Εάν παραμείνει σιωπηλό το στήριγμα της Δημοκρατίας, φοβούμενο να προστατεύσει τα δικαιώματα του, θα βιώσουμε πολύ επώδυνες καταστάσεις – οι οποίες δεν θα έχουν να ζηλέψουν τίποτα, από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα
.
«Είναι αλήθεια τόσο ανόητοι οι «κυβερνήτες», ώστε να μην γνωρίζουν τον ορισμό της ηλιθιότητας που ανέφερε ο Αϊνστάιν και να εφαρμόζουν το ίδιο πείραμα (μνημόνια), για τρίτη φορά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα; Ασφαλώς όχι. Απλά οι δύο προηγούμενες φορές δεν «ευοδώθηκαν» εξ ολοκλήρου – αφού συνεχίζει να υπάρχει η μεσαία τάξη, η οποία έχει μεν αποδυναμωθεί, αλλά δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. Επομένως, ο κίνδυνος να επανακάμψει η Δημοκρατία δεν έχει ακόμη αποφευχθεί – οπότε απαιτείται η επανάληψη της διαδικασίας, με άλλους αποδέκτες».
.
Άποψη
Το 2007 οι Έλληνες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους πλουσιότερους λαούς παγκοσμίως, με βάση την αξία των περιουσιακών τους στοιχείων (πηγή: Credit Suisse) – τα οποία, για τη μεσαία τάξη, υπολογίζονταν στο 1,16 τρις $. Έκτοτε, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, κυρίως δε μετά την υποταγή της χώρας στην Τρόικα, η μεσαία τάξη, η οποία παραδοσιακά στηρίζει τη Δημοκρατία και την κοινωνία, έχασε περιουσιακά στοιχεία αξίας 482 δις $ – οπότε της απομένουν ακόμη 678 δις $.
Από την άλλη πλευρά το 2000, όπου η Ελλάδα εισερχόταν στην Ευρωζώνη, η μεσαία τάξη αποτελούταν από 4,7 εκ. ενήλικες – φτάνοντας στα 5,8 εκ. το 2008 και υποχωρώντας σήμερα στα 4,6 εκ. (1,2 εκ. λιγότερα άτομα από το 2008 και 100.000 λιγότερα σε σχέση με το 2000). Ο μέσος πλούτος της μεσαίας τάξης των 5,8 εκ. Ελλήνων ήταν περίπου 200.000 $ ανά άτομο – έχοντας σήμερα διαμορφωθεί στα 147.000 $ για τα 4,6 εκ., όσο ήταν το 2007 ο μέσος πλούτος όλων των Πολιτών (136.800 $ το 2007 και 81.300 το 2014).
Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2007 ήταν στα 239,3 δις € (107,2% του ΑΕΠ), φτάνοντας πλέον στα 320 δις € περίπου (180% του ΑΕΠ) – παρά το ότι μεσολάβησαν δύο ουσιαστικά διαγραφές (PSI, επαναγορά ομολόγων). Υπολογίζεται δε πως θα πλησιάσει τα 350 δις € στα τέλη του έτους, εάν κεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες με 25 δις € – οπότε στο 200% του ΑΕΠ, εάν διαμορφωθεί τελικά στα 175 δις €. Την ίδια στιγμή, το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος έχει εκτιναχθεί στα 200 δις € περίπου (100 δις € απέναντι στις τράπεζες και 100 δις € στο δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία κοκ.), μέσα στα λίγα τελευταία χρόνια.
Συνοψίζοντας, μόνο η μεσαία τάξη έχασε 482 δις $, καθώς επίσης 1.200.000 μέλη της, όταν το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί κατά 111 δις € – με το ΑΕΠ να χάνει περί τα 60 δις € και με την ανεργία να επιστρέφει στο 27%, παρά τη μαζική μετανάστευση των Ελλήνων.
Παράλληλα το ασφαλιστικό καταρρέει, οι συντάξεις θα αποτελούν σύντομα όνειρο θερινής νύχτας, η παιδεία υποφέρει, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε κατά 3,5 χρόνια, το κοινωνικό κράτος γκρεμίζεται μεθοδικά, ενώ οι τράπεζες χρεοκόπησαν για πολλοστή φορά – με την κυβέρνηση να καθησυχάζει τις μάζες, σφίγγοντας ταυτόχρονα τη θηλιά στο λαιμό τους.
Η κατώτερη τάξη βέβαια έχει προ πολλού εξαθλιωθεί, χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης, οπότε το μόνο που μπορεί να την παρηγορήσει, να αμβλύνει τις οδύνες της, είναι δυστυχώς μία αντίστοιχη μοίρα της μεσαίας τάξης – αφού η φτώχεια είναι συγκριτικό μέγεθος, οπότε βιώνεται καλύτερα όσο πιο πολλοί μοιράζονται την ίδια δυστυχία, κάτι που γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση.
Έχοντας εξοικειωθεί λοιπόν η κατώτερη τάξη με το σκοτάδι της σπηλιάς του Πλάτωνα (άρθρο), με τις σκιές και με τα δεσμά της, έχει πάψει πλέον να πιστεύει πως υπάρχει φώς και ελπίδα – οπότε εύλογα δεν διαμαρτύρεται, δεν παραπονιέται, δεν αντιδράει και δεν εξεγείρεται. Αντίθετα, προσπαθεί να φυλακίσει όσο περισσότερους μπορεί στην ίδια μοίρα, έτσι ώστε να είναι καλύτερα σε θέση να ανταπεξέλθει με τα βάσανα της – τα οποία θεωρεί πια αυτονόητα, νομοτελειακά.
.
Ο επόμενος στόχος
Η μεσαία τάξη τώρα, η οποία έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο τόσο από την κατώτερη, όσο και από την εξουσία, εγχώρια και ξένη, αφού διαθέτει ακόμη πλούτο που δεν μπορεί να υπερασπιστεί όπως η ανώτερη, προσπαθεί να αποφύγει το οδυνηρό μέλλον που διαγράφεται μπροστά της.
Την ίδια στιγμή διεξάγεται ένας «συμμοριτοπόλεμος» στα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, με επίκεντρο σήμερα τον έλεγχο της τηλεοπτικής ενημέρωσης – μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η χειραγώγηση της εκλογικής πλειοψηφίας, η διακυβέρνηση και η διασπάθιση του πλούτου της χώρας.
Επειδή όμως η μεσαία τάξη είναι από τη φύση της ατομικιστική, δεν μπορεί εύκολα να οργανωθεί σε ομάδες που θα ήταν σε θέση να αντισταθούν συλλογικά και με επιτυχία – έχοντας την ψευδαίσθηση ότι, η χώρα συνεχίζει να κυβερνάται δημοκρατικά, οπότε δεν κινδυνεύει. Ακόμη χειρότερα, πιστεύει πως λειτουργεί η Δικαιοσύνη – πως μπορεί δηλαδή να προστατευθεί από τους Νόμους, καθώς επίσης από τα Δικαστήρια της πατρίδας της.
Επομένως, δεν κατανοεί πως τα δικαστήρια απλά εφαρμόζουν εκείνους τους χιλιάδες νόμους ή τις οδηγίες που επιβάλλονται δικτατορικά – αφενός μεν από την κυβέρνηση, με γνώμονα την παραμονή της στην εξουσία, καθώς επίσης την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτών που την στηρίζουν, αφετέρου από τους δανειστές της χώρας (ενώ ψηφίζονται ή αποφασίζονται «στα τυφλά», καταναγκαστικά καλύτερα, από το Κοινοβούλιο ή από τους υπόλοιπους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες).
Η Δικαιοσύνη λοιπόν θεωρείται ακόμη από τη μεσαία τάξη ως η «σανίδα σωτηρίας» – αυτή που θα την προστατεύσει, που δεν θα επιτρέψει δηλαδή να χαθούν τα δικαιώματα ή η περιουσία της, όσο και αν απαξιωθεί προσωρινά.
Πιστεύει επίσης πως η διαφθορά θα φυλακιστεί, ότι η διαπλοκή θα καταπολεμηθεί, πως ο στόχος της Τρόικας είναι η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, πως δεν είναι αντιμέτωπη με μία κυβέρνηση του «αποφασίζουμε και διατάζουμε», αλλά με μία ηθική αριστερή, καθώς επίσης πως η ίδια δεν θα είναι το επόμενο θύμα του βιασμού που συντελείται στη χώρα μας. Πως τιμωρείται απλά για τα λάθη της στο παρελθόν, κάτι που χαρακτηρίζει επίσης την κατώτερη – για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους, τους οποίους προανέφερα.
Συμπερασματικά λοιπόν, έχει την ψευδαίσθηση πως η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν αποτελεί ήδη παρελθόν, πως η κατάσταση δεν είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για την ίδια, για την πατρίδα της και για τα παιδιά της, καθώς επίσης ότι τα πάντα μπορούν να διορθωθούν, χωρίς να αμυνθεί συλλογικά, χωρίς να πολεμήσει και χωρίς να χρεοκοπήσει η χώρα – γεγονός που μάλλον σημαίνει πως δεν θα αποφύγει τελικά την ολοκληρωτική καταστροφή, οδηγούμενη με τη σειρά της στη σκοτεινή σπηλιά, μαζί με την ήδη αλυσοδεμένη κατώτερη τάξη.
.
Επίλογος
Είναι προφανές ότι, η πολιτική που ασκείται σήμερα είναι εξόχως ταξική, οπότε εξαιρετικά τοξική – όπου όμως η τάξη που θα ωφεληθεί δεν θα είναι η αδύναμη, η εισοδηματικά ασθενέστερη, κάτι που δυστυχώς πιστεύει η πλειοψηφία των Ελλήνων, ούτε φυσικά η μεσαία, η οποία θα είναι το επόμενο μεγάλο θύμα του στυγερού βιασμού – αλλά, αντίθετα, εκείνη που στήριξε οικονομικά και επικοινωνιακά την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται, μεταξύ άλλων, από την έκπληξη του προέδρου της Κομισιόν, όταν διαπίστωσε πως η ελληνική κυβέρνηση εκβίασε, ισχυριζόμενη ότι εκβιάσθηκε, ένα πολύ χειρότερο μνημόνιο, από αυτό που είχε ο ίδιος προτείνει – επικαλούμενη έωλες αιτιολογίες που μόνο ανόητους θα μπορούσαν να πείσουν.
Επίσης, από τη μανία που επιδεικνύει η «αριστερά» για την ψήφιση νομοσχεδίων που καταδικάζουν τη μεσαία τάξη στην ποινή του θανάτου – όπου, με δεδομένο το ότι, η μεσαία τάξη είναι το μοναδικό ουσιαστικά στήριγμα της Δημοκρατίας, κατανοεί κανείς τι ακριβώς επιδιώκεται.
Στα πλαίσια αυτά, εάν συνεχίσουμε να φοβόμαστε τη χρεοκοπία, παραμένοντας σιωπηλοί όπως τα πρόβατα,χωρίς να κατανοούμε πως κινδυνεύουμε από το βοσκό και όχι από το λύκο, θα βιώσουμε εξαιρετικά επώδυνες καταστάσεις – οι οποίες δεν θα έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τη δικτατορία των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Ολοκληρώνοντας, η πρόβλεψη μου αυτή δεν είναι προφανώς καθόλου ευχάριστη – θεωρώ πως είναι όμως ρεαλιστική, ενώ ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας για να αμυνθούμε είναι πλέον ελάχιστος. Ελπίζω βέβαια να κάνω λάθος και να οφείλεται στην έμφυτη απαισιοδοξία μου – η οποία αυξήθηκε, όταν φάνηκε καθαρά πως η σημερινή ηγετική ομάδα της συγκυβέρνησης, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτήν που κέρδισε τις εκλογές του Ιανουαρίου.
πηγή:Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr