Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013
Τιμή στους 317 του Κομμένου.
Πηγή: Δήμος Αρταίων, google
Ολοκληρώνονται με λαμπρότητα την Παρασκευή 16 Αυγούστου οι Εκδηλώσεις Μνήμης και απόδοσης τιμής στους 317 εκτελεσμένους του Κομμένου από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα κατοχής. Συμπληρώνονται φέτος 70 χρόνια από εκείνο το ματωμένο πρωινό της Δευτέρας 16 Αυγούστου 1943, όταν οι στρατιώτες του 12ου λόχου της 1ης Μεραρχίας Εντελβάις μετέτρεψαν το χωριό σε ολοκαύτωμα και έσπειραν το θάνατο και τη φρίκη στους ανυποψίαστους, άοπλους και ανυπεράσπιστους κατοίκους του.
Τη μνήμη των νεκρών του Κομμένου θα τιμήσουν με την παρουσία τους, πέραν των επίσημων εκπροσώπων του γερμανικού κράτους και των ελληνικών οργανώσεων, ο Gunter Baby Sommer, η Γερμανίδα ποιήτρια Μάριον Σνάιντερ, ο διευθυντής του τζαζ φέστιβαλ της Δρέσδης Στέφεν Γουάιλντ, ο καθηγητής ιστορίας Στέφαν Στράκε, διοργανωτής αντιναζιστικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στη Γερμανία, ο εκπρόσωπος του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα Δαμιανός Βασιλειάδης, ο πρόεδρος των θυμάτων Ολοκαυτώματος Καλαβρύτων Χαρίλαος Ερμείδης κλπ.
Το πρόγραμμα κορυφώνεται το βράδυ της Παρασκευής με τη συναυλία του Gunter Baby Sommer στην πλατεία του Κομμένου. Ο μεγάλος Γερμανός κρουστός, ο οποίος βρίσκεται ήδη στο Κομμένο, θα αποδώσει με τη συνεργασία της Αρτινής ηθοποιού Θεοδώρας Θεοχάρη κείμενα από το βιβλίο του Δημήτρη Βλαχοπάνου «Αγαπημένη μου αδελφή Αλεξ...».
Τιμή στους 317 του Κομμένου, με συναυλία του Gunter Baby Sommer
Ολοκληρώνονται με λαμπρότητα την Παρασκευή 16 Αυγούστου οι Εκδηλώσεις Μνήμης και απόδοσης τιμής στους 317 εκτελεσμένους του Κομμένου από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα κατοχής. Συμπληρώνονται φέτος 70 χρόνια από εκείνο το ματωμένο πρωινό της Δευτέρας 16 Αυγούστου 1943, όταν οι στρατιώτες του 12ου λόχου της 1ης Μεραρχίας Εντελβάις μετέτρεψαν το χωριό σε ολοκαύτωμα και έσπειραν το θάνατο και τη φρίκη στους ανυποψίαστους, άοπλους και ανυπεράσπιστους κατοίκους του. Τη μνήμη των νεκρών του Κομμένου θα τιμήσουν με την παρουσία τους, πέραν των επίσημων εκπροσώπων του γερμανικού κράτους και των ελληνικών οργανώσεων, ο Gunter Baby Sommer, η Γερμανίδα ποιήτρια Μάριον Σνάιντερ, ο διευθυντής του τζαζ φέστιβαλ της Δρέσδης Στέφεν Γουάιλντ, ο καθηγητής ιστορίας Στέφαν Στράκε, διοργανωτής αντιναζιστικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στη Γερμανία, ο εκπρόσωπος του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα Δαμιανός Βασιλειάδης, ο πρόεδρος των θυμάτων Ολοκαυτώματος Καλαβρύτων Χαρίλαος Ερμείδης κλπ.
Το πρόγραμμα κορυφώνεται το βράδυ της Παρασκευής με τη συναυλία του Gunter Baby Sommer στην πλατεία του Κομμένου. Ο μεγάλος Γερμανός κρουστός, ο οποίος βρίσκεται ήδη στο Κομμένο, θα αποδώσει με τη συνεργασία της Αρτινής ηθοποιού Θεοδώρας Θεοχάρη κείμενα από το βιβλίο του Δημήτρη Βλαχοπάνου «Αγαπημένη μου αδελφή Αλεξ...».
Ιστορικό Επετειολόγιο
Πηγή: army.gr
15/08/1904. Είσοδος του σώματος του οπλαρχηγού Παντελή Κόκκινου στον αγώνα
Ανταρτικό σώμα αποτελούμενο από έξι άνδρες, υπό τον Μακεδόνα οπλαρχηγό Παντελή Κόκκινο, που προέρχεται από την ελεύθερη Ελλάδα, εισέρχεται στη Δυτική Μακεδονία με σκοπό να δράσει εναντίον των Βούλγαρων κομιτατζήδων στην περιοχή Βογατσικού.
15/08/1940. "Τορπιλισμός του καταδρομικού ""Έλλη"""
"Υποβρύχιο της φασιστικής Ιταλίας τορπιλίζει, στο λιμάνι της Τήνου, το θρυλικό ελληνικό καταδρομικό ""Έλλη"", που βρίσκεται εκεί για τον εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η προκλητική και πειρατική αυτή ενέργεια προκαλεί την παγκόσμια αγανάκτηση."
15/08/1944. Συμμετοχή ελληνικών πλοίων στις αποβατικές επιχειρήσεις στη Νότια Γαλλία
"Τα ελληνικά αντιτορπιλικά ""Ναυαρίνον"", ""Θεμιστοκλής"", ""Κρήτη"", ""Πίνδος"" και τα αρματαγωγά ""Σάμος"", ""Λήμνος"", ""Χίος"", με κυβερνήτες τους Αντιπλοίαρχο Νεόφυτο, Πλωτάρχες Νικ. Σαρρή, Ιάσωνα Θεοφανίδη, Δ. Φοίφα, Πλοίαρχο Π. Λάππα, Πλωτάρχες Λέστο, Τετεμπίλη, αντίστοιχα, συμμετέχουν στις αποβατικές επιχειρήσεις των Συμμάχων στη Νότια Γαλλία."
ΨΕΥΤΕΣ !!!!! ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ ;;;;;;;;;;;;
πηγη: Secret Real Ttruth
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΤΑΤΟΥΡΚ Πού γεννήθηκε ο Κεμάλ; (Μήπως δεν γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και ο μύθος αυτός δημιουργήθηκε για άλλους σκοπούς;)
Οι Τούρκοι περιμένουν με αγωνία την έκδοση του βιβλίου του συγγραφέα Fatih Bayhan με τίτλο “Mustafa’dan Kemal’e, Ataturk’un Buyuk Sirri “ (Από τον Μουσταφά στον Κεμάλ, το μεγάλο μυστικό του Ατατούρκ).
Ο συγγραφέας ερεύνησε τα οθωμανικά αρχεία από όπου πήρε επίσημα έγγραφα για την καταγωγή του Κεμάλ. Βάσει των στοιχείων που έχει στη διάθεση του ο συγγραφέας, ο Κεμάλ γεννήθηκε στο Akcadag της πόλης Μαλάτια (Μελιτινή). Το επώνυμο της οικογένειας ήταν Cakirogullari.
Πατέρας του Κεμάλ ήταν ο Mehmet Resat Bey, γνωστός με το ψευδώνυμο Mamo. Το όνομα της μητέρας του ήταν Ayse. O πατέρας ήταν μέλος της Teskilat-I Mahsusa, της μυστικής υπηρεσίας που αργότερα ονομάστηκε ΜΙΤ.
Τα στοιχεία αυτά ανατρέπουν όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα για την οικογένεια του. Η φερόμενη ως μητέρα του Zubeyde hanim, στην πραγματικότητα ήταν θεία του. Σε νεαρή ηλικία την απήγαγαν οι τσέτες για ένα χρονικό διάστημα. Η οικογένεια της για να γλιτώσει από τα σχόλια την πάντρεψε με τον Ali Riza Efendi που εργαζόταν στα κτήματά τους. Αμέσως μετά το γάμο έστειλαν το ζευγάρι στη Θεσσαλονίκη.
Όταν ο Κεμάλ ήταν πέντε ετών δολοφονήθηκε ο πατέρας του και η μητέρα του τον πήρε και πήγε στη Θεσσαλονίκη δίπλα στην Zubeyde. Μετά το θάνατό της Ayse, η Zubeyde και ο Ali Riza υιοθέτησαν το μικρό ορφανό.
Η επίσημη ιστορία για τον Κεμάλ ξεκινά από την υιοθεσία του και μετά. Γονείς του φέρονται η Zubeydeκαι ο Ali Riza.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο Κεμάλ επισκέφθηκε την Μαλάτια το 1931 και γνώρισε τους συγγενείς του. Δηλαδή την αδελφή του Makbule και τον αδελφό του Omer.
H θετή κόρη του Κεμάλ Ulku Adatepe που σκοτώθηκε πρόσφατα σε τροχαίο ατύχημα , είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους σε μεγάλη εκδήλωση που οργάνωσε στη Μαλάτια για την επέτειο της Δημοκρατίας το 2007, ότι η οικογένειά του , μετακόμισε από το Αkcadag στη Θεσσαλονίκη. Η είδηση είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα Yeni Haber της Μαλάτιας στις 10/10/2007.
Ο συγγραφέας έχει γράψει έργα για τη σύζυγο του Κεμάλ Λατιφέ και τον μεγάλο έρωτά του για την Φικριγέ. Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον του εστιάζεται στον Κεμάλ και στην καταγωγή του.
Οι πληροφορίες αυτές που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Ραντικάλ, όπως ήταν φυσικό προκάλεσαν ποικίλα σχόλια. Αναμφισβήτητα η καταγωγή του Κεμάλ κρύβει κάποιο μυστικό. Γιατί, άλλα λέει η επίσημη ιστορία και άλλα αποκαλύπτονται κατά διαστήματα. Όπως για παράδειγμα η εφημερίδα Ζαγαλίσα έγραψε ότι ο Κεμάλ δεν γεννήθηκε στο σπίτι της Θεσσαλονίκης ,αλλά στον Λαγκαδά. Επίσης, στον τουρκικό Τύπο διατυπώνονται ερωτηματικά για το αν ο Κεμάλ ήταν κουρδικής ή αρμενικής καταγωγής.
Μήπως πρέπει να ψάξουμε κι εμείς τα αρχεία της Θεσσαλονίκης για να βοηθήσουμε να διαλευκανθεί το πέπλο μυστηρίου γύρω από το πρόσωπο του Κεμάλ; Γιατί αν πράγματι γεννήθηκε στη Μαλάτια τότε θα παύσει να είναι τόπος προσκυνήματος το σπίτι της Θεσσαλονίκης. Μήπως η επίσημη ιστοριογραφία έφτιαξε αυτό το σενάριο της γενέτειρας για να τροφοδοτεί ένα συγκεκριμένο όραμα στο λαό;
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΤΑΤΟΥΡΚ Πού γεννήθηκε ο Κεμάλ; (Μήπως δεν γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και ο μύθος αυτός δημιουργήθηκε για άλλους σκοπούς;)Οι Τούρκοι περιμένουν με αγωνία την έκδοση του βιβλίου του συγγραφέα Fatih Bayhan με τίτλο “Mustafa’dan Kemal’e, Ataturk’un Buyuk Sirri “ (Από τον Μουσταφά στον Κεμάλ, το μεγάλο μυστικό του Ατατούρκ).
Ο συγγραφέας ερεύνησε τα οθωμανικά αρχεία από όπου πήρε επίσημα έγγραφα για την καταγωγή του Κεμάλ. Βάσει των στοιχείων που έχει στη διάθεση του ο συγγραφέας, ο Κεμάλ γεννήθηκε στο Akcadag της πόλης Μαλάτια (Μελιτινή). Το επώνυμο της οικογένειας ήταν Cakirogullari.
Πατέρας του Κεμάλ ήταν ο Mehmet Resat Bey, γνωστός με το ψευδώνυμο Mamo. Το όνομα της μητέρας του ήταν Ayse. O πατέρας ήταν μέλος της Teskilat-I Mahsusa, της μυστικής υπηρεσίας που αργότερα ονομάστηκε ΜΙΤ.
Τα στοιχεία αυτά ανατρέπουν όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα για την οικογένεια του. Η φερόμενη ως μητέρα του Zubeyde hanim, στην πραγματικότητα ήταν θεία του. Σε νεαρή ηλικία την απήγαγαν οι τσέτες για ένα χρονικό διάστημα. Η οικογένεια της για να γλιτώσει από τα σχόλια την πάντρεψε με τον Ali Riza Efendi που εργαζόταν στα κτήματά τους. Αμέσως μετά το γάμο έστειλαν το ζευγάρι στη Θεσσαλονίκη.
Όταν ο Κεμάλ ήταν πέντε ετών δολοφονήθηκε ο πατέρας του και η μητέρα του τον πήρε και πήγε στη Θεσσαλονίκη δίπλα στην Zubeyde. Μετά το θάνατό της Ayse, η Zubeyde και ο Ali Riza υιοθέτησαν το μικρό ορφανό.
Η επίσημη ιστορία για τον Κεμάλ ξεκινά από την υιοθεσία του και μετά. Γονείς του φέρονται η Zubeydeκαι ο Ali Riza.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο Κεμάλ επισκέφθηκε την Μαλάτια το 1931 και γνώρισε τους συγγενείς του. Δηλαδή την αδελφή του Makbule και τον αδελφό του Omer.
H θετή κόρη του Κεμάλ Ulku Adatepe που σκοτώθηκε πρόσφατα σε τροχαίο ατύχημα , είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους σε μεγάλη εκδήλωση που οργάνωσε στη Μαλάτια για την επέτειο της Δημοκρατίας το 2007, ότι η οικογένειά του , μετακόμισε από το Αkcadag στη Θεσσαλονίκη. Η είδηση είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα Yeni Haber της Μαλάτιας στις 10/10/2007.
Ο συγγραφέας έχει γράψει έργα για τη σύζυγο του Κεμάλ Λατιφέ και τον μεγάλο έρωτά του για την Φικριγέ. Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον του εστιάζεται στον Κεμάλ και στην καταγωγή του.
Οι πληροφορίες αυτές που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Ραντικάλ, όπως ήταν φυσικό προκάλεσαν ποικίλα σχόλια. Αναμφισβήτητα η καταγωγή του Κεμάλ κρύβει κάποιο μυστικό. Γιατί, άλλα λέει η επίσημη ιστορία και άλλα αποκαλύπτονται κατά διαστήματα. Όπως για παράδειγμα η εφημερίδα Ζαγαλίσα έγραψε ότι ο Κεμάλ δεν γεννήθηκε στο σπίτι της Θεσσαλονίκης ,αλλά στον Λαγκαδά. Επίσης, στον τουρκικό Τύπο διατυπώνονται ερωτηματικά για το αν ο Κεμάλ ήταν κουρδικής ή αρμενικής καταγωγής.
Μήπως πρέπει να ψάξουμε κι εμείς τα αρχεία της Θεσσαλονίκης για να βοηθήσουμε να διαλευκανθεί το πέπλο μυστηρίου γύρω από το πρόσωπο του Κεμάλ; Γιατί αν πράγματι γεννήθηκε στη Μαλάτια τότε θα παύσει να είναι τόπος προσκυνήματος το σπίτι της Θεσσαλονίκης. Μήπως η επίσημη ιστοριογραφία έφτιαξε αυτό το σενάριο της γενέτειρας για να τροφοδοτεί ένα συγκεκριμένο όραμα στο λαό;
Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ: Η επίθεση, οι σφαγές αμάχων το “Η Κύπρος κείται μακράν”…
πηγη: Defencenet
Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα.
Μία ώρα αργότερα, τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου.
Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει.
Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, τουρκικά άρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού αρχίζουν να κινούνται από Λευκωσία προς Αμμόχωστο, στα ανατολικά, και προς Λεύκα-Λιμνίτη, στα δυτικά.
Με την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να στείλει Ναυτικό και Αεροπορία για να βοηθήσει Εθνοφρουρά και τα απομεινάρια της ΕΛΔΥΚ οι Τούρκοι κατακτούν το 37% της Κύπρου ενώ μέχρι τότε κατείχαν ένα πολύ μικρό μέρος του εδάφους 4%!
Το Πολεμικό Συμβούλιο, που συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα υπό την προεδρία του Κ.Καραμανλή στην Αθήνα, διαπιστώνει την “αδυναμία” της Ελλάδας να συνδράμει στρατιωτικά την Κύπρο και έτσι οι ελληνικές αντιδράσεις περιορίζονται στο διπλωματικό τομέα ενώ τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν ενισχυθεί στο μεσοδιάστημα της ανακωχής με αποστολή τεράστιων ενισχύσεων σαρώνουν την αντίσταση των λίγων εθνοφυλάκων που δεν είχαν λάβει από την Αθήνα ούτε σφαίρα!
Μέχρι το βράδυ, η ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται αφού δεν υπάρχουν καν πυρομαχικά.
Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη ότι επίκειται κατάληψη της Λευκωσίας.
Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974.
Ηδη κατείχαν το 36,4% του κυπριακού εδάφους.
Περίπου 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι είχαν σκοτωθεί, πάνω από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Κ. Καραμανλής, το πρωί της 14ης του Αυγούστου, ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν ένας ελιγμός υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης, ο οποίος όμως έχει τραγικά αποτελέσματα, αφού βάζει την Τουρκία στο Αιγαίο:
Οι ΗΠΑ εκχωρούν τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου στην Άγκυρα. από τότε ξεκινούν τα προβλήματα που βιώνουμε μέχρι σήμερα.
Δηλαδή ο Κ.Καραμανλής προσπάθησε να διορθώσει το ένα λάθος (μη αποστολή ενισχύσεων στην Κύπρο) με ένα άλλο:
Την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μη σκεπτόμενος ότι η Τουρκία θα εμφανιστεί στο Αιγαίο ως εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ…
Μετά τις 11 το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 με την ασφυκτική πίεση των τουρκικών αρμάτων μάχης, τις βολές των όλμων και το σφυροκόπημα των αεροπλάνων, σπάζει η γραμμή του μετώπου στη Μια Μηλιά και οι εναπομείνασες δυνάμεις της Εθνοφρουράς και της ΕΛΔΥΚ υποχωρούν ανατολικά προς την Κυθρέα.
Οι Τούρκοι προελαύνουν προς την Άσσια και εκεί σταματούν, ενώ άρματα μάχης από το κέντρο του μετώπου προχωρούν ανεμπόδιστα προς το Τζιά(δ)ος και το Βαρώσι για να συνενώσουν το θύλακα της Λευκωσίας με την τουρκική συνοικία της Αμμοχώστου.
Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς που υποχωρούν και προσπαθούν να σωθούν ή να ανασυνταχτούν προς Παλαίκυθρο, Νέο Χωριό και Κυθρέα διασταυρώνονται με τουρκικά άρματα μάχης, που εξορμούν προς δύο κατευθύνσεις, το Νέο Χωριό (κύριος δρόμος Λευκωσίας – Αμμοχώστου) και προς το χωριό Τύμπου (που υπήρχε δίαυλος προσγείωσης).
Ο πληθυσμός στηριζόταν στις συγκεχυμένες ανακοινώσεις του Κρατικού Ραδιοφώνου “Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμυνόμεναι του πατρίου εδάφους, αναδιπλούνται ομαλώς…”, ενώ το Αγγλικό ΒΒC μετέδιδε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη φτάσει στην Αμμόχωστο”.
Η Κυθρέα εκκενώθηκε σε κλίμα πανικού και σύγχυσης, με τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν ανηλεώς τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την προέλαση των τουρκικών δυνάμεων ανατολικά και την κατάληψη της Αμμοχώστου χωρίς αντίσταση, οι Τούρκοι εφαρμόζουν σταδιακό σχέδιο ξεκληρίσματος των ελληνικών χωριών της περιοχής:’
Στις 15 Αυγούστου εισέρχονται στο Νέο Χωριό με πυροβολισμούς στον αέρα και συγκεντρώνουν τους 250 περίπου κατοίκους που είχαν απομείνει στην εκκλησία του χωριού.
“Η οικογένεια Ζερβού, με δύο παράλυτα παιδιά που δεν μπορούν να μετακινηθούν γρήγορα, εκτελούνται βάναυσα στο σπίτι τους.
Ακολουθεί σχεδόν κάθε βράδυ λεηλασία από Τουρκοκυπρίους σε εγκαταλελειμμένα σπίτια.
Μια γυναίκα δολοφονείται, όταν παρακινεί τους Τούρκους να μην αρπάξουν όλη την περιουσία των γειτόνων της”.
Όταν οι τουρκικές δυνάμεις ξεκαθαρίζουν το χωριό, μεταφέρουν στα τουρκικά κρατητήρια στη Λευκωσία και στη Βώνη τους εναπομείναντες κατοίκους και λίγους μήνες μετά έποικοι και τουρκοκύπριοι μεταφέρονται για να κατοικήσουν στο χωριό.
“Στις 15 Αυγούστου ταυτόχρονα με το Νέο Χωρίο Κυθρέας οι Τούρκοι που έχουν κυκλώσει πια για καλά την περιοχή Κυθρέας αποφασίζουν να κινηθούν πλέον προς το χωριό και να το ξεκαθαρίσουν και αυτό. Μέσα στην Κυθρέα έχουν απομείνει αρκετές εκατοντάδες κάτοικοι, από παιδιά μέχρι γέροντες, ενώ δεκάδες άλλοι στρατιώτες που έχουν υποχωρήσει από τη Μια Μηλιά, έχουν καταφύγει στο χωριό και εξασφάλισαν πολιτικά ρούχα, με την ελπίδα ότι οι Τούρκοι θα τους θεωρήσουν πολίτες και δεν θα τους βλάψουν…
Στο δρόμο συναντούν δεκάδες στρατιώτες όπως και όπλα πεταγμένα στην άκρη του δρόμου ή κάτω από τα δένδρα… Στο χωριό επικρατεί αναστάτωση.
Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες.
Το ραδιόφωνο, η μόνη πηγή πληροφοριών που ελέγχεται από τους στρατιωτικούς, συγχύζει περισσότερο τα πράγματα’ (Παναγιώτης Παπαδημήτρης, ‘Εισβολή’, τόμος Γ’, Ιούλιος 1979, Λευκωσία)”.
‘Τόσον εις την πρώτην φάσιν της τουρκικής επιθέσεως, όσον και κατ’ εκείνην του Αυγούστου, τα περισσότερα θύματα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων ήσαν άμαχοι. Άμαχοι, όμως, φονευθέντες όχι εκ λάθους, πράγμα αναπόφευκτον εις τους πόλεμους αλλ’ εκ προθέσεως και εν ψυχρώ…
Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τας οποίας εφονεύοντο γυναίκες και άνδρες οι οποίοι ευρίσκοντο εις το έσχατον γήρας και ηρνούντο να αποχωρισθούν από τας αγροτικάς οικίας των, τα περιβόλια και τα ζώα των! Απερίγραπτοι υπήρξαν αι ωμότητες των Τούρκων στρατιωτών εις τα χωρία τα οποία κατελαμβάνοντο.
“Εφόνευον, εβασάνιζον και εβίαζον, ακριβώς όπως είχε συμβή και κατά την πρώτην φάσιν των επιχειρήσεών των. Εφόνευον ολοκλήρους οικογενείας, μη εξαιρουμένων των βρεφών και των γερόντων” (Σπύρος Παπαγεωργίου,
‘Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρο’, Αθήνα 1976).
Οι εκτελέσεις και δολοφονίες των αμάχων Ελληνοκυπρίων τεκμηριώνονται από εκτενή σχετική βιβλιογραφία, καθώς και εκατοντάδες μαρτυρίες, καταθέσεις και αναφορές.
Σε πολλές μαρτυρίες, μάλιστα, τεκμηριώνεται η άποψη της εν ψυχρώ εκ και προθέσεως δολοφονίας αμάχων
www.defencenet.gr
"ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ"
πηγη: Defencenet
Ο "αόρατος δικτάτορας" όπως χαρακτηρίστηκε ο στρατηγός Δ.Ιωαννίδης που είχε ανατρέψει τον Γ.Παπαδόπουλο το Νοέμβριο του 1973, σπάνια μίλησε για τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου. Πρακτικά το παρακάτω κείμενο εξομολόγηση στον Γ.Φράγκο είναι η μοναδική μαρτυρία του για τα γεγονότα και ως τέτοια αξίζει να καταγραφεί.
"Κάνοντας μια αναδρομή στην κρίσιμη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, λίγες μέρες μετά την τουρκική απόβαση στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας, στο ΑΕΔ (Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων) -στην οποία εκτός του Προέδρου της Δημοκρατίας Φαίδωνα Γκιζίκη, του πρωθυπουργού Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας Κυπραίου και Λατσούδη και των αρχηγών Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας, συμμετείχαν ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα Χένρι Τάσκα και ο υφυπουργός Εξωτερικών της Αμερικής Σίσκο, που μόλις είχε προσγειωθεί ερχόμενος από την Αγκυρα όπου συναντήθηκε με τον Ετσεβίτ- αποκαλύπτει (σ.σ. ο Δ.Ιωαννίδης) πως οι Αμερικανοί προσπάθησαν να… αποκοιμίσουν την Αθήνα, ενώ συνεχιζόταν η τουρκική εισβολή".
(Μιλάει ο Δ.Ιωαννίδης): «Ο Σίσκο, που πήρε το λόγο αμέσως μετά την είσοδό του στην αίθουσα του τρίτου ορόφου του Πενταγώνου όπου συνεδριάζαμε, μας ζήτησε να δείξουμε αυτοσυγκράτηση. Μας διαβεβαίωσε μάλιστα, ότι αυτός και ο Κίσινγκερ θα έπειθαν τους Τούρκους να αποχωρήσουν από την Κύπρο, τα επόμενα 24ωρα, αφήνοντας μια δύναμη περίπου 1.500 ανδρών για ενίσχυση της ΤΟΥΡΚΔΥΚ και της τόνωσης του ηθικού των Τουρκοκυπρίων. Γι’ αυτό και μας κάλεσε να αποφύγουμε κάθε πολεμική ενέργεια».
Στο σημείο αυτό παρενέβη ο ίδιος ο Δ.Ιωαννίδης και χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι είπε απευθυνόμενος στην αμερικανική πλευρά: «Μας εξαπατήσατε, όπως κάνατε και προ ημερών, όταν μας υποσχεθήκατε ότι ο έκτος Στόλος θα περιπολούσε στα στενά της Μερσίνας, ώστε να αποτρέψει τουρκική αποβατική ενέργεια».
Ο Ιωαννίδης θυμάται ότι αμέσως σηκώθηκαν τόσο ο Γκιζίκης όσο και Κυπραίος και απευθυνόμενοι στους δύο Αμερικανούς στα αγγλικά, τους προειδοποίησαν ότι αν οι Τούρκοι δεν αποχωρούσαν άμεσα, η Ελλάδα θα έφευγε από το ΝΑΤΟ και θα «κήρυττε τον πόλεμο στην Αγκυρα».
Μετά από μικρή παύση, ανακαλώντας τη μνήμη του, λέει: «Αμέσως έπεισα τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο να κηρύξουμε γενική επιστράτευση! Παράλληλα αποφασίσαμε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που το ίδιο βράδυ έβγαζε το 353/74 ψήφισμα, να κληθούν όλα τα μέρη να σεβαστούν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου».
«Εκτός από την επιστράτευση, σε τι άλλες ενέργειες προχωρήσατε;», τον ρωτήσαμε, με το θάρρος της γνωριμίας που είχαμε αποκτήσει, καθώς ένα παιχνίδι της μοίρας μας έφερε να μοιραζόμαστε τους ίδιους χώρους για ένα χρονικό διάστημα.
«Διέταξα τον τότε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού Πέτρο Αραπάκη να στείλει αμέσως τα μισά υποβρύχια που βρισκόντουσαν στα Δωδεκάνησα στην Κύπρο και να χτυπήσουν τα τουρκικά πλοία, ενώ πρότεινα να κηρύξουμε την Ενωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα».
«Τελικά τι έγινε;», τον ξαναρωτήσαμε. «Διατύπωσαν δισταγμούς τόσο ο Μπονάνος που ακόμη πίστευε στη μεσολάβηση των Αμερικανών όσο και ο Γκιζίκης.
Αλλά και ο τότε αρχηγός της Αεροπορίας Παπανικολάου, όταν του ζήτησαν να στείλουμε τα Φάντομ που είχαμε και να διαλύσουν τους εισβολείς, άρχισε τις αναλύσεις σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες των συγκεκριμένων αεροσκαφών»…
Αλλά και ο τότε αρχηγός της Αεροπορίας Παπανικολάου, όταν του ζήτησαν να στείλουμε τα Φάντομ που είχαμε και να διαλύσουν τους εισβολείς, άρχισε τις αναλύσεις σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες των συγκεκριμένων αεροσκαφών»…
Αναπόφευκτη η απορία μας για το «εάν θα κερδίζαμε έναν πόλεμο με την Τουρκία που υπερτερούσε αριθμητικά τόσο σε έμψυχο δυναμικό όσο και σε οπλικά συστήματα»…
«Κι όμως, δεν ήταν έτσι τα πράγματα», μας διέκοψε, «γιατί οι συσχετισμοί στην ποιότητα των όπλων, ιδιαίτερα στην Αεροπορία και στο Ναυτικό, ήταν συντριπτικά υπέρ μας. Ακόμη και στο Στρατό Ξηράς όπου η Τουρκία υπερτερούσε τρία προς ένα, δεν είχαμε ουσιαστικό πρόβλημα λόγω του περιορισμένου μετώπου στον Εβρο.
Εξάλλου, εμείς είχαμε καλύτερα άρματα μάχης, τα γαλλικά ΑΜΧ, που ήταν πιο σύγχρονα και γρήγορα από τα αμερικανικά Μ-47 που διέθεταν, είναι αλήθεια σε μεγάλους αριθμούς αυτοί. Επιπλέον, οι περισσότεροι ανώτεροι αξιωματικοί είχαμε πολεμική εμπειρία από την περίοδο 1946-9, ενώ οι Τούρκοι είχαν να πολεμήσουν από το ’22».
Εξάλλου, εμείς είχαμε καλύτερα άρματα μάχης, τα γαλλικά ΑΜΧ, που ήταν πιο σύγχρονα και γρήγορα από τα αμερικανικά Μ-47 που διέθεταν, είναι αλήθεια σε μεγάλους αριθμούς αυτοί. Επιπλέον, οι περισσότεροι ανώτεροι αξιωματικοί είχαμε πολεμική εμπειρία από την περίοδο 1946-9, ενώ οι Τούρκοι είχαν να πολεμήσουν από το ’22».
Για τον πάλαι ποτέ πανίσχυρο άνδρα της χώρας… «η κρίσιμη διαφορά ήταν στην ψυχοσύνθεση των δύο λαών. Ο Ελληνας στρατιώτης εκείνης της εποχής (1974) ήταν πολύ καλύτερα εκπαιδευμένος και είχε υψηλότερο ηθικό από τον αντίστοιχο Τούρκο».
Σύμφωνα με τον ίδιο… «τα 22 Φάντομ που μόνο εμείς τότε διαθέταμε θα δημιουργούσαν υπεροχή στον αέρα και θα συνέτριβαν την τουρκική αεροπορία. Απ’ ό,τι θυμάμαι πετούσαν με επιχειρησιακή ταχύτητα 700 χλμ. την ώρα και ήταν απείρως γρηγορότερα από τα F-104, F-100 και F-84 που είχαν οι Τούρκοι. Ειδικά τα τελευταία ήταν κάτι παλιατζούρες από τον καιρό της Κορέας που ίσα – ίσα πετούσαν».
Αλλά και στο Ναυτικό, σύμφωνα με τον ιδεολογικό υπεύθυνο του Απριλιανού καθεστώτος, η διαφορά ήταν συντριπτική:
«Πρέπει να ’χαμε δύο – τρία αντιτορπιλικά περισσότερα από τους Τούρκους, αλλά το παιχνίδι θα κερδιζόταν από τα υποβρύχια και τις γαλλικές πυραυλάκατους που μόλις είχαμε παραλάβει. Είχαμε οχτώ γερμανικά υποβρύχια, από τα οποία τα τέσσερα ήταν σύγχρονα τύπου 209, ενώ αυτοί κάτι απομεινάρια αμερικανικά του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου».
Γι’ αυτό, όπως υποστηρίζει… «μπορούσαμε να διαλύσουμε τις τουρκικές αποβατικές δυνάμεις. Θυμάμαι ότι τα υποβρύχια του Αραπάκη απείχαν περίπου 80 ναυτικά μίλια από την Πάφο και τα Φάντομ βρίσκονταν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα. Στη σύσκεψη που έγινε τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου στο γραφείο του Γκιζίκη, είπα στον Αραπάκη να βουλιάξει όλα τα τουρκικά πλοία που ήταν έξω από το λιμάνι της Κυρήνειας και στον Παπανικολάου να στείλει από την Κρήτη τα πρώτα έξι Φάντομ και να βομβαρδίσουν οτιδήποτε τουρκικό εκινείτο πάνω στο νησί».
Τελικά, όμως, δεν έγινε τίποτε απ’ όλ’ αυτά. «Γιατί;», τον ρωτήσαμε.
«Μας πρόδωσαν, δεν το κρύβω, οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων και ο Γκιζίκης. Οπως πληροφορήθηκα εκ των υστέρων οι τρεις αρχηγοί μαζί με τον Μπονάνο και τον Γκιζίκη, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, ενώ ο Αραπάκης διέταξε τα υποβρύχια να γυρίσουν πίσω και ο Παπανικολάου να μη σηκωθεί ούτε ένα αεροπλάνο. Στη συγκεκριμένη σύσκεψη, όπως ενημερώθηκα από τον αρχηγό του Στρατού αντιστράτηγο Γαλατσάνο, ο Αραπάκης πρότεινε κι οι άλλοι συμφώνησαν να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς».
Ο ίδιος απαντά και στην κατηγορία ότι ήθελε το θάνατο του Μακαρίου. «Σε καμία περίπτωση γιατί έτσι θα κλονιζόταν το έρεισμα της Ενωσης, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περισσότεροι Κύπριοι ήταν μακαρικοί. Η διαταγή που είχα δώσει προσωπικά στον συνταγματάρχη Κων/νο Κομπόκη, που ήταν επικεφαλής της επίθεσης στο Προεδρικό Μέγαρο, ήταν να συλληφθεί ο Μακάριος ζωντανός».
Οσο για την τύχη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου ο Ιωαννίδης υποστηρίζει ότι ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ που «δεν έβλεπε με καλό μάτι τον Μακάριο», του είχε προτείνει να «φιλοξενηθεί» για ένα διάστημα σε Μοναστήρι του Αγίου Ορους. «Ο Σεραφείμ γνώριζε προσωπικά πολλούς ηγούμενους και με είχε πείσει ότι θα μπορούσε να τακτοποιήσει το θέμα».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)