Όταν η εξωτερική πολιτική σχεδιάζεται με βάση όσα μπορεί να εκτιμούν ότι είναι σωστά, πολλοί ή λίγοι διαδηλωτές, η καταστροφή δεν αργεί να γίνει. Το ζήσαμε στο δημοψήφισμα του 2015, το οποίο δεν αφορούσε, βεβαίως, ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής με την στενή έννοια του όρου, ωστόσο, επί της ουσίας ρύθμιζε τις σχέσεις της Ελλάδας με τους ευρωπαίους εταίρους της. Το ζούμε ξανά σήμερα, με τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων της Θεσσαλονίκης να διεκδικούν ρόλο και άποψη στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής.
Προφανώς η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να ζυγίσει πολιτικά το συλλαλητήριο, ωστόσο θα πρέπει να κινηθεί βάσει του ενός και μοναδικού κριτηρίου που έχει αξία όταν χαράσσεται η εξωτερική πολιτική: Του στενά εθνικού συμφέροντος, το οποίο δεν περιχαρακώνεται σε συναισθηματισμούς και υπολογίζεται με βάση την σκληρή λογική και τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.
Εν ολίγοις, αύριο είναι μια νέα ημέρα. Οι διπλωμάτες και τα εντεταλμένα όργανα της Ελληνικής πολιτείας θα συνεχίσουν την δουλειά τους. Όπως οι αγχωμένοι βουλευτές και οι φιλόδοξοι πολιτευτές θα συνεχίσουν τη δική τους στα ποικιλώνυμα τηλεπαράθυρα. Οι βουλευτές, ιδιαίτερα αυτοί των δημοκρατικών κομμάτων ας θυμούνται, πάντως, ότι χθες βρέθηκαν στο πλευρό όσων κραύγαζαν «Αλήτες, προδότες, πολιτικοί». Από την αριστερίστικη ανοησία, στην ακροδεξιά ρητορεία η απόσταση, όπως φαίνεται, είναι πολύ μικρή.
Ωστόσο το θέμα έχει και μια δεύτερη παράμετρο. Αυτή της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να διαγνώσει, να διαβάσει την πολιτική κατάσταση στη χώρα. Οι Έλληνες, ανεξάρτητα από το πώς προσδιορίζουν τον εαυτό τους έχουν κουραστεί από μια κρίση που μονιμοποιήθηκε και διαρκεί πλέον σχεδόν 10 χρόνια.
Δεν έχει νόημα να ξαναμπούμε στη συζήτηση για τα αίτια της κρίσης. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Συνδέεται με την αίσθηση προοπτικής που έχει η κοινωνία. Ο αφορισμός είναι η εύκολη απάντηση και είναι εκείνη που σπρώχνει ψηφοφόρους στην αγκαλιά όσων επιμένουν στα ψέματα και τον ψευδοπατριωτισμό απλά και μόνο επειδή ξέρουν ότι «πουλάει». Όσα συμβαίνουν στην γεωπολιτική περιφέρεια της Ελλάδας τα τελευταία δύο χρόνια, κυρίως εξ’ ανατολών, ξυπνούν ενστικτωδώς ανησυχίες και τρέφουν το σύνδρομο περιχαράκωσης που σχεδόν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εσωτερικεύουν ήδη από τα σχολικά χρόνια τους.
Η αντιμετώπιση αυτών των ανησυχιών μέσα από ένα πρίσμα που περιθωριοποιεί την πατριωτική ρητορική, θυμίζει – περίπου – την στάση που διατηρούσε το πολιτικό σύστημα έναντι όσων είχαν ενστάσεις για ορισμένες, καταφανώς λανθασμένες, προβλέψεις των Μνημονίων (κατά παραδοχή των ίδιων των σχεδιαστών τους).
Τα παραδείγματα είναι πολλά και οι άνθρωποι που έκαναν καριέρα εκμεταλλευόμενοι την πόλωση εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν. Η οικονομική κρίση ήταν το πρώτο στάδιο της μεταβατικής διαδικασίας την οποία καταφανώς διέρχεται η Ελλάδα. Διανύουμε το δεύτερο στάδιο, εκείνο της ιδεολογικής μετάλλαξης της κοινωνίας.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την ερμηνεία των προθέσεων των πολιτών, ωστόσο δεν αποτυπώνει παρά μόνο μια στιγμή. Οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η πόλωση για εκλογικούς λόγους, δηλαδή ένας βραχυπρόθεσμος πολιτικός τακτικισμός, δεν μπορεί να αποτελεί εθνική στρατηγική. Διαφορετικά η κρίση θα προχωρήσει και στο επόμενο στάδιο, εκείνο της πιο στενά νοούμενης εθνικής κυριαρχίας.
Και ο νοών, νοείτο.
πηγή:http://www.kathimerini.gr/944503/article/epikairothta/politikh/amesh-analysh-monadiko-krithrio-to-e8niko-symferon
