», αλλά και η ανθελληνική προπαγάνδα των Σκοπιανών που έχει απλωθεί στα πέρατα της Οικουμένης, αποσκοπούν στη δημιουργία ενός μεγάλου μακεδόνικου αυτόνομου κράτους με κέντρο τα Σκόπια. Και η τελευταία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης είναι ένα «πρώτο βήμα» στις διεκδικήσεις των βορείων γειτόνων μας.
Το «όνειρο» των Αλβανών με το θέμα της Τσαμουριάς
Και αν οι Σκοπιανοί «ονειρεύονται» τη Μεγάλη Μακεδονία, οι Αλβανοί έχουν εμμονή με τη Μεγάλη Αλβανία των χιτλερικών και του «Σχεδίου Κίσινγκερ», οπότε το θέμα της διεκδίκησης της Τσαμουριάς τους έρχεται… γάντι, αν και μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους, το 1913, αλλά κυρίως στη δεκαετία του 1920, οι Τσάμηδες κατέστησαν «σημείο αναφοράς» για την αλβανική πλευρά, η οποία άρχισε να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να δημιουργήσει ζήτημα!Και Τσαμουριά ονομάζεται η περιοχή εκείνη της Ηπείρου που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής ανάμεσα στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα και μέχρι το Βουθρωτό και ανατολικά μέχρι τους πρόποδες του όρους Τόμαρος, μια περιοχή που ταυτίζεται με τη Θεσπρωτία και ένα μικρό της τμήμα ανήκει σήμερα στην Αλβανία με κέντρο την κωμόπολη Κονίσπολη.
Στις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) δεν γίνεται λόγος για Έλληνες και Τούρκους, αλλά για μουσουλμάνους και χριστιανούς, θα έπρεπε τότε όλοι οι μουσουλμάνοι, μεταξύ των οποίων και οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες, να ανταλλαγούν με τους Έλληνες. Όμως, οι Τσάμηδες. οι οποίοι ήταν περίπου 20.000, εξαιρέθηκαν. Μια άλλη πτυχή αυτού του ζητήματος συνιστούν οι περιουσίες των Τσάμηδων. Ένα τμήμα των περιουσιών κατασχέθηκε με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης και ύστερα από συμφωνία με τους ιδιοκτήτες για να καλυφθούν οι ανάγκες των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν την Ήπειρο, ωστόσο το ζήτημα επανήλθε πολλές φορές στην επικαιρότητα με τις ενέργειες των Αλβανών και τις αντίστοιχες του Βενιζέλου, όπως και πριν από την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, το 1940.
Είναι γεγονός ότι οι Τσάμηδες, αισθανόμενοι αδικημένοι με την εξέλιξη του θέματος των περιουσιών τους, οδηγήθηκαν στο να συνεργαστούν με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς και τον Ιούλιο του 1942 συγκροτούν το «Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως», με 14 Τάγματα, έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943 οι Τσάμηδες πέρασαν στο στρατόπεδο των Γερμανών.
Όμως, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, οιΤσάμηδες, συναισθανόμενοι τις συνέπειες από τη συμπεριφορά τους στη διάρκεια της Κατοχής, αναζήτησαν προστασία στην Αλβανία και 18.000 άτομα εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Μετά από όλο αυτό το διάστημα της σιωπής γύρω από τους Τσάμηδες, με την πτώση του κομμουνισμού στην Αλβανία, το 1991, το ζήτημα τους επανήλθε στην επικαιρότητα και παραμένει ένα ζήτημα που ανακύπτει μετά σε κάθε φάση έντασης στις σχέσεις Ελλάδας – Αλβανίας και δεν είναι τα περιστατικά που σημειώνονται κάθε τόσο στα συνοριακά φυλάκια από την προκλητικότητα των λεγόμενων Τσάμηδων. Όπως το τελευταίο επεισόδιο με Αλβανό βουλευτή, τον περασμένο Αύγουστο, που ήθελε να περάσει τη χώρα μας με ένδειξη εθνικότητα «Τσάμης»!
Αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχαν προκληθεί επεισόδια, όπως η οργανωμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν στις 25 Ιουνίου 2006 δεκάδες Αλβανοί Τσάμηδες κοντά στο Τελωνείο Μαυροματίου της ελληνοαλβανικής μεθορίου, επί του αλβανικού εδάφους, όπου οι μετέχοντες στη συγκέντρωση, περιστοιχιζόμενοι από γνωστούς εξτρεμιστές από το Κόσοβο και από άλλες περιοχές, φώναζαν συνθήματα υπέρ της επιστροφής των περιουσίων που υποστηρίζουν ότι είχαν στην Τσαμουριά, σημειώνοντας μάλιστα ότι η ημέρα της συγκέντρωσης αυτή ήταν η επέτειος, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, του «ξεκληρίσματος» των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας.
Έφεραν μάλιστα αμερικανικές σημαίες υποδηλώνοντας ότι έχουν την υποστήριξη των ΗΠΑ. Ανάλογη εκδήλωση-διαδήλωση είχε πραγματοποιηθεί προ ολίγων μηνών και την 1η Νοεμβρίου 2005 και στους Αγίους Σαράντα, η οποία μάλιστα είχε ως επακόλουθο να ματαιωθεί η τότε προγραμματισμένη επίσημη επίσκεψη του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στην περιοχή αυτή.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε απαρατήρητο το γεγονός ότι το «Αλβανικό Λόμπι» στις ΗΠΑ μετέρχεται «παν μέσον» θεμικό και αθέμιτο για να διευκολύνει την υλοποίηση της ιδέας της Μεγάλης Αλβανίας, η οποία σημειωτέον στηρίζεται στον εθνικιστικό εξτρεμισμό και στο οργανωμένο έγκλημα.Ήδη η αλβανική Βουλή στις 30 Ιουνίου 1994 έχει καθιερώσει και μάλιστα ομόφωνα την 27 Ιουνίου ως ημέρα γενοκτονίας των Τσάμηδων, ο δε προ ετών ιδρυθείς σύνδεσμος «Τσαμουριά» στην Αλβανία έχει αναλάβει το προπαγανδιστικό μέρος της προσπάθειας των Τσάμηδων, θέτοντας ως κεντρικό πολιτικό στόχο την αναγνώριση κάποιας «δήθεν» γενοκτονίας των Τσάμηδων.
Η οργάνωση αυτή (Τσαμουριά – Cameria), μέλη της οποίας πρωτοστάτησαν στις εκδηλώσεις του 2006, αποτελείτο αμιγώς πολιτικό τμήμα του αυτού συστήματος που προβάλ-λειτην ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας αναφορικά με την επέκταση της στην Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα, συμπεριλαμβανομένων και των νομών Καστοριάς και Φλώρινας.Παράλληλα, το ένα από τα τρία βασικά συμμαχικά κόμματα του Σάλι Μπερίσα, το PDIU των Τσάμηδων, το πλέον ανθελληνικό κόμμα της Αλβανίας, «άνοιξε την αυλαία» της προεκλογικής του εκστρατείας με βασικό σύνθημα «Θα επιστρέψουμε στηνΤσαμουριά» και ο πρόεδρος του κόμματος Σπετίμ Ιντρίζι, σε ένα παραλήρημα εθνικισμού, δήλωνε ότι «Ο αετός έχει ανάγκη και τα δυο φτερά για να πετάξει. Έχει ανάγκη για το Κόσοβο και την Τσαμουριά»!
Στο έλεος των… Τούρκων η ελληνική Θράκη
Ωστόσο, αν για το θέμα της Μακεδονίας και της Ηπείρου θα πρέπει να αναζητήσουμε σε άλλους την κινητήρια «δύναμη» που σπρώχνει τις κυβερνήσεις των Σκοπίων και της Αλβανίας, αντίστοιχα, στο να δημιουργούν ανθελληνικές κινήσεις, διεκδικώντας ελληνικά εδάφη, για το θέμα της Θράκης πίσω κρύβεται η τουρκική κυβέρνηση, με την έντονη δραστηριότητα του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και τη Μουφτία, που δρα καθαρά ανθελληνικά, υπό την ανοχή του ελληνικού κράτους, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε σήμερα και κάποιο «ιδιαίτερο ενδιαφέρον» και της γερμανικής πλευράς.
Και δεν θα ήταν άστοχο το να επισημάνουμε εδώ την άποψη που διατύπωσε προ ημερών (12 Σεπτεμβρίου 2012) σε άρθρο του στο CNN ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιάννης Βαρουφάκης, για τη σημασία των επικείμενων αμερικανικών εκλογών, μεταφέροντας την εντύπωση ότι «το Βερολίνο καθυστερεί ενδεχόμενο “ακρωτηριασμού” της Ελλάδας αναμένοντας το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ».
Αν και το όλο θέμα, χρονολογικά, είναι παλαιότερο από τα άλλα, καθώς μπορεί να αναχθεί από το 1922, εντούτοις, το θέμα της αυτονομίας έχει να κάνει κυρίως μετά τα χιτλερικά «σχέδια», αλλά κυρίως μετά το «Σχέδιο Κίσινγκερ», ενώ και η πλήρης αδράνεια του ελληνικού κράτους άφησε ανενόχλητουςτουςΤούρκουςνα αλωνίζουν στην περιοχή. Και από το σημείο που κάποτε στρατεύαμε μουσουλμάνους με γνήσιο ελληνικό φρόνημα από τη Θράκη μας,τώρα όλοι τους να νιώθουν καθαρά Τούρκοι, σε σημείο που να το διατυμπανίζουν ακόμη και οι υποψήφιοι βουλευτές των διαφόρων ελληνικών πολιτικών σχηματισμών. Και δεν είναι άστοχο να αναφέρουμε ότι υποψήφιος μουσουλμάνος βουλευτής της Θράκης, σε συνέντευξη του, δήλωνε ότΐ: «Όλοι μας εδώ κάνουμε πολιτική και στην πολιτική πρέπει να υπάρχουν ανοίγματα. Διότι, αν κοιτάξουμε τη μητέρα πατρίδα μας, την Τουρκία, βλέπουμε πως πραγματοποίησε αλλαγές σε πολλά θέματα και, με πρώτα τα θέματα των μειονοτήτων, πήρε σημαντικές αποφάσεις. Και εγώ πιστεύω πως και στην πατρίδα μας, την Ελλάδα, έχει έρθει το τέλος, όποιο κόμμα και να έρθει στην εξουσία είναι υποχρεωμένο να κάνει αυτά τα βήματα.
Δεν θα πρέπει να αρνούνται την τουρκική μας ταυτότητα».
Εξάλλου, δεν θα πρέπει να σχολιαστεί σαν άστοχο και το γεγονός ότι στις 3 Μαΐου, τρεις μέρες πριν από τις εθνικές εκλογές, η Συμβουλευτική Επιτροπή τηςΤουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης (δηλαδή το τυπικά ανώτατο -αν και νομικά ανυπόστατο- και πάντα άκρως προκλητικό όργανο των τουρκοφρόνωντης Θράκης) εξέδωσε ανακοίνωση, μετην οποία καλεί όλα τα μέλη της… τουρκικής μειονότητας να ψηφίσουν, χωρίς να παίρνει περαιτέρω θέση υπέρ κάποιου κόμματος (αν και οι προξενικοί κύκλοι δίνουν υπογείως γραμμή), τονίζει μεταξύ άλλων την ανάγκη ο μειονοτικός κόσμος να ενωθεί και πάλι εκλογικά γύρω από τους Τούρκους υποψηφίους εντός των πολιτικών κομμάτων και έτσι «να εκλεγεί ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός Τούρκων υποψηφίων στην ελληνική Βουλή».
Πέραν τούτων, όμως, την όλη προσπάθεια για αυτονόμηση της δυτικής Θράκης, με την υποστήριξη της Τουρκίας, τη μεθοδεύουν εδώ και χρόνια οργανώσεις, όπως η Τουρκική Ένωση Ξάνθης, η Τουρκική Νεολαία Κομοτηνής, η Ένωση Τούρκων Δασκάλων, που ιδρύθηκαν με την οικονομική υποστήριξη του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής και τις «ευλογίες» των δύο μουφτήδων, Κομοτηνής και Ξάνθης, τη δράση των οποίων «συντονίζει» το «Τουρκικό Πολυεθνικό Ίδρυμα», στο οποίο προεδρεύει ο από την Κομοτηνή καταγόμενος Χαλίτ Ερέν, δημιουργώντας ένα «πλέγμα» τουρκικού φρονήματος.
Μάλιστα, η Ελλάδα είχε καταδικαστεί το 2008 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς, απαγορεύοντας τη λειτουργία συλλόγων που ανήκουν στην τουρκική μειονότητα, παραβιάζειτο άρθρο 110 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σχετικά με το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι». Το Μάρτιο, όμως, του 2012 ο Αρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα για τα ελληνικά δικαστήρια, γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ που με ανακοίνωση του είχε χαρακτηρίσει την απόφαση «λυπηρή».
Μόνο που, πρόσφατα, η ελληνική Θράκη γέμισε αφίσες με το «χάρτη» της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Θράκης», την ώρα, φυσικά, που η σημαία του κρατιδίου έχει από καιρό «κυκλοφορήσει» ευρέως! Αξίζει δε να επισημανθεί ότι δημοσιογράφος Τζεγκίζ Ομέρ της τουρκόφωνης εφημερίδας «Μιλιέτ», που κυκλοφορεί στην Ξάνθη, «ανέβασε» στο Facebook αυτή την αφίσα, προκαλώντας οργή ακόμη και μέσα στους μουσουλμανικούς -και όχι τόσο… τουρκικούς- κύκλουςτης Θράκης.
Πάντως, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Εθνικών Μειονοτήτων, το «Europeada 2012», που διεξήχθη από τις 16 έως τις 24 Ιουνίου στη Γερμανία, συμμετείχε, με κάθε επισημότητα και λαμπρότητα, η ομάδα της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης» (ABTTF).
Οι ποδοσφαιριστές της εμφανίστηκαν με τα «εθνικά» τους χρώματα, όπως τα αποκαλούν οι ίδιοι, τωνΤούρκων της δυτικής Θράκης, το πράσινο και το μαύρο, τα χρώματα δηλαδή της σημαίας τους! Μάλιστα, στην τελετή έναρξης της διοργάνωσης οι εκπρόσωποι της ομάδας δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι «Τούρκοι της Δυτικής Θράκης», ενώ, κατά την είσοδο της ομάδας στο γήπεδο, ακούστηκε και ο εθνικός ύμνος της «δυτικής Θράκης», με τίτλο «My Western Thrace» (Η Δυτική μου Θράκη).
Η αυτονόμηση της Κρήτης
Ωστόσο, η υπόθεση της αυτονόμησης της Κρήτης έχει αρχίσει να καλλιεργείται εδώ και χρόνια και κάποιοι, με πολύ μεθοδικό τρόπο, προσπαθούν να φορτώσουν τους Κρητικούς με αγανάκτηση και αίσθημα εγκατάλειψης από την Αθήνα, πράγμα πολύ εύκολο δηλαδή, αν λάβει κανείς υπόψη ότι όλοι έχουν παράπονα από το «κέντρο». Επιπλέον, η διαφαινόμενη ύπαρξη υδρογοναθράκων σε πεδία νότια της Κρήτης έφερε στην επιφάνεια και σειρά από ισχυρά ξένα συμφέροντα που επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία στον ευρύτερο χώρο, συχνά αμφισβητώντας την ελληνικότητα της Κρήτης.
Μια παρόμοια άποψη εμφανίστηκε πρόσφατα σε συζήτηση του δικτύου Linkendin, όταν κάποιος ξένος ξεναγός, που διαμένει στα Χανιά, προέβαλλε απόψεις περί της «μη ελληνικότητας της Κρήτης», του «δανεισμού» της στην Ελλάδα για μια εκατονταετία (που λήγει το 2013) κ.ά. Αυτή η «λογική» μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως αστεία, αλλά δημιουργεί σοβαρά ζητήματα σε βάθος χρόνου, ενώ (αν τη χρησιμοποιεί και σε επίπεδο τουριστικών ομάδων που ξεναγεί) συγκροτεί μια ομάδα κοινής γνώμης που θα μεταφέρει τις απόψεις στο εξωτερικό, δημιουργώντας σύγχυση και απορίες.
Στο παρελθόν και ειδικότερα τη δεκαετία του ’90 είχε πάλι οργανωθεί μια προσπάθεια απόσπασης της Κρήτης από την Ελλάδα, φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει την επέμβαση των ελληνικών αρχών. Από τότε συχνά εμφανίζονται η «σημαία της Κρήτης», σύλλογοι-φαντάσματα και άλλου είδους «φρούτα» που πολλαπλασιάζονται ίσως σήμερα, την περίοδο της κρίσης, καθώς καλλιεργούν ευκολότερα μύθους, στη βάση «η Κρήτη δεν έχει ανάγκη κανέναν» ή «η Κρήτη είναι αυτάρκης», μαζί με τη νέα άποψη «έχουμε πετρέλαια και μπορούμε μόνοι μας».
Στην προσπάθεια αυτή μπορούμε να εντάξουμε και τη δημιουργία, πριν από λίγες μέρες, ειδικής σελίδας στο Facebook, που τιτλοφορείται «Ανεξάρτητη Κρήτη εδώ και τώρα», με κεντρικό της σύνθημα το «Έξω οιΈλληνες από την Κρήτη».
Το πρώτο πράγμα που διαβάζει κανείς, μπαίνοντας στο προφίλ της σελίδας, είναι μια γνωστή μαντινάδα: «Θέλω να ζω ανεξάρτητος, μόνο με νόμους Κρήτης / να μη λογούμεΈλληνας, μα Κρητικός πολίτης».
Χρησιμοποιώντας, μάλιστα, αποσπάσματα από Κρητικούς που έκαναν περήφανη την Κρήτη, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νίκος Καζαντζάκης, προσπαθούν να στηρίξουν επιχειρήματα περί ανεξαρτησίας του νησιού και περί «ιδιαιτερότητας της κρητικής φυλής».
Μάλιστα, κάτω απ’ αυτό το σκεπτικό, κάποιοι «επιτήδειοι» εκμεταλλεύθηκαν τη δίκαιη αγανάκτηση των αγροτών της Κρήτης και μοίρασαν αυτοκόλλητα σημαιάκια με τη σημαία της ανεξαρτησίας της Κρήτης, που υποτίθεται θα έχει το δικαίωμα το 2012 να κάνει δημοψήφισμα για να αποσχιστεί από την Ελλάδα καινά γίνει ανεξάρτητο κράτος.
Στην υπόθεση αυτή οι «υποκινητές» μιας τέτοιας προσπάθειας θέλουν να ελπίζουν πως έχει υπάρξει ευαισθητοποίηση των αρχών και πως δεν τη θεωρούν σαν ένα ακόμη σύμπτωμα της κρίσης, που δεν απαιτείται να αντιμετωπιστεί άμεσα και σοβαρά.
Απλώς, ας θυμηθούν ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια επίσημοι χάρτες της Συρίας, του Ισραήλ ή άλλων χωρών νοτιότερα έδειχναν την Κρήτη σαν τμήμα της επικράτειας τους.
του Γιώργου Ανδρουτσόπουλου
Από το περιοδικό CRASH
Πηγή
