Εκείνο το πρωινό ό Τζίτζης έφθασε νωρίς στο καφενείο «Η Συνάντησις των φίλων» του Νικολάου Μερακλή, του επιλεγόμενο και «Μπίχλα» καθόσον η καθαριότης δεν είναι και το δυνατό του σημείο.
- Aπό τον Χρήστο Μπολώση
Εδώ και δυό μέρες στη πόρτα του καφενέ είχε αναρτηθεί σχετική ανακοίνωση, που ενημέρωνε το ευγενές και φιλομαθές κοινό, ότι ο αξιότιμος κ. Τζίτζης θα συνέχιζε σήμερα την κουβέντα περί την επίθεση στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου (ΣΧΛ), που έγινε την νύχτα της 30 προς 31 Μαρτίου του 1946.
Μαζεύτηκε το λοιπόν ο κόσμος, παρήγγειλλαν τα ούζα τους, έσουραν τις καρέκλες τους γύρο απ΄ το τραπέζι του δάσκαλου και ο Τζίτζης άρχισε.
– Η 2η Ολομέλεια του ΚΚΕ μάγκες, που έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 1946, αποφάσισε μεταξύ των άλλων: «…Το ΕΑΜ πρέπει αμέσως να πάρει όλα τα οργανωτικά – τεχνικά μέτρα που θα επιτρέψουν στο λαό μας ν’ αποκρούσει τη δολοφονική τρομοκρατία και να ματαιώσει τα φασιστικά σχέδια των εκμεταλλευτών του. Πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι να σταματήσει ο λαός με τη Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα…».
«Λαϊκή Αυτοάμυνα» λοιπόν. Άρα; Άρα αποφασίστηκε η υλοποίηση της εντολής του κόμματος και ξημερώνοντας η 31 Μαρτίου που είχε ορισθεί μέρα των εκλογών και από τις οποίες το ΚΚΕ είχε κηρύξει αποχή, ξεκινάει το πανηγύρι.
– Το οποίον δάσκαλε; αρωτάει ο Στελάκης που τραβολογιέται μεν με την ΚΝΕ, αλλά και σάμπως και δεν τα καταπίνει αμάσητα τα παραμύθια που τους ταΐζουν.
– Το οποίον Στελάκη και σεις η εκλεκτή ομήγυρης, γύρω στα μεσάνυχτα της 30 Μαρτίου του 1946, περίπου 100 νταήδες του ΚΚΕ επιτέθηκαν στον ΣΧΛ στο οποίον στρατωνίζονταν καμιά δεκαριά χωροφύλακες και στρατιώτες, που προορίζονταν για φρούρηση των εκλογικών τμημάτων την άλλη μέρα.
Το τι έγινε, αναφέρεται στην ανακοίνωση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Ακούστε την, που την έφερα μαζί μου: «Το υπουργείον Δημοσίας Τάξεως ανακοινοί μετά λύπης, ότι κατά τηλεγράφημα του Διοικητού Χωροφυλακής Κατερίνης, την ώραν 23.30′ της 30ής Μαρτίου ενεστώτος έτους συμμορία εξ εκατό και πλέον κομμουνιστών, ωπλισμένων δι’ αυτομάτων όπλων και όλμων, προσέβαλεν δολοφονικώς τους εις τον Σταθμόν Χωροφυλακής Λιτοχώρου Κατερίνης στρατωνιζομένους άνδρας της Χωροφυλακής και Εθνοφυλακής, οίτινες προωρίζοντο διά την τήρησιν της τάξεως κατά τας εκλογάς (σημείωση: Η σύγκρουση έγινε ταυτόχρονα σε δύο σημεία. Στον Σταθμό Χωροφυλακής, κοντά στην κεντρική πλατεία, και στο διώροφο κτίριο όπου στεγαζόταν το απόσπασμα Χωροφυλακής στο δυτικό μέρος του χωριού, κοντά στη σημερινή πλατεία Εθνικής Αντίστασης). Επηκολούθησε συμπλοκή διαρκέσασα πλέον της ώρας, καθ’ ην το οίκημα του Σταθμού Χωροφυλακής ανεφλέγη εκ των βλημάτων όλμων. Κατά ταύτην εφονεύθησαν 6 χωροφύλακες, 2 λοχίαι, 2 στρατιώται και ετραυματίσθησαν 2 χωροφύλακες. Η συμμορία, μετά την πραγματοποίησιν του εγκληματικού σχεδίου της, ετράπη προς την ορεινήν δασώδη περιοχήν του Ολύμπου». (Η κυβερνητική ανακοίνωση στις εφημερίδες της 1ης Απριλίου 1946).
– Και οι παλικαράδες, που 100 τα ‘βαλλαν με 10, τι απώλειες είχαν κ. Τζίτζη; ρώτησε κάποιος απ’ το βάθος.
– Δεν ξέρουμε, γιατί οι συμμορίτες είχαν την πρακτική να παίρνουν μαζί τους, τους νεκρούς και τραυματίες τους.
Ο Τζίτζης σταμάτησε να πάρει μιαν ανάσα. Είπε στον καφετζή Νικόλαο Μερακλή τον επιλεγόμενο και «Μπίχλα», να του φέρει ένα καινούργιο ποτήρι νερό, γιατί σ΄ αυτό που του είχε φέρει έπαιρνε το μπάνιο της μια μύγα και κοίταξε ένα έναν τους φιλομαθείς ακροατές του και φώναξε:
-Ρε σεις θέλετε αποδείξεις ότι το ΚΚΕ ό,τι και να γινόταν θα άρχιζε τον Συμμοριτοπόλεμο;
– Ε, αν γίνεται, είπε ο Προκόπης και δίπλωσε τον «Ριζοσπάστη».
– Πώς δε γίνεται ρε. Για ακούστε. Ο «αντιστράτηγος» του ΕΛΑΣ Κικίτσας, του οποίου το όνομα ήταν Σαράντης Πρωτοπαπάς αλλά όλοι οι κομμουνιστοσυμμορίτες (Κ/Σ) είχαν ψευδώνυμα, όπως οι λωποδύτες και οι εγκληματίες. Και μήπως δεν ήταν;…
Συνεχίζουμε όμως. Ο Κικίτσας λοιπόν, κράταγε και Ημερολόγιο, ένα απόσπασμα του οποίου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός». Ακούστε ρε τι έλεγε: «Και φθάνωμεν στις 31 Μάρτη 1946. Τις κάλπικες εκλογές που ενεργεί ο μοναρχοφασισμός, τις συνοδεύουν οι αστραπές του Λιτοχώρου. Στην επιχείρηση του Λιτοχώρου παίρνουν μέρος οι αγωνιστές Αλέκος Ρόσιος (Υψηλάντης), Παλάσκας (Παππούς Τζαβέλας), Γιώργος Ελευθερίου (Φωτεινός), Κοκοτάσιος (Ανδρεάδης), Βαγγέλης Μυλωνάς (Κωστάκης) και άλλοι. Το Λιτόχωρο είναι ειδοποίηση του αδάμαστο λαού μας προς τον μοναρχοφασισμό ότι δεν θα δεχτεί πλαστογράφηση της θέλησής του. Έτσι ανοίγουν λαμπρές σελίδες της ένοπλης πάλης του λαού μας». Τι θα πει αυτό ρε σεις; Ρώτησε ο Τζίτζης.
– Να πω εγώ δάσκαλε; Πετάχτηκε ο Γρηγόρης, που μπορεί να ήταν κομμάτι ζωηρός, αλλά είχε μία μανία. Να διαβάζει.
– Για πες ρε Γρηγόρη.
– Θα το πω όμως με δικά μου λόγια.
– Πέστο όπως θες.
– Είπανε το λοιπόν οι ΚΚΕδες: Ρε τον απαυτό σας να χτυπήσετε κάτω, εμείς σας έχουμε ετοιμάσει ένα συμμοριτοπόλεμο μούρλια και θα τον κάνουμε ότι και να γίνει καθόσον η Ελλάδα είναι μαγαζί γωνία και λέμε να το κάνουμε πεσκέσι στον πατερούλη τον Στάλιν.
– Έτσι ακριβώς. Και δεν ήταν μόνο αυτά που είπαμε. Στις 25 Μαρτίου του 1946, ο Αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης έλεγε στους Έλληνες κομμουνιστές που βρίσκονταν στο Μπούλκες: «Πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Είναι ανάγκη να εκπαιδευτείτε στρατιωτικά και μορφωθείτε πολιτικά. Στην Ελλάδα θα γυρίσετε με το ντουφέκι. Άλλη λύση δεν χωρεί».
– Με συγχωρείτε κ. Τζίτζη, πού είναι το Μπούλκες και τι απέγινε ο Ζαχαριάδης, ρώτησε με πονηρό ανθυποχαμόγελο ο Αντρέας, που ήταν και δεξιός ψάλτης στη εκκλησία της γειτονιάς, βοήθειά μας.
– Το Μπούλκες είναι ένα χωριό που βρίσκεται στην σημερινή βόρεια Σερβία. «Μπούλκες» είναι η γερμανική ονομασία, ενώ σήμερα οι Σέρβοι το λένε «Μαγκλίτς», που θα πει «Νύφη». Μετά λοιπόν την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, περίπου 4.500 Έλληνες κομμουνιστές πέρασαν τα σύνορα και αφού περιπλανήθηκαν στο Μοναστήρι (στη Βόρεια Μακεδονία πα να πει…), στη Στρώμνιτσα, στο Τέτοβο, στα Σκόπια, στο Πρίλεπ, στο Βέλες, στο Κουμάνοβο και αλλού, τελικά μεταφέρθηκαν στο Νόβι Σίβατς και στις 11 Ιουνίου του 1945 στο Μπούλκες. Εκεί γινόταν εκπαίδευση, όπως είχε ζητήσει ο Ζαχαριάδης, με σκοπό να ετοιμασθεί ένα στρατός για να εκτελέσει τον συμμοριτοπόλεμο που άρχισε με την επίθεση στον ΣΧΛ, όπως και έγινε.
»Για τον φουκαρά τον Ζαχαριάδη τι να πούμε; Κατέληξε μία τραγική φιγούρα, αφού μετά τα μεγαλεία (διετέλεσε και «πρωθυπουργός» στην «Προσωρινή Δημοκρατικά Κυβέρνηση»…), τελικώς, το 1956, καθαιρέθηκε από την 6η «Πλατειά Ολομέλεια» του ΚΚΕ, αφού κατηγορήθηκε ως «Σεχταριστής». Δηλαδή για στενότητα πνεύματος, δηλαδή για… ξεροκεφαλιά. Ακολούθησε και αυτός την μοίρα όλων των ΓΓ το ΚΚΕ, που με διάφορες προφάσεις διεγράφησαν. Εξαίρεση αποτελεί η κα Παπαρρήγα… Τελικώς ο Ζαχαριάδης εξορίστηκε στην Σ. Ένωση και πέθανε κάτω από άθλιες συνθήκες στο Σοργκούτ της Σιβηρίας το 1973. Φήμες ότι τον σκότωσε η χούντα δεν επιβεβαιώνονται…
»Α, ο Ζαχαριάδης είχε πει και κάτι άλλο, σε ραδιοφωνικό του μήνυμα στις 16 Οκτωβρίου του 1949: «Ο Δημοκρατικός Στρατός δεν κατέθεσε τα όπλα, μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του». Ήταν αμέσως μετά τη σφαλιάρα (μα τι σφαλιάρα!…) στο Γράμμο και στο Βίτσι τότε που ο «ΔΣΕ» είχε καταντήσει ένα μάτσο εξαθλιωμένα ανθρωπάκια, που εκλιπαρούσαν για καταφύγιο τις γειτονιές «λαϊκές δημοκρατίες».
- Και τώρα τα γίνεται κ. Τζίτζη; Ρώτησε πάλι ο Στελάκης.
- Τώρα; Τώρα τιμούμε τους αγώνες του ΚΚΕ…
Υστερόγραφο
Συνεχίζουμε σήμερα την προσφορά μας στο φιλομαθές κοινό με την άποψή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για τον Συμμοριτοπόλεμο.
Να θυμίσουμε ότι το απάνθισμα αυτό, είναι από δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος» της 8-9-2018
πηγή:https://www.dimokratia.gr/apopseis/544030/i-epithesi-ston-stathmo-chorofylakis-litochoroy-2o-meros/
