Πατρίδα μου,ματώνεις
ξυπόλυτη στ΄ αγκάθια περπατάς.
Την ψυχή σου βαραθρώνεις
το στόμα σου κλειδώνεις,
ξανάγινες του κόσμου ο ραγιάς.
Βαριά η κληρονομιά σου
τη σέρνεις σαν κατάρα και ευχή.
Ιστορία δοξασμένη
πρόγονοι τιμημένοι
σου χτίσαν μια αγέρωχη ψυχή.
Πατρίδα, λευτερώσου
σφίξε τα δόντια,το ξέρω πως πονάς.
Ούρλιαξε,ξεσπαθώσου,
στητή ξανά ορθώσου
να σ αντικρίσει πάλι όλος ο ντουνιάς.
Κάνε πέρα τους πολιτικούς χαφιέδες
που μάθαν με το αίμα σου να ζουν.
Της ζωής σου οι τροχοπέδες,
των ξένων οι λακέδες
που ξέρουν μόνο να δημαγωγούν
