Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στο Φεστιβάλ Σπούτνικ 2022 που διοργανώνει η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ
Είναι για μένα μεγάλη η χαρά και η συγκίνηση κάθε φορά που ανεβαίνω σε αυτό το βήμα. Στο βήμα του φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί πριν από 20 χρόνια και περισσότερο, απ’ αυτό εδώ το βήμα εκφωνούσα ομιλίες με την ιδιότητα του Γραμματέα της Νεολαίας της Οργάνωσης, με την ιδιότητα που σήμερα έχει ο Κωνσταντίνος.
Είκοσι χρόνια που άλλαξαν πολλά, πάρα πολλά, αλλά πιστέψτε μας, δεν άλλαξαν τη συνείδησή μας, δεν άλλαξαν την πίστη μας σε μια κοινωνία δικαιοσύνης και προκοπής. Δεν άλλαξαν την εμπιστοσύνη μας στους νέους ανθρώπους, την εμπιστοσύνη μας στους αγώνες της νεολαίας, στους αγώνες της νέας γενιάς.
Και δεν άλλαξαν το πάθος μας, το πάθος όλων μας, νεότερων και μεγαλύτερων, το πάθος μας να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να κάνουμε το κόσμο γύρω μας καλύτερο. Να συγκρουστούμε και να συγκρουόμαστε με την αδικία, με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να στεκόμαστε πάντα αλληλέγγυοι, δίπλα σε όσους δεν έχουν δύναμη, δίπλα σε όσους δεν έχουν φωνή.
Αυτό είναι φίλες και φίλοι, για μας τους αριστερούς, τους προοδευτικούς, τους σοσιαλιστές, τους δημοκράτες και ιδιαίτερα για τους νέους, αυτό είναι η ενασχόληση με τη πολιτική. Και όχι τα κονέ και το κυνήγι μιας θέσης στο Δημόσιο με καλύτερες αμοιβές.
Αλλά ο αγώνας, η συμμετοχή, η οργάνωση, η διεκδίκηση. Όχι το ρουσφέτι και η διαπλοκή με τα κέντρα εξουσίας. Ο καθημερινός αγώνας και η πάλη για να αλλάξουμε τον κόσμο, για να ζήσουμε σε μια καλύτερη κοινωνία.
Και βλέποντας σήμερα τα βλέμματα πολλών νέων ανθρώπων μπροστά και στις πρώτες σειρές, για πρώτη φορά ίσως αλλά και στο βάθος, τα βλέμματα της πίστης, της αυτοπεποίθησης, πιστεύω ότι ναι, θα τον αλλάξουμε τον κόσμο.
Με τη νεολαία στη πρώτη γραμμή όμως, με το δικό σας αγώνα νέες και νέοι του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Γιατί, αρέσει δεν αρέσει σ’ εκείνους που ελέγχουν σήμερα τη χώρα, τις ζωές μας, και όπως αποδείχτηκε εσχάτως και τα τηλέφωνά μας, η νέα γενιά σε αυτόν τον τόπο εξακολουθεί να ονειρεύεται, εξακολουθεί να διεκδικεί, εξακολουθεί να αγωνίζεται, εξακολουθεί να μη δέχεται την "κανονικότητα" του καθεστώτος τους.
Και σε κάθε ευκαιρία, με κάθε τρόπο εκφράζει τη μεγάλη δυσφορία της απέναντι σ’ αυτό το καθεστώς που συνθλίβει τα όνειρα και τη ζωή της. Πολλές φορές αυτό το κάνει με τρόπο οργίλο, ίσως και απολίτικο, γηπεδικό θα έλεγε κανείς. Τα έχετε ακούσει τα συνθήματα.
Χρέος δικό σας όμως νέες και νέοι, της Οργάνωσης της Αριστεράς, αλλά και όλων των προοδευτικών και δημοκρατικών πολιτών, είναι μετατρέψουμε αυτή τη νεανική αγανάκτηση σε πολιτική δράση.
Να μετατρέψουμε τα ανώριμα συνθήματα που μοιάζουν με τα συνθήματα των γηπέδων, σε συνθήματα που πραγματικά θα τρομάζουν το καθεστώς τους. Και κυρίως να μετατρέψουμε την οργή σε ελπίδα, την απάθεια σε συμμετοχή. Σε συμμετοχή σε κάθε αγώνα που διεκδικεί δικαιοσύνη.
Αλλά και σε συμμετοχή στην κάλπη για την πολιτική αλλαγή που θα κρίνει το αύριο του τόπου μας και το αύριο της νέας γενιάς.
Και ναι, φίλες και φίλοι, αυτό το καθεστώς που τρία χρόνια τώρα συνθλίβει τα όνειρα και το αύριο των νέων ανθρώπων, μπορεί να πέσει και θα πέσει. Αλλά θα πέσει, να το γνωρίζετε αυτό, μόνο αν οι νέες και νέοι μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Έτσι συνέβαινε πάντα με τα καθεστώτα, έτσι θα γίνει και τώρα.
Όλοι οι μεγάλοι αγώνες του λαού μας για δημοκρατία και προκοπή, είχαν πάντοτε τη σφραγίδα της νέας γενιάς. Με πιο εμβληματικό τον αγώνα της ελληνικής νεολαίας ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών.
Αυτόν τον αγώνα που έρχονται σήμερα και επισήμως να αμφισβητήσουν, ως αναθεωρητές της ιστορίας, υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Γιατί φοβούνται ακόμη και την ιστορία. Και ιδιαίτερα το κομμάτι της που έχει διαχρονική αναφορά και επίδραση σε κάθε εποχή.
Το κομμάτι της ιστορίας που αφορά στην εξέγερση της νεολαίας και στη παρακαταθήκη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ως κορυφαίας στιγμής που συμπυκνώνει τον αγώνα και τη πάλη της νεολαίας και του λαού μας για τη δημοκρατία στον τόπο μας.
Αγώνες που συνεχίστηκαν και μετά τη Μεταπολίτευση. Πάντοτε με τις νέες και τους νέους του τόπου μας στη πρώτη γραμμή, όπου έγιναν, η αλήθεια είναι, σημαντικά βήματα δημοκρατίας, ελευθερίας, πλουραλισμού και αποκατάστασης του κράτους δικαίου.
Και δεν ήταν εύκολα βήματα αυτά, όλοι το ξέρουμε αυτό. Σήμερα όμως τα βήματα αυτά αμφισβητούνται εκ νέου. Από μια κυβέρνηση που γνωρίζοντας ότι οι πολιτικές της εξυπηρετούν τους λίγους και φέρνουν σε απόγνωση τους πολλούς, έσπευσε να οικοδομήσει ένα καθεστώς. Που δεν απειλεί, προσέξτε, τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Απειλεί ευθέως και κυρίως την ίδια τη Δημοκρατία. Και έχει ως στόχο τον έλεγχο της ενημέρωσης, τη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, τον έλεγχο των κινήσεων των πολιτικών τους αντιπάλων, τον εκφοβισμό και τις διώξεις των ενοχλητικών δημοσιογράφων, την καταστολή των κοινωνικών αγώνων και ιδιαίτερα των αγώνων της νεολαίας.
Η αθλιότητα των μεθόδων που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν αυτό το καθεστώς, δε θα έπρεπε φίλες και φίλοι, να μας παραξενεύει. Γιατί συμβαδίζει απόλυτα με την αθλιότητα των μεθόδων τους, με την αθλιότητα των πολιτικών τους.
Και για να το πω διαφορετικά: όσο πιο άθλιες πολιτικές επιχειρούν να επιβάλουν, τόσο αθλιότερες γίνονται και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν. Γιατί η σταθερότητα της αισχροκέρδειας που υποσχέθηκε ο κύριος Μητσοτάκης στην κρατικοδίαιτη, διαπλεκόμενη και παρασιτική ελίτ, δεν εξασφαλίζεται, ξέρετε, ούτε με δημοκρατία ούτε με διαφάνεια.
Γιατί η ασυλία στα τραπεζικά στελέχη και η αποδέσμευση λογαριασμών εκατομμυρίων ευρώ για υποθέσεις απιστίας, την ίδια στιγμή που συμπολίτες μας χάνουν το σπίτι τους για χρέη μόλις λίγων χιλιάδων ευρώ, δεν εξασφαλίζεται με μια δικαιοσύνη που ελεύθερα θα λειτουργεί χωρίς παρεμβάσεις.
Γιατί τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στην ενέργεια, στα καύσιμα, την ώρα που νοικοκυριά και επιχειρήσεις δεν έχουν να βγάλουν το μήνα από τους υπέρογκους λογαριασμούς, δεν εξασφαλίζονται σε ένα πλαίσιο ελεύθερης και πλουραλιστικής ενημέρωσης των πολιτών.
Για αυτό λοιπόν ακολουθούν αυτές τις άθλιες μεθόδους. Γι’ αυτό έστησε το καθεστώς του ο κ. Μητσοτάκης. Γι` αυτό έστησε και το παρακράτος του. Για να εδραιώσει τη θέση του στην εξουσία και να εξασφαλίσει τα κέρδη των λίγων και εκλεκτών που τον στηρίξανε να εκλεγεί, ως αντίδωρο τώρα για να συνεχίζουν να τον στηρίζουν.
Και το κάνει, ξέρετε αυτό, με αυτή την αθλιότητα που όλοι τώρα αναγνωρίζουμε. Με την κακοποίηση του κράτους δικαίου, την καταστολή και τις οργουελικές "επισυνδέσεις".
Με τις λίστες της ντροπής, που χρηματοδοτούν με κρατικό χρήμα ΜΜΕ, με μοναδικό κριτήριο αν αυτά θα λιβανίζουν τη κυβέρνηση.
Με την αδρή χρηματοδότηση σε επιχειρήσεις ιδιοκτήτων εταιριών μετρήσεων της κοινής γνώμης.
Με διώξεις δημοσιογράφων αλλά και δικαστών, αν χρειαστεί, για να σταματήσουν να ερευνούν σκάνδαλά τους.
Με την παραβίαση ακόμα και του Συντάγματος.
Αν λοιπόν φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι νέες και νέοι, αλλά και νέοι κάθε γενιάς που είστε σήμερα εδώ, σ’ αυτό το φεστιβάλ, αν ένα μήνυμα, πρέπει σήμερα να δώσουμε απ’ αυτή εδώ τη συγκέντρωση, απ’ αυτήν εδώ τη συνάντηση, αν ένα μήνυμα έπρεπε να εκπέμψουμε, είναι το εξής :
Κύριε πρωθυπουργέ των υποκλοπών και του παρακράτους, αφού σας αρέσει τόσο πολύ να μας ακούτε και για αυτό παγιδέψατε το κινητό τηλέφωνο του Χρήστου Σπίρτζη, ακούστε λοιπόν καλά και τη φωνή που σήμερα βγαίνει από εμάς εδώ αλλά και από χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα, ακούστε καλά λοιπόν αφού τόσο πολύ σας αρέσει να μας ακούτε:
Τελειώσατε κ. Μητσοτάκη! Τελειώσατε! Ως εδώ!
Δεν θα σας επιτρέψουμε να γυρίσετε τη πατρίδα μας στις εποχές της καταστολής, του ασφαλίτη, των κοριών και του γύψου. Δε θα σας επιτρέψουμε να διασύρετε για πολύ ακόμη τη χώρα μας σε όλη την Ευρώπη.
Ως εδώ!
Και αφού εσείς λοιπόν δεν έχετε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να παραιτηθείτε μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις, θα κάνουμε εμείς ό,τι περνά από το χέρι μας για να επιστρέψει η χώρα στη λεωφόρο της δημοκρατίας.
Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα, για να θυμηθώ τη ρήση του αείμνηστου Ηλία Ηλιού σε αντίστοιχα μαύρες για τη δημοκρατία εποχές. Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα, μ’ έναν αγώνα διαρκή και ανένδοτο ως το τέλος και μέχρι τέλους.
Για την υπεράσπιση του κράτους δικαίου και της θεσμικής ομαλότητας, των δικαιωμάτων και της ασφάλειας του κάθε πολίτη.
Δε θα αφήσουμε να γυρίσετε την Ελλάδα δεκαετίες πίσω. Να γίνει κράτος παρίας στη Δημοκρατική Ευρώπη. Να μετατραπεί σε ασθενική Δημοκρατία.
Και αυτό δεν είναι, ξέρετε, μονάχα ευθύνη δική μας αλλά και όλων των δημοκρατικών δυνάμεων. Όλων των δημοκρατικών πολιτών. Όλων των δημοκρατών σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής.
Θα έλεγα ότι είναι και πρωτίστως ευθύνη της νέας γενιάς αυτού του τόπο. Των νέων που τους στερείται η πρόσβαση στη γνώση για να γίνουν πελατεία στα κολέγια.
Των νέων επιστημόνων που φεύγουν κατά χιλιάδες, μαζικά στο εξωτερικό, αναζητώντας μια ζωή με αξιοπρέπεια, γιατί δεν ανέχονται το καθεστώς της αναξιοκρατίας και του ρουσφετιού που ξαναγύρισε στη χώρα μας.
Των νέων εργαζομένων που δεν ανέχονται να γίνουν αναλώσιμο δυναμικό στην εργασιακή ζούγκλα της επισφάλειας και της εκμετάλλευσης.
Ναι, λοιπόν, θα έλεγα ότι είναι δική σας ευθύνη συντρόφισσες και σύντροφοι, νέες και νέοι της Αριστεράς, είναι δική σας ευθύνη να πρωτοστατήσετε στον αγώνα για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.
Απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη. Απέναντι στα γαλάζια προνόμια. Απέναντι στην κοινωνική αδικία και την έκπτωση της τραυματισμένης δημοκρατίας σε θεραπαινίδα άνομων συμφερόντων.
Είναι δική σας ευθύνη η νέα γενιά να πρωτοστατήσει στον αγώνα για τη πολιτική αλλαγή και τη δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση, που θα συγκροτηθεί από τις πρώτες κάλπες, τις κάλπες της απλής αναλογικής. Και αυτό δεν είναι τερατογένεση. Τέρατα είναι αυτά που γέννησε και εξέθρεψε ο κ. Μητσοτάκης. Τέρατα είναι αυτοί που βιάζουν τη δημοκρατία. Τέρατα είναι όσοι μας παρακολουθούν, όσοι αμαυρώνουν τους θεσμούς και υπονομεύουν τη δημοκρατία στον τόπο μας. Αυτά είναι τα τέρατα.
Ευθύνη της νέας γενιάς, αλλά και χρέος απέναντι στην ιστορία των αγώνων κάθε γενιάς σε αυτό τον τόπο για δημοκρατία, δικαιοσύνη και προκοπή, είναι να αντισταθούμε σε αυτή τη δυστοπία.
Φίλες και φίλοι, ακούσαμε χθες και σήμερα την παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, όσοι αντέξατε εν πάση περιπτώσει να το παρακολουθήσετε. Όσοι αντέξατε πραγματικά σας δίνω συγχαρητήρια, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι αντικρίσατε και αντικρίσαμε έναν πανικόβλητο πρωθυπουργό στην τελευταία του, όπως φαίνεται, εμφάνιση σε ΔΕΘ, κι αυτό ήταν ίσως το μόνο καλό νέο χθες και σήμερα.
Τον παρακολουθήσαμε όσοι αντέξαμε, να καταφεύγει στο τελευταίο σκαλοπάτι της απελπισίας, στο σκαλοπάτι του διχασμού και της εθνικής καπηλείας.
Προσπάθησε με πολύ κόπο και πολύ ιδρώτα στο μέτωπό του, είναι αλήθεια, χτες βράδυ καθώς έβλεπα, προσπάθησε να ταυτίσει το στενό προσωπικό και κομματικό συμφέρον με το εθνικό συμφέρον. Τη προσωπική πολιτική του επιβίωση, την προσωπική του τύχη με την τύχη της χώρας.
Και έφτασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του όχι σε πρωθυπουργό, αλλά σε κυβερνήτη. Είχε να ακουστεί αυτό από τα τέλη της δεκαετίας του 30. Από τα χείλη του δικτάτορα Μεταξά. Αυτός αυτοαποκαλούνταν κυβερνήτης!
Η χώρα όμως φίλες και φίλοι, χρειάζεται πρωθυπουργό, όχι δικτάτορα. Η χώρα χρειάζεται δημοκρατία και ομαλότητα, όχι διχασμό. Η χώρα χρειάζεται ισχυρή και δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση.
Ισχυρή και δημοκρατική κυβέρνηση, όμως, δεν δίνουν τα μπόνους του εκλογικού νόμου. Δίνει πάντοτε, σε κάθε κυβέρνηση, η ισχυρή δημοκρατική νομιμοποίηση. Η ισχυρή κοινωνική συνοχή. Η κοινωνική δικαιοσύνη.
Ναι, πράγματι, χρειαζόμαστε σταθερότητα. Αλλά ο μεγαλύτερος παράγοντας αστάθειας, ιδιαίτερα σε μια δύσκολη συγκυρία, είναι ένας πρωθυπουργός που υπονομεύει τη θεσμική και δημοκρατική ομαλότητα.
Ένας πρωθυπουργός που δε μπορεί πια να σταθεί πουθενά στην Ευρώπη γιατί παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες του κράτους δικαίου που αποτελούν πυλώνες κάθε φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Τη σταθερότητα Μητσοτάκη, βέβαια, τη ζήσαμε καλά όλα αυτά τα τρία χρόνια και τη γνωρίζουμε.
Σταθερά πρώτοι σε θανάτους από τη πανδημία σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Σταθερά πρωταθλητές στην ενεργειακή ακρίβεια σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Σταθερά πρώτοι στην αισχροκέρδεια σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σταθερά στις τελευταίες θέσεις στο βασικό μισθό και την αμοιβή της εργασίας. Αυτή είναι η σταθερότητά τους.
Γνωρίζουμε καλά ότι η σταθερότητα, που υπόσχεται μέσα από τα διχαστικά του παραληρήματα, είναι πολύ δύσοσμη. Μυρίζει εκμετάλλευση, μυρίζει διαφθορά, καταστολή, κοινωνική αδικία, καταπάτηση του κράτους δικαίου.
Αλλά θα έλεγα ότι ακόμη και αυτόν καθ’ αυτόν τον όρο, τη σταθερότητα, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δεν δικαιούται ούτε καν να τον χρησιμοποιεί. Και είναι θράσος ο κ. Μητσοτάκης να ζητά μια δεύτερη ευκαιρία.
Ποια δεύτερη ευκαιρία; Πού την είδε τη δεύτερη; Η παράταξή του είναι στην εξουσία σχεδόν τα μισά χρόνια της μεταπολίτευσης. Ποια δεύτερη ευκαιρία;
Αλλά ακόμη και αν ομιλεί όχι εκ μέρους της παράταξης, αλλά εκ μέρους της οικογένειάς του, μάλλον για τρίτη ευκαιρία θα έπρεπε να ομιλεί. Μια τρίτη ευκαιρία για να ισοπεδώσει εντελώς ό,τι έχει απομείνει όρθιο σ’ αυτό τον τόπο. Από τους δημοκρατικούς θεσμούς από την κοινωνική συνοχή, μέχρι το δημόσιο πλούτο.
Και είναι, ξέρετε, ακόμη μεγαλύτερο θράσος όταν ο κ. Μητσοτάκης, εκ μέρους της παράταξής του μιλάει για συμφορά αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ.
Άφησαν οι αθεόφοβοι τη χώρα στο χείλος του γκρεμού το 2009. Μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, στα μνημόνια και την άρση της κυριαρχίας. Διαχειρίστηκαν τη χρεοκοπία βυθίζοντας μέχρι το 2015 την κοινωνία μας στη βαθιά απόγνωση.
Και μιλάει τώρα αυτός για συμφορά, απευθυνόμενος σ’ εμάς, στην παράταξη που κράτησε όρθια τη χώρα και την κοινωνία και τη χώρα στις δύσκολες στιγμές, στην παράταξη που απελευθέρωσε την οικονομία από τα μνημόνια και την επιτροπεία; Που ρύθμισε το χρέος για να μπορούμε σήμερα να έχουμε το κεφάλι έξω από το νερό;
Που άφησε δεκάδες δισεκατομμύρια στα δημόσια Ταμεία, για να μπορεί σήμερα η χώρα να βρίσκεται εκτός μνημονίων και εκτός πιστοληπτικών γραμμών στήριξης;
Και να μπορεί βέβαια σήμερα και ο ίδιος να παριστάνει το σοσιαλιστή και να κοκορεύεται ότι δήθεν ασκεί επιδοματική πολιτική με τα λεφτά που άλλοι άφησαν. Είναι θράσος, συντρόφισσες και σύντροφοι. Αλλά με αυτό το θράσος θα πορευτούμε το επόμενο διάστημα.
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, σημασία έχει κάθε φορά από ποια οπτική γωνία βλέπει τα πράγματα και για λογαριασμό ποιων ομιλείς. Αν μιλάς από τη σκοπιά των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ή από τη σκοπιά της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Αν μιλάς από τη σκοπιά των καρτέλ που κερδίζουν δισεκατομμύρια ή από τη σκοπιά του δημόσιου συμφέροντος.
Και πράγματι, θα έλεγα, για τα συμφέροντα που λεηλατούν τη μεσαία τάξη, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, γι` αυτά τα συμφέροντα, έχει δίκιο ο κ. Μητσοτάκης, θα είμαστε μεγάλη συμφορά γι` αυτά τα συμφέροντα.
Για τους νταβατζήδες που θέλουν να κερδίζουν περισσότερα ενώ ο λαός μας υποφέρει ξανά, θα είμαστε μια μεγάλη συμφορά. Και συγγνώμη για την έκφραση, αλλά δεν την εισήγαγα εγώ στον δημόσιο βίο. Θα είμαστε για όλους αυτούς μεγάλη συμφορά.
Ξέρετε γιατί; Γιατί εμάς, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, δεν μας έχει κανένα στο τσεπάκι του. Γιατί εμάς δεν μπορούν να ορίσουν το τι θα πράξουμε, γι` αυτό και δε μας θέλουν.
Γιατί με εμάς γνωρίζουν ότι θα τελειώσει αυτό το πάρτι, το πάρτι της διασπάθισης του δημόσιου πλούτου, την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας χειμάζεται.
Γιατί εμείς, και το ξέρουν, έχουμε μονάχα μια πυξίδα, το δημόσιο συμφέρον και μονάχα ένα αφεντικό, τον ελληνικό λαό.
Γι’ αυτό λοιπόν, όσο και αν επινοεί ο πρωθυπουργός των συμφερόντων, διλλήματα της συμφοράς, ας το γνωρίζει από τώρα, ένα θα είναι το δίλλημα στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν στηθούν οι κάλπες.
Και το δίλημμα, το έχω ξαναπεί, θα είναι: Εφιάλτης τέλος ή εφιάλτης δίχως τέλος. Κυβέρνηση και «κυβερνήτης» στην υπηρεσία των συμφερόντων, ή δημοκρατική κυβέρνηση και δημοκρατικός πρωθυπουργός στην υπηρεσία του λαού και του δημόσιου συμφέροντος.
Αυτό θα είναι το δίλλημα όποτε και αν στηθούν οι κάλπες. Και γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η απάντηση του ελληνικού λαού σε αυτό το δίλημμα θα είναι συντριπτική.
Γιατί η κοινωνική πλειοψηφία και ειδικότερα η νέα γενιά του τόπου μας γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και οικονομική ευημερία, δίχως ισχυρό κοινωνικό κράτος, δίχως κοινωνική δικαιοσύνη.
Και πλέον κατανοεί και όλοι κατανοούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη και ασφάλεια δίχως ισχυρούς θεσμούς, δίχως κράτος δικαίου, δίχως δημοκρατία.
Και ασφάλεια, φίλες και φίλοι, δεν δίνει η εργασιακή ζούγκλα και η αβεβαιότητα, αλλά ένας αξιοπρεπής μισθός και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Ασφάλεια δεν δίνουν οι αστυνομικοί στα πανεπιστήμια, αλλά οι περισσότεροι καθηγητές στα πανεπιστήμια.
Ασφάλεια δεν δίνει η αστυνομική βία και η επίδειξη καταστολής, αλλά η δίωξη της εγκληματικότητας, του οργανωμένου εγκλήματος, που με την κυβέρνηση Μητσοτάκη δρα εκτός ελέγχου.
Ασφάλεια δεν δίνει ένα σχολείο χωρίς δασκάλους, ένα νοσοκομείο χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές, αλλά ένα κοινωνικό κράτος που φροντίζει να είναι ισχυρό και αποτελεσματικό για να βρίσκεται δίπλα στους πολίτες όταν αυτοί το έχουν ανάγκη.
Ένα κράτος που δεν διστάζει να παρεμβαίνει στην αγορά για να θέτει κανόνες, για να τη ρυθμίζει, για να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον και το οικογενειακό εισόδημα.
Γ` αυτό δεν θα κουραστούμε να το λέμε: Εδώ που είμαστε τώρα, ασφάλεια σημαίνει ένα πράγμα: Πολιτική αλλαγή, αλλαγή εδώ και τώρα. Για να νιώσει ξανά ασφαλής ο κάθε Έλληνας, η κάθε Ελληνίδα.
Ασφάλεια σημαίνει να φύγουν, για να ανασάνει η κοινωνία. Σημαίνει προοδευτική κυβέρνηση αλλαγής και δημοκρατίας.
Και πιστέψτε με, την ασφάλεια με αλλαγή και την αλλαγή με ασφάλεια, μπορούν να την επιβάλλουν και θα την επιβάλουν με τον αγώνα και την ψήφο τους, αυτοί που βρέθηκαν τρία χρόνια τώρα στο στόχαστρο των κυβερνητικών επιλογών.
Αυτοί που βαφτίστηκαν υπεύθυνοι για την εξάπλωση της πανδημίας. Αυτοί που κυνηγήθηκαν στις πλατείες της καταστολής. Αυτοί που δεν χωρούν στην Ελλάδα των golden boys και της παρασιτικής ελίτ.
Αυτοί που αντί για καλούς μισθούς και πολλές δουλειές που τους υποσχέθηκαν, είναι παγιδευμένοι ανάμεσα στην ανεργία και τις δουλειές γαλέρας. Αυτοί δηλαδή που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και έχουν κάθε δικαίωμα να τα απαιτήσουν όλα.
Ποιοι είναι αυτοί; Είστε εσείς, νέες και νέοι. Και η κάθε νέα και ο κάθε νέος στον τόπο μας. Οι νέες και οι νέοι και οι γενιές που θα πάρουν πάνω τους τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες.
Και θέλω να σας διαβεβαιώσω, όσο περισσότεροι νέες και νέοι προσέλθουν στις κάλπες στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε και αν γίνει, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στις εκλογές. Και τόσο πιο εύκολο θα είναι να σχηματιστεί κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας την επόμενη μέρα από τις κάλπες της απλής αναλογικής.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος σας, συντρόφισσες και σύντροφοι της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η ευθύνη σας. Να πείσετε το επόμενο διάστημα τους ανθρώπους της γενιάς σας να προσέλθουν στις κάλπες. Να προσέλθουν στις κάλπες και ξέρουμε τι θα κάνουν, έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση τους.
Να προσέλθουν στις κάλπες, αυτό είναι το κρίσιμο. Να δώσετε τη μάχη όχι μόνο απέναντι στη συντήρηση αλλά και απέναντι στην αποχή. Στις λογικές της ανάθεσης και της ισοπέδωσης.
Γιατί κανένα αύριο δεν θα χαριστεί σε κανέναν, αν και ο ίδιος δεν γίνει μέρος της αλλαγή που προσδοκά.
Δεν έχει νόημα, νομίζω, μιας και η συγκυρία το έφερε να μιλώ αμέσως μετά την εμφάνιση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, δεν έχει νόημα νομίζω να μπω σ’ έναν ανταγωνισμό για όσα χθες εξήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ. Γιατί γνωρίζουμε καλά από όσα έχει πει και πέρυσι και πρόπερσι, ότι τα περισσότερα της ΔΕΘ, ΔΕΘα γίνουν ποτέ, που λέει και το σποτάκι μας. Το ξέρουμε. Τα περισσότερα.
Θέλω όμως λίγο να σταθώ σ’ ένα κρίσιμο ζήτημα, που δεν υπήρχε στον πολιτικό διάλογο για πολύ καιρό, δεν υπήρχε ως κρίσιμο θέμα που πρέπει να απασχολεί την οικονομική πολιτική κάθε κόμματος και που απασχολεί σίγουρα τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνία: Το ζήτημα της στέγης, της στεγαστικής κρίσης.
Θέλω λίγο να σταθώ σε αυτό, γιατί μετά από τόσον καιρό που το αναδεικνύουμε ως μείζον πρόβλημα, φρόντισε χθες –κάλλιο αργά παρά ποτέ- να το αναγνωρίσει ως πρόβλημα ο κ. Μητσοτάκης και να ασχοληθεί μαζί του.
Αλλά αν όντως το αναγνωρίζει ως πρόβλημα σημαντικό αναρωτιέμαι, γιατί άραγε δεν το ενέταξε στο Ταμείο Ανάκαμψης;
Η Ισπανία ενέταξε κονδύλια ύψους 1 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης.
Η Πορτογαλία η οποία είναι συγκρίσιμη μ’ εμάς πληθυσμιακά αλλά και συγκρίσιμη σε σχέση με το μέγεθος της στεγαστικής κρίσης, εμείς έχουμε μεγαλύτερο πρόβλημα, ενέταξε στο Ταμείο Ανάκαμψης 2,7 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης.
Η ελληνική κυβέρνηση ξέρετε πόσα ενέταξε; 1,3 εκατομμύρια. Όχι δισεκατομμύρια. Φαντάζομαι ότι αντίστοιχο ποσό ενδεχομένως χρειάζεται ο κ. Μητσοτάκης για να κάνει ανακαίνιση της μεγάλης περιουσίας του. Γι` αυτό μπορεί να επαρκεί, αλλά σίγουρα δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης στη χώρα μας.
Και τώρα τι μας είπε χθες; Ότι αναγνωρίζει το πρόβλημα και θα το λύσει όχι αξιοποιώντας τους πόρους του Ταμείου, 30 δισεκατομμύρια, 70 μαζί με το ΕΣΠΑ την επόμενη επταετία, αλλά με χρήματα από το ταμείο του ΟΑΕΔ, 1,5 δισ. από τις εισφορές των εργαζομένων, αξιοποιώντας, λέει, ακίνητα του Δημοσίου σε συμπράξεις με ιδιώτες.
Μάλιστα. Τι ‘χες Γιάννη, τι’ χα πάντα. Οργανώνοντας δηλαδή business, αυτό που πολύ καλά ξέρουν, deals και business υπό το μανδύα των ΣΔΙΤ.
Προσέξτε, είναι αυτό που λένε, κάθε κρίση, ευκαιρία. Και η στεγαστική κρίση ευκαιρία. Business με το όνειρο του νέου, του φτωχού, του μισθοσυντήρητου, που ονειρεύεται ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι των παιδιών του.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο εκεί, ούτε κυρίως εκεί. Το πρόβλημα είναι στις προτάσεις του.
Οι προτάσεις του για τη στέγη, όμως, πέραν του επιχειρηματικού τους χαρακτήρα, φοβάμαι ότι θα επιτείνουν τη στεγαστική κρίση αντί να την αντιμετωπίσουν.
Σήμερα 1 στα 2 νοικοκυριά της χώρας πληρώνουν πάνω από το μισό εισόδημά τους για νοίκι η δάνειο, ή λογαριασμούς ηλεκτρικού, νερού, θέρμανσης και κοινόχρηστα. Προσέξτε, 1 στα 2 νοικοκυριά πάνω από το μισό εισόδημα.
Ακούσατε χθες μήπως κανένα μέτρο για τα αδύναμα νοικοκυριά που ήδη βρίσκονται σε επισιτιστική κρίση και ενεργειακή φτώχεια; Γιατί εγώ δεν άκουσα.
Ακούσατε μήπως χτες κανένα μέτρο για τον κίνδυνο αδύναμων και μεσαίων νοικοκυριών να χάσουν το σπίτι τους, να χάσουν την ακίνητη περιουσία τους στο επόμενο διάστημα λόγω το νέου πτωχευτικού νόμου; Εδώ να μιλήσουμε για τερατογένεση, αυτό είναι τέρας, πράγματι. Ακούσατε κάτι για τον νέο πτωχευτικό νόμο χτες, για τους πλειστηριασμούς; Εγώ δεν άκουσα.
Ακούσαμε όμως για στεγαστικά δάνεια στους φοιτητές και στους νέους. Δάνεια που θα φέρουν τον εφιάλτη των κόκκινων δανείων και του πτωχευτικού νόμου στη νέα γενιά. Να χρωστάς δηλαδή από τα 18 σου. Όχι μόνο στα 40 και στα 50, από τα 18 σου.
Δεν είναι λοιπόν για μας, φίλες και φίλοι, ούτε ηθικό αλλά ούτε και παραγωγικό, να παραδώσουμε εκείνους που χρειάζονται μια στέγη στην απληστία των μεγαλοεργολάβων και των τραπεζών. Ιδιαίτερα την απληστία των τραπεζών τη γνωρίζουμε πολύ καλά, την έχουμε ζήσει στο πετσί μας.
Ανάπτυξη, με το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, και ιδιαίτερα τους νέους, σε ανασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη όταν τα 2/3 του μισθού, πηγαίνουν για το νοίκι, στο φως, στο νερό, στα κοινόχρηστα.
Και η λύση εδώ απαιτεί πράγματα που δεν τόλμησε ο κ. Μητσοτάκης να πει. Τα είπαμε πριν από λίγες μέρες, αρχές Ιουλίου σε μια ειδική εκδήλωση που κάναμε για να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης.
Πρώτα απ’ όλα απαιτείται μια τολμηρή πολιτική για την αντιμετώπιση της νέας ανθρωπιστικής κρίσης. Διότι βρισκόμαστε ξανά μπροστά σ’ αυτό το χάσμα.
Δευτερον, κατάργηση του άθλιου πτωχευτικού νόμου.
Τρίτον, δημιουργία τράπεζας στέγης για να μπορεί το κράτος να σχεδιάσει μια νέα στεγαστική πολιτική για κοινωνική κατοικία με νέους όρους.
Τέταρτον, ουσιαστική επιδότηση ενοικίου για 400.000 νέους έως 40 ετών, όπως εξαγγείλαμε. Από 140 ευρώ το μήνα το άτομο έως 350 ευρώ το μήνα για ζευγάρια με δύο παιδιά.
Και τέλος, πέμπτον, δημόσια παρέμβαση για να ελεγχθεί αυτή η ιστορία, αυτό το ξέφραγο αμπέλι, όπως έχει γίνει το πράγμα, με το Airbnb. Αν δεν παρέμβει το κράτος στο Airbnb, φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε, να βρούμε λύση.
Να παρέμβει για να ρυθμίσει. Και ξέρετε, δεν αναφέρομαι εδώ σε ιδιοκτήτες που νοικιάζουν 2 ή 3 ακίνητα μέσω αυτής της εφαρμογής κι έχουν ένα εισόδημα.
Αναφέρομαι στο καθεστώς "άγριας Δύσης" που αφήνει ανεξέλεγκτη τη δυνατότητα κάποιων ισχυρών, μεγάλων εταιρειών να αγοράζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα και να μετατρέπουν παραδοσιακές οικιστικές ζώνες σε γειτονιές Airbnb, ξεσπιτώνοντας νέους και νέες, οικογένειες και νοικοκυριά και αλλάζοντας βίαια το χαρακτήρα των πόλεων. Αυτό λοιπόν πρέπει να σταματήσει. Και μπορούμε να το σταματήσουμε.
Επιτρέψτε μου όμως εδώ να πω κάτι σημαντικό. Η στέγη συνδέεται με την ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή, τη δυνατότητα των νέων να αποκτήσουν αυτονομία και οικογένεια.
Συνδέεται, όμως, για τους νέους και τις νέες ιδιαίτερα, και με το τεράστιο υπαρξιακό εθνικό πρόβλημα της χώρας: Το δημογραφικό πρόβλημα. Κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται παρά με γενναία μέτρα.
Με ένα πρόγραμμα δημογραφικής ανάπτυξης που θα παρουσιάσουμε, έχουμε επεξεργαστεί και θα το εξαγγείλουμε το επόμενο διάστημα στη ΔΕΘ, το επόμενο Σάββατο.
Όμως κρατήστε αυτό, αν θέλετε, σε ό,τι αφορά τις δικές μας δεσμεύσεις απέναντι στη νέα γενιά.
Το δικαίωμα στη στέγη ιδιαίτερα για τα νέα ζευγάρια.
Το δικαίωμα κάθε νέου να έχει πρόσβαση στο δημόσιο πανεπιστήμιο.
Το δικαίωμα στην εργασία σε συνθήκες αξιοπρέπειας, όχι γενικά στην εργασία, είναι για μας αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα που διαμορφώνουν το πλαίσιο των δεσμεύσεών μας απέναντι σε κάθε νέα και νέο.
Αποτελεί λοιπόν δέσμευσή μας αδιαπραγμάτευτη να ακυρώσουμε τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη.
Δέσμευσή μας αδιαπραγμάτευτη να αποκαταστήσουμε το οχτάωρο και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Να ενισχύσουμε την Επιθεώρηση Εργασίας ώστε με αυστηρούς ελέγχους να προστατεύει κάθε εργαζόμενο και ιδιαίτερα τους νέους εργαζόμενους από την εργοδοτική αυθαιρεσία.
Αποτελεί δέσμευσή μας αδιαπραγμάτευτη η ανάταξη της δημόσιας Παιδείας.
Κυρία Κεραμέως, ακούστε το, ο νόμος σας σύντομα θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δε θα ισχύσει ο νόμος σας.
Κύριε Θεοδωρικάκο, ακούστε το κι εσείς, η πανεπιστημιακή σας Αστυνομία θα σταλεί στους δρόμους και τις γειτονιές, εκεί, για να αστυνομεύει το έγκλημα, όχι να καταστέλλει και να φακελώνει τους φοιτητές.
Αυτές είναι δεσμεύσεις μας απέναντι στους νέους ανθρώπους της χώρας μας. Θέλουμε, πρέπει και μπορούμε να κάνουμε τη νέα γενιά να νιώσει ξανά ασφάλεια και προοπτική στον τόπο της.
Να δώσουμε χώρο και δυνατότητες στις γενιές του ’90 και του 2000, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Να γράψουν τις δικές τους σελίδες στο δικό τους αύριο.
Και ξέρετε, για να το κάνουμε αυτό, οφείλουμε πρώτα να προσπαθήσουμε να τις καταλάβουμε, μην κάνουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Γιατί τα νέα παιδιά σήμερα έχουν άλλες κώδικες επικοινωνίας και αν είμαστε πραγματικά προοδευτικοί και ριζοσπάστες, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να τους καταλάβουμε, να τους νιώσουμε.
Να μην κάνουμε εμείς ότι τα ξέρουμε όλα και θα τους υποδείξουμε το δρόμο. Αυτοί θα μας δείξουν το δρόμο. Με αυτούς επίκεντρο, στο κέντρο των οραμάτων μας, για ένα κοινωνικό κράτος, για ένα παραγωγικό μοντνέλο διαφορετικό για δίκαιη ανάπτυξη.
Γιατί, ξέρετε, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά αν οι νέοι και οι νέες δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Και καμιά πολιτική δύναμη δεν έχει μέλλον αν το πρόγραμμα και οι ιδέες της δεν στηρίζουν τους νέους και δεν στηρίζονται από αυτούς.
Γι` αυτό λοιπόν, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, θέλω να σας πω ότι έχουμε ακόμα πολλή δουλειά να κάνουμε.
Να ενισχύσουμε τα κινήματα των νέων ανθρώπων, να είμαστε δίπλα σε αυτά, ακόμα και όταν μας αμφισβητούν. Να μην είμαστε δυσανεκτικοί στην αμφισβήτησή τους, να στηρίξουμε τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που στήνεται ξανά στα πόδια της.
Να στηρίξουμε τους αγώνες των νέων και να τους βάλουμε μπροστά, να τους εμπιστευθούμε στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. στον αγώνα για δικαιοσύνη και προκοπή.
Τον αγώνα για την απαλλαγή από το καθεστώς Μητσοτάκη.
Τον αγώνα για την προοδευτική αλλαγή.
Θέλω λοιπόν να σας καλέσω όλους και όλες, συντρόφισσες και σύντροφοι, νέες και νέοι της Αριστεράς, συντρόφισσες και σύντροφοι της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ να βγείτε έξω απ’ αυτό το φεστιβάλ και να βρεθείτε εκεί που αγωνίζεται, εκεί που αγωνιά, εκεί όπου βρίσκεται η νεολαία σήμερα.
Να βρείτε τις νέες και τους νέους ενθαρρύνοντάς τους ν’ αγωνιστούν, να συμμετέχουν, να διεκδικήσουν. Όχι κατ’ ανάγκη να ενταχθούν σ’ εμάς, αλλά να είναι ενεργοί.
Σας καλώ λοιπόν να πάρετε στα χέρια σας το μέλλον της Αριστεράς. Σας καλώ να πάρετε στα χέρια σας το μέλλον της πατρίδας.
Σας καλώ να κάνουμε όλοι μαζί εφικτό, αυτό που η προπαγάνδα του συστήματος σήμερα παρουσιάζει ως ανέφικτο.
Να φέρουμε τη μεγάλη νίκη στις εκλογές.
Να φέρουμε την προοδευτική κυβέρνηση την επομένη μέρα των εκλογών.
Για να φέρουμε πίσω τα όνειρα που σας στέρησαν.
Για να φέρουμε πίσω τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά.
Γεια σας! Καλή δύναμη και καλούς αγώνες σε όλους και σε όλες μας!
