Το 41% που εξελίχθηκε σε 28% δείχνει ότι αφού δεν αξιωνόμαστε υγιή αντιπολίτευση, γίναμε αντιπολίτευση! Μας βγάζω το καπέλο. Οι λοιποί; Αενάως ετοιμόρροπα επιρρεπείς στα χάδια του επόμενου λαϊκιστή που θα τους τάξει λαγούς με πετραχήλια. Μέχρι να κάνουμε τη γνωστή διαδρομή… Που όλοι θα τα χάσουμε όλα. Και φτου κι από την αρχή
Ρέα Βιτάλη
Είναι μια ακροβασία χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Και ένα ύπουλο αεράκι που φυσάει μπαϊράκι: «Και τι έχω να χάσω;». Και γι’ αυτό φταίνε πολύ περισσότεροι από όσους πρόχειρα βγάζουμε στη σέντρα. Και μιας που είμαστε χρονικά μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ας αρχίσουμε από τους ευρωβουλευτές όλων των κομμάτων.
Θαρρείς ότι λαμβάνουν μέρος σε μια λαχειοφόρο αγορά, όπου μόλις κληρωθούν, αποχωρούν για να ζήσουν ζωή χαρισάμενη, μακριά από τα μάτια των πολιτών, μην και τους πιάσει «μάτι». Πώς χάνονται; Τι υπηρεσίες προσφέρουν; Πόσο τυπικοί είναι στα καθήκοντά τους; Τι γνώση μεταφέρουν στους πολίτες; Τι έχουν να απαντήσουν στα δημοσιεύματα που ξεμπροστιάζουν την αξιολόγησή τους ως μια από τις χαμηλότερες όλων;
Ακρα του τάφου σιωπή. Ούτε καν θίχτηκαν. Εμφανίζονται πάντα λίγο πριν από τη διεκδίκηση επανεκλογής τους με τον αέρα του Ευρωπαίου και του οικονομικά τακτοποιημένου για να μας ξεπετάξουν αμπελοφιλοσοφίες. Από την άλλη, έχουμε την κυβέρνηση με ποσοστό 28% πια.
Οταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως αρχηγός της ΝΔ, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας μας, έπειτα από μια μακρά οικονομική κρίση που έκαψε ξερά και χλωρά και μια τελευταία σκηνή δράματος, κάτι σαν μεγάλο φινάλε, όπου τελειωτικά χάθηκε κάθε επαφή με κάθε είδους αυτονόητο, νιώσαμε ότι επιτέλους υπήρχε κάποιος με τον οποίο συνεννοηθήκαμε τα αυτονόητα ως αυτονόητα. Ξεκίνησε γκαζωμένος, με συνεργάτες που δεν είχαν κομματικές παρωπίδες, διευρύνοντας κομματικά σύνορα.
Αλλωστε, τι να μας χώριζε ύστερα από τόσα χρόνια σε ένα κοινό δράμα; Ποιο κόμμα να παραστήσει τον άγιο στο άλλο; Αυτή η ιερή ώσμωση που είχε κατακτηθεί στην κοινωνία μετουσιώθηκε σε ένα ενδιαφέρον, καθαρό Κέντρο κεντρένιο. Οπως λοιπόν προανέφερα, κατέφθασε σαν έτοιμος από καιρό και συνεννοηθήκαμε… Ασφάλεια.
Η ασφάλεια, να σας θυμίσω, ήταν τότε η πρώτη μας προτεραιότητα. Ηλεκτρονική διακυβέρνηση (γιατί είχαμε γκώσει από γραφειοκρατία και υπαλλήλους που πληρώνονταν για να βασανίζουν τον πολίτη). Δικαιοσύνη, γιατί είχαμε καμαρώσει τον Κουφοντίνα να κόβει βόλτες και να διεκδικεί δικαιώματα.
Παιδεία, γιατί είχαμε δει πρύτανη να χλευάζεται με ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος. Υγεία, γιατί ήμασταν ακόμα στα ράντζα, τον Αγιο Σάββα ως το μόνο Ογκολογικό και την έννοια Ανακουφιστική ως άγνωστη λέξη. Φορολογική δικαιοσύνη, γιατί είχαμε φτύσει αίμα τα συνήθη υποζύγια. Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας. Αγροτικός τομέας. Να συνεχίσω; Ζητούσαμε… Ζητούσαμε… Ολα! Ολα!
Επειγόμασταν για τα πάντα, γιατί τα πάντα είχαν αποκαλυφθεί σμπαράλια. Ως «κακοκτισμένα» πρόχειρα, συμφεροντολογικά, μικροκομματικά, κοροϊδευτικά. Θυμάστε έστω και έναν τομέα, έναν θεσμό που να λειτουργούσε σωστά; Κράτος κατ’ επίφασιν. «Από πού να αρχίσεις και πώς;..». Καλά ξεκίνησε, όταν ξεκίνησε.
Με αντίπαλο ακόμα και το ίδιο του το κόμμα. Πρώτη τετραετία. Τόσο πολυμέτωπη διαχείριση παράλληλα με όλα τα κακά της διεθνούς μοίρας! Κι έλεγα τότε, να δεις θα έρθουν καλύτερες μέρες και δεν θα ξέρουμε να τις διαχειριστούμε. Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι η πολιτική πια έχει απαξιωθεί και στους κόλπους της κυρίως εισέρχονται «περιπτώσεις», για να το πω κομψά. «Ποιος σοβαρός άνθρωπος να μπει σε αυτή την αρένα;», όπως και λέμε αναμεταξύ μας. Και φτάσαμε στη δεύτερη τετραετία.
Με την τραγωδία των Τεμπών ενδιαμέσως να έχει παγώσει το σύμπαν μας ως ανώμαλη προσγείωση-υπενθύμιση-ματαίωση. «Η στιγμή της σύγκρουσης του κράτους με τον χειρότερο εαυτό του». Ναι. Σε κάθε πεδίο. Ακόμα και με έναν εγκληματικά, από ανενημέρωτο έως αφελή υπουργό που διαβεβαίωνε την ασφάλεια των τρένων. Που επανεξελέγη.
Στη δεύτερη τετραετία λοιπόν, και παρά το 41% του λαού που έδινε γκάζι όσο ποτέ… Μια αδιανόητα ενισχυτική στιγμή στην ιστορία της πολιτικής… Η κυβέρνηση αντιστρόφως με την προτροπή χαμήλωσε ταχύτητα… Χαμήλωσε, χαμήλωσε… Στιγμές στιγμές, αναρωτιόσουν μήπως και έσβησε. Μονοθεματικά απονήρευτο μού μοιάζει το «Πήραν τα μυαλά τους αέρα», αν και πολλών μπορεί να πήραν.
Εγώ όμως, έτσι για να δώσω και μια άλλη εκδοχή, θα σας έλεγα ότι η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο Χ. Εκεί που πρέπει να συγκρουστείς αυ-το-κτο-νι-κά. Εκεί που δεν σηκώνει πια πασαλείμματα, ξεπέτες, μισοδουλειές. Δηλαδή εκεί που πρέπει να συγκρουστείς, γνωρίζοντας ότι μετά θα πεθάνεις. Η χώρα μας διαχρονικά κυβερνιέται, όχι από κυβερνήσεις, αλλά από ισχυρότατες μικροκυβερνήσεις και δυο τρία ονόματα βαρβάτα.
Για να γίνει δουλειά εις βάθος, για να αξιωθούμε κράτος, πρέπει να τους βλάψεις όλους αυτούς, να μην τους υπολογίσεις. Ε μετά θα πέσεις. Αυτό, αγαπητοί, είναι για μένα το Χ . Το ραντεβού που εμφανίζεται και ο λαϊκιστής που μυρίζεται την ευκαιρία. Στο «λαϊκιστής» συμπεριλαμβάνεται και ο αντιπολιτευόμενος αλλά, ακόμα ακόμα, και ο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος. Χονδρικά τι σας λέω; Αν αυτό (το όποιο «αυτό») δεν αλλάξει, τίποτα δεν θα αλλάζει. Αλλά…
Προσέξτε αυτό το κομβικό! Αν αυτό (το όποιο «αυτό») αλλάξει, θα πέσει η κάθε κυβέρνηση. Λέω ψέματα; Αναρωτιούνται πολλοί αν γίναμε σοφότεροι στα χρόνια. Οι προηγουμένως σκεπτόμενοι έγιναν παραπάνω. Το 41% που εξελίχθηκε σε 28% αυτό δείχνει. Κατά πόδας τους παρακολουθούμε! Αφού δεν αξιωνόμαστε υγιή αντιπολίτευση, γίναμε αντιπολίτευση! Μας βγάζω το καπέλο.
Οι λοιποί; Αενάως ετοιμόρροπα επιρρεπείς στα χάδια του επόμενου λαϊκιστή που θα τους τάξει λαγούς με πετραχήλια. Η πλειοψηφία ενός κάποτε «Οχι»… Σε μετεξέλιξή ενός «Και τι έχω να χάσω», που ενεργεί ως όντως να μην έχουν να χάσουν τίποτα, γιατί και δεν έχουν να χάσουν. Μέχρι να κάνουμε τη γνωστή διαδρομή… Που όλοι θα τα χάσουμε όλα. Και φτου και απ’ την αρχή.
Ας λέμε αλήθειες. Αναζητούμε επειγόντως μια αποφασιστική κυβέρνηση σε αποστολή λυτρωτικής αυτοκτονίας. Ως ενθαρρυντική αναπτέρωση μπορώ να τους μεταφέρω τα σπουδαία λόγια της μακαρίτισσας δημοσιογράφου Μαρίας Ρεζάν που είχα ίνδαλμα από τα μικράτα μου «Τίποτα πιο ωραίο από μια νύχτα που ο ουρανός της είναι γεμάτος αστέρια. Και η αίσθηση ότι έκανες το καθήκον σου». Αυτά.
ΥΓ. Με τους χαιρετισμούς μου και τη βαθιά μου εκτίμηση σε όσους, ελάχιστους, στην Ιστορία της χώρας μας έπραξαν το καθήκον τους, λοιδορήθηκαν, χλευάστηκαν, και, εννοείται, ακολούθως δεν εξελέγησαν. Τιμωρούμενοι γιατί είπαν αλήθειες και έπραξαν κατά συνείδηση μήπως και προλάβουν, αυτά που ποτέ δεν πρόλαβαν.
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου