.jpg)
Ταυτόχρονα, ξέρουμε καλά όλοι μας ότι πολλοί συμπολίτες μας τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Το κόστος ζωής, όμως, παντού έχει αυξηθεί. Εμείς, όμως, κουβαλάμε και δέκα χρόνια κρίσης στην πλάτη μας, γι’ αυτό και πρέπει να τρέξουμε πιο γρήγορα.
Γι’ αυτό και κεντρική, αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητά μας είναι η στήριξη του εισοδήματος ως ανάχωμα στην ακρίβεια. Στο μεταξύ, όμως, η χώρα έχει κατακτήσει τη δημοσιονομική σταθερότητα, ένα θεμέλιο χωρίς το οποίο κάθε εξαγγελία θα ήταν ένα πουκάμισο αδειανό ή ακόμα χειρότερα μια συνταγή για την επόμενη χρεοκοπία.
Κρατήστε ένα στοιχείο που τα λέει όλα: την 1η Σεπτεμβρίου του 2015, η πανίσχυρη Γαλλία δανειζόταν με επιτόκιο μόλις 1,16%, η αδύναμη Ελλάδα με 9,18%. Χθες το δεκαετές γαλλικό ομόλογο έκλεισε στο 3,44, το ελληνικό στο 3,33. Αναλογιστείτε τι προσπάθειες κρύβει αυτή η αλλαγή. Και σκεφτείτε ότι σήμερα όλοι αναρωτιούνται αν θα υπάρχει αύριο κυβέρνηση στο Παρίσι ή, ακόμα χειρότερα, αν η Γαλλία χτυπήσει την πόρτα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Γιατί ήδη η Γαλλία, όπως αρκετές άλλες χώρες, έχουν τεθεί σε καθεστώς υπερβολικού ελλείμματος. Καλούνται, δηλαδή, να πάρουν μέτρα λιτότητας, αυξάνοντας φόρους και μειώνοντας δαπάνες.
Εμείς, ευτυχώς, είμαστε στην αντίπερα όχθη. Έχουμε κατακτήσει τη δυνατότητα να μειώσουμε φόρους και να αυξήσουμε τις κοινωνικές δαπάνες. Και αυτή θεωρώ πως αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία μιας συνετής οικονομικής πολιτικής, που ακολουθούμε με συνέπεια.
Έχω πει πολλές φορές ότι το μέρισμα της ανάπτυξης είναι αναγκαίο να επιστρέφει με τρόπο δίκαιο στους πολίτες. Έτσι, με ικανοποίηση μπορώ τώρα να μιλώ για επιλογές ανακούφισης της κοινωνίας, ακριβώς γιατί έχουμε το δημοσιονομικό περιθώριο να το κάνουμε. Όχι γιατί αυξήσαμε τους φόρους, όπως τάχα κάποιοι διατυμπανίζουν, αλλά γιατί η ισχυρή ανάπτυξη φέρνει παραπάνω έσοδα. Το ίδιο και η σοβαρή καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που τόνωσε σημαντικά τα δημόσια ταμεία.
Αλλά και κάτι ακόμα: ενισχύουμε την κοινωνία, παρά το γεγονός ότι τα επόμενα χρόνια πρέπει να δαπανήσουμε πολλά χρήματα για την εθνική άμυνα. Μόνο για το 2026 οι πληρωμές του εξοπλιστικού μας προγράμματος θα φτάνουν τα 2,3 δισεκατομμύρια.
Η ελευθερία, βλέπετε, δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη, θέλει και πόρους. Αν κάποιοι ήθελαν αντί για Rafale και Belh@rra να κάνουμε την αξία τους σε επιδόματα, να το πουν ανοιχτά. Εγώ, πάντως, εκπτώσεις στην ασφάλεια της πατρίδας δεν κάνω.
Όπως δεν κάνω και εκπτώσεις στη θέση μας στον πυρήνα της Ευρώπης, ιδίως σε μια εποχή που ο αναθεωρητισμός σηκώνει κεφάλι. Τείνει να επικρατήσει το δίκαιο του ισχυρού. Σε τέτοιες συγκυρίες δεν επιτρέπονται διπλωματικές ακροβασίες. Γιατί αν εξισώνουμε τον θύτη με το θύμα, για παράδειγμα στην Ουκρανία, τότε τι θα πούμε όταν κάποιοι μας ζητήσουν να αναγνωριστούν τετελεσμένα μιας εισβολής και κατοχής στην Κύπρο;
Προσέξτε, ο τόπος αυτός απομονώθηκε μια φορά από την ευρωπαϊκή οικογένεια για λόγους οικονομικούς. Όσο είμαι Πρωθυπουργός δεν θα επιτρέψω να του συμβεί κάτι τέτοιο μια δεύτερη φορά για λόγους γεωστρατηγικούς.
