Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Κάποτε, σαν τέτοιο καιρό – με τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, δηλαδή του Α’ Παγκόσμιου (1914-’18) – η Ελλάδα διεκδικούσε να αποκαταστήσει τον ακρωτηριασμό της παίρνοντας πίσω τις Χαμένες Πατρίδες της, που κατοικούνταν απ’ τα αρχαία ακόμα χρόνια από Έλληνες.
Η αιολική γη (Αιολίδα ή Αιολία), η Ιωνία, η Πέργαμος, η Έφεσος, η Μίλητος και πλήθος άλλων περιοχών της Ανατολίας ήταν κομμάτι διαλεχτό της Ελλάδας υπό την ευρεία της έννοια, η οποία περιελάμβανε και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία σαν συνέχεια της αρχέγονης παρουσίας της η οποία της επέτρεπε να πατάει και στις δυο όχθες του Αιγαίου.
Ύστερα από αιώνες ελληνικής παρουσίας στα πάτρια εδάφη της Ανατολής, η κλαγγή των ξιφών των ηρώων της έσβησε μαζί με τις ιαχές του Αχιλλέα της Ομηρικής Ιλιάδας. Η Ανατολία παρήκμασε και ο ελληνικός κόσμος της υποτάχθηκε στον ρωμαϊκό, μέχρι που ήρθε η ώρα να ξανανθίσει χάρη στον χριστιανισμό.
Όμως ήρθαν και πάλι δίσεχτα χρόνια που την άφησαν μονοπόδαρη. Οι Τούρκοι κατέλαβαν την Ανατολία (πυρήνα του ένδοξου Βυζαντίου) στο τέλος του 11ου αιώνα ανοίγοντας δρόμο για την εξάπλωσή της στα δυτικά και τα Βαλκάνια από τον 15ο αιώνα και μετά.
Οι βάρβαροι (Σελτζούκοι και Οθωμανοί) άλωσαν ο,τιδήποτε ελληνικό και χριστιανικό, αλλά δεν μπόρεσαν να το αφανίσουν. Έτσι, όσο υπερμεγέθη και να ήταν τα τζαμιά που έχτισαν, δεν μπόρεσαν να επισκιάσουν την Αγία Σοφία.
Όσο κι αν κάλυψαν με την κρούστα του μίσους τους τις υπέροχες αγιογραφίες και τις ελληνικές λεπτομέρειες που σημάδεψαν την αρχιτεκτονική της (κάτοψη ελληνικού σταυρού εγγεγραμμένου σε τετράγωνο), δεν μπόρεσαν να τις απαλείψουν.
Είναι ένα απ’ τα τρανταχτά παραδείγματα που πιστοποιούν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήταν σε καμιά περίπτωση συνέχεια της Βυζαντινής κι ας ισχυρίζονται οι Τούρκοι το αντίθετο, με πρώτον απ’ όλους τον νεο-Οθωμανό Πρόεδρό τους.
Το ότι φυσιογνωμικά οι σημερινοί μοιάζουν περισσότερο με Βαλκάνιους παρά με απογόνους εκείνων που κατέβηκαν απ’ τις στέπες δεν αποτελεί απόδειξη ότι… εξευρωπαΐστηκαν και απέβαλαν τον βάρβαρο εαυτό τους. Η συνολική τους διαδρομή, άλλωστε, επιβεβαιώνει αυτό που αρνούνται να παραδεχτούν οι ίδιοι.
Ότι δηλαδή είναι απόγονοι κατακτητικών φύλων, που τους μετάγγισαν το βαρβαρικό, μογγολικό DNA, έστω κι αν φυσιογνωμικά έχουν απαλλαγεί – αυτοί της δυτικής όχθης, τουλάχιστον – απ’ τα μογγολικά χαρακτηριστικά τους λόγω προσμείξεων με τους Έλληνες, τους Αρμένιους, τους Ασσύριους, τους Σύριους, τους Κούρδους και τους Χαλδαίους.
Η ίδρυση του κοσμικού, ”κεμαλικού” τουρκικού κράτους έγινε πάνω στις στάχτες της Μικρασιατικής μας Καταστροφής (1922), που άλλαξε τις ισορροπίες στην Ανατολία δίνοντας στους Τούρκους την μερίδα του λέοντος και αφανίζοντας τις φθίνουσες απ’ τον χρόνο εθνικές μειονότητες πλην της κουρδικής και ελληνικής, η οποία – ως ηττημένη – ήταν αποδεκατισμένη όταν μπήκε στη διαδικασία της ”ανταλλαγής πληθυσμών”, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης (1923).
Ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ”πατέρας” των Τούρκων, κατέβαλε κάθε προσπάθεια για τον εκσυγχρονισμό της Τουρκίας, τον οποίο σήμερα ονομάζουμε ”εξευρωπαϊσμό”. Όμως απέτυχε, τελικά, γιατί την άλλαξε μόνο επιφανειακά, αφού οι συμπατριώτες του εξακολουθούσαν και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να διαιωνίζουν σε μεγάλο βαθμό τα βάρβαρα ένστικτα του παρελθόντος, που κάθε άλλο παρά της δίνουν αέρα ευρωπαϊκό…
Η προβιά που φοράει κατά καιρούς η Τουρκία είναι πλέον διαφανής ακόμα και στους πιο πιστούς υποστηρικτές της, που είναι μάρτυρες της… σύγχρονης επιθετικής της πορείας απ’ το ’74 και μετά, με αποκορύφωμα την εισβολή στη Συρία και τις διεκδικητικές παρεμβάσεις της στην Μεσόγειο…
Το DNA των βάρβαρων ενστίκτων της δεν έχει αμβλυνθεί προφανώς στο διάβα του χρόνου κι αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η ιστορική της πορεία. Απ’ τα χρόνια της Άλωσης μέχρι αυτά της Ελληνικής Επανάστασης έπεσαν θύματα της τουρκικής θηριωδίας χιλιάδες Έλληνες, απλοί πολίτες, αξιωματούχοι, ιεράρχες και άγιοι.
Ενδεικτικά αναφέρω μόνο – λόγω επικαιρότητας – τον απαγχονισμό του νεομάρτυρα Ιωάννη (τέτοιες μέρες πάνω-κάτω) στις Σέρρες, το κρέμασμα ενός άλλου (του αγίου Αργυρίου) – στην Επανομή της Θεσσαλονίκης και του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ στην Κωνσταντινούπολη πριν από 199 χρόνια, στα προεόρτια της Εθνικής Παλιγγενεσίας μας, στη διάρκεια της οποίας έπεσαν πάνω από 450.000 νεκροί.
Στο διάβα του χρόνου, βέβαια, προστέθηκαν χιλιάδες ακόμα θύματα σ’ αυτά της επέλασης των Τούρκων στην Ανατολία. Μεταξύ αυτών ήταν Έλληνες που συμμετείχαν στον Μακεδονικό Αγώνα (1904-’08) και τους Βαλκανικούς Πολέμους (1914-’18) και ομοεθνείς μας που σφαγιάστηκαν απ’ τους Τούρκους στην Μικρασιατική Καταστροφή της οποίας προηγήθηκε η γενοκτονία 350.000 Ποντίων (1919).
Ο φόρος αίματος των Ελλήνων στους Τούρκους ολοκληρώθηκε στη σύγχρονη ιστορία μας με το νεότερο δράμα της Κύπρου (1974), την εισβολή των Αττίλα 1 και 2, που άφησαν πίσω τους 3.000 νεκρούς, 120.000 εκτοπισμένους και τους 20.000 εγκλωβισμένους στο κατεχόμενο από τους Τούρκους βόρειο τμήμα της.
Έκτοτε η τουρκική βαρβαρότητα είχε ποικίλες άλλες ευκαιρίες για να αναδείξει τις στρατηγικές μεθοδεύσεις της που κάθε άλλο παρά εκπέμπουν σε ευρωπαϊκή δύναμη, αφού έχουν κοινό χαρακτηριστικό τους τον ωμό εκβιασμό ενός κοινού επιβουλέα εθνικών συμφερόντων των γειτόνων του (Ελλάδας, Κύπρου, Συρίας).
Μέχρι που φτάσαμε στο τώρα της… μετεξέλιξης της Τουρκίας, που δείχνει ότι είναι το ίδιο προκλητικό και αδίστακτο. Είναι το παλιό-νέο πρόσωπο της Τουρκίας που αψηφά τις συνθήκες και τις συμφωνίες που δεν την συμφέρουν.
Που δεν ορρωδεί προ ουδενός και με τον αέρα της Περιφερειακής δύναμης της Μεσογείου και τον εξοπλισμό των S-400 που της εξασφάλισε η στρατηγική συμμαχία της με την Ρωσία, κόβει και ράβει υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά.
Προειδοποιεί και φοβερίζει με δέλεαρ την ειρήνη και φόβητρο το θερμό επεισόδιο δια της δύναμης της πυγμής της. Εκβιάζει και ξεχειλίζει από βουλιμία, δολιότητα και υποκρισία. Είναι έτοιμη και πάλι να δημιουργήσει τετελεσμένα, όπως εκείνα στην Κύπρο το ’74 και στη Συρία το ’19. Τετελεσμένα στο μεταναστευτικό, το λιβυκό, την Κύπρο, το Αιγαίο…
Φροντίζει να μας επιβεβαιώνει άλλωστε τις προθέσεις της μέσω των θρασύτατων και προκλητικών αξιωματούχων της, όπως του Ιμπραχήμ Καραγκιούλ (αρχισυντάκτη της φιλοκυβερνητικής ”Γενί Σαφάκ”) στο twitter, όπου παραδέχτηκε ανοιχτά την αυξητική επιθετική τάση της χώρας του στο Αιγαίο:
– (Εφόσον η Ελλάδα παραβίασε τη συνθήκη για τον αφοπλισμό των νησιών του Αιγαίου), τώρα είναι η σειρά μας. Μετά τη Μεσόγειο, το Αιγαίο…, έγραψε ο στενός συνεργάτης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Κι αυτό δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει καθόλου, αφού τα στρατηγικά, μακροπρόθεσμα σχέδια της χώρας του τα ακολουθούσαν πάντα με θρησκευτική ευλάβεια όλοι οι Πρόεδροί της με θεμιτά και αθέμιτα μέσα κατά τα πρότυπα της Μακιαβελικής λογικής (”ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”).
Νόμιμος και κατάλληλος ποτέ δεν ήταν ο δρόμος της Εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Το εξωφρενικό όμως είναι ότι όσο παρανομεί αυτή, τόσο πιο πολύφερνη νύφη γίνεται, κι ας επιλέγει πάντα τον πλάγιο δρόμο της πανουργίας και της μπαμπεσιάς στη διευθέτηση των διαφορών της. Ας επιλέγει τον τρόπο τον ”πειρατικό” κι όχι εκείνον που παράγει έννομα αποτελέσματα, τίμιες διακρατικές συμφωνίες.
Τα ανδραγαθήματα της ΜΙΤ στον αγώνα σύλληψης Γκιουλενιστών του Εξωτερικού είναι γνωστά τοις πάσι, όπως γνωστές είναι οι τουρκικές προβοκάτσιες σε ξένα εδάφη, οι δωροδοκίες των ισχυρών ΜΜΕ που ασκούν προπαγάνδα για λογαριασμό της και η εξαγορά ανώτατων αξιωματούχων των ΗΠΑ για να στηρίξουν την πολιτική της και να συμβάλουν στην εξόντωση των αντιπάλων της.
Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Αμερικανού στρατηγού Μάικ Φλιν, που πληρώθηκε το 2016 από άνθρωπο του Ταγίπ για να εκθειάζει την Τουρκία και να επιμένει στη σύλληψη του Ιμάμη Γκιουλέν, εχθρού του Τούρκου Προέδρου).
Όλα είναι, λίγο πολύ, γνωστά… Όμως κανείς δεν τολμά να τα βάλει μαζί της ακόμα κι αν έχει όλο το άδικο με το μέρος της, πράγμα που δίνει το δικαίωμα στους τελευταίους συμμάχους της (τουρκόφιλη λιβυκή κυβέρνηση) να εγκαλούν την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, τη Γαλλία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για το κοινό ανακοινωθέν ακύρωσης του τουρκολιβυκού μνημονίου, που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα διαγράφοντας τα ελληνικά, αφού η Τουρκία μας αρπάζει την ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Με τα δεδομένα αυτά – στα οποία πρέπει να προσθέσουμε τον εγκλεισμό στις φυλακές χιλιάδων αντιφρονούντων του Ερντογανικού καθεστώτος (με πρώτους και κύριους τους Κούρδους), την χαμηλού προφίλ αντίδραση των ΗΠΑ στις ανομίες της Τουρκίας σε Συρία και Κύπρο (λόγω της φιλίας του Αμερικανού Προέδρου με τον Ταγίπ Ερντογάν και των σχέσεων αλληλεξάρτησης των χωρών τους), καθώς και την διστακτική στάση της Ευρώπης στο ζήτημα καταδίκης της (υπό το βάρος του εκβιασμού της στο μεταναστευτικό) – η Τουρκία ΔΕΝ δικαιούται να γίνει μέλος της ΕΕ.
Και ΔΕΝ δικαιούται, γιατί – πέραν των προαναφερθέντων – με την είσοδό της σ’ αυτήν θα νομιμοποιήσει αυτόματα τη διαχρονική παραβατική συμπεριφορά της και θα δρομολογήσει προς όφελος της ακυρώσεις Συνθηκών (όπως αυτή της Λωζάνης, 1923) και διευθετήσεις αναθεωρητικές οι οποίες θα ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας για αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
