Η υπερχρέωση και το νόμισμα των σκλάβων

Το θέμα των χρεών θα δημιουργήσει εντάσεις στον πλανήτη που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε διακρατικές συγκρούσεις και σε πολέμους – ενώ το ίδιο ισχύει για το ευρώ, αφού παράγει συνεχώς χρέη και ανισότητες

.

«Ασφαλώς έχει μεγάλα προβλήματα η Ελλάδα, όπως η ανεργία, η χρεοκοπία χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η αποψίλωση του παραγωγικού της ιστού, η φτώχεια, το ασφαλιστικό κοκ. Το μεγαλύτερο μέρος τους όμως οφείλεται στην εγκληματική πολιτική που μας επιβλήθηκε από την Τρόικα η οποία, εάν ακυρωθεί και αντικατασταθεί από μία εντελώς διαφορετική, σε συνδυασμό με τη διαγραφή χρέους, θα δημιουργήσει ένα επενδυτικό κλίμα αισιοδοξίας, προκαλώντας ανάπτυξη – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος μας από την κρίση.

Όσον αφορά τώρα το δημόσιο χρέος, είμαστε ανέκαθεν υπέρ της επιμήκυνσης του, με τα επιτόκια της ΕΚΤ. Η δυνατότητα όμως της επιμήκυνσης υπήρχε έως τις αρχές Οκτωβρίου του 2014 όπου, η μη τήρηση της αντίστοιχης υπόσχεσης εκ μέρους της Ευρωζώνης, μας καταδίκασε να μην μπορούμε να απευθυνθούμε στις αγορές, για το δανεισμό μας με βιώσιμα επιτόκια. 

Έκτοτε, έχουμε το ηθικό έρεισμα της διαγραφής χρέους, εναλλακτικά δε τη χρεοκοπία – η οποία είναι μεν οδυνηρή, αλλά πολύ λιγότερο από την υποταγή μας στη Γερμανία και στο ΔΝΤ που θα ισοδυναμούσε με την οριστική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης με την εσωτερική μας χρεοκοπία».

.

Ανάλυση

Η αιτία της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 ήταν η αύξηση των χρεών του ιδιωτικού τομέα σε μία σειρά χωρών, κυριότερη των οποίων ήταν οι Η.Π.Α. – ουσιαστικά με εξαίρεση την Ελλάδα, όπου η αιτία ήταν το δημόσιο χρέος, σε συνδυασμό με τα ξαφνικά τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού.

Η αύξηση του ιδιωτικού χρέους δεν ήταν πλέον «υποφερτή» από την οικονομία, οπότε συνέβη αυτό που πάντοτε συνέβαινε, όταν υπερέβαινε τα ανώτατα όρια – όπως στο παράδειγμα της Μεγάλης Ύφεσης του 1929, των κρίσεων της Λατινικής Αμερικής στη δεκαετία του 1980, του ιαπωνικού κραχ το 1990, των τραπεζικών κρίσεων στη Σκανδιναβία αμέσως μετά, της ασιατικής κρίσης το 1997 κοκ.

Ο δρόμος τώρα που θα οδηγούσε στην εξυγίανση ήταν λογικός και νομοτελειακός – αφού όταν το βουνό του χρέους δεν είναι πλέον δυνατόν να εξυπηρετηθεί από μία οικονομία, τότε υπάρχει μία και μοναδική λύση: ο περιορισμός του, η απομόχλευση του όπως συνήθως αποκαλείται, η «αποδόμηση» των χρεών. Το πρόβλημα όμως είναι ο τρόπος, με τον οποίο θα επιτευχθεί – όπου εν προκειμένω οφείλει κανείς να γνωρίζει το σύνολο των χρεών μίας χώρας, ιδιωτικών και δημοσίων, ως προς το ΑΕΠ της.

Στην περίπτωση των Η.Π.Α., το συνολικό χρέος ως προς το ΑΕΠ το 2007 ήταν της τάξης του 375% – οπότε, εάν ήθελε κανείς να το μειώσει, θα έπρεπε είτε να αυξηθεί ο παρανομαστής του κλάσματος Χρέος/ΑΕΠ, είτε να μειωθεί ο αριθμητής. Για να επιτευχθεί τώρα κάτι τέτοιο, υπάρχουν μόνο οι εξής τέσσερις τρόποι:

(α)  Οι οφειλέτες αρχίζουν να εξοφλούν σταδιακά τις υποχρεώσεις τους, χωρίς να δημιουργούν καινούργιες – οπότε ο αριθμητής του κλάσματος μειώνεται.

(β)  Ένας μεγάλος αριθμός οφειλετών δηλώνουν επίσημα τη χρεοκοπία τους, οπότε οι τράπεζες υποχρεώνονται να αποσβέσουν τις απαιτήσεις τους – με αποτέλεσμα να γίνεται ξανά μικρότερος ο αριθμητής, εις βάρος όμως των τραπεζών.

(γ)  Τα κράτη προσπαθούν με τη βοήθεια των διαρθρωτικών αλλαγών να αυξήσουν το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας τους – οπότε αυξάνεται ο παρανομαστής.

(δ)  Τα κράτη, με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών, προσπαθούν να τροφοδοτήσουν τον πληθωρισμό, έτσι ώστε να αυξηθεί ο ονομαστικός ρυθμός ανάπτυξης (ονομαστικός = πραγματικός + πληθωρισμός) – οπότε αυξάνεται επίσης ο παρανομαστής.

Συμπερασματικά λοιπόν υπάρχουν μόνο οι παραπάνω λύσεις, όσον αφορά την καταπολέμηση των βουνών των χρεών, οι οποίες φυσικά μπορούν να συνδέονται μεταξύ τους – κάθε μία όμως από αυτές έχει παρενέργειες, οι οποίες πολύ συχνά προβλέπονται δύσκολα.

Ειδικότερα, εάν επιλεχθεί ο πρώτος τρόπος, προκαλείται η γνωστή μας ύφεση ισολογισμών όπου, στην προσπάθεια να περιορίσουν τα χρέη τους όλοι μαζί οι καταναλωτές, προκαλείται ύφεση – με αποτέλεσμα να μειώνεται ο παρανομαστής του κλάσματος (ΑΕΠ), συνήθως γρηγορότερα από τον αριθμητή (Χρέος), οπότε το αποτέλεσμα να είναι χειρότερο. Κλασσικό παράδειγμα εν προκειμένω είναι η Ιαπωνία της εποχής του 1990 – με την ύφεση έκτοτε να μην έχει αντιμετωπισθεί, παρά τις τεράστιες προσπάθειες της χώρας, με επακόλουθο το δημόσιο χρέος της να φτάσει στο 250% του ΑΕΠ.

Με το δεύτερο τρόπο τώρα πολλές τράπεζες κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, οπότε τα κράτη υποχρεώνονται να τις διασώσουν – με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα δημόσια χρέη, συχνά περισσότερο από τον περιορισμό των ιδιωτικών, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται το ΑΕΠ.

Ο τρίτος τρόπος ακούγεται μεν ευχάριστα, αλλά ξεχνάει κανείς πως απαιτούνται πολλά χρόνια για να αποδώσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές – ενώ, σε βραχυπρόθεσμο διάστημα, προκαλούν ύφεση στην οικονομία, λόγω κυρίως της αύξησης της ανεργίας.

Παράδειγμα εδώ οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, στις οποίες επιβλήθηκε επί πλέον η εσωτερική υποτίμηση λόγω του ευρώ – αν και η αιτία της κρίσης αρκετών από αυτές, με εξαίρεση την Ισπανία και την Ιρλανδία, ήταν οι ασυμμετρίες που προκάλεσε το κοινό νόμισμα (αύξηση των πλεονασμάτων της Γερμανίας, της Ολλανδίας κοκ. εις βάρος κυρίως των χωρών του Νότου – ανυπαρξία ενός μέσου που θα υποκαθιστούσε τον εξισορροπητικό μηχανισμό των νομισματικών ισοτιμιών, όπως η δημοσιονομική ένωση).

Ο τέταρτος τρόπος ακούγεται εν πρώτοις ως ο λιγότερο επώδυνος, συγκριτικά με όλους τους άλλους – αφού το πρόβλημα των χρεών καταπολεμάται με το μονεταρισμό τους (ανάλυση). Εν τούτοις, η εξυγίανση εδώ επιτυγχάνεται εις βάρος των δανειστών, καθώς επίσης των καταθετών – επειδή η πραγματική αξία των δανείων ή των αποταμιεύσεων, σε όρους αγοραστικής αξίας δηλαδή, μειώνεται, λόγω του πληθωρισμού.

Με δεδομένο δε το ότι, ο μεγαλύτερος δανειστής στην Ευρωζώνη είναι η Γερμανία, ενώ οι Πολίτες της διατηρούν τα περιουσιακά τους στοιχεία κυρίως σε αποταμιεύσεις, η χώρα τοποθετείται εναντίον – οπότε δεν είναι η λύση αυτή εύκολα εφικτή, αφού η Γερμανία ηγείται πλέον απολυταρχικά της νομισματικής ένωσης.

Η περαιτέρω εξέλιξη του συνολικού χρέους

Συνεχίζοντας, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν μετά από επτά περίπου χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, τα χρέη στον πλανήτη μειώθηκαν. Η απάντηση είναι φυσικά αρνητική, αφού συνέβη ακριβώς το αντίθετο – τα χρέη αυξήθηκαν, έχοντας απλά μετατοπισθεί.

Στις Η.Π.Α. από τις επιχειρήσεις, τις τράπεζες και τα νοικοκυριά προς το κράτος, καθώς επίσης προς τις εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα – το ίδιο στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο κοκ. Αντίθετα, στην Ελλάδα γίνεται προσπάθεια μετακύλισης του δημοσίου χρέους προς τους ιδιώτες – μέσω των φόρων κοκ.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται πως εκτός από τη Γερμανία λόγω της αύξησης των πλεονασμάτων της, καθώς επίσης από την Ελλάδα, εξαιτίας της διαγραφής, μετά το 2009 τα συνολικά χρέη αυξήθηκαν σε σχέση με το 2008 – ενώ στη συνέχεια απλά σταθεροποιήθηκαν σε μεγάλο ύψος.

.

.

Περαιτέρω, το συνολικό χρέος των χωρών της Ευρωζώνης είναι στο 380% του ΑΕΠ, υψηλότερο δηλαδή από αυτό των Η.Π.Α. – ενώ το παγκόσμιο χρέος έχει υπερβεί πλέον στο 215% του ΑΕΠ, από 160% το 2001 και 195% το 2009 (πηγή).

Ειδικά όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, το ιδιωτικό χρέος τους είναι αυτό που έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη – όπως στο παράδειγμα της Κίνας (γράφημα) όπου, χωρίς τις τράπεζες, αυξήθηκε κατά 72% μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, φτάνοντας στο τρομακτικό 220% του ΑΕΠ. Είναι δηλαδή υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, ενώ δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο μίας τέτοιας ανόδου, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

.

.

Η Κίνα βέβαια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στο συγκεκριμένο τομέα – αφού υπάρχει μία μεγάλη ομάδα κρατών, τα χρέη των οποίων αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό μετά το 2008, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος τους χρηματοδοτήθηκαν από το εξωτερικό. Οι χώρες αυτές θεωρούνται οι πρώτες που θα κινδυνεύσουν να χρεοκοπήσουν, όταν ξεσπάσει η επόμενη κρίση – είναι δε οι εξής: Χιλή, Αργεντινή, Βραζιλία, Ινδία, Ινδονησία, Νότια Αφρική και Τουρκία.

Συμπερασματικά λοιπόν το τέρας του χρέους όχι μόνο συνεχίζει να ζει, αλλά έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο μετά το 2008 – οπότε είναι θέμα χρόνου η επόμενη κρίση, η οποία θα είναι πολύ πιο καταστροφική από την προηγούμενη.

.

Το νόμισμα των σκλάβων

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το 42% του πληθυσμού της Ιταλίας είναι πλέον εναντίον του ευρώ, ενώ μόλις το 32% έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη – κυρίως λόγω του ότι έχουν συνδέσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία τους (μεγάλο δημόσιο χρέος, πολύ υψηλά κόκκινα δάνεια, κίνδυνοι κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής), με το κοινό νόμισμα. Η αυξανόμενη αρνητική τοποθέτηση εναντίον του ευρώ και της νομισματικής ένωσης δεν αφορά δε μόνο τις ακροδεξιές παρατάξεις, αλλά διευρύνεται σε όλα τα κόμματα – ενώ συνοψίζεται στην εξής έκφραση:

“Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – καθώς επίσης την καταστροφή των κοινωνικών επιτευγμάτων.Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με τα τανκ πριν από 70 χρόνια, προσπαθεί να το επιτύχει σήμερα μέσω των δεσμών του ευρώ” (πηγή).

Εν προκειμένω όμως, οι Ιταλοί διαχωρίζουν πλέον καθαρά τους Γερμανούς από τη Γερμανία, όπως αποδεικνύεται από τα βιβλία που γράφονται – μεταξύ των οποίων από το «Πλούσια Γερμανία, φτωχοί Γερμανοί» (πηγή). Επίσης από το «Σκοτώνοντας την Ευρώπη» και κυρίως από το «Τέταρτο Ράιχ» (πηγή) – όπου ενοχοποιείται καθαρά η γερμανική κυβέρνηση για την υποδούλωση της Ευρώπης με οικονομικά όπλα.

Σε κάθε περίπτωση, το ευρώ χαρακτηρίζεται ως το νόμισμα των σκλάβων, μέσω του οποίου έχουν υπερχρεωθεί τα κράτη σκόπιμα, έτσι ώστε να χάσουν την εθνική τους κυριαρχία – με χειρότερο παράδειγμα όλων την Ελλάδα που έχει χάσει τα πάντα, δίνοντας ως εγγύηση ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών της αποθεμάτων, καθώς επίσης την ιδιωτική με την απάτη του ξεπουλήματος των τραπεζών.

Σύμφωνα δε με ορισμένους Ιταλούς, οι Έλληνες δεν έχουν συνειδητοποιήσει την προδοσία των κυβερνήσεων τους, οι οποίες έχουν δώσει γη και ύδωρ στους ξένους – ειδικά στους Γερμανούς που φαίνεται πλέον καθαρά πως στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, επειδή κατάφερε να περάσει νόμους που, εάν το είχε προσπαθήσει η οποιαδήποτε προηγούμενη, θα είχαν επαναστατήσει οι πάντες. Όταν θα δουν βέβαια το λογαριασμό θα είναι πάρα πολύ αργά – κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να τους συγχωρήσουν τα παιδιά τους.

Τα παραπάνω σημαίνουν βέβαια πως οι Ιταλοί, όπως πολλοί άλλοι λαοί, αναζητούν λύση στο πρόβλημα του χρέους, λόγω του οποίου προκαλούνται όλα τα υπόλοιπα, με την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωζώνη –όπου όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να επιβιώσουν, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η οικονομική τους κατάσταση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα, η οποία αναζητάει τη λύση στην υιοθέτηση της δραχμής – σε συνδυασμό με την αθέτηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους, με την αιτιολογία πως είναι παράνομο, επαχθές ή/και καταχρηστικό, χωρίς όμως να μπορούν να απαντηθούν ορισμένα πολύ βασικά ερωτήματα (ανάλυση).

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως το θέμα της υπερχρέωσης θα δημιουργήσει μεγάλες εντάσεις στον πλανήτη, οι οποίες θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε διακρατικές συγκρούσεις, καθώς επίσης σε μεγάλους πολέμους, εάν δεν βρεθεί κάποιος ειρηνικός τρόπος επίλυσης τους – όπως θα ήταν, για παράδειγμα, μία διεθνής συνδιάσκεψη χρέους, με στόχο τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους τους. Το ίδιο ισχύει επίσης για το ευρώ, το οποίο παράγει συνεχώς χρέη, λόγω της πολιτικής της Γερμανίας που προκάλεσε τις ευρωπαϊκές ασυμμετρίες.

.

Επίλογος

Για όλα τα προβλήματα υπάρχουν ειρηνικές λύσεις, αρκεί να αναζητηθούν από όλους μαζί τους συμμετέχοντες – γεγονός που εξασφαλίζει πάντοτε την ειρήνη. Εάν όμως ο καθένας τα αντιμετωπίζει μόνο από τη δική του πλευρά, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις σε όλους τους άλλους, τότε οι διακρατικές συγκρούσεις και οι παγκόσμιοι πόλεμοι είναι αναπόφευκτα επακόλουθα – κάτι που δυστυχώς προβλέπεται να συμβεί, αφού ότι είναι αδύνατον να συνεχίζεται επ’ άπειρον, όπως η αύξηση των χρεών, καθώς επίσης οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, έχει νομοτελειακά ημερομηνία λήξης.

Analyst Team

Το Βρώμικο Πείραμα Κατά της Ελλάδας

Η Ελλάδα αποτελεί ίσως το δοκιμαστικό εργαστήριο που επιτρέπει την έρευνα των μεθόδων κάμψης της αντίστασης των Πολιτών – απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται μαζικά τόσο το βιοτικό τους επίπεδο, όσο και οι δημοκρατικές τους ελευθερίες

.

«Η πλήρης υποταγή της κυβέρνησης στις εντολές των δανειστών, αφού προηγουμένως είχε η ίδια οργανώσει και κερδίσει ένα δημοψήφισμα αντίστασης, έσβησε, δολοφόνησε καλύτερα όλες τις ελπίδες των Ελλήνων – αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σκοτεινής εποχής των μνημονίων.

Εάν ήταν πλειοψηφικό το «ΝΑΙ», οπότε οι παρατάξεις που το στήριζαν, θα επρόκειτο επίσης για μία ήττα, αλλά για μία πολύ μικρότερη – αφού ασφαλώς θα σήμαινε ότι, θα συνεχιζόταν ο πόλεμος, ενδεχομένως με άλλα όπλα.

Αντίθετα, η νίκη του ΟΧΙ και του κόμματος που εκλέχθηκε για να το υπερασπίσει, η οποία ακολουθήθηκε από την εξευτελιστική ήττα της 13ης Ιουλίου και το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ», ταπείνωσε βαθιά τους Έλληνες – ενώ πιστεύουν πως δεν έχουν πλέον κανένα όπλο και καμία δυνατότητα να συνεχίσουν να πολεμούν, ευρισκόμενοι σε κατάσταση σοκ.

Πόσο μάλλον όταν η ήττα έχει ανακηρυχθεί σε νίκη εκ μέρους του πρωθυπουργού, ενώ η συνεργασία με τον εχθρό σε «αντίσταση» – όπως η Τρόικα μετονομάσθηκε σε «Θεσμούς», ενώ δεν θεωρείται πλέον εχθρός της «ηρωικής» ελληνικής κυβέρνησης, αλλά βασικός συνεργάτης στον «ανένδοτο» αγώνα της εναντίον της εγχώριας Ολιγαρχίας, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής! Πόση κοροϊδία και χειραγώγηση μπορεί αλήθεια να αντέξει ένας άνθρωπος, ειδικά ένα ολόκληρο Έθνος;» (J.C. Paye, με παρεμβάσεις).

.

Ανάλυση

Κατ’ αρχήν, έχει τεκμηριωθεί πως η Ελλάδα χρεοκόπησε σκόπιμα, μέσω της παραποίησης των στατιστικών της στοιχείων, καθώς επίσης της διεθνούς δυσφήμισης της από την τότε κυβέρνηση, σε συνδυασμό με πολλά άλλα, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος – αφού το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, ήταν έως και το 2011 από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (έχουμε αναρτήσει πολλές φορές όλους τους πίνακες που το αποδεικνύουν).

Έχει αποδειχθεί επίσης ότι, δεν της επετράπη ούτε καν η πτώχευση το 2010, αφού επιλέχθηκε η μεταφορά των δανείων των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών στους Ευρωπαίους Πολίτες – ενώ στη συνέχεια κυριολεκτικά καταστράφηκε, από την πολιτική που της επιβλήθηκε (ανάλυση), έχοντας μετά το PSI εγκλωβιστεί στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια (άρθρο).

Στο θέμα μας τώρα, όπως τεκμηριώθηκε από τη νίκη της σημερινής κυβέρνησης στις εκλογές, η εξευτελιστική υποταγή της, η ερμηνεία του «ΟΧΙ» των Ελλήνων ως «ΝΑΙ», δεν δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στην εικόνα του πρωθυπουργού – κυρίως επειδή ισχυρίσθηκε πως δεν μπορεί κανένας να τον κατηγορήσει ότι, δεν πολέμησε όσο κανένας άλλος μέχρι σήμερα. Κατάφερε λοιπόν να αποφύγει τη σύγκρουση με τους Πολίτες, υποδυόμενος το ρόλο του αθώου θύματος – καθ’ υπόδειξη των εντολέων του, στα πλαίσια του βρώμικου πειράματος που διεξάγουν, με πειραματόζωα τους Έλληνες.

Αναλυτικότερα, η εικόνα «διπλής ανάγνωσης» που παρουσίασε ήταν ταυτόχρονα αυτή ενός ήρωα, ο οποίος έκανε τα πάντα για να υπερασπίσει την πατρίδα του, καθώς επίσης ενός θύματος, το οποίο υποχρεώθηκε να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο «με το πιστόλι στον κρόταφο» – προσδίδοντας με αυτό το τέχνασμα μία «ιερή αύρα» πατριωτισμού, υπευθυνότητας και εντιμότητας στο κόμμα που εκπροσωπεί, ειδικά όμως στον εαυτό του.

Ερμήνευσε δε τη στάση του ισχυριζόμενος πως θα ήταν ανεύθυνο να επιλέξει τη μοναδική εναλλακτική λύση: την οδυνηρή χρεοκοπία, την οποία θα ακολουθούσε η έξοδος από το ευρώ, όπου όμως δεν συμφωνούσαν οι Έλληνες, οπότε ήταν καθήκον του να το αποφύγει με κάθε θυσία!

Φυσικά δεν ανέφερε με λεπτομέρειες τις θυσίες, ενώ βιάστηκε να προκηρύξει εκλογές προτού βιώσουν τις αποφάσεις «του» οι Έλληνες στη  καθημερινότητα τους – επικαλούμενος σαν την «αθώα περιστερά» πως δεν θα ήταν έντιμο να κυβερνήσει ενάντια στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, τις οποίες όμως είχε ήδη προδώσει ανεπιστρεπτί, αφού θα ίσχυαν όποιος και αν ανερχόταν στην εξουσία.

Την ίδια χρονική περίοδο, η ηλικιωμένη μητέρα του ανέφερε σε εφημερίδα ότι: «Ο Αλέξης δεν τρώει πλέον καθόλου και δεν κοιμάται, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή – αφού είναι υποχρεωμένος να κάνει το καθήκον του, απέναντι στους ανθρώπους που τον εμπιστεύθηκαν«. Η σύζυγός του τη συμπλήρωσε, λέγοντας πως «Δεν βλέπει πια πολύ συχνά τον Αλέξη, αφού πηγαίνει από το αεροδρόμιο στη Βουλή – ενώ, αφού δεν έχει καν το χρόνο να δει τα παιδιά του, πως θα μπορούσε να δει την ίδια;».  

Η εικόνα λοιπόν του πρωθυπουργού «σμιλεύθηκε» πανέξυπνα, σε κάποιον που υποφέρει λόγω της καλής του ψυχής – που είναι έντιμος και πιστός μεν στο καθήκον του, αλλά όχι άτρωτος. Ως εκ τούτου, δεν επιτρέπεται να τον κατακρίνει κανείς, αφού θα ήταν απρεπές απέναντι στην αυτοθυσία και στην αγάπη του ηγεμόνα για το λαό του!

Έτσι, κατάφερε να παραμείνει ανέπαφο το υπερήφανο προφίλ του ηγέτη που αντιστέκεται και πολεμάει τους εχθρούς της πατρίδας του – χωρίς όμως να καταφέρει να τους νικήσει, αφού είναι πανίσχυροι. Εν τούτοις, όπως διαβεβαίωσε αμέσως μετά τους πάντες, παγιδεύοντας την αντιπολίτευση, δεν συμφωνεί με τα μνημόνιακαι θα συνεχίσει να μάχεται – πάντοτε για το καλό των υπηκόων του.

.

Η δύναμη της εικόνας

Περαιτέρω, με τη βοήθεια όλων των παραπάνω πονηρών τεχνασμάτων, η εικονική πραγματικότητα έγινε πιο πραγματική από την πραγματικότητα – η ψεύτικη αλήθεια πιο ισχυρή από την αλήθεια, ευνοούμενη από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι, οι άνθρωποι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τον οδυνηρό ρεαλισμό, ειδικά όταν ήδη υποφέρουν.

Απόδειξη η αποδοχή της μετονομασίας της «Τρόικας» σε «Θεσμούς», η οποία παρουσιάσθηκε ως μία λαμπρή νίκη της κυβέρνησης – παρά το ότι οι απαιτήσεις των  δανειστών έχουν αυξηθεί γεωμετρικά, ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία του ΔΝΤ έχουν εκχωρηθεί εμπράγματες εγγυήσεις για τα δάνεια που παρέχει εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας μίας χώρας, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας, αξίας άνω  των 300 δις €, έναντι μόλις 50 δις €!

Συμπερασματικά λοιπόν, η πλήρης υποταγή παρουσιάσθηκε ως νίκη, η ταπείνωση ως υπερήφανος αγώνας,ενώ οι συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής ως σωτήρες της πατρίδας τους – αυτοί που την διαφύλαξαν την τελευταία στιγμή από το βέβαιο θάνατο, αναλαμβάνοντας τις βαριές ευθύνες της διακυβέρνησης της! Στολίσθηκε δε με τα γνωστά «παραλάβαμε άδεια ταμεία», χωρίς φυσικά να αναφέρεται πως κανένας δεν υποχρέωσε τον πρωθυπουργό να διεκδικήσει την εξουσία, είχε πλήρη εικόνα των ταμείων, ενώ ο ίδιος επέμενε ότι είχε την ικανότητα να κυβερνήσει.

Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός πίεσε τους βουλευτές για την επιτάχυνση της εφαρμογής της συμφωνίας με τους δανειστές, διαστρεβλώνοντας εντελώς την πραγματικότητα με τις παρακάτω δηλώσεις του: «Είναι πολύ σημαντικό να μην χάσουμε ούτε ένα χιλιοστό του εδάφους που κερδίσαμε, μέσω της υπογραφής του μνημονίου με τους δανειστές«!

Όλοι κατανοούν βέβαια πως, εάν είχε τολμήσει να πει κάτι τέτοιο η προηγούμενη κυβέρνηση, θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμη και οι νεκροί στη χώρα – ενώ σήμερα επικρατεί η σιωπή των αμνών πριν από τη συλλογική σφαγή τους, ακριβώς επειδή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι, ο λύκος ανέλαβε τη στάνη τους, έχοντας απλά μεταμφιεσθεί στο βοσκό.

Εύλογα ενδεχομένως, αφού την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός υπέγραφε τη θανατική τους καταδίκη, δήλωνε ότι, «Δεν πιστεύω σε αυτό το μνημόνιο. Είναι μία πολύ κακή συμφωνία τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ευρώπη, αλλά έπρεπε να την υπογράψω για να εμποδίσω την καταστροφή«.

Εύλογα επειδή η χρήση των λογικών αντιθέσεων είναι γνωστό από την ψυχολογία πως εξουδετερώνει την υγιή αντίληψη των ανθρώπων – οι οποίοι, στην προκειμένη περίπτωση, το μόνο που κατάλαβαν είναι πως απέφυγαν την όποια καταστροφή, παρά το ότι βλέπουν με τα μάτια τους πως το δύστυχο καράβι έχει καταληφθεί από τους πειρατές, λυμαίνονται οι συμμορίες, ενώ κινδυνεύει όσο ποτέ μέχρι σήμερα να βουλιάξει.

.

Η διπλή σκέψη

Ο «πατριώτης» κομματικός συνεργός τώρα του πρωθυπουργού δήλωσε επίσης ότι, το μνημόνιο σημαίνει πως η Ελλάδα συμβιβάσθηκε, ότι είναι το αποτέλεσμα ενός εκβιασμού, ενώ αποτελεί κυριολεκτικά ένα στυγνό πραξικόπημα των δανειστών – συμπληρώνοντας όμως ταυτόχρονα πως η Ελλάδα συνθηκολόγησε μεν, αλλά δεν παραδόθηκε!

Απαίτησε δε από τους βουλευτές την άμεση υπογραφή των εγγράφων, χωρίς καν να προλάβουν να τα διαβάσουν σωστά – σαν να μιλούσε σε πνευματικά ανάπηρους, σε ανόητους δηλαδή που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως η συνθηκολόγηση και η άνευ όρων παράδοση δεν είναι έννοιες που διαφέρουν μεταξύ τους.

Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν οι δύο κομματικοί συνεργάτες χρησιμοποίησαν τη διαδικασία της διπροσωπίας, της διπλής αντιφατικής σκέψης – σύμφωνα με την οποία μία δήλωση την ίδια στιγμή, την οποία λέγεται, μέσω της διατήρησης αυτών που έδωσε κανείς να καταλάβουν οι άνθρωποι προηγουμένως, αν και αυτοαναιρείται πείθει.

Με απλά λόγια, έπρεπε τόσο οι βουλευτές, όσο και οι Πολίτες που άκουγαν αυτές τις «σχιζοφρενείς» ομιλίες, να είναι σε θέση να αποδεχθούν αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία, χωρίς να διαμαρτύρονται για την αντιφατικότητα – για το ότι δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο, αλλά είτε το ένα, είτε το άλλο.

Με δεδομένο λοιπόν το ότι, η δήλωση ενός πράγματος μαζί με το αντίθετο του τηn ίδια στιγμή, σχεδόν ταυτόχρονα, προκαλεί πλήρη διάσπαση της συνείδησης, οι βουλευτές υπέγραφαν την άνευ όρων παράδοση της χώρας, πιστεύοντας πως αγωνίζονται για την απελευθέρωση της και κάνοντας το καθήκον τους!

Δεν μπορούσαν δηλαδή να αντιληφθούν την αλήθεια, έχοντας κυριευθεί από το ψέμα – γεγονός που οφείλεται στην αδυναμία των ανθρώπων να διατηρήσουν μία «απόσταση ασφαλείας» απέναντι στην εκάστοτε συναισθηματική φόρτιση (emotions). Επομένως, να μην μπορούν πλέον να ελέγξουν τους εξωτερικούς επηρεασμούς τους – με αποτέλεσμα να υποτάσσονται πρόθυμα σε αυτά που τους ζητούνται, χωρίς να σκεφθούν προηγουμένως.

Το αξίωμα της υποβολής

Περαιτέρω, όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο «1984» του Orwell γνωρίζουν πώς έχει περιγράψει το εργαλείο υποβολής (υποταγής) των ανθρώπων, με την ονομασία «Διπλή σκέψη» – σύμφωνα με την οποία «μπορεί κανείς να διατηρήσει ταυτόχρονα δύο απόψεις, οι οποίες είναι αντιφατικές μεταξύ τους, εάν τις αντιλαμβάνεται ως αλληλοσυγκρουόμενες, πιστεύοντας όμως και στις δύο«.

Για παράδειγμα, όταν ο πρωθυπουργός δήλωσε πως αναγκάσθηκε να συμβιβαστεί άνευ όρων με κάτι που δεν πιστεύει, προδίδοντας αυτούς που τον στήριξαν, αμέσως μετά δε ότι το έκανε για το καλό της πατρίδας του, για να μην χρεοκοπήσει και βγει από το ευρώ, τότε αρκετοί βουλευτές πίστεψαν και τα δύο – παρά το ότι αντιλαμβάνονταν πως η προδοσία και ο συμβιβασμός ήταν ασφαλώς αντίθετα με το καλό της πατρίδας.

Ακόμη χειρότερα, δεν αναρωτήθηκαν καν εάν ο συμβιβασμός αυτός εξασφάλιζε πράγματι τη διάσωση της Ελλάδας, καθώς επίσης την παραμονή της στο ευρώ – παρά το ότι ο πρωθυπουργός είπε καθαρά πως δεν το πιστεύει, οπότε δεν εγγυάται για τίποτα.

Συνεχίζοντας, ο ίδιος συγγραφέας έχει επίσης αναφερθεί στα αξιώματα (δόγματα) της υποταγής, τα οποία αφαιρούν από τους ανθρώπους την ικανότητα εξέγερσης – ενώ ο στόχος τους είναι να σβήσουν από το υποκείμενο κάθε ανάμνηση της ύπαρξης μίας πιθανής διανοητικής αντίστασης.

Με απλά λόγια, οι περισσότεροι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος σήμερα δεν θα θυμούνται καν την οργή που ένοιωσαν, όταν εξαναγκάσθηκαν να υπογράψουν έγγραφα που ήταν ακριβώς αντίθετα, από αυτά που πίστευαν – ότι στην πραγματικότητα ήθελαν να αντιδράσουν με όλες τους τις δυνάμεις, έχοντας όμως τελικά υποταχθεί, προδίδοντας την πατρίδα τους και τα ιδανικά τους.

Η πολιτική αυτή, η οποία έχει στόχο να σβήσει εντελώς την ανάμνηση της ύπαρξης της διανοητικής εξέγερσης, μπορεί να γίνει κατανοητή από την εξέταση εκ μέρους της Βουλής των δύο ποινικών διώξεων που ασκήθηκαν από την Εισαγγελία – εναντίον του πρώην υπουργού οικονομικών.

Οι διώξεις αφορούσαν την επεξεργασία του σχεδίου υιοθέτησης ενός παράλληλου νομίσματος, ως μία προσπάθεια αντίστασης εναντίον των δανειστών. Από την άσκηση της  ποινικής δίωξης συμπεραίνει κανείς εύλογα ότι, η οποιαδήποτε μορφή αντίστασης θεωρήθηκε ταυτόσημη με ένα ποινικό αδίκημα – γεγονός που τεκμηριώνει την πλήρη υποταγή του πολιτικού και λοιπού προσωπικού της χώρας στους πιστωτές της, καθώς επίσης την προσπάθεια όλων να σβήσουν εντελώς από τη μνήμη τους τη μεγάλη τους ήττα.

Ολοκληρώνοντας, η ήττα της Ελλάδας δεν περιορίστηκε στην Οικονομία, όπου έχει υποταχθεί πλέον συλλογικά στο δόγμα της λιτότητας, επιδεινώνοντας τρομακτικά τις μελλοντικές της προοπτικές, αφού διευρύνθηκε στην εξωτερική πολιτική – με μία σειρά συμβιβασμών που έχει ήδη αποδεχθεί (Ισραήλ, απομάκρυνση από τη Ρωσία, Αιγαίο, Σκόπια κλπ.) και οι οποίοι μόλις ξεκίνησαν.

Ο απώτερος στόχος του ελληνικού πειράματος

Περαιτέρω, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η Ελλάδα δεν είναι ο κύριος στόχος του πειράματος που διεξάγεται – αλλά, μέσω αυτής, επιδιώκεται η σταδιακή μεταβίβαση της κατάρτισης των ετησίων προϋπολογισμών των χωρών με μεγάλα ελλείμματα, όπως είναι η Ισπανία, η Ιταλία και ειδικά η Γαλλία, στους ευρωπαϊκούς Θεσμούς.

Επομένως στη Γερμανία, γύρω από την οποία έχουν οικοδομηθεί η Ευρωζώνη, καθώς επίσης η Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρωτοβουλία των Η.Π.Α. (σενάριο) – με απώτερο σκοπό τη «διάλυση» (την αφομοίωση μεταξύ τους) των εθνικών κρατών σε ένα ενιαίο σύνολο, το οποίο στη συνέχεια θα αποτελέσει μέλος του οικονομικού ΝΑΤΟ που προετοιμάζεται (άρθρο).

Εν τούτοις, η «διάλυση» των εθνικών κρατών σε μία οικονομική και πολιτική ζώνη, υπό την κυριαρχία της υπερδύναμης, καθώς επίσης με τη Γερμανία ως «έπαρχο», μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν προηγηθεί μία σημαντική μείωση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων – έτσι ώστε να περιορισθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες τους, οι οποίες συνήθως στηρίζονται σε μία ακμάζουσα μεσαία τάξη.

Συνεχίζοντας, όπως είχε αναφέρει το 1897 ο M. Barres, «Η πρώτη προϋπόθεση της κοινωνικής ειρήνης, είναι το να έχουν οι φτωχοί το συναίσθημα της αδυναμίας τους να αντιδράσουν«. Αυτό ακριβώς διαπιστώνεται σήμερα στην Ελλάδα όπου, μέσω της «προδοσίας» της κυβέρνησης, το 62% των Ελλήνων που ψήφισε «ΟΧΙ» έχασε όλες του τις ελπίδες – ξεπέρασε πλέον την κατάθλιψη των προηγουμένων ετών ενώ, μέσα από την απελπισία που ένοιωσε, έφτασε πια σε κατάσταση σοκ, ανίκανο να αντιδράσει.

Το γεγονός αυτό επεξηγεί το μέγεθος, καθώς επίσης τη σημασία της ήττας της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, η οποία θα αποτελέσει την αφετηρία των επιθέσεων εναντίον των υπολοίπων Ευρωπαίων Πολιτών – όταν οι χώρες τους, η μία μετά την άλλη, θα υπερχρεώνονται, ως αποτέλεσμα της πολιτικής που τους επιβάλλει η Γερμανία, κατ’ εντολή των Η.Π.Α. και με βασικό συνεργάτη της την ΕΚΤ (ανάλυση), οπότε θα οδηγούνται στο δύσβατο μονοπάτι που εγκαινίασε η Ελλάδα.

Ενδεχομένως τώρα ο πρωθυπουργός να πίστευε ότι, η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε ταμπού, είχε μία ανάλογη σημασία για τους «Θεσμούς» – επειδή θα φοβόντουσαν τυχόν διάλυση της νομισματικής ένωσης. Εν τούτοις, για τους υπεύθυνους της Ευρωζώνης, κυρίως για τη Γερμανία, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι προορισμένο να διαλυθεί σε μία μελλοντική διατλαντική αγορά, στα πλαίσια του οικονομικού ΝΑΤΟ.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει η Ευρωζώνη να βυθιστεί σε προβλήματα – γεγονός που επεξηγεί αφενός μεν την αναποφασιστικότητα της Γερμανίας, η οποία έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη σημερινή κρίση (ξεκινώντας με την Ελλάδα το 2010), αφετέρου την άρνηση της διαγραφής του χρέους της χώρας μας εκ μέρους του κ. Σόιμπλε, παρά το ότι όλοι συμφωνούν πως είναι απολύτως αναγκαίο.

Η άρνηση αυτή, όπου ακόμη και η αναδιάρθρωση του χρέους αναβάλλεται για το μέλλον (αν και θα συμβεί),δημιουργεί μία μόνιμη αστάθεια στα περισσότερα μέλη του ευρώ, τα οποία έτσι συνεχίζουν να νοιώθουν την απειλή των αγορών – ενώ την ίδια στιγμή το αδιέξοδο των ελληνικών διαπραγματεύσεων, κυρίως όμως το μέγεθος της τιμωρίας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κλιμακώνει τους φόβους τους.

Πόσο μάλλον όταν από τη στάση της Ελλάδας, από την 180 μοιρών στροφή δηλαδή του πρωθυπουργού, έχουν πλέον πεισθεί πως δεν υπάρχει ζωή εκτός του Ευρώ –  πως είναι όλα τα κράτη εγκλωβισμένα στο κοινό νόμισμα, με μοναδική εξαίρεση τον ηγεμόνα, τη Γερμανία, χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής στο παρελθόν.

Περαιτέρω, η αναμέτρηση της Ελλάδας με τους Θεσμούς, έχει ένα πεδίο που πιθανότατα υπερβαίνει τη σχεδιαζόμενη φτωχοποίηση της χώρας – αφορώντας το μέλλον ολόκληρης της ΕΕ. Ειδικότερα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η διάλυση (αφομοίωση) της Ευρώπης σε μια μεγάλη μελλοντική διατλαντική αγορά, προϋποθέτει τη μείωση του βιοτικού επιπέδου, καθώς επίσης το σημαντικό περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών των Ευρωπαίων.

Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα αποτελεί το πειραματικό εργαστήριο που επιτρέπει τις δοκιμές των μεθόδων,μέσω των οποίων μπορεί να επιτευχθεί η κάμψη των αντιδράσεων των Πολιτών – η εξουδετέρωση της αντίστασης τους, απέναντι στις μαζικές επιθέσεις που δέχεται τόσο το βιοτικό τους επίπεδο, όσο και οι δημοκρατικές τους ελευθερίες (κάτι στο οποίο θα συμβάλλει επίσης το μεταναστευτικό).

Παρά το ότι λοιπόν το κοινωνικό κράτος, οι μισθοί, οι συντάξεις και τα εισοδήματα των Ελλήνων έχουν υποστεί τεράστιες επιθέσεις (μειώσεις), το μαρτύριο θα συνεχισθεί έως ότου διαπιστωθούν τα ανώτατα όρια ανοχής του πληθυσμού – ο οποίος έχει ήδη πεισθεί πως η Δημοκρατία αποτελεί παρελθόν, μέσω της μετατροπής του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε ένα πανηγυρικό «ΝΑΙ».

Πολλοί Έλληνες έχουν άλλωστε ήδη  «θυματοποιηθεί», πιστεύοντας πως η χώρα τους είναι πράγματι ο «αλήτης» της ευρωπαϊκής οικογένειας – ο οποίος δεν τηρεί τα υπογεγραμμένα, δεν θέλει να πληρώσει ο ίδιος για τα λάθη του, αλλά όλοι οι άλλοι, ενώ δεν έχει κανένα σχέδιο για το μέλλον (όπως το περιέγραψε γνωστός μας).

Στην προκειμένη περίπτωση η «αριστερή» κυβέρνηση, σκόπιμα ή μη, αποτέλεσε τον ιδανικό συνεργάτη αυτών που διεξάγουν το βρώμικο πείραμα – με δυστυχή θύματα τους Έλληνες Πολίτες.

Συνεχίζει δε να είναι ιδανική, επειδή νομιμοποιεί τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης – την οποία επιδιώκει, μεταξύ άλλων, μέσω των υπερβολικών φόρων, ενώ δήθεν στηρίζει την κατώτερη. Το γεγονός αυτό μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι, εκτός από το ξεπούλημα της χώρας, ο στόχος της είναι το μοίρασμα της φτώχειας – σε καμία περίπτωση η παραγωγή πλούτου, αφού κάτι τέτοιο αντίκειται στα σχέδια των «Θεσμών».

Η ίδια η ελληνική κρίση πάντως δίδαξε ότι, μπορεί έμμεσα κανείς, με τη βοήθεια της υπερχρέωσης, να ληστέψει συστηματικά μία ανεπτυγμένη χώρα – εξαθλιώνοντας παράλληλα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, χωρίς να υπάρξουν μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις.

Ολοκληρώνοντας, έχουμε δυστυχώς την υποψία πως το πείραμα θα συμπεριλάβει και τις τράπεζες, αφού στην Κύπρο αποδείχθηκε μεν πως μπορεί κανείς πολύ εύκολα να ληστέψει τους μεγάλους καταθέτες (άνω των 100.000 €), Κυπρίους και ξένους, καθώς επίσης να επιβάλλει ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων, αλλά έχουν μείνει κενά – όπως, για παράδειγμα, η συμμετοχή των μικρότερων καταθετών στις διασώσεις κοκ.

.

Επίλογος

Επειδή έχουμε μόνο βασικές γνώσεις ψυχολογίας της μάζας, βοηθηθήκαμε από το κείμενο του Βέλγου κοινωνιολόγου J.C. Paye – έτσι ώστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τις μεθόδους που χρησιμοποίησε η σκιώδης εξουσία στην Ελλάδα, μέσω της κυβέρνησης που νομίζουν, εύλογα ή μη, ότι επανεξέλεξαν μόνοι τους οι Έλληνες.

Καταλαβαίνουμε βέβαια την πολυπλοκότητα των αναφορών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα λάθη που ίσως «διεισδύουν» σε τέτοιου είδους αναλύσεις, καθώς επίσης τις ακούσιες υπερβολές – θεωρούμε όμως πως το βασικό νόημα παραμένει αμετάβλητο, καθώς επίσης σε γενικές γραμμές κατανοητό.

Όσον αφορά τώρα το ίδιο το πείραμα που διεξάγεται στο ελληνικό εργαστήριο, από τέσσερις πλέον «Θεσμούς»,έχουμε την άποψη ότι μπορούν ακόμη να αποφευχθούν οι τρομακτικές συνέπειες του – παρά το ότι δρομολογούνται ήδη οι νόμοι, με στόχο την οικονομική και νομική εδραίωση των κατακτητών, ως τη μοναδική προνομιούχο τάξη στην πατρίδα μας, όπως ακριβώς συνέβαινε την πρώτη εποχή της αποικιοκρατίας.

Με δεδομένο δε το ότι, δεν αφορά μόνο τους Έλληνες αλλά, κυρίως, τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ενώ παράλληλα υπογράφονται πολλές άλλες συμφωνίες, με στόχο την εδραίωση της παγκόσμιας ελίτ στην ΕΕ (άρθρο), δεν είναι αρκετό να αντιδράσει ένας λαός – πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα ευρίσκεται ήδη σε μία κατάσταση που είναι πολύ δύσκολα ανατρέψιμη, όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς, αφού έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν ερμηνευθεί σωστά η σημερινή κατάσταση, καθώς επίσης εάν δεν καταρτισθεί ένας βασικός «Ισολογισμός» της χώρας, από τον οποίο να συμπεραίνεται τόσο η καθαρή της θέση (τί διαθέτει, τι χρωστάει κοκ.), όσο και οι ρεαλιστικές δυνατότητες της, δεν μπορούν να αποκλεισθούν τα χειρότερα – τα οποία όμως έχουμε τη δυνατότητα να αποφύγουμε ενεργοποιούμενοι (άρθρο), λειτουργώντας συλλογικά, συνετά, ειρηνικά, καθώς επίσης με πλήρη επίγνωση των κινδύνων.

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.

( e-mail: viliardos@analyst.gr )

Το ΝΑΤΟ Σχεδιάζει Πόλεμο

Η διαφαινόμενη συνεργασία των Η.Π.Α. με τη Ρωσία στη Μέση Ανατολή, δεν εμποδίζει την υπερδύναμη να την περικυκλώνει, καθώς επίσης να την προκαλεί στην Ευρώπη – σφίγγοντας τον κλοιό και απειλώντας την με πυρηνική επίθεση 

.

Αρκετοί είχαν εκπλαγεί, όταν πριν από μερικές εβδομάδες ο Ρώσος πρόεδρος ανακοίνωσε την απόσυρση των στρατευμάτων του από τη Μέση Ανατολή, χωρίς καμία προειδοποίηση – έχοντας όμως δηλώσει πως αυτό θα αφορούσε μόνο ένα μέρος του στρατού, ενώ θα συνέχιζε να πολεμάει την τρομοκρατία στην περιοχή. Υπενθυμίζουμε εδώ πως οι Ρώσοι είχαν εγκαταστήσει διηπειρωτικούς πυραύλους μετά την κατάρριψη του αεροπλάνου τους από την Τουρκία, οι οποίοι βρίσκονται ακόμη στη Συρία.

Περαιτέρω, είχαν αναφερθεί εκτεταμένες κινήσεις στρατευμάτων (πηγή), οι οποίες τεκμηρίωναν πως η Ρωσία έστελνε περισσότερα πολεμικά μέσα από όσα απέσυρε – από τη μαύρη θάλασσα κατευθύνθηκε ένα βαρυφορτωμένο καράβι προς τη Συρία, ενώ είχαν σταλθεί δύο «μεταγωγικά» πλοία στη Μεσόγειο, ειδικά για τη μεταφορά στρατιωτών και εξοπλισμού, τα οποία όμως δεν ήταν άδεια, αλλά φορτωμένα.

Σύμφωνα πάντως με το Reuters, η Ρωσία απέσυρε τα μισά πολεμικά της αεροπλάνα, ενώ η κρατική τηλεόραση έδειχνε τη Δευτέρα την απομάκρυνση τριών μαχητικών ελικοπτέρων – υπολογίζεται όμως πως βρίσκονται ακόμη στη Συρία 36 πολεμικά τζετ, καθώς επίσης περισσότερα από 12 πλοία στη Μεσόγειο, ένα εκ των οποίων είναι εξοπλισμένο με πυραύλους ακριβείας.

Ορισμένοι αναλυτές λοιπόν υποθέτουν ότι, η ανακοίνωση της απόσυρσης της Ρωσίας ήταν ένα έξυπνο τέχνασμα του προέδρου Putin, με στόχο να παραπλανήσει την ISIS, η οποία δήλωσε αμέσως μετά πως θα επιτεθεί εναντίον της Λατάκια – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην παγίδα, επιτρέποντας στο συριακό στρατό να ανακτήσει την Παλμύρα με τη βοήθεια των Ρώσων, οπότε να υποστεί μία βαριά ήττα το ισλαμικό κράτος.

Αναφέρεται επίσης πως ο Putin δεν δρομολόγησε μόνος του το τέχνασμα, αλλά με τη βοήθεια του προέδρου των Η.Π.Α. – ο οποίος έχει προ πολλού τοποθετηθεί εναντίον της CIA, καθώς επίσης των νέο-συντηρητικών, θεωρώντας αποτυχημένη την ιδέα τους να αποσταθεροποιούν άλλα κράτη με τη βοήθεια μισθοφόρων. Η υπόθεση αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι, μία εβδομάδα πριν από την ανακατάληψη της Παλμύρα, ο αμερικανός υπουργός εξωτερικών ήταν συνεχώς στο Κρεμλίνο – οπότε εύλογα είχε συναποφασιστεί με τους Ρώσους η στρατηγική κατατρόπωσης της ISIS.

Θεωρείται επί πλέον πως οι δύο υπερδυνάμεις προετοιμάζονται για επίθεση στο σημαντικότερο προπύργιο, de facto πρωτεύουσα και οχυρό της ISIS (Raqqa) – ενώ επιδιώκουν το στρατιωτικό συντονισμό τους για την απελευθέρωση της πόλης της βόρειας Συρίας (πηγή: Interfax), κάτι που θα ήταν πράγματι εντυπωσιακό, έχοντας επιβεβαιωθεί και από τις δύο δυνάμεις.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το ότι, η Ρωσία φαίνεται να συνεννοείται και με το Ισραήλ – όπως συμπεραίνεται από τις δηλώσεις ενός ισραηλινού αξιωματούχου, ο οποίος επιβεβαιώνει τη συνέχιση της παρουσίας των Ρώσων στην περιοχή, χωρίς να θεωρεί ότι συνιστούν κίνδυνο (πηγή). Διαπιστώνεται δε πως το αναπάντεχο τέχνασμα του προέδρου Putin είχε ένα ακόμη θετικό αποτέλεσμα: ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση του συριακού στρατού, όπως τουλάχιστον φάνηκε από την ανακατάληψη της Παλμύρα.

Από την άλλη πλευρά όμως, το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε την τοποθέτηση μίας πολεμικής ταξιαρχίας στην ανατολική Ευρώπη στις αρχές του 2017 – 4.200 στρατιώτες, 250 τανκ, οβιδοβόλα, πολεμικά αυτοκίνητα και 1.700 επί πλέον οχήματα (πηγή). Η Ρωσία με τη σειρά της απάντησε λέγοντας ότι, θα χρησιμοποιήσει ασύμμετρα μέσα – ενώ μόλις την περασμένη εβδομάδα τοποθέτησε στα δυτικά σύνορα της τρεις στρατιωτικές μονάδες.

Γεγονός πάντως είναι το ότι, στα τέλη του 2017 το ΝΑΤΟ θα έχει τρεις ταξιαρχίες στην ανατολική Ευρώπη, πιθανότατα στη Βαλτική, στην Πολωνία, στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία – ενώ ο στατικός εξοπλισμός θα αποθηκεύεται σε μία ταξιαρχία εφοδιασμού στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία.

Σύμφωνα τώρα με τον επικεφαλής στρατηγό του ΝΑΤΟ στην περιοχή (EUCOM), οι ενέργειες αυτές είναι φυσιολογικές, λόγω της επιθετικής πολιτικής της Ρωσίας στην ανατολική Ευρώπη και αλλού – ενώ ευρίσκονται σε εξέλιξη τα τελευταία δύο χρόνια, παρά το ότι η Ρωσία τις έχει χαρακτηρίσει ως μονομερείς και εχθρικές. Παράλληλα ενισχύεται η ναυτική παρουσία του ΝΑΤΟ στην δυτική θάλασσα, στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο – πρόσφατα στο Αιγαίο, με το πρόσχημα των μεταναστευτικών κυμάτων και αφού είχε προηγηθεί η σύσκεψη ασφαλείας του Μονάχου (άρθρο).

Με τον τρόπο αυτό περικυκλώνεται μεθοδικά η Ρωσία, αφού το ΝΑΤΟ κλείνει ουσιαστικά όλα τα σύνορα της – υπενθυμίζοντας πως το καλοκαίρι του 2015 αμερικανικά βομβαρδιστικά, εξοπλισμένα με 20  πυραύλους πυρηνικού τύπου, έλαβαν μέρος σε μία άσκηση του ΝΑΤΟ, δίπλα στα ρωσικά σύνορα.

Υπενθυμίζουμε επίσης τις προειδοποιήσεις ενός αυστριακού πολιτικού, όταν το 2014 διενεργήθηκαν πάνω από 3.200 στρατιωτικές μεταφορές μέσω της Αυστρίας – ένα μεγάλο μέρος των οποίων αφορούσε τις Η.Π.Α. (1.310 μεταφορές πολεμικού εξοπλισμού). Τέλος, στο χάρτη που ακολουθεί την πρόσφατη παρουσία των Η.Π.Α. στην Ευρώπη (πηγή) – σε όλα τα στρατιωτικά επίπεδα (στρατός ξηράς, ναυτικό, αεροπορία, ενώσεις).

.

.

Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Αμερικανό στρατηγό Breedlove στις 26.02.16 «οι Η.Π.Α. είναι έτοιμες να πολεμήσουν στην Ευρώπη τη Ρωσία και να την νικήσουν, εάν κριθεί απαραίτητο» (πηγή) – όταν το 2015 ο Ρώσος πρόεδρος είχε δηλώσει στη γερμανική τηλεόραση ότι, μόνο ένας τρελός θα σκεφτόταν να επιτεθεί εναντίον του ΝΑΤΟ (πηγή).

Κατηγόρησε επίσης τις Η.Π.Α. λέγοντας πως ο στόχος τους είναι να απομακρύνουν την Ευρώπη από τη Ρωσία – ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι, η υπερδύναμη χρησιμοποιεί τη Γερμανία για το σκοπό αυτό, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα δικό τους προτεκτοράτο.

Συμπερασματικά λοιπόν από τη μία πλευρά φαίνεται πως η Ρωσία συνεργάζεται με τις Η.Π.Α. στη Μέση Ανατολή, ενώ από την άλλη ότι, το ΝΑΤΟ προετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της, κάπου εντός του 2018, με πεδίο μάχης την Ευρώπη – επειδή οι Η.Π.Α. θεωρούν πως η μοναδική χώρα, η οποία μπορεί να αντισταθεί στρατιωτικά απέναντι τους είναι η Ρωσία, ενώ αρνείται να υποκύψει στην παγκόσμια ηγεμονία τους σε όλα τα επίπεδα, έχοντας επί πλέον δημιουργήσει αντίπαλες συμμαχίες (BRICS, Το σιδηρούν τρίγωνο).

Κατά την άποψη μας, ο κίνδυνος αυτός δεν είναι καθόλου υποθετικός, αφού διαφορετικά δεν θα είχαν κανένα αντικειμενικό λόγο να ενισχύουν τη στρατιωτική τους παρουσία οι Η.Π.Α. στην Ευρώπη, μέσω του ΝΑΤΟ – ενώ δεν είναι απίθανο να δέχεται πιέσεις η ελληνική κυβέρνηση, όσον αφορά την αναγνώριση του Κοσσόβου και τα Σκόπια, έτσι ώστε να μην προβάλλει βέτο στη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ. Πιθανότατα με τη χρήση του μεταναστευτικού όπλου, καθώς επίσης της τουρκικής απειλής στο Αιγαίο – ενώ όλοι γνωρίζουν πως ο πραγματικός στόχος της παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο δεν είναι το προσφυγικό, αλλά η Ρωσία.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)

πηγή:Analyst.gr,

Το αδιέξοδο της μεσαίας τάξης

Όταν είναι κανείς φιλελεύθερος χωρίς να τάσσεται υπέρ των μνημονίων, θεωρεί θνησιγενές το ευρώ και πιστεύει πως εάν δεν φύγουν οι «Θεσμοί» από την Ελλάδα δεν υπάρχει μέλλον, δεν έχει κανένα σοβαρό κόμμα να τον εκπροσωπεί.  

.

«Κανένας από τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων δεν κάνει για πρωθυπουργός, σύμφωνα με το 41,6% των Πολιτών – ενώ κανένα κόμμα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα, λέει το 39,5% στην πρόσφατη δημοσκόπηση» (πηγή).

.

Άποψη

Ξεκινάω από το ότι είμαι μεν φιλελεύθερος, όπως η πλειοψηφία της ελληνικής μεσαίας τάξης, αλλά όχι νεοφιλελεύθερος – με την έννοια πως δεν υποστηρίζω ότι, τα πάντα πρέπει να ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Πως είμαι ταυτόχρονα υπέρ του κοινωνικού κράτους προνοίας και της δίκαιης (όχι ίσης) αναδιανομής των εισοδημάτων, αλλά δεν πιστεύω στον αριστερό κρατισμό – όπου όλα ανήκουν στο κράτος που δεν φροντίζει μόνο για την ψήφιση και την εφαρμογή των κανόνων, αλλά κατευθύνει κεντρικά την οικονομία.

Ως φιλελεύθερος τώρα, δεν είμαι υπέρ των μνημονίων, θεωρώντας πως καταστρέφουν τη χώρα – ενώ ο πραγματικός στόχος τους είναι να τη μετατρέψουν σε προτεκτοράτο των δανειστών της. Θεωρώ επίσης πως όσο οι «Θεσμοί» κυβερνούν από το παρασκήνιο, δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – οπότε πρέπει να εκδιωχθούν με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία.

Περαιτέρω, πιστεύω πως όλες οι επιχειρήσεις πρέπει να ανήκουν σε ιδιώτες, με εξαίρεση όμως τις κοινωφελείς, τις μονοπωλιακές κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές που οφείλουν να είναι στην ιδιοκτησία του δημοσίου. Θεωρώ λοιπόν πως είναι σωστό να ιδιωτικοποιηθούν όλες οι υπόλοιπες, μαζί με την πώληση/μακροπρόθεσμη ενοικίαση  των ακινήτων του δημοσίου, αλλά όχι σε μία εποχή που οι τιμές στην Ελλάδα έχουν καταρρεύσει – ως αποτέλεσμα της επιβολής των μνημονίων.

Όσον αφορά την κοινοβουλευτική δημοκρατία, έχω την πεποίθηση πως δεν είναι πλέον λειτουργική και έχει πεθάνει. Επομένως, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από την άμεση δημοκρατία – όπου οι Πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους σε εθνικό επίπεδο ή συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων στις τοπικές κοινωνίες, ελέγχοντας στη συνέχεια αυστηρά την εφαρμογή τους από την εκάστοτε εκλεγμένη εξουσία.

Δεν μπορεί δηλαδή ο κάθε δήμαρχος να κατασκευάζει δρόμους για να εισπράττει κρυφά προμήθειες από τους εργολάβους, χωρίς να ρωτάει προηγουμένως τους δημότες του – ή ο κάθε πρωθυπουργός να πουλάει τη χώρα του στους δανειστές της και να ψηφίζει μνημόνια ερήμην τους, χωρίς τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος πρινυπογράψει!

Σε σχέση τώρα με το δημόσιο χρέος, πιστεύω πως η Ελλάδα το 2010 δεν είχε πρόβλημα φερεγγυότητας αλλά ρευστότητας – το οποίο θα είχε λυθεί εύκολα (α) εάν η Γερμανία επεδείκνυε αλληλέγγυα στάση ή (β) εάν η ΕΚΤ είχε συμπεριφερθεί όπως το 2012, όπου δήλωσε πως θα κάνει τα πάντα για το ευρώ (με αποτέλεσμα να μειωθούν στο ελάχιστο τα επιτόκια δανεισμού όλων των χωρών). Θα μπορούσε λοιπόν να εξυπηρετήσει το χρέος της, χωρίς καμία διαγραφή και χωρίς τα καταστροφικά μνημόνια – εάν είχε τη στήριξη της Ευρωζώνης.

Συνεχίζοντας, εάν θα υποχρεωνόμουν το 2010 να επιλέξω μεταξύ της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ, θα προτιμούσα τη χρεοκοπία – αφού το ΔΝΤ είναι ένας εγκληματικός οργανισμός, ο οποίος όταν εισβάλλει σε μία χώρα, την καταστρέφει και τη λεηλατεί. Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός τεκμηριώνεται από την ιστορία του – από την άθλια συμπεριφορά του σε όλες εκείνες τις χώρες που είχαν την ανοησία να του εμπιστευτούν τη χρηματοδότηση τους (ανάλυση), με μοναδική φωτεινή εξαίρεση τη Μποτσουάνα που το έδιωξε.

Το ίδιο θα έκανα εάν υποχρεωνόμουν το 2011 να διαλέξω μεταξύ του PSI και της πτώχευσης – προτιμώντας την τελευταία. Γνωρίζω άλλωστε πως ακόμη και τότε είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει η Ελλάδα στο εθνικό της νόμισμα, μετατρέποντας σε αυτό όλα της τα χρέη – ενώ φυσικά δεν θα ήθελα να υποθηκεύσει όλη την περιουσία του δημοσίου, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τους Έλληνες ομολογιούχους, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους υπόλοιπους κρατικούς οργανισμούς.

Περαιτέρω, θα επέλεγα επίσης τη χρεοκοπία τον Ιούλιο του 2015, αντί να σκύψω δουλικά το κεφάλι μου,αποδεχόμενος το χειρότερο μνημόνιο στην οικονομική ιστορία του πλανήτη – καθώς επίσης «απεμπολώντας» πλήρως την εθνική μου κυριαρχία, με την παράδοση στους δανειστές του ΤΑΙΠΕΔ, των τραπεζών και των υδρογονανθράκων της πατρίδας μου, αξίας αρκετών τρις € για μερικά ψίχουλα ελεημοσύνης.

Διαφορετικά δεν θα έπαυα από τότε να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, λέγοντας του πως είναι ηλίθιος – αφού για 300 δις € δάνεια έχω ζημιώσει ήδη με πάνω από 1 τρις € μετά το 2010 λόγω της πτώσης των τιμών, των μισθών, του χρηματιστηρίου κοκ, ενώ κινδυνεύω να χάσω ακόμη μία περιουσία τρισεκατομμυρίων.

Τέλος, ακόμη και σήμερα θα επέλεγα τη χρεοκοπία, όπου πάντοτε εννοώ τη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης με στόχο τη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές – παρά το ότι οι συνθήκες είναι πλέον απείρως χειρότερες, συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, όπου κυριολεκτικά ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερα.

Ο λόγος που θα το έκανα είναι αφενός μεν επειδή πιστεύω σε όλα τα παραπάνω, αφετέρου επειδή δεν βλέπω καμία δυνατότητα διαφυγής από την ύφεση που μαστίζει για έξι συνεχή χρόνια την Ελλάδα – με την ύφεση να αποτελεί την αφετηρία του σπιράλ του θανάτου, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Στην προκειμένη περίπτωση, η μοναδική δυνατότητα για να επιστρέψει η χώρα σε πορεία ανάπτυξης, είναι δυστυχώς η διεξαγωγή νέων επενδύσεων από τους ξένους, αφού οι Έλληνες έχουν χάσει τα πάντα – χωρίς να εννοώ εδώ τις ιδιωτικοποιήσεις υφισταμένων επιχειρήσεων. Οι ξένοι ασφαλώς θα επενδύσουν κάποια στιγμή στην Ελλάδα – αλλά μόνο όταν θα έχουν λεηλατήσει τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, μετατρέποντας την σε χώρα της Lidl, όπως ακριβώς την Πορτογαλία (άρθρο).

Σε μία περιοχή που οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να μιλήσουν καθόλου από το φόβο της απόλυσης, που θα αμείβονται με μισθούς πείνας, που δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα, καμία εγγυημένη σύνταξη και καμία απολύτως προστασία – όπως έχει τεκμηριωθεί από το γερμανικό ντοκιμαντέρ που αφορούσε τη δύστυχη Πορτογαλία.

Γνωρίζω βέβαια πως για να προβεί σε στάση πληρωμών η Ελλάδα, με στόχο τη διαπραγμάτευση της διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή η αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού (ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πετάξαμε τα 40 δις € στις τράπεζες, αντί να τα διαγράψουμε από τους «κόκκινους» οφειλέτες τους), οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού μας τομέα για να ξεκινήσει επιτέλους η Οικονομία, χρειάζονται δύο πράγματα:

(α) ένα λεπτομερέστατο σχέδιο επιστροφής στη δραχμή, για την περίπτωση που δεν θα υπάρξει καμία άλλη λύση και

(β) μία ικανή κυβέρνηση, με έναν πατριώτη και επαρκή κεντρικό τραπεζίτη – οι οποίοι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν τα παραπάνω.

Δυστυχώς όμως, ούτε ο Αλέξης, ούτε ο Κυριάκος, ούτε ο Γιάννης είναι σε θέση να τα καταφέρουν – αν και θεωρώ πως ο Κυριάκος είναι καλύτερος από τον Αλέξη, έχοντας όμως εμμονή με τα μνημόνια και με τη Γερμανία. Φυσικά δεν μπορώ να το τεκμηριώσω, αφού ο Αλέξης έδωσε δυστυχώς δείγματα γραφής, ενώ ο Κυριάκος όχι – με τον Γιάννη να τον θεωρώ άβουλο υπάλληλο του διεθνούς τραπεζικού κτήνους.

Ειδικά όσον αφορά τον Κυριάκο, η ταμπέλα του «κεντρώου» που τοποθέτησε μόνος του, δεν μου λέει τίποτα – αφού μετά από τόσα χρόνια λανθασμένων επιλογών, έχω μάθει να πιστεύω στις πράξεις και όχι στα λόγια. Όσον αφορά τα στελέχη που διάλεξε, ήταν μάλλον ένα πρώτο προβληματικό δείγμα γραφής – οπότε είναι καλύτερα να κρατάει κανείς μικρό καλάθι.

Δεν θέλω καθόλου να επεκταθώ εδώ σε άλλα θέματα, όπως στο μεταναστευτικό και στην παρουσία του ΝΑΤΟ –όπου οι φόβοι να χάσει η Ελλάδα την εδαφική της ακεραιότητα, καθώς επίσης να πλημμυρίσει με δυστυχισμένους πρόσφυγες (με την εγκληματικότητα να εκτοξεύεται στα ύψη), δεν είναι καθόλου υπερβολικοί.

Παραμένοντας λοιπόν στην οικονομία, στην κοινωνία και στην πολιτική, δεν αντιπαθώ τίποτα περισσότερο από τη διαπλοκή και τη διαφθορά της πολιτικής με την οικονομική εξουσία – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, συμπαθώ τις αντίστοιχες καταστάσεις μεταξύ των Πολιτών και της Πολιτείας, οι οποίες είναι ανάλογα αρρωστημένες. Μέλλον πάντως δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, όσο οι Πολίτες δεν εμπιστεύονται την Πολιτεία, αλλά και το αντίθετο.

Θεωρώ επομένως πως το κράτος πρέπει να είναι μικρό και ευλύγιστο, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί σωστά και καθαρά – καθώς επίσης να έχουν τη δυνατότητα οι Πολίτες να το ελέγξουν, άρα να το εμπιστευθούν, αφού προηγουμένως εγκατασταθεί η άμεση δημοκρατία.

Όσον αφορά την Ευρωζώνη, πιστεύω πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, οπότε το καλύτερο θα ήταν να επιστρέψουν όλα τα κράτη, μαζί και από κοινού, στην αφετηρία – στην προ ευρώ εποχή. Θεωρώ επίσης πως η Γερμανία δεν θα πάψει να είναι ποτέ αχόρταγη, δεν θα γίνει ποτέ αλληλέγγυα και θα συνεχίσει να απομυζεί τους πάντες – οπότε είναι ανέφικτη η ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης (για πολλούς άλλους λόγους επίσης)

Επομένως, το καλύτερο θα ήταν να μετατραπεί ολόκληρη η Ευρώπη σε μία Κοινοπολιτεία (ανάλυση ΒΒ), συμπεριλαμβάνοντας τη Ρωσία – έτσι ώστε να υπάρχει το αντίπαλο δέος για τη Γερμανία, καθώς επίσης να γίνει πραγματικά ανεξάρτητη, ενεργειακά και στρατιωτικά. Εδώ δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τη διορατικότητα του Ρώσου προέδρου, ο οποίος το είχε ήδη προτείνει με ομιλία του στο γερμανικό κοινοβούλιο το 2001 (πηγή) – ενοχοποιώντας για τα δεινά της ηπείρου μας κυρίως τους πολιτικούς.

Συμπερασματικά λοιπόν, ανήκω σε εκείνο το σταθερό 40% των Ελλήνων που είναι αναποφάσιστοι και που δεν έχουν καμία πολιτική στέγη – ενώ παραμένουν δύσπιστοι απέναντι στους κατά φαντασία ηγέτες, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχουν Μεσσίες, καθώς επίσης πως οι πραγματικές αλλαγές έρχονται από κάτω.

Από την ίδια την κοινωνία, κυρίως από τη μεσαία τάξη της που αποτελούσε ανέκαθεν τα θεμέλια της Δημοκρατίας (αυτός είναι ο λόγος που έχει σήμερα τοποθετηθεί στο στόχαστρο των τοκογλύφων) – όταν είναι πραγματικά ώριμη, έτοιμη και αποφασισμένη να πάρει τις τύχες της στα δικά της χέρια.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr