Πηγή: NewsIt (εδώ)
Μια λάθος απόφαση και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με πράγματα και καταστάσεις τις οποίες δεν περίμενες.
Η εικόνα του «βυθισμένου χωριού» είναι συγκλονιστική, καθώς τα σπίτια στα οποία κάποτε άνθρωποι ζούσαν την καθημερινότητά τους έχουν εξαφανισθεί από τόνους λάσπης. Έξι μήνες τον χρόνο, το διάστημα δηλαδή που λειτουργούν οι ταμιευτήρες νερού, το χωριό είναι σκεπασμένο από νερά και δεν φαίνεται.
Στην εκπομπή του, στον ALPHA, απόψε το βράδυ λοιπόν ο δημοσιογράφος επισκέπτεται τα χωριά της Άρτας, αλλά εκτός από το «βυθισμένο χωριό» γνωρίζει και τους «φύλακες της λίμνης», που κάνουν βάρδιες στο απομονωμένο νησάκι για να αποφύγουν τις επιθέσεις λαθραλιειών.
Όπως μου εξήγησε ο Νίκος Μάνεσης «Ο κόλπος του Αμβρακικού που είναι κάτω από την Άρτα σχηματίζει δύο λιμνοθάλασσες. Η μία λέγεται Τσουκαλού γιατί τα ψάρια τα μαζεύεις με το τσουκάλι και η άλλη λέγεται Λογαρού, γιατί χάνεις το λογαριασμό από τα πολλά ψάρια. Εκεί λοιπόν υπάρχουν διβάρια όπου κάνουν ιχθυοκαλλιέργειες. Αυτή η περιοχή μαστίζεται από τη λαθραλιεία. Το βράδυ δηλαδή επειδή υπάρχουν εκεί πολλά ψάρια, πηγαίνουν ντόπιοι ψαράδες, οι οποίοι ρίχνουν δίχτυα και τα μαζεύουν. Έτσι οι ψαράδες που έχουν φτιάξει συνεταιρισμούς σ’ ένα από τα νησάκια της λιμνοθάλασσας έχουν φτιάξει και παράγκες όπου μένουν «φρουροί». Σ’ ένα από τα «φυλάκια» αυτά έχουν κανονικό ραντάρ, το οποίο είναι σαν και αυτό που βλέπουμε στις πολεμικές ταινίες. Δηλαδή, το ραντάρ χτενίζει τις λιμνοθάλασσες και όταν εντοπιστεί κάποιος να κινείται μέσα στη νύχτα οι «φρουροί» ειδοποιούν το Λιμενικό. Αλλά το Λιμενικό μέχρι να πάρει το σήμα, μέχρι να ξεκινήσει και να πάει στην περιοχή, οι νόμιμοι ψαράδες παίρνουν τα καΐκια τους, πηγαίνουν στο σημείο που το ραντάρ έχει εντοπίσει ότι είναι οι λαθραλιείες, τους πλησιάζουν και τους παίρνουν τα δίχτυα, προκαλώντας τους οικονομική ζημιά».
Βλέπεις, λοιπόν, ότι τον 21ο αιώνα κάποιος άνθρωπος ξενυχτά, ό,τι καιρό και να κάνει, για να προστατέψει μια περιοχή. Αυτός είναι ουσιαστικά φρουρός, είναι φύλακας. Αυτός ειδοποιεί τους άλλους ψαράδες και οργανώνει μια «στρατιωτική» επιχείρηση. Μέσα στην ημέρα οι ψαράδες – «φρουροί» εναλλάσσονται, είναι στρατιωτικές οι βάρδιες, δηλαδή, όπως στον στρατό βγαίνουν νούμερα. Είναι περίπου 70 ψαράδες και από αυτές τις βάρδιες περνούν όλοι. Αυτός που κάνει τη βραδινή βάρδια ξενυχτάει εκεί, είναι οργανωμένοι, έχουν κάποια δωματιάκια από σανίδες, δύο κρεβάτια, μια σόμπα και βεβαίως συσσωρευτές ηλιακής ενέργειας για να δουλεύει το ραντάρ».
Απόψε το βράδυ λοιπόν, στις 23:45, μέσα από την εκπομπή του «60΄ Ελλάδα» στον ALPHA, ο Νίκος Μάνεσης μας ξεναγεί στα χωριά της Άρτας καταγράφοντας τις ομορφιές της περιοχής, αλλά και την καθημερινότητα των κατοίκων τους.
Μια λάθος απόφαση και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με πράγματα και καταστάσεις τις οποίες δεν περίμενες.
Μία περιπέτεια που ξεκίνησε χωρίς κανείς να την περιμένει και κυρίως, χωρίς οι πρωταγωνιστές της να είναι προετοιμασμένοι.
Όλα συνέβησαν πριν από μερικές ημέρες, όταν ο Νίκος Μάνεσης μαζί με τους συνεργάτες της εκπομπής του «60΄ Ελλάδα», επισκέφτηκε την Άρτα και θέλησαν να δουν και να καταγράψουν με τις κάμερες το βυθισμένο χωριό.
Όπως μου είπε λοιπόν «Όταν πηγαίνουμε στην ελληνική περιφέρεια επισκεπτόμαστε πολλά χωριά από κάθε περιοχή για να καταγράψουμε και τα θετικά και τα αρνητικά. Μας είπαν ότι στην Άρτα υπάρχει ένα χωριό, η Καλεντίνη, το οποίο βυθίστηκε στη δεκαετία του ’80 προκειμένου να γίνει ένα μεγάλο φράγμα, οι κάτοικοι αποζημιώθηκαν και σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για την Καλεντίνη, πρώτα όμως, κάναμε στάση για ρεπορτάζ στο προηγούμενο χωριό. Εκεί, ρωτήσαμε μια γιαγιά για το πώς θα πάμε στο βυθισμένο χωριό και μας είπε πως όταν περάσετε μια γέφυρα στον πρώτο χωματόδρομο θα πάτε αριστερά. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες της, φτάσαμε σε ένα ποτάμι της περιοχής και από μακριά είδαμε ένα κτήριο. Φαινόταν πράγματι σαν το βυθισμένο χωριό, εκ των υστέρων μάθαμε ότι ήταν το κτήριο του σχολείου. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε, μας χώριζε μια απόσταση 300 – 400 μέτρων, ρίξαμε κορώνα – γράμματα και… χάσαμε! Είπαμε ότι θα περάσουμε από το ποτάμι αλλά κολλήσαμε στη λάσπη. Ειδοποιήσαμε κάποιους φίλους αγρότες με τρακτέρ, ήρθε ένα τρακτέρ για να μας τραβήξει, κόλλησε και το τρακτέρ. Ειδοποιήσαμε μετά ένα μεγαλύτερο τρακτέρ, ξεκόλλησε το πρώτο τρακτέρ και αμέσως μετά ξεκόλλησε και εμάς. Βιώσαμε μια πολύ ωραία off road περιπέτεια η οποία έχει καταγραφεί και θα τη δουν και οι τηλεθεατές απόψε το βράδυ. Βεβαίως, μετά από αυτή την περιπέτεια, η οποία ξεκίνησε το πρωί και τελείωσε το απόγευμα, βρήκαμε τον σωστό δρόμο και φτάσαμε στην Καλεντίνη», μου είπε ο Νίκος Μάνεσης για την περιπέτειά του, προσθέτοντας με χιούμορ πως «Τέλος καλό, όλα καλά αν και φάγαμε πάρα πολλή λάσπη και όχι από… λασπολόγους»!
Όλα συνέβησαν πριν από μερικές ημέρες, όταν ο Νίκος Μάνεσης μαζί με τους συνεργάτες της εκπομπής του «60΄ Ελλάδα», επισκέφτηκε την Άρτα και θέλησαν να δουν και να καταγράψουν με τις κάμερες το βυθισμένο χωριό.
Όπως μου είπε λοιπόν «Όταν πηγαίνουμε στην ελληνική περιφέρεια επισκεπτόμαστε πολλά χωριά από κάθε περιοχή για να καταγράψουμε και τα θετικά και τα αρνητικά. Μας είπαν ότι στην Άρτα υπάρχει ένα χωριό, η Καλεντίνη, το οποίο βυθίστηκε στη δεκαετία του ’80 προκειμένου να γίνει ένα μεγάλο φράγμα, οι κάτοικοι αποζημιώθηκαν και σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για την Καλεντίνη, πρώτα όμως, κάναμε στάση για ρεπορτάζ στο προηγούμενο χωριό. Εκεί, ρωτήσαμε μια γιαγιά για το πώς θα πάμε στο βυθισμένο χωριό και μας είπε πως όταν περάσετε μια γέφυρα στον πρώτο χωματόδρομο θα πάτε αριστερά. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες της, φτάσαμε σε ένα ποτάμι της περιοχής και από μακριά είδαμε ένα κτήριο. Φαινόταν πράγματι σαν το βυθισμένο χωριό, εκ των υστέρων μάθαμε ότι ήταν το κτήριο του σχολείου. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε, μας χώριζε μια απόσταση 300 – 400 μέτρων, ρίξαμε κορώνα – γράμματα και… χάσαμε! Είπαμε ότι θα περάσουμε από το ποτάμι αλλά κολλήσαμε στη λάσπη. Ειδοποιήσαμε κάποιους φίλους αγρότες με τρακτέρ, ήρθε ένα τρακτέρ για να μας τραβήξει, κόλλησε και το τρακτέρ. Ειδοποιήσαμε μετά ένα μεγαλύτερο τρακτέρ, ξεκόλλησε το πρώτο τρακτέρ και αμέσως μετά ξεκόλλησε και εμάς. Βιώσαμε μια πολύ ωραία off road περιπέτεια η οποία έχει καταγραφεί και θα τη δουν και οι τηλεθεατές απόψε το βράδυ. Βεβαίως, μετά από αυτή την περιπέτεια, η οποία ξεκίνησε το πρωί και τελείωσε το απόγευμα, βρήκαμε τον σωστό δρόμο και φτάσαμε στην Καλεντίνη», μου είπε ο Νίκος Μάνεσης για την περιπέτειά του, προσθέτοντας με χιούμορ πως «Τέλος καλό, όλα καλά αν και φάγαμε πάρα πολλή λάσπη και όχι από… λασπολόγους»!
Η εικόνα του «βυθισμένου χωριού» είναι συγκλονιστική, καθώς τα σπίτια στα οποία κάποτε άνθρωποι ζούσαν την καθημερινότητά τους έχουν εξαφανισθεί από τόνους λάσπης. Έξι μήνες τον χρόνο, το διάστημα δηλαδή που λειτουργούν οι ταμιευτήρες νερού, το χωριό είναι σκεπασμένο από νερά και δεν φαίνεται.
Στην εκπομπή του, στον ALPHA, απόψε το βράδυ λοιπόν ο δημοσιογράφος επισκέπτεται τα χωριά της Άρτας, αλλά εκτός από το «βυθισμένο χωριό» γνωρίζει και τους «φύλακες της λίμνης», που κάνουν βάρδιες στο απομονωμένο νησάκι για να αποφύγουν τις επιθέσεις λαθραλιειών.
Όπως μου εξήγησε ο Νίκος Μάνεσης «Ο κόλπος του Αμβρακικού που είναι κάτω από την Άρτα σχηματίζει δύο λιμνοθάλασσες. Η μία λέγεται Τσουκαλού γιατί τα ψάρια τα μαζεύεις με το τσουκάλι και η άλλη λέγεται Λογαρού, γιατί χάνεις το λογαριασμό από τα πολλά ψάρια. Εκεί λοιπόν υπάρχουν διβάρια όπου κάνουν ιχθυοκαλλιέργειες. Αυτή η περιοχή μαστίζεται από τη λαθραλιεία. Το βράδυ δηλαδή επειδή υπάρχουν εκεί πολλά ψάρια, πηγαίνουν ντόπιοι ψαράδες, οι οποίοι ρίχνουν δίχτυα και τα μαζεύουν. Έτσι οι ψαράδες που έχουν φτιάξει συνεταιρισμούς σ’ ένα από τα νησάκια της λιμνοθάλασσας έχουν φτιάξει και παράγκες όπου μένουν «φρουροί». Σ’ ένα από τα «φυλάκια» αυτά έχουν κανονικό ραντάρ, το οποίο είναι σαν και αυτό που βλέπουμε στις πολεμικές ταινίες. Δηλαδή, το ραντάρ χτενίζει τις λιμνοθάλασσες και όταν εντοπιστεί κάποιος να κινείται μέσα στη νύχτα οι «φρουροί» ειδοποιούν το Λιμενικό. Αλλά το Λιμενικό μέχρι να πάρει το σήμα, μέχρι να ξεκινήσει και να πάει στην περιοχή, οι νόμιμοι ψαράδες παίρνουν τα καΐκια τους, πηγαίνουν στο σημείο που το ραντάρ έχει εντοπίσει ότι είναι οι λαθραλιείες, τους πλησιάζουν και τους παίρνουν τα δίχτυα, προκαλώντας τους οικονομική ζημιά».
Βλέπεις, λοιπόν, ότι τον 21ο αιώνα κάποιος άνθρωπος ξενυχτά, ό,τι καιρό και να κάνει, για να προστατέψει μια περιοχή. Αυτός είναι ουσιαστικά φρουρός, είναι φύλακας. Αυτός ειδοποιεί τους άλλους ψαράδες και οργανώνει μια «στρατιωτική» επιχείρηση. Μέσα στην ημέρα οι ψαράδες – «φρουροί» εναλλάσσονται, είναι στρατιωτικές οι βάρδιες, δηλαδή, όπως στον στρατό βγαίνουν νούμερα. Είναι περίπου 70 ψαράδες και από αυτές τις βάρδιες περνούν όλοι. Αυτός που κάνει τη βραδινή βάρδια ξενυχτάει εκεί, είναι οργανωμένοι, έχουν κάποια δωματιάκια από σανίδες, δύο κρεβάτια, μια σόμπα και βεβαίως συσσωρευτές ηλιακής ενέργειας για να δουλεύει το ραντάρ».
Απόψε το βράδυ λοιπόν, στις 23:45, μέσα από την εκπομπή του «60΄ Ελλάδα» στον ALPHA, ο Νίκος Μάνεσης μας ξεναγεί στα χωριά της Άρτας καταγράφοντας τις ομορφιές της περιοχής, αλλά και την καθημερινότητα των κατοίκων τους.
