Του Γιάννη Νικολή
Ό,τι και να πει κανείς ως αμφισβήτηση τα δεδομένα είναι δεδομένα. Ας απαριθμήσουμε ορισμένα:
- Κάποιες εκατοντάδες νέων ανθρώπων πίσω από το πανώ με τίτλο "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη". Έκδηλη στα πρόσωπά τους η αγωνιστική διάθεση υπέρ του Κουφοντίνα και σίγουρα οι φωνές τους
- Σε τοίχους σπιτιών στην άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης σκίτσα του Κουφοντίνα. Αυτά που γίνονται εύκολα με ένα πλαίσιο-μήτρα που ψεκάζοντας από πάνω με μπογιά προκύπτει ένα σκίτσο αυτόματα. Κάποιοι κινητοποιήθηκαν να κατασκευάσουν τις μήτρες και άλλοι να βάψουν-"κοσμίσουν", βρωμίσουν δηλαδή τους τοίχους. Κάτω από το σκίτσο η λεζάντα: "ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ".
- Σε διάφορες καταλήψεις, διαδηλώσεις, κ.ά. τα συνθήματα και οι φωνές υπέρ του "κοινωνικού αγωνιστή" είναι εμφανή και κυρίαρχα
- Η αξιωματική αντιπολίτευση προσδοκά πολιτικά κέρδη και ψήφους διεκδικώντας τη μεταγωγή του σε φυλακή που αυτός επιλέγει (δεν το λέει βέβαια έτσι, μιλά για "εφαρμογή" του νόμου...).
Φτάνουν αυτά, είναι ενδεικτικά αλλά και αρκετά. Ένα μικρό ή μεγαλύτερο "κίνημα" υπέρ του Κουφοντίνα υπάρχει είναι εδώ και μπροστά μας. Είναι ένα "κίνημα" από νέους κυρίως ανθρώπους που δίνουν χρόνο, ενέργεια και "φωνές" για να υπερασπισθούν έναν δολοφόνο.
Και φυσικά τίθεται εύκολα και έγκυρα το ερώτημα "Γιατί άραγε"; Ένα ερώτημα που είναι απαραίτητο να απαντηθεί καθώς όλες αυτές οι "θέσεις", των νέων ανθρώπων, περιέχουν πολλές συνδηλώσεις που δείχνουν και είναι τραγικά επικίνδυνες, χωρίς να τις πολυκαταλαβαίνουμε.
Η πρώτη (συνδήλωση) είναι ότι τα παιδιά αυτά είναι μακριά από την οποιαδήποτε διεκδίκηση για μια ζωή δημιουργίας και πλούτου. Βλέποντας τα πρόσωπα, τους τρόπους που ντύνονται αλλά και τις διεκδικήσεις αυτών των παιδιών εύκολα διακρίνει ο καθένας το έρεβος. Μίσος εναντίον του κράτους, λατρεία για τις "δημόσιες" δηλαδή κρατικές παροχές, "διεκδικήσεις" για τα δικαιώματα των μεταναστών και των κατατρεγμένων… πληρώνοντας οι άλλοι…
Η δεύτερη συνδήλωση είναι ως προς το ποιο όραμα, ποια προσδοκία έχουν ή δεν έχουν όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι. Στην ουσία δεν υπάρχει καμιά προσδοκία, κανένα όραμα, καμιά διεκδίκηση για Εργασία, Δημιουργία, Πλούτο. Αντίθετα υπάρχουν οράματα για αγώνες, για "δικαιώματα", για "φροντίδα των αδυνάτων".
Εννοείται ότι πολύ σπάνια, σχεδόν ποτέ, δεν υπάρχει το ερώτημα και "Ποιος θα πληρώσει για όλα αυτά;". Η απάντηση είναι άλλωστε δεδομένη... Γι’ αυτά και για κάθε άλλο θα πληρώσει το κεφάλαιο... οι στυγνοί εκμεταλλευτές... Αυτοί που τα έχουν εκμεταλλευόμενοι τους "αγνούς" εργάτες...
Αν το δει κανείς λίγο προσεκτικότερα υπάρχει ένα όραμα που δεν προβάλλεται και πολύ για να μη φαίνεται. Το όραμα είναι για μια κοινωνία κεντρικού σχεδιασμού. Δηλαδή για μια κοινωνία Φτώχειας, Μιζέριας και Σκλαβιάς...
Μια τρίτη συνδήλωση είναι το διάχυτο μίσος για κάθε επιτυχία και κάθε επιτυχημένο άνθρωπο. Μίσος για τον πλούτο και τη δημιουργία. Λατρεία για τις κρατικές (τις ονομάζουν "κοινωνικές") παροχές. Λατρεία για τον Κουφοντίνα, μίσος για τους "Μπάτσους", που είναι άλλωστε "δολοφόνοι" και "γουρούνια" σε αντίθεση με τους κοινωνικούς αγωνιστές που διεκδικούν την ισότητα ακόμη κι’ αν σκοτώνουν γι’ αυτήν.
Και κατά ποια έννοια όμως όλες αυτές οι παρατηρήσεις - διαπιστώσεις εξηγούν το γιατί οι νέοι άνθρωποι στοιχίζονται υπέρ του Κουφοντίνα; Να ειπωθεί εδώ ότι όλες αυτές οι "κατασκευές" - απόψεις, περί την κοινωνία, είναι που συγκροτούν την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ των υποστηρικτών του Κουφοντίνα. Και είναι ακριβώς, αυτή η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, η σχετικά αδιόρατη αιτία της υποστήριξης του Κουφοντίνα.
Όταν κάποιος δέχεται, τις παραπάνω ιδεολογικές κατασκευές, τότε μπαίνει σ’ ένα ιδεολογικό χώρο που τον διαπερνά και τον καθορίζει. Δεν έχει σημασία που οι απόψεις αυτές είναι ανέντιμες, ανήθικες, ανόητες, ατελέσφορες, παράλογες, προβληματικές, κ.α. Είναι ένα σύνολο απόψεων-"κατασκευών" που συγκροτούν την "ψυχή" των συμμετεχόντων.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Όσο αυτές οι απόψεις "διαδίδονται", επηρεάζουν και τελικά συγκροτούν την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ δηλαδή τη "ψυχή" των νέων ανθρώπων είμαστε εντελώς μέσα στο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να θεωρηθεί υπό τον τίτλο "Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ" ή αν θέλετε "Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ".
Και τι αντιπροτείνεται στην ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ των κολεκτιβιστών σήμερα, στο Σοβιετικό Ελλαδιστάν; Σχεδόν τίποτα. Οι κρατιστές (όμοιοι κατά βάση με τους κολεκτιβιστές) μιλούν για κράτος αριστείας. Δηλαδή αναγορεύουν την ιδιότητα του κρατικού υπαλλήλου στο μεγάλο κοινωνικό ζητούμενο. Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο δημιουργός πλούτου εργαζόμενος που αμείβεται καλά, ο άνθρωπος που διεκδικεί τα όνειρά του είναι έξω από αυτούς που τιμούν οι κρατιστές.
Οι κολεκτιβιστές αυτούς τους ανθρώπους (αυτούς που πετυχαίνουν) τους μισούν. Τους χαλούν άλλωστε την πιάτσα. Είναι άλλωστε οι άνθρωποι που δεν θέλουν κεντρικούς σχεδιαστές. Είναι αυτοί που θέλουν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Όμως γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν υιοθετούν τις ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ; Γιατί δεν κάνουν το βήμα να απορρίψουν τα κηρύγματα περί κεντρικού σχεδιασμού, ερεβώδους και ανήθικης ισότητας, φτώχειας μιζέριας και σκλαβιάς;
Δυστυχώς διότι οι ιδέες αυτές δεν φτάνουν στα αυτιά και στα μυαλά των νέων ανθρώπων. Αντιθέτως οι νέοι κατακλύζονται από τα κηρύγματα περί "δικαιωμάτων" και κρατικών παροχών που πάντα οι άλλοι θα πληρώσουν...
Αν δεν υπάρξουν ύμνοι για την αξία και την τιμή της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ύμνοι για τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, τη ΔΗΜΙΟΥΓΡΙΚΟΤΗΤΑ και τον ΠΛΟΥΤΟ ελάχιστα μπορούν να γίνουν. Αλλά κι’ αν αυτή η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δεν φτάσει στα αυτιά και στα μυαλά των νέων πάλι ελάχιστα μπορούν να γίνουν...
Και πολλοί νέοι άνθρωποι σήμερα διψούν να ακούσουν τις ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ… Απλώς υπάρχουν λίγοι που τις εκφέρουν… Και σίγουρα όσοι είναι διαθέσιμοι να τις διαδώσουν (νέοι ή μεγαλύτεροι) είναι απαραίτητο να μας αφήσουν όνομα και τηλέφωνο...
* O κ. Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα ίδρυσε το "ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ" εγκαταλείποντας την κρατική υγεία και εξέδωσε το νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ στην ΕΛΛΑΔΑ της ΚΡΙΣΗΣ" από τις εκδόσεις "Θερμαϊκός"
