Η αριστερά (ή τελοσπάντων η κυρίαρχη μορφή της στην Ελλάδα, η φιλοσοβιετική) είναι ταυτισμένη με το θράσος.
Θέλει θράσος να παριστάνεις ότι αγωνίζεσαι για τη δημοκρατία ενώ εξυμνείς δικτάτορες και δικτατορίες. Θέλει θράσος να μιλάς για «φασισμό» όταν ονειρεύεσαι να αντικαταστήσεις το υπάρχον πολίτευμα μ’ ένα καθεστώς στο οποίο οι εκτοπισμοί, οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις αντιφρονούντων θα είναι η καθημερινότητα.
Θέλει θράσος να μιλάς στο όνομα των εργαζόμενων όταν σε κάθε ευκαιρία προσπαθείς να σαμποτάρεις την ανάπτυξη. Αλλά αυτό που έγινε με τον πρόξενο στη Μαριούπολη, τον Μανώλη Ανδρουλάκη, είναι ακραίο ακόμα και για τα πολύ ψηλά στάνταρ θράσους των συντρόφων.
Για αρχή να πούμε ότι ο Μανώλης Ανδρουλάκης είναι ένας ήρωας. Ξέρω πως 99 φορές στις εκατό που γράφονται οι λέξεις «ήρωας» ή «ηρωισμός» είναι για πρόσωπα ή πράξεις που τίποτα το ηρωικό δεν έχουν, αλλά η περίπτωση του Έλληνα πρόξενου στη Μαριούπολη είναι η μία στις 100 που η λέξη περιγράφει με ακρίβεια την πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος αυτός έμεινε στη θέση του τρώγοντας βόμβες στο κεφάλι και βοηθώντας τους ομογενείς ενώ άνετα θα μπορούσε να την έχει κάνει με ελαφρά πηδηματάκια όπως τόσοι άλλοι διπλωμάτες (που καθόλου δεν υποτιμώ ή επικρίνω αφού, επειδή δεν είμαι ιδιαιτέρως γενναίος και καθόλου ήρωας, μάλλον θα έκανα το ίδιο).
Αυτός λοιπόν ο ήρωας, αυτός ο άνθρωπος που κάθισε να φάει βόμβες στο κεφάλι για να κάνει το καθήκον του, μπήκε στο στόχαστρο της μηχανής προπαγάνδας και παραγωγής λάσπης των απολογητών του Κρεμλίνου γιατί τόλμησε να χαλάσει ένα από τα βασικά παραμύθια που διαδίδουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν το Ρωσικό καθεστώς: ότι η συστηματική εξόντωση των κατοίκων της Μαριούπολης δεν είναι έργο των επιτιθέμενων Ρώσων, αλλά οφείλεται σε επιθέσεις του τάγματος Αζόφ.
Ο πρόξενος αφού ξεκαθάρισε ότι ιδεολογικά τον χωρίζει άβυσσος με το Αζόφ, είπε ότι η εξόντωση των κατοίκων της Μαριούπολης είναι αποκλειστικά έργο του Ρωσικού στρατού και ότι το Αζόφ είναι η άμυνα της πόλης.
Αμέσως, από τον μάλλον αναπαυτικό και σίγουρα ασφαλή καναπέ τους, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Μαριούπολη και τις βόμβες, τα πουτινάκια έσπευσαν να αμφισβητήσουν, να διορθώσουν ακόμα και να συκοφαντήσουν τον Μανώλη Ανδρουλάκη αποδίδοντας του σκοτεινά κίνητρα.
Ακριβώς όπως έχουν μάθει να κάνουν δεκαετίες τώρα κάθε φορά που κάποιος αποκαλύπτει τα παραμύθια τους. Ακριβώς όπως παλιότερα συκοφαντούσαν όσους μιλούσαν για τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τα σοβιετικά τανκς που επέβαλαν τις κομμουνιστικές δικτατορίες στην ανατολική Ευρώπη ή τον σταλινισμό ή...(συμπληρώστε σοβιετικό έγκλημα της αρεσκείας).
Και γιατί να μην το κάνουν; Στο κάτω-κάτω οι σύντροφοι ήξεραν πόσο καλύτερη ήταν η ζωή στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, ήξεραν ότι οι διώξεις αντιφρονούντων ήταν δυτική προπαγάνδα, ήξεραν ότι τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν υπήρχαν, ήξεραν ότι το δυστύχημα στο Τσερνομπίλ δε συνέβη ποτέ, ήξεραν ότι τα εκατομμύρια των Ουκρανών που καταδίκασε σε θάνατο από πείνα ο Στάλιν το 1932-1933 δεν υπήρξαν, οπότε λογικό είναι και να ξέρουν τι συμβαίνει στη Μαριούπολη καλύτερα από τον Ελληνα πρόξενο.
Φυσικά, ένας άνθρωπος που κάθισε να φάει βόμβες στο κεφάλι για να κάνει το καθήκον του δεν είναι εύκολο να ενοχληθεί από τους πονηρούς συντρόφους αλλά νομίζω πως το θέμα δεν είναι ο πρόξενος. Οι συκοφάντες δεν είναι τόσο χαζοί για να πιστέψουν ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μασήσει και ο στόχος τους είναι, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλος: να δείξουν σε όλους τους υπόλοιπους τι έχουν να περάσουν αν προσπαθήσουν να αποδομήσουν την προπαγάνδα τους. Μόνο που πια οι άλλοι είναι πάρα πολλοί και φοβούνται όλο και λιγότερο τους σταλινικούς μπαμπούλες. Και μπράβο τους.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/750665-siga-min-xerei-o-proxenos-ti-ginetai-sti-marioypoli»
