Όλα μπορεί να τα συγχωρήσει κανείς σε έναν άνθρωπο, αλλά σε καμία περίπτωση την αδιαφορία για τις επόμενες γενιές και για την πατρίδα του – την οποία οφείλει να κληροδοτεί λίγο πιο αξιοπρεπή εάν όχι πλουσιότερη, από αυτήν που ο ίδιος κληρονόμησε.
.Άποψη
Όταν μία χώρα είναι χρεοκοπημένη, βυθισμένη σε συνεχή μνημόνια εξαθλίωσης, με το ένα πόδι εκτός της ΕΕ (=έλεγχος κεφαλαίων), με το άλλο εκτός της Ευρωζώνης (=μη συμμετοχή στο πρόγραμμα της ΕΚΤ), χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της, με ένα εκφυλισμένο και ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, καθώς επίσης με ολόκληρη την κοινωνία της σε ιδιωτεία (=μη συμμετοχή στο δημόσιο βίο, πλήρης αδιαφορία για τα κοινά), τι μπορεί να περιμένει κανείς;
Ασφαλώς ελάχιστα πράγματα, εάν όχι τίποτα απολύτως – αφού ακόμη και αν είχε μία θεϊκή κυβέρνηση, ικανή να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά με τη Γερμανία, πώς θα το έκανε όταν επικρατεί πλήρης ησυχία στη χώρα; Το γεγονός αυτό δεν μεταφράζεται αλήθεια ως αποδοχή της κοινωνίας στα μέτρα που της επιβάλλονται, επειδή θεωρεί πως είναι πράγματι ένοχη η ίδια για την χρεοκοπία του κράτους;
Λογικά λοιπόν μία τόσο αποχαυνωμένη κοινωνία, η οποία δεν διαμαρτύρεται καν και δεν έχει καθόλου τη διάθεση να πλημμυρίσει τους δρόμους, έστω την πλατεία Συντάγματος μαζί με τους «Παραιτηθείτε!», είναι συμβιβασμένη με τη μοίρα της. Πόσο μάλλον όταν τα μέλη της είτε εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, είτε προσπαθούν να επιβιώσουν ατομικιστικά με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, αδυνατώντας να λειτουργήσουν συλλογικά ακόμη και στην άκρη του γκρεμού.
Τι μπορεί να προσφέρει κανείς σε μία τέτοια κοινωνία; Γνώση; Ελπίδα; Προοπτικές; Χώρο για να εκτονωθεί; Κατηγορίες εναντίον της Τρόικας που την κατέστρεψε; Ύβρεις κατά του συμπλεγματικού δόκτορα Σόιμπλε που συνεχίζει να την προσβάλλει δημόσια, να την εξευτελίζει, να τη λοιδορεί και να αντιμετωπίζει την κυβέρνηση της με τέτοια απαξίωση που δεν θα ανεχόταν ούτε ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη;
Ή μήπως να ενοχοποιεί αποκλειστικά και μόνο το ευρώ διασπείροντας ψευδαισθήσεις; Για παράδειγμα την επιστροφή της χώρας στο εθνικό της νόμισμα αρνούμενη τα χρέη της και μη υφιστάμενη τις συνέπειες, παρά το ότι είναι μεν απεχθή όπως όλα τα χρέη στον κόσμο, αλλά επαχθή σίγουρα όχι; Να αναφέρεται ίσως στην ευρηματική λύση τις «σεισάχθειας», όσον αφορά το ιδιωτικό χρέος, παρά το ότι δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο με εξαίρεση την Αρχαία Ελλάδα; Και ο ηθικός κίνδυνος, το ετεροβαρές ρίσκο; Οι άλλες χώρες που επίσης χρωστούν; Αδιάφορο;
Οφείλει να τονίζει εναλλακτικά τον ηρωισμό της ελληνικής φυλής, ισχυριζόμενος πως θα αναστηθεί κάποια στιγμή από τη στάχτη, όπως ο Φοίνικας; Εκείνο το ευγενές μυθικό πουλί που συνδέθηκε με την ανθρώπινη δύναμη και τη θέληση για αναγέννηση, μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια; Δεν θα ήταν υπερβολικό, εάν όχι ανόητο;
Ακόμη και αν δεν ήταν, πώς να το κάνει όταν η «φυλή» επιτρέπει σε όλα εκείνα τα μέλη της που τεκμηριωμένα την πρόδωσαν, παραδίδοντας κυριολεκτικά τα κλειδιά στον εχθρό, να κυκλοφορούν ελεύθερα; Πολύ χειρότερα, να έχουν το απύθμενο θράσος να σχολιάζουν δημόσια, να δικαιολογούν την ενδοτική συμπεριφορά τους και να προτείνουν λύσεις;
Να πει ίσως την αλήθεια μήπως ξυπνήσει επιτέλους το πλήθος, σύμφωνα με την οποία τα μνημόνια παράγουν μαζικά ανέργους, φτώχεια, οδύνη και εξαθλιωμένους υποψηφίους για τις φυλακές; Πως ο κατήφορος θα συνεχιστεί με οποιαδήποτε κατοχική κυβέρνηση διορίσει η καγκελάριος, έως ότου δεν θα έχει απομείνει πια τίποτα από την ιδιωτική και δημόσια περιουσία των Ελλήνων; Ότι θα αποχαιρετίσουν για πάντα τους κάποτε αξιοπρεπείς μισθούς και τις συντάξεις, μετατρεπόμενοι σε μίζερους ζητιάνους στο διηνεκές; Στη ντροπή της Ευρώπης που δεν θα χάνει καμία ευκαιρία να τους εξευτελίζει όσο περισσότερο μπορεί;
Να τους επιστήσει την προσοχή στο ότι εάν δεν αντιδράσουν τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος θα αυξάνονται, όταν την ίδια στιγμή θα πουλιούνται τα πάντα σε τιμές περιπτέρου και τα σπίτια τους θα κατάσχονται ηλεκτρονικά; Γιατί να το κάνει, όταν είναι σίγουρος πως θα συνεχίσουν τον ύπνο του δικαίου όχι επειδή είναι παράλογοι ή σχιζοφρενείς, αλλά λόγω του ότι είναι φυσιολογικό οι δειλοί άνθρωποι να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους για να μην χρειασθεί να αγωνισθούν;
Να τους υπενθυμίσει πως η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά; Ότι είναι καλύτερα να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά, με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος; Πως η επαιτεία, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους, στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από τους δανειστές;
Να αναφέρει ξανά πως όταν το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του, πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της; Ότι απλά χρεοκοπεί, παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της, όπως η Ρωσία το 1998, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν;
Τι νόημα θα είχε όταν απευθύνεται σε ανθρώπους που αδιαφορούν για τα παιδιά τους, με κριτήριο το ότι ανέχονται να τους φορτώσουν τα λάθη και τα χρέη τους, για να μη χάσουν τη βολή τους; Απολύτως κανένα, αφού όλα μπορεί να τα συγχωρήσει κανείς σε έναν άνθρωπο, αλλά σε καμία περίπτωση την αδιαφορία για τις επόμενες γενιές και για την πατρίδα του – την οποία οφείλει να κληροδοτεί λίγο πιο αξιοπρεπή από αυτήν που ο ίδιος κληρονόμησε.
