Μνημείο Γκουλάγκ
Το πρωί πριν φύγω για το κέντρο σταμάτησα να πάρω έναν καφέ, και περιμένοντας είδα μια φίλη που ζει στην Ελλάδα εδώ και 25 χρόνια. Είναι Ελληνίδα εδώ και δυο δεκαετίες. Η ζωή της και τα παιδιά της είναι εδώ!
Παντρεύτηκε Έλληνα και έκανε οικογένεια και επιχείρηση εδώ. Η καταγωγή της είναι από την Ουκρανία, και μεγάλωσε στην πρώην Σοβιετική Ένωση, όπου μετά το σχολείο πήγε στο πανεπιστήμιο σε μια μεγάλη πόλη, σπούδασε και έζησε εκεί ώσπου γνώρισε και ερωτεύτηκε τον άντρα της και τον ακολούθησε στην Ελλάδα.
Η σύντομη κουβέντα μας επικεντρώθηκε στον πανικό που ένιωσε όταν της ήρθε ένα χαρτί από την εφορία, ότι λέει χρωστούσε 2 ευρωλεπτά (€0,02), και το κράτος δικαιούνταν να προβεί σε κάθε νόμιμη ενέργεια για να τα εισπράξει!
Δηλαδή, η γυναίκα φοβόταν ότι το Ελληνικό Κράτος θα της μπλόκαρε τους τραπεζικούς λογαριασμούς της μικρής επιχείρησής της που διατηρεί μόνη της αφότου ο άντρας της πήρε σύνταξη, όπου έχει τρεις υπαλλήλους, πληρώνει λογιστή, ενοίκιο, ρεύμα, τηλέφωνο, κοινόχρηστα και όσα άλλα, και εξυπηρετεί εκατοντάδες πελάτες στη δουλειά της καθημερινά.
Με άλλα λόγια, μου έλεγε ότι για το ελληνικό κράτος η οφειλή που εμφανίστηκε από το πουθενά, απειλούσε να ανατρέψει την ζωή της και την καθημερινότητά της για €0,02.
Της λέω λοιπόν αστειευόμενος: “Σοβιετική Ένωση γίναμε...”
Την είδα να συνοφρυώνεται, και μου είπε “Όχι! Ζούμε χειρότερα από όσο ζούσαμε στη Σοβιετική Ένωση!”
Όταν είδε ότι ΔΕΝ την πίστεψα, μου περιέγραψε πώς εκείνη ως φοιτήτρια καταγόμενη από την επαρχία της Ουκρανίας, πήγε στο πανεπιστήμιο της μεγάλης πόλης της περιοχής της, είχε μέρος εξασφαλισμένο για να μείνει στην εστία του πανεπιστημίου και 120 ρούβλια το μήνα για να ζει, που της έφταναν μια χαρά, οτιδήποτε θέμα υγείας ήταν καλυμμένο από το σύστημα υγείας και τα νοσοκομεία, και κανείς δεν ένιωθε πως την επόμενη μέρα θα έπρεπε να κάνει κάτι για να μην του κατεδαφίσει το κράτος την ζωή του και την καθημερινότητά του.
Μετά μου περιέγραψε πόσο φοβήθηκε και πόσο ταλαιπωρήθηκε για να πάει να πληρώσει τα €0,02 τρέχοντας από γραφείο σε ταμείο και πίσω σε γραφείο και πίσω σε ταμείο με τις ελληνικές Δημόσιες Υπηρεσίες. Πώς την αντιμετώπισαν οι υπάλληλοι σαν να μην είχε σημασία η δική της καθημερινότητα εφόσον το σύστημα έβγαλε ότι χρωστούσε €0,02. Πώς ένιωσε σαν να ήταν ένα μερμήγκι.
Βέβαια η φίλη μου έφυγε πολύ νέα από τη χώρα της και έτσι κι’ αλλιώς η Σοβιετική Ένωση είχε καταρρεύσει όταν έφυγε.
Επίσης στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των πολιτών και των μειονοτήτων, οι πολιτικές απόψεις, η ελευθερία του λόγου και πολλά πολλά άλλα ήταν αδιαμφισβήτητα χειρότερα.
ΟΜΩΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΗΤΑΝ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ!
Δεν μου αρέσει να το παραδεχτώ, αλλά από τα λεγόμενα ενός ανθρώπου που έχει ζήσει την καθημερινότητα τότε εκεί και σήμερα εδώ, μοιάζει να έχει δίκιο!
Αυτό που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, είναι η δύναμη που έχουμε δώσει ως πολίτες στο νομικό πρόσωπο της χώρας, το Κράτος δηλαδή, να μας καταστρέφει την καθημερινότητα, να μας αντιμετωπίζει ως σκουπίδια, να μας πετάει στο περιθώριο μπλοκάροντας τραπεζικούς λογαριασμούς, βγάζοντας κατασχέσεις με απλές διοικητικές πράξεις χωρίς δικαστική απόφαση, εμποδίζοντας την επιβίωση καθενός που ως νουμεράκι στην οθόνη ενός δημοσίου υπαλλήλου αποφασίζει να σε εκμηδενίσει για το δήθεν δημόσιο συμφέρον!
Το δημόσιο συμφέρον δηλαδή στην Ελλάδα είναι να καταστρέφει το κράτος τις ζωές των πολιτών! Χωρίς αντίκρυσμα! Χωρίς ανταποδοτικότητα για το ρίσκο που ενέχει κάποιος να αναπνέει στην Ελλάδα ως Έλληνας Πολίτης.
Αυτό που ζούμε, το Κράτος Βίας δηλαδή χειρότερο από ότι ήταν την Σοβιετική Ένωση για τους καθημερινούς ανθρώπους, όπου η βία είναι τόσο οικονομική όσο και πραγματική όταν το ίδιο κράτος που αντιμετωπίζει με συμπάθεια και συγκατάβαση τους μπαχαλάκηδες, τους τρομοκράτες, τους καταδικασμένους εγκληματίες, αλλά με αλαζονεία και αδιαλλαξία τον απλό καθημερινό πολίτη που προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του σαν να ήταν φυσιολογικός άνθρωπος. Και τον κάνει σκουπίδι!
Πού καταντήσαμε...;
*Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο tweeter @Agissilaos, agissilaos@gmail.com
