Είναι λογικό να σαστίζεις με περιπτώσεις ανθρώπων όπως των παλαιοχριστιανών στα Τρίκαλα Κορινθίας. Οπωσδήποτε, η σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να διαχειριστεί και να χωνέψει το ότι υπάρχουν άτομα που θέλουν να μένουν μακριά της, ελεύθεροι από τις υποχρεώσεις, τις δεσμεύσεις αλλά και από τις ανέσεις που προσφέρει. Το θέμα είναι, βέβαια, μέχρι ποιο σημείο μπορείς να ζήσεις αποκομμένος από την κοινωνία;
Λίλα Σταμπούλογλου
Η υπόθεση με την οικογένεια παλαιοχριστιανών στα Τρίκαλα Κορινθίας είναι το νέο σίριαλ μας. Ασφαλώς, όλο αυτό έχει ενδιαφέρον. Μια οικογένεια που πήρε τα όρη και τα βουνά και ζει απομονωμένη σε χωράφι, ανάμεσα σε παραπήγματα, μαντριά και σε ένα σπίτι που μοιάζει με σπηλιά σκαμμένο στην πέτρα και που έχει και λαγούμι, είναι κάτι που δεν συνηθίζεται.
Οπως προέκυψε από τα δεκάδες ρεπορτάζ που έγιναν (γιατί ασφαλώς τα media παίρνουν φωτιά με κάτι τέτοια) το χωράφι είναι ιδιόκτητο και οι Αρχές έφτασαν στον παλαιοχριστιανό ιδιοκτήτη έχοντας στα χέρια τους μια παράβαση του νόμου περί υποχρεωτικής εκπαίδευσης των παιδιών του. Η υπόθεση έχει οδηγηθεί στον Εισαγγελέα για να διευρυνθούν κάποια σημεία της, κυρίως όσον αφορά στα ανήλικα τέκνα, ενώ οι κάμερες συνωστίζονται απέξω από το σπίτι-σπηλιά, καταγράφοντας αδηφάγα κάθε σημείο του.
Στα πάνελ προσπαθούν να εξακριβώσουν ποιος είναι αυτός ο τρελός που αποφάσισε να ζει χωρίς να πληρώνει λογαριασμούς, πώς βγάζει τα προς το ζην, αν έχει κινητό, λάπτοπ, βιβλιάριο υγείας και χαρτί τουαλέτας, και γενικώς σε ποιο βαθμό έχει απαρνηθεί τις συνήθειες και τους κανόνες της κοινωνίας.
Στα κοινωνικά δίκτυα, άλλοι απορούν και άλλοι καταλαβαίνουν, άλλοι κατακρίνουν και άλλοι συγχαίρουν. Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί καταδιώκουν τον παλαιοχριστιανό των Τρικάλων Κορινθίας και όχι τους Ρομά, αρκετοί εκ των οποίων ζούνε σε παρόμοιες συνθήκες, ενώ άλλοι παρατηρούν ότι οι οικογένεια της σπηλιάς, μιλώντας στους ρεπόρτερ που την πολιορκούν, έχει πιο δομημένο λόγο από πολλούς που την κατακρίνουν ως απολίτιστη.
Οπως και να έχει, είναι λογικό να σαστίζεις με τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Οπωσδήποτε, η σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να διαχειριστεί και να χωνέψει το ότι υπάρχουν άτομα που θέλουν να μένουν μακριά της, ελεύθεροι από τις υποχρεώσεις, τις δεσμεύσεις αλλά και από τις ανέσεις που προσφέρει. Το θέμα είναι, βέβαια, μέχρι ποιο σημείο μπορείς να ζήσεις αποκομμένος από την κοινωνία; Έως πού μπορεί να φτάσει η φυσιολατρία σου;
Προφανώς, ο βαθμός αποκοπής ενός ατόμου από την κοινωνική περιχαράκωση του δυτικού τρόπου ζωής εξαρτάται από κάποιους παράγοντες. Αν είσαι μόνος και ενήλικας, μπορείς να του δώσεις να καταλάβει. Μπορείς να πας στην Αλάσκα και να προσπαθήσεις να επιβιώσεις, όπως έκανε ο Κρίστοφερ Μακ Κάντλες, ένας Αμερικανός που ονειρευόταν μια ζωή στην παγωμένη γη, μακριά από τον πολιτισμό. Αντεξε 113 μέρες και πέθανε το 1992 από πείνα.
Το θέμα είναι αν έχεις ανήλικα παιδιά. Εκεί, πρέπει να βάλεις ένα όριο στην επιθυμία σου για περιπέτειες στη φύση και για απελευθέρωση από τους κανόνες. Οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί για να προσφέρουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, δομημένο αλλά και ασφαλές για όλους. Σαφώς και ο συντονισμός στην τροχιά της κοινωνίας εμπεριέχει ανισότητες και δυσκολίες, αλλά και ο πλήρης αποσυντονισμός απ’ αυτήν κρύβει άλλου είδους κινδύνους, στους οποίους δεν πρέπει να εκθέτει κανείς τα ανήλικα παιδιά του, γιατί απλώς αποφάσισε ότι θέλει να ζει σε λαγούμια. Είναι απλό.
Η ιστορία στα Τρίκαλα Κορινθίας άνετα θα μπορούσε να είναι η βάση για σενάριο ταινίας, το οποίο θα ξεδιπλώνει έναν παράλληλο κόσμο ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να ζούνε, λίγο, περισσότερο ή εντελώς, μακριά από τον πολιτισμό. Η οικογένεια των παλαιοχριστιανών δεν είναι η μόνη, υπάρχουν κι άλλοι ανάμεσά μας, και ο καθένας έχει βαφτίσει τη φυγή του στα βουνά αλλιώς. Αλλον τον ωθεί η θρησκεία, άλλον η αγανάκτηση, άλλον η αδυναμία να πληρώνει ενοίκια και λογαριασμούς, άλλον η τρέλα να αποδείξει ότι μπορεί να επιβιώσει χωρίς τεχνολογία, χωρίς λεφτά, με δικά του προϊόντα και πατέντες.
Μια περιήγηση στο διαδίκτυο θα σας πείσει για την ύπαρξη πολλών που πήραν το δρόμο των βουνών. Κάποιοι ζούνε σε τροχόσπιτα πηγαίνοντας από τον ένα τόπο στον άλλο, άλλοι σε σπιτάκια φτιαγμένα από πηλό και φυσικά υλικά, άλλοι σε ξύλινες καλύβες μέσα σε δάση. Τους περισσότερους, τους ωθεί μια ανάγκη να βρεθούν κοντά στη φύση αλλά και η πίεση που νιώθουν να είναι μέλη ενός συστήματος που λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και απαιτεί από εσένα πολλά.
Η ιστορία κάνει κύκλους. Η ανθρωπότητα πήγε από τις σπηλιές στους ουρανοξύστες, και τώρα θέλει να επιστρέψει στις σπηλιές. Όχι όλοι, αλλά κάποιοι το θέλουν και το κάνουν. Κι αυτό κάτι έχει να μας πει.
ΥΓ. Το λαγούμι στα Τρίκαλα Κορινθίας μπορεί να το δούμε και σε Airbnb πάντως.
Πηγή: Protagon.gr
