Του Υπτγου ε.α. Χρήστου Μπολώση
Σήμερα θα αποτολμήσω κάτι πολύ δύσκολο. Ομολογώ ότι με απασχόλησε πολύ το θέμα. Πάλεψα με τον εαυτό μου. Πάλεψα με τη συνείδησή μου. Πάλεψα με την κλιματική αλλαγή, η οποία ως γνωστόν φταίει για τα πάντα. Αναρωτήθηκα «Είναι άραγε κατάλληλοι οι καιροί για να γράψω ένα τόσο τολμηρό κείμενο; Είναι δυνατόν να διακινδυνεύσω κάτι τέτοιο, όταν υπάρχει περίπτωση αυτό το κείμενο να πέσει στα χέρια ή μάλλον στα μάτια ενός ανηλίκου;».
Στο τέλος το αποφάσισα!
Ασχέτως τολμηρότητος, θα πρέπει να βγει προς τα έξω η αλήθεια. Να μάθει ο κόσμος κάτι, που με επιμέλεια και με πολύ αιδώ και αισχύνη έκρυβα τόσα χρόνια. Γνωρίζω ότι θα αντιμετωπίσω τη χλεύη και την περιφρόνηση της κοινωνίας και μπορεί στο τέλος να καταλήξω να τριγυρνάω στις ταβέρνες και στα καπηλειά και να τραγουδάω, ως άλλος Καζαντζίδης:
Η κοινωνία με κατακρίνει
μ’ έχει αδικήσει στ’ αληθινά
και το κορμί μου στιγμή δεν παύει
να τυραννιέται και να πονά.
Δεν με ενδιαφέρει! Σκοπός μου είναι να μάθει ο κόσμος, για όλα αυτά που τόσα χρόνια (και είναι πολλά τα χρόνια πανάθεμά τα) καταπίεζα μέσα μου, διότι η κοινωνία (νάτη πάλι η κοινωνία) τα θεωρούσε και ακόμα τα θεωρεί ταμπού.
Αρχίζω λοιπόν και καλή ανάγνωση.
Γεννήθηκα στο όμορφο Ναύπλιο, αλλά μωράκι, ημερών ακόμα, μετακομίσαμε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Περιστέρι, που τότε ακόμα δεν ήταν «Δυτικά Προάστια», αλλά μία Συνοικία το όνειρο, με δύο προσφυγικές παραγκογειτονιές. Η μία στην Ευαγγελίστρια (τώρα στάση μετρό «Περιστέρι) και η άλλη στον Άγιο Αντώνιο (σήμερα στάση μετρό «Άγιος Αντώνιος»). Αυτές οι όμορφες φολκλορικές εικόνες και έξοχες εστίες μολύνσεως, δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν διότι ο Παττακός, κάνοντας ακόμη μια χουντική αυθαιρεσία, τις ξήλωσε και στη θέση τους ύψωσε υπερσύγχρονες πολυκατοικίες, που στεγαστήκαν οι πρόσφυγες εξαλείφοντας το «αίσχος της παράγκας» και στερώντας από το Περιστέρι το όμορφο εκείνο κουλέρ λοκάλ τουριστικό αξιοθέατο.
Όσο μεγάλωνα, τόσο ξύπναγαν μέσα μου αμαρτωλές επιθυμίες. Άρχισαν, δυστυχώς, να μ’ αρέσουν τα κοριτσάκια και να τα βλέπω σιγά – σιγά με άλλο μάτι και δεν άργησα (άργησα δηλαδή, αλλά τέλος πάντων), να έρθω σε πιο στενή επαφή μαζί τους και δεν ξέρω αν με εννοείται.
Και ενώ εγώ ήμουν πολύ ευχαριστημένος, οι γονείς μου δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζονταν τη χαρά μου. Με φώναξε ο πατέρας μου, που έβλεπε μακριά, και με ρώτησε «Γιατί παιδί μου σ’ αρέσουν τα κορίτσια;», ένιωσα το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Δεν περίμενα τέτοια ερώτηση. Ντροπιασμένος κατέβασα το κεφάλι και αναγκάστηκα να ομολογήσω ότι έβλεπα το σφάλμα μου αλλά τώρα ήταν αργά για να επανορθώσω και ότι αυτό, ήταν πλέον υπεράνω των δυνάμεών μου. Ο πατέρας μου, έδειξε κατανόηση. Δεν μίλησε, αλλά την επομένη τον τρέχαμε στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό. Μάλλον σύμπτωση.
Τα χρόνια πέρασαν σαν το νερό. Αργότερα γνώρισα μια καλή κοπέλα και παρά την κοινωνική κατακραυγή (πού ακούστηκε άντρας να παντρευτεί γυναίκα;…), την παντρεύτηκα και κάναμε μαζί και δύο παιδιά, με τον γνωστό τρόπο, όπως όλος ο κόσμος, που έλεγε και ο Αλέκος Κουρούζος (Ντίνος Ηλιόπουλος) στον πατέρα του Θόδωρο Κουρούζο (Παντελής Ζερβός) στον «Ατσίδα».
Όλα αυτά τα χρόνια, νόμιζα ότι ντυνόμουν κανονικά. Δηλαδή φορούσα παντελόνι, πουκάμισο και όταν έπρεπε γραβάτα, την οποία όταν βγήκε ο Τσίπρας την έκρυψα για ευνόητους λόγους. Επίσης πήγαινα στην εκκλησία. Πολιτικά ανήκα σ’ αυτό που λέμε Δεξιά, που αργότερα έγινε «συντηρητική» και στο τέλος έγινε «κεντροδεξιά» οπότε και την εγκατέλειψα. Πόσο γελασμένος ήμουν! Αυτά που πίστευα «όλα ήτανε μία πλάνη» που έλεγε και ο μεγάλος Σταμάτης Κόκοτας. Ήταν «ένα όνειρο απατηλό» που ξαναέλεγε ο Σταμάτης.
Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πόσο λάθος ήμουν. Έπρεπε να έρθει η σημερινή εποχή, για να δω επιτέλους το φως το αληθινό και να λάβω πνεύμα επουράνιον. Έπρεπε να έρθει ο κ. Μητσοτάκης για να μου ανοίξει τα μάτια και να μου πει εμμέσως πλην σαφώς, πόσο λάθος είμαι. Έπρεπε να έρθουν νέοι καιροί με περίεργες παρελάσεις με τα παρδαλά (προσέξτε το ουδέτερο) παρελαύνοντα, για να καταλάβω ότι τόσα χρόνια ζούσα στο σκοτάδι.
Όταν το κατάλαβα, θεώρησα χρέος μου να ενημερώσω τη γυναίκα μου. Έπρεπε να της το φέρω απ’ όξω απ’ όξω για να μην τη σοκάρω.
– Ρε γυναίκα, εκείνη τη βρύση του μπάνιου πόσο ακόμα θα την αφήσουμε να τρέχει; Δεν φωνάζεις εκείνον τον Μπάμπη τον υδραυλικό, τον γιό της κυρά Θοδώρας, που πηγαίνει και στο γυμναστήριο να μας τη φτιάξει;
Η γυναίκα μου ξαφνιάστηκε.
– Γιατί τον Μπάμπη;
– Ε πώς. Είναι συμπαθέστατος και η οικογένειά του πρώτης τάξεως. Νοικοκυροοικογένεια.
– Α όσο γι’ αυτό, ούτε λόγος να γίνεται. Αμ εκείνη η αδελφούλα του η μπιρμπιλομάτα η Κατερίνα τι σου λέει;
Τελικά, όπως αντιλαμβάνεσθε, το πράγμα ξεστράτιζε και κινδυνεύαμε να γίνουμε «οικογένεια γα……ε» και τι θα λέγανε και τα παιδιά. Τελικά αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που άφησα την… ουδετεροποίησή μου, για ευθετότερο χρόνο.
Πάντως για ό,τι νεότερο, θα σας ενημερώσω αμέσως.
Υστερόγραφο: Είχα τελειώσει το κείμενο, που μόλις… απολαύσατε όταν διάβασα στη «δημοκρατία» της 23 Μαΐου τ.ε. ότι η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, έχει από το 2020 θεσπίσει τέσσερις βασικές προϋποθέσεις, δύο από τις οποίες θα πρέπει υποχρεωτικά να πληρούν οι υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες.
Ποιες είναι αυτές; Διαβάστε τις και όσοι μετά από αυτό θέλουν να αυτοκτονήσουν, θα δοθούν οδηγίες στο επόμενο. Αρχίζουμε.
1. Πρώτη βασική προϋπόθεση
α. Τουλάχιστον ένας από τους ηθοποιούς Α΄ ρόλου θα πρέπει να είναι Ασιάτες, Λατινοαμερικανοί, Μαύροι/Αφροαμερικανοί, Αυτόχθονες/Ιθαγενείς, Αμερικανοί/ Ιθαγενείς της Αλάσκα, Μεσοανατολίτες/Βόρειοι Αφρικανοί, Ιθαγενείς της Χαβάης ή άλλων νησιών του Ειρηνικού ή Άλλης υποεκπροσωπούμενης φυλής ή εθνικότητας
β. Τουλάχιστον 30% όλων των ηθοποιών σε δευτερεύοντες ή μικρότερους ρόλους θα πρέπει να ανήκουν σε τουλάχιστον δύο από τις παρακάτω υποεκπροσωπούμενες ομάδες: «γυναίκες, φυλετική ή εθνική ομάδα, ΛΟΑΤΚΙ+, άτομα με νοητική ή σωματική αναπηρία ή κωφά και βαρήκοα άτομα».
γ. Η κυρία υπόθεση της ταινίας, θα πρέπει να επικεντρώνεται σε μία από τις υποεκπροσωπούμενες ομάδες, που αναφέρθηκαν προηγουμένως.
2. Δεύτερη βασική προϋπόθεση
α. Τουλάχιστον δύο από τους Συνθέτες, Σχεδιαστές Μακιγιέρ, Κομμωτές (εδώ μάλλον δεν θα έχουμε θέμα), Σκηνογράφους κ.λπ., θα πρέπει να ανήκουν στους ΛΟΑΤΚΙ+.
β. Τουλάχιστον άλλες έξι θέσεις του συνέριου και τεχνικών, μεταξύ των οποίων ο πρώτος βοηθός σκηνοθέτη (ο οποίος έτσι, προφανώς προαλείφεται για κυρίως σκηνοθέτης…), ο προϊστάμενος ηλεκτρολόγος και ο επόπτης σεναρίου πρέπει να ανήκουν σε μία υποεκπροσωπούμενη φυλετική ή εθνική ομάδα.
γ. Το 30% του συνεργείου της ταινίας να είναι γυναίκες, φυλετική ή εθνική ομάδα, ΛΟΑΤΚΙ+.
3. Τρίτη βασική προϋπόθεση
α. Η εταιρία παραγωγής πρέπει να δώσει ευκαιρίες μαθητείας και πρακτικής επί πληρωμή σε άτομα που είναι γυναίκες, φυλετική ή εθνική ομάδα, ΛΟΑΤΚΙ+.
β. Η εταιρία πρέπει να δώσει ευκαιρίες εκμάθησης και ανάπτυξης δεξιοτήτων σε άτομα των παραπάνω κατηγοριών.
4. Τέταρτη βασική προϋπόθεση
Η εταιρία πρέπει να έχει πολλά ανώτερα στελέχη στο τμήμα μάρκετινγκ και στη διανομή, που να είναι γυναίκες, φυλετική ή εθνική ομάδα, ΛΟΑΤΚΙ+… κ.λπ, είτε Ασιάτες, Λατινοαμερικάνοι. Μαύροι/Αφροαμερικάνοι κ.τ.λ.
Μόλις τα διάβασα όλα αυτά φώναξα αμέσως το στεφάνι μου.
– Γυναίκα, ειδοποίησε αμέσως τον Μπάμπη τον υδραυλικό. Α και πούσαι. Ας φέρει και την αδελφή του την Κατερίνα. Πού ξέρεις μπορεί να χρειαστεί να γυρίσουμε καμιά ταινία και να πάει για Όσκαρ…
Και ολίγος ΚΥΡ, εκτός θέματος, αλλά πάντα απολαυστικός:
πηγή:https://www.antinews.gr/54606/antitheseis/katallilo-mono-gia-enilikoys/
