Η… απειλητική προεκλογική "βουβαμάρα" - Η εκτόνωση της λαϊκής οργής την ώρα της κάλπης

 

Η ιστορία έχει δείξει αρκετές φορές κατά το παρελθόν ότι η φαινομενική ηρεμία σε χρονικό σημείο κοντά σε εκλογές μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλη καταιγίδα την ώρα της κάλπης

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Ήρεμα κύλησαν τελικά αυτές οι άγιες ημέρες, παρά το «μπαρούτι» που μύριζε όλο το προηγούμενο διάστημα. Ακόμη και στην Κέρκυρα, που κινδύνευε να μεταβληθεί σε πεδίο σύρραξης, το μόνο που… έσπασε ήταν οι μπότηδες. Η άλλη βεντέτα, ανάμεσα στον τοπικό μητροπολίτη και τον Κασσελάκη, μετουσιώθηκε σε εναγκαλισμούς και φιλοφρονήσεις πασχαλινής αγάπης.

Αυτή η μεγαλοβδομαδιάτικη ησυχία, που για κάποιους ήταν και απρόσμενη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα «καλό σημάδι» και για την κυβέρνηση, που είχε κάθε λόγο να ανησυχεί για τις παρενέργειες σε επίπεδο κοινωνικής και εκλογικής βάσης από το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Το γεγονός όμως ότι «βοηθούντος» και του Αρχιεπισκόπου -μαζί με το κρεσέντο της επικοινωνιακής καταστολής που προηγήθηκε- δεν σημειώθηκαν αναταράξεις, σημαίνει ότι έκλεισαν και τα επικίνδυνα μέτωπα;

Η ιστορία έχει δείξει αρκετές φορές κατά το παρελθόν ότι η φαινομενική ηρεμία σε χρονικό σημείο κοντά σε εκλογές μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλη καταιγίδα την ώρα της κάλπης. Έτσι και τώρα αυτό που απασχολεί τους εκλογικούς ερευνητές είναι σε τι θα μεταφραστεί αυτό το «βουβό κλίμα», που -παρά τα πυροτεχνήματα των ηγεσιών και των επαγγελματιών της πολιτικής- εξακολουθεί να υπάρχει, μπαίνοντας ακόμη και στην τελική ευθεία…

Αν η πόλωση είχε περάσει και στα κάτω επίπεδα, αυτό θα ήταν, όπως επισημαίνεται, ένα στοιχείο ότι κινητοποιούνται κοινωνικές δυνάμεις και συσπειρώνονται τα εκλογικά στρατά. Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο; Τουλάχιστον επί του παρόντος όχι.

Επειδή, ωστόσο, κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι τεκτονικές πλάκες στα έγκατα του κοινωνικού σώματος μετακινούνται εδώ και αρκετό καιρό, η ανησυχία έγκειται ολοένα και πιο πολύ πλέον στο πώς θα εκφραστεί η «κρυφή» διαμαρτυρία και δυσφορία. Έχει διαπιστωθεί ιστορικά και πάλι ότι εάν δεν προηγηθεί, είτε λόγω φόβου είτε αδράνειας, μια κάποια εκτόνωση της λαϊκής οργής και αποδοκιμασία, η αποτύπωσή της πίσω από το παραβάν (και τη μυστικότητα που προσφέρει) γίνεται με αντιστρόφως ανάλογη ορμή…

Μπορεί, μάλιστα, ο Κ. Μητσοτάκης να ξορκίζει ως δήθεν «επιπόλαιη» κάθε ψήφο διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση, αλλά δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να βρει αντίδοτο και για την αποχή που, συνέχεια αυτής της υποτονικότητας και της βουβαμάρας, απειλεί να γίνει ο πραγματικός εφιάλτης.

Τέσσερις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, από τις μετρήσεις που έχει στα χέρια του το «γαλάζιο» επιτελείο βλέπει ότι η μεγάλη πλειονότητα των ερωτηθέντων που δεν σκοπεύουν να προσέλθουν -τιμωρητικά αν και υπόκωφα- στις κάλπες τον Ιούνιο του 2023 είχαν στηρίξει τη Ν.Δ. Κι άκρως ενδιαφέρον ότι σε εκείνες τις εκλογές η αποχή είχε πλήξει, αντίθετα, πιο πολύ την αντιπολίτευση που βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση…