Όπως υπάρχουν υποστηρικτές της χούντας, που μάλιστα μπήκαν και στη Βουλή, έτσι εκεί έξω κυκλοφορούν και άνθρωποι που είναι με τη «17 Νοέμβρη». Και ευτυχώς, έχουν κάθε δικαίωμα να το αισθάνονται και να το δηλώνουν. Στα καθεστώτα που οι ίδιοι θαυμάζουν δεν επιτρέπονται κάτι τέτοια. Όμως πόσοι είναι τελικά;
Κώστας Γιαννακίδης
Η συγκέντρωση για τον Δημήτρη Κουφοντίνα στο Σύνταγμα δεν πήρε προβολή από τα Μέσα, ούτε είναι στα πρωτοσέλιδα του Τύπου. Δεν ήταν, όμως, μία μικρή συγκέντρωση. Και αν βάλεις από τη μία τα εγκλήματα για τα οποία καταδικάστηκε ο Κουφοντίνας και από την άλλη τον αριθμό των ανθρώπων που βγήκαν στον δρόμο, είναι εύλογο να εντυπωσιαστείς. Ίσως ήταν η μεγαλύτερη, παγκοσμίως, συγκέντρωση συμπαράστασης σε έναν κατά συρροή δολοφόνο.
Στην κορυφή της συγκέντρωσης, με μέτωπο προς τη Βουλή, ήταν ένα πανό. «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Δεν ήταν μήνυμα συμπαράστασης, αλλά μία δήλωση συστράτευσης με όσα αντιπροσωπεύει η «17 Νοέμβρη». Πίσω από το πανό ήταν κατά κύριο λόγο νέοι άνθρωποι. Δεν είχαν γεννηθεί όταν δρούσε ο Κουφοντίνας, οι περισσότεροι θα ήταν μικρά παιδιά όταν συνελήφθη. Τα προσωπικά τους βιώματα είναι μακριά από τη δράση της τρομοκρατίας, αλλά η ιδεολογική τους προσέγγιση οδηγεί σε απόλυτη ταύτιση. Γεννήθηκαν 17 Νοέμβρη.
Αυτό δεν είναι τόσο περίεργο όσο δείχνει. Όπως υπάρχουν υποστηρικτές της χούντας, που μάλιστα μπήκαν και στη Βουλή, έτσι εκεί έξω κυκλοφορούν και άνθρωποι που είναι με τη 17 Νοέμβρη ή, για να είμαστε ακριβείς, με ένα κομμάτι της – τον Γιωτόπουλο ούτε να τον φτύσουν. Και ευτυχώς έχουν κάθε δικαίωμα να το αισθάνονται και να το δηλώνουν. Στα καθεστώτα που οι ίδιοι θαυμάζουν δεν επιτρέπονται κάτι τέτοια.
Πόσοι είναι όλοι αυτοί; Απροσδιόριστο. Κανένας δημοσκόπος δεν μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει το δείγμα του τι σκέφτεται για τη «17 Νοέμβρη» – η ερώτηση θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον πριν από τριάντα χρόνια. Ασφαλώς δεν είναι πολλοί ώστε να έχουν πολιτικό βάρος (για αυτό και είναι να απορείς με τον Τσίπρα), αλλά είναι αρκετοί για να κάνουν αισθητή και θορυβώδη την παρουσία και κυρίως την «παρέμβασή» τους.
Και από πού ξεκινάει όλο αυτό; Είναι το διαχρονικά ισχυρό αποτύπωμα των Εξαρχείων σε ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι της νεολαίας ή πρόκειται για ρεύμα που εσχάτως ενισχύεται; Ενδεχομένως να είναι και τα δύο. Και το εργαστήριο ιδεολογικών αναχρονισμών συνεχίζει να δουλεύει, αλλά και ένα κομμάτι νεολαίας, που βλέπει μπροστά του χούντα, και προετοιμάζεται να δώσει τη μάχη του με τα τανκς. Πόσοι, αλήθεια, μεγάλωσαν και γέρασαν στα Εξάρχεια περιμένοντας το δικό τους Πολυτεχνείο; Ωστόσο ακόμα και αν όλοι αυτοί δείχνουν γραφικοί, είναι πλέον εμφανές ότι σταδιακά εκεί έξω ανοίγουν χαρακώματα και κάτι σαν βεντέτα με την Αστυνομία.
Αν το δεις εντελώς κυνικά, αυτό που συμβαίνει τώρα, με αφορμή τον Κουφοντίνα, θα είναι μία ευκαιρία για μετρηθούν προθέσεις και μεγέθη. Να δούμε, δηλαδή, αν εκεί έξω υπάρχει «ένας ολόκληρος κόσμος» που είναι έτοιμος να στήσει οδοφράγματα για να υπερασπιστεί αυτό που εκλαμβάνεται ως «δημοκρατικές ελευθερίες» ή αν τελικά έχουμε όντως να κάνουμε με μερικούς περιθωριακούς του μπάχαλου. Υποτίθεται ότι για όλους αυτούς είναι η μητέρα των μαχών. Ας δούμε λοιπόν και πόσοι είναι.
Πηγή: Protagon.gr
