Παραδόξως όλοι όσοι κατέστρεψαν την πατρίδα μας, είναι στη Βουλή αντί στον Κορυδαλλό – κάτι που, εάν δεν αλλάξει, δεν πρόκειται να αποφύγουμε την εξαφάνιση μας ως Έθνος, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.
.
«Όλες οι κυβερνήσεις, εάν έχουν ικανότητες, μπορούν να διαχειρισθούν καλύτερα τα περιουσιακά στοιχεία και τους φυσικούς πόρους της χώρας τους – ξεκινώντας από την κατάρτιση ενός Εθνικού Ισολογισμού που δίνει την πραγματική καθαρή θέση του κράτους, χωρίς την οποία δεν μπορούν να κερδίσουν ποτέ την εμπιστοσύνη των Πολιτών τους και των αγορών.Μόνο με τον τρόπο αυτό είναι σε θέση να παρουσιάσουν στους Πολίτες τους αυτά που τους ανήκουν και αυτά που οφείλουν – χρησιμοποιώντας στη συνέχεια το δημόσιο πλούτο σωστά, για την επίτευξη των οικονομικών και κοινωνικών στόχων της κοινωνίας. Από πολιτικής πλευράς, τα κόμματα οφείλουν να επιστρέψουν την εξουσία στους Πολίτες – οι οποίοι πρέπει να έχουν ξανά το δικαίωμα να ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους που τους αφορούν, χωρίς να δίνουν λευκή επιταγή σε κανέναν κοινοβουλευτικό δικτάτορα».
.
Ανάλυση
Από το ξεκίνημα της κρίσης, είχαμε επικεντρωθεί σε τρεις προτάσεις:
(α) στην υιοθέτηση εθνικών ομολόγων, έτσι ώστε να μην είμαστε εξαρτημένοι από τις διαθέσεις των διεθνών αγορών
(β) στην εξέταση της δυνατότητας εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους μας, με δικά μας μέσα (ο μηδενισμός του χρέους), η οποία ήταν απόλυτα εφικτή τότε και
(γ) στην κατάρτιση ενός κρατικού Ισολογισμού, έτσι ώστε να γνωρίζουμε όχι μόνου τι οφείλουμε, αλλά και τα περιουσιακά μας στοιχεία, όπως η κάθε επιχείρηση και το κάθε νοικοκυριό.
Τελικά οι κυβερνήσεις μας διέπραξαν το έγκλημα να δανειστούν 280 δις € που θα επιστραφούν πίσω με τόκους και στο πολλαπλάσιο, με αντάλλαγμα ζημίες άνω του 1 τρις €, απλά και μόνο για να εξασφαλίσουν τις καρέκλες τους – αδιαφορώντας εντελώς για την πατρίδα μας, για εμάς και, κυρίως, για τα παιδιά μας.
Υπενθυμίζουμε πως τον Ιανουάριο του 2010, όταν το δημόσιο χρέος μας ήταν στα 299 δις €, το ΔΝΤ είχε εκτιμήσει μόνο τα ακίνητα του δημοσίου στα 300 δις € (πηγή) – γεγονός που σημαίνει πως η καθαρή θέση μας (=υποχρεώσεις μείον περιουσιακά στοιχεία), εάν συμπεριλαμβάναμε τις κρατικές επιχειρήσεις πριν ξεπουληθούν και χωρίς τα ενεργειακά μας αποθέματα/υπόγειο πλούτο, ήταν εξαιρετικά θετική. Σήμερα, με βάση την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, η καθαρή μας θέση είναι αρνητική, στο -111% του ΑΕΠ – γεγονός που σημαίνει πως εάν το κράτος πουλήσει ότι έχει και δεν έχει, θα παραμείνει με χρέη της τάξης των 200 δις €, απέναντι στα οποία δεν θα υπάρχουν καθόλου περιουσιακά στοιχεία!
Εν προκειμένω δεν πρέπει να αμφιβάλουμε καθόλου για το ότι, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, παρά το ότι θα συνεχιστεί η ληστεία των Ελλήνων και το ξεπούλημα του κράτους, η καθαρή μας θέση θα είναι πολύ πιο αρνητική – αφού αυτό έχει τεκμηριωθεί από τη μέχρι σήμερα εμπειρία μας. Εάν καταρτίζαμε δε επί πλέον έναν Ισολογισμό του ιδιωτικού μας τομέα, όπως κατά τη γνώμη μας πρέπει, τότε θα διαπιστώναμε πως η καθαρή του θέση έχει υποχωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό σε σχέση με το 2010 – αφού από τη μία πλευρά (ενεργητικό, αριστερά του Ισολογισμού), η αξία των παγίων και ρευστών περιουσιακών μας στοιχείων (ακίνητα, αποταμιεύσεις, χρηματιστηριακή αξία εταιρειών κλπ.) έχει μειωθεί σχεδόν κατά 1 τρις €, ενώ από την άλλη (παθητικό, δεξιά του ισολογισμού) τα ιδιωτικά χρέη είναι υψηλότερα, ιδίως απέναντι στο δημόσιο και στους οργανισμούς του.
Το οδυνηρότερο όλων είναι τα μη εξυπηρετούμενα (κόκκινα) χρέη, τα οποία έχουν κυριολεκτικά εκραγεί, συνεχίζοντας ακάθεκτα την ανοδική τους πορεία – υπερβαίνοντας τα 230 δις €, όταν το 2010 ήταν μηδαμινά. Με δεδομένο δε το ότι, όταν δεν χρεοκοπεί επίσημα ένα κράτος χρεοκοπούν οι Πολίτες του, αφού αυτοί καλούνται να εξυπηρετήσουν τα χρέη του, τότε θα έπρεπε οπωσδήποτε να καταρτισθεί και ένας Ισολογισμός του ιδιωτικού τομέα, για να κρίνουμε την καθαρή του θέση κάθε χρόνο – υπενθυμίζοντας πως το δημόσιο χρέος πρέπει να υπολογίζεται επί πλέον σε όρους (α) περιουσιακών στοιχείων και (β) εισοδημάτων των Πολιτών, για να κρίνεται η βιωσιμότητα του (είναι ήδη πάνω από 700 δις € από αυτήν την οπτική γωνία, αφού τα περιουσιακά στοιχεία και οι μισθοί των Ελλήνων έχουν μειωθεί κατά 50% περίπου, ενώ το δημόσιο χρέος είναι στα 360 δις €).
Δυστυχώς δε οι Έλληνες πιστεύουν ακόμη πως δεν θα το πληρώσουν, επειδή η φοροδοτική τους ικανότητα έχει εκμηδενισθεί – χωρίς να κατανοούν πως τα ιδιωτικά τους περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα κατασχεθούν και θα πλειστηριαστούν (καταθέσεις, σπίτια, οικόπεδα, επιχειρήσεις), μεταξύ άλλων με τη βοήθεια του περιουσιολογίου που δρομολογείται όπως έγινε με τους Εβραίους της Αυστρίας από τους Γερμανούς, φτάνουν και περισσεύουν για την εξόφληση του δημοσίου χρέους. Με απλά λόγια, εάν δεν αλλάξουμε αντιλήψεις ως κοινωνία και δεν ενεργοποιηθούμε άμεσα, θα μας πάρουν ότι έχουμε και δεν έχουμε έναντι πινακίου φακής – ενώ θα παραμείνουμε χρεωμένοι, όπως οι χιλιάδες Έλληνες που χάνουν τα σπίτια τους σήμερα.
Η νέα έκθεση του ΔΝΤ
Περαιτέρω, οκτώ χρόνια μετά από τότε, το ΔΝΤ συνειδητοποίησε επιτέλους την ανάγκη κατάρτισης Ισολογισμού από όλες τις χώρες, σε μία μελέτη του (πηγή) – όπως ακριβώς συμβαίνει με τις επιχειρήσεις και με τα νοικοκυριά, όπου δεν πρέπει κανείς να υπολογίζει μόνο τα ενυπόθηκα δάνεια του, τις πιστωτικές κάρτες του και τις λοιπές οφειλές του αλλά, επί πλέον, την αξία του σπιτιού του, τις καταθέσεις του, τις μετοχές του ή οτιδήποτε άλλο του ανήκει. Έτσι εξέδωσε ένα νέο δημοσιονομικό δελτίο με τον τίτλο «Ο πλούτος των εθνών» (πηγή), σημειώνοντας πως εάν τα κράτη γνωρίζουν τι έχουν στην ιδιοκτησία τους και εάν την εκμεταλλευθούν καλύτερα, μπορούν να κερδίζουν έως και 3% του ΑΕΠ τους περισσότερα έσοδα κάθε χρόνο – οπότε χρησιμοποιώντας αυτό το ποσόν να βελτιώνουν τη δημόσια παιδεία, την υγεία κοκ.
Επομένως, τέτοιες κυβερνήσεις και τέτοιους υπουργούς οικονομικών χρειαζόμαστε. Πολιτικούς δηλαδή που να είναι σε θέση να παράγουν πλούτο για τη χώρα τους με τα μέσα που διαθέτει και όχι να μοιράζουν τη φτώχεια, υποβαθμισμένοι σε υπηρέτες των αγορών ή/και σε απλούς διαχειριστές της εξουσίας που τους εξασφαλίζουν οι δανειστές – όπως στην περίπτωση των ελληνικών κυβερνήσεων, ενόχων για τα βρώμικα τους παιχνίδια (ανάλυση). Εάν η Ελλάδα διέθετε τέτοιες κυβερνήσεις, θα μπορούσε ακόμη και σήμερα, παρά το ότι έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους, να τα καταφέρει – πόσο μάλλον τα προηγούμενα χρόνια, όπου τα οικονομικά της ήταν απείρως καλύτερα.
Συνεχίζοντας, το ΔΝΤ ανέλυσε το δημόσιο πλούτο, χρησιμοποιώντας στοιχεία από 31 χώρες – όπου τεκμηριώθηκε ότι τα περιουσιακά τους στοιχεία ανέρχονται στα 101 τρις $ ή στο 219% του ΑΕΠ τους, τονίζοντας πως ελάχιστες το γνωρίζουν! Στο γράφημα (όλα μεγεθύνονται πατώντας επάνω), με το γαλάζιο χρώμα στις στήλες φαίνονται τα περιουσιακά στοιχεία ορισμένων κρατών, ενώ με το κόκκινο οι συνολικές υποχρεώσεις τους – ξεκινώντας αριστερά από τις φτωχότερες (Πορτογαλία) και φτάνοντας δεξιά στις πλουσιότερες (Νορβηγία). Το πρώτο βέβαια που συμπεραίνει κανείς είναι ο μύθος της διάσωσης της Πορτογαλίας – όπως επίσης το μέγεθος του πλούτου της Ρωσίας, παρά το ότι υφίσταται το χρηματοπιστωτικό και οικονομικό πόλεμο της Δύσης.
Ειδικά όσον αφορά τα περιουσιακά στοιχεία των κρατών, αποτελούνται από τις δημόσιες υποδομές, όπως είναι οι δρόμοι, οι γέφυρες κοκ., από τα ταμειακά τους διαθέσιμα, από τις χρηματοοικονομικές τους επενδύσεις, από τις απαιτήσεις τους, από τους φυσικούς τους πόρους, από τις κρατικές επιχειρήσεις όπως είναι οι εταιρείες κοινής ωφελείας κοκ. Σε σχέση με τις συνολικές υποχρεώσεις τους, είναι πολύ μεγαλύτερες από το δημόσιο χρέος – αφού οφείλουν να συμπεριλαμβάνονται οι συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις τους απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους, τα χρέη των κρατικών επιχειρήσεων κλπ.
Περαιτέρω, στις αναδυόμενες οικονομίες το ιδιωτικό χρέος αυξήθηκε ταχύτερα από όσο το δημόσιο χρέος – όπως στο παράδειγμα της Κίνας, όπου το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπολογίζεται στο 247% του ΑΕΠ της, με το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του να είναι το ιδιωτικό (το 47% της κεντρικής κυβέρνησης και το 68% των τοπικών). Σε κάθε περίπτωση, με κριτήριο τους κρατικούς Ισολογισμούς, η Κίνα είναι η πλουσιότερη χώρα μεταξύ των αναπτυσσομένων οικονομιών, ενώ τα Μπαρμπάντος τα φτωχότερα (γράφημα) – επειδή διαθέτει σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, λόγω των μεγάλων επενδύσεων της στις υποδομές.
Ως εκ τούτοι, οι κίνδυνοι που προέρχονται από το υψηλό χρέος της Κίνας αντισταθμίζονται από τα αποθέματα ασφαλείας που κατέχει – ενώ η κυβέρνηση της παίρνει μέτρα για τη συγκράτηση του δανεισμού. Επειδή όμως τα περισσότερα από τα περιουσιακά της στοιχεία είναι μη χρηματοοικονομικά, όπως τα κτίρια, οι δρόμοι ή το σιδηροδρομικό της δίκτυο, το θέμα είναι εάν μπορεί να παράγει έσοδα από αυτά – κάτι που δυστυχώς συμβαίνει και στην Ελλάδα, τόσο όσον αφορά το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα.
Ειδικότερα, η εκμετάλλευση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου ήταν ανέκαθεν μηδαμινή λόγω των ανίκανων ελληνικών κυβερνήσεων – ενώ οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα ήταν κυρίως σε μη χρηματοοικονομικά στοιχεία (ακίνητα κλπ.), λόγω της καταστροφικής λειτουργίας του κράτους (ασταθές φορολογικό σύστημα, εχθρικό προς τις επιχειρήσεις δημόσιο κλπ.). Επομένως, εάν δεν αλλάξει η συγκεκριμένη κατάσταση, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη – ενώ, εάν αλλάξει, εάν κυβερνηθεί δηλαδή η χώρα από μία ικανή κυβέρνηση που γνωρίζει πώς να παράγει πλούτο, δίνοντας επί πλέον τις σωστές κατευθύνσεις στον ιδιωτικό τομέα, θα μπορούσε να επιτύχει θαύματα.
Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως είναι ανόητο να ισχυριζόμαστε κακοδιαχείριση απλά και μόνο με κριτήριο την άνοδο του δημοσίου χρέους, χωρίς να υπολογίζουμε την αξία των υποδομών που κατασκεύασε και τον ιδιωτικό πλούτο, ο οποίος αυξήθηκε ακριβώς από αυτές τις υποδομές – όπως, για παράδειγμα, η άνοδος των τιμών των οικοπέδων στα νησιά, μετά την κατασκευή αεροδρομίων ή την ακτοπλοϊκή τους σύνδεση που διευκόλυνε τον τουρισμό κοκ.
Γενικότερα τώρα η έκθεση του ΔΝΤ απέδειξε πως οι χώρες με σημαντικά περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου τομέα τους (τα οποία ξεπουλάει σήμερα σε εξευτελιστικές τιμές η Ελλάδα καταστρέφοντας το μέλλον όλων των επομένων γενεών), είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν καλύτερα με τις κρίσεις και τις υφέσεις που προκαλούν – ενώ η ο θετικός κρατικός Ισολογισμός τους επιτρέπει να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες τους για να στηρίξουν την οικονομία, αφού τις εμπιστεύονται οι αγορές, γνωρίζοντας την καθαρή τους θέση.
Χωρίς την αύξηση των δημοσίων δαπανών σε περιόδους ύφεσης, καμία οικονομία στον πλανήτη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία κρίση – πόσο μάλλον η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας έχει κυριολεκτικά βομβαρδισθεί, ενώ είναι αντιμέτωπη ξανά με μία καταστροφική τραπεζική κρίση. Ακόμη χειρότερα, ενώ οι εκροές κεφαλαίων συνεχίζονται παρά το ότι έχουν δραπετεύσει καταθέσεις άνω των 140 δις €, οι εισροές είναι σχεδόν ανύπαρκτες – αφού δεν εμπιστεύονται τη χώρα ούτε καν οι Έλληνες ομογενείς, πόσο μάλλον όταν ή Ελλάδα είναι η μοναδική που δεν τους επιτρέπει να ψηφίσουν!
Όλες οι κυβερνήσεις πάντως, εάν έχουν ικανότητες, μπορούν να διαχειρισθούν καλύτερα τα περιουσιακά στοιχεία και τους φυσικούς πόρους τους – ξεκινώντας από την κατάρτιση ενός κρατικού Ισολογισμού που δίνει την πραγματική καθαρή θέση του κράτους, χωρίς την οποία δεν μπορούν να κερδίσουν ποτέ την εμπιστοσύνη των Πολιτών τους και των αγορών. Μόνο με τον τρόπο αυτό είναι σε θέση να παρουσιάσουν στους Πολίτες τους αυτά που τους ανήκουν και αυτά που οφείλουν – χρησιμοποιώντας στη συνέχεια το δημόσιο πλούτο σωστά, για την επίτευξη των οικονομικών και κοινωνικών στόχων της κοινωνίας.
Απλά και μόνο η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των Ελλήνων στο κράτος τους, από μία ικανή, αποτελεσματική και μη διεφθαρμένη κυβέρνηση, θα μείωνε σημαντικά την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές της και τις αγορές – αφού θα επέστρεφαν καταθέσεις άνω των 100 δις €, οι οποίες θα χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη, θα αύξαναν την αξία των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, οπότε τη δυνατότητα δανεισμού τους για τη διενέργεια επενδύσεων, θα βελτίωναν τους ισολογισμούς των τραπεζών κοκ.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα ευρίσκεται μεν στην άκρη του γκρεμού, με αποκλειστική και μόνο ευθύνη των ανίκανων ή/και ενδοτικών κυβερνήσεων της, αλλά υπάρχουν ακόμη λύσεις – όπως αυτές που έχουμε ήδη παρουσιάσει (ανάλυση), όπου πλέον προηγείται η εθνικοποίηση των τραπεζών της προτού καταρρεύσουν. Απαιτείται βέβαια η άμεση αλλαγή σελίδας, από μία ικανή και πατριωτική κυβέρνηση, με την ευρεία έννοια του όρου – από μία κυβέρνηση που δεν θα ενδιαφέρεται για τη νομή της εξουσίας, αλλά για το μέλλον των επομένων γενεών, σταματώντας πριν από όλα την αιμορραγία της μετανάστευσης των νέων, την αλλοίωση του πληθυσμού που επιδιώκουν οι δυνάμεις κατοχής για να ελέγχεται πιο εύκολα και τη δημογραφική κατάρρευση.
Οφείλει δε να πάψει αμέσως η διαστρέβλωση των γεγονότων, η οποία επιδεινώνει την εικόνα της χώρας – όπως στο θέμα του PSI, όπου κυκλοφορεί ο μύθος της μείωσης του χρέους από 130 δις € έως 180 δις € από τους πολιτικούς που το δρομολόγησαν, με σκοπό να αποφύγουν την τιμωρία τους για το αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας και των παιδιών μας.
Εν προκειμένω, αρκεί να δει κανείς πόσο ήταν το δημόσιο χρέος στα τέλη του 2011 και στα τέλη του 2012 (γράφημα από τη διεθνή μελέτη του ESMT, πηγή), για να διαπιστώσει το πραγματικό ποσόν της διαγραφής – από το οποίο πρέπει να αφαιρεθούν τα 57 δις € που κόστισαν κατ’ ελάχιστο οι τράπεζες χρεοκοπώντας (τα 17 δις € είναι ο αέρας των αναβαλλόμενων φόρων στα κεφάλαια τους, αφού σημαίνει πως στα επόμενα χρόνια θα πληρώσουν 17 δις € λιγότερους φόρους που επομένως θα επωμισθούμε εμείς), τις ζημίες των Ελλήνων ομολογιούχων, καθώς επίσης αυτές των ασφαλιστικών ταμείων και των υπολοίπων οργανισμών του δημοσίου (άρθρο).
Τότε θα συνειδητοποιήσει το έγκλημα, το οποίο ασφαλώς δεν ήταν μόνο οικονομικό – αφού παραδόθηκε αμαχητί η εθνική κυριαρχία της χώρας, έκλεισε ερμητικά ο δρόμος του εθνικού νομίσματος εγκλωβίζοντας την Ελλάδα σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο, επιβλήθηκε το αγγλικό δίκαιο, υποθηκεύθηκαν ανεύθυνα τα πάντα κοκ. Παραδόξως δε όλοι όσοι κατέστρεψαν την πατρίδα μας, είναι στη Βουλή αντί στον Κορυδαλλό – κάτι που, εάν δεν αλλάξει, δεν πρόκειται να αποφύγουμε την εξαφάνιση μας ως Έθνος, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.
πηγή:https://analyst.gr/2018/10/13/i-dolofonia-tis-elladas-kai-i-exodos-apo-tin-krisi/
