Η Ελευθερία ΣΟΥ Βιάζει τη Δική ΜΟΥ

Της Μαρίας Dawkinson 

Όσοι αγαπάτε γυναίκες, έχετε κόρες, ή απλά είστε γυναίκες το παρακάτω κείμενο σας αφορά και σας προειδοποιώ ότι θα σας εξαγριώσει.

Κάθε μέρα διαβάζουμε για μαζικούς βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε δημόσιους χώρους στην καρδιά της Ευρώπης, ακούμε για φόνους στην Ανατολή που αποκαλούνται περήφανα «εγκλήματα τιμής», όπου πατεράδες σκοτώνουν τις κόρες τους για λόγους ανύπαρκτους. Η εγκληματικότητα κατά των γυναικών είναι φαινόμενο που αφορά ένα συντριπτικό ποσοστό των εγκλημάτων, εκτός πολέμου. Όλα αυτά τα καθημερινά μας έχουν μιθριδατίσει σε μια νέα πραγματικότητα, ένα new normal. Είναι σαν το βασανιστήριο του βατράχου, που τον βάζεις σε κατσαρόλα με νερό και ανεβάζεις τη θερμοκρασία ένα - ένα βαθμό, για να φτάσει στον βρασμό χωρίς να το καταλάβει.

Σήμερα, όμως, έπεσε το μάτι σε ένα πρωτάκουστο νέο που μου προκάλεσε ταχυκαρδία.

Είναι λέει, στην Αγγλία ένας τύπος ονόματι Νταριούς Βαλιζαντέχ, ο οποίος διατηρεί μπλογκ και γράφει βιβλία για τις καλύτερες μεθόδους παραπλάνησης των θυμάτων, έτσι ώστε να παρασύρονται από δημόσιο σε ιδιωτικό χώρο, προς βιασμό. Γράφει βιβλία και τα πουλάει στο Amazon. Αν δεν με πιστεύετε, κάνετε το google. Να το ξαναπώ: Αυτός ο τύπος γράφει παροτρύνει επίδοξους βιαστές εμπλουτίζοντάς τους με δημιουργικές ιδέες για το πώς θα βιάσουν πιο εύκολα, και τα βιβλία αυτά τα πουλά στο κοινό το Amazon. Το άρρωστο προϊόν της σκέψης ενός κτήνους που έχει το θράσος να απαιτεί τη νομιμοποίηση του βιασμού σε ιδιωτικούς χώρους.

Και έτσι, μου προέκυψαν πολλά ερωτήματα μαζί με έναν απίστευτο θυμό που δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ. Κατ' αρχάς νόμιζα ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος όπως η Αγγλία, που ακροβατεί στα όρια της αντιδημοκρατικής παρακολούθησης των πολιτών της με ηλεκτρονικά μέσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, και ελαφρυντικό την πάταξη της τρομοκρατίας και την ασφάλεια της κοινωνίας, ένας άνθρωπος τόσο απροκάλυπτα παραβατικός θα έπρεπε ήδη να είναι πίσω από κάγκελα. Εδώ στο facebook λέει όντας μεθυσμένος κάποιος μια βλακεία και σε δύο λεπτά του χτυπά το ηλεκτρονικό έγκλημα την πόρτα. Είχα την εντύπωση ότι τόσο η ηθική αυτουργία, όσο και η ανοιχτή αποδοχή εγκληματικών ενεργειών και πάλι ενεργοποιούν τις νομικές διαδικασίες. Επίσης, πίστευα ότι η οικονομική εκμετάλλευση και προώθηση προϊόντων εγκλήματος είναι εξίσου παράνομη. Το μόνο που συμβαίνει ως αντίσταση στην πρωτόγνωρη κτηνωδία είναι οι γνωστές ακτιβιστικές πλατφόρμες που μαζεύουν υπογραφές για να σταματήσουν τη δραστηριότητά του. Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο και να πωλείται και ως προϊόν;

Μάθετε λοιπόν ότι πέρα από τη γνωστή παράδοση της σωματικής κακοποίησης των γυναικών στην Ανατολή και σε ισλαμικές χώρες, υπάρχει μια καινούργια τάση στην «πολιτισμένη» μας Δύση που λέγεται rape culture, με αμέτρητα κρούσματα –τα περισσότερα δεν καταγράφονται– σε κολέγια της Αμερικής, της Αγγλίας και άλλες χώρες της Ευρώπης, που τώρα απέκτησε εμπνευστή και μέντορα, με μπλογκ και συγγραφικό έργο.

Μετά από αυτά τα ανατριχιαστικά, ξέρω ότι θέλεις να κλειδώσεις την κόρη σου μέσα και να μην την αφήσεις να ξαναβγεί από το σπίτι. Αλλά θα ήθελα να κάνεις κάτι καλύτερο και πιο εποικοδομητικό. Κάνε viral αυτήν τη φρίκη. Να τη μάθουν όλοι. Καλά είναι τα σκυλάκια και οι παροτρύνσεις για θετική σκέψη που αναρτάς στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά με το να μην κοιτάς το τέρας στα μάτια, το τέρας μαθαίνει να μη φοβάται τίποτα. Πες το να ανατριχιάσουν όλοι σου οι γνωστοί και να μαθαίνουν όλα τα αγόρια πόσο τους εκθέτουν όλα αυτά. Να ντραπούν για λογαριασμό των άλλων. Κάντο για να αντιδράσουν όλοι, με το δικό τους τρόπο. Και μετά σκέψου λίγο, αυτή η ελευθερία της έκφρασης που με τόσο πάθος υποστηρίζεις, για πότε μπορεί να γυρίσει και να απειλήσει τη δική σου ελευθερία της ύπαρξης.

Η ελευθερία της έκφρασης είναι θέμα που μας απασχόλησε και πολύ πρόσφατα με το έργο του Ξηρού στο Πειραματικό του Εθνικού.

Επίσης, θυμήσου κάτι που είπε ο Καντ: «Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων.». Εκεί. Που. Αρχίζουν. Να. Θίγονται. Τα. όρια.

Αν ο Καντ έχει δίκιο, τότε ως κοινωνία έχουμε κάνει πλήρη καταπάτηση, τόσο που δεν κατανοούμε πλέον όρια. Και το χειρότερο είναι ότι την καταπάτηση αυτή τη δικαιολογούμε, ως απότοκο της υπεράσπισης μιας άλλης ελευθερίας. Σκέψου. Λίγο.

Πηγή Liberal

Δικαιοσύνη στη Χώρα Υπάρχει; Ή Έπαθε .......;

Γράφει ο Insider

Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα εξής απίστευτα πράγματα: 

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης αποκαλύπτει ότι σχεδίαζε με τον πρωθυπουργό της χώρας την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, μέσω του περίφημου «σχεδίου Χ». Ομολόγησε επίσης ότι μια κλειστή ομάδα εργαζόταν, παρά τον όρκο που είχε δώσει στο Σύνταγμα της χώρας, για την αλλαγή του νομίσματος, πηγαινοερχόμενη μυστικά σε διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής, για να εξασφαλίσει καύσιμα, κρέας και φάρμακα!

Από μόνη της αυτή η ομολογία εμπεριέχει την παραδοχή διάπραξης (τουλάχιστον) 4 κακουργημάτων, που μπορεί να οδηγήσουν έως και σε ισόβια κάθειρξη!

Αν σε αυτές τις παραδοχές προσθέσει κανείς τις ομολογίες για παράνομη καταγραφή και διακίνηση προσωπικών δεδομένων με διανομή, μάλιστα, του σχετικού υλικού σε τρίτους, αλλά και τις αποκαλύψεις του ιδίου προσώπου για παγίδευση των ΑΦΜ του συνόλου των φορολογουμένων και παράνομη αντιγραφή (χάκινγκ) των φορολογικών τους στοιχείων, τότε μιλάμε για παράβαση του μισού ποινικού κώδικα…

Η δικαιοσύνη τι ακριβώς έκανε για τις ομολογίες αυτές; Απλά, σφύριζε κλέφτικα. Ούτε καν μια έρευνα για τα μάτια του κόσμου. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο Γιάνης είναι ο «τρελός του χωριού» ή βάσει νομικών όρων έχει το «ακαταλόγιστο». Και ότι όσα λέει είναι απλώς υπερβολές, μήπως κερδίσει λίγα ακόμα λεπτά δημοσιότητας.

Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά!

Την αντίστοιχη ομολογία του εν λόγω τ. υπουργού επιβεβαιώνουν και άλλοι υψηλοί θεσμικοί παράγοντες του τόπου. Για παράδειγμα, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδας. Που πάει ένα βήμα παραπάνω και μιλάει για εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, που προστάτευαν το νομισματοκοπείο της χώρας από εισβολή κυβερνητικών παραγόντων. Και όχι μόνον επιβεβαιώνει την ιστορία, αλλά επικαλείται και άλλους επιφανείς μάρτυρες στην Ελλάδα και το εξωτερικό που ισχυρίζεται ότι ενημέρωσε!

Και μετά απ΄ όλα αυτά έρχεται η τότε πρόεδρος της Βουλής και, συνομολογώντας τα προαναφερθέντα, ισχυρίζεται και αυτή ότι ο πρωθυπουργός της χώρας ετοίμαζε πραξικόπημα! Ετοίμαζε Δικτατορία

Μετά απ΄ όλα αυτά, η ζωή στην «μπανανία» συνεχίζεται κανονικά. Η δικαιοσύνη επιλέγει να είναι εκτός από «τυφλή» και «κουφή», προτάσσοντας απ ο,τι φαίνεται ως βασική της προτεραιότητα τα μισθολογικά της ζητήματα...

Και αναρωτιέται οποιοσδήποτε σκεπτόμενος πολίτης αυτής της χώρας:

Τι ακριβώς θα συνέβαινε, αν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου (συμπεριλαμβανομένων των αφρικανικών χωρών) αποκαλυπτόταν από τον υπουργό των Οικονομικών, τον Πρόεδρο της Βουλής και τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας αυτό το απίθανο «αστυνομικό» θρίλερ που στόχευε στην κατάλυση του πολιτεύματος, στην αλλαγή νομίσματος, στο κλείσιμο των τραπεζών και στην κλοπή των προσωπικών (συνταγματικά απαραβίαστων) φορολογικών στοιχείων των πολιτών;

Πάντως στις ΗΠΑ, ειδικοί εισαγγελείς θα είχαν διατάξει ανεξάρτητη έρευνα κατά του ιδίου του Προέδρου, που πιθανότατα θα οδηγούσε στην καθαίρεσή του!

Βεβαίως εδώ βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Όπου, για παράδειγμα, το Συμβούλιο της Επικρατείας εκδίδει αποφάσεις αναγκάζοντας την εκτελεστική εξουσία να συμμορφωθεί, αλλά ουδείς ασχολείται ποτέ με το εάν και πότε συμμορφώθηκε! Ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει τις αποφάσεις για επιστροφή (και μάλιστα αναδρομικά) των περικοπών από τους συνταξιούχους Στρατιωτικούς και ενστόλους ή τις αντίστοιχες αποφάσεις για τις αντικειμενικές αξίες που θα έπρεπε να σχετίζονται με τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών; Οι μόνοι που φαίνεται να τις ξέχασαν πρέπει μάλλον να είναι οι αρμόδιοι για την εφαρμογή τους.

Ποιος για παράδειγμα ασχολήθηκε από τη Δικαιοσύνη για την τελευταία τροπολογία για τα ΜΜΕ, που παραβιάζει απροκάλυπτα βασικές αρχές του Συντάγματος αλλά και την «ανεξαρτησία» των Ανεξαρτήτων Αρχών;

Ή ποιος ασχολήθηκε με τις αποκαλύψεις για εργολαβία του Δημοσίου, εκατομμυρίων ευρώ, που ανέλαβε εταιρεία που μέχρι πρόσφατα ανήκε σε υπουργό της κυβέρνησης και στο Δ.Σ. αντικαταστάθηκε από τον γιο του; Δεν θα έπρεπε η δικαιοσύνη να μελετήσει λίγο καλύτερα τους σχετικούς νόμους και ειδικότερα τους πιο πρόσφατους «μνημονιακούς» νόμους που ορίζουν (και περιορίζουν) τη σύγκρουση συμφερόντων;

Ή τελικά η Δικαιοσύνη περιορίστηκε μπροστά στην περίφημη αριστερή εφεύρεση του «υπουργού κατά της διαφθοράς» που απ΄ ότι φαίνεται δημιουργήθηκε για να εξουδετερωθούν πολιτικοί αντίπαλοι και να αφαιρεθούν αρμοδιότητες από ανεξάρτητες φωνές με αντίστοιχες αρμοδιότητες;

Δυστυχώς, ο πολιτισμός μιας χώρας διακρίνεται από την ποιότητα της Δικαιοσύνης της. Εμείς επιλέξαμε σε αυτό το άρθρο να αναδείξουμε τα μεγάλα, τα προβεβλημένα και τα αυταπόδεικτα. Η κατάσταση, όμως, στην καθημερινότητά μας είναι πολύ χειρότερη. Για να βρεις το δίκιο σου, μπορεί να περιμένεις δεκαετίες μήπως και εξεταστεί η υπόθεσή σου… Αν δεν έχει παραγραφεί μέχρι τότε…

Ο πολίτης σε περίοδο κρίσης μπορεί να χάσει πρόσκαιρα την πίστη του στην πολιτική και στους πολιτικούς, αλλά αν χάσει την εμπιστοσύνη του στην (ανεξάρτητη) Δικαιοσύνης, τότε αρχίζει και κλονίζεται το οικοδόμημα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.

Και δυστυχώς σήμερα, ο μόνος πυλώνας που οφείλει να μείνει όρθιος είναι  η Δικαιοσύνη. Αρκεί να το επιθυμούν και οι λειτουργοί της, παρακάμπτοντας όσους τους εμποδίζουν, να υπηρετήσουν το Δημόσιο συμφέρον!

πηγή:liberal.gr

Ένα προφητικό άρθρο, πριν 13 Χρόνια!!

Δημοσιεύουμε σήμερα στο Liberal.gr ένα προφητικό άρθρο που γράφτηκε πριν από 13 χρόνια. Ο εκδότης της ετήσιας οικονομικής επισκόπησης «Τάσεις» (που δεν υπάρχει πια) ζήτησε από τους Μιράντα Ξαφά, Γιώργο Μπήτρο και Τάσο Αβραντίνη να γράψουν για την 21η έκδοση του 2004 την άποψη τους για το μεγάλο θέμα του ασφαλιστικού που τα δύο προηγούμενα χρόνια είχε αποτελέσει αντικείμενο σφοδρότατης αντιπαράθεσης μεταξύ από τη μια πλευρά της τότε κυβέρνησης Σημίτη και του υπουργού του κ. Τάσου Γιαννίτση και από την άλλη των συνδικάτων και των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Οι συγγραφείς είχαν από την αρχή δημοσιοποιήσει με άρθρα και παρεμβάσεις τους την «αιρετική» θέση τους για τη μετάβαση σε ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα, θέση που παρά τα ισχυρά επιχειρήματα και την επιστημονική τεκμηρίωσή της δεν εισακούστηκε αφού κινείτο σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από τη θέση όλων των άλλων  κομμάτων (πλην Φιλελευθέρων) και των συνδικάτων.

Μια διέξοδος από το αδιέξοδο στο Ασφαλιστικό

Του Γεωργίου Κ. Μπήτρου*, Μιράντας Ξαφά**, Αναστασίου Ι. Αβραντίνη***

Πριν από περίπου τρία χρόνια, με άρθρο μας στο «Βήμα» είχαμε επισημάνει την επιτακτική ανάγκη για μια αληθινή και όχι κατ’ επίφαση μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού μας συστήματος.

Προτείναμε τότε τη σταδιακή μετάβαση σε ένα αμιγώς (στο τέλος της πορείας) κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα. Η θέση μας αυτή δεν άργησε να επιβεβαιωθεί λιγότερο ή περισσότερο τόσο από την περιβόητη αναλογιστική ανασκόπηση (κατά παραγγελία της Ελληνικής Κυβέρνησης) του οίκου Government Actuary's για το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα[i], όσο και από τις εκτιμήσεις των πλέον έγκυρων διεθνών οργανισμών (συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)[ii]. Οι διεθνείς μελέτες γύρω από το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα επισημαίνουν κατά τρόπο έγκυρο και επιστημονικό τα ήδη γνωστά εδώ και καιρό δεδομένα του προβλήματος και ταυτόχρονα την ανάγκη για ριζική μεταρρύθμισή του.

Από τις εκτιμήσεις αυτές εύκολα συνειδητοποιεί κανείς ότι το υπάρχον –αναδιανεμητικού χαρακτήρα– συνταξιοδοτικό σύστημα βρίσκεται μπροστά σε οικονομικό και κοινωνικόαδιέξοδο. Συγχρόνως όμως –διακινδυνεύουμε την πρόβλεψη– είναι σχεδόν αδύνατον για το σημερινό ελληνικό πολιτικό σύστημα να αναλάβει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την πραγματική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. Η παραπάνω απαισιόδοξη πρόβλεψή μας για το συνταξιοδοτικό πρόβλημα λαμβάνει υπόψη της τις πρόσφατες και παλαιότερες κυβερνητικές θέσεις περί αυτού, τις κατά καιρούς τοποθετήσεις και αντιδράσεις των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και τα δεδομένα συμφέροντα των πολύ καλά οργανωμένων και οικονομικά ισχυρών τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων που ελάχιστα στην πραγματικότητα εκπροσωπούν τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα. Τα όρια του «εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος» σταματούν –δυστυχώς– στο ασφαλιστικό σύστημα.

Εξηγούμαστε αμέσως. Οι μέχρι σήμερα προτάσεις που έχουν κατατεθεί από τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις μάς οδηγούν στα εξής αποκαρδιωτικά συμπεράσματα:

– Οι πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές της κυβέρνησης συνιστούν στην πραγματικότητα Αντιμεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και επιταχύνουν την εμφάνιση της κρίσης ίσως και πριν από το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας. 

Η κληρονομιά που αφήνει η παρούσα κυβέρνηση στις επόμενες κυβερνήσεις είναι βεβαρημένη με ένα δυσθεώρητο χρέος που υπερβαίνει το 300% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και αποτελεί αρνητικό «παγκόσμιο ρεκόρ» για τη χώρα μας. Δυστυχώς, οι «κληρονόμοι» Έλληνες πολίτες δεν θα έχουν το «ευεργέτημα της απογραφής», να αποδεχθούν δηλαδή την κληρονομιά χωρίς κίνδυνο για τους ίδιους. Αλλά και η παλαιότερη κυβερνητική πρόταση («δέσμη προτάσεων» Γιαννίτση), το μόνο που κατά τη γνώμη μας θα μπορούσε να επιτύχει θα ήταν να μεταθέσει χρονικά την επερχόμενη κρίση του ασφαλιστικού συστήματος για μια εικοσαετία. 

Και αυτό βέβαια αν θεωρήσουμε για την οικονομία της συζήτησης ότι: 

α) μπορούσε να εφαρμοστεί κατά γράμμα χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, 

β) κατά την εφαρμογή της δεν θα προέκυπταν απρόβλεπτοι εξωγενείς παράγοντες (λ.χ. οικονομική ύφεση) και 

γ) το πολιτικό σύστημα δεν θα έμπαινε στον πειρασμό να «βάλει χέρι» στις οικονομίες του συστήματος, το οποίο θα ήταν πολιτικό παράδοξο με βάση τη μέχρι σήμερα ελληνική πολιτική εμπειρία. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ενώ η κυβέρνηση παραδέχεται, υπό το βάρος των στοιχείων που δίνονται στη δημοσιότητα από τους ειδικούς που αυτή κατά καιρούς εμπιστεύεται (έκθεση Σπράου, έκθεση Βρετανών αναλογιστών κ.ο.κ.), ότι το ασφαλιστικό χρέος ξεπερνά τα 350 δισ. ευρώ, το μέτρα που πρότεινε κατά το παρελθόν –και εγκατέλειψε ήδη– επρόκειτο να καλύψουν, πάντοτε σύμφωνα με τις αισιόδοξες κυβερνητικές εξαγγελίες, μόλις το 1/6 του αναλογιστικού ελλείμματος σε χρονικό διάστημα 25 ετών.

– Δυστυχώς όμως και οι κατά καιρούς τοποθετήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης –όσες δεν στερούνται σοβαρότητας– δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στις διακηρύξεις υποστήριξης του «δημόσιου αναδιανεμητικού χαρακτήρα του συστήματος» και της τριμερούς χρηματοδότησής του από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με το ΚΚΕ, τον Συνασπισμό και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του Δημοσίου (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ). 

Η αρχική (καταρχήν θετική) τοποθέτηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως εμφανίστηκε από την ιστοσελίδα του κόμματος τον Απρίλιο του 2001, ως επίσημη θέση αυτού, αποκηρύχθηκε και εν συνεχεία με συνοπτικές διαδικασίες «εξαφανίστηκε από προσώπου γης». Εκτιμούμε ότι μια μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ είναι αμφίβολο αν θα αγγίξει την «απασφαλισμένη χειροβομβίδα» του Ασφαλιστικού και ότι μάλλον θα την πετάξει στον επόμενο, ελπίζοντας ότι δεν θα σκάσει στα χέρια της. Εκείνο, ωστόσο, που ερμηνευτικά συνάγεται από την παραπάνω στάση της Νέας Δημοκρατίας είναι οι όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις που παίρνει από τις φιλελεύθερες πολιτικές.

– Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα πολιτικά κόμματα αναγνωρίζουν ότι για την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος ένοχος σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι το πολιτικό σύστημα, το οποίο κακοδιαχειρίστηκε και κατά περιόδους καταλήστευσε τις εισφορές των εργαζομένων[iii]. Εντούτοις, την ίδια στιγμή, προκειμένου να υποστηρίξουν την πρότασή τους περί τριμερούς χρηματοδότησης, που με απλά λόγια σημαίνει να χρηματοδοτήσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι (έστω οι κάπως πλουσιότεροι από αυτούς) το ασφαλιστικό χρέος, δεν συνειδητοποιούν ότι όσο η διαχείριση της κοινωνικής ασφάλισης παραμένει κρατική, δηλαδή όμηρος του πολιτικού συστήματος, το πρόβλημα της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης των εισφορών των εργαζομένων θα διογκώνεται μέχρι την τελική του κρίση. Ο λόγος είναι ότι η κακοδιαχείριση των πόρων του ασφαλιστικού συστήματος προκύπτει από τον δημόσιο χαρακτήρα του. Ο δημόσιος και αναδιανεμητικός χαρακτήρας του συστήματος επέτρεψε στους πολιτικούς να βάλουν χέρι στις εισφορές των ασφαλισμένων, δίνοντας το δικαίωμα σύνταξης σε ομάδες πού ουδέποτε συνεισέφεραν (αντιστασιακοί, Πόντιοι κλπ.) και προσφέροντας υπερβολικά συνταξιοδοτικά δικαιώματα στις συντεχνίες των υπερχρεωμένων δημόσιων επιχειρήσεων (ΔΕΚΟ,"ευγενή ταμεία" )κ.α.

Είναι βέβαιο ότι όσο κινούμαστε στη λογική της διατήρησης του υπάρχοντος αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος με αλλαγές απλώς στους κανόνες και στις παραμέτρους του (λ.χ. επιμήκυνση του εργασιακού βίου, αύξηση των εισφορών, μείωση των συντάξεων, αλλοδαποί εργαζόμενοι), οι όποιες μεταρρυθμίσεις σ’ αυτό θα αποδεικνύονται –όπως διδάσκει η διεθνής πραγματικότητα– αναποτελεσματικές και, όσο περνά ο καιρός, περισσότερο επώδυνες για την οικονομία και την κοινωνία.

Οι αρχές της μεταρρύθμισης

Στα ασφαλιστικά συστήματα πολλών χωρών συντελούνται σήμερα μεταρρυθμίσεις λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικές, σε κάποιες περιπτώσεις με σταθερά βήματα και σε άλλες με γοργούς ρυθμούς, ανάλογα με τις πολιτικές, κοινωνικές και δημοσιονομικές ιδιαιτερότητες κάθε χώρας. Παντού όμως η κατεύθυνση της μεταρρύθμισης είναι δεδομένη. Το αναδιανεμητικό σύστημα (pay as you go) σταδιακά εγκαταλείπεται και υιοθετούνται όλο και σε μεγαλύτερη έκταση οι αρχές του κεφαλαιοποιητικού συστήματος (founded)[iv]. Είμαστε πια σε θέση να εκτιμήσουμε τόσο τη διεθνή εμπειρία, όσο και την ελληνική πραγματικότητα.

Η ελληνική ασφαλιστική μεταρρύθμιση θα πρέπει να στηριχθεί, κατά τη γνώμη μας, στις ακόλουθες αρχές:

1. Κάθε ασφαλισμένος θα πρέπει να είναι ιδιοκτήτης της ασφαλιστικής του αποταμίευσης (στην οποία συμπεριλαμβάνεται ασφαλώς και η εργοδοτική εισφορά). Τα ποσά των εισφορών καταχωρούνται σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς.

2. Η διαχείριση των ατομικών συνταξιοδοτικών λογαριασμών γίνεται από Ανώνυμες Εταιρείες Διαχείρισης Συνταξιοδοτικών Λογαριασμών, οι οποίες τελούν υπό αυστηρή κρατική εποπτεία και των οποίων η λειτουργία θα καθοριστεί με ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις.

3. Το σύστημα πρέπει να διασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή ανταποδοτικότητα των καταβαλλόμενων εισφορών, έτσι ώστε κάθε ασφαλισμένος να δικαιούται παροχές ανάλογες με τις εισφορές που κατέβαλε στα χρόνια της εργασίας του. Εξαρχής πρέπει να επιδιωχθεί η σταδιακή αλλά σταθερή μείωση του κρατικού αναδιανεμητικού συστήματος με μακροπρόθεσμο στόχο την πλήρη κατάργησή του.

4. Το σύστημα πρέπει να διασφαλίζει τη μακροχρόνια σταθερότητα των εισφορών, έτσι ώστε να αποφεύγεται η υπέρμετρη επιβάρυνση των νεότερων γενεών. Η αρχή αυτή στοχεύει στη δημιουργία ενός συνταξιοδοτικού συστήματος με ελεγχόμενο κόστος.

5. Το σύστημα πρέπει να ενσωματώνει μηχανισμούς αυτόματης προσαρμογής στο δημογραφικό φαινόμενο της γήρανσης του πληθυσμού. Τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα είναι ασφαλέστερα από τα αναδιανεμητικά απέναντι σε τέτοιους κινδύνους[v].

6. Το σύστημα πρέπει να διέπεται από την αρχή της ελεύθερης επιλογής του ατόμου. Ο εργαζόμενος θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να καθορίζει την ηλικία συνταξιοδότησής του, το τελικό ύψος της παροχής του, τον φορέα διαχείρισης των εισφορών του.

7. Συνακόλουθα το σύστημα δεν πρέπει να θέτει εμπόδια στην κινητικότητα των εργαζομένων, από ένα εργοδότη σε έναν άλλο, από ένα επαγγελματικό τομέα σε έναν άλλο, από μία χώρα-μέλος της ΕΕ σε μία άλλη.

8. Η μεταρρύθμιση του συστήματος δεν θα αγγίξει τους υπάρχοντες συνταξιούχους και τα κατοχυρωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων μέχρι τη στιγμή της μετάβασης στο νέο σύστημα.

9. Ορίζεται για όλους τους ασφαλισμένους κατώτατη εθνική σύνταξη, η οποία καταβάλλεται μετά τη συμπλήρωση ενός κατώτατου ορίου ηλικίας για άνδρες και γυναίκες. Όσοι δεν επιτυγχάνουν να συγκεντρώσουν στους Ατομικούς Λογαριασμούς τους το αναγκαίο κεφάλαιο που θα τους επιτρέπει να πάρουν την κατώτατη σύνταξη, θα επιδοτούνται για τη διαφορά από το Κράτος. Το κόστος της επιδότησης πρέπει να καλύπτεται μέσα από τη γενική φορολογία.

Πίσω από μεγάλες εθνικές αποφάσεις, όπως είναι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος – που η υλοποίησή τους απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις, σημαντικό κόστος και βέβαια μια μεγάλη χρονική περίοδο για την ολοκληρωτική μετάβαση από το παλιό καθεστώς στο νέο κρύβονται απλά ερωτήματα, που στην περίπτωσή μας θα μπορούσαν να είναι και τα εξής:

– Οι εργαζόμενοι θέλουν οι ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνουν να τους ανήκουν από την πρώτη μέρα της εργασίας τους μέχρι και την τελευταία ή προτιμούν να χάνονται στη μαύρη τρύπα του αδηφάγου, αδιαφανούς και διεφθαρμένου κρατικού ασφαλιστικού συστήματος;

– Οι εργαζόμενοι επιθυμούν να διαμορφώνουν οι ίδιοι το συνταξιοδοτικό τους μέλλον, να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή το ύψος της σύνταξης που θα πάρουν, όποτε αυτοί το θελήσουν ή εμπιστεύονται την απρόσωπη και δυσκίνητη γραφειοκρατία;

– Μπορεί το ασφαλιστικό σύστημα από κομματική εργαλείο και όργανο δημαγωγίας, από μηχανισμός μιας άδικης ανακατανομής υπέρ των οργανωμένων συμφερόντων να γίνει μοχλός οικονομικής ανάπτυξης και φορέας που θα επιτρέψει στους εργαζομένους να συμμετέχουν ουσιαστικά στην οικονομική ζωή της χώρας[vi]; j

Σε μας είναι προφανές ότι το ασφαλιστικό ζήτημα είναι το κρισιμότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας από οικονομική και κοινωνική άποψη. Η προτεινόμενη μεταρρύθμιση εκτιμούμε ότι είναι σε θέση να μετατρέψει το ζήτημα των συντάξεων από πρόβλημα και βραδυφλεγή βόμβα σε μοχλό οικονομικής ανάπτυξης, να αποκαταστήσει τη δεδομένη και ανυπόφορη (διαγενεαλογική και ενδογενεαλογική) κοινωνική αδικία, και να δημιουργήσει ελεύθερους και οικονομικά ενεργούς πολίτες. Αλλά μια τόσο μεγάλη μεταρρύθμιση επιβάλλεται είτε από μια φωτισμένη πολιτική ηγεσία, είτε από ενήμερους και ενεργούς πολίτες. Στην περίπτωσή μας υπάρχει ελπίδα για τις συντάξεις μόνο εάν παραμεριστεί η θεωρία του πολιτικού κόστους, σύμφωνα με την οποία το πολιτικό σύστημα δεν εκτίθεται στον κίνδυνο που ενέχουν οι ρηξικέλευθες αποφάσεις.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα υπάρξουν εξελίξεις προς την κατεύθυνση των προτάσεών μας σύντομα. Γι’ αυτό, πόσο γρήγορα θα αναληφθούν πρωτοβουλίες ώστε να αποφευχθεί η επερχόμενη κρίση του ασφαλιστικού συστήματος θα εξαρτηθεί τελικά από τον βαθμό ωριμότητας των πολιτών και της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Κατά συνέπεια, η ευκαιρία που μας έδωσε ο εκδότης των Τάσεων να κοινοποιήσουμε ευρύτερα τις προτάσεις μας ευχόμαστε να γίνει απαρχή ενός συστηματικού δημόσιου διαλόγου επί του σημαντικού αυτού θέματος.

* Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

** Οικονομολόγος.

*** Δικηγόρος.

[i] www.actuary.grlgreeklssrepon.htm
[ii] Έκθεση Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, Βήμα 12.6.2003. Eurostat 2000, Economic Surveys, Greece, OECD 1997 και Ημερησία 3.12.2000 «Έκθεση Βόμβα του ΟΟΣΑ για το ασφαλιστικό».
[iii] «Το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης στην Ελλάδα», εκδ. ΓΣΕΕ 2000, σελ. 13-15.
[iv] Merrill Lynch «European Pension Reforms, Three Fundamental Questions: To fund or not to Fund, DC or OΒ. Public or Private» Jan Mantel 16.9.1999.
[v] World Bank Policy Research Report, Averting the Old Age Crisis Policies to Protect the Old and Promote Groth (New York: Oxford University Press, 1994).
[vi] Επισημαίνουμε, ότι η μέση ετήσια καθαρή απόδοση επενδύσεων του ασφαλιστικού συστήματος της Χιλής, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία από το έτος 1962 (χρονιά έναρξης του κεφαλαιοποιητικού συστήματος μέχρι το 1998), ανέρχεται στο εντυπωσιακό ποσό ατό 11,3% και ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης της χιλιανής οικονομίας υπερδιπλασιάστηκε, αγγίζοντας το 6,5% (πηγή: International Center of Pension Reform 1999) και José Piñera «The Success of Chile's Privatized Social Security», Cato Policy Report (July-August 1995).

Ψυχρολουσία από τα Σκόπια στην Ελλάδα για το όνομα…

Ψυχρολουσία για την Ελληνική διπλωματία από τα Σκόπια καθώς σύμφωνα με πληροφορίες όλες οι κινήσεις καλής θέλησης του Νίκου Κοτζιά  και οι σχεδιασμοί της Ελληνικής πλευράς για την επίτευξη συμβιβασμού  στο θέμα της ονομασίας, φαίνεται να πέφτουν στο κενό, με την ΠΓΔΜ να προωθεί στην «πλάτη» της Αθήνας τη δική της εναλλακτική «φόρμουλα».

Από ένα μπαράζ ανοιγμάτων προς τα Σκόπια ο Νίκος Κοτζιάς συναντήθηκε με τον ομόλογο του Nikola Poposki στις Βρυξέλλες, αλλά η σκοπιανή πλευρά εμφανίστηκε  με  μια ακραία πρόταση την οποία φρόντισε να δημοσιοποιήσει αμέσως μετά εκθέτοντας την Ελληνική πλευρά. 

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του σκοπιανού ΥΠΕΞ κατά την συνάντηση των κ. Κοτζια και Poposki  συζητήθηκε η «υπέρβαση του πολύχρονου εμποδίου και η έναρξη διαπραγματεύσεων για ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στην ΕΕ, η εξάλειψη  των εμποδίων σε αυτήν την πορεία, καθώς και οι θετικές επιπτώσεις που αυτό θα είχε στις προσπάθειες για υπέρβαση της διαφοράς για το όνομα». 

Ο κ. Poposki αποκαλύπτει ουσιαστικά ότι οι συζητήσεις με την Αθήνα εστιάζονται σε φόρμουλα η οποία θα προβλέπει την ανατροπή της έως τώρα Ελληνικής πολιτικής, καθώς θα δοθεί το πράσινο φως για την  έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων (στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου) της ΠΓΔΜ με την Ε.Ε. και αυτή η κίνηση θα «έχει θετικές επιπτώσεις» και στην επίλυση της διαφοράς για το όνομα.

Δηλαδή η Ελλάδα θα καταθέσει  το ποιο ισχυρό ίσως όπλο που διαθέτει, με αντάλλαγμα τη... συνέχιση των συνομιλιών. Η δήλωση του κ. Poposki παραπέμπει σε φόρμουλες που είχαν μπει στο  τραπέζι στο παρελθόν, οι οποίες όμως είχαν απορριφθεί καθώς συνέδεαν την λύση του θέματος της ονομασίας στο απώτερο μέλλον με την τελική ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.

Η Αθήνα πάντως αναμένεται να αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες το επόμενο διάστημα για  να πείσει τους εταίρους για την  ορθότητα της συνέχισης της πολιτικής της αλλά και να εξηγήσει ότι το αδιέξοδο έχει δημιουργηθεί από την αδιαλλαξία της άλλης πλευράς που το περισσότερο που δέχεται είναι μια μορφή διπλής ονομασίας.

Εφόσον οι εκλογές στα Σκόπια διεξαχθούν ομαλά και αποκατασταθεί η πολιτική ομαλότητα στη χώρα, τότε όλο το βάρος των πιέσεων από την διεθνή κοινότητα θα στραφεί στην Ελλάδα για να επιτευχθεί η ένταξη της χωράς στο ΝΑΤΟ και η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε., καθώς θεωρούν ότι αυτό θα στηρίξει ακόμη περισσότερο την σταθερότητα στην χώρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Poposki  την Δεύτερα παρακάθισε σε πρόγευμα  στο ξενοδοχείο Sofitel των Βρυξελλών  που οργάνωσαν οι υπουργοί  εξωτερικών  της Αυστρίας και της Ουγγαρίας Sebastian Kurz και Péter Szijjártó  παρουσία και άλλων υπουργών εξωτερικών.
Σύμφωνα  με τα σκοπιανά ΜΜΕ οι δυο Ευρωπαίοι υπουργοί εξήραν την συνεισφορά της «Μακεδονίας» στην ανακοπή του προσφυγικού ρεύματος (σ.σ. κλείνοντας τα σύνορα με την Ελλάδα) και εξέφρασαν την πλήρη στήριξη τους στην διαδικασία  εξομάλυνσης της πολιτικής κατάστασης στα Σκόπια. Και οι δυο υπουργοί όπως και άλλοι που συμμετείχαν στο πρόγευμα , δήλωσαν ότι πρέπει να προχωρήσει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας…

Η σκοπιανή πλευρά ελπίζει ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν ομαλά στις 24 Απριλίου ώστε να υπάρχει έστω και ο λίγος χρόνος που απαιτείται  μέχρι να διαμορφώσει η Κομισιόν την Έκθεση της για την ΠΓΔΜ (την οποία δεν είχε δημοσιοποιήσει τον Οκτώβριο) και η οποία αναμένεται να είναι θετική . Ο κ. Poposki μάλιστα επεσήμανε ότι με αυτή την θετική Έκθεση που θα συστήνει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων , οι «φίλοι» της χώρας θα μπορέσουν να υποστηρίξουν στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

πηγή:http://www.liberal.gr

Ο «πανικός» της Τουρκίας θα εκτραπεί στο Αιγαίο;

(Φωτ.: Μια κρίση όπως αυτή των Ιμίων του 1996 θα μπορούσε να βάλει την Τουρκία ξανά στο παιχνίδι της Μέσης Ανατολής, εγείροντας διλήμματα στις εμπλεκόμενες πλευρές για το αν η Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να δοθεί ως αντάλλαγμα στην Τουρκία προκειμένου να πάψει να αποζητά ρόλο στη Συρία και στη Μέση Ανατολή.)

Του Αλέξανδρου Δρίβα*

Στις διεθνείς σχέσεις, οι χώρες που έχουν συνοριακές διαφορές τηρούν πάντα ένα προφίλ φόβου και καχυποψίας η μία για την άλλη. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αρκετοί πρόεδροι των ΗΠΑ άφηναν να εννοηθεί στην αμερικανική κοινή γνώμη πως η ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) είναι «πιο ισχυρή, πιο πανούργα και επαρκέστερα προετοιμασμένη». Αυτή η έννοια που περιγράφει αυτού του είδους την καχυποψία αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως «hostility».

Η ιστορία της ελληνο-τουρκικής διένεξης παρουσιάζει επίσης τέτοια στοιχεία. Ο λόγος που πολλές φορές οι ίδιες οι κυβερνήσεις επιλέγουν αυτήν τη μορφή κλιμάκωσης καχυποψίας στην κοινή τους γνώμη είναι γιατί στοχεύουν στη δημιουργία ενός κλίματος συσπείρωσης. Στην Τουρκία, που το έλλειμμα της δημοκρατίας είναι πολύ μεγάλο, αυτή η καχυποψία μπορεί να θρέφεται συνεχώς. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν όρια στο προαναφερθέν πλαίσιο. Η Ελλάδα, είναι η συντηρητική δύναμη του υπάρχοντος status quo και η Τουρκία η αντίστοιχη αναθεωρητική. Υπάρχουν σημάδια που μας δείχνουν ότι η Τουρκία έχει περιέλθει σε πανικό και αυτός ο πανικός είναι πιθανόν να διοχετευθεί στο Αιγαίο.

Οι Κούρδοι της Συρίας περάσαν τον Ευφράτη

Αν έναν χρόνο πριν κάποιος σύμβουλος του Ταγίπ Ερντογάν του έλεγε ως πιθανά όσα έχουν λάβει χώρα σε μια περιοχή που η Τουρκία ήθελε να φέρει υπό την επιρροή της, τότε πιθανόν να του έλεγε πως του περιγράφει τον τουρκικό εφιάλτη. Παρόλα αυτά, η Τουρκία δοκιμάζει τις συνέπειες της φιλόδοξης στρατηγικής της. Η Μόσχα επέλεξε να χτυπήσει την Τουρκία στο ζήτημα των Κούρδων και η αστάθεια στη χώρα μπορεί να θεωρείται σίγουρη, καθώς αναμένουμε περαιτέρω καταπίεση των Κούρδων της Τουρκίας από το ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης). Η ένωση των Κούρδων της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ αποτελεί εφιάλτη για την Άγκυρα. Τα τουρκικά παράπονα της Τουρκίας προς τις ΗΠΑ δεν εισακούονται από την Ουάσινγκτον, καθώς η τελευταία δε θέλει σε καμία περίπτωση να παρέμβει σε μια περιοχή που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί. Αυτός άλλωστε είναι και ο βασικός λόγος που οι ΗΠΑ δεν αντιδρούν ιδιαίτερα στη ρωσική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Η περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και η οικονομία της δέχεται συνεχείς πληγές, έμμεσες και άμεσες, ενώ η διεθνής εικόνα της είναι συνυφασμένη με τη στήριξη του Daesh (του γνωστού ISIS).

Θυμόμαστε τον Thomas Schelling

Ο Νορβηγός νομπελίστας (οικονομολόγος) προσέφερε στις διεθνείς σχέσεις μια νέα ρεαλιστική κατεύθυνση. Τον στρατηγικό ρεαλισμό. Το περιεχόμενο αυτής της θεωρίας αναλώνεται στην παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου σκεπτικού που συμβάλλει στη δημιουργία ενός διαπραγματευτικού πλαισίου. Ο Schelling, παίρνοντας στοιχεία από τον Ψυχρό Πόλεμο, στο έργο του «The Strategy of Conflict», αναφέρει πως η απειλή χρήσης βίας είναι πολύ πιο αποτελεσματική από τη χρήση αυτής. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να γνωρίζουμε καλά «τι πονάει» τον αντίπαλο και να τον φέρουμε να επιλέξει ο ίδιος αυτό που εμείς επιθυμούμε. Αυτό που έχει αξία στο προκείμενο ζήτημα με την Τουρκία και αναφέρεται εντός της θεωρίας είναι μια προϋπόθεση μιας πετυχημένης διαπραγμάτευσης. Ο νομπελίστας οικονομολόγος θεωρεί πως για να πετύχει μια διαπραγμάτευση υπέρ μιας δύναμης δεν αρκεί η απειλή προς τον αντίπαλο. Χρειάζεται το μέλος που απειλεί να παράσχει μια ανεκτή διέξοδο στη χώρα που απειλείται, έτσι ώστε να μην αντιδράσει σαν λιοντάρι στο κλουβί (όπως χαρακτηριστικά λέει).
Στο κομμάτι της νεο-οθωμανικής πολιτικής, η Τουρκία φαίνεται να μην έχει κατοχυρώσει ανεκτή διέξοδο που θα της δίνει το δικαίωμα να έχει λόγο στη Συρία στην επόμενη μέρα. Το ζήτημα της Συρίας έχει άμεσες επιπτώσεις στο Κουρδικό. Ταυτόχρονα, οι Σουνίτες σύμμαχοί της (Σαουδική Αραβία, Κατάρ) έχουν οικονομικά προβλήματα και, συν τοις άλλοις, έχουν να αντιμετωπίσουν την κρίση με το Ιράν. Η Τουρκία μοιάζει απομονωμένη και χωρίς να έχει την πολυτέλεια άλλων «διαμεσολαβήσεων». Αν λοιπόν δεν υπάρχει ανεκτή διέξοδος, τι γίνεται; Ο Αννίβας ο Καρχηδόνιος είχε αναφέρει πως αν δεν υπάρχει δρόμος, τότε θα τον δημιουργήσουμε. Αυτή η ρύση φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ελκυστική για την Τουρκία, που παραδοσιακά εξάγει και μεταφέρει κρίσεις που την αφορούν.

Ξανά στο δυτικό της βάθος η Άγκυρα με τη χρήση εκβιασμών

Η Τουρκία ακολουθεί πάγια τη στρατηγική της έντασης όταν τα εσωτερικά της προβλήματα την κυκλώνουν. Παρόλα αυτά, όπως έχει δείξει η εμπειρία, αυτή η στρατηγική ακολουθείται υβριδικά από την Τουρκία. Δημιουργεί την ένταση και, ακολούθως, προβάλλει τον εαυτό της ως μέρος της λύσης της κρίσης που η ίδια δημιούργησε. Αν η ανατολική πολιτική έχει ήδη αποτύχει, η Τουρκία θα στραφεί στη δυτική της πλευρά. Εκεί, θεωρεί πως έχει αντιπάλους τους οποίους μπορεί να εκβιάσει (Ελλάδα, Κύπρο, Ευρωπαϊκή Ένωση). Ειδικά στο προσφυγικό ζήτημα, η Τουρκία ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα από την Ε.Ε, η οποία δεν είχε ποτέ επεξεργαστεί ένα σχέδιο που θα αντιμετώπιζε κρίσεις στην ευρύτερη γειτονιά της. Σε μια περίοδο που ΗΠΑ και Ρωσία περιφρονούν την Τουρκία, το ΑΚΡ θεωρεί πως αν απειλήσει σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα, θα λάβει ανταλλάγματα στα οποία εντάσσονται οι ελληνοτουρκικές διαφορές και το ζήτημα της Κύπρου. Παράλληλα, μια κρίση όπως αυτή των Ιμίων του 1996 θα μπορούσε να βάλει την Τουρκία ξανά στο παιχνίδι της Μέσης Ανατολής, εγείροντας διλήμματα στις εμπλεκόμενες πλευρές για το αν η Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να δοθεί ως αντάλλαγμα στην Τουρκία προκειμένου να πάψει να αποζητά ρόλο στη Συρία και στη Μέση Ανατολή.

Ελληνική και κυπριακή πολιτική κατάσταση και ο τουρκικός στόχος για τορπιλισμό της Τριμερούς

Τα σενάρια για δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης στην Ελλάδα πληθαίνουν. Στην Κύπρο επέρχονται βουλευτικές εκλογές. Η Τουρκία, όταν διεξάγονται εκλογές σε Ελλάδα και Κύπρο, φροντίζει να υπενθυμίζει στις επανεκλεγείσες ή νεοεκλεγείσες κυβερνήσεις πως οι διεκδικήσεις της παραμένουν στο ακέραιο. Πέρυσι η Τουρκία εξέδωσε μια προκλητική ΝΟΤΑΜ (Notice to Airmen - ειδοποίηση προς αεροναυτιλλομένους) που δέσμευε σχεδόν όλο το Αιγαίο, μόλις λίγες μέρες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης. Η κρίση των Ιμίων το 1996 ήταν επίσης ένα τουρκικό «καλωσόρισμα» στην κυβέρνηση Σημίτη. Όλες αυτές οι τουρκικές «συνήθειες» εξυπηρετούνται από μια περιφερειακή συγκυρία που θα διευκόλυνε τον γεωπολιτικό της απεγκλωβισμό. Σε λίγες μέρες αναμένουμε και την Τριμερή μεταξύ Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ.

Η Άγκυρα, με το ζήτημα της Συρίας να έχει πάρει επικίνδυνη τροπή για την ίδια, με τον Κόλπο να φλέγεται, τη Ρωσία να κλιμακώνει τα αντίμετρα εναντίον της και την τιμή των φυσικών πόρων να αυξάνεται σε μια περίοδο που η οικονομία της ματώνει, θα προσπαθήσει να παρέμβει δυναμικά στις συζητήσεις που αφορούν τους ενεργειακούς πόρους. Στο βάθος, η Τουρκία θα προσπαθήσει να φέρει τριβές στις συνεννοήσεις του Ελληνισμού με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, καθώς, κατά την οπτική της, αυτές οι συνεργασίες έχουν «αντιτουρκικό» χαρακτήρα και έχουν ως στόχο την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό των τουρκικών συμφερόντων. Σημαντικός παράγοντας είναι πως το Αιγαίο έχει καταστεί πύλη προσφύγων και η Τουρκία θα εξυπηρετούσε περισσότερο τα συμφέροντά της, αν δημιουργούσε μια ένταση με την Ελλάδα στο Αιγαίο για ζητήματα που άπτονται την έρευνα και τη διάσωση, προσπαθώντας να πάρει ακόμη περισσότερο με το μέρος της εκείνες τις ευρωπαϊκές φωνές που δεν αφουγκράζονται την ελληνική ανησυχία. Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος οφείλουν να ορίσουν το 2016 ως έτος σταθμό αναφορικά με τις σχέσεις τους με την Τουρκία. Ειδικά στην Ελλάδα, όποιο κυβερνητικό σχήμα λάβει χώρα οφείλει να θεωρήσει τα ελληνο-τουρκικά ως ύψιστη προτεραιότητα.

Η Τουρκία, «βιάζεται» τόσο για το Κυπριακό, όσο και για τις Ελληνοτουρκικές διαφορές, καθώς γνωρίζει πως η ανισορροπία δυνάμεων υπέρ της δε θα ισχύει εσαεί. Όσο περνούν οι μήνες, η Άγκυρα θα ασχολείται με όλο και περισσότερα διεθνοποιημένα ζητήματα εντός της, που θα αφορούν την ίδια της την ύπαρξη και αυτή είναι μια σημαντική παράμετρος που πρέπει να υπολογίζουμε.

* Ο κ. Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Παν/μιο Πελοποννήσου - συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ).

πηγή:liberal.gr

Ονειρεύθηκα το 2016

Της Μαρίας Χούκλη

Λαχταρώ μια κανονική χρονιά.

Επιθυμώ όσο τίποτα να νιώσω ότι δεν γλιστράμε πάνω σε λεπτή επιφάνεια πάγου, που όπου να ‘ναι θα σπάσει και θα μας καταπιεί.

Να μην σηκώνεται κάθε τόσο κακός αέρας που στροβιλίζει τα κρίματά μας και δεν μας αφήνει να δουλέψουμε, να σχεδιάσουμε, να ζήσουμε.

Εύχομαι να πάρει επ' αόριστον αναβολή το αίσθημα ότι βαδίζουμε στα τυφλά και ξιφίζουμε στο κενό.

Να πάψει επιτέλους η εποχή της πτώσης, να μιλήσουμε σωστά για τα καίρια και να συνεννοηθούμε ως κοινωνία έστω κατ' ελάχιστον.

Θα ήθελα να αρθεί το απαγορευτικό στην ελπίδα και ο καιρός να γίνει εύκρατος.

Να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και να αφοπλίσουμε κάθε ψευτο-δίλημμα που μας τρομάζει.

Να αντικατασταθούν το όμορφα ψέματα από αλήθειες έστω και άσχημες.

Δεν υπάρχουν πια μυστικά. Τα μάθαμε, χάνοντας.

Εξοικειωθήκαμε τόσο με τον γκρεμό και ξεχάσαμε πως δεν είναι νομοτέλεια η επιβίωση, αλλά καταδίκη να μην περιμένεις τίποτα από κάθε καινούργια μέρα.

Προσδοκώ οι αριθμοί να μην μετρούν ανέχειες, δανεικά, φόρους, και χρέη αλλά ευημερία για τους πολλούς κερδισμένη με κόπο, κανόνες, νου και όραμα.

Ηττηθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια, κάπως πρέπει να γονιμοποιήσουμε τις απώλειες.

Να απομονώσουμε ό,τι και όσους καταβροχθίζουν τις εναπομείνασες ικμάδες της χώρας.

Θα ήθελα μια χρονιά με ευαισθησία απο τους λογικούς και ρεαλισμό απο τους ιδεο-συγχυσμένους.

Να διαφωνούμε για το χτίσιμο όχι για το γκρεμισμα.

Να συναντιόμαστε σε fora απροκατάληπτα και να επιχειρηματολογούμε ελεύθερα, χωρίς λιθοβολισμούς.

Να επιδιώξουμε να νικήσουμε και όχι μόνο να αντέχουμε.

Ονειρεύομαι μια χρονιά που θα αποφασίσουμε ποιοι είμαστε, τι μπορούμε και πως θα φτιάξουμε το μέλλον μας.

Να γράψουμε την καινούργια σελίδα της ζωής μας έτσι που να βγάζει νόημα.

Δεν περιμένω θαύματα ούτε παγκόσμια ειρήνη...

Δικαιούμαι, όμως, όπως όλοι μας άλλωστε, την πρώτη του Νέου Χρόνου να γίνω για λίγο παιδί και να ζητώ το ανέφικτο.

Υγεία και μην το βάζετε κάτω.

πηγή:liberal.gr,

ΕΛΛΑΔΑ: Η Χώρα του Φλου, όπως ο Μπάμπης!

Τόσα χρόνια θέλαμε την Ευρώπη να αναλαμβάνει τη φύλαξη των εξωτερικών της συνόρων, άρα και των δικών μας. Κανονικά θα έπρεπε να ανοίγουμε σαμπάνιες και πλήθη επενδυτών να συρρέουν τώρα στη χώρα, αφού βγαίνει από τη μέση ένα αγκάθι ετών. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Ίσως μας διαφεύγουν και πάλι ορισμένες μικρές λεπτομέρειες…

Δεν είναι κακό να αναλάβει η ευρωπαϊκή ακτοφυλακή τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων μας. Ήταν κάτι που ζητούσαμε οι ίδιοι επί σειρά ετών, όταν θέλαμε να δείξουμε στην Ευρώπη ότι η απειλή της ασφάλειας μας από την Τουρκία είχε επιπτώσεις και στην Οικονομία μας. Ούτε και οι κοινές περιπολίες με την Τουρκία είναι πρόβλημα, καθώς οι προσφυγικές ροές μπορούν να ελεγχθούν μόνο με συνεργασία. Προς τι, λοιπόν, οι όποιες αντιδράσεις;

Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα και με αφορμή το προσφυγικό καλείται να κλείσει άρον-άρον όλα τα εθνικά θέματα. Είναι η χειρότερη εποχή για να συμβεί κάτι τέτοιο, ακριβώς λόγω της κακής οικονομικής μας κατάστασης. Δεν είμαστε σε θέση ούτε καν να ασκήσουμε βέτο και δεν μπορούμε να στηρίξουμε οικονομικά οποιαδήποτε προσπάθεια έμπρακτης υποστήριξης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Κι όλα αυτά συμβαίνουν για δύο λόγους: Εξαιτίας της κρίσης και μιας ακατανόητης πολιτικής δεκαετιών.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν επί σειρά δεκαετιών μία πολιτική στρουθοκαμηλισμού σε σχέση με τα εθνικά θέματα. Δεν θέλησαν να δώσουν λύσεις και προτίμησαν μία «λογική φλου» σε όλα. Ναι μεν μπορούμε να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα, για παράδειγμα, από τα 6 μίλια, αλλά δεν το κάναμε. Το ότι δεν το τολμήσαμε επί τόσες δεκαετίες να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που μας έδινε το διεθνές δίκαιο δημιουργεί πολλά ερωτήματα μεταξύ των συνομιλητών μας σε διάφορους οργανισμούς. Πιστεύουν ότι το γεγονός αυτό ενισχύει κατά κάποιο τρόπο τις θέσεις των αντιπάλων μας. Είναι σαν να έχει καταπατήσει ένας γείτονας τη μισή μας αυλή κι εμείς να μην τολμούμε να μετακινήσουμε το σύρμα. Έπειτα από 25 χρόνια το δικαστήριο μπορεί να αποφασίσει σε βάρος μας. Το παράδειγμα είναι σίγουρα υπεραπλουστευμένο και δεν ισχύει 100%, αλλά ο χρόνος δεν λειτουργεί υπέρ μας.

Δεν ενεργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, επειδή δεν θέλαμε να δημιουργήσουμε προβλήματα στην περιοχή, επειδή μας το ζητούσαν επιτακτικά οι μεγάλες δυνάμεις, επειδή δεν είχαμε τη στρατιωτική ισχύ για να επιβάλλουμε το δίκιο μας. Η ουσία είναι ότι μέχρι σήμερα τα έχουμε αφήσει όλα στο φλου, όπως συνήθως κάνουμε με σχεδόν όλα τα πράγματα που επηρεάζουν σοβαρά τη ζωή μας και την πορεία αυτής της χώρας. Πιθανότατα να μην μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Δυστυχώς για μας, όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν θελήσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ακόμη και σε περιόδους που η Ελλάδα ήταν πραγματικά ισχυρή και οι αντίπαλοί μας βρισκόντουσαν σε εμφανή αδυναμία.

Το επικίνδυνο, λοιπόν, δεν είναι ότι έρχονται οι Ευρωπαίοι να αναλάβουν τη φύλαξη των εξωτερικών μας συνόρων, αλλά ότι δεν έχουμε καθορίσει εδώ και καιρό ποια ακριβώς είναι αυτά τα εξωτερικά μας σύνορα. Κι εκ των πραγμάτων εναποθέτουμε στην Ευρώπη να καθορίσει αυτή για λογαριασμό μας σε έναν μελλοντικό χρόνο τα εξωτερικά μας σύνορα. Όταν όμως η Ευρώπη διαπραγματευτεί με την Τουρκία, τα εξωτερικά μας σύνορα θα είναι ένα από τα θέματα που θα μπουν εκείνη την ώρα στο τραπέζι. Παζάρι θα γίνει και στο παζάρι αυτό δεν είναι μόνο τα σύνορα τα οποία θα διαπραγματευτεί η Ευρώπη με την Τουρκία. Κάτι θα δώσει η Ευρώπη και κάτι θα πάρει. Σωστά μαντεύετε…

Αλλά εδώ μιλάμε για φύλαξη και μάλιστα σε ένα χάρτη που θα το διαβάζουν διαφορετικά οι Ευρωπαίοι, διαφορετικά οι Τούρκοι και διαφορετικά εμείς. Σε ποια όρια επιχειρεί η κάθε δύναμη; Κι εν πάση περιπτώσει, εδώ μιλάμε για φύλαξη. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η προστασία. Τι θα κάνει, δηλαδή, η ενιαία ευρωπαϊκή δύναμη, αν οι Τούρκοι αποφασίσουν να κατασκηνώσουν σε ένα νησί; Θα πουν ότι αυτό είναι εκτός των αρμοδιοτήτων μας. Και τι θα μπορούν να κάνουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, όταν η ανάληψη της φύλαξης των συνόρων μας από τους Eυρωπαίους θα τις έχουν στην πράξη απονευρώσει;

Υπάρχει κι ένα ακόμη σημείο που αξίζει της προσοχής μας. Η εμπλοκή της Ευρώπης σε θέματα ασφάλειας δημιουργεί βάσιμα ερωτήματα για την τύχη μιας ολόκληρης βιομηχανίας που κοστίζει δισεκατομμύρια στην ελληνική οικονομία: Ενενήντα χιλιάδες άνδρες και γυναίκες εργάζονται σήμερα στις ένοπλες δυνάμεις και η χώρα παραδοσιακά είναι ένας από τους καλύτερους πελάτες των εταιρειών όπλων!

Ακόμη και σήμερα που βιώνουμε συνθήκες χρεοκοπίας, η Ελλάδα ξοδεύει ολόκληρους ΕΝΦΙΑ για να συντηρεί οπλικά συστήματα αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Όλο αυτό το πολιτικοστρατιωτικό σύμπλεγμα που ασχολείται σήμερα με την ασφάλεια της χώρας, στον βαθμό που ασχολείται, πλήττεται από τις εξελίξεις. Θα μπορούσαμε να βάλουμε στο τραπέζι των συζητήσεων τις δαπάνες αυτές που ήδη κάνουμε και να έχουμε στο τέλος πολιτικά οφέλη. Να πούμε δηλαδή στους Ευρωπαίους: «Θέλετε να την πείτε ευρωπαϊκή ακτοφυλακή; Να την πείτε έτσι, αλλά θα την αναλάβουμε εμείς, γιατί εμείς μπορούμε καλύτερα. Και για να το κάνουμε αυτό και να σας βγάλουμε από μπελάδες, εσείς θα μας δώσετε εκείνο». Αλλά στο τέλος ούτε αυτό θα κάνουμε. Όπως δεν το κάναμε στο παρελθόν! Είμαστε ικανοί να αναλάβουμε το κόστος, να συνεχίσουμε να επιβαρύνουμε τον προϋπολογισμό μας με τεράστια ποσά και να μην κερδίσουμε το παραμικρό. Ανέκαθεν προσφέραμε τα πάντα στους συμμάχους μας και δεν διεκδικούσαμε κάτι ουσιαστικό ως αντάλλαγμα. Ήμασταν σε όλα μας γενναιόδωροι ή απλά οπαδοί του φλου!  Ό,τι πάει και όπως έρθει…

Θα περιμένουμε να δούμε τι ακριβώς θα αποφασίσει η Ευρώπη για όλα αυτά τα θέματα. Συνήθως στις λεπτομέρειες κρύβεται ο διάβολος και έτσι χρειάζεται να εξετάσουμε όλες τις ενότητες και υποενότητες των κειμένων που θα προκύψουν. Από την άλλη, σε μία χώρα που εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί ο λαϊκισμός, αρχίζουμε σιγά - σιγά να καταλαβαίνουμε τις συνέπειες. Το ότι έχουν έρθει όλοι οι λογαριασμοί μαζεμένοι ήταν επίσης αναμενόμενο! Οι άλλοι δεν λειτουργούν με βάση το «δεν βαριέσαι, αδελφέ». Σε αντίθεση με εμάς, έχουν και στρατηγική και σχέδιο και συμμάχους. 

Επειδή ακριβώς διαπραγματεύονται κάθε φορά. Τα πάντα! Δεν είναι στη σφαίρα του φλου…

Θανάσης Μαυρίδης

πηγή:thanasis.mavridis@liberal.gr