Δημήτρης Κουτσούμπας: Τουφέκια - Ο νεκρός ως ηχείο πολιτικού χουλιγκανισμού.

 Ένας ορθόδοξος κομμουνιστής σε έναν ορθόδοξο ναό μιλάει για ουρανούς και χρυσούς αγγέλους. Το πέτυχε και αυτό στην ενορχήστρωση της κηδείας του ο Μίκης Θεοδωράκης: με τον επικήδειο που εκμαίευσε από τα χείλη του γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Μίκης πέτυχε να δείξει πόσο συγγενεύει η πολιτική θεολογία στην οποία ορκίστηκε, με τη σκέτη θεολογία.

Το παράδοξο άρμοζε στην προσωπικότητα του εκλιπόντος. Μακριά από το πιάνο του ήταν και ο ίδιος αντιφατικός. Το ανάστημά του του επέτρεπε να είναι ανοικτός σε πολλές, αντίπαλες επικλήσεις. Και επειδή είχε μάλλον επίγνωση του κινδύνου να τον ερμηνεύει κανείς νεκρό όπως τον συμφέρει, φρόντισε να χορηγήσει ο ίδιος τα «πνευματικά δικαιώματα» της τελευτής του. Ο ίδιος έδωσε στον Κουτσούμπα την άδεια να χοροστατήσει στη νοηματοδότηση του βίου του. Ο ίδιος θέλησε το νόημά του να στενέψει για να χωρέσει στο κάδρο του Κόμματος. Έτσι, παρουσιάστηκε ένας Μίκης που «στο ένα χέρι κρατούσε τις παρτιτούρες και στο άλλο το τουφέκι». Ένας Μίκης που «πολέμησε τον Δεκέμβρη».

Πάλι τουφέκια; Πάλι εμφυλιακά κηρύγματα για ματαιωμένες –και ματωμένες– πλάνες; Εντάξει. Ποιος δεν το περίμενε; Η σχεδόν πενηντάχρονη δημοκρατία μας έχει παροπλίσει τα τουφέκια, έτσι ώστε να μην ταράζεται από την τελετουργική ανάσυρσή τους. Όμως η προσπάθεια αναμόχλευσης του μίσους δεν περιορίστηκε στο φολκλόρ εντός του ναού. Βρήκε φωνή και εκτός αυτού. Κάποιοι ένιωσαν ότι ο νεκρός τούς είχε διατεθεί για να τον χρησιμοποιήσουν ως ηχείο πολιτικού χουλιγκανισμού.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι βρέθηκαν φανατικοί που έκαναν κερκίδα στην κηδεία. Το πρόβλημα είναι ότι η κερκίδα βρήκε την επομένη πολιτικούς σπόνσορες, που δοκίμασαν να τοκίσουν τις ασχήμιες ως αντιπολιτευτικό κεφάλαιο.

Το ΚΚΕ, παρά την αρχική του αμηχανία, δεν μπήκε στον πειρασμό της σπέκουλας. Ο εκπρόσωπός του δήλωσε ότι το κόμμα «δεν υιοθετεί τέτοια συνθήματα, ούτε ως προς το περιεχόμενό τους ούτε ως προς τη στιγμή και τον χώρο». Στην αξιωματική αντιπολίτευση, όμως, βουλευτές πανηγύρισαν ανοικτά – και απείλησαν ότι αυτό ήταν «μόνο η αρχή». Ο βουλευτής Βερναρδάκης υιοθέτησε, μάλιστα, το σύνθημα που φώναζαν για τον πατέρα Μητσοτάκη οι πολιτικοί του αντίπαλοι το ’65 – τρία χρόνια πριν από τη γέννηση του πρωθυπουργού.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πολιτικά συμφέρει τον Μητσοτάκη να τον βρίζουν έτσι. Τον συμφέρει να εκπυρσοκροτεί η παράταιρη με το πολιτικό κλίμα εχθροπάθεια των αντιπάλων του.

Ανεξάρτητα όμως του τι βολεύει την κυβέρνηση, οι απόπειρες μικροπολιτικής καπηλείας του επιφανούς νεκρού επιβεβαίωσαν ότι ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου μένει εγκλωβισμένο στο σκοτάδι ενός άλλου χρόνου. Τόσο εγκλωβισμένο, ώστε να μη διστάζει να σκυλεύσει τα ίδια του τα σύμβολα.

πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561494254/dimitris-koytsoympas-toyfekia/