Το βασικό ερώτημα είναι ποιο θα είναι το αντικείμενο της συνάντησης κορυφής που θα έχει ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Τούρκο πρόεδρο στην Άγκυρα, στις 13 Μαΐου
Tου Μανώλη Κοττάκη
Πριν από μία εβδομάδα, εκδότης και δημοσιογράφος των Αθηνών επιτέθηκε στον Αντώνη Σαμαρά με αφορμή τις βολές που αυτός εξαπέλυσε σε παρουσίαση βιβλίου για το Κυπριακό εναντίον της ραγιαδοσύνης, παραπέμποντας σε φράση του Ίωνα Δραγούμη – συγκεκριμένα, εναντίον των ραγιάδων της πρωτεύουσας.
Τον ενόχλησε ότι ο πρώην πρωθυπουργός, τον οποίο κάποτε υμνούσε (αλλά αυτά είναι πολύ σχετικά για τη συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων), ζήτησε από την κυβέρνηση να διοργανώσει εκδηλώσεις μνήμης με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής.
Με το άρθρο του αυτό, ο έγκριτος συνάδελφος περίπου υποστήριξε ότι για την τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς οι Έλληνες και έκανε μακρά αναφορά στο πραξικόπημα της δικτατορίας εις βάρος του Μακαρίου, το οποίο, κατά τη γνώμη του, έδωσε το τέλειο άλλοθι στην Άγκυρα για να επέμβει στην Κύπρο. Και να τον πλήρωναν οι Τούρκοι δεν θα τα είχε γράψει τόσο καλά για αυτούς.
Είναι τόσο φιλότουρκο ένα τμήμα του ελληνικού κατεστημένου, που δεν του χρειάζεται να το κάνει – γίνεται και δωρεάν! Ο Ετζεβίτ, από εκεί ψηλά που βρίσκεται, θα χαμογελά «δικαιωμένος».
Εάν βεβαίως ο συνάδελφος είχε διαβάσει κάτι άλλους απόρρητους φακέλους, που βρέθηκαν σε… σκοτεινά δωμάτια ξένων μυστικών υπηρεσιών, θα γνώριζε ότι η τουρκική εισβολή ετοιμαζόταν μεθοδικά πολλούς μήνες πριν από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ότι ο περίφημος Κίσιντζερ ήταν ενήμερος από Τούρκους αξιωματούχους στον ανώτατο βαθμό για τα τουρκικά σχέδια εισβολής με την αθώα λέξη «καβγάς».
Διότι ποσώς ενδιέφεραν τους Τούρκους τα εσωτερικά ζητήματα της Κύπρου – για εκείνους η Μεγαλόνησος ήταν και είναι θέμα εθνικής ασφαλείας. Το να κατέχουν με βάρβαρη εισβολή το βόρειο τμήμα της είναι για αυτούς προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για να φυλάσσουν τα νώτα τους στα νότια παράλιά τους. Η κοιμώμενη δικτατορία Ιωαννίδη και ο Σαμψών υπήρξαν το πρόσχημά τους. Γι’ αυτό έγινε η τουρκική εισβολή, επειδή την ήθελαν αυτοί, όχι επειδή… τη θέλαμε εμείς οι Έλληνες.
Δεν θα αναφέρω το όνομα του συναδέλφου που «ξεπλένει» τον Ετζεβίτ, γιατί τα ζητήματα στην πολιτική και τη δημοσιογραφία δεν είναι προσωπικά – είναι πολιτικά. Βαθιά πολιτικά. Ο ίδιος στα κείμενά του χρησιμοποιεί καμιά φορά την ελαφρώς σόκιν έκφραση «δοσοκώληδες».
Στην πραγματικότητα, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά διαμορφωμένη αντίληψη, την αντίληψη του μικροελλαδισμού, της οποίας ο διαπρεπής συνάδελφος είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα. Αυτά που λέει προφανώς είναι η άποψή του, αλλά είναι και η άποψη μιας ομάδας πρωθυπουργών, υπουργών, πολιτικών, διπλωματών, καθηγητών, δημοσιογραφούντων με τους οποίους ζυμώνεται, και πολλές φορές κάποιοι από αυτούς αναλαμβάνουν αυτά που συζητάνε στις βραδινές βεγγέρες να τα κοινολογήσουν στον ελληνικό λαό για να σφυγμομετρήσουν τις αντιδράσεις του.
Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε και τώρα. Για να εξαγοράσουμε, υποτίθεται, ειρήνη στο Αιγαίο πρέπει να «πουλήσουμε» τους αδελφούς μας Κυπρίους. Η Κύπρος είναι σήμερα το στρατηγικό βάθος για το Ισραήλ, αλλά με βάση αυτή την αντίληψη δεν μπορεί να είναι το στρατηγικό βάθος του Ελληνισμού στη Μεσόγειο.
Προέκταση αυτής της αντίληψης είναι η βαθιά σιωπή του ελληνικού κατεστημένου αυτές τις μέρες μπροστά σε δύο προκλητικά γεγονότα. Αμέσως μετά το ελληνικό Πάσχα ανακοινώνεται ότι η Μονή της Χώρας μετατρέπεται και αρχίζει να λειτουργεί ως τζαμί. Και αυτός ο οποίος όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα παριστάνει τον ορθόδοξο -και οικεία του πρόσωπα φορούσαν κάτι σταυρούς ίσα με το μπόι των καθολικών μοναχών- σιωπά και δεν βγάζει τσιμουδιά.
Αμέσως μετά το ελληνικό Πάσχα διαβάζουμε ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Τουρκία σε πλήρη διαβούλευση η συζήτηση για την εισαγωγή της «Γαλάζιας Πατρίδας» στα σχολικά βιβλία, η οποία ανάγεται σε επίσημο εκπαιδευτικό δόγμα του γειτονικού κράτους, δηλαδή της υφαρπαγής θαλάσσιας ελληνικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο και της διαγραφής της λέξης «Αιγαίο». Και εδώ τσιμουδιά.
Τούτων δοθέντων, το βασικό ερώτημα είναι ποιο θα είναι το αντικείμενο της συνάντησης κορυφής που θα έχει ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Τούρκο πρόεδρο στην Άγκυρα στις 13 Μαΐου, την άλλη εβδομάδα.
Παλαιός και έμπειρος διπλωμάτης συνηθίζει να λέει πως, όταν καθίσεις στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις αν ο συνομιλητής σου διαπραγματεύεται για τη χώρα του, για το κόμμα του ή για τον εαυτό του.
Μετά τα πληρωμένα από το υστέρημα του ελληνικού λαού (μέσω κρατικής διαφήμισης) δημοσιεύματα σε ξένα έγκυρα περιοδικά, παραμονές ευρωεκλογών και διεργασιών για ευρωπαϊκά αξιώματα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς για ποιον διαπραγματεύεται ο πρωθυπουργός αυτό το διάστημα – κυρίως για τον εαυτό του.
Οι συναντήσεις προεκλογικώς είναι ασκήσεις δημοσίων σχέσεων. Μετά τις ευρωεκλογές και με ορίζοντα τον Οκτώβριο, θα πληρώσουμε πιθανόν και το τίμημα. Το επερχόμενο τίμημα.
Ερήμην του λαού οι σοβαρές αποφάσεις, ο Λουδοβίκος ΧΙV των Χανίων σκέφτεται και ενεργεί για το μέλλον του ελληνισμού, χωρίς βέβαια τους Έλληνες.
Όσα κερδήθηκαν με αίμα, χαρίζονται επειδή το ζήτησαν οι εντιμότατοι φίλοι και σύμμαχοι μας από τον νυν Ηγεμόνα της χώρας.
Κανείς δεν αντιδρά, κανένας δεν φωνάζει, όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι, μάλλον κάτι είχαν να κρύψουν και ο Ηγεμόνας το έμαθε μέσω των ηλεκτρονικών συστημάτων παρακολούθησης που διαθέτει.
Ήδη, η εθνική κυριαρχία που παρέλαβε ως πρωθυπουργός ο κ. Μητσοτάκης ήταν μεγαλύτερη από τη σημερινή, μετά από πέντε χρόνια εξουσίας του δηλαδή. Τρέμω και τι θα χάσουμε στα άλλα τρία που του απομένουν.
Αναφέρω, τουρκολιβυκό σύμφωνο με αποκοπή μεγάλου τμήματος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, γκριζάρισμα των Κυκλάδων, έρευνες τουρκικές ακόμη και στα όρια των 6 μιλίων και οι αναπάντητες αναφορές σε tourkeagean και σε θάλασσα των νήσων.
Δεν απαιτούνται Πρέσπες του Αιγαίου, η Ελλάς παραδίδεται καζάν – καζάν από τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.