Η Άγκυρα δυσφορεί για όλες σχεδόν τις κινήσεις της Ελλάδας –ακόμη και όταν γίνονται σε απόλυτη σύμπλευση με άλλες χώρες– και το διαμηνύει συνεχώς και μάλιστα με έντονο, ενίοτε και απειλητικό, ύφος. Ενδεικτικά αναφέρω μερικές από πιο πρόσφατες περιπτώσεις.
Τον Σεπτέμβριο, στο επίκεντρο βρέθηκε η σύνοδος των μεσογειακών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα, στην οποία συμμετείχαν η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Σλοβενία, η Κροατία, η Κύπρος και η Μάλτα, όπως και η Ευρ. Επιτροπή. Ενόχλησαν την Άγκυρα επιμέρους δηλώσεις ηγετών, όπως και το κοινό ανακοινωθέν. Ακολούθησε η έντονη αντίδραση, ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν, στην αυξανόμενη παρουσία και αξιοποίηση της Αλεξανδρούπολης από τις ΗΠΑ.
Την περασμένη εβδομάδα η τουρκική δυσφορία αφορούσε την «επιμονή» της Αθήνας να συμμετάσχει στη διάσκεψη για τη Λιβύη που διοργάνωσε ο Εμανουέλ Μακρόν. Πριν από μερικές ημέρες ακολούθησε η ενόχληση για την τετραμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου και Γαλλίας, που διεξήχθη στην Αθήνα.
Ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών υποστήριξε ότι «είναι μάταιος κόπος οι προσπάθειες της Ελλάδας να ανταγωνιστεί την Τουρκία σε κάθε ζήτημα, να προτιμά την ένταση από τη συνεργασία και να προσπαθεί να δημιουργήσει τεχνητές συμμαχίες, όντας ανήμπορη να χωνέψει τον βασικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στη διασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή της και στην ευρύτερη περιοχή».
Προφανώς, η Άγκυρα θεωρεί ότι μόνον αυτή μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια, την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Ωστόσο, με τη μέχρι τώρα συμπεριφορά της δείχνει προς τα γειτονικά της κράτη, και γενικότερα τη διεθνή κοινότητα, ότι κάθε άλλο παρά καταβάλλει προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν είναι απλώς οι ρητορικές, και όχι μόνον, προκλήσεις στο Αιγαίο, ούτε η παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου. Είναι και η ένταση με την Αίγυπτο, αλλά και με το Ισραήλ, η υπογραφή ενός νομικά έωλου μνημονίου με την Τρίπολη που παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών, η αποστολή τουρκικών δυνάμεων και οπλισμού στη Λιβύη, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία.
Προφανώς, αυτός που αποσταθεροποιεί την περιοχή δεν είναι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος, ούτε τα υπόλοιπα μεσογειακά κράτη-μέλη της Ε.Ε. ή άλλες σημαντικές τρίτες χώρες, αλλά η ίδια η Τουρκία.
Εάν πραγματικά επιθυμεί να αποτελέσει μέρος των λύσεων και της σταθερότητας, και όχι προβλημάτων και αποσταθεροποίησης, η Άγκυρα δεν έχει παρά να μεταβάλει τη συμπεριφορά της.
Να αφήσει τον επεκτατικό μεγαλοϊδεατισμό και να προσεγγίσει τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής με πνεύμα συνεργασίας και ειρηνικής συμβίωσης και να αποδεχθεί –και να το αποδείξει με τις πράξεις της– ότι θα είναι μέρος ενός κοινού περιφερειακού πλαισίου το οποίο θα διέπεται από τις αρχές του διεθνούς δικαίου και τους κανόνες καλής γειτονίας.
Αν το κάνει, θα βρει θετική ανταπόκριση από όλους, γείτονες και μη, και δεν θα χρειάζεται πλέον να «δυσφορεί».
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561601246/i-toyrkiki-dysforia-me-tis-kiniseis-tis-elladas/
