Στις σελίδες με τις κηδείες και τα μνημόσυνα, οι αγγελίες που υπενθυμίζουν τη ξεχασμένη μας τραγωδία. Πεσόντες και δολοφονηθέντες από τους Τούρκους εισβολείς. Πεσόντες και δολοφονηθέντες των οποίων «τα λείψανα ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA». Μαυρόασπρες φωτογραφίες, φθαρμένες από τον καιρό, εικόνες από μια άλλη εποχή. Κάποιοι δεν πρόφτασαν να χαρούν. Να δημιουργήσουν δικές τους οικογένειες. Άλλοι άφησαν πίσω τους συζύγους, παιδιά.
Στο «Φιλελεύθερο», σελίδα 12, αναγγέλθηκε η κηδεία του μέχρι πρότινος αγνοούμενου, Κυριάκου Γιάννου από τη Λύση Αμμοχώστου, 23 ετών το 1974, έφεδρος του 70ου Τάγματος Μηχανικού, τα οστά του οποίου ανευρέθησαν σε ομαδικό τάφο στην σκλαβωμένη Λάπηθο. Στην αγγελία της κηδείας και μια αναφορά που γίνεται πλέον πιο συχνά από συγγενείς αγνοουμένων: «Επιθυμία της οικογένειας όπως μη παραστούν Πολιτικά Πρόσωπα και Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας».
Οι κηδείες είναι οικογενειακή υπόθεση. Δεν αφορούν κανένα άλλο. Οι πολιτικοί, δεν έχουν κανένα συναισθηματικό δέσιμο με τους πεσόντες ή τις οικογένειες. Παρίστανται, οι πλείστοι καθηκόντως για να εκπροσωπείται «το κόμμα», να κάνουν δημόσιες σχέσεις, να προβληθούν από τα ΜΜΕ. Οι πλείστοι είναι εκεί για να γράψουν παρουσία για να ωφεληθούν. Και τα ΜΜΕ; Οι τηλεοπτικοί σταθμοί βασικά, στέλνουν μια κάμερα με τον εικονολήπτη για μερικών δευτερολέπτων προβολή στα «υπόλοιπα θέματα», του δελτίου ειδήσεων. Μετά τα κοσμικά και τις υπερβολές της γκλαμουριάς.
Οι συγγενείς, μετά από ένα Γολγοθά αναμονής, 45 σχεδόν μετά, έχουν βαρεθεί και τα βαρύγδουπα λόγια και τις επώνυμες παρουσίες, που έκτισαν πολιτικές καριέρες στις διακηρύξεις κενού πρακτικά περιεχομένου. Όταν η αγωνία συνόδευε τα χρόνια της αναμονής, της καρτερίας, η ζωή ήταν δύσκολη, χωρίς τον δικό τους άνθρωπο, αυτοί οι κύριοι, οι περισσότεροι από αυτούς, ήταν -και παραμένουν- αιχμάλωτοι της προβολής και της ψηφοθηρίας. Της μιας στιγμής δημοσιότητας, που μετριέται -νομίζουν ακόμη- με ψήφους.
Η τραγωδία του τόπου
Καλώς δεν τους δέχονται οι συγγενείς. Καλώς τους στέλνουν το μήνυμα της απαξίωσης. Γιατί με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, οι περισσότεροι εξ αυτών, κατ΄ επιλογή προώθησαν τη λήθη. Άλλαξαν τις προτεραιότητες και τις αξίες. Ο Κυριάκος Γιάννου, όπως και όλοι οι πεσόντες, για άλλες αξίες έπεσε μαχόμενος. Αυτές τις θεωρούν κάποιοι από το πολιτικό προσωπικό φολκλόρ. Γι’ αυτό και ο θυμός και η οργή.
Η τραγωδία αυτού του τόπου, είναι πλέον -φευ- στριμωγμένη σε μονόστηλα, δίστηλα των κηδειών μέχρι πρότινος αγνοουμένων και μνημόσυνα πεσόντων. Η αμνησία είναι για κάποιους τρόπος ζωής, γιατί εξυπηρετεί τη διαχρονική αξία «χρήμα και δόξα».
ΣΗΜ 1: Ο Κυριάκος Γιάννου, σύμφωνα με τον Πανίκο Πέτσα (εφ. «Αντίλογος»), είχε σταλεί από το τάγμα του για υποστήριξη του 256ου ΤΠ στην Λάπηθο, στην περιοχή Αγίου Λουκά. Ανέλαβαν να στρώσουν ναρκοπέδιο που θα εμπόδιζε τους Τούρκους να καταλάβουν τη Λάπηθο. Ήταν στη διμοιρία του Ανθυπολοχαγού Παπαπαύλου. Οι Τούρκοι τους είδαν από ψηλά όταν οι δυνάμεις είχαν φθάσει στο Αγνί κοντά από τη Γερόνησο. Οι Τούρκοι άρχισαν να τους βάλουν με όλμους. Ο Κυριάκος προσπάθησε να καλυφθεί, έκτοτε αγνοείτο. Χθες κηδεύτηκε από την εκκλησία του Αποστόλου Λουκά στον Άγιο Αθανάσιο Λεμεσού.
ΣΗΜ 2: Χθες κηδεύτηκε ο Λάμπρος Δημητρίου από τη Βώνη, που δολοφονήθηκε από τους Τούρκους εισβολείς το 1974 και τα οστά του βρέθηκαν στο χωριό Επηχώ.
πηγή:https://slpress.gr/koinonia/kideies-45-chronia-meta-oi-oikogeneies-den-theloyn-politikoys-kai-mme/
