Της Μαρίας Χούκλη
Λαχταρώ μια κανονική χρονιά.
Επιθυμώ όσο τίποτα να νιώσω ότι δεν γλιστράμε πάνω σε λεπτή επιφάνεια πάγου, που όπου να ‘ναι θα σπάσει και θα μας καταπιεί.
Να μην σηκώνεται κάθε τόσο κακός αέρας που στροβιλίζει τα κρίματά μας και δεν μας αφήνει να δουλέψουμε, να σχεδιάσουμε, να ζήσουμε.
Εύχομαι να πάρει επ' αόριστον αναβολή το αίσθημα ότι βαδίζουμε στα τυφλά και ξιφίζουμε στο κενό.
Να πάψει επιτέλους η εποχή της πτώσης, να μιλήσουμε σωστά για τα καίρια και να συνεννοηθούμε ως κοινωνία έστω κατ' ελάχιστον.
Θα ήθελα να αρθεί το απαγορευτικό στην ελπίδα και ο καιρός να γίνει εύκρατος.
Να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και να αφοπλίσουμε κάθε ψευτο-δίλημμα που μας τρομάζει.
Να αντικατασταθούν το όμορφα ψέματα από αλήθειες έστω και άσχημες.
Δεν υπάρχουν πια μυστικά. Τα μάθαμε, χάνοντας.
Εξοικειωθήκαμε τόσο με τον γκρεμό και ξεχάσαμε πως δεν είναι νομοτέλεια η επιβίωση, αλλά καταδίκη να μην περιμένεις τίποτα από κάθε καινούργια μέρα.
Προσδοκώ οι αριθμοί να μην μετρούν ανέχειες, δανεικά, φόρους, και χρέη αλλά ευημερία για τους πολλούς κερδισμένη με κόπο, κανόνες, νου και όραμα.
Ηττηθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια, κάπως πρέπει να γονιμοποιήσουμε τις απώλειες.
Να απομονώσουμε ό,τι και όσους καταβροχθίζουν τις εναπομείνασες ικμάδες της χώρας.
Θα ήθελα μια χρονιά με ευαισθησία απο τους λογικούς και ρεαλισμό απο τους ιδεο-συγχυσμένους.
Να διαφωνούμε για το χτίσιμο όχι για το γκρεμισμα.
Να συναντιόμαστε σε fora απροκατάληπτα και να επιχειρηματολογούμε ελεύθερα, χωρίς λιθοβολισμούς.
Να επιδιώξουμε να νικήσουμε και όχι μόνο να αντέχουμε.
Ονειρεύομαι μια χρονιά που θα αποφασίσουμε ποιοι είμαστε, τι μπορούμε και πως θα φτιάξουμε το μέλλον μας.
Να γράψουμε την καινούργια σελίδα της ζωής μας έτσι που να βγάζει νόημα.
Δεν περιμένω θαύματα ούτε παγκόσμια ειρήνη...
Δικαιούμαι, όμως, όπως όλοι μας άλλωστε, την πρώτη του Νέου Χρόνου να γίνω για λίγο παιδί και να ζητώ το ανέφικτο.
Υγεία και μην το βάζετε κάτω.
