Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ –
Δεν πάει πολύς καιρός, που κράτη συμπεριφερόμενα ως αγύρτες (Rogue State) επέσυραν κυρώσεις από την διεθνή κοινότητα αρχών. Προπολεμικό παράδειγμα η Ιταλία όταν εισέβαλε και κατέκτησε την Αβησσυνία, εκπεσθείσα από την (τότε) Κοινωνία των Εθνών. Οι τουρκικές αγυρτίες, ωστόσο, παραμένουν ατιμώρητες.
Μεταπολεμικώς, τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν κανόνες δικαίου επί τη παραβάσει των οποίων ναι μεν καταδικάζονται οι δράστες αλλά δεν εκπίπτουν του διεθνούς οργανισμού, με την σκέψιν ότι είναι προτιμότερο να πιέζονται εντός αυτού, παρά να επηρεάζονται εκτός. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά: Το εφεύρημα του Τίτο περί «Μακεδονίας» το 1947, η συμμαχία κρατών εναντίον της Βορείου Κορέας που εισέβαλε στην Νότιο το 1952, ο διεθνής αποκλεισμός της Ροδεσίας και η Νότιος Αφρική με τον φυλετικό διαχωρισμό (Άπαρτχαϊντ) κλπ. κλπ.
Αφ ’ης, όμως, η κομμουνιστική Κίνα κατέλαβε το Θιβέτ και η Ινδονησία το Ανατολικό Τιμόρ, η κεμαλική ηγεσία της Τουρκίας εγκατέλειψε το δόγμα του Ατατούρκ («ειρήνη με όλους») και κατέλαβε το 40% της Κύπρου το 1974. Η μόνη ποινή που της επεβλήθη αργότερα από την διεθνή κοινότητα κρατών, ήταν η μη αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.
Έκτοτε, η Τουρκία εξελίχθη εις κράτος-αγύρτης, ιδίως υπό την νεοϊσλαμική ηγεσία αρχικώς της Τανσού Τσιλέρ και εν συνεχεία του νυν προέδρου Ταγίπ Ερντογάν. Η επί 40ετία ανταρσία των 20 και πλέον εκατομμυρίων Κούρδων συνεχίζεται ακατάβλητος παρά τις διώξεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικόν. Η προσπάθεια ανεξαρτοποιήσεως των Κούρδων του Ιράκ απέτυχε. Στη δε Συρία οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εισέβαλαν στο Αφρίν.
Ουδέποτε κατεδικάσθη
Το περίεργον είναι ότι η Τουρκία δεν κατεδικάσθη για τις έκνομες ενέργειες της αλλά έτυχε σιωπηράς συγκαταθέσεως της διεθνούς κοινωνίας κρατών, λόγω του ανταγωνισμού Αμερικής και Ρωσίας διά τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής. Με την Τουρκία να κατέχει επίκαιρο γεωπολιτική θέση και να ελέγχει όχι μόνον τους σημαντικοτέρους αγωγούς (Τσεϊχάν, ΤΑΠ κλπ) αλλά και τα νερά του Τίγρεως και Ευφράτη ποταμού, το Συμβούλιο Ασφαλείας έκανε τα στραβά μάτια.
Με τα φώτα του Αχμέτ Νταβούτογλου, που ανέπτυξε το «Στρατηγικό Βάθος» της Τουρκίας στο ομώνυμο βιβλίο του, η ηγεσία της ανέλαβε ρόλον «ηπίας δυνάμεως» στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Εκεί όμως ευρίσκεται και το Ισραήλ που είναι «ισχυρά δύναμις» (ιδίως στον αέρα) κι ο Eρντογάν βρήκε τον δάσκαλο του. Μία κακοσχεδιασθείσα αποστολή στην Λωρίδα της Γάζας κατέληξε σε φιάσκο και οι Ισραηλινοί έστρεψαν πίσω την τουρκική φλοτίλα που πήγαινε βοήθεια στους Παλαιστινίους.
Έκτοτε, η «περιφερειακή δύναμις» βρήκε ευκολότερους στόχους πιέσεως, χωρίς όμως να προχωρεί εις «θερμά επεισόδια», όπως στο Κοσσυφοπέδιο, στην Βουλγαρία, στα Σκόπια, στην (καθοδηγουμένης ηγεσίας) Αλβανία και κυρίως με την Ελλάδα. Εκμεταλλευόμενος τα ελληνικά προβλήματα, ο Ερντογάν ενέτεινε τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδος, αμφισβήτησε την κυριαρχία της επί των νήσων του Αιγαίου πελάγους (αναγνωρισθείσα με την συνθήκη της Λωζάννης και των Παρισίων) εμβόλισε μία ελληνική ακταιωρό και συνέλαβε δύο Έλληνες στρατιώτες στον Έβρο.
Οι Έλληνες τιμούν τις υποχρεώσεις τους
Οι ενέργειες αυτές αν και έκνομες επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου, αντί να επισύρουν την καταδίκη της Τουρκίας από την διεθνή κοινότητα, έτυχον ανοχής από την ευρωπαϊκή, αμερικανική και ρωσική διακυβέρνηση. Μάλιστα, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» της Ελλάδος, στην πρόσφατη σύνοδο της Βάρνας επιβράβευσαν τον Ερντογάν «με την συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας» αντί να τον απειλήσουν με διακοπή των διαπραγματεύσεων. Ο δε ανθελληνικός Τύπος της Γερμανίας, παλιός τρόφιμος της «Βίλχελμ Στράσσε», διέρρηξε τα ιμάτια του, γιατί η (οφειλέτις) Ελλάς σκέπτεται να δαπανήσει 1,2 δισ. δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό της εθνικής της αμύνης.
Ο ελληνικός λαός, αν και δεινώς φορολογούμενος, τιμά τις υποχρεώσεις του (εν αντιθέσει με τον γερμανικόν) και υπερασπίζεται την εθνική του υπόσταση από τα γενοκτονικά σχέδια των «Ούννων», ως έχει δικαίωμα από το φυσικό δίκαιο. Αφύσικη είναι η συμπεριφορά του Ερντογάν και των πατρώνων του που φαίνεται να έχουν σοβαρά προβλήματα.
Ο μεν αυτουργός πάσχει οικονομικώς με την υποτιμημένη τουρκική λίρα στις 5 ανά ευρώ, οι δε Ευρωπαίοι έχουν τύψεις συνειδήσεως για Αρμενίους και Κούρδους (πχ. ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν). Οι Αμερικανοί αναμετρώνται με το μεξικανικό καρτέλ των ναρκωτικών και οι Ρώσοι αναλογίζονται τον μελλοντικό των αντίπαλο, την Κίνα. Ό,τι όμως αβαρίες διαπράξουν όλοι αυτοί εις βάρος της Ελλάδος, θα τις εύρουν συντόμως μπροστά τους από την «ετερογονία των σκοπών»: αλλού στοχεύουν και έτερα συμβαίνουν.
πηγή: https://slpress.gr/ethnika/atimorites-oi-tourkikes-agyrties/
