Η αποτρόπαια δολοφονία της 20χρονης μητέρας πριν από λίγες μέρες στα Γλυκά Νερά, η οποία συντάραξε το Πανελλήνιο και έτυχε ευρείας κάλυψης ακόμη και από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, επανέφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα της εγκληματικότητας και της αντιμετώπισής της.
Πολλοί ανέδειξαν το ζήτημα της οπλοκατοχής στο πλαίσιο δικαιώματος στην αυτοάμυνα, άλλοι της επιείκειας με την οποία αντιμετωπίζει η δικαιοσύνη τους εγκληματίες σε αντιδιαστολή με την αυστηρότητα προς τα αμυνόμενα θύματα και άλλοι τη συνάρτηση της αύξησης της εγκληματικότητας σε σχέση με τη μετανάστευση και δη την παράνομη...
Η οπλοκατοχή...
Το ζήτημα του δικαιώματος κατοχής όπλων από τους πολίτες σε μια δημοκρατία είναι περίπλοκο. Η μια πλευρά του ζητήματος αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών στις δημοκρατίες και η άλλη τη σχέση της οπλοκατοχής με τη μείωση της εγκληματικότητας και τους θανάτους που προκαλούνται από τη χρήση όπλων.
Από την πλευρά των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της υπευθυνότητας των πολιτών, η απαγόρευση της οπλοκατοχής στις περισσότερες δημοκρατίες κατά τον ίδιο τρόπο που απαγορεύεται στα ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι παράλογη. Μοιάζει παράλογο κάποιος να θεωρείται αρκούντως υπεύθυνος να συμμετέχει σε εκλογές και σε αποφάσεις που αφορούν τον εαυτό του και τους άλλους και να μην θεωρείται "ώριμος" για τη συντήρηση και νόμιμη χρήση ενός όπλου.
Ιστορικά οι δημοκρατίες έχουν τις ρίζες τους στις κοινωνίες που οι πολίτες έφεραν όπλα και αναλάμβαναν την ευθύνη για την ασφάλεια της χώρας τους. Ένας από τους νεωτερισμούς της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η κατάργηση των ιδιωτικών επαγγελματικών στρατών των φεουδαρχών και η ανάθεση της ευθύνης της ασφάλειας και της προαγωγής των εθνικών συμφερόντων στους στρατεύσιμους κάθε κοινωνίας οι οποίοι πλαισίωναν τις ένοπλες δυνάμεις. Οι ένοπλοι στρατευμένοι πολίτες αποτελούσαν και την εγγύηση πως κάποιος δεν θα στρέψει τις ένοπλες δυνάμεις εναντίον των πολιτών της χώρας.
Από πλευράς αποτελεσματικότητας σε σχέση με την αποτροπή του εγκλήματος και τη μείωση των θυμάτων, η οπλοκατοχή όπου υπάρχει δεν έχει να επιδείξει αποτελέσματα. Τουναντίον, χώρες όπως οι ΗΠΑ όπου επιτρέπεται η κατοχή όπλων εμφανίζουν ιδιαίτερα υψηλή εγκληματικότητα σε σχέση με άλλες ανεπτυγμένες οικονομικά δημοκρατίες και πολλαπλάσιο αριθμό θανάτων από όπλα.
Οι υποστηρικτές της οπλοκατοχής διατείνονται πως με την απαγόρευση αποκλείεται η "πρόσβαση" των "καλών" στα όπλα άρα και την αυτοάμυνα ενώ οι "κακοί" διατηρούν το πλεονέκτημα να παραμένουν ένοπλοι.
Τα στοιχεία δεν δείχνουν πως όπου υπάρχει αυξημένος αριθμός "καλών" που κατέχουν νόμιμα όπλα δεν έχουμε μείωση ληστειών, των παραβιάσεων του οικογενειακού ασύλου και εν γένει των εγκληματικών πράξεων.
Αντιθέτως οι εγκληματίες λειτουργούν περισσότερο αποφασισμένοι και δολοφονούν ευκολότερα προκειμένου να προλάβουν πιθανές αντιδράσεις των θυμάτων.
Η δικαιοσύνη...
Από την άποψη μείωσης της εγκληματικότητας, το μοντέλο της ανάθεσης του μονοπωλίου της βίας ένοπλης και μη στο κράτος με αντάλλαγμα την τήρηση της τάξης ασφάλειας έχει αποδειχτεί περισσότερο αποτελεσματικό.
Τα τελευταία χρόνια στις Δυτικές Δημοκρατίες υπάρχει μια τάση επιεικούς αντιμετώπισης των εγκληματιών από τα δικαστικά συστήματα, γεγονός που εγείρει πολλές αντιρρήσεις από τους νομοταγείς πολίτες που συνήθως είναι και τα θύματα.
Η Θανατική Ποινή έχει καταργηθεί ενώ συνήθως μια ποινή Ισόβιας φυλάκισης σημαίνει πως σε 15-20 χρόνια ένας δολοφόνος μπορεί να κυκλοφορήσει πάλι ελεύθερος. Για πολλές υποθέσεις κλοπών πολλές φορές οι υπαίτιοι συλλαμβάνονται και μετά από μερικές ημέρες αφήνονται ελεύθεροι.
Στην Ελλάδα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια αυτήν την φιλοσοφία στην υπερβολή της με τον περίφημο νόμο Παρασκευόπουλου. Η διάθεση επίδειξης επιείκειας προς τους εγκληματίες στηρίζεται στην αντίληψη πως η τιμωρία δεν επιτυγχάνει σωφρονιστικά αποτελέσματα και πολλές φορές ωθεί περιστασιακούς δράστες βαθύτερα στο έγκλημα. Από μια άλλη πλευρά υπάρχει και η ωφελιμιστική πολιτική της αποσυμφόρησης των φυλακών και μείωσης του κόστους για τον φορολογούμενο.
Εγκληματικότητα και μετανάστευση...
Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει στους πολίτες μια αυξανόμενη αίσθηση ανασφάλειας και αδικίας την οποία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι δημαγωγοί και οι υποστηρικτές αυταρχικών καθεστώτων που εφαρμόζουν αυστηρή αστυνόμευση και παρακολούθηση των πολιτών.
Συχνά προβάλλεται η συσχέτιση της αύξησης της εγκληματικότητας με τη μετανάστευση. Τα στοιχεία που υπάρχουν τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, δεν δείχνουν πως οι μετανάστες διαπράττουν περισσότερα ή βαρύτερα εγκλήματα από τους ημεδαπούς εγκληματίες.
Σύμφωνα με ένα παλαιότερο δημοσίευμα της DW σε σχέση με έρευνα που πραγματοποίησε ο Κρίστιαν Βάλμπουργκ: "...Διαπιστώνει κανείς ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των τομέων "κλασικής εγκληματικότητας" δεν παρατηρείται μέχρι τώρα αύξηση των εγκληματικών πράξεων ανά 100.000 κατοίκους. Για παράδειγμα, ο αριθμός των κλοπών ήταν ισχυρά πτωτικός τα τελευταία χρόνια και συνέχισε να μειώνεται περαιτέρω".
Ανάλογα είναι τα στοιχεία και μιας ελληνικής παλαιότερης μελέτης του ΚΕΠΕ*.
Η Ελλάδα στατιστικά δεν περιλαμβάνεται στις χώρες με υψηλή εγκληματικότητα. Παρ΄ όλα αυτά δημιουργείται εύκολα κλίμα ανασφάλειας και δυσαρέσκειας για την ατιμωρησία.
Η αυστηροποίηση των ποινών που θα επιβάλλει η Δικαιοσύνη και η βελτίωση της αστυνόμευσης μοιάζει με τη μοναδική ρεαλιστική λύση. Η αναβάθμιση των μέτρων ασφαλείας και αποτροπής των εισβολέων είναι κάτι που ο κάθε πολίτης οφείλει να φροντίζει και μόνος του, χωρίς να χρειαστεί να κατοχυρωθεί η ευρεία οπλοκατοχή και η εύκολη οπλοχρησία. Εξάλλου δεν είναι εύκολο για όλους να τραβάνε τη σκανδάλη ή να συντηρούν ένα όπλο με ασφάλεια για τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
*Η εγκληματικότητα των αλλοδαπών...
Από την διενεργηθείσα ανάλυση προκύπτει ότι:
1. Ο αριθμός των Ελλήνων που διέπραξαν αδικήματα κατά την περίοδο 1988- 2001 είναι σταθερός ή μειούται, με εξαίρεση τα αδικήματα σχετικά με όπλα και με ναρκωτικά. Αντίθετα, ο αριθμός των αδικημάτων που διέπραξαν οι αλλοδαποί, κατά την ίδια περίοδο, αυξάνει σε όλες τις περιπτώσεις αλλά με διαφορετική ένταση στις διάφορες περιπτώσεις αδικημάτων.
2. Η αναλογία των αλλοδαπών δραστών στο σύνολο των αλλοδαπών είναι μεγαλύτερη από την αναλογία των Ελλήνων δραστών στον πληθυσμό των Ελλήνων. Κατά τα τελευταία χρόνια της εξεταζόμενης περιόδου η αναλογία των αλλοδαπών είναι περίπου διπλάσια.
3. Σε αντίθεση με την επικρατούσα γενική ιδέα ότι τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα παρουσιάζουν οι Αλβανοί μετανάστες, η ανάλυση των στοιχείων υποδεικνύει ότι αναλογικά προς τον πληθυσμό τους τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα παρουσιάζουν οι Γιουγκοσλάβοι και έπονται οι Ιρακινοί, οι Ρουμάνοι, οι Πολωνοί, οι Βούλγαροι και μετά οι Αλβανοί.
4. Οι καταδίκες των Ελλήνων δραστών είναι περισσότερες από ό,τι των αλλοδαπών όχι μόνο σε απόλυτο μέγεθος, αλλά και αναλογικά. Η αναλογία καταδικασθέντων είναι 32% για τους Έλληνες δράστες και 24% για τους αλλοδαπούς.
5. Οι χρονικές τάσεις του αριθμού των καταδικασθέντων είναι παρόμοιες με τις τάσεις των δραστών. Για τους Έλληνες η τάση είναι πτωτική με εξαίρεση τις καταδίκες για ναρκωτικά, ενώ για τους αλλοδαπούς είναι αυξητική με εξαίρεση τις καταδίκες για εγκλήματα κατά της ζωής που παρουσιάζουν στασιμότητα.
6. Το οικονομικό κόστος της εγκληματικότητας των αλλοδαπών σε σχέση με το συνολικό κόστος της Αστυνομίας των Δικαστηρίων και των Σωφρονιστικών Υπηρεσιών έχει ανέλθει σε ένα ποσό το οποίο, για το 2001, εκτιμάται μεταξύ 354 εκατ. € και 77 εκατ. €, σε σταθερές τιμές του 1995. Τα μεγέθη αυτά αντιστοιχούν στο 33% και στο 7% του συνολικού κόστους για το 2001. Για την περίοδο 1996-2001 το κόστος της εγκληματικότητας των αλλοδαπών εκτιμάται μεταξύ 1317,6 (=1322,1-1,2-3,3) εκατ. € και 384 εκατ. €, τα οποία έχουν τις ίδιες αναλογίες, όπως για το 2001, στο συνολικό κόστος.
πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3545079/egklima-kai-autoamuna
