Μια άλλη ανάγνωση στο "Ουδείς πιο αχάριστος"

 

 
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς εμπειρία αδικίας. Ωστόσο, δεν μου πάει η μιζέρια της θυματοποίησης, που "δείχνει" τον ευεργέτη ως παίγνιο του ευεργετηθέντος. Βρήκα λοιπόν μια πιο βολική οδό για την ψυχή μου. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι μια όμορφη διαδρομή με τρένο... Άλλος μπαίνει, άλλος κατεβαίνει, δεν γίνεται να μας ακολουθήσουν όλοι ως το τέλος της

Ρέα Βιτάλη

Το ακούω συχνά. Ή, μάλλον, σε τούτον τον τόπο, μπορεί και να το έχω ακούσει πιο συχνά από κάθε άλλο γνωμικό. «Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος». Μάλιστα, πάντα προφέρεται με στόμφο, ώστε να βγει το άχτι ενός πόνου εμβαπτισμένου στην αδικία. 

Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς μια τέτοια εμπειρία. Αυτό, όμως, που εμένα πάντα με παίδευε είναι το τι κάνεις τα προηγούμενα κεφάλαια μιας σχέσης, αυτά που σε οδήγησαν να θέλεις να «ευεργετήσεις», μέχρι να φτάσεις στο ρετάλι της και να καταφύγεις στο γνωμικό που προανέφερα. Δεν είναι ανθυγιεινό να «εξαναγκάζεις» τον εαυτό σου να πετάξει τα ωραία που πέρασες; 

Δεν είναι κρίμα η πίκρα ενός τέλους να χύνεται άτσαλα επάνω σε ένα σωρό γεύσεις που γεύτηκες και να αλλοιώνει όλο το παρελθόν; Ξέρετε, οι ευεργετηθέντες είναι συνήθως μεγάλο κομμάτι της ζωής τού κάθε ανθρώπου. Αλλά και η ευεργεσία είναι τέκνο μιας ανάγκης του δωρητή. Ποιος μπορεί με ευκολία να ξεχωρίσει ποιος ευεργέτησε ποιον; Εύκολες τις έχετε τις διαχωριστικές γραμμές σε σχέσεις; 

Προχθές, ακούγοντας μια τέτοια ιστορία από έναν φίλο, έπιασα στον αέρα ότι ο μεγαλύτερος πόνος του ήταν ακριβώς αυτός. Ότι έπρεπε, αναγκαστικά έπρεπε, να μουτζουρώσει όλη τη διαδρομή που είχε χαρεί, που είχε ζήσει. Βλέποντάς τον και συναισθανόμενη τη βαριά στενοχώρια του, μου ήρθε μια ιδέα. Η ζωή του καθενός μας είναι μια διαδρομή… 

Ας πούμε μια διαδρομή με τρένο. Με δυο σημεία σταθερά για όλους. Αναχώρηση από έναν σταθμό, άφιξη σε ένα τέρμα. (Για δες! Τώρα μόλις το πρόσεξα. Το δρομολόγιο της ζωής μας είναι το μόνο με αντεστραμμένα τα δυο σταθερά στοιχεία. Από άφιξη καταλήγει σε αναχώρηση). Οπότε στη ζωή με ταλαιπώρησαν σχέσεις, αν και μπορούσα μια χαρά να αναμετρήσω τι έδωσα αλλά και τι έλαβα, με χαλούσε η ευκολία των γνωμικών. 

Δεν μπορούσα, δεν μου πήγαινε η μιζέρια της θυματοποίησης. Αυτή που «δείχνει» τον ευεργέτη, λίγο-πολύ, ως παίγνιο, ως θύμα του ευεργετηθέντος. Βρήκα λοιπόν μια πιο βολική οδό για την ψυχή μου. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι μια όμορφη διαδρομή με τρένο. Διαδρομή με στάσεις… Και πώς αλλιώς; 

Αλλος μπαίνει, άλλος κατεβαίνει. Άλλος σε μια στάση κοντινή, άλλος σε πιο μακρινή, άλλος μπορεί ακόμα και να φτάσει παρέα μας μέχρι και την τελευταία στάση μας. Ομως, με έναν έναν χαρήκαμε μέρος της διαδρομής μας. Είχαμε για ένα διάστημα κοινή θέα παραθύρου, έστω άλλων ματιών θέασης. Αλλά, βρε αδελφέ!.. Ε, δεν είναι και όλοι, για να βγάλουμε πέρα όλη τη διαδρομή μαζί! 

Ξέρετε τι μου είπε πρόσφατα σε μια συνέντευξη για την «Κεραία» η Μαρία Κατσικαντάκου (θα τη γνωρίσετε στο επεισόδιο για την «Ανακουφιστική») και «με έστειλε»; (Με μαγεύει να με «στέλνουν» κουβέντες!) «Δεν έχω τη δύναμη –ας το πούμε δύναμη– να συγχωρήσω. Τον μόνον που θέλω να προλάβω να συγχωρήσω είναι τον εαυτό μου που τον άφησα να πληγωθεί». Τι μπορεί να ακούσεις από έναν άνθρωπο που γνώρισες «από το πουθενά»!.. Τι λέτε, αναγνώστες; 

Πηγή: Protagon.gr