Η "Mαύρη Tρύπα" των Tαμείων θα Kαταπιεί τις Συντάξεις

liberal.gr,Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής» την ώρα που το υπουργείο Εργασίας διαπραγματεύεται με την τρόικα για να βρει 1,8 δισ. ευρώ το 2016 μέσα και από μειώσεις συντάξεων, η μαύρη τρύπα των 13,88 δισ. ευρώ που αποκαλύπτεται από τα οικονομικά στοιχεία των Ταμείων τινάζει τα πάντα στον αέρα.

Το 1 δισ. ευρώ από την τρύπα των 13,88 δισ. προέρχεται από τα καθυστερούμενα εφάπαξ, κύριες και επικουρικές συντάξεις που οφείλουν τα Ταμεία σε 330.000 ασφαλισμένους οι οποίοι υπέβαλαν αίτηση και περιμένουν είτε την προσωρινή σύνταξη είτε την οριστική με τα αναδρομικά των προηγούμενων ετών.

Τα υπόλοιπα 12,88 δισ. είναι η κρυφή μαύρη τρύπα των συντάξεων και προέρχεται από τις εσωτερικές υποχρεώσεις των Ταμείων που απειλεί να «καταπιεί» τις σχεδιαζόμενες περικοπές και να τις καταστήσει μόνιμες και επαναλαμβανόμενες όχι μόνο για το 2016 αλλά και για τα επόμενα έτη.

Το κρυφό έλλειμμα δημιουργήθηκε επειδή τα Ταμεία εισέπρατταν για χρόνια, αλλά δεν απέδιδαν στο σύνολό τους τις εισφορές προς άλλους φορείς, για να χρηματοδοτούν με αυτόν τον τρόπο τις ταμειακές τους ανάγκες. Για να καλύψουν τα ταμειακά τους ελλείμματα δημιουργούσαν νέες τρύπες, ανεβάζοντας διαρκώς το λογαριασμό του εσωτερικού χρέους.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής», στο τέλος Οκτωβρίου 2015 το κρυφό χρέος στα Ταμεία έφτανε τα 13,88 δισ. ευρώ.

3 και αν επρόκειτο να πληρωθεί για να πάψει να υφίσταται θα έπρεπε να σταματήσουν την καταβολή συντάξεων για 6 μήνες ή να ρευστοποιήσουν όλη την κινητή τους περιουσία που ανέρχεται στα 14,4 δισ. ευρώ!

Από το κρυφό χρέος τη μερίδα του λέοντος την έχει το ΙΚΑ, αφού το σύνολο των υποχρεώσεών του προς άλλους φορείς ανερχόταν στο τέλος Οκτωβρίου στα 11,26 δισ. ευρώ.

Το ΙΚΑ αντιμετωπίζει τα ταμειακά του ελλείμματα παρακρατώντας τις εισφορές που θα έπρεπε να αποδίδει στον ΕΟΠΥΥ, στον ΟΑΕΔ και σε άλλους φορείς (ΟΑΕΕ) από τη συμμετοχή του στις συντάξεις με διαδοχική ασφάλιση.

πηγή:liberal.gr,

Η ΔΕΗ είναι το επόμενο μεγάλο σκάνδαλο!

Η ΔΕΗ καταρρέει! 

Κι ενδιαφέρεται ένας ορκισμένος εχθρός του κράτους για το αν θα ζήσει ή θα πεθάνει η ΔΕΗ των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ; 

Η ΔΕΗ των συνταξιούχων που επιδοτούνται με 600 εκατ. ευρώ από τους φορολογούμενους στην καρδιά της κρίσης; 

Όσο κακή κι είναι αυτή η ΔΕΗ, άλλο τόσο είναι να την κάνουμε κομμάτια και να την μοιράσουμε μεταξύ των ολιγαρχών.

Το κρατικό μονοπώλιο είναι εξίσου επικίνδυνο με το ιδιωτικό μονοπώλιο ή το ολιγοπώλιο. Μόνο σε καθεστώς ανταγωνισμού μπορεί να κερδίσει ο καταναλωτής και η Οικονομία, όπως συνέβη στην περίπτωση των εταιρειών τηλεφωνίας. Η ΔΕΗ παγιδεύτηκε από διάφορα συμφέροντα που δεν θέλησαν την εξέλιξη. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους προσπάθησε να κρατήσει την ΔΕΗ έξω από τους κανόνες της αγοράς, οδηγώντας την εταιρεία στον μαρασμό και στην απαξίωση.

Σήμερα η ΔΕΗ είναι μία εταιρεία που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της τεχνολογίας. Δεν έχει φροντίσει όλα αυτά τα χρόνια να κάνει νέες επενδύσεις, δεν έχει δημιουργήσει έναν ανταγωνιστικό φορέα για να αντιμετωπίσει τους ιδιώτες που την κτυπούν στην ιδιωτική κατανάλωση και έχει φορτωθεί επισφάλειες περισσότερες από 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ που σχετίζονται με τις συνέπειες της κρίσης αλλά και την αφερεγγυότητα του ίδιου του κράτους.

Η ΔΕΗ χρειάζεται ένα μεγάλο σχέδιο για να μπορέσει να επιβιώσει. Ένα σχέδιο και πολλά κεφάλαια. Οι επιλογές είναι δύο: Είτε η εταιρεία θα αναπτυχτεί και θα αποτελέσει έναν από τους βασικούς πυλώνες του ανταγωνισμού, είτε η εταιρεία θα καταρρεύσει ολοσχερώς και θα εργοστάσιά της θα μοιραστούν μεταξύ «επενδυτών». Είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για μία σωστά ρυθμιζόμενη και υγιή αγορά και άλλο πράγμα για μία ζούγκλα. Στη δεύτερη περίπτωση οι επιπτώσεις θα είναι ολέθριες. Οι τιμές για τους καταναλωτές θα ανέβουν, γεγονός που θα πλήξει την Οικονομία με πολλούς παράλληλους τρόπους. Όχι μόνο θα μειωθεί έτσι το διαθέσιμο εισόδημα των καταναλωτών, αλλά και θα αυξηθεί κατακόρυφα το κόστος για τη βιομηχανία.

Να το πούμε άλλη μία φορά προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Η λύση δεν είναι να παραμείνει η κατάσταση όπως έχει σήμερα. Η ΔΕΗ κινδυνεύει να καταρρεύσει όχι επειδή εμφανίστηκαν οι ιδιώτες, αλλά διότι η ίδια δεν φρόντισε να μάθει να λειτουργεί σε ένα υγιές και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Οι ιδιώτες είναι ο ένας απαραίτητος πυλώνας, η ΔΕΗ είναι ο άλλος. Αλλά ποια ΔΕΗ; Σίγουρα όχι αυτή που έχουμε γνωρίσει.

Η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ είναι θέμα κομβικής σημασίας. Σε κάθε περίπτωση πρέπει η ΔΕΗ να έχει σημαντικά έσοδα από αυτήν τη διαδικασία. Κάθε άλλη λύση θα την φέρει πιο κοντά στο τέλος. Η ακινησία, το να παραμείνει η κατάσταση όπως έχει σήμερα, δεν αποτελεί λύση. Έχει σημασία ποια λύση θα επιλεγεί. Έχει σημασία να μην καταρρεύσει η ΔΕΗ. Δεν το αντέχει αυτό η ελληνική Οικονομία. Η διάλυση της ΔΕΗ θα είναι το επόμενο μεγάλο σκάνδαλο, έπειτα από εκείνο του ξεπουλήματος των τραπεζών στα ξένα funds.

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr

Τα μαχητικά δεν είναι θέμα… τεστοστερόνης κύριε Πρωθυπουργέ

Το πρόσφατο «τιτίβισμα» του Έλληνα πρωθυπουργού περί «νευρικότητας» των Τούρκων πιλότων μπορεί να απέκτησε ευρεία δημοσιότητα εντός και εκτός της χώρας, και να θεωρήθηκε επιτυχημένο – ή μη – επικοινωνιακά, ευφυολόγημα, αλλά δυστυχώς ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Του Περικλή Ν. Ζορζοβίλη*

Μπορεί στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πιλότοι των μαχητικών της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, της Αεροπορίας της Τουρκίας αλλά και οποιασδήποτε άλλης αεροπορικής δύναμης ανά τον κόσμο να είναι σχετικά μικρής ηλικίας, αλλά ούτε το νεαρό της ηλικίας ούτε η …τεστοστερόνη αποτελούν παράγοντες που καθορίζουν την εκτέλεση της αποστολής τους.

Η επιτήρηση του εθνικού εναέριου χώρου αλλά και των περιοχών πληροφόρησης πτήσης (FIR: Flight Information Region) που έχουν ανατεθεί σε κάθε χώρα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, αποτελεί για κάθε αεροπορική δύναμη στον κόσμο κύρια επιχειρησιακή αποστολή η οποία εκτελείται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 ημέρες τον χρόνο.

Η εκτέλεση της συγκεκριμένης αποστολής γίνεται από μία πολύπλοκη οργανωτική δομή η οποία περιλαμβάνει σταθμούς ραντάρ, κέντρα ελέγχου, μαχητικά αεροσκάφη και συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας που διασυνδέονται σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα διοίκησης, ελέγχου και επικοινωνιών, η λειτουργία του οποίου διέπεται από αυστηρά τυποποιημένες διαδικασίες και κανόνες. Πολύ απλά, περιθώριο για αυτοσχεδιασμούς, αυθορμητισμούς ή ανεξέλεγκτες συμπεριφορές δεν υπάρχει.

Κύριο χαρακτηριστικό του συστήματος είναι ο υψηλός βαθμός συγκέντρωσης στη λήψη της απόφασης. Σχηματικά, κάθε φορά που για την αναγνώριση κάποιου ιπτάμενου στόχου απογειώνεται ζεύγος μαχητικών επιφυλακής, δεν πρόκειται για ανεξέλεγκτους «πιστολάδες» που δρουν κατά βούληση ή ανάλογα με… τις ορμόνες τους, αλλά για μέρος ενός πολύπλοκου μηχανισμού που ενεργοποιείται και λειτουργεί με διαδικασίες και κανόνες.

Συνεπώς η κατάρριψη του Su-24 Fencer της Αεροπορίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας από μαχητικό F-16 Fighting Falcon της Αεροπορίας της Τουρκίας δεν ήταν απλώς το αποτέλεσμα «νεύρων», ούτε ακολουθίας τυχαίων γεγονότων.

Ήταν ενέργεια που αναλήφθηκε γιατί ένα ολόκληρο σύστημα διοίκησης και ελέγχου, αξιολόγησε τα δεδομένα, έλαβε την απόφαση και διέταξε τον πιλότο να την εκτελέσει. Είναι επίσης επιεικώς ανυπόστατος ο ισχυρισμός ότι η εθνικότητα του μαχητικού που καταρρίφθηκε ήταν άγνωστη στο τουρκικό σύστημα αεράμυνας.

Το αντίθετο ακριβώς ισχύει: η απόφαση κατάρριψης λήφθηκε γνωρίζοντας ότι το μαχητικό ήταν της Αεροπορίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η απόφαση δεν λήφθηκε από τον πιλότο του μαχητικού, ούτε από κάποιο περιοχικό κέντρο ελέγχου αλλά από το ανώτατο επίπεδο πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.

Οι πιλότοι των μαχητικών της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας που ημέρα και νύκτα, καθημερινή ή αργία, 365 ημέρες τον χρόνο, βρίσκονται σε ετοιμότητα για να αναγνωρίσουν και να αναχαιτίσουν όποιο ίχνος διαταχθούν, δεν καταρρίπτουν ένα στόχο επειδή «δεν είναι τόσο νευρικοί», ούτε καταρρίπτουν ένα στόχο επειδή «έχουν νεύρα», αλλά επειδή διατάσσονται και λειτουργούν ως μέρος ενός ολόκληρου συστήματος που λειτουργεί ψυχρά, απρόσωπα και με μόνο κριτήριο τις κατευθύνσεις και εντολές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και τα δεδομένα.

Και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο των συγκεκριμένων ανθρώπων, που ακόμη και σε πολύ έντονες καταστάσεις, όπου ο κίνδυνος για τη ζωή τους ελλοχεύει κάθε στιγμή, δρουν ψυχρά και απρόσωπα, ακολουθώντας τυποποιημένες διαδικασίες και κανόνες, εκτελώντας αυστηρά διαταγές.

*Ο Περικλής Ζορζοβίλης είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (IAAA-ISDA)

πηγή:.liberal.gr

Μια σταγόνα λογική και δυο σταγόνες ιστορία για το Ισλάμ...

Του Πάνου Μητρονίκα

"Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων.. θα κόψω τα κεφάλια τους, θα κόψω τα ακροδάχτυλα τους" (Κοράνι 8:12)

Ξεκίνησα την έρευνα μου πάνω στο Ισλάμ πριν 2 χρόνια σε μια προσπάθεια τότε να κατανοήσω το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης». Ήταν μια εποχή που οι περισσότερες αναλύσεις γεωπολιτικής δεν έβγαζαν κανένα νόημα και οι απόψεις των ειδικών έδειχναν να αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Ήταν κάτι τόσο νέο για τον τρόπο σκέψης μας που είχε ξαφνιάσει τους πάντες, για αυτό και αποφάσισα ότι έπρεπε να ξεκινήσω από την βάση του φαινομένου. Και η βάση ήταν το ίδιο το Ισλάμ.

Από τότε και μέχρι σήμερα αναζητώ το «μετριοπαθές Ισλάμ» και κατάφερα να το βρω μόνο σε ένα σημείο.
Το «μετριοπαθές Ισλάμ» δεν βρίσκεται ούτε στα Τζαμιά, ούτε στην Μέκκα. Δεν το βρίσκει κανείς ούτε στο Κοράνι, τα Χαντίθ, και τα υπόλοιπα ιερά ή θεολογικά Ισλαμικά κείμενα. Αν θέλει κάποιος να το βρει πρέπει να ψάξει τα δυτικά ΜΜΕ μετά από Ισλαμικές τρομοκρατικές επιθέσεις.
Δεν υπάρχει «μετριοπαθές Ισλάμ» στην Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, το Ιράκ και το Ιράν. Υπάρχει όμως σε αμέτρητα βιβλία και άρθρα που αφορούν αυτές τις χώρες και την θρησκεία τους. Δεν υπάρχει στα βιβλία που μελετούν ευλαβικά οι Μουσουλμάνοι αλλά υπάρχει σε εκατοντάδες δυτικά βιβλία για το Ισλάμ.
Το «μετριοπαθές Ισλάμ» δεν είναι η θρησκεία στην οποία πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι. Είναι αυτό το οποίο οι περισσότεροι δυτικοί, φαντασιώνονται ότι πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι. Είναι μια φαντασίωση της δυτικής φιλελεύθερης διανόησης.

Αν πάρεις το Ισλάμ και το γυρίσεις τα μέσα έξω τότε θα έχεις το «μετριοπαθές Ισλάμ». Αν βρεις έναν Μουσουλμάνο που δεν έχει πάει σε Τζαμί τα τελευταία χρόνια και μπορεί να σου πει την δισκογραφία των Beatles ενώ δεν ξέρει να σου πει τους συντρόφους του Μωάμεθ, τότε έχεις βρει έναν «μετριοπαθή» Μουσουλμάνο. Έναν κοσμικό Μουσουλμάνο. Στην πράξη έναν άθεο που δηλώνει μουσουλμάνος γιατί αλλιώς εκτός από άθεος θα μείνει και ακέφαλος όπως ορίζει το κανονικό και καθόλου μετριοπαθές Ισλάμ.
Το «μετριοπαθές Ισλάμ» είναι η φανταστική θρησκεία των πολυπολιτισμικών δυτικών κοινωνιών. Είναι η ίδια η πολυπολιτισμικότητα αναγραμματισμένη. Χωρίς το «μετριοπαθές Ισλάμ» όλο το πολυπολιτισμικό-διεθνιστικό οικοδόμημα καταρρέει και μαζί με αυτό και όλο το σύστημα αξιών και πεποιθήσεων όλων όσων το πιστεύουν.

Χωρίς «μετριοπαθές Ισλάμ» επιστρέφει ο Εθνικισμός, τα σύνορα κλείνουν και κερδίζει ο «μπαμπούλας της ακροδεξιάς». Αυτός είναι ο μεγάλος φόβος της σημερινής δύσης.
Δεν μας περνάει ούτε καν από το μυαλό ότι η άνοδος της ακροδεξιάς σε μια φιλελεύθερη κοινωνία είναι σαν τον πυρετό. Είναι ένα σύμπτωμα, μια προειδοποίηση ότι κάτι άλλο πάει στραβά. Ότι κάπου ελλοχεύει κάποια αρρώστια. Αντί να κοιτάξουμε λοιπόν να βρούμε και να διορθώσουμε το πρόβλημα, παίρνουμε την ασπιρίνη που ακούει στο όνομα «μετριοπαθές Ισλάμ» και αφήνουμε την αρρώστια να υπάρχει. Μέχρι να μας φάει από μέσα.
Όταν κάποιος προβάλει το «μετριοπαθές Ισλάμ» δεν υπερασπίζεται το Ισλάμ. Υπερασπίζεται τις δικές του φαντασιώσεις. Υπερασπίζεται την δική του «πίστη», την «κοσμική θεολογία» των πολυπολιτισμικών κοινωνιών όπου κοσμικοί χριστιανοί συνυπάρχουν με κοσμικούς μουσουλμάνους.
Όταν το Ισλάμ δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, όπως πριν λίγες μέρες στο Παρίσι, τότε ο «πολυπολιτισμικός» δυτικός βρίσκεται σε «γνωστική ασυμφωνία» - όπως την ορίζει η ψυχολογία - και τρέχει στον μύθο του «μετριοπαθούς Ισλάμ» ώστε να μειώσει την σύγκρουση της πραγματικότητας με την φαντασία του.

Το «μετριοπαθές Ισλάμ» είναι μια πολύ δύσκολη θρησκεία

Για να πιστέψει κάποιος στο «μετριοπαθές Ισλάμ» πρέπει να αγνοήσει επιδεικτικά ή ακόμα και να διαστρεβλώσει 1400 χρόνια ιστορίας, θεολογίας, γεωπολιτικής, και δημογραφικών. Πρέπει να παραβλέψει επίσης όλη την αρχαιολογία και σχεδόν τα πάντα πριν από τον πόλεμο των 6 ημερών.
Πρέπει να αγνοήσει όλους όσους κόβουν κεφάλια σήμερα στην Συρία γιατί δεν μπορεί να εκπροσωπούν την πλειονότητα των μουσουλμάνων. Το ίδιο φυσικά πρέπει να ισχύει και για τον Μωάμεθ που ξεκίνησε τους αποκεφαλισμούς αυτοπροσώπως τον 7ο αιώνα.
Πρέπει να αγνοήσει όλα τα ιερά κείμενα του Ισλάμ και το πώς ζουν οι μουσουλμάνοι σήμερα, όχι μόνο στις χώρες τους αλλά και στις δυτικές κοινωνίες. Πρέπει να παραβλέψει ότι το πραγματικό Ισλάμ είναι κατά κύριο λόγω πολιτικής φύσης και όχι θρησκευτικής. Ότι η συντριπτική πλειονότητα των ιερών του κειμένων ασχολούνται με το τι έκανε και πως το έκανε ο Προφήτης. Ότι από αυτά τα κείμενα, περισσότερα από τα μισά ασχολούνται όχι με το τι πρέπει να κάνει ο καλός μουσουλμάνος για τον εαυτό του, αλλά με το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τους άπιστους.
Είναι αναγκαίο να ξεχάσει ότι το Ισλάμ ήταν μια θρησκεία που είχε σαν στόχο να ενώσει τις φυλές της πιο απολίτιστης και άγονης περιοχής του γνωστού κόσμου του 7ου αιώνα. Και ότι έχει μείνει σε αυτόν τον αιώνα και τον ηθικό κώδικα και τρόπο λειτουργίας αυτών ακριβώς των φυλών.
Πρέπει να αγνοήσει παντελώς την έννοια της «κατάργησης» (Abrogation) και το πώς διαβάζονται τα Ισλαμικά ιερά κείμενα. Να αγνοήσει ότι το Κοράνι έχει δύο χρονολογικές εποχές (της Μέκκας και της Μεδίνας) και ότι η δεύτερη σχεδόν καταργεί την πρώτη και όποια μηνύματα αγάπης και ανοχής περιείχε αυτή. Πρέπει να αγνοήσει βασικές αρχές και υλικό που μπορεί να βρει ο καθένας σε οποιοδήποτε Ισλαμικό βιβλιοπωλείο ανά τον κόσμο.
Το Ισλάμ των οπαδών της πολυπολιτισμικότητας δεν είναι η θρησκεία του Μωάμεθ, το Κοράνι, τα Χαντίθ, τα χαλιφάτα ή οι μουσουλμάνοι που ζουν στις μουσουλμανικές χώρες. Το Ισλάμ της δυτικής «διανόησης» είναι μια θρησκεία που δεν υπάρχει αλλά πιστεύουμε τυφλά ότι πρέπει να υπάρχει γιατί χωρίς αυτή καταρρέει όλο το φιλοσοφικό και πολιτικό μας οικοδόμημα.

Από την φαντασία στην πραγματικότητα

Η εμπειρία μου μέχρι τώρα δείχνει ότι οι οπαδοί του «μετριοπαθούς Ισλάμ» δίνουν διαλέξεις για το Ισλάμ χωρίς να γνωρίζουν τίποτε απολύτως για αυτό. Μιλάνε για ένα Ισλάμ βγαλμένο από τις ταινίες του Χόλιγουντ όπου ευγενείς Σαρακηνοί βοηθούν τον Ρομπέν των Δασών στον ταξικό του αγώνα, ή συμμαχούν με τον καλό χριστιανό πρωταγωνιστή κατά των κακών σταυροφόρων που βασανίζουν κακόμοιρους ευγενικούς Άραβες. Μια θρησκεία «ευγενών» βαρβάρων βγαλμένων μέσα από την θεωρία του “Orientalism” και το ομότιτλο βιβλίο του Edward Said.
Δεν έχουν διαβάσει ποτέ το Κοράνι ή άλλα Ισλαμικά κείμενα αλλά έχουν διαβάσει δεκάδες άρθρα «γνώμης» για το πώς οι Μουσουλμάνοι καταπιέζονται διαχρονικά από παντού.
Στο μυαλό τους ο Χριστιανισμός είναι το μεγαλύτερο κακό που βρήκε την ανθρωπότητα ενώ το Ισλάμ διέσωσε τον Ελληνικό πολιτισμό και μας έδωσε τους «αραβικούς» (στην ουσία Ινδικούς) αριθμούς! Στην στρεβλωμένη φαντασία τους οι Σταυροφόροι ήταν κακοί Ιμπεριαλιστές και για τον Μεσαίωνα φταίνε οι Γερμανοί που κατέλαβαν την Ρώμη. Μια πολύ βολική πολιτικά, αγγλοσαξονική θεώρηση της Ιστορίας κατά τις αρχές του 20ου αιώνα.
Αγνοούν ότι το Ισλάμ έχει την δουλεία στον πυρήνα του δόγματος του και την κρατάει ακόμα ζωντανή (ήταν επίσημη στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘60 και οι κακοί Ιμπεριαλιστές ήταν αυτοί που έκαναν την Σαουδική Αραβία να κλείσει τα δικά της σκλαβοπάζαρα). Αγνοούν ότι οι σκλάβοι που πήγαν στην Αμερική ήταν λιγότεροι από αυτούς που πήγαν στην Βαγδάτη και ότι οι δουλέμποροι και στις δύο περιπτώσεις ήταν Άραβες μουσουλμάνοι. Αγνοούν ότι εκτός της Αφρικής, η άλλη μεγάλη πηγή σκλάβων για το Ισλάμ ήταν τα Ευρωπαϊκά παράλια, τα οποία είχαν ερημώσει από την Ισλαμική πειρατεία στην Μεσόγειο.
Αγνοούν ότι πριν τις σταυροφορίες η Ευρώπη και το Βυζάντιο ήταν σε σχεδόν 4 αιώνες αμυντικού πολέμου με το Ισλάμ το οποίο είχε φτάσει στην σημερινή νότια Γαλλία. Αγνοούν επίσης και ότι οι πρώτοι Σταυροφόροι ήταν Γάλλοι Ιππότες που είχαν πολεμήσει το Ισλάμ πρώτα στα ίδια τους τα χώματα.
Υποθέτουν μάλλον ότι το Ισλάμ κατάφερε να φτάσει από την Ισπανία μέχρι την Κίνα μέσα σε 150 χρόνια λόγω την πνευματικής του ανωτερότητας που μάγεψε τους βάρβαρους Βυζαντινούς, Πέρσες, Ινδούς και Ευρωπαίους. Τι και αν άφησε και 350 εκατομμύρια αποκεφαλισμένους στο διάβα του ανά τους αιώνες… με τέτοιες λεπτομέρειες θα ασχολούμαστε τώρα;
Αγνοούν ότι η Ευρώπη της Μεροβίγγιας δυναστείας μετά την πτώση της Ρώμης από τα Γερμανικά φύλα λειτουργούσε κανονικά με δομές, παιδεία, οικονομία και πολιτισμό, παρότι η Ιστορία μας την τοποθετεί στον Μεσαίωνα. Μετά την άνοδο του Ισλάμ είχαμε την πραγματική κατάρρευση της δύσης και την είσοδο στον μεσαίωνα. Ανάλογη μάλιστα πτώση είχε την ίδια εποχή και το Βυζάντιο. Τουλάχιστον αυτό μας λέει η αρχαιολογία που όσο να’ναι είναι πιο έγκυρη από την εν πολύς προφορικά μεταδιδόμενη μέχρι τον 18ο αιώνα ιστοριογραφία, που οδήγησε στις περισσότερες σύγχρονες θεωρίες της λεγόμενης «καταγεγραμμένης ιστορίας».
Εστιάζουν στον κακό χριστιανισμό της μετά-ισλαμικής Ισπανίας και δεν αναρωτιούνται τι το ιδιαίτερο είχε η Ισπανία που την ώθησε στο να εφαρμόσει ένα Χριστιανισμό που είχε πολλά κοινά με το Ισλάμ στις πρακτικές του. Μήπως την Αραβική Ισλαμική κατοχή αιώνων;
Παραβλέπουν ότι όλα γύρω μας εξελίσσονται - ακόμα και οι θρησκείες - ενώ το Ισλάμ παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο ενώ απαγορεύεται δια θανάτου η όποια αλλαγή του. Η όποια αλλαγή σε κείμενα που έκλεισαν τον 14ο αιώνα και που στο σύνολο τους αναφέρονται σε γεγονότα και πρακτικές του 7ου αιώνα και των Αραβικών φυλών του.
Τέλος αγνοούν ότι το Ισλάμ και η βία είναι ένα και το αυτό. Η βία τρέφει το Ισλάμ και το Ισλάμ υπάρχει μόνο και μόνο για να επεκτείνει την παρουσία του μέσω της βίας. Αυτός είναι ο μόνος σκοπός του, αυτό έκανε και αυτό κάνει 14 αιώνες τώρα σχεδόν αποκλειστικά.

Είναι μια θρησκεία βίαιη και υλιστική, φτιαγμένη για να προβάλει τον ανάλογο χαρακτήρα των Αραβικών φυλών που είχε σαν στόχο να ενώσει. Τόσο υλιστική όσο και ο παράδεισος της που δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια υπερβολή της λείας που περιμένει κάθε πολεμιστής από τις επιδρομές του.

Η όλη «κοσμική» ουσία του Ισλάμ είναι δύο στοίχοι από το Κοράνι:
«Αυτός (Αλάχ) είναι που έστειλε τον Αγγελιοφόρο του (Μωάμεθ) και την θρησκεία της αλήθειας (Ισλάμ) για να την οδηγήσει νικηφόρα απέναντι σε όλες τις άλλες θρησκείες ακόμα και αν οι άπιστοι αντισταθούν» (Κοράνι 61:9)
«Μην κάνετε φιλίες με τους Εβραίους και του Χριστιανούς» (Κοράνι 5:51)

πηγή:Liberal

Τι σημαίνει για την Ελλάδα η Ρωσοτουρκική κρίση

Του Γεωργίου Κ. Φίλη Ph.D.*

Η κρίση στις Ρωσοτουρκικές σχέσεις ακόμα και εάν η κατάσταση δεν κλιμακωθεί περεταίρω είναι σίγουρο πως ανοίγει ένα ολόκληρο κεφάλαιο δυνατοτήτων αλλά και προκλήσεων για την χώρα μας και τον ελληνισμό γενικότερα. Το να μπορέσει κάποιος να αναλύσει το πώς ακριβώς θα επηρεαστεί η Ελλάδα από μία τέτοια εξέλιξη είναι προφανές πως είναι πρόωρο αλλά και δύσκολο να το κάνει, αφού η κατάσταση είναι μεν κρίσιμη, αλλά τα πρώτα σημάδια -τουλάχιστον από την πλευρά της Δύσης- καταδεικνύουν πως υπάρχει η θέληση αποκλιμάκωσης και διαπραγμάτευσης.

Επιπροσθέτως η κατάσταση είναι ρευστή ενώ η πιθανότητα συνέχισης των προκλητικών ενεργειών όλων εκείνων οι οποίοι δεν εξέλαβαν θετικά το rapprochement ΗΠΑ και Γαλλίας με τη Ρωσία μετά την σφαγή των Παρισίων και προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν μία τέτοια εξέλιξη είναι μεγάλη. Σε κάθε περίπτωση, μία αρχική αποτίμηση κάποιων παραμέτρων που θα επηρεαστούν από την πιθανότητα κλιμάκωσης μεταξύ της Μόσχας και της Άγκυρας καλό θα ήταν γίνει, έχοντας πάντα υπόψη πως η κατάσταση λόγο της φύσης του προβλήματος μπορεί να κινηθεί και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Πριν προχωρήσει κάποιος σε κάποιες πρώτες παρατηρήσεις για το υπό εξέταση θέμα, θα ήταν χρήσιμο να υπογραμμίσει δύο βασικές παραμέτρους αναφορικά με την τριγωνική σχέση Ελλάδα/Κύπρος-Τουρκία-Ρωσία.

Η σύγκρουση ΔΕΝ είναι νομοτέλεια…

Η πρώτη παραδοχή είναι πως η συγκεκριμένη ανάλυση έχει περιεχόμενο εάν κάποιος προσεγγίσει τις Ρωσοτουρκικές σχέσεις υπό το πρίσμα πως ακόμα και εάν η κατάσταση κλιμακωθεί δεν θα οδηγηθούμε σε άμεση πολεμική σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών. Σε μία τέτοια περίπτωση η γεωπολιτική και η γεωστρατηγική χάνουν μεγάλο μέρος της αξίας τους αφού τα πράγματα για την χώρα μας θα είναι ξεκάθαρα.

Η Ελλάδα ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί, ύστερα από την επίκληση του Άρθρου 5 της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας να συμμετάσχει στην υπεράσπιση της Τουρκίας από τον ρωσικό κίνδυνο. Άρα, σε μία τέτοια περίπτωση το υπαρξιακό δίλλημα της χώρας θα είναι τεράστιο. Η επιλογή της «ουδετερότητας» μπορεί να υπάρξει μόνο εάν η Δύση κονταροχτυπηθεί «ανεπίσημα» με την Μόσχα, δηλαδή εάν δεν υπάρξει κινητοποίηση του ΝΑΤΟ ως συμμαχία αλλά υπάρξει μία ανεπίσημη «συμμαχία των προθύμων» στη βάση των επεμβάσεων της Δύσης σε θέατρα επιχειρήσεων στην περιοχή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πιθανότητα η Ελλάδα να κρατήσει μία αυστηρή ουδετερότητα έχει βάση, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να μην επισείσει την μήνη των «συμμάχων» και «εταίρων» μας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ασφάλεια της χώρας δεδομένου και της γεωγραφικής της θέσης σε σχέση με το δυνητικό θέατρο της σύγκρουσης.

Περιττό να ειπωθεί πως κάθε αναλυτικό σενάριο λαμβάνει ως δεδομένο την παραδοχή πως ακόμα και εάν οδηγηθούμε σε μία θερμή αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, η κατάσταση δεν θα οδηγήσει σε σκηνές αποκάλυψης μέσω της χρήσης μη συμβατικών οπλικών συστημάτων αφού σε μία τέτοια περίπτωση κάθε ανάλυση των εξελίξεων… περιττεύει για ευνόητους λόγους.

Τί σημαίνει άραγε η Ρωσία για την Ελλάδα;

Η δεύτερη παραδοχή που θα πρέπει κάποιος να κάνει αναφορικά με την τριγωνική σχέση Ελλάδα/Κύπρος-Τουρκία-Ρωσία, σχετίζεται με το να ξεκαθαριστεί τι ακριβώς θέλουμε από την σχέση μας με την Μόσχα σε γεωπολιτικό επίπεδο. Στο συγκεκριμένο σημείο ο καθένας πρέπει να είναι ξεκάθαρος. Η Ρωσία για την Ελλάδα πέραν του «συναισθηματικού» -λόγω των ιστορικών σχέσεων και των πολιτισμικών καταβολών από τον μεσαίωνα και την Βυζαντινή περίοδο- ψυχικού υποβάθρου έχει μία βασική χρησιμότητα: Αποτελεί τον δυνητικό εξισορροπητικό παράγοντα στην σχέση της Ελλάδας με την Τουρκία και το πρόβλημα ασφαλείας που αντιμετωπίζει από την Άγκυρα.

Με λίγα λόγια, επειδή γνωρίζουμε πως η Δύση για λόγους στρατηγικής αναγκαιότητας είναι υποχρεωμένη να κρατάει τις όποιες ισορροπίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, και επειδή στην συγκεκριμένη σχέση μία τέτοια στάση στην ουσία εξισώνει τον θύτη με το θύμα και τον σχετικά πιο αδύναμο με τον σχετικά πιο ισχυρό, η Αθήνα χρειάζεται μία ισχυρή Μόσχα στην περιοχή ώστε σε ειρηνική περίοδο να λειτουργεί ως «φόβητρο» για την Άγκυρα, σε περίπτωση κρίσης να αποτελέσει έναν πολύτιμο σύμμαχο, εάν και εφόσον βέβαια τα συμφέροντα των δύο πλευρών συμπίπτουν, το οποία θα πρέπει να τονιστεί πως κανείς δεν θα πρέπει να τα λαμβάνει a priori ως δεδομένο.          

Με βάση τα παραπάνω τα οποία εκτιμάται πως αποτελούν μία λογική βάση συζήτησης θα μπορούσε να υποστηριχτεί πως η Ελλάδα πρόκειται να επηρεαστεί σε τρία επίπεδα από μία «ελεγχόμενη» κλιμάκωση των σχέσεων της Ρωσίας με την Τουρκία. (ι) Το πρώτο επίπεδο είναι το διμερές τόσο σε επίπεδο Ελληνοτουρκικό όσο και στο Ελληνορωσικό. (ιι) Το δεύτερο έχει να κάνει με τις περιφερειακές εξελίξεις σε σχέση με μία κλιμάκωση των σχέσεων των δύο κρατικών δρώντων και στο πως πρόκειται να επηρεάσουν την ασφάλεια της χώρας μας και το (ιιι) τρίτο αφορά  την ίδια τη θέση της χώρας μας μέσα στο υπάρχον θεσμικό συμμαχικό και εταιρικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί.

«Πολύφερνη νύφη» η Ελλάδα αν ξεφύγουμε…

Αναφορικά με το πρώτο ζήτημα είναι προφανές πως σε στην περίπτωση της κλιμάκωσης τόσο η Ρωσία όσο και η Τουρκία θα προσπαθήσουν να προσεγγίσουν και να προσεταιριστούν την Ελλάδα. Η πρώτη με σκοπό να επιτείνει την αντιπαλότητα της χώρας με την Άγκυρα, έτσι ώστε να αναγκάσει την Τουρκία να κρατάει δυνάμεις στα δυτικά και νότια σύνορά της, δηλαδή και στην Κύπρο. Η δεύτερη, και εδώ είναι το ενδιαφέρον σενάριο, είναι σίγουρο πως θα αναγκαστεί να «καλοπιάσει» την Αθήνα και την Λευκωσία άρα, μία τέτοια εξέλιξη ίσως και να υποχρεώσει την Τουρκία σε κάποιου είδους παραχωρήσεις προς τον Ελληνισμό, τουλάχιστον για όσο διάστημα η Άγκυρα θα έχει στραμμένη την προσοχή της προς την Μόσχα.

Το αρνητικό σενάριο στο θέμα της διμερούς σχέσης μας με την Τουρκία, είναι ότι η Άγκυρα σε μία στιγμή αδυναμίας να θελήσει να τινάξει την περιοχή στον αέρα και να μοιράσει την τράπουλα από την αρχή, ή να προσπαθήσει να προχωρήσει σε μία «διαχείριση ζημιών» στο Συριακό μέσω μίας «αναπλήρωσης» των απωλειών προς την Δύση. Φυσικά κάτι τέτοιο στην ουσία θα σήμαινε και το τέλος του ΝΑΤΟ αλλά και θα έδινε το απόλυτο πρόσχημα στην Ρωσία να επέμβει δυναμικά στην περιοχή.

Σε σχέση με πιο «βατά» διμερή ζητήματα είναι προφανές πως η ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας-Ρωσίας-Τουρκίας στην ουσία δεν θα υφίσταται (δηλαδή ο Turkish Stream) ενώ υπάρχοντα σχέδια στα οποία η Μόσχα δεν θα συναινεί, λόγω της συμμετοχής της Τουρκίας, μπορεί να αντιμετωπίσουν προβλήματα (π.χ. ο αγωγός φυσικού αερίου ΤΑΡ) εάν και εφόσον η Ρωσία θα διαθέτει μοχλούς πίεσης. Επιπροσθέτως, περαιτέρω οικονομικές κυρώσεις από τη Δύση προς τη Μόσχα εάν οδηγηθούμε προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση θα επιδεινώσουν το κλίμα αναφορικά με το επενδυτικό πρόγραμμα της χώρας μας, δεδομένου του ότι διάφοροι ρωσικοί οργανισμοί έχουν εκφράσει την θέληση για συμμετοχή σε ελληνικά προγράμματα αποκρατικοποίησης και ιδιωτικοποίησης. 

Η λογική του «μιας και βρήκαμε παπά…»

Το δεύτερο επίπεδο ανάλυσης το οποίο έχει να κάνει με τις περιφερειακές εξελίξεις και στο πως ακριβώς θα επηρεάσουν την χώρα μας περιλαμβάνει μία σειρά παραμέτρων πολυσύνθετων και με πολλαπλές διαστάσεις τα οποία αποτελούν από μόνα τους θέματα διατριβών. Για παράδειγμα, σε περίπτωση μίας κρίσης τέτοιου μεγέθους είναι πιθανόν τα κράτη της περιοχής να λειτουργήσουν με βάση το πώς αντιλαμβάνονται το στενό τους εθνικό συμφέρον, κατά συνέπεια να δημιουργήσουν ad hoc συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις. Η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει υπόψη της πως κράτη όπως η Αλβανία (συμπεριλαμβανομένου και του Κοσσυφοπεδίου), τα Σκόπια ή η Βοσνία και η Σερβία ίσως θεωρήσουν πως το συμφέρον τους θα είναι να ξεκαθαρίσουν «εκκρεμείς υποθέσεις» με τους γείτονες μία και καλή.

Με άλλα λόγια η κατάσταση που θα δημιουργηθεί μπορεί να οδηγήσει σε έναν νέο γενικό Βαλκανικό Πόλεμο με τους συνδυασμούς συμμαχιών να είναι αρκετοί και πολύπλοκοι (ο Α’ και Β’ Βαλκανικός Πόλεμος αποδεικνύει του λόγου το αληθές). Το θέμα του μεταναστευτικού και των διαφόρων «εγκλωβισμένων» σε διάφορες χώρες της περιοχής είναι επίσης ένα θέμα το οποίο επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις και βρίσκεται σε συνάρτηση με τους «υν υπνώσει» ισλαμιστικούς κύκλους σε διάφορες περιοχές. Επίσης, οι Κούρδοι, και ειδικά εκείνοι της Τουρκίας, τι στάση θα κρατήσουν σε περίπτωση που η Άγκυρα βρεθεί σε τροχιά σύγκρουσης με την Μόσχα;

Τέλος, η περίπτωση η Τουρκία να κλείσει τα Στενά στην ουσία θα οδηγήσει το επίκεντρο της αντιπαράθεσης από την «μακρινή» Συρία στο Αιγαίο και την Μαύρη Θάλασσα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια της χώρας μας αλλά και τον ρόλο που θα πιεστούμε να λάβουμε τόσο από την Δύση όσο και από την ίδια την Μόσχα. Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό σε περιφερειακό επίπεδο η χώρα μας δύναται να επηρεαστεί από πολλά ίσως και μη προβλέψιμα για την ώρα σενάρια, με μερικά από αυτά να αναφέρονται στη παρούσα ανάλυση μόνο ως παράδειγμα.

Τρίτον, η Ελλάδα είναι προφανές πως θα επηρεαστεί αναφορικά και με το «ειδικό βάρος» που θα λάβει μέσα στις υπάρχουσες συμμαχίες στις οποίες δραστηριοποιείται.

Η κρίσιμη παράμετρος του ΝΑΤΟ…

Η χώρα μας όσο περίεργο και να φαίνεται σε κάποιους διαθέτει από τις πλέον πολυάριθμες, επαρκώς εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες ένοπλες δυνάμεις της Συμμαχίας, κάτι το οποίο αποδεικνύεται επανειλημμένα και εμφατικά σε διεθνές επίπεδο. Κατά συνέπεια η απαίτηση της συμμαχίας θα είναι να αξιοποιηθούν καταλλήλως, με ότι αυτό συνεπάγεται. Επιπροσθέτως, η γεωγραφική θέση της χώρας επί του υδάτινου άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος, την καθιστά την πλέον πολύτιμη σύμμαχο εάν κάποιος λάβει υπόψη του πως η Τουρκία θα βρίσκεται στην ζώνη του πυρός.

Και ολίγη από Ευρωπαϊκή Ένωση

Οι παραπάνω παρατηρήσεις αναφορικά με την σημασία της Ελλάδας για το ΝΑΤΟ ισχύουν στον υπερθετικό βαθμό για μία πλαδαρή και έως πρόσφατα καλοζωισμένη αλλά γεωπολιτικά ανύπαρκτη, φοβισμένη και με ένα τεράστιο υπαρξιακό πρόβλημα (οικονομικό και μεταναστευτικό) Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως μπορεί να γίνει άμεσα αντιληπτό σε μία τέτοια περίπτωση που οι προτεραιότητες κύριων γεωπολιτικών δρώντων αλλάζουν άρδην, η Ελλάδα θα μπορούσε να μεταβάλει πολλούς όρους και παραμέτρους στο οικονομικό πεδίο ως αντάλλαγμα για την βοήθειά της στην επίτευξη κάποιων στόχων των Βρυξελλών ή των πατρόνων τους, δηλαδή του Βερολίνου και των Παρισίων κυρίως.

Η Ελλάδα σε ρόλο έντιμου διαμεσολαβητή

Με βάση το γεγονός ότι τόσο η Μόσχα όσο και η Δύση θα χρειαστούν κάποιο πλαίσιο συνομιλιών για την εξεύρεση μίας αμοιβαίας αποδεκτής λύσης, αλλά και ενός ενδιάμεσου ο οποίος να είναι κοινά αποδεκτός από όλες τις πλευρές αλλά και να έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει ως ένας «έντιμος διαμεσολαβητής» (honest broker)  και ταυτοχρόνως όλες οι πλευρές να τον θεωρούν ως «δικό τους», η Ελλάδα αποτελεί την ιδανική περίπτωση για κάτι τέτοιο. Φυσικά δεν αρκεί να το θέλει αλλά θα πρέπει και να το μπορεί.    

Κλείνουμε το παρών σημείωμα ανακεφαλαιώνοντας. Η Ελλάδα πρόκειται να επηρεαστεί πολυεπίπεδα σε μία περίπτωση κλιμάκωσης των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας. Τόσο σε διμερές όσο και σε περιφερειακό αλλά και σε συμμαχικό επίπεδο, η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει μία σειρά ιστορικών διαστάσεων προκλήσεων, όπως για παράδειγμα το κατά πόσο θα συμμετάσχει σε μία κίνηση κατά της Ρωσίας, αλλά και μεγάλων ευκαιριών, όπως για παράδειγμα να ωθήσει την Τουρκία σε γενναίες παραχωρήσεις αναφορικά με τις θέσεις που έχει σε διάφορα διμερή θέματα, αλλά και να πείσει τους δανειστές και εταίρους της να αλλάξουν τους όρους της οικονομικής διαπραγμάτευσης αφού η Αθήνα θα έχει γίνει ποιο απαραίτητη από ποτέ για λόγους στρατιωτικούς, γεωγραφικούς αλλά ακόμα και διαμεσολαβητικούς.

Τέλος, δεν θα πρέπει κάποιος να ξεχνάει πως ο βασικός λόγος για τον οποίο χρειαζόμαστε μία ισχυρή Ρωσία είναι η «αποτροπή» προς την Τουρκία, ενώ ο βασικός λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε στο πλευρό των Αγγλοσαξονικών δυνάμεων είναι η «ευχή και κατάρα» της γεωγραφίας η οποία μας έχει ορίσει σε αυτή τη γωνία της Ευρασίας και μας έχει διορίσει ως θεματοφύλακες του πολιτισμού στις θάλασσες της Ανατολικής Μεσογείου, ψιθυρίζοντας στο αυτί μας πως ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ένας λαός και μία δύναμη της θάλασσας.

Αυτή είναι και η κρίσιμη ισορροπία που θα πρέπει να διαφυλάξουμε έχοντας πάντα το μυαλό μας πως στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν ούτε «φίλοι» ούτε «εχθροί» υπάρχουν μόνο τα αιώνια «συμφέροντα» του έθνους μας, και αυτά πρέπει να διαφυλάξουμε πάση θυσία.

*Ο κ. Γεώργιος Φίλης είναι διδάκτωρ Γεωπολιτικής (Durham University, UK), Επισκέπτης καθηγητής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο τμήμα Διεθνών Επιχειρήσεων του DEREE – The American College of Greece και μέλος του Institute of Diplomacy & Global Affairs (DEREE) καθώς και του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας (georgios.filis@hotmail.com)

 Πηγή: Liberal.gr

Είναι η εκπαίδευση, ηλίθιε

Της Μαρίας Χούκλη

Θα έχετε ακούσει, αν δεν έχετε δει ιδίοις όμμασι, το μετεωρολογικό φαινόμενο, που αποκαλείται Φάτα Μοργκάνα. Κατά τα λεξικά, είναι ο ανώτερος αντικατοπτρισμός, που οφείλεται σε θερμοκρασιακή αναστροφή και δημιουργεί οφθαλμαπάτες. Νησιά, πλοία, παγόβουνα ή και ολόκληρες πόλεις να εμφανίζονται σαν τα digital effect της ταινίας "Inception": ενωμένα με το είδωλό τους, αντίστροφα, κορυφή με κορυφή.

Μου το θυμίζει η γκρίζα ελληνική πραγματικότητα. Μας κυκλώνουν γεγονότα που υπερβαίνουν τη χώρα, τους εκάστοτε κυβερνώντες, την κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της. Καταστάσεις που μπλοκάρουν η μια τη λύση της άλλης, γεννώντας νέα προβλήματα και άλυτες εξισώσεις. Εμείς όμως, βλέπουμε το είδωλο, εκλαμβάνοντας το για πραγματικότητα.

Για να θυμηθούμε το ανέκδοτο των πανεπιστημιακών μας χρόνων, όταν μας δείχνουν το φεγγάρι, εμείς κοιτάμε το δάχτυλο. Εντωμεταξύ ο κόσμος προχωράει δίχως να λαμβάνει υπόψη την δικιά μας μελαγχολία.

Η Dana Anderson είναι επικεφαλής του τμήματος marketing αμερικανικού κολοσσού από τον κλάδο των τροφίμων. Το προϊόν δημοφιλές, οι πωλήσεις σπουδαίες αλλά οι ειδικοί περί την προώθηση εισηγήθηκαν «less TV, more digital». Το διαδίκτυο και τα έξυπνα κινητά έχουν αλλάξει άρδην τις συνήθειες των καταναλωτών, οι λουδίτες ιστορικά έχουν αποτύχει, άρα μόνη λύση είναι η στροφή της εταιρείας στην ιντερνετική διαφήμιση. Η εμπειρότατη Anderson, εξηγεί στη συνέντευξή της στην WSJ, την επιτακτική ανάγκη της εποχής που συνοψίζεται στην αποδιδόμενη στον Keynes φράση «όταν αλλάζουν τα δεδομένα, αλλάζω και εγώ άποψη».

Η αλλαγή, όμως, ξεκίνησε από την κορυφή του εμπορικού κολοσσού. Από τον CEO και τα μεγαλοστελέχη. Όλοι κάθισαν ξανά στα θρανία. Αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για την αφρόκρεμα του διοικείν, ωστόσο όλοι επαν-εκπαιδεύονται για να διαχειριστούν την νέα πραγματικότητα. «Γιατί είναι τόσο σημαντικό το θέμα της εκπαίδευσης των εγνωσμένων ικανοτήτων ηγετών της εταιρείας;» ρωτάει ο δημοσιογράφος την Anderson.

Η απάντηση ολιγόλογη και προφανής (όχι, όμως, εις τα καθ’ ημάς): "Εάν τα στελέχη μας δεν γνωρίζουν απολύτως την καινούργια κατάσταση που καλούνται να αντιμετωπίσουν, θα επιστρέψουν σε ό,τι ξέρουν. Θα συνεχίσουν να έχουν τον τρόπο σκέψης και τις συμπεριφορές του παρελθόντος. Μόνον εάν μάθουν τη νέα αλφαβήτα δεν θα γυρίσουν πίσω".

Προσέξετε! Η τροποποίηση της πολιτικής της συγκεκριμένης επιχειρηματικής οντότητας δεν ξεκινά από την βάση αλλά από την κορυφή της διοικητικής πυραμίδας. Δεν προβαίνουν σε πειραματικές αλλαγές στα μεσαία και κατώτερα δώματα της παραγωγικής αλυσίδας, αλλά μαθαίνουν σε εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις πως να εγκαταλείψουν την παλιά συλλογιστική προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο όφελος για την εταιρία.

Δεν έχει καμία σημασία, που το παράδειγμα αφορά εταιρεία και κίνητρο είναι το κέρδος. Η ίδια ανάγκη μετεκπαίδευσης στα νέα αιτούμενα διέπει και τους πολιτικούς οργανισμούς, τις κρατικές δομές, τις θεσμικές συσσωματώσεις. Πρωτίστως τις ηγετικές ομάδες κάθε θύλακα εξουσίας: νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής, οικονομικής. 

Επί 5,5 χρόνια μηρυκάζουμε το σύνθημα "Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε". 

Δυστυχώς, ακόμη, δεν έχουμε συμφωνήσει, τί είδους αλλαγές χρειαζόμαστε και αφηνόμαστε να βουλιάζουμε. 

Όταν φθάνουν οι αλλαγές στην αυλή μας, αυτοεξαιρούμαστε με το φαιδρό πρόσχημα ότι εμείς -ο καθένας μας- είναι αρκούντως σωστός και επαρκής, ως έχει, παρά τα απείρως πιο σύνθετα αιτήματα των καιρών. Και δείχνουμε τους απέναντι ως υποψηφίους να μεταμορφωθούν. 

Αν περιμένουμε, έτσι, ανάταξη της κρίσης θα περιμένουμε πάρα πάρα πολύ ακόμη.

πηγή: liberal.gr